Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Protokolant Patrycja Kozłowska po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Go 431/14 w sprawie ze skargi I. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławcze w G. z dnia [...] kwietnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie zakazu wykonywania działalności gospodarczej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od I. K. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławcze w G. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, wyrokiem z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Go 431/14 oddalił skargę I. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zakazu wykonywania działalności gospodarczej.

Stan sprawy przyjęty przez Sąd I instancji przedstawiał się następująco:

I. K., jako przedsiębiorca wykonywała działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców, działając pod firmą "S. I. K.", dokonanego w dniu 18 czerwca 2010 r. przez Prezydenta Miasta G.

W toku kontroli tego ośrodka szkolenia kierowców, obejmującej okres działalności od 19 stycznia 2013 r. do 21 listopada 2013 r. stwierdzono: jedenastokrotne prowadzenie zajęć praktycznych (łącznie 20 godzin dla kat. A1) w okresie od 5 września 2013 r. do 5 października 2013 r. motocyklem, który nie był dopuszczony do ruchu z uwagi na nieposiadanie aktualnego przeglądu technicznego. Na podstawie dokonanych wpisów w dowodzie rejestracyjnym stwierdzono, że w okresie od 8 sierpnia 2013 r. do 5 listopada 2013 r. powstała luka w badaniach technicznych tego pojazdu, a zgodnie z kartą prowadzonych zajęć na tym pojeździe prowadzone były szkolenia praktyczne w zakresie kategorii A1 prawa jazdy. Ponadto kontrola wykazała ośmiokrotne prowadzenie zajęć praktycznych (łącznie 17 godzin dla kat. B+E) w okresie od 9 maja 2013 r. do 30 lipca 2013 r. pojazdem marki VA 1500A (przyczepa ciężarowa), która nie była dopuszczona do ruchu z uwagi na nieposiadanie aktualnego przeglądu technicznego. Na podstawie zapisów w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu stwierdzono, że w ww. okresie powstała luka w badaniach technicznych. Zgodnie z zapisami karty przeprowadzonych zajęć od 23 maja 2013 r. do 14 czerwca 2013 r. oraz w dniu 30 lipca 2013 r. z użyciem tego pojazdu przeprowadzano szkolenia praktyczne w zakresie kategorii B+E prawa jazdy.

Decyzją z dnia [...] marca 2014 r. na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 pkt 1 lit. c/ w związku z art. 24 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151 ze zm., dalej: ustawa o kierujących pojazdami) w związku z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z póżn. zm., dalej też: Prd) Prezydent Miasta G. orzekł zakaz wykonywania przez przedsiębiorcę – I. K. działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców (pkt 1 decyzji) oraz z urzędu skreślił tego przedsiębiorcę z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców (pkt 2 decyzji). Odwołując się do treści przepisów wskazanych w podstawie prawnej decyzji, organ stwierdził, że w sposób niewątpliwy ustalono, iż szkolenie kandydatów na kierowców przeprowadzano z użyciem pojazdów, które nie miały aktualnego badania technicznego. Zdaniem organu, brak okresowego potwierdzenia dopuszczenia pojazdu do ruchu, czyli potwierdzenia spełniania wszystkich warunków technicznych, wywołuje konsekwencję dalszego uznania, że pojazd nie może być wykorzystywany, w szczególności do szkolenia kursantów. Organ podniósł, że pomimo, iż przedmiotowe pojazdy posiadały adnotację "L" wpisaną w dowodzie rejestracyjnym, która ma za zadanie potwierdzać spełnianie dodatkowych wymogów, to jednak sam wpis tej adnotacji jest wyłącznie czynnością materialno-techniczną, dokonywaną tylko raz i to na podstawie zaświadczenia z przeprowadzonego badania technicznego. Zdaniem organu, w ramach nadzoru, który wiąże się ze sprawdzeniem spełnienia odpowiednich warunków prowadzenia zajęć, kwestię spełnienia dodatkowych wymogów przez pojazdy szkoleniowe, można rozważyć biorąc łącznie pod uwagę drugi warunek, który ma najistotniejsze znaczenie, czyli aktualny przegląd techniczny. Według organu, po stwierdzeniu wystąpienia łącznie obu przesłanek, można wiążąco stwierdzić, że pojazd jest przygotowany i przystosowany do szkolenia. W niniejszej sprawie, w ocenie organu, brak było spełnienia drugiego wymogu. Organ podniósł, że celem badania okresowego jest stwierdzenie w danym czasie spełnienia wymogów stawianych wszystkim pojazdom uczestniczącym w ruchu drogowym, a badanie dodatkowe służy do faktycznego potwierdzenia przystosowania pojazdu do prowadzenia szkolenia. Ponadto badania te potwierdzają prawdziwość i zasadność dokonanych wpisów w dowodzie rejestracyjnym, w tym również adnotacji urzędowych. Uznanie natomiast, że pojazd jest przystosowany do nauki jazdy następuje na podstawie dodatkowego badania technicznego, o czym stanowi przepis art. 81 ust. 11 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Z kolei zgodnie z treścią art. 81 ust. 6 tej ustawy, pojazd używany do nauki jazdy lub egzaminu państwowego podlega corocznym badaniom technicznym. Dalej organ wskazał na treść art. 43 ust. 1 pkt 4 oraz art. 45 ust. 1 i ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami. Zdaniem organu, aby doszło do rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców konieczne jest stwierdzenie wielokrotnego naruszenia przepisów zakresie prowadzenia szkolenia. W ocenie organu, w tej sprawie doszło do naruszenia art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. c/ w związku z art. 24 pkt 1 lit. c/ ustawy o kierujących pojazdami, a to poprzez wielokrotne prowadzenie szkolenia pojazdem niespełniającym wymogów stawianych pojazdom wykorzystywanym do takiego szkolenia. Organ stwierdził, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców przy dokonywaniu wpisu do rejestru składa oświadczenie, że zna i spełnia warunki do wykonywania przedmiotowej działalności. Ośrodek szkolenia kierowców może prowadzić przedsiębiorca, który posiada infrastrukturę odpowiednią do zakresu prowadzonego szkolenia, w tym pojazd przeznaczony do nauki jazdy. Organ podkreślił, że podstawowym warunkiem do prowadzenia zajęć jest posiadanie pojazdu, przy czym nie ma być to jakikolwiek pojazd, lecz pojazd spełniający wszystkie wymogi stawiane pojazdom nie tylko wykorzystywanym do szkolenia, ale wszystkim poruszającym się w ruchu lądowym.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G.(SKO), po rozpoznaniu odwołania I. K. od powyższej decyzji, decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r. utrzymało w mocy zakwestionowane rozstrzygnięcie, podzielając argumentację organu I instancji.

WSA w Gorzowie Wielkopolskim, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę I. K. na decyzję SKO z dnia [...] kwietnia 2014 r.

Sąd I instancji wskazał, że ustalenia faktyczne dotyczące wielokrotnego prowadzenia zajęć praktycznych z użyciem pojazdów nieposiadających aktualnego przeglądu technicznego nie są kwestionowane. WSA podzielił pogląd organu, że powyższa okoliczność stanowiła rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, co z kolei uzasadniało wydanie orzeczenia o zakazie wykonywania działalności gospodarczej oraz o skreśleniu przedsiębiorcy z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców – w myśl art. 45 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. c/ ustawy o kierujących pojazdami. Odwołując się do treści powyższego przepisu oraz art. 24 tejże ustawy WSA wskazał, że zgodnie z tym ostatnim uregulowaniem, nauka jazdy może być prowadzona pojazdem spełniającym łącznie wszystkie wymienione w tym przepisie warunki. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że poprzez użycie sformułowania – "jest prowadzona", ustawodawca w art. 24 ust.1 ustawy o kierujących pojazdami wprowadził bezwzględny nakaz spełnienia tychże warunków, nie różnicując ich wagi. W tej sytuacji, niespełnienie któregoś z wymienionych w tym przepisie warunków stanowi o dyskwalifikacji danego pojazdu, jako pojazdu służącego do prowadzenia na nim nauki jazdy. Odwołując się natomiast do art. 83, art. 66 oraz art. 81 Prd, Sąd I instancji stwierdził, że adnotacja w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 24 pkt 1 lit. a-c ustawy o kierujących pojazdami dotyczy budowy, wyposażenia i utrzymania danego pojazdu uczestniczącego w ruchu (por. art. 66 ust. 1 Prd ). To z kolei implikuje wniosek, że pojazd do nauki jazdy winien być poddawany badaniom technicznym - stosownie do treści art. 81 Prd. WSA nie podzielił poglądu skarżącej, że o spełnieniu przez pojazdy wykorzystywane do nauki jazdy wymogów określonych w art. 24 pkt 1 lit. a-c ustawy o kierujących pojazdami świadczy urzędowa adnotacja - umieszczenie litery "L" w dowodzie rejestracyjnym takiego pojazdu. Końcowo Sąd I instancji stwierdził, że sankcja przewidziana w art. 45 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami ma z pewnością charakter dotkliwy i surowy. Tym niemniej, wprowadzając do ustawy pojęcie rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, ustawodawca posłużył się określeniem – "wielokrotne" – naruszenie wskazanych obowiązków. Zdaniem WSA, nie stanowi więc podstawy zastosowania omawianej sankcji jednostkowa sytuacja naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej, lecz dopiero powtarzające się uchybienia w tym zakresie. W tym względzie, w ocenie WSA, należy mieć na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, i to nie tylko osobom biorącym udział w procesie nauki jazdy, lecz również pozostałym uczestnikom ruchu drogowego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła I. K. Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. wyrokowi temu zarzuciła:

I. Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

a) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia orzeczenia niewskazującego precyzyjnej podstawy prawnej rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienia oraz nieodnoszącego się do wszystkich zgłoszonych w skardze zarzutów skarżącej, co uniemożliwia merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego orzeczenia;

b) art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ p.p.s.a. w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 1 pkt 3, art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. c/ w zw. z art. 24 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 z poźn. zm.) przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, poprzez przyjęcie, iż organy administracji publicznej prawidłowo zastosowały w sprawie przepisy prawa materialnego pomimo niewypełnienia przez skarżącą przesłanki wielokrotnego prowadzenia szkolenia pojazdami niespełniającymi wymagań, o których mowa w art. 24 ustawy o kierujących pojazdami;

c) art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit c/ p.p.s.a. w związku z:

1) art. 7, art. 76 § 1 i 2 i art. 77 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, poprzez przyjęcie, iż organy administracji publicznej nie naruszyły w toku postępowania przepisów postępowania poprzez ustalenie, iż szkolenie kandydatów na kierowców przez skarżącą było prowadzone pojazdami niespełniającymi wymagań, w sytuacji w której z materiału dowodowego wynika jedynie, iż szkolenie było prowadzone pojazdami, które nie posiadały aktualnego badania technicznego, a na okoliczność, że nauka była prowadzona pojazdami niespełniającymi wymagań, organ I instancji nie przeprowadził żadnego pozytywnego dowodu i nie obalił domniemania wynikającego z adnotacji znajdujących się w okazanych w czasie kontroli dowodów rejestracyjnych,

2) art. 107 § 1 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, poprzez przyjęcie, iż organy administracji publicznej nie naruszyły w toku postępowania przepisów postępowania w wyniku sporządzenia uzasadnień w swojej istocie abstrahujących od podstawy prawnej orzeczenia organu I instancji oraz dodatkowo, w przypadku organu II instancji, nieodniesienie się do zarzutu naruszenia przez organ I instancji podstawowych reguł wykładni poprzez zastosowanie rozszerzającej wykładni celowościowej,

3) art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z 6 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, poprzez przyjęcie, iż organ II instancji nie naruszył przepisów postępowania w wyniku niewydania decyzji uchylającej decyzję I instancji i umarzającej postępowanie w sytuacji wydania przez organ I instancji decyzji bez podstawy prawnej.

II. Przepisów prawa materialnego:

a) art. 43 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 1 pkt 3, art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. c/ w zw. z art. 24 pkt 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 z poźn. zm.) w zw. z art. 66, 71, 81 i 83 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym poprzez ich nieprawidłową interpretację i przyjęcie, iż prowadzenie szkolenia dla kandydatów na kierowców pojazdami nieposiadającymi aktualnego badania technicznego jest równoznaczne z prowadzeniem szkolenia pojazdem nieodpowiadającym wymaganiom określonym dla danej kategorii prawa jazdy względnie nieprzystosowanym do nauki jazdy, zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym;

b) art. 43 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 1 pkt 3, art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. c/ w zw. z art. 24 ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 66, 71, 81 i 83 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym poprzez ich zastosowanie, pomimo niespełnienia przesłanki wielokrotnego prowadzenia szkolenia pojazdami niespełniającymi wymagań, o których mowa w art. 24 ustawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono argumentację na poparcie zarzutów postawionych w jej petitum.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Względnie, w przypadku uznania braku podstaw kasacyjnych w zakresie naruszenia prawa procesowego - o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi. Skarżąca wniosła również o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Organ nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, pełnomocnik organu - będący radcą prawnym - wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 §1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, chyba że zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego, wymienione w § 2 tego artykułu. Takich jednak przesłanek w niniejszej sprawie nie ujawniono.

Skargę kasacyjną oparto na obu podstawach wymienionych w art. 174 p.p.s.a.

W pierwszej kolejności należy rozpoznać zasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego, albowiem wynik tej oceny będzie determinował ocenę zarzutów o charakterze procesowym, które w znacznej mierze mają charakter wtórny. Dopiero bowiem ocena, które przepisy prawa materialnego będą miały w sprawie zastosowanie i jaka jest ich prawidłowa wykładnia, pozwoli stwierdzić jaki winien być zakres ustaleń niezbędnych dla wyjaśnienia sprawy oraz ocenić – czy były należycie dokonane.

Podnosząc zarzut kasacyjny naruszenia prawa materialnego art. 43 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 1 pkt 3, art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. c/ w zw. z art. 24 pkt 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 z poźn. zm.) w zw. z art. 66, 71, 81 i 83 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (pkt II a. petitum skargi kasacyjnej) przez błędną wykładnię tych przepisów, strona skarżąca podnosi, że wbrew poglądowi Sądu I instancji, prowadzenie szkolenia dla kandydatów na kierowców pojazdami nieposiadającymi aktualnego badania technicznego nie stanowi naruszenia art. 24 ustawy o kierujących pojazdami. Według skarżącej kasacyjnie, z analizy art. 24 ustawy o kierujących pojazdami jednoznacznie wynika, że brak aktualnego przeglądu technicznego nie jest jednym z wymogów stawianych pojazdom wykorzystywanym do szkolenia kandydatów na kierowców, którego niespełnienie może stanowić podstawę nałożenia sankcji określonej w art. 45 ustawy o kierujących pojazdami.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska skarżącej kasacyjnie.

Zgodnie z art. 45 ust.1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami starosta, o którym mowa w art. 28 ust. 3 ww. ustawy, wydaje decyzję administracyjną o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, skreślając przedsiębiorcę z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców, jeżeli przedsiębiorca rażąco naruszył warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców. W myśl art. 45 ust.2 pkt 1 lit. c/ ustawy o kierujących pojazdami, rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców jest wielokrotne prowadzenie szkolenia pojazdami niespełniającymi wymagań, o których mowa w art. 24 tejże ustawy.

Słusznie wskazuje Sąd I instancji, że ustawodawca nie różnicuje warunków, jakie w myśl art. 24 powinien spełniać pojazd, aby nauka jazdy mogła być na nim prowadzona, odsyła natomiast w całości do tego uregulowania. Nie ulega zatem wątpliwości, że nauka jazdy może być prowadzona jedynie przy użyciu pojazdu spełniającego wszystkie warunki wymienione w art. 24. W myśl tego przepisu, nauka jazdy jest prowadzona pojazdem odpowiadającym wymaganiom określonym dla danej kategorii prawa jazdy lub dla pozwolenia na kierowanie tramwajem (art. 24 ust.1 lit. a); oznakowanym kwadratową tablicą barwy niebieskiej z białą literą "L" (art. 24 ust.1 lit.b); przystosowanym do nauki jazdy, zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 66 Prd (art. 24 ust.1 lit. c) oraz posiadającym adnotację w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu wymagań, o których mowa w lit. a-c, dokonywaną przez odpowiedni organ, na podstawie pozytywnego wyniku badania technicznego przeprowadzonego przez stację kontroli pojazdów, o której mowa w art. 83 Prd - nie dotyczy tramwaju (art. 24 ust.1 lit. d) . Niewątpliwie uznanie, że pojazd jest przystosowany do nauki jazdy następuje na podstawie dodatkowego badania technicznego, o czym stanowi przepis art. 81 ust. 11 pkt 4 Prd. Jednakże "aktualność" adnotacji w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu wymogów określonych w art. 24 pkt 1 lit. a-c Prd jest corocznie weryfikowana przez uprawnionego diagnostę w toku okresowych badań technicznych, gdyż zgodnie z art. 81 ust.6 Prd pojazd używany do nauki jazdy lub egzaminu państwowego podlega corocznym badaniom technicznym, których zakres i sposób przeprowadzenia określa w drodze rozporządzenia Minister właściwy do spraw transportu. Na gruncie tej sprawy obowiązujące było Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U. 2012.996), w którym zarządzono (w zakresie interesującym dla niniejszej sprawy), że badania techniczne polegają na sprawdzeniu, czy pojazd odpowiada warunkom technicznym określonym w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm., zwanego dalej: rozporządzeniem o warunkach technicznych) – v. § 1 pkt 1 lit. b/ ww. rozporządzenia z dnia 26 czerwca 2012 r. Należy wskazać, że zgodnie z § 3 ust.1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 2012 r, dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd do nauki jazdy oraz pojazd do przeprowadzania egzaminu państwowego. Owo dodatkowe badanie obejmuje sprawdzenie i ocenę spełnienia dodatkowych warunków technicznych, w sposób określony w pkt 0 działu I załącznika nr 1 do rozporządzenia oraz w pkt 5 działu I załącznika nr 2 do rozporządzenia. Z kolei w punkcie 5.1 działu I załącznika Nr 2 w podpunktach 1-6 wymieniono usterki, które określono terminem usterek istotnych: brak dodatkowego pedału hamulca roboczego; brak dodatkowych lusterek wstecznych; brak koła zapasowego oraz apteczki; nieogrzewana tylna szyba (w samochodzie osobowym); brak wymaganego oznakowania; brak innego szczegółowego, dodatkowego wyposażenia, w zależności od rodzaju pojazdu.

Zgodnie natomiast z § 6 ust. 2 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 2012 r., w przypadku gdy w pojeździe stwierdzono usterki istotne, uprawniony diagnosta zamieszcza wpis o nich w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu i określa wynik badania technicznego, jako negatywny.

W świetle przytoczonych uregulowań należy stwierdzić, że wykładnia przepisów opisanych w punkcie II a) petitum skargi kasacyjnej dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa. Adnotacja w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 24 pkt 1 lit. a-c ustawy o kierujących pojazdami, dotyczy budowy, wyposażenia i utrzymania danego pojazdu uczestniczącego w ruchu. To z kolei uzasadnia wniosek, że pojazd do nauki jazdy winien być poddawany badaniom technicznym - stosownie do art. 81 Prd. Nieprzeprowadzenie takiego badania nie pozwala natomiast na uznanie, że dany pojazd spełnia wymagania dla pojazdu, którym można prowadzić naukę jazdy (lub egzamin państwowy), zatem w świetle art. 24 ustawy o kierujących pojazd bez aktualnego badania technicznego nie może być wykorzystywany do szkolenia kandydatów na kierowców.

Konsekwencją powyższego jest stwierdzenie bezzasadności zarzutu kasacyjnego sformułowanego w punkcie II b) petitum niniejszej skargi. Uwzględniając, że skarżąca kasacyjnie na żadnym etapie postępowania nie kwestionowała, że wielokrotnie prowadziła szkolenie kierowców pojazdami, które nie posiadały wymaganego badania technicznego należy uznać, że Sąd I instancji prawidłowo uczynił akceptując zastosowanie wobec skarżącej sankcji administracyjnej przewidzianej w art. 45 ust.1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami.

W efekcie za nietrafne należy także uznać zarzuty naruszenia prawa procesowego opisane w punkcie I lit. b) i c) petitum skargi kasacyjnej. Zarzuty te bazują bowiem na wadliwym założeniu poczynionym przez stronę skarżącą, że brak aktualnego badania technicznego pojazdu używanego do szkolenia kandydatów na kierowców nie oznacza, że pojazd taki nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 24 ustawy o kierujących pojazdami. Jest przeciwnie, co wywiedziono powyżej.

Z kolei zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. (pkt I a petitum skargi kasacyjnej) nie został uwzględniony, gdyż zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji poddał prawidłowej ocenie niezbędne aspekty sprawy. Wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia nie musi odnosić się szczegółowo do wszystkich argumentów powołanych w skardze, skoro argumentacja Sądu przesądza łącznie o ich bezzasadności (por. wyrok NSA z dnia 13 marca 2007 r., II GSK 326/06).

O kosztach postępowania kasacyjnego obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika organu orzeczono na podstawie art. 209 w związku z art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c) w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r. poz. 490) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).