Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. sp. z o.o. z siedzibą w K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 stycznia 2018 r. sygn. akt II SA/Kr 1153/16 o odmowie dopuszczenia A. sp. z o.o. z siedzibą w K. do udziału w postępowaniu w sprawie ze skargi J.G. na decyzję Wojewody Małopolskiego z [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z 30 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odmówił A. sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej jako "Spółka") dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi J.G. na decyzję Wojewody Małopolskiego z [...] lipca 2016 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Spółka wniosła o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze uczestnika. Spółka wskazała, że na podstawie "umowy rezerwacyjnej" z inwestorem ma zakupić jeden z lokali w budynku, na którego budowę udzielono pozwolenie w tej sprawie.

W ocenie Sądu I instancji, zawarcie umowy rezerwacyjnej na zakupu lokalu, nie daje podstaw do uznania, że w przedmiotowej sprawie Spółka posiada interes prawny. Zdaniem Sądu I instancji, Spółka posiada jedynie interes faktyczny, który nie uzasadnia dopuszczenia do sprawy w charakterze uczestnika.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła Spółka.

Spółka zarzuciła naruszenie art. 33 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 - dalej jako "p.p.s.a.") w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 r. (dalej jako "Konwencja") przez dokonanie błędnej, zawężającej wykładni art. 33 § 2 p.p.s.a., odmawiającej jej dopuszczenia do udziału w charakterze uczestnika w prowadzonym postępowaniu.

Ponadto Spółka zarzuciła naruszenie art. 141 § 4 w związku z art. 166 p.p.s.a. przez brak wystarczającego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia w zakresie motywów, jakimi kierował się Sąd I instancji oddalając wniosek.

Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, a ponadto o zwrot kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 33 § 2 p.p.s.a., udział w charakterze uczestnika może zgłosić osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego, a także organizacja społeczna, o której mowa w art. 25 § 4 p.p.s.a., w sprawach innych osób, jeżeli sprawa dotyczy zakresu jej statutowej działalności. Zasadniczą przesłanką dopuszczenia konkretnej osoby do postępowania sądowego, jest ustalenie, że posiada ona interes prawny w tej sprawie.

W ocenie Spółki, zawarcie "umowy rezerwacyjnej" dotyczącej zakupu lokalu mieszkalnego z deweloperem, który zamierza realizować inwestycję na podstawie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, która to decyzja jest przedmiotem skargi w niniejszej sprawie, wskazuje na istnienie po jej stronie interesu prawnego. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że w takiej sytuacji Spółka dysponuje jedynie interesem faktycznym, a nie prawnym. Interes faktyczny występuje kiedy dany podmiot jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, ale nie może wskazać przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który stanowiłby podstawę jego roszczenia i w konsekwencji uprawniał do żądania stosownych czynności organu administracji. Spółka nie wskazała na żaden przepis prawa materialnego, z którego wywodzi swój interes prawny do występowania w tej sprawie. O tym, czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje uprawnienia. Interes prawny to zatem taki interes, który jest chroniony przez prawo, a ochrona ta polega na możliwości żądania od organu administracji podjęcia określonych czynności mających na celu zrealizowanie interesu lub usunięcia zaistniałego zagrożenia. Ustalenie, że dany podmiot dysponuje interesem prawnym w postępowaniu polega na ustaleniu związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Tego rodzaju norma prawna nie została przez Spółkę wskazana ani we wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, ani następnie w zażaleniu. Spółka powołała się jedynie na okoliczności dotyczące stanu faktycznego ("umowa rezerwacyjna"), ale nie wskazała żadnych przepisów prawa materialnego, które stanowią o roszczeniu Spółki wynikającym z powyższej umowy. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 33 § 2 p.p.s.a. w tej sprawie. Wykładnia ta nie miała charakteru zawężającego i w żaden sposób nie prowadziła do naruszenia powołanych w zażaleniu przepisów art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1 Konwencji.

Ponadto Sąd I instancji przedstawił motywy swojego rozstrzygnięcia, zgodnie z wymogami, jakie stawia w tym zakresie art. 141 § 4 p.p.s.a.

Z tych względów i na podstawie art. 184 z związku z art. 197 § 1 i 2 ustawy p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.