Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Protokolant asystent sędziego Agata Brolik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2009 r. sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na urządzenie publicznego zjazdu z drogi gminnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępownaia sądowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] roku nr [...], po rozpoznaniu odwołania "A." spółki z o.o. z siedzibą w Ł. od decyzji Prezydenta Miasta Z. z dnia [....]roku nr [...] w sprawie odmowy wyrażenia zgody na urządzenie publicznego zjazdu z drogi gminnej ulicy T. na teren posesji nr [....]przy ulicy T., utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W toku postępowania administracyjnego ustalono, że decyzją Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] roku nr [...] dokonano podziału nieruchomości, do której ma być urządzony zjazd. Podział ten został zaopiniowany postanowieniem z dnia [...] roku nr [...] w uzasadnieniu, którego stwierdzono, że jest zgodny z decyzją z dnia [...] roku nr [...]o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na dobudowie do istniejącej hali magazynowej z zapleczem biurowo-socjalnym hal magazynowych, budowy studni oraz zbiorników przeciwpożarowego i na nieczystości sanitarne. W dniu [...] roku skarżąca Spółka złożyła wniosek o uzgodnienie lokalizacji przedmiotowego zjazdu.

Organ I instancji w uzasadnieniu decyzji o odmowie wyrażenia zgody na urządzenie zjazdu wskazał, iż projektowany zjazd zlokalizowano na łuku drogi, stanowiącej obsługę komunikacyjną dla terenów, na których prowadzona jest działalność produkcyjna i przemysłowa. W ocenie organu droga ta pełnić będzie funkcję drogi zbiorczej, gdzie stosownie do brzemienia § 9 ust. pkt 5 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, należy dążyć do ograniczenia liczby zjazdów, szczególnie do terenów przeznaczonych pod nową zabudowę. Mając zatem na uwadze względy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz wynikającą z decyzji o warunkach zabudowy dla planowanej inwestycji inną obsługę komunikacyjną inwestycji zarządca drogi odmówił urządzenia wnioskowanego zjazdu.

W odwołaniu skarżąca Spółka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych przez jego zastosowanie w sytuacji, gdy warunki techniczne jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie nie sprzeciwiają się ulokowaniu zjazdu w miejscu zaproponowanym przez wnioskodawcę. Strona skarżąca wskazała również na naruszenie § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych (...). Spółka wniosła o uchylenie powyższej decyzji, zaznaczając również naruszenie art. 7 i art. 77 k.p.a. W jej ocenie, Prezydent Miasta Z. nie podjął kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w tym przede wszystkim nieprawidłowo określił klasę drogi, o urządzenie z której zjazdu wnioskowała skarżąca. Spółka podkreśliła, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji brak jest wykazania ile i jakich zjazdów już istnieje na przedmiotowej drodze, jaki jest na niej rzeczywisty ruch, ile i jakiego charakteru nieruchomości funkcjonują w oparciu o drogę itp. Nie wskazano ponadto w jaki sposób usytuowanie zjazdu we wnioskowanym miejscu wpłynie negatywnie na poziom bezpieczeństwa ruchu drogowo, ani nie podano żadnych konkretnych przesłanek uzasadniających wydanie decyzji odmownej.

Decyzją z dnia [...] roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu podkreślono, że decyzja wyrażająca zgodę lub odmawiająca jej wyrażenia na wykonanie zjazdu z drogi publicznej jest wydawana w ramach uznania administracyjnego. Organ odwoławczy podniósł, że treść projektu dla przedmiotowej nieruchomości, treść postanowienia uzgadniającego i treść samej decyzji nr [...] z dnia [...] roku nie precyzują jasno jak będzie się odbywać obsługa komunikacyjna planowanej inwestycji, brak w niej jest również stwierdzenia, które podnosi organ I instancji, iż powinna się ona odbywać przez istniejące i urządzone już zjazdy. Natomiast załącznik graficzny do decyzji o warunkach zabudowy nr [...] z dnia [...] roku wskazuje dwa istniejące wjazdy na teren nieruchomości objętej decyzją.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zgodnie z przeprowadzonym podziałem terenu działki nr [...] wraz z działkami nr [...] zostały scalone i nadany im został numer [...]oraz adres T. [...]. Nieruchomość stanowi własność Spółki "A", na którą - decyzją z dnia [...] roku nr [...] - przeniesiona została decyzja nr [...] o zatwierdzeniu i projektu i udzieleniu pozwolenia na budowę przedmiotowej hali magazynowej. Nieruchomość oznaczona obecnie jako działka nr [...]posiada dostęp do drogi publicznej ul. T., ale decyzja podziałowa nie precyzuje dostępu, oznaczając go adresem nieruchomości.

Organ odwoławczy powołał się na przepis § 9 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku wskazując, że droga klasy Z powinna mieć powiązania z drogami wszystkich klas, z ograniczeniami wynikającymi z punktu 1 i 2, a odstępy między skrzyżowaniami poza terenem zabudowy nie powinny być mniejsze niż 500 m oraz na terenie zabudowy nie mniejsze niż 300 m (...). Powołano się w tym zakresie na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazując, że wydając decyzję w kwestii zgody na dokonanie zjazdu z drogi publicznej organ administracji kieruje się przede wszystkim względami bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Kolegium podkreśliło, że projektowany zjazd zlokalizowany miałby być na łuku drogi, która prowadzi obsługę komunikacyjną dla terenów produkcyjnych i przemysłowych. W bezpośredniej bliskości znajduje się kolejny zjazd – zjazd parkingowy. W ocenie organu II instancji są to okoliczności generujące zarówno natężenie ruchu na tym odcinku, jak i rodzaj stosowanego tam transportu, a jednocześnie przemawiające na niekorzyść lokalizacji zjazdu we wnioskowanym miejscu.

Do akt administracyjnych sprawy dołączono negatywne opinie dotyczące lokalizacji przedmiotowego zjazdu sporządzone przez niezależnego rzeczoznawcę Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji oraz Komisji Bezpieczeństwa Ruchu w Z.

W skardze z dnia 12 grudnia 2008 roku Spółka "A" wniosła o uchylenie powyższej decyzji podnosząc argumenty zaprezentowane w odwołaniu. Zarzucono naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych oraz § 9 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999 roku Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych (...) przez jego niewłaściwe zastosowanie w związku z nieprawidłowym określeniem klasy drogi położonej w Z. przy ul. T. Strona skarżąca zarzuciła również naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.a., art. 70 k.p.a., art. 80 k.p.a. oraz 107 k.p.a. poprzez niezebranie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego w sprawie oraz poprzez niewskazanie dowodów na jakich oparł się organ odwoławczy w swojej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1/ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracyjnymi.

Wychodząc z tych przesłanek sąd uznał, iż zaskarżona do niego decyzja wydana została bez dostatecznego wyjaśnienia i rozważenia sprawy do końcowego jej rozstrzygnięcia, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji jest art. 29 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) stanowiący, że budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu. Ze względu na wymogi wynikające z warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne, zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu lub jego przebudowę albo wydać zezwolenie na lokalizację zjazdu na czas określony.

Decyzja w sprawie wyrażenia zgody na budowę lub przebudowę zjazdu wydawana jest w ramach tzw. uznania administracyjnego organu, co oznacza, że organ może, ale nie musi wyrazić zgodę na budowę lub przebudowę zjazdu (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 czerwca 2001 r. sygn. akt II SA 1219/2000 niepubl., wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 stycznia 1997 r. sygn. akt II SA 3036/95, ONSA 1998/1/12; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 1999 r. sygn. akt II SA 303/99, LEX nr 46768; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lutego 2001 r. sygn. akt II SA 770/00, LEX nr 53363; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2003 r. sygn. akt IV SA 2605/00, ONSA 2004/2/58). Wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego określają również, jakie powinny być granice tego uznania. Mianowicie wyznaczają je, w myśl art. 7 k.p.a., interes społeczny i słuszny interes obywatela, a także przepisy art. 17 ust. 2 ustawy o drogach publicznych oraz przepisy § 9 ust. 1 pkt 3 i § 113 ust. 7 pkt 5 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430).

Decyzje podejmowane w ramach uznania administracyjnego pozostają pod kontrolą sądu, jednak zakres tej kontroli jest ograniczony. Sąd bada bowiem zgodność z prawem podjętego rozstrzygnięcia, a nie wnika w jego celowość. Z tego względu kontrola sądowa takich decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania i czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami tak, że nie można mu skutecznie postawić zarzutu dowolności. A zatem badaniu podlega, czy przy podjęciu decyzji spełniona została zawarta w art. 7 k.p.a. powinność uwzględnienia słusznego interesu społecznego i słusznego interesu strony oraz czy respektowana była konstytucyjna zasada równości wobec prawa. Nadto zaakceptowanie zakresu, w jakim organ uczynił użytek z przyznanego mu uprawnienia, zależy od ustalenia, że stan faktyczny sprawy został wszechstronnie wyjaśniony (art. 77 § 2 k.p.a.) w świetle wszystkich przepisów prawa materialnego mogących mieć zastosowanie w sprawie. Sam wybór rozstrzygnięcia, dokonywany przez organ na podstawie kryteriów słuszności i celowości, pozostaje już jednak poza granicami kontroli sądowej.

Należy podkreślić, że wydając decyzję w kwestii zgody na budowę lub przebudowę zjazdu organ administracji kieruje się przede wszystkim względami bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz wymogami określonymi w rozporządzeniu z dnia 2 marca 1999r w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

W niniejszej sprawie skarżąca spółka wnioskowała o urządzenie publicznego zjazdu z drogi gminnej ulicy T. na teren posesji nr [...] przy ul. T. Według stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania administracyjnego, ulica T. jest drogą publiczną klasy Z (droga zbiorcza).

W myśl § 9 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999r., droga klasy Z powinna mieć powiązania z drogami wszystkich klas, z ograniczeniami wynikającymi z pkt 1 i 2, a odstępy między skrzyżowaniami poza terenem zabudowy nie powinny być mniejsze niż 500 m oraz na terenie zabudowy nie mniejsze niż 300 m; dopuszcza się wyjątkowo odstępy między skrzyżowaniami poza terenem zabudowy nie mniejsze niż 250 m, a na terenie zabudowy - nie mniejsze niż 150 m, przy czym na drodze klasy Z należy dążyć do ograniczenia liczby zjazdów, szczególnie do terenów przeznaczonych pod nową zabudowę.

Stosowanie natomiast do § 77 zjazd z drogi powinien być zaprojektowany i wybudowany w sposób odpowiadający wymaganiom wynikającym z jego usytuowania i przeznaczenia, a w szczególności powinien być dostosowany do wymagań bezpieczeństwa ruchu na drodze, wymiarów gabarytowych pojazdów, dla których jest przeznaczony oraz do wymagań ruchu pieszych. Zjazd publiczny powinien być usytuowany zgodnie z wymaganiami określonymi w § 113 ust. 7 rozporządzenia (§ 78 ust. 1). Przepis ten stanowi, iż wyjazd z drogi do obiektu i urządzenia obsługi uczestników ruchu i wjazd na drogę nie mogą być usytuowane w miejscach zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego, a w szczególności:

1) w obszarze oddziaływania skrzyżowania lub węzła,

2) w miejscu, w którym nie jest zapewniona wymagana widoczność wjazdu na drogę,

3) na odcinku drogi o pochyleniu niwelety większym niż 4%,

4) nie bliżej wierzchołka łuku wypukłego niż wymagana odległość widoczności na zatrzymanie,

5) na odcinku występowania dodatkowego pasa ruchu.

Odnosząc powyższe rozważania prawne na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, iż organ odmówił wyrażenia zgody na urządzenie publicznego zjazdu z drogi gminnej ulicy T. na teren posesji nr [...]przy ulicy T. z uwagi na wnioskowaną lokalizację zjazdu na łuku drogi, która prowadzi obsługę komunikacyjną dla terenów produkcyjnych i przemysłowych. Organ podniósł ponadto, że w bezpośredniej bliskości istnieje kolejny zjazd – zjazd parkingowy, co również generuje natężenie ruchu na tym odcinku i przemawia na niekorzyść lokalizacji zjazdu we wnioskowanym miejscu. Wskazane wyżej okoliczności, z powołaniem się na art. 29 ustawy o drogach publicznych oraz § 9 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, stanowiły wyłączną podstawę do podjętego przez organ rozstrzygnięcia.

W ocenie sądu, powyższe lakoniczne uzasadnienie nie zawiera wystarczających rozważań w kwestii ewentualnego negatywnego wpływu proponowanego zjazdu na bezpieczeństwo ruchu, jak również argumentów odnoszących się do warunków technicznych zjazdów indywidualnych określonych w §§ 77 - 79 rozporządzenia, umożliwiających sądowoadministracyjną kontrolę zaskarżonej decyzji.

Z przytoczonych przez Kolegium w uzasadnieniu decyzji przepisów, nie wynika przecież bezpośredni zakaz lokalizowania zjazdów na drodze klasy Z, czy też na łuku drogi. Określony w § 9 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia postulat ograniczenia liczby zjazdów nie oznacza bowiem, że żaden zjazd z tej drogi nie może być wykonany. W konsekwencji należało logicznie i przekonywująco wykazać, że z uwagi właśnie na ten przepis zgoda na przedmiotowy zjazd nie powinna być wyrażona. Skoro przepis ma charakter postulatywny, a organ podejmuje rozstrzygnięcie w kwestii wyrażenia zgody na lokalizację zjazdu w ramach uznania administracyjnego, to wymagane jest aby dokonał precyzyjnych ustaleń i wyczerpująco uzasadnił swoje stanowisko w sposób umożliwiający jego kontrolę. Przede wszystkim jednak organ winien rozważyć te okoliczności, które odnoszą się do warunków technicznych zjazdów indywidualnych określonych w §§ 77 - 79 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999r. i do tych warunków odnieść twierdzenia wnioskodawcy na okoliczność niezbędności budowy zjazdu z działki przy ulicy T. Ustalenie tych okoliczności powiązać należy z odpowiednią kwalifikacją żądania strony, co pozwoli na wydanie merytorycznie i proceduralnie prawidłowego rozstrzygnięcia. Z brzmienia art. 29 ust 4 ustawy o drogach publicznych wynika bowiem wprost, że zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu lub jego przebudowę albo wydać zezwolenie na lokalizację zjazdu na czas określony ze względu na wymogi wynikające z warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne.

Tymczasem, zarówno w zaskarżonej decyzji, jak również w decyzji organu I instancji brak jest jakichkolwiek rozważań, odnoszących się do regulacji zawartych w §§ 77 - 79 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999r. Organy w ogóle pomijają powyższe normy prawne. Paragraf 78 rozporządzenia odwołuje się do wymagań określonych w cytowanym wyżej § 113 ust. 7 tego aktu, zawierającego zakaz sytuowania zjazdów w miejscach zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego. W pięciu punktach tego przepisu, zawarty został otwarty katalog miejsc uznanych przez ustawodawcę za zagrażające bezpieczeństwu ruchu drogowego i co istotne, łuk drogi tam się nie znalazł. Oczywiście nie oznacza to, że lokalizację zjazdu na łuku drogi należy automatycznie uznać za bezpieczną dla ruchu drogowego, jednak w tym przypadku organ nie może, powołując się na brzmienie tej normy prawnej, odstąpić od wykazania w uzasadnieniu decyzji o odmowie udzielenia zgody na lokalizację zjazdu, że usytuowanie zjazdu w konkretnym punkcie łuku drogowego zagraża bezpieczeństwu ruchu, z podaniem przekonywującej argumentacji odnoszącej się do takiego twierdzenia.

Należy także zwrócić uwagę na fakt, iż do akt nadesłanych do sądu załączona została opinia rzeczoznawcy w zakresie projektowania dróg z dnia 12 stycznia 2009r., "dotycząca urządzenia zjazdu publicznego dla potrzeb spółki z o.o. "A" w Z". Jak wynika z powyższej opinii, sporządzona ona została po wydaniu zaskarżonej decyzji, w nawiązaniu do negocjacji prowadzonych pomiędzy Wydziałem Infrastruktury Miejskiej Urzędu Miasta Z. a strona skarżącą. Rzeczoznawca, po przeprowadzeniu analizy przepisów i przedłożonych mu materiałów, stwierdził co prawda, iż negatywnie opiniuje lokalizacje zjazdu w miejscu wnioskowanym przez Inwestora, jednak w końcowej części opinii zwrócił uwagę " iż zarządca drogi winien dokonać pomiarów natężenia ruchu na ul. T. w celu określenia innych parametrów zjazdu niezależnie od jego lokalizacji takich jak:

- pasy włączenia,

- pasy wyłączenia,

- wydzielony lewoskręt,

których obowiązek stosowania zależny jest od natężenia ruchu drogowego".

Zarzut braku wykazania w uzasadnieniu decyzji, jaki jest rzeczywisty ruch na ulicy T., ile i jakich zjazdów już istnieje oraz jakiego charakteru nieruchomości funkcjonują w oparciu o tę drogę, podnoszony był także w odwołaniu od decyzji organu I instancji, jednak Samorządowe Kolegium Odwoławcze do tego zarzutu w ogóle się nie ustosunkowało.

W ocenie sądu, sam fakt, że zjazd ma być zlokalizowany a łuku drogi nie powoduje uznania, iż w sposób oczywisty będzie powodował zagrożenie w bezpieczeństwie ruch drogowego, skoro nie poczyniono żadnych ustaleń na okoliczność wymaganej widoczności wjazdu na drogę, natężenia ruchu na drodze czy też rzeczywistego wykorzystania zjazdu parkingowego znajdującego się w bliskiej odległości od zjazdu wnioskowanego.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż uchybienia organu drugiej instancji są na tyle istotne, że skutkowały uwzględnieniem skargi i uchyleniem zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 powołanej wyżej ustawy.

D.T.