Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej "D. [...]" Spółki Akcyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt II SA/Go 277/19 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 25 września 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Go 277/19, uwzględnił skargę A. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2019 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę i uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Z. z dnia [...] grudnia 2018 r., nr [...] (pkt I), zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt II).

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją z [...] grudnia 2018 r. Starosta Z., na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (aktualnie t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1186 z późn.zm. - dalej w skrócie "Pr. bud."), zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla D. [...] S.A. z siedzibą w K. obejmującego budowę budynku handlowo-usługowego i budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz niezbędnej infrastruktury technicznej w G. na działce ewid. nr [...], jednostka ewidencyjna [...], obręb [...]. Etap I: budowa budynku handlowo-usługowego oraz niezbędnej infrastruktury technicznej bez przyłącza wody, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej i zjazdu publicznego. Etap II: budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego – wg. odrębnego postępowania.

Od powyższej decyzji odwołała się A. K. wnosząc o jej zmianę i orzeczenie o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Podniosła zarzuty naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Pr. bud. przez przyjęcie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta G. przyjętego uchwałą nr [...] Rady Miasta G. z [...].09.2014 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta G. (dalej w skrócie "m.p.z.p."), a konkretnie § 21 ust. 2 pkt 1a, § 21 ust. 3, § 21 ust. 3 pkt 3 i pkt 4b, § 7 ust. 7, § 19 oraz art. 8 k.p.a. i art. 77 k.p.a.

Decyzją z [...] lutego 2019 r. Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, podzielając w całości ustalony stan faktyczny i prawny sprawy. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim A. K. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc zarzuty naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., art. 136 k.p.a., art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Pr. bud.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie w całości.

Orzekając o uchyleniu decyzji organów obu instancji Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, choć z innych przyczyn niż w niej podniesione.

Sąd podzielił pogląd Wojewody, który uznał za niezasadne zarzuty odwołania dotyczące niezgodności planowanej inwestycji z ustaleniami § 21 ust. 2 pkt 1a oraz ust. 3 m.p.z.p. Stwierdził przy tym, że w świetle regulacji § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a m.p.z.p. przeznaczenia przewidziane dla terenu oznaczonego MNU jako zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z usługami, jest przeznaczeniem mieszanym i podstawowym, co oznacza, że na terenie MNU przeznaczeniem wyłącznym lub przeważającym jest zabudowa mieszkaniowa z usługami (mieszkaniowo-usługowa) a nie zabudowa mieszkaniowa. Zatem na omawianym terenie dopuszczona została realizacja funkcji mieszkaniowej i usługowej, gdyż uznano, że nie są one ze sobą sprzeczne i nie wykluczają się nawzajem. Plan miejscowy dopuścił możliwość aby funkcja usługowa była realizowana w części budynku mieszkalnego, w lokalach użytkowych w budynku mieszkalno-usługowym, jak i w odrębnym budynku wolnostojącym pod określonymi warunkami. Ustalenia planu nie uzasadniają wniosku, że zasadniczym, dominującym przeznaczeniem terenu inwestycji jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, zaś usługi są przeznaczeniem uzupełniającym. Gdyby tak miało być, teren zostałby oznaczony symbolem MN - tj. teren zabudowy mieszkaniowej, na której dopuszcza się usługi - a nie MNU. Plan dla przedmiotowego terenu nie przewiduje w ogóle przeznaczenia uzupełniającego. Mowa jest natomiast o przeznaczeniu dopuszczalnym, które ma "uzupełniać" przeznaczenie podstawowe. Nie jest zatem uzasadnione stanowisko skarżącej, że na działce [...] nie jest dopuszczalna zabudowa budynkiem handlowym (576 m).

Sąd I instancji zauważył również, że przedmiotowa inwestycja (budynek handlowo-usługowy) nie została w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r., poz. 71) uznana za przedsięwzięcie, które negatywnie oddziałuje na środowisko. W polskim porządku prawnym dopuszczalne wielkości emisji ustalane są w oparciu o ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2017 r., poz. 5190), za pomocą wykonawczych rozporządzeń ministra środowiska. Obecnie dopuszczalne normy hałasu są określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasów (Dz. U. z 2014 r. poz. 112). Sąd podkreślił także, że terenu objętego inwestycją oraz obszarem jej oddziaływania obowiązujący plan miejscowy nie objął ochroną przed hałasem, wyznaczając strefę ciszy, a wręcz przeciwnie dopuścił prowadzenie działalności usługowej. Organ wskazał, że zostały zachowane dopuszczalne normy hałasu dla przedmiotowej inwestycji. Z projektu zagospodarowania działki wynika, że działalność usługowa nie zakłóca korzystania z nieruchomości sąsiednich, nie będzie powodować uciążliwości dla terenów przyległych i mieści się w granicach terenu na którym ma powstać inwestycja. Strona nie wykazała także, aby takie nadmierne uciążliwości w związku z zatwierdzonym projektem budowlanym w rzeczywistości miały miejsce. W zaskarżonej decyzji organ w szczegółowy sposób przedstawił zagadnienia związane z ochroną środowiska, z ochroną obszaru Natura 2000. Zasadnie stwierdził też, że sam fakt lokalizacji inwestycji na terenie położonym w obszarze Natura 2000 nie oznacza automatycznie, że inwestycja może znacząco negatywnie oddziaływać na ten obszar. Z samego faktu utworzenia takiego obszaru nie można wyprowadzić generalnego zakazu wprowadzania jakiejkolwiek zabudowy. Zakazy takie bądź ograniczenia wynikać muszą z innych przepisów. Organ miał na uwadze treść § 19 m.p.z.p. jak i fakt, że wśród zagrożeń i presji dla Obszaru Specjalnej Ochrony [...] nie zostały wskazane budynki handlowo-usługowe.

Za niezasadny Sąd uznał również zarzut skargi, że do powierzchni zabudowy powinna być również zaliczona powierzchnia pod chodnikami, parkingami i drogami. Na gruncie Prawa budowlanego, które posługuje się pojęciem "powierzchni zabudowy" ma zastosowanie ww. Polska Norma w odniesieniu do budynków, których realizacja wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Pojęciu "powierzchnia zabudowy" należy przypisywać dokładnie takie znaczenie, jakie dla tego parametru przyjęto oficjalnie we właściwej Polskiej Normie zgodnie z punktem 5.1.2.1 i 5.1.2.2. Do powierzchni zabudowy nie wlicza się: powierzchni obiektów budowlanych ani ich części nie wystających ponad powierzchnię terenu, powierzchni elementów drugorzędnych np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego, powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze (np. szklarnie, altany, szopy). Do powierzchni zabudowy nie wlicza się powierzchni zabudowy niekubaturowej, jak również powierzchni utwardzonych przestrzeni obsługujących (parkingów) i ciągów komunikacyjnych. Sąd wskazał także, że § 4 pkt 19 m.p.z.p. zawierający definicję pojęcia powierzchni zabudowy określa to pojęcie jako powierzchnię poziomego rzutu kondygnacji nadziemnej liczoną po zewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych, a więc odnosi to pojęcie do części nadziemnych (zabudowy kubaturowej). Przy czym powierzchnię zabudowy działki oblicza się jako sumę powierzchni zabudowy wszystkich obiektów budowlanych wraz z budynkami gospodarczymi i garażami, występującymi w obrębie terenu. W projekcie zagospodarowania terenu prawidłowo został wyliczony wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy.

Sąd podzielił także stanowisko organu II instancji, iż dokonane przez inwestora uzupełnienie dokumentacji miało na celu jednoznaczne wyjaśnienie kwestii podnoszonych przez odwołującą. W wyniku tego skorygowany został błąd pisarski w opisie zagospodarowania terenu w zakresie lokalizacji wiaty, którą zgodnie z rysunkiem projektu zagospodarowania terenu usytuowano od strony zachodniej budynku (a nie wschodniej jak wskazano w opisie technicznym). Wbrew twierdzeniom skarżącej zmianom nie uległa zatwierdzona decyzją organu I instancji ilość 24 miejsc parkingowych. Dokonana zmiana w bilansie terenu wynikała ze zmiany nawierzchni (z geokraty na kostkę brukową) 5 miejsc postojowych, a nie korekty liczby miejsc postojowych. Wyjaśnił także, że przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego przez organ odwoławczy jest dopuszczalne (art. 136 k.p.a.), ponieważ zasadą jest wydawanie przez organ II instancji orzeczeń o charakterze merytorycznym, a wyjątkiem orzekanie na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Za niezasadny Sąd uznał także zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., argumentując, że strona nie wykazała, że gdyby do takiego uchybienia nie doszło, wynik sprawy byłby odmienny.

Dalej Sąd stwierdził, że art. 35 ust. 1 pkt 2 Pr. bud. należy interpretować systemowo przy uwzględnieniu nie tylko unormowań techniczno-budowlanych, ale też pozostałych przepisów ustawy, w tym art. 34 ust. 3 pkt 1, który stanowi, że projekt budowlany powinien zawierać projekt zagospodarowania działki obejmujący określenie na aktualnej mapie granic działki oraz usytuowanie, obrys i układy istniejących i projektowanych obiektów budowlanych, sieci uzbrojenia, układu komunikacyjnego i układu zieleni, ze wskazaniem m.in. wzajemnych odległości pomiędzy planowanym przez inwestora przedsięwzięciem budowlanym a ewentualnie projektowaną zabudową na nieruchomości sąsiedniej. To oznacza, że w tym zakresie organ architektoniczno-budowlany musi zbadać przyjęte rozwiązania projektowe. W świetle art. 35 ust. 1 Pr. bud., właściwy organ nie może ingerować w zawartość merytoryczną projektu budowlanego, a jego ocenie pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi podlega tylko projekt zagospodarowania działki lub terenu. Organ ma obowiązek sprawdzenia, czy projekt zagospodarowania terenu przewidzianego pod inwestycję uwzględnia istniejące lub projektowane zagospodarowanie działek znajdujących się w obszarze oddziaływania planowanego obiektu, tak aby spełniony został wymóg wyważenia interesów wszystkich uprawnionych stron, z zachowaniem konstytucyjnej zasady równości wobec prawa. Organ rozstrzygający o pozwoleniu na budowę, obowiązany jest ocenić, na podstawie części opisowej projektu i rysunków projektu, czy dojdzie do poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud.), ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" określonych w § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia. Projektowana zabudowa winna bowiem spełniać wymogi oświetlenia i nasłonecznienia tzw. "linijki słońca" zawarte w § 13 i § 57 rozporządzenia, określone dla budynku projektowanego i istniejącej zabudowy w sąsiedztwie. Obowiązkiem właściwego organu jest nie tylko zbadanie, czy osoby uprawnione uczestniczyły w przygotowaniu projektu, lecz także, czy rzeczywiście załączone rysunki mogą posłużyć dla oceny oświetlenia i nasłonecznienia sąsiednich, istniejących budynków, a nadto dokonać stosownych obliczeń, które ewentualne twierdzenia inwestora pozwalają aprobować, bądź merytorycznie zakwestionować.

W tej sprawie organy nie dokonały kompleksowej oceny, czy zamierzenie inwestycyjne nie narusza szczegółowych zasad zagospodarowania terenu oraz warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w szczególności dotyczących przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" określonych w § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia. Uzasadnienie decyzji organu I instancji jest bardzo lakoniczne i w zasadzie nie omawia jakichkolwiek warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (§ 12, § 13 i inne rozporządzenia), co niewątpliwie nie wypełnia wymogu o którym mowa w art. 107 § 3 k.p.a. Niezbędnym warunkiem prawidłowego ustalenia odległości budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów, umożliwiającej naturalne oświetlenie tych pomieszczeń, jest precyzyjne, jednoznaczne wyznaczenie w płaszczyźnie poziomej kąta 60°, z usytuowaniem jego wierzchołka w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, a następnie zbadanie, czy między ramionami tak wyznaczonego kąta, w odległości mniejszej niż wysokość przesłonienia, nie znajduje się obiekt przesłaniający. Przepis § 13 rozporządzenia może mieć zastosowanie tylko do istniejącej zabudowy. Wynika to wprost z treści tego przepisu, który umożliwia przeprowadzenie konkretnych obliczeń w odniesieniu do konkretnie istniejącego okna zabudowy przeznaczonej na pobyt ludzi. Bez tego koniecznego elementu nie można zatem wyznaczyć odległości projektowanego budynku od "innego budynku". W judykaturze wyrażono również pogląd, że takie stanowisko nie wyłącza jednak konieczności dokonania przez organ architektoniczno-budowlany oceny wpływu planowanej inwestycji pod kątem możliwego jej zagospodarowania z punktu widzenia art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud. Regulacja § 13 rozporządzenia, dotycząca ustalania odległości projektowanego budynku od innych obiektów istniejących w sąsiedztwie, może być odpowiednio stosowana w przypadkach, gdy na przyległych nieruchomościach planowana jest zabudowa wymagająca uwzględnienia z uwagi na ochronę interesów osób trzecich przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud. Analiza przesłaniania sporządzana w toku postępowania administracyjnego stanowi dowód w sprawie, w której ją sporządzono i podlega ocenie organów jak każdy dowód zgromadzony w danej sprawie. Organu administracji nie obciąża dowód powołania biegłego dla wyjaśnienia kwestii przesłaniania. Jeśli zaistniałyby wątpliwości odnośnie określonych kwestii w tym przedmiocie, to wówczas organ może zwrócić się do inwestora o uzupełnienie analizy, bądź sporządzenie analizy obejmującej wyjaśnienie kwestii wskazanych przez organ. Sąd zważył, że w projekcie zagospodarowania terenu wskazano jedynie, że projektowane budynki są zlokalizowane w bezpiecznej odległości od istniejącej zabudowy np. na działce nr [...] i nie przesłaniają tj. umożliwiają naturalne oświetlenie pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi na przedmiotowej działce zabudowanej budynkiem mieszkalnym a także, że projektowane budynki nie powodują zacieniania pomieszczeń na pobyt stały w budynkach mieszkalnych np. na działce nr [...]. Z akt administracyjnych wynika, że właścicielem przedmiotowej działki jest skarżąca. Projekt zagospodarowania terenu nie zawiera rysunków obrazujących kwestię zacieniania i przesłaniania. W projekcie nie określono w sposób jednoznaczny, na których działkach sąsiednich znajdują się wskazane pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi. W tym kontekście należy dodać, że ze skargi wynika, że w otoczeniu planowanej inwestycji znajdują się budynki mieszkalne jednorodzinne. Projekt zagospodarowania terenu inwestycji powinien zawierać dane pozwalające organowi stwierdzić spełnienie wymogów określonych w wskazanych powyżej przepisach. Z kolei organ rozstrzygający o pozwoleniu na budowę, obowiązany jest ocenić, na podstawie części opisowej projektu i rysunków projektu, czy dojdzie do poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud.), ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" określonych w § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia.

Z powyższych względów Sąd stwierdził, że orzekające w sprawie organy nie dokonały prawidłowej kontroli projektu budowlanego pod względem oceny, czy doszło do poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" (§ 13, § 57 i § 60 rozporządzenia). Tym samym doszło w sprawie do naruszenia przepisów postępowania (art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a.), które miało istotny wpływ na wynik sprawy, co uzasadniało uchylenie decyzji organów obu instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 135 p.p.s.a. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy zastosują się do oceny i wskazań wynikających z powyższych rozważań.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku "D. [...]" S.A. z siedzibą w K. reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata wniosła o jego zmianę w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Wyrokowi Sądu I instancji skarżąca kasacyjnie zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego - art. 35 ust. 1 Pr. bud. w zw. z § 13 i § 60 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji bezpodstawne przyjęcie, że organy nie dokonały kompleksowej oceny w tym zakresie,

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 107 § 3 k.p.a. poprzez błędne uznanie, że Wojewoda nie rozważył z należytą starannością sprawy, w szczególności w zakresie warunków technicznych, jakim winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w szczególności przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" podczas gdy uzasadnienie decyzji Wojewody [...] zawiera szczegółowe wyjaśnienie przyczyn rozstrzygnięcia, powyższe mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ w konsekwencji doprowadziło do uchylenia nie tylko decyzji Wojewody [...] ale także poprzedzającej ją decyzji Starosty Z.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu, ponieważ zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim odpowiada prawu.

W rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek nieważności postępowania, wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny przystąpił do oceny zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjne.

Zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. nie został oparty na usprawiedliwionych podstawach. Lektura uzasadnienia zaskarżonej decyzji dowodzi, że Wojewoda [...] orzekając o utrzymaniu w mocy decyzji Starosty Z. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, zweryfikował przedłożoną przez inwestora dokumentację projektową przede wszystkim pod kątem spełnienia wymagań określonych w przepisach art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 3 Pr. bud. oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 Pr. bud. Motywując rozstrzygnięcie organ przedstawił obszerne, a zarazem wyczerpujące stanowisko w kwestii zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego dla tego terenu a także wymaganiami ochrony środowiska, ustosunkowując się tym samym do zarzutów odwołania od decyzji organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji organów obu instancji próżno szukać choćby jednego zdania w kwestii analizy zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami techniczno-budowlanymi, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Za taką zaś nie sposób uznać stanowiska organu o zweryfikowaniu przesłanek z art. 35 ust. 1 Pr. bud., skoro nie znajduje ono odzwierciedlenia w uzasadnieniu decyzji. Z lektury zaskarżonego rozstrzygnięcia jasno wynika, że kwestia "przesłaniania i zacieniania", o których mowa w przepisach § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia w ogóle nie była przedmiotem rozważań zarówno organu odwoławczego jak i organu pierwszej instancji, co świadczy o naruszeniu przezeń art. 107 § 3 k.p.a. oraz art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w stopniu istotnie rzutującym na wynik sprawy. W projekcie zagospodarowania terenu (str. 67) wskazano co prawda, że projektowane budynki są zlokalizowane w bezpiecznej odległości od istniejącej zabudowy mającej pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi i nie przesłaniają, a co za tym idzie umożliwiają naturalne oświetlenie pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi na działce zabudowanej budynkiem mieszkalnym np. nr [...] oraz, że projektowane budynki nie powodują zacieniania pomieszczeń na pobyt stały w budynkach mieszkalnych np. na działce nr [...]. Nie mniej jednak w dokumentacji projektowej brak rysunków obrazujących kwestię zacieniania i przesłaniania, które posłużyłyby organowi, a także samej skarżącej do zweryfikowania prawidłowości stanowiska projektanta w tym zakresie i dokonanych przezeń ewentualnych wyliczeń, co w okolicznościach rozpatrywanej sprawy było konieczne zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę fakt, że działka nr [...], o której mowa w projekcie, zabudowana budynkiem mieszkalnym stanowi własność skarżącej A. K.. Obowiązkiem organów obu instancji było tym samym zajęcie jednoznacznego stanowiska, czy dojdzie do poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud. Organ rozstrzygający o pozwoleniu na budowę, obowiązany jest ocenić, na podstawie części opisowej projektu, czy dojdzie do poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud.) ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" określonych § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Projektowana zabudowa winna spełniać wymogi oświetlenia i nasłonecznienia tzw. "linijki słońca" zawarte w § 13 i § 57 rozporządzenia, określone dla budynku projektowanego i istniejącej zabudowy w sąsiedztwie. Obowiązkiem właściwego organu, a następnie organu odwoławczego jest nie tylko zbadanie, czy osoby uprawnione uczestniczyły w przygotowaniu projektu, lecz także czy rzeczywiście załączone rysunki mogą posłużyć dla oceny oświetlenia i nasłonecznienia sąsiednich istniejących budynków, a nadto dokonać stosownych obliczeń, które ewentualnie twierdzenia inwestora pozwalają aprobować bądź merytorycznie zakwestionować. Przed wydaniem decyzji strony mają prawo zapoznać się z materiałem dowodowym, w tym wynikami zacienienia, wnieść doń uwagi i zastrzeżenia. Analiza spełnienia wymogu zapewnienia naturalnego oświetlenia pomieszczeń mieszkalnych powinna być sporządzona przez projektanta i stanowić element opisu projektu zagospodarowania terenu. Do obowiązków projektanta budowlanego, zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 Pr. bud. należy bowiem nie tylko opracowanie projektu budowlanego w sposób zgodny z przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej, ale również wyjaśnienia wątpliwości dotyczących projektu i zawartych w nim rozwiązań. Obowiązek wykazania, że powyższe wymogi zostały spełnione spoczywa zatem na inwestorze (wyroki NSA z: 3 listopada 2016 r. II OSK 191/15, 29 czerwca 2011 r. II OSK 1138/10). Skoro więc, co jasno wynika z lektury zalegających w aktach sprawy rozstrzygnięć, organy obu instancji uchyliły się od dokonania oceny zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami techniczno-budowlanymi, Sąd pierwszej instancji prawidłowo usunął z obrotu prawnego decyzje organów obu instancji jako wydane z naruszeniem przepisów procedury administracyjnej w tym z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Zamierzonego skutku nie mógł również odnieść zarzut naruszenia art. 35 ust. 1 Pr. bud. w zw. z § 13 i § 60 rozporządzenia, poprzez błędną wykładnię. Formułując zarzut błędnej wykładni przepisów prawa materialnego autor skargi kasacyjnej powinien wskazać jakie rozumienie konkretnego przepisu przyjął Sąd pierwszej instancji i z jakich powodów jest ono błędne oraz jaka, jego zdaniem, powinna być prawidłowo wykładnia przepisu prawa materialnego. Podkreślić trzeba, że zarzut błędnej wykładni przepisu obowiązującego prawa nie może służyć podważeniu przyjętego za podstawę zaskarżonego wyroku Sądu pierwszej instancji stanu faktycznego sprawy. Kontrolowany zarzut nie spełnia omówionych wyżej warunków, co uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu jego merytoryczną kontrolę, czyniąc go nieskutecznym.

Mając zatem na względzie fakt, że żaden z zarzutów skargi kasacyjnej nie został oparty na usprawiedliwionych podstawach, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.