Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Asesor WSA Piotr Borowiecki Protokolant Anna Fabiańczuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2008 r. sprawy ze skargi T. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę

Komendant Wojewódzki Policji w G., decyzją z dnia [...] września 2007 r. cofnął T. L. pozwolenie na broń palną myśliwską. Za materialną podstawę rozstrzygnięcia przyjęto art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) uznając, że T. L. należy do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku prawnego. Do takiego wniosku organ administracji doszedł z uwagi na fakt skazania posiadacza uprawnienia na broń przez Sąd Rejonowy w W. – Sąd Grodzki prawomocnym wyrokiem z dnia [...] maja 2007 r. (sygn. akt [...]) na karę grzywny oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres jednego roku w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. – kierowanie samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości. Z zebranego materiału i dowodów w sprawie wynikało, że T. L. będąc w stanie nietrzeźwości ([...] stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu) doprowadził do kolizji drogowej, uderzając w pojazd poprzedzający, który z kolei uderzył w pojazd będący przed nim. Organ administracji wziął pod uwagę opinię środowiskową o skazanym i opinię o nim z Koła Łowieckiego "K." uznając, że opinie te nie mogły mieć wpływu na rozstrzygnięcie.

Od decyzji T. L. złożył odwołanie z wnioskiem o jej uchylenie. Odnosząc się do argumentacji organu Policji stwierdził, że przestępstwo, jakiego się dopuścił, miało charakter incydentalny nie pozostając nawet w hipotetycznym związku z posiadaniem broni. Wskazując na doskonałe opinie z miejsca zamieszkania i z koła łowieckiego podkreślał, że nie posiada negatywnych cech charakterologicznych mogących kwalifikować go do kręgu osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Po rozpatrzeniu odwołania Komendant Główny Policji, decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r., przyjmując za podstawę materialnoprawną art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Organ przyjął do wiadomości tłumaczenie skarżącego, iż powodem prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu była chęć odprowadzenia samochodu służbowego w bezpieczne miejsce, ponieważ znajdował się na parkingu niestrzeżonym co zagrażało ewentualną jego kradzieżą. Przyjął również do wiadomości opinie o skarżącym, jednakże nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. W ocenie organu administracji T. L. popełniając przestępstwo umyślne – kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości – był zagrożeniem dla innych uczestników ruchu drogowego, czego dowodem były ustalenia Policji wskazujące na fakt spowodowania przez skarżącego kolizji drogowej za co został skazany prawomocnym wyrokiem sądu karnego. Naruszając zatem umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wykazał się nieodpowiedzialnością mogąca doprowadzić do zagrożenia zdrowia, życia lub mienia innych osób. Nie można zatem wykluczyć, że będąc pod wpływem alkoholu użyje w przyszłości broni sprzecznie z interesem bezpieczeństwa lub porządku prawnego.

Na obie decyzje T. L. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając naruszenie przepisów art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji oraz naruszenie art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a., przez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z akt Sądu Rejonowego w W. – Sądu Grodzkiego (sygn. akt [...]).

Zdaniem skarżącego oba organy Policji w sposób dowolny przyjęły, że skarżący zalicza się do osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Posiada on bowiem dobre opinie z miejsca zamieszkania i z macierzystego koła łowieckiego, broń przechowywał w sposób prawidłowy, a w czasie zdarzenia zachowywał się spokojnie i pomimo znajdowania się pod wpływem alkoholu nie stwarzał problemów. W tych okolicznościach organy Policji, w ocenie skarżącego błędnie i dowolnie wyprowadziły wniosek o możliwości użycia w przyszłości przez niego broni sprzecznie z prawem. T. L., wskazując na wyroki sądów administracyjnych podkreślał, iż nie wykazano by posiadał skłonności do nadużywania alkoholu lub awantur. W związku z tym nieprzeprowadzenie dowodu z akt sądu karnego, a oparcie się jedynie na treści samego wyroku i zeznaniach jednego świadka stanowiło naruszenie art. 75 i art. 77 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji, przywołując argumenty podnoszone w zaskarżonej decyzji, wnosił o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Sprawy należące do właściwości sądów administracyjnych rozpoznają, w pierwszej instancji, wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 ww. ustawy).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna.

Podstawą materialnoprawną zaskarżonych decyzji były przepisy art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Stosownie do art. 18 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6. Cytowany przepis stanowi o obowiązku organów Policji i w jego wykonaniu dochodzi do wydania decyzji związanej poza możliwością uznania administracyjnego, jeżeli zostaną spełnione przez posiadacza pozwolenia na broń przesłanki w powołanym art. 15 ust. 1 pkt 2-6 ustawy o broni i amunicji. Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Skarżący dopuścił się przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. – prowadzenie pojazdu mechanicznego (samochodu osobowego) w stanie nietrzeźwości - przy dwukrotnym badaniu stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu wynik badania wskazał na zawartość alkoholu [...]. Okoliczność ta została stwierdzona prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego – Sądu Grodzkiego - w W. Dla organu administracji ustalenia sądu karnego są wiążące i nie ma on możliwości czynienia własnych ustaleń co do winy skazanego. Zatem zarzut skarżącego o nieprzeprowadzeniu przez organy Policji dowodu z akt karnych nie miał wpływu na wynik sprawy.

Z akt sprawy wynika, że skarżący nie tylko dopuścił się przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości lecz również doprowadził do kolizji dwóch innych pojazdów. Był więc nie tylko potencjalnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa publicznego (komunikacyjnego) lecz swoim zachowaniem doprowadził do zaistnienia niebezpiecznych skutków, spowodował kolizję drogową.

W ocenie Sądu orzekającego w sprawie okoliczność powzięcia przez skarżącego zamiaru prowadzenia samochodu w stanie nietrzeźwości i zrealizowanie tego zamiaru ze spowodowaniem wymienionego skutku nie uzasadniało tłumaczenie o konieczności zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą. Skarżący będąc świadom tego, że w danej chwili był w posiadaniu samochodu służbowego, a więc był jego dysponentem jako pracownik będący w pracy, wprowadził się w stan nietrzeźwości, wiedząc o konieczności odprowadzenia pojazdu na parking strzeżony.

Przestępstwo to nie ma bezpośredniego związku z bronią posiadaną przez skarżącego, jednakże fakt jego popełnienia wskazuje na tak dalece lekceważące podejście do przestrzegania zasad porządku publicznego, w tym jego bezpieczeństwa, że uzasadniało cofnięcie skarżącemu posiadanego pozwolenia na broń. Skarżący dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu komunikacyjnemu jednocześnie powodując szkodę w mieniu innych osób, a potencjalnie mógł nawet doprowadzić do zagrożenia ich zdrowia lub życia. Przestępstwo, za które został skazany jest przestępstwem umyślnym w tym znaczeniu, że skarżący wiedząc, iż znajdował się w stanie nietrzeźwości podjął się prowadzenia samochodu. Skutek jaki spowodował swoim działaniem nie był objęty jego zamiarem bezpośrednim jednakże powinien i mógł przypuszczać, że mając znacznie obniżoną sprawność psychomotoryczną, na skutek wprowadzenia się w stan nietrzeźwości, do niego dojdzie. To, że skarżący po spowodowaniu kolizji nie uciekł i nie awanturował się nie mogło mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia organu administracji, gdyż jego zachowanie nie znosiło samego czynu, którego się dopuścił. Innymi słowy, w ocenie skarżącego, gdyby będąc w stanie nietrzeźwości i jednocześnie po spowodowaniu uszkodzeń w innych pojazdach zachowywał się dodatkowo agresywnie, to wówczas cofnięcie mu pozwolenia na broń byłoby uzasadnione. Takie rozumienie warunku zastosowania art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji nie można przyjąć za trafne. Organ administracji nie powziął bowiem w stosunku do skarżącego uzasadnionej obawy, o jakiej mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, przez dokonanie interpretacji tego przepisu, lecz na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie, do których należy zaliczyć wskazane wyżej oraz wziął również pod uwagę dowody przedkładane przez skarżącego w postępowaniu administracyjnym.

Według ustaleń organu (opinia Koła Łowieckiego K.) skarżący jest dobrym kolegą i etycznym myśliwym przestrzegającym zwyczajów i tradycji myśliwych na polowaniu, wypełnia obowiązki wynikające ze statutu koła oraz nie był karany przez macierzyste koło łowieckie. W ocenie Sądu można zatem przyjąć, że opiniowany realizuje swoje osobiste zainteresowania tak jak każda osoba uprawiająca myślistwo. Według opinii środowiskowej "oblicze społeczno – moralne" skarżącego nie budzi zastrzeżeń. Dodatkowo w wywiadzie tym podano, że skarżący jest zatrudniony jako funkcjonariusz [...]. Sprawuje on więc funkcję pracownika kontrolującego przestrzeganie przez inne osoby prawa. Jednakże, jak wynika z ustaleń organu administracji sam to prawo naruszył stwarzając niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia innych osób oraz powodując szkody materialne w ich mieniu.

W przekonaniu skarżącego to, że po raz pierwszy wprowadził się w stan nietrzeźwości i kierował pojazdem powodując kolizję drogową było niewystarczające do cofnięcia mu pozwolenia na broń. Z takim poglądem nie można się zgodzić, gdyż idąc tym tokiem rozumowania należałoby oczekiwać na dalsze tego rodzaju zdarzenia, by w końcu można było wydać zaskarżoną decyzję.

Powoływanie się przez skarżącego na brak wykazania, że jest osobą uzależnioną od alkoholu nie jest przesłanką negatywną o jakiej mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Gdyby bowiem organy Policji powzięły takie przypuszczenie, to stosownie do art. 15 ust. 5 wymienionej ustawy skarżący zostałby skierowany na odpowiednie badania, a w przypadku potwierdzenia uzależnienia, podstawą cofnięcia pozwolenia na broń byłby art. 15 ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Prawo do posiadania broni, w świetle Konstytucji RP, nie należy do kategorii wolności i praw osobistych, lecz jest pewnego rodzaju przywilejem danym osobom, których organy Policji obdarzyły zaufaniem, iż osoby te będą szczególnie przestrzegały porządku prawnego. Umyślne naruszenie prawa oraz spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego zaufanie to eliminuje. W ocenie Sądu orzekającego w sprawie nie jest obojętne dla bezpieczeństwa publicznego, w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji to, że osoba wyróżniona przez fakt posiadania pozwolenia na broń umyślnie narusza prawo niszcząc cudze mienie i stwarzając swoim zachowaniem realne niebezpieczeństwo dla innych, jak w rozpoznawanej sprawie.

W tych okolicznościach Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.