Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 05 czerwca 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Czesława Nowak - Kolczyńska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Protokolant sekretarz sądowy Anna Tuczek - Podczaska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2009 roku sprawy ze skargi A. K. i Ochotniczej Straży Pożarnej w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., powołując w podstawie prawnej art. 56 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) w związku z art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1277), utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta S. z dnia [...], znak: [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na przebudowie i budowie nowej stacji paliw A w S., przy ul. A 6, na działkach nr ewid. 235/1 i 235/2.

Wnioskiem z dnia 30 maja 2006 r. A S.A. w P. wystąpił o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla wskazanej inwestycji, załączając Informację ekologiczną dla projektowanego przedsięwzięcia wraz z mapą sytuacyjno-wysokościową przedstawiającą projekt zagospodarowania stacji.

Burmistrz Gminy i Miasta S. postanowieniem z dnia [...]. uznał, za niezbędne sporządzenie raportu oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko, na podstawie postanowienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. z dnia [...] znak: [...] oraz postanowienia Starosty [...] z dnia [...] znak [...], stwierdzających konieczność sporządzenia raportu, w sytuacji gdy przedmiotowa inwestycja, ujęta jest w § 3 ust. 1 pkt 35 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573) jako inwestycja mogąca wymagać sporządzenia raportu.

Przedmiotowy raport inwestor przedstawił dnia 20 czerwca 2008 r.

W dniu 24 lipca 2008 r. zawiadomiono o wszczęciu postępowania z udziałem społeczeństwa zamieszczając obwieszczenie na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Gminy i Miasta S. oraz wywieszając informację na tablicy ogłoszeń Urzędu.

W dniu 13 listopada 2008 r. przeprowadzono rozprawę administracyjną otwartą dla ogółu społeczeństwa.

Projekt decyzji został uzgodniony ze Starostą [...] postanowieniem z dnia [...] znak: [...] oraz Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym w Z. postanowieniem z dnia [...] znak: [...].

Decyzją z dnia [...] Burmistrz Gminy i Miasta S., powołując w podstawie prawnej przepisy art. 71 ust. 1 pkt 2, art. 75 ust. 1 pkt 4 oraz art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, określił dla opisanego we wniosku przedsięwzięcia środowiskowe uwarunkowania:

1/ w zakresie warunków wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony przyrody,

- stwierdzając że na przedmiotowym terenie nie ma cennych wartości przyrodniczych, a przedmiotowa inwestycja nie powoduje konieczności usuwania drzew, a jedynie konieczne jest usunięcie dzikich odrostów i zieleni trawiastej w obrębie fundamentów obiektów i projektowanych terenów utwardzonych,

- co do ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich, przedmiotowa inwestycja jest planowana na terenach zabudowanych pomiędzy drogami wojewódzkimi i działką Ochotniczej Straży Pożarnej, w bezpośrednim sąsiedztwie nie występuje zabudowa jednorodzinna i inne obiekty wymagające szczególnej ochrony, a od strony budynków mieszkalnych należy przewidzieć zieleń izolującą (...), a także ograniczyć możliwość tankowania paliwa na projektowanej stacji dla dużych samochodów ciężarowych typu TIR,

2/ w zakresie wymagań dotyczących ochrony środowiska koniecznych do uwzględnienia w projekcie budowlanym uznał, iż należy:

- zlikwidować studnię nr 3 położoną na działce nr ewid. 235/2,

- zapewnić wykonanie instalacji paliwowej w sposób szczelny,

- zaprojektować posadowienie dystrybutorów na szczelnych studzienkach obserwacyjno – instalacyjnych,

- zaprojektować system monitoringu wód podziemnych w celu obserwacji stopnia zanieczyszczenia środowiska gruntowo-wodnego,

- zapewnić budowę stanowiska zlewowego dla autocysterny z betonu szczelnego z odpowiednim ukierunkowaniem spływu wód deszczowych "brudnych" do separatora

- zaprojektować obszar dystrybucji paliwa i jego zlewu z betonu szczelnego,

- zapewnić odprowadzanie ścieków bytowo–gospodarczych do zbiornika bezodpływowego na nieczystości ciekle,

- należy tak rozmieścić obiekty budowlane i elementy zagospodarowania terenu, aby jak najbardziej wytłumiały powodowane przez pojazdy uciążliwości hałasu i wibracji dla obiektów stałego przebywania i zamieszkania ludzi,

- należy zastosować hermetyzację procesów dostawy paliwa do zbiorników i tankowania pojazdów,

- zastosować zbiorniki dwupłaszczowe na paliwo i monitoring przestrzeni międzyplaszczowej zbiorników i środowiska gruntowo-wodnego oraz gospodarki odpadami, (...),

- należy zaprojektować i wybudować rozdzielczy system kanalizacji deszczowej strefy czystej, technologicznej strefy brudnej i sanitarnej,

- oddzielić strefę czystą od brudnej i zastosować rozwiązania zapobiegające przenikaniu oddziaływania zanieczyszczeń strefy brudnej na czystą (m.in. okrawężnikowanie i uszczelnienie strefy brudnej, zaprojektować wyprofilowanie odpowiednich spadków terenu powierzchni utwardzonych), zastosować przy odpływie wód deszczowych z terenów utwardzonych (brudnych) osadniki substancji stałych i separator substancji ropopochodnych.

W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył przebieg postępowania i wskazał, że przedmiotowa inwestycja, zgodnie z art. 51 ust. 1 prawa ochrony środowiska z 2001 r., została zakwalifikowana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i na podstawie § 3 pkt 35 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko, jako inwestycja mogąca wymagać sporządzenia raportu.

Odwołanie od tej decyzji złożyli: A. K., E. S., J. S., M. S., J. K., S. M., I. M., M. K., A. W., S. S. i Ochotnicza Straż Pożarna w S., wnosząc o jej uchylenie i zmianę lokalizacji stacji.

Zarzucili, iż budowa nowej stacji ze stanowiskiem autogazu LPG pogorszy stan środowiska i zagrożenie wybuchem, a nie zmniejszy ilości samochodów ciężkich, bo nikt nie ograniczy ich wjazdu. Przewidywana lokalizacja stacji, w centrum miasta, spowoduje wzmożenie natężenia ruchu i wzrost hałasu oraz pogorszenie komfortu życia pobliskich mieszkańców, czemu nie przeciwdziała zieleń izolująca, usytuowana od strony budynków. Projektowany pawilon stacji uniemożliwi planowaną rozbudowę budynku Straży Pożarnej, a bliska odległość stacji od budynku Straży (ca 36 m.), gdzie organizowane są imprezy masowe stanowi realne zagrożenie. Wbrew postanowieniom decyzji, przy realizacji stacji konieczna będzie wycinka 5 drzew (w wieku ca 60 lat), a są to jedyne drzewa w tym rejonie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., opisaną na wstępie decyzją, utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, stwierdzając brak podstaw prawnych do uwzględnienia odwołania.

W uzasadnieniu wyjaśniło, iż dla planowanej inwestycji została wydana decyzja o warunkach zabudowy przez Burmistrza Gminy i Miasta S. w dniu [...], znak: [...], która uprawomocniła się [...].

Zaskarżoną zaś decyzję wydano w oparciu o charakterystykę planowanego przedsięwzięcia oraz raport oddziaływania na środowisko. Raport stwierdzał, że niepodjęcie żadnego zamierzenia inwestycyjnego oznaczałoby pozostawienie istniejącej stacji w obecnym stanie technicznym i wyposażeniu, nie gwarantującym bezpieczeństwa dla środowiska naturalnego. Planowane przedsięwzięcie przewiduje zastosowanie nowoczesnych rozwiązań technologicznych, które pozwolą na polepszenie bezpieczeństwa ekologicznego w stosunku do stanu obecnego oraz zastąpią istniejące rozwiązania z wyeksploatowanymi urządzeniami, urządzeniami nowymi atestowanymi.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Kolegium wskazało, że nowa stacja w fazie eksploatacji nie skomplikuje układu komunikacyjnego, gdyż obecna stacja istnieje w tym samym układzie komunikacyjnym. Jedynie na czas budowy – raport wymaga – aby wykonawca opracował projekt organizacji ruchu. Nowa stacja nie przeszkodzi też rozbudowie budynku OSP, ani nie stworzy niebezpieczeństwa dla ludzi zgromadzonych na imprezach masowych, tak jak nie stwarzała takiego niebezpieczeństwa dotychczasowa stacja. Odnośnie konieczności usunięcia drzew, organ wyjaśnił, iż na takie działanie wymagane jest uzyskanie zezwolenia w formie decyzji i poniesienie opłaty. A może wystarczające będzie przesadzenie niektórych drzew, zwłaszcza że z raportu wynika powiększenie powierzchni zielonej z 200 m.kw. do 247 m.kw. Nadto z charakterystyki przedsięwzięcia oraz zaskarżonej decyzji wynika, że przedmiotowa inwestycja nie spowoduje konieczności usunięcia drzew.

Organ odwoławczy zauważył, iż zaskarżona decyzja powołuje niewłaściwą podstawę prawną. Wskazując na przepis art. 154 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, organ stwierdził, iż do spraw wszczętych na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, stosuje się przepisy dotychczasowe, o ile inwestor nie złoży wniosku, o wydanie decyzji na podstawie przepisów nowej ustawy. Niniejsze postępowanie zostało wszczęte wnioskiem, który wpłynął do Urzędu Gminy i Miasta S. w dniu 30 maja 2006 r. Po wejściu w życie nowej ustawy (z 3 października 2008 r.) inwestor nie złożył wniosku, aby postępowanie było prowadzone według przepisów tej ustawy.

Jednak postępowanie przed organem I instancji toczyło się zgodnie z przepisami ustawy – Prawo ochrony środowiska i zaskarżona decyzja spełnia wymogi określone tą ustawą. Stąd - w ocenie organu II instancji – podanie niewłaściwej podstawy prawnej w zaskarżonej decyzji nie miało wpływu na rozstrzygnięcie zarówno organu pierwszej instancji jak i Kolegium.

Skargę na tę decyzję złożyli: A. K. i Ochotnicza Straż Pożarna w S. wnosząc o jej uchylenie.

Zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 10 § 1 w zw. z art. 109 § 1, art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 47 pkt 1 lit. a, art. 56 ust. 1b pkt 2, art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo ochrony środowiska, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 listopada 2008 r., poprzez ich niezastosowanie.

W uzasadnieniu skarżący zaznaczyli na wstępie, że w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją zastosowanie miały przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska.

Przepis art. 47 pkt 1 lit. a w/w ustawy stanowił, iż w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi. Dokonuje się tej oceny zgodnie z art. 1 ustawy uwzględniając wymagania zrównoważonego rozwoju, o którym mowa w art. 3 pkt 50. Do takiej oceny niezbędne jest wszechstronne wyjaśnienie stanu faktycznego z zastosowaniem zasad postępowania administracyjnego, które w niniejszym postępowaniu zostały naruszone.

Skarżący zaznaczyli, że odnośnie kolizji projektowanego przedsięwzięcia z rosnącym drzewostanem to już w informacji ekologicznej załączonej do wniosku zostały zawarte sprzeczne stanowiska co do konieczności wycięcia drzew. Z raportu wynika konieczność wycięcia drzewostanu, zaś decyzja Burmistrza nie uwzględnia raportu w tym zakresie i mówi jedynie o konieczności usunięcia dzikich odrostów. Istniejąca sprzeczność w materiale dowodowym nie została przez organ wyjaśniona, a w decyzji przyjęto jedną z dwóch opinii przedstawionych przez inwestora, nie wskazując dlaczego, ani nie podając, wbrew wymogowi art. 107 § 3 k.p.a., przyczyn nieuwzględnienia ustaleń raportu, co narusza również art. 56 ust. 1b ustawy.

Skarga zarzucała również brak postępowania dowodowego w zakresie emisji spalin przez silniki pojazdów korzystających ze stacji, a wielkość emisji jest obligatoryjnym elementem raportu (art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy). Nie ma przy tym znaczenia – w ocenie skarżących – że nie przekroczono normy wartości takiej emisji wskazanej przepisami prawa, jeżeli emisja taka może zakłócić korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę. Nierozważenie kwestii uciążliwości wynikających z emisji spalin stanowi naruszenie art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a.

Ponadto zarzucono naruszenie zasady czynnego udziału stron w każdym stadium postępowania (art. 10 § 1 k.p.a.), której przejawem jest obowiązek wynikający z art. 109 § 1 k.p.a. doręczenia stronom decyzji. A zgodnie z art. 56 ust. 3 ustawy charakterystyka przedsięwzięcia stanowi jej załącznik. Stronie zaś doręczono wyłącznie decyzję, bez załącznika, jaki stanowi również raport.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Odnosząc się do zarzutów skargi Kolegium uznało za bezzasadny zarzut naruszenia art. 56 ust. 1b pkt 2 ustawy Prawo ochrony środowiska, bowiem ustalenia raportu oddziaływania na środowisko stanowiły podstawę do podjęcia zaskarżonej decyzji. A jego ustalenia jednoznacznie wskazują, że planowana inwestycja nie będzie miała większego wpływu na środowisko oraz na zdrowie i warunki życia ludzi niż dotychczas używana stacja paliw, stąd zarzut naruszenia art. 47 pkt 1 lit a ustawy nie jest również zasadny.

Co do oceny konieczności usunięcia drzew, Kolegium zaznaczyło, iż drzewostan na terenie inwestycji nie stanowi "cennych wartości przyrodniczych" w rozumieniu art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy, które należy bezwzględnie chronić, stąd ani informacja ekologiczna, ani raport nie zobowiązywały burmistrza do określenia zakazu usunięcia jakiegokolwiek drzewa.

Ustalenia przewidywanej wielkości spalin z samochodów korzystających z nowej stacji paliw nie naruszają, zdaniem Kolegium, przepisu art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy, gdyż wykładnia funkcjonalna tego przepisu pozwala na przyjęcie, że nie wszystkie występujące rodzaje emisji muszą być przedstawione w raporcie, decyduje o tym charakter inwestycji. Na poparcie swojego stanowiska organ przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2005 r. IV SA/Wa 1745/05, Lex nr 189799.

Organ odwoławczy przyznał, że charakterystyka planowanego przedsięwzięcia stanowi obowiązkowy załącznik do decyzji, zgodnie z art. 56 ust. 3, jednak niedoręczenie go stronom nie miało żadnego wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w decyzji, ani na prawa strony do obrony swoich interesów. Strona znała treść załączników, bowiem Burmistrz już od czerwca 2006 r. udostępnił je wraz z wnioskiem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kognicja sądów administracyjnych obejmuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, między innymi w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 184 Konstytucji RP i art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm. oraz art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej jako p.p.s.a.). Kontrola ta polega na zbadaniu, czy organ administracji publicznej nie naruszył prawa (w tym prawa materialnego, procedury administracyjnej oraz reguł kompetencji) w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Przy czym, stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie jest zasadna, ponieważ zaskarżonej decyzji nie można zarzucić naruszenia prawa.

Trafnie wskazał organ odwoławczy, iż podstawą rozstrzygnięcia powinny być przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.), powoływanej dalej jako p.o.ś.. Bowiem sprawa została wszczęta na podstawie przepisów tej ustawy i niezakończona decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1277), a podmiot planujący podjęcie realizacji przedsięwzięcia nie złożył wniosku o rozpoznanie sprawy na podstawie nowych przepisów (art. 153 ust. 1 i art. 154 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r.).

Rację ma też Kolegium, iż powołanie w podstawie prawnej decyzji pierwszej instancji przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. było nieprawidłowe, ale nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcie, bowiem w istocie postępowanie przed organem pierwszej instancji prowadzone było zgodnie z przepisami ustawy p.o.ś. i zakończyło się wydaniem decyzji spełniającej wymogi tej ustawy.

Można w tym miejscu przywołać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 16 kwietnia 1997 r. w sprawie sygn. akt I SA/Kr 970/96 (Lex nr 29336), iż "powołanie wadliwego przepisu prawnego samo przez się nie powoduje nieważności decyzji, jeśli rozstrzygnięcie znajduje oparcie w innym przepisie prawnym. Jest to uchybienie przepisom postępowania administracyjnego, które może skutkować uchyleniem decyzji tylko w razie stwierdzenia, że miało istotny wpływ na wynik sprawy".

Realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, określonego w art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2, jest dopuszczalna wyłącznie po uzyskaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (art. 46 ust. 1 p.o.ś.).

Zgodnie z art. 46a ust. 1 p.o.ś., postępowanie w przedmiocie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wszczyna się na wniosek podmiotu podejmującego realizację przedsięwzięcia.

A S.A. w P. wystąpił o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla wskazanej inwestycji, załączając informację ekologiczną dla projektowanego przedsięwzięcia (w myśl art. 46 ust. 4 pkt 4 p.o.ś.) wraz z mapą sytuacyjno-wysokościową przedstawiającą projekt zagospodarowania stacji.

Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 46 ust. 4 pkt 2 p.o.s.) i służy ocenie, czy planowane przedsięwzięcie będzie zgodne z przepisami dotyczącymi ochrony środowiska. Decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 46 ust. 4b p.o.ś.).

Rodzaje przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, o których mowa w art. 51 określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.).

Przedmiotowa inwestycja mieści się w pojęciu wymienionym w § 3 ust. 1 pkt 35 w/w rozporządzenia tj. "instalacji do magazynowania lub dystrybucji ropy naftowej, produktów naftowych lub substancji chemicznych, niewymienionych w § 2 ust. 1 pkt 22, z wyłączeniem stacji paliw na gaz płynny" i została zakwalifikowana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i mogących wymagać sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko.

Obowiązek sporządzenia raportu dla planowanego przedsięwzięcia, stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, określając jednocześnie jego zakres (art. 51 ust. 2 p.o.ś.). Postanowienie to wydaje się po zasięgnięciu opinii organu ochrony środowiska, którym stosownie do przepisu art. 378 ust. 1 p.o.ś. jest w niniejszej sprawie Starosta [...] oraz organ, o którym mowa w art. 57 tj. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (art. 51 ust. 3 p.o.ś.). Postanowieniem z dnia 17 lipca 2006 r., znak: RG 7624/13/P/2006 Burmistrz Gminy i Miasta S. uznał, za niezbędne sporządzenie raportu oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko, zgodnie z opinią wyrażoną w postanowieniu Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. z dnia [...] znak: [...] oraz postanowieniu Starosty [...] z dnia [...] znak [...], stwierdzających konieczność sporządzenia raportu, w sytuacji gdy przedmiotowa inwestycja, ujęta jest w § 3 ust. 1 pkt 35 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.

Stosownie zaś do art. 56 p.o.ś., właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony, uwzględniając uzgodnienia organów, o których mowa w art. 48 ust. 2 (organu ochrony środowiska – Starosty [...] i państwowego powiatowego inspektora sanitarnego) oraz ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a także wyniki przeprowadzonego postępowania z udziałem społeczeństwa, o którym mowa w art. 53 (art. 56 ust. 1b p.o.ś.).

Dla terenu objętego zamierzeniem inwestycyjnym nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ale funkcjonowała w obrocie prawnym decyzja o warunkach zabudowy wydana przez Burmistrza Gminy i Miasta S. w dniu [...], znak: [...].

Organ dokonał też wymaganych uzgodnień ze Starostą [...] postanowieniem z dnia [...] znak: [...] oraz Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym w Z. postanowieniem z dnia [...] znak: [...].

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z. po zapoznaniu się z wnioskiem i informacją ekologiczną oraz raportem oddziaływania na środowisko i projektem decyzji zaznaczył, iż przedmiotowa inwestycja została zaplanowana w sposób ograniczający do minimum uciążliwości i możliwości pogorszenia warunków higieniczno-zdrowotnych.

Starosta [...] w komparycji swojego orzeczenia zawarł warunki pod jakimi uzgodnił przedmiotowe przedsięwzięcie, które to warunki znalazły następnie odzwierciedlenie w decyzji Burmistrza.

Burmistrz Gminy i Miasta S. zapewnił możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu, w myśli art. 53 p.o.ś.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 pkt 19 p.o.ś. (obowiązujących do 15 listopada 2008 r.) przed wydaniem decyzji organ podał do publicznej wiadomości zamieszczając obwieszczenie na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Gminy i Miasta S. oraz wywieszając informację na tablicy ogłoszeń Urzędu o treści wniosku oraz możliwości składania uwag i wniosków, wskazując miejsce i termin ich składania. Jak również, wypełniając dyspozycję art. 32 ust. 1 pkt 2 p.o.ś., przeprowadził rozprawę administracyjną otwartą dla ogółu społeczeństwa.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach uwzględniała też ustalenia raportu oddziaływania na środowisko i określała, zgodnie z wymogami art. 56 ust. 2 pkt 1-3 p.o.ś.:

1) rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia;

2) warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich;

3) wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym;

Zgodnie z treścią raportu decyzja stanowiła, iż w przewidywanym zasięgu oddziaływania przedmiotowego obiektu stacji paliw brak jest terenów podlegających ochronie, a więc cennych wartości przyrodniczych, jak również zabytków oraz zasobów naturalnych. Raport wskazywał, że "świat roślinny ogranicza się do niewielkich zieleńców oraz drzew w postaci klonów, brzóz i jarzębiny, jesionów i tui ozdobnych" a faza wyburzeń i realizacji budowy, zgodnie z dokumentacją opracowaną przez inwestora, przewiduje wycinki drzewostanu. W związku z taką koniecznością w pierwszej kolejności należy zastosować w możliwych przypadkach przesadzenia, a w dalszej wycinkę, po uprzednim uzyskaniu zgody i decyzji na ich usunięcie organu właściwego. Jeżeli więc ochrona elementów przyrodniczych nie będzie możliwa, raport przewiduje, podjęcie działań naprawiających wyrządzone szkody np. przez kompensację przyrodniczą.

Odnośnie emisji zanieczyszczeń, raport stanowił, iż projektowana stacja po przebudowie będzie posiadała pełną hermetyzację procesu napełniania zbiorników magazynowych paliw oraz odsys w trakcie tankowania pojazdów i praktycznie nie będzie źródłem zorganizowanej emisji zanieczyszczeń do atmosfery. Na podstawie przeprowadzonych obliczeń (załączonych do opracowania raportu) raport stwierdza, iż nie zachodzi obawa o przekroczenie norm dopuszczalnych poziomów odniesienia substancji zanieczyszczających poza terenem przy stacji paliw płynnych. Decydujące znaczenie na emisję zanieczyszczeń do atmosfery ma ruch pojazdów poruszających się ulicami bezpośrednio sąsiadującymi ze stacją paliw. Raport przewiduje, że ilość pojazdów korzystających ze stacji nie przekroczy 5 % ogólnej ilości samochodów poruszających się sąsiadującą trasą komunikacyjną, w związku z tym można uznać ten ruch za wartość pomijalną w przypadku oddziaływania na powietrze atmosferyczne i jego jakość. Dlatego zrezygnowano z obliczeń dotyczących rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń z tego tytułu wskazując, iż wpływ ten byłby pomijalnie mały.

Nie można podzielić stanowiska skarżących, iż nie ma znaczenia, czy przekroczono normy wartości emisji wskazanej przepisami prawa, jeżeli emisja taka może zakłócić korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę. Należy zwrócić uwagę, iż rolą właściwego organu jest stwierdzenie, czy zamierzone oddziaływanie mieści się w wyznaczonych przez przepisy granicach, czy też je przekracza. Jeżeli zamierzona emisja nie przekracza wyznaczonych przepisami standardów, a takie wnioski wynikają z załączonego raportu, nie prowadzi do zagrożenia stanu środowiska, a tym samym zdrowia i życia ludzi.

Rola więc organu, w tego rodzaju sprawach sprowadza się do kontroli zachowania norm przewidzianych przepisami prawa i szersze postępowanie dowodowe w tym zakresie nie ma znaczenia. A tym samym zarzut nierozważenia kwestii uciążliwości wynikających z emisji spalin i tym samym naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. jest niezasadny.

W ocenie Sądu, raport o oddziaływaniu na środowisko przedstawiony w niniejszej sprawie odpowiada wymaganiom jakie stawia ustawa prawo ochrony środowiska (art. 52) i prawidłowo został przyjęty przez organ jako podstawa ustaleń faktycznych.

W szczególności w zakresie realizacji ustawowego wymogu przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 46 ust. 3 p.o.ś.), którego zakres przedmiotowy, określony został przepisem art. 47 p.o.ś. stanowiąc, iż w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, wzajemne oddziaływanie między tymi czynnikami, możliwości oraz sposoby zapobiegania i ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko, a także wymagany zakres monitoringu. Wszystkie te aspekty planowanej inwestycji zostały przez organ wyjaśnione na podstawie sporządzonego raportu i wzięte pod uwagę przy określaniu środowiskowych uwarunkowań jej realizacji.

Należy podsumować, iż decyzja organu pierwszej instancji zawiera wszystkie elementy określone w art. 56 ust. 2 p.o.s., zaś raport w sprawie oddziaływania na środowisko projektowanej inwestycji z kwietnia/maja 2008 roku spełnia wymagania wynikające z przepisu art. 52 p.o.ś., zawierając stosowną analizę, obliczenia i wnioski, wskazujące iż w projektowanym przedsięwzięciu przewidziano zastosowanie nowoczesnych rozwiązań technologicznych pozwalających na polepszenie bezpieczeństwa ekologicznego przedmiotowej stacji w stosunku do stanu obecnego.

Ponowna ocena materiału dowodowego w sprawie, dokonana przez organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji, zbieżna z oceną organu pierwszej instancji, nie narusza zatem obowiązujących w tym względzie przepisów prawa, skoro spełnione zostały w rozpatrywanej sprawie warunki określone tymi przepisami. Ustalając bowiem stosowne wymagania w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, organy orzekające zobowiązane są stwierdzić, czy przedsięwzięcie to oddziałuje na środowisko w stopniu przekraczającym dopuszczalne w tym względzie normy określone stosownymi przepisami prawa.

Kontrola zaskarżonej decyzji nie wykazała również, wbrew zarzutom skargi, by organ odwoławczy naruszył przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż prawidłowo ustalił stan faktyczny na podstawie poprawnej oceny zebranych dowodów. Należy też podzielić stanowisko Kolegium, iż niedoręczenie decyzji drugoinstancyjnej stronom wraz z załącznikiem, jakim jest charakterystyka planowanego przedsięwzięcia, nie miało żadnego wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w decyzji, ani na prawa strony do obrony swoich interesów, gdyż strony miały stworzoną możliwość zapoznania się z treścią zarówno raportu jak i charakterystyki planowanego przedsięwzięcia, bowiem organ pierwszej instancji udostępnił je wraz z wnioskiem, o czym poinformował, zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 pkt 19 p.o.ś. zamieszczając obwieszczenie na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Gminy i Miasta S. oraz wywieszając informację na tablicy ogłoszeń Urzędu i przeprowadzając rozprawę administracyjną otwartą dla ogółu społeczeństwa, na której można było zapoznać się z dokumentacją, uzyskać wyjaśnienia i informacje.

Konkludując, podkreślić należy organ prawidłowo przeprowadził wysoce sformalizowane postępowanie w sprawie oceny oddziaływania planowanego zamierzenia na środowisko określając szczegółowo jego uwarunkowania i wykazując, iż inwestycja ta nie wpłynie negatywnie na środowisko, w tym i na zdrowie ludzi.

Mając powyższe na względzie, Sąd stwierdził iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa i orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 151 p.p.s.a.

A. T. – P.