Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) Sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 12 października 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt II SA/Łd 220/09 w sprawie ze skargi A.K. i Ochotniczej Straży Pożarnej w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargi A.K. i Ochotniczej Straży Pożarnej w Szadku na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (zwane dalej SKO) w Sieradzu z dnia [...] stycznia 2009 r. w przedmiocie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W uzasadnieniu Sąd I instancji orzekł, że zaskarżoną decyzję SKO w Sieradzu wydało powołując w podstawie prawnej art. 56 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) w związku z art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. Nr 199, poz. 1277), utrzymując w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta Szadek z dnia 3 grudnia 2008 r. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na przebudowie i budowie nowej stacji paliw [...] w S., przy ul. [...], na działkach nr ewid. [...] i [...].

Wnioskiem z dnia 30 maja 2006 r. inwestor wystąpił o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla wskazanej inwestycji, załączając Informację ekologiczną dla projektowanego przedsięwzięcia wraz z mapą sytuacyjno-wysokościową przedstawiającą projekt zagospodarowania stacji.

Po przeprowadzeniu postępowania, decyzją I instancji Burmistrz Gminy i Miasta Szadek decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. określił dla opisanego we wniosku przedsięwzięcia środowiskowe uwarunkowania:

1) w zakresie warunków wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony przyrody,

– stwierdzając że na przedmiotowym terenie nie ma cennych wartości przyrodniczych, a przedmiotowa inwestycja nie powoduje konieczności usuwania drzew, a jedynie konieczne jest usunięcie dzikich odrostów i zieleni trawiastej w obrębie fundamentów obiektów i projektowanych terenów utwardzonych,

– co do ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich, przedmiotowa inwestycja jest planowana na terenach zabudowanych pomiędzy drogami wojewódzkimi i działką Ochotniczej Straży Pożarnej, w bezpośrednim sąsiedztwie nie występuje zabudowa jednorodzinna i inne obiekty wymagające szczególnej ochrony, a od strony budynków mieszkalnych należy przewidzieć zieleń izolującą (...), a także ograniczyć możliwość tankowania paliwa na projektowanej stacji dla dużych samochodów ciężarowych typu TIR,

2) w zakresie wymagań dotyczących ochrony środowiska koniecznych do uwzględnienia w projekcie budowlanym uznał, iż należy:

– zlikwidować studnię nr [...] położoną na działce nr ewid. [...],

– zapewnić wykonanie instalacji paliwowej w sposób szczelny,

– zaprojektować posadowienie dystrybutorów na szczelnych studzienkach obserwacyjno - instalacyjnych,

– zaprojektować system monitoringu wód podziemnych w celu obserwacji stopnia zanieczyszczenia środowiska gruntowo-wodnego,

– zapewnić budowę stanowiska zlewowego dla autocysterny z betonu szczelnego z odpowiednim ukierunkowaniem spływu wód deszczowych "brudnych" do separatora,

– zaprojektować obszar dystrybucji paliwa i jego zlewu z betonu szczelnego,

– zapewnić odprowadzanie ścieków bytowo-gospodarczych do zbiornika bezodpływowego na nieczystości ciekle,

– należy tak rozmieścić obiekty budowlane i elementy zagospodarowania terenu, aby jak najbardziej wytłumiały powodowane przez pojazdy uciążliwości hałasu i wibracji dla obiektów stałego przebywania i zamieszkania ludzi,

– należy zastosować hermetyzację procesów dostawy paliwa do zbiorników i tankowania pojazdów,

– zastosować zbiorniki dwupłaszczowe na paliwo i monitoring przestrzeni międzyplaszczowej zbiorników i środowiska gruntowo-wodnego oraz gospodarki odpadami (...),

– należy zaprojektować i wybudować rozdzielczy system kanalizacji deszczowej strefy czystej, technologicznej strefy brudnej i sanitarnej,

– oddzielić strefę czystą od brudnej i zastosować rozwiązania zapobiegające przenikaniu oddziaływania zanieczyszczeń strefy brudnej na czystą (m.in. okrawężnikowanie i uszczelnienie strefy brudnej, zaprojektować wyprofilowanie odpowiednich spadków terenu powierzchni utwardzonych), zastosować przy odpływie wód deszczowych z terenów utwardzonych (brudnych) osadniki substancji stałych i separator substancji ropopochodnych.

Odwołanie od tej decyzji złożyli: A.K., E.S., J.S., M.S., J.S., S.S., I.S., M.K., A.W., S.S. i Ochotnicza Straż Pożarna w Szadku, wnosząc o jej uchylenie i zmianę lokalizacji stacji.

Zarzucili, iż budowa nowej stacji ze stanowiskiem autogazu LPG pogorszy stan środowiska i spowoduje zagrożenie wybuchem, a nie zmniejszy ilości samochodów ciężkich, ponieważ nikt nie ograniczy ich wjazdu. Przewidywana lokalizacja stacji, w centrum miasta, spowoduje wzmożenie natężenia ruchu i wzrost hałasu oraz pogorszenie komfortu życia pobliskich mieszkańców, czemu nie przeciwdziała zieleń izolująca, usytuowana od strony budynków. Projektowany pawilon stacji uniemożliwi planowaną rozbudowę budynku Straży Pożarnej, a bliska odległość stacji od budynku Straży (około 36 m.), gdzie organizowane są imprezy masowe stanowi realne zagrożenie. Wbrew postanowieniom decyzji, przy realizacji stacji konieczna będzie wycinka 5 drzew (w wieku około 60 lat), a są to jedyne drzewa w tym rejonie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sieradzu, powyższą decyzją, utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, stwierdzając brak podstaw prawnych do uwzględnienia odwołania.

W uzasadnieniu wyjaśniło, że dla planowanej inwestycji została wydana decyzja o warunkach zabudowy przez Burmistrza Gminy i Miasta Szadek w dniu [...] sierpnia 2006 r., która uprawomocniła się [...] lutego 2007 r.

Zaskarżoną zaś decyzję wydano w oparciu o charakterystykę planowanego przedsięwzięcia oraz raport oddziaływania na środowisko. Raport stwierdzał, że niepodjęcie żadnego zamierzenia inwestycyjnego oznaczałoby pozostawienie istniejącej stacji w obecnym stanie technicznym i wyposażeniu, nie gwarantującym bezpieczeństwa dla środowiska. Planowane przedsięwzięcie przewiduje zastosowanie nowoczesnych rozwiązań technologicznych, które pozwolą na polepszenie bezpieczeństwa ekologicznego w stosunku do stanu obecnego oraz zastąpią istniejące rozwiązania związane z wyeksploatowanymi urządzeniami, nowymi urządzeniami atestowanymi.

Odnosząc się do zarzutów odwołania SKO w Sieradzu wskazało, że nowa stacja w fazie eksploatacji nie skomplikuje układu komunikacyjnego, gdyż obecna stacja istnieje w tym samym układzie komunikacyjnym. Jedynie na czas budowy – raport wymaga – aby wykonawca opracował projekt organizacji ruchu. Nowa stacja nie przeszkodzi też rozbudowie budynku OSP, ani nie stworzy niebezpieczeństwa dla ludzi zgromadzonych na imprezach masowych, tak jak nie stwarzała takiego niebezpieczeństwa dotychczasowa stacja. Odnośnie konieczności usunięcia drzew, organ wyjaśnił, że na takie działanie wymagane jest uzyskanie zezwolenia w formie decyzji i poniesienie opłaty, a może wystarczające będzie przesadzenie niektórych drzew, zwłaszcza że z raportu wynika powiększenie powierzchni zielonej z 200 m2. do 247 m2. Ponadto z charakterystyki przedsięwzięcia oraz zaskarżonej decyzji wynika, że przedmiotowa inwestycja nie spowoduje konieczności usunięcia drzew.

Skargę na tę decyzję do Sądu I instancji złożyli: A.K. i Ochotnicza Straż Pożarna w Szadku wnosząc o jej uchylenie.

Zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 10 § 1 w zw. z art. 109 § 1, art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 47 pkt 1 lit. a/, art. 56 ust. 1b pkt 2, art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c/, art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo ochrony środowiska, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 listopada 2008 r., poprzez ich niezastosowanie.

W uzasadnieniu skarżący zaznaczyli na wstępie, że w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją zastosowanie miały przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.

Przepis art. 47 pkt 1 lit. a/ cyt. ustawy stanowił, iż w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi. Dokonuje się tej oceny zgodnie z art. 1 ustawy uwzględniając wymagania zrównoważonego rozwoju, o którym mowa w art. 3 pkt 50 tejże ustawy. Do takiej oceny niezbędne jest wszechstronne wyjaśnienie stanu faktycznego z zastosowaniem zasad postępowania administracyjnego, które w niniejszym postępowaniu zostały naruszone.

Skarżący zaznaczyli, że odnośnie kolizji projektowanego przedsięwzięcia z rosnącym drzewostanem to już w informacji ekologicznej załączonej do wniosku zostały zawarte sprzeczne stanowiska co do konieczności wycięcia drzew. Z raportu wynika konieczność wycięcia drzewostanu, zaś decyzja Burmistrza nie uwzględnia raportu w tym zakresie i stanowi tylko o konieczności usunięcia dzikich odrostów. Istniejąca sprzeczność w materiale dowodowym nie została przez organ wyjaśniona, a w decyzji przyjęto jedną z dwóch opinii przedstawionych przez inwestora, nie wskazując dlaczego, ani nie podając, wbrew wymogowi art. 107 § 3 k.p.a., przyczyn nieuwzględnienia ustaleń raportu, co narusza również art. 56 ust. 1b ustawy.

Skarga zarzucała również brak postępowania dowodowego w zakresie emisji spalin przez silniki pojazdów korzystających ze stacji, a wielkość emisji jest obligatoryjnym elementem raportu (art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c/ ustawy). Nie ma przy tym znaczenia – w ocenie skarżących – że nie przekroczono normy wartości takiej emisji wskazanej przepisami prawa, jeżeli emisja taka może zakłócić korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę. Nierozważenie kwestii uciążliwości wynikających z emisji spalin stanowi naruszenie art. 7, 77 § 1, art. 80 i 107 § 3 k.p.a.

Ponadto zarzucono naruszenie zasady czynnego udziału stron w każdym stadium postępowania (art. 10 § 1 k.p.a.), której przejawem jest obowiązek wynikający z art. 109 § 1 k.p.a. doręczenia stronom decyzji. Zgodnie zaś z art. 56 ust. 3 ustawy charakterystyka przedsięwzięcia stanowi jej załącznik. Stronie zaś doręczono wyłącznie decyzję, bez załącznika, jaki stanowi również raport.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił szczegółowo regulacje prawne związane z przedmiotowym postępowaniem. Wskazał, że odnośnie emisji zanieczyszczeń, raport stanowił, iż projektowana stacja po przebudowie będzie posiadała pełną hermetyzację procesu napełniania zbiorników magazynowych paliw oraz odsysania w trakcie tankowania pojazdów i praktycznie nie będzie źródłem zorganizowanej emisji zanieczyszczeń do powietrza. Z przeprowadzonych obliczeń (załączonych do raportu) wynika, iż nie zachodzi obawa o przekroczenie norm dopuszczalnych poziomów odniesienia substancji zanieczyszczających poza terenem przy stacji paliw płynnych. Decydujące znaczenie na emisję zanieczyszczeń do atmosfery ma ruch pojazdów poruszających się ulicami bezpośrednio sąsiadującymi ze stacją paliw. Raport przewiduje, że ilość pojazdów korzystających ze stacji nie przekroczy 5% ogólnej ilości samochodów poruszających się sąsiadującą trasą komunikacyjną, w związku z tym można uznać ten ruch za "wartość pomijalną" w przypadku oddziaływania na powietrze i jego jakość. Dlatego też zrezygnowano z obliczeń dotyczących rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń z tego tytułu wskazując, iż wpływ ten byłby "pomijalnie mały". Ponadto Sąd I instancji orzekł, że nie można podzielić stanowiska skarżących, iż nie ma znaczenia, czy przekroczono normy wartości emisji wskazanej przepisami prawa, jeżeli emisja taka może zakłócić korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę. Należy zwrócić uwagę, iż rolą właściwego organu jest stwierdzenie, czy zamierzone oddziaływanie mieści się w wyznaczonych przez przepisy granicach, czy też je przekracza. Jeżeli zamierzona emisja nie przekracza wyznaczonych przepisami standardów, a takie wnioski wynikają z załączonego raportu, to nie prowadzi do zagrożenia stanu środowiska, a tym samym zdrowia i życia ludzi.

Rola więc organu, w tego rodzaju sprawach sprowadza się do kontroli zachowania norm przewidzianych przepisami prawa i szersze postępowanie dowodowe w tym zakresie nie ma znaczenia. Dlatego też zarzut nierozważenia kwestii uciążliwości wynikających z emisji spalin i tym samym naruszenia art. 7, 77 § 1, art. 80 i 107 § 3 k.p.a. jest niezasadny.

W ocenie Sądu, raport o oddziaływaniu na środowisko przedstawiony w niniejszej sprawie odpowiada wymaganiom jakie stawia w art. 52 ustawa Prawo ochrony środowiska i prawidłowo został przyjęty przez organ jako podstawa ustaleń faktycznych. Dotyczy to w szczególności realizacji ustawowego wymogu przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 46 ust. 3 p.o.ś.), którego zakres przedmiotowy, określony został przepisem art. 47 p.o.ś. stanowiąc, iż w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, wzajemne oddziaływanie między tymi czynnikami, możliwości oraz sposoby zapobiegania i ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko, a także wymagany zakres monitoringu. W ocenie Sądu I instancji, wszystkie te aspekty planowanej inwestycji zostały przez organ wyjaśnione na podstawie sporządzonego raportu i wzięte pod uwagę przy określaniu środowiskowych uwarunkowań jej realizacji.

Sąd I instancji wyjaśnił także, że kontrola zaskarżonej decyzji nie wykazała również, wbrew zarzutom skargi, żeby organ odwoławczy naruszył przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż prawidłowo ustalił stan faktyczny na podstawie poprawnej oceny zebranych dowodów. Ponadto podzielił stanowisko SKO w Sieradzu, że niedoręczenie decyzji II instancji stronom wraz z załącznikiem, jakim jest charakterystyka planowanego przedsięwzięcia, nie miało żadnego wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w decyzji ani na prawa strony do obrony swoich interesów, gdyż strony miały stworzoną możliwość zapoznania się z treścią zarówno raportu jak i charakterystyki planowanego przedsięwzięcia. Wynika to z tego, że organ pierwszej instancji udostępnił je wraz z wnioskiem, o czym poinformował, zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 pkt 19 tejże ustawy zamieszczając obwieszczenie na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Gminy i Miasta Szadek oraz wywieszając informację na tablicy ogłoszeń Urzędu i przeprowadzając rozprawę administracyjną otwartą dla ogółu społeczeństwa, na której można było zapoznać się z dokumentacją, uzyskać wyjaśnienia i informacje.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła A.K.. Zarzuciła naruszenie przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z powodu naruszenia przez właściwy organ art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 10 § 1 w zw. z art. 109 § 1, art. 138 § 1 pkt 2 i "art. 56 ust. 3 k.p.a." oraz art. 47 pkt 1 lit. a/, art. 56 ust. 1b pkt 2, art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c/, art. 52 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo ochrony środowiska, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 listopada 2008 r., poprzez ich niezastosowanie. W związku z powyższym wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono między innymi, że z treści decyzji organów obu instancji wynika, że realizacja inwestycji nie będzie wymagać wycięcia drzew rosnących na działce, a ustalenie to stoi w sprzeczności zarówno z treścią wniosku jak i raportu. Ponadto, w ocenie skargi kasacyjnej, przy dokonywaniu oceny wpływu inwestycji na środowisko w ogóle nie przeprowadzono postępowania dowodowego w zakresie emisji spalin emitowanych przez silniki pojazdów, które będą korzystały ze zmodernizowanej stacji. Błędnie, zdaniem skargi kasacyjnej, Sąd I instancji nie podzielił zarzutu naruszenia zasady czynnego udziału stron w postępowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do unormowania art. 174 p.p.s.a. skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, gdyż zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która w sprawie niniejszej nie występuje.

Uzasadnienie podstaw kasacyjnych polega na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto w uzasadnieniu, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu – dlaczego powinien być zastosowany.

Oceniając we wskazanych wyżej granicach zasadność wniesionej skargi kasacyjnej w tej sprawie, należy stwierdzić, że zarzuty kasacyjne nie są zasadne. Wynika to z następujących przesłanek.

Po pierwsze, należy stwierdzić, że w skardze kasacyjnej podniesiono zarzut kasacyjny naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ cyt. ustawy p.p.s.a., który dotyczy wyłącznie naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, także w odniesieniu do przepisów cyt. ustawy Prawo ochrony środowiska, tj. art. 47 pkt 1 lit. a, art. 56 ust. 1b pkt 2, art. 56 ust. 3, art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c/ i art. 52 ust. 1 pkt 6 z powodu ich rzekomego niezastosowania. Ponadto argumentacja uzasadnienia skargi kasacyjnej w tym zakresie nie wyjaśnia prawidłowo dlaczego Sąd I instancji kontrolując zaskarżoną decyzję popełnił błąd w subsumcji, który miał polegać na tym, że błędnie uznał, iż stan faktyczny ustalony w tej sprawie nie wymaga zastosowania powyższych przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska.

Po drugie, przechodząc do oceny kluczowego zarzutu naruszenia – zdaniem strony skarżącej – przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik należy stwierdzić, że jest on całkowicie chybiony. Wbrew bowiem zarzutom kasacyjnym w tym zakresie nie nastąpiło w tej sprawie naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ w związku z art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie przez właściwe organy. Wynika to z tego, iż w aktach sprawy znajduje się raport oddziaływania na środowisko przedmiotowego przedsięwzięcia w przedmiocie przebudowy istniejącej i budowy nowej stacji paliw nr [...] [...] w S. przy ul. [...], który został wbrew zarzutom kasacyjnym poddany ocenie przez właściwe organy w trybie art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a. co zasadnie stwierdził Sąd I instancji poddając kontroli zaskarżoną decyzję SKO w Sieradzu. Jest bowiem oczywiste, że realizacja przedmiotowej inwestycji ma na celu ograniczenie negatywnego – nawet potencjalnego – oddziaływania na środowisko i zdrowie ludzi. W tym celu są projektowane nowe rozwiązania technologiczne, zgodnie z zasadą ogólną prewencji w prawie ochrony środowiska w świetle dyspozycji art. 6 ust. 1 cyt. ustawy Prawo ochrony środowiska jak i zasady kompleksowości w rozumieniu art. 5 tejże ustawy.

W tej sprawie z treści danego raportu oddziaływania na środowisko, a następnie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedmiotowej inwestycji wynika, że powyższe wymagania ustawodawcy w tym zakresie zostały spełnione.

Powyższe stwierdzenie jest uzasadnione tym, że projektowana inwestycja po jej realizacji będzie miała pełną hermetyzację w procesie napełniania zbiorników magazynujących paliwo oraz odsysanie podczas tankowania pojazdów czyli w istocie nie będzie źródłem zorganizowanej emisji zanieczyszczeń do powietrza. Ponadto, z dołączonych do raportu obliczeń wynika, że brak jest przesłanek do stwierdzenia o ewentualnym przekroczeniu norm tzw. dopuszczalnych poziomów odniesienia emisji zanieczyszczeń do powietrza poza terenem przy stacji paliw płynnych. Wynika to także z tego, że podstawowe znaczenie w zakresie emisji zanieczyszczeń do powietrza ma ruch pojazdów poruszających się ulicami bezpośrednio sąsiadującymi ze stacją paliw. Ponadto raport przewiduje, że ilość pojazdów korzystających ze stacji nie przekroczy 5% ogólnej ilości samochodów poruszających się sąsiadującą trasą komunikacyjną, dlatego też należy uznać ten ruch za wartość niewielką w przypadku oddziaływania na powietrze i jego jakość, co spowodowało rezygnację z tej przyczyny z obliczeń dotyczących rozprzestrzeniania się tych zanieczyszczeń.

Należy także podkreślić, że w tej sprawie przedmiotowa decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach uwzględnia ustalenia raportu oddziaływania na środowisko i określa zgodnie z dyspozycją art. 56 ust. 2 pkt 1-3 cyt. ustawy Prawo ochrony środowiska:

1) rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia,

2) warunki wykorzystywania terenu podczas realizacji i eksploatacji, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich,

3) wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym.

Ponadto, w świetle ustaleń raportu decyzja środowiskowa stanowi, że w przewidywanym zasięgu oddziaływania danej stacji paliw brak jest terenów podlegających ochronie, czyli cennych wartości przyrodniczych oraz zabytków i zasobów naturalnych. Należy podkreślić, że raport stwierdza, iż "świat roślinny ogranicza się do niewielkich zieleńców oraz drzew w postaci klonów, brzóz i jarzębiny, jesionów i tui ozdobnych", zaś dopiero etap realizacji budowy, zgodnie z dokumentacją opracowaną przez inwestora, przewiduje wycinki drzewostanu. Z tych względów raport stanowi, że w pierwszej kolejności trzeba zastosować o ile jest to możliwe przesadzenia, a w dalszej wycinkę, po uprzednim uzyskaniu zgody w formie decyzji na ich usunięcie wydane przez właściwy organ. Ponadto raport stanowi, że jeśli ochrona elementów przyrodniczych nie będzie możliwa, nakazuje podjęcie działań naprawczych, np. przez kompensację przyrodniczą. Oznacza to, że zgodnie z dyspozycją art. 47 pkt 1 lit. a/ cyt. ustawy Prawo ochrony środowiska w tym postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko prawidłowo analizuje się jak i ocenia bezpośredni i pośredni wpływ tego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi. Ponadto decyzja środowiskowa wydana przez organ I instancji spełnia także w tym zakresie wymagania wynikające z dyspozycji art. 56 ust. 1b w związku z art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c/ i art. 52 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy Prawo ochrony środowiska, biorąc pod uwagę wymagania wynikające z tego raportu.

Po trzecie, zasadnie Sąd I instancji orzekł, że nie nastąpiło w tej sprawie naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. w związku z art. 109 § 1 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy z powodu ich niezastosowania przez właściwe organy. Wynika to z tego, że niedoręczenie stronie skarżącej załącznika do decyzji środowiskowej zawierającego dany raport, o tyle nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, ponieważ nie spowodowało pozbawienia jej obrony swojego interesu prawnego. Należy podkreślić, że strona skarżąca na każdym etapie postępowania administracyjnego w tej sprawie jako jej strona (art. 28 k.p.a.) miała możliwość zapoznania się zarówno z treścią raportu jak i charakterystyką projektowanej inwestycji. Jednocześnie, organ I instancji udostępnił je łącznie z wnioskiem zgodnie z dyspozycją z art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 pkt 19 p.o.ś. zamieszczając obwieszenie na stronie "Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Gminy i Miasta Szadek" oraz wywieszając informację na tablicy ogłoszeń Urzędu i przeprowadzając rozprawę administracyjną otwartą dla ogółu społeczeństwa, na której można było zapoznać się z dokumentacją, uzyskać wyjaśnienia i informacje. Ponadto o znajomości raportu przez stronę skarżącą świadczy kwestionowanie jego ustaleń faktycznych w odwołaniu, w skardze do Sądu I instancji czy też w skardze kasacyjnej. Należy także przypomnieć, że tak jak w przypadku projektu budowlanego, co wynika nawet z zastrzeżenia zawartego w treści raportu "Niniejsze opracowanie chronione jest ustawą o prawie autorskim. Kopiowanie i wykorzystywanie bez pisemnej zgody autora jest zabronione".

Ubocznie należy podnieść, że podniesiony w tym zakresie zarzut kasacyjny naruszenia także art. 56 ust. 3 k.p.a. jest całkowicie chybiony, gdyż nie ma takiego przepisu k.p.a.

Dlatego też biorąc pod uwagę, że chybione są wszystkie powyższe zarzuty kasacyjne, z tych przesłanek chybiony jest zarzut dotyczący braku zastosowania w tej sprawie przez właściwy organ odwoławczy art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 cyt. ustawy p.p.s.a. z powodu braku usprawiedliwionych podstaw oddalił skargę kasacyjną.