Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 18 listopada 2020 r., sygn. akt II SAB/Bk 110/20 o odmowie sprostowania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 3 listopada 2020 r., sygn. akt II SAB/Bk 110/20 w sprawie ze skargi J.N. na bezczynność Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Białymstoku w przedmiocie podjęcia działań dotyczących hałasu emitowanego z dzwonów kościelnych postanawia: oddalić zażalenie.

W piśmie z 7 listopada 2020 r. J.N. (dalej: skarżący) wniósł o sprostowanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 3 listopada 2020 r. uwzględniającego skargę na bezczynność Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Białymstoku w przedmiocie podjęcia działań dotyczących hałasu emitowanego z dzwonów kościelnych. Sprostowanie polegać miało na orzeczeniu, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz orzeczeniu o wymierzeniu organowi grzywny.

Postanowieniem z 18 listopada 2020 r. Sąd I instancji oddalił wniosek skarżącego o sprostowanie wyroku. Sąd I instancji wyjaśnił, że w drodze sprostowania nie może być zmienione orzeczenie co do istoty sprawy. W tej sprawie skarżący wniósł o sprostowanie wyroku przez zmianę rozstrzygnięcia w punktach 3 i 4 zawierających orzeczenie w przedmiocie charakteru bezczynności i orzeczenie w przedmiocie grzywny. Są to rozstrzygnięcia merytoryczne, których zmiana oznaczałaby zmianę treści rozstrzygnięcia.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł skarżący zarzucając naruszenie art. 149 § 1 i § 2, art. 156 § 1 i art. 158 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. – dalej: p.p.s.a.).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 156 § 1 p.p.s.a., sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.

Sąd I instancji trafnie wskazał, że przedmiotem sprostowania wyroku lub jego uzasadnienia mogą być niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Wykładnia gramatyczna komentowanego przepisu wskazuje, że wszystkie opisane w nim nieprawidłowości muszą mieć charakter oczywisty czyli niebudzący wątpliwości, bezsporny i pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami.

Taką oczywistą omyłką nie jest niewątpliwie zmiana treści wyroku. W pkt 3 sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 3 listopada 2020 r. Sąd I instancji orzekł, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, a w pkt 4 orzekł, że nie wymierza grzywny organowi. Nie było zatem dopuszczalne w formie sprostowania orzeczenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny. Są to kluczowe elementy rozstrzygnięcia w tej sprawie, które mogą być kwestionowane w drodze właściwego środka zaskarżenia, natomiast ich zmiana nie mogła nastąpić w drodze sprostowania, o czym prawidłowo orzekł Sąd I instancji.

Z tych względów i na podstawie art. 184 z związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.