Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska Sędziowie NSA Monika Nowicka del. WSA Maria Werpachowska (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 czerwca 2011 r. sygn. akt II SAB/Łd 14/11 w sprawie ze skargi D. G. na bezczynność "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 3 czerwca 2011 sygn. akt II SAB/Łd 14/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi D. G.

na bezczynność "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą

w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w punkcie 1 zobowiązał Prezesa Zarządu "[...]" Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. do załatwienia, w terminie

14 dni, wniosku D. G. z dnia [...] września 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej, w punkcie 2 wyroku odrzucił skargę w pozostałej części,

w punkcie 3 wyroku zasądził od "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na rzecz skarżącego – D. G. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok wydany został w następującym stanie sprawy.

D. G. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność [...] Szkoły [...] "[...]"

w P. W skardze wniósł o nakazanie kierownikowi jednostki, aby udostępnił informację publiczną, o którą się zwrócił we wniosku z dnia [...] września 2010 r., ukaranie kierownika jednostki karą, o której mowa w art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, iż wniosek został wysłany elektronicznie i doręczony tego samego dnia bezczynnemu podmiotowi. Piętnastodniowy ustawowy termin minął

w dniu [...] października 2010 r. W tym terminie bezczynny podmiot nie udostępnił żądanej informacji. Skarżący otrzymał jedynie pismo pełnomocnika organu założycielskiego, które nie jest ani udostępnieniem informacji publicznej ani decyzją administracyjną, stąd uznać je należy za przejaw bezczynności [...] Szkoły [...] "[...]".

W odpowiedzi na skargę "[...]" Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. wniosła

o oddalenie skargi, ewentualnie odrzucenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, iż pismem z dnia [...] września 2010 r. odmówiono skarżącemu dostępu do żądanych informacji z uwagi na ich niepubliczny charakter. Żądane przez skarżącego informacje nie spełniają kryteriów, o których mowa w art. 1, art. 4 i art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący zwrócił

się o udzielenie informacji publicznej do podmiotu, który jest podmiotem prawa prywatnego, a nie administracyjnego, nie wykonującego zadań publicznych. W zakresie szkolnictwa takie obowiązki zostały nałożone na gminy, powiaty oraz województwa. Osoby fizyczne i prawne mogą prowadzić szkoły, jednakże w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Fakt niepublicznego charakteru placówek oraz spółki

nie zmienia możliwości wydawania świadectw, tak jak w szkołach publicznych, co wiąże się z nadaniem uprawnień szkoły publicznej. Nie jest to ani powszechność świadczonych usług edukacyjnych, ani publiczny charakter, tak jak w przypadku szkół gminnych, czy powiatowych. Spółka nie wykonuje zadań publicznych. Prowadzenie szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych nie spełnia kryteriów wykonywania zadań publicznych, gdyż te wynikają ze stosowanych przepisów prawa. Żaden przepis prawa nie nakłada na spółkę obowiązku wykonywania zadań publicznych ani też zleconych. Stanowisko o braku obowiązku udzielenia żądanej przez skarżącego informacji znalazło odzwierciedlenie w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Łd 41/10 o odrzuceniu skargi w analogicznej sprawie.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 29 grudnia 2010 r., sygn. akt II SAB/Po 75/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi jako sądowi właściwemu. W uzasadnieniu WSA

w Poznaniu podniósł, iż z analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów wynika,

że skarga dotyczy udzielenia informacji publicznej przez podmiot zarejestrowany

w Ł. To bowiem "[...]" Sp. z o. o. w Ł. prowadzi [...] Szkołę [...] "[...]" w P.

W piśmie z dnia 1 czerwca 2011 r. skarżący podtrzymał swoje stanowisko

w sprawie. Podniósł, że podmiot był zobowiązany udzielić żądanej informacji publicznej. Z Wydziału Oświaty Urzędu Miasta P. uzyskał informację,

że [...] Szkoła [...] "[...]" w P. jest wpisana

do ewidencji szkół i placówek niepublicznych oraz ma uprawnienia szkoły publicznej,

a więc wykonuje zadania publiczne. Do pisma tego załączył wydruk korespondencji

e-mail prowadzonej z Wydziałem Edukacji Urzędu Miasta Ł. oraz Wydziałem Oświaty Urzędu Miasta P., a także wydruk ze strony internetowej "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialności – "[...]".

Na stronie tej spółka przedstawia swoją ofertę edukacyjną oraz informuje

o posiadaniu przez wszystkie prowadzone przez nią szkoły uprawnień szkół publicznych, co oznacza, że realizuje programy nauczania zatwierdzone przez MEN, zatrudnia wysoko wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną, przeprowadza egzaminy zawodowe i maturalne, wydaje zaświadczenia do WKU, ZUS itp., wystawione przez

nią świadectwa ukończenia szkoły są dokumentem urzędowym pozwalającym

na podejmowanie nauki w szkołach wyższego stopnia, prowadzone przez spółkę szkoły są ośrodkami egzaminacyjnymi OKE, więc ich słuchacze mogą zdawać egzaminy zawodowe w swoich macierzystych szkołach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 3 czerwca 2011 r. zobowiązał Prezesa Zarządu "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, na podstawie art. 149 P.p.s.a.,

w pozostałej części skargę odrzucił.

Odnosząc się do twierdzeń Spółki o niedopuszczalności skargi, Sąd wskazał,

że nie podziela poglądu wyrażonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w postanowieniu z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Łd 41/10, którym odrzucono skargę na bezczynność "[...]" Sp. z o. o. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. We wskazanym postanowieniu Sąd uznał, że "[...]" Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. nie jest jednym z podmiotów, o których mowa w przywołanym art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż jest podmiotem prawa prywatnego, spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która podlega przepisom prawa handlowego

i nie wykonuje zadań publicznych. W przypadku gdy zastosowanie ustawy jest wobec jakiegoś podmiotu wyłączone, wyłączona jest także właściwość sądu administracyjnego. W związku z tym skarga na taką "bezczynność" nie może być skutecznie wniesiona. Wyrażając w zaskarżonym wyroku odmienny pogląd w zakresie dopuszczalności skargi, Sąd na wstępie powołał się na art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i w związku z tym podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym tą ustawą. Z kolei art. 4 ust. 1 pkt 5 tej ustawy wyraźnie stanowi o obowiązku udostępniania informacji publicznej przez podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym.

Sąd wskazał, że [...] Szkoła [...] "[...]"

w P. prowadzona przez "[...]" Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością została objęta wpisem do ewidencji szkół i placówek niepublicznych oraz

ma uprawnienia szkoły publicznej.

Wpis ten w świetle art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. – Dz. U. z 2004 r., nr 256, poz. 2572 ze zm.) uprawnia osoby prawne i fizyczne do prowadzenia odpowiedniego typu publicznych szkół i placówek,

a więc zorganizowanego świadczenia usług edukacyjnych.

W świetle art. 70 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz przepisów powołanej ustawy o systemie oświaty nie ulega, zdaniem Sądu wątpliwości, że oświata

i kształcenie stanowią wykonywanie zadań publicznych, nawet wtedy, gdy realizują

je szkoły niepubliczne. Sąd podzielił w tej kwestii stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w postanowieniu z dnia 4 listopada 2010 r., sygn. akt II SO/Go 12/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu

w postanowieniu z dnia 24 lutego 2011 r., sygn. akt II SO/Po 13/10 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 5 maja 2011 r., sygn. akt I OZ 307/11 (orzeczenia.nsa.gov.pl). Pogląd ten znajduje swoje uzasadnienie w preambule ustawy o systemie oświaty stanowiącej, iż oświata w Rzeczypospolitej Polskiej stanowi wspólne dobro całego społeczeństwa; kieruje się zasadami zawartymi w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także wskazaniami zawartymi w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Konwencji o Prawach Dziecka. System oświaty obejmuje, m. in. szkoły ponad gimnazjalne, w tym publiczne i niepubliczne szkoły policealne o okresie nauczania nie dłuższym niż 2,5 roku, których ukończenie umożliwia osobom posiadającym wykształcenie średnie uzyskanie dyplomu, potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu (art. 2 pkt 2 lit. c w związku z art. 9 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy

o systemie oświaty).

Podmioty reprezentujące szkoły niepubliczne są również zobowiązane do udzielania informacji o charakterze publicznym. Wskazano, że zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o systemie oświaty niepubliczne szkoły ponadgimnazjalne o uprawnieniach szkół publicznych otrzymują dotacje z budżetu powiatu, co oznacza dysponowanie

w tym zakresie majątkiem publicznym. Z tego względu, zdaniem Sądu, skarżący mógł skutecznie domagać się udzielenia żądanych informacji, tj. kopii statutu, regulaminów obowiązujących w placówce i wykazu składników majątku placówki, stanowiących

w tym wypadku nie tylko informację o sprawach publicznych - zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ale również o podmiocie zobowiązanym do jej udzielenia, zasadach jego funkcjonowania i majątku publicznym w zakresie określonym w art. 6 ust. 1 pkt 2, 3 i 5 tej ustawy.

"[...]" Sp. z o. o. jako osoba prawna prowadząca [...] Szkołę [...] "[...]" w P. i podmiot zobowiązany do udzielenia informacji o charakterze publicznym powinien był załatwić powyższy wniosek w sposób zgodny z przepisami prawa.

Sąd wskazał, że udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną, zaś odmowa udostępnienia informacji winna nastąpić formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 w związku z art. 17 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Poza sporem jest, że jedyną odpowiedź na wniosek skarżącego stanowiło pismo z dnia [...] września 2010 r. W piśmie tym adwokat K. M., jako pełnomocnik "[...]" Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. – organu założycielskiego [...] Szkoły [...] "[...]" w P., poinformował skarżącego o tym, że jego wniosek nie znajduje podstawy prawnej, żądanie nie dotyczy informacji publicznej. W związku z tym odmówił mu udostępnienia żądanych informacji z uwagi na ich niepubliczny charakter.

Sąd stwierdził, że pismo to nie jest decyzją odmawiającą udostępnienia informacji publicznej, a jedynie "zawiadomieniem", że żądanie nie dotyczy informacji publicznej. Nie jest też odpowiedzią uwzględniającą wniosek skarżącego (zgodną z wnioskiem).

Mając powyższe na względzie oraz to, że do dnia wydania wyroku organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, takiej informacji nie udzielił skarżącemu, jak również nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia, Sąd zobowiązał Prezesa Zarządu "[...]" Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] września 2010 r. jako organ reprezentujący podmiot zobowiązany do wykonania powyższego obowiązku.

Odnosząc się do sformułowanego w skardze wniosku o wymierzenie kierownikowi jednostki kary, o której mowa w art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Sąd podkreślił, że jest to przepis karny, a zakres właściwości rzeczowej sądów administracyjnych nie obejmuje orzekania kar za czyny zabronione, nawet wówczas, gdy zostały one spenalizowane w aktach prawnych zawierających normy prawa administracyjnego (art. 3 § 2 i 3 P.p.s.a.). Z tego względu żądanie skargi w tym zakresie Sąd uznał za niedopuszczalne, co uzasadniało jej odrzucenie na mocy art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 czerwca 2011 r. sygn. akt II SAB/Łd 14/11 skargę kasacyjną wniosła Spółka "[...]"

Sp. z o. o. z siedzibą w Ł., reprezentowana przez adwokata.

Zaskarżając wyrok w całości skarżący kasacyjnie wniósł o jego uchylenie

w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Powołując się na art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a., zaskarżonemu wyrokowi skarżący kasacyjnie zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię oraz przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. naruszenie art. 106 § 3 P.p.s.a., poprzez dowolne przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, nie poparte żadnymi dokumentami, stwierdzenie,

iż szkoła dysponuje majątkiem publicznym;

2. naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie informacji publicznej, przez błędną wykładnię ww. normy prawnej, iż Prezes [...] Sp. z o. o. w Ł. J. Ł. którego dotyczy ww. wyrok lub szkoła prowadzona przez [...] Sp. z o. o. w Ł. niepubliczna, wykonuje zadania publiczne,

co w zaistniałym stanie faktycznym nie ma miejsca i przyjęcie przez Sąd,

iż zadaniami publicznymi są również takie czynności, które nie są nałożone przez ustawodawcę w drodze obowiązków skierowanych do konkretnego adresata, a mianowicie np: prowadzenie szkoły niepublicznej o uprawnieniach szkoły publicznej, która nie ma zarówno, podobnie jak jej osoba prowadząca obowiązku prowadzenia szkół a jedynie możliwość, a obowiązki prowadzenia szkół oraz realizacji celów oświatowych z mocy ustawy zostały nałożone na gminy, powiaty oraz województwa, zaś podmioty prywatne mają jedynie charakter uzupełniający, które co do zasady nie mają obowiązku kształcić osób dorosłych i młodzieży, jednakże w celu zapewnienia jakości kształcenia spełniają wymagania jak dla szkół publicznych, choć nimi nie są, co wynika

z samej nazwy, albowiem są to szkoły niepubliczne;

3. naruszenie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie informacji publicznej, poprzez nakazanie udzielenia informacji Prezesowi Zarządu [...] Sp. z o. o.

w Ł., która to spółka prowadząc szkoły, działa jako podmiot prawa prywatnego, zaś udzielanie informacji odbywa się na zasadach określonych

w ustawie o ochronie danych osobowych, zaś informacje odnośnie zasad funkcjonowania podmiotu stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, że Sąd z jednej strony stwierdził, iż przedmiotowa szkoła posiada uprawnienia szkoły publicznej i w związku

z tym ma obowiązek udzielić informacji publicznej. Dodatkowo, że szkoła pewnie otrzymuje dotacje. Jednocześnie stwierdzono, że szkoła jest odrębnym podmiotem

od [...] Sp. z o. o. w Ł.

Powyższe ustalenia oraz wnioski Sądu wykluczają możliwość przyjęcia tezy,

iż podmiotem odpowiedzialnym, który ma udzielać informacji jest prezes zarządu osoby prowadzącej szkołę. Skoro WSA przyjęło koncepcję, iż szkoła jest tym odrębnym podmiotem, to taką ewentualną informację powinien udzielać Dyrektor Szkoły.

W odniesieniu do uzasadnienia wyroku w zakresie świadczenia usług

o charakterze publicznym, autor skargi kasacyjnej wskazał, że Sąd nie wziął w ogóle pod uwagę, iż szkoły prowadzone przez [...] Sp. z o. o. w Ł. są to szkoły dla dorosłych. A zatem kwestie wychowania, rozwijania poczucia odpowiedzialności, miłości do ojczyzny itd. są to wartości, które były przedmiotem nauki na wcześniejszych szczeblach nauki. W szkole zawodowej przede wszystkim istotą jest nauczenie zawodu. Odnoszenie się w tym kontekście do wartości chrześcijańskich jest kompletnie nieuzasadnione, a dla niektórych może stanowić przejaw dyskryminacji

ze strony Sądu. Jednostronne, pozbawione wyważonej oceny, stanowisko Sądu narusza zasady rzetelnej oceny stanu faktycznego.

Twierdzenie zawarte przez WSA w Łodzi, jakoby świadczenie usług przez każdą szkolę niepubliczną z uprawnieniami szkól publicznych ma charakter publiczny jest nieprawidłowe. [...] Sp. z o. o. w Ł. nie ma obowiązku świadczyć nauki, nie ma również obowiązku prowadzić szkół z uprawnieniami publicznymi. Taki obowiązek zgodnie z ustawą nałożony został m. in. w zakresie szkolnictwa na gminy, powiaty

i województwa. Szkoła niepubliczna, jaką prowadzi skarżący ma prawo w statucie ograniczyć liczbę słuchaczy. Takich możliwości nie mają szkoły państwowe, które muszą zapewnić miejsca dla wszystkich. Szkoły skarżącego nie mają takiego obowiązku. A zatem taka jest różnica pomiędzy publicznym charakterem

a niepublicznym. Obowiązek ustawodawcy nakazuje określonym podmiotom wykonywać określone zadania. Takie obowiązki nie zostały nałożone wobec [...] Sp. z o. o. w Ł. Pełnomocnik podkreślił, że faktu niepublicznego charakteru placówek oraz Spółki nie zmienia możliwość wydawania świadectw tak jak w szkołach publicznych, co wiąże się z nadaniem uprawnień szkoły publicznej.

W ocenie autora skargi kasacyjnej, [...] Sp. z o. o. nie wykonuje zadań publicznych. Prowadzenie szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych

nie spełnia kryteriów wykonywania zadań publicznych, gdyż te wynikają ze stosownych przepisów prawa. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w zakresie spółdzielni mieszkaniowych w uchwale składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 kwietnia 2005 r. sygn. akt I OPS 1/2005. Skład orzekający poszukiwał wyjaśnienia pojęcia "zadań publicznych" przez uznanie, że zadaniami publicznymi będą te zadania, które należą do państwa i które powinny wykonywać szeroko rozumiane podmioty władzy publicznej (art. 15 ust. 2, art. 16 ust. 2, art. 163 i 166 ust. 1 i 2 Konstytucji RP). Analogiczne stanowisko, jak w uchwale, można odnieść zdaniem strony do podmiotów prawa prywatnego w tym osób fizycznych i prawnych, które prowadzą szkoły niepubliczne o uprawnieniach szkół publicznych.

Żaden przepis prawa nie nakłada na skarżoną spółkę [...] obowiązku wykonywania zadań publicznych ani też zleconych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną, związany jest jej granicami. Z urzędu bierze pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie żadna z enumeratywnie wymienionych

w art. 183 § 2 P.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zachodzi, stąd NSA rozpoznał skargę kasacyjną w jej granicach.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna opiera się na obu podstawach wskazanych w art. 174 P.p.s.a., co oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest w pierwszej kolejności do rozpoznania zarzutu naruszenia przepisów postępowania, tj. wskazanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 106 § 3 P.p.s.a. Zdaniem skarżącego kasacyjnie naruszenie tego przepisu, polegające na dowolnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż szkoła dysponuje majątkiem publicznym, miało wpływ na wynik sprawy.

Zarzut ten nie jest trafny. Zgodnie z art. 106 § 3 P.p.s.a., sąd może z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Powołany przepis dotyczy zatem przeprowadzenia przez sąd postępowania uzupełniającego z dokumentu, gdy jest to niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy sądowoadministracyjnej. Treść zarzutu skarżącego dotyczący natomiast w istocie ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji, które nie mogą być kwestionowane w trybie art. 106 § 3 P.p.s.a. Wskazania wymaga nadto, że nawet w przypadku, gdyby skarżący kasacyjnie w sposób prawidłowy postawił zarzut naruszenia art. 106 § 3 P.p.s.a., czego w niniejszej sprawie nie uczyniono, dla jego skuteczności ustawodawca wymaga wykazania,

że uchybienie w tym zakresie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Ewentualne zatem nieprzeprowadzenie określonego dowodu musiałoby wpływać na wynik sprawy. Sytuacja taka nie zachodzi w niniejszej sprawie z tej już tylko przyczyny,

że stwierdzenie, iż "[...]" Sp. z o. o. podlega przepisom ustawy o dostępie do informacji publicznej, zwanej dalej u.d.i.p., Sąd oparł na przesłance w postaci wykonywania zadań publicznych. Wskazanie przez Sąd, że niepubliczne szkoły ponadgimnazjalne o uprawnieniach szkół publicznych otrzymują dotacje z budżetu powiatu nastąpiło z powołaniem się na art. 90 ust. 2 ustawy o systemie oświaty.

Wobec nieusprawiedliwionego zarzutu naruszenia przepisów procesowych, Naczelny Sąd Administracyjny w dalszej kolejności odniósł się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nietrafny jest zarówno zarzut naruszenia przepisu art. 4 ust. 1 pkt 5, jak i art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Sąd I instancji prawidłowo stwierdził, że "[...]" Sp. z o. o. jest podmiotem,

o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. i z tego względu podlega przepisom ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z tym przepisem, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Błędnej wykładni przepisu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. autor skargi kasacyjnej upatruje w przyjęciu przez Sąd, że Prezes "[...]" Sp. z o. o. lub szkoła prowadzona przez Spółkę wykonuje zadania publiczne, co – jak podkreślono – nie ma miejsca.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego tak postawiony zarzut jest w istocie zarzutem naruszenia powołanego przepisu poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

a nie błędną wykładnię, jednakże wobec treści uzasadnienia, podlegał on rozpoznaniu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Prezes "[...]" Sp. z o. o. jest podmiotem reprezentującym jednostkę organizacyjną, która wykonuje zadania publiczne. Na tej podstawie Sąd I instancji trafnie uznał, że Prezes Zarządu Spółki jest obowiązany do udostępniania informacji publicznych będących w jej posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

Z przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynika, że "[...]"

Sp. z o. o. jest podmiotem prowadzącym [...] Szkołę [...] "[...]" w P., która objęta została wpisem do ewidencji szkół i placówek niepublicznych oraz posiada uprawniania szkoły publicznej. Wpis ten, jak trafnie wskazał Sąd I instancji, uprawnia – w świetle art. 82 ust. 1 ustawy o systemie oświaty – osoby prawne i fizyczne do prowadzenia odpowiedniego typu publicznych szkół

i placówek, a więc zorganizowanego świadczenia usług edukacyjnych. Nie można zgodzić się z autorem skargi kasacyjnej, iż prowadzenie szkoły niepublicznej

o uprawnieniach szkoły publicznej nie spełnia kryteriów wykonywania zadań publicznych z tej tylko przyczyny, że ustawodawca wprost w przepisach prawa

nie wskazał, iż podmiot prowadzący taką szkołę wykonuje tego rodzaju zadania. Podnoszona przez pełnomocnika skarżącego kasacyjnie okoliczność, iż podmiot prywatny ma jedynie możliwość, a nie obowiązek prowadzenia szkoły, nie skutkuje przyjęciem, że szkoła niepubliczna o uprawnieniach szkoły publicznej nie prowadzi działalności edukacyjnej.

W świetle art. 70 Konstytucji RP oraz przepisów ustawy o systemie oświaty

nie ulega wątpliwości, że oświatę oraz kształcenie należy zaliczyć do zadań publicznych nawet, gdy są one wykonywane przez szkoły niepubliczne. Jest bowiem oczywiste,

że forma, w jakiej ustawodawca umożliwił wykonywanie zadań oświatowych, w tym. m. in. prowadzenie szkoły przez osoby prawne lub osoby fizyczne, nie przesądza

o odmiennym charakterze zadań wykonywanych w ramach systemu oświaty. Podmioty reprezentujące takie szkoły są zatem obowiązane do udostępniania informacji publicznych w zakresie dotyczącym wykonywania przez te szkoły zadań publicznych. Stwierdzenia Sądu I instancji w tym zakresie są prawidłowe.

Za nietrafną w świetle powyższego uznać należy próbę przyrównania przez autora skargi kasacyjnej sytuacji prawnej "[...]" Sp. z o. o. w niniejszej sprawie –

na gruncie stosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej –

do spółdzielni mieszkaniowych. Niezrozumiałe jest też powołanie się w tym zakresie

na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2005 r. sygn. akt I OPS 1/05.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że Sąd I instancji nie stosował w sprawie powołanego przepisu, stąd też nie mógł dokonać jego błędnej wykładni, co zarzucono nietrafnie w skardze kasacyjnej. Z tego też względu również ten zarzut nie mógł odnieść zamierzonego skutku.

Wobec nieusprawiedliwionych podstaw skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a, orzekł jak w wyroku.