Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Protokolant: asystent sędziego Inesa Wyrębkowska po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 lipca 2017 r. sygn. akt IV SA/Po 297/17 w sprawie ze skargi R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 6 lipca 2017r. sygn. akt IV SA/Po 297/17 oddalił skargę R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia 2017r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami określonych kategorii.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją Nr [...] z dnia [...] listopada 2016r. Starosta T., działając na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2016r. poz. 627 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "u.k.p.", cofnął od dnia [...] listopada 2016r. R. P. uprawnienia do kierowania pojazdami (dokument nr [...], druk nr [...]) wydane dnia [...] listopada 2013r. przez Starostę T. oraz nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż w dniu 2 kwietnia 2015r. do Wydziału Komunikacji w T. wpłynął wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] marca 2015r. w sprawie sprawdzenia kwalifikacji R. P. do kierowania pojazdami w zakresie posiadanych uprawnień. Decyzją Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2015r. Starosta T., działając na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012r. poz. 1137 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "P.r.d.", skierował skarżącego na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy w zakresie kategorii A, B, C, CE, T prawa jazdy.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł odwołanie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z dnia [...] listopada 2015r. Nr [...] stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania od przedmiotowej decyzji. Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł skarżący. Sąd I instancji wyrokiem z dnia 24 maja 2016r. sygn. akt III SA/Po 117/16 oddalił skargę. Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł skarżący.

W dniu 20 października 2016r. Komenda Powiatowa Policji w G. przekazała do Starostwa Powiatowego w T. prawo jazdy należące do skarżącego, zatrzymane w dniu [...] października 2016r. za przekroczony limit 24 punktów karnych.

Pismem z dnia 27 października 2016r. Starosta T., działając na podstawie art. 61 § 1 i 4 K.p.a. oraz art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. zawiadomił skarżącego o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami ponieważ strona nie poddała się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Równocześnie organ I instancji poinformował stronę, że zgodnie z art. 10 § 1 K.p.a. przed wydaniem decyzji może wypowiedzieć się co do zebranych materiałów dowodowych, ewentualnie dostarczyć dodatkowe dowody w sprawie w terminie 3 dni od daty otrzymania zawiadomienia.

W odpowiedzi na powyższe zawiadomienie skarżący w dniu 4 listopada 2016r. wystąpił do Starosty T. o zawieszenie wszczętego z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oraz zatrzymania prawa jazdy do czasu rozpatrzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie skargi kasacyjnej od wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 maja 2016r. sygn. akt III SA/Po 117/16 i sygn. akt III SA/Po 118/16. Ponadto strona wniosła o wydanie dokumentu prawa jazdy zatrzymanego przez Komendę Powiatową Policji w G. dnia [...] października 2016r. Starosta T. dokonał zwrotu zatrzymanego prawa jazdy w dniu [...] listopada 2016r.

Cofnięcie uprawnień organ I instancji uzasadnił niewpłynięciem do Starostwa Powiatowego w T. do dnia wydania decyzji wyników egzaminu skarżącego. Organ stwierdził, że powyższa sytuacja jest skutkiem nieprzystąpienia przez skarżącego do egzaminu sprawdzającego kwalifikacje do kierowania pojazdami. Następnie Organ I instancji wskazał, że dokument prawa jazdy należy niezwłocznie zwrócić do właściwego urzędu. Odnosząc się do kwestii zawieszenia postępowania organ I instancji wskazał, że nie zachodzi żadna z przesłanek obligatoryjnego zawieszenia postępowania wymieniona w art. 97 § 1 K.p.a. Nie zaistniały również ustawowe przesłanki do fakultatywnego zawieszenia postępowania, gdyż postępowanie to zostało wszczęte z urzędu, a nie na wniosek strony.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz wstrzymanie wykonalności decyzji, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] stycznia 2017r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Starosty T.

Skargę na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł R. P. domagając się uchylenia w całości zarówno zaskarżonej, jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Ponadto wniesiono o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postepowania. Przedmiotowej decyzji zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. w związku z art. 138 § 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji Starosty T. w przedmiocie cofnięcia R. P. uprawnień do kierowania pojazdami w sytuacji, gdy nie zostały spełnione przesłanki do wydania takiego rozstrzygnięcia;

2. naruszenie art. 7 i art. 77 K.p.a. poprzez jego niezastosowanie i w rezultacie utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji organu I instancji pomimo, iż została ona wydana mimo nie wyjaśnienia dokładnie okoliczności faktycznych sprawy i nie uwzględnieniu słusznego interesu strony, w szczególności poprzez przyznanie przez organ administracyjny za udowodnione okoliczności faktycznych w sytuacji gdy postępowanie dotyczące skierowania odwołującego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji z uwagi na przekroczenie 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego nie zostało jeszcze prawomocnie zakończone i aktualnie postępowanie to toczy się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w Warszawie,

3. błędne przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do cofnięcia odwołującemu uprawnień do kierowania pojazdami, w sytuacji gdy z uwagi na szkolenie w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K., odbyte w dniu [...] września 2015r., odwołujący nie przekroczył 24 punktów; za naruszenie przepisów ruchu drogowego i nie było podstaw do skierowania go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji;

4. naruszenie art. 108 § 1 K.p.a. przez jego niewłaściwe zastosowanie i bezzasadne uznanie, iż decyzji organu I instancji należało nadać rygor natychmiastowej wykonalności podczas gdy w niniejszej sprawie brak było podstaw do nadania takiego rygoru, albowiem wykazanie istnienia, od strony pozytywnej, dobra chronionego w danej sprawie musi być wyraźne, a organy administracji obu instancji nie uzasadniły w przekonujący sposób podstawy zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji;

5. naruszenie art. 97 § 1 pkt 4 w związku z art. 138 § 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji Starosty T. w sytuacji, gdy została ona wydana przedwcześnie, gdyż organ ten zaniechał zawieszenia postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia postępowania toczącego się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie skierowania skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji z uwagi na przekroczenie 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalając powyższą skargę wskazał, iż nie zasługiwała ona na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja odpowiada obowiązującemu prawu. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyznał słuszność stanowiskom organów obu instancji, że zgodnie z treścią art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy, który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b. Odnosząc się do charakteru decyzji wydawanej na podstawie ww. przepisu Sąd I instancji stwierdził, że nie jest ona uznaniowa. Ponadto w trybie art. 103 ust. 1 pkt 1 u.k.p. decyzja ta stanowi akt o charakterze związanym (nie zależy od uznania organu). Konkludując Sąd podniósł, że w przypadku niezgłoszenia się skarżącego we wskazanym terminie na egzamin państwowy, organ ma nie tylko prawo a nawet bezwzględny obowiązek wydać decyzję określoną w omawianym przepisie. Powyższa sytuacja znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Skarżący za sprawą prawomocnej decyzji Starosty T. z dnia [...] sierpnia 2015r. został skierowany na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy w zakresie kategorii A, B, C, CE, T prawa jazdy. Doręczenie decyzji nastąpiło w drodze doręczenia zastępczego, tj. w trybie art. 44 § 1 - 4 K.p.a. Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji stanął na stanowisku, że omawiana decyzja została skutecznie doręczona, a skarżący nie odwołał się od niej w terminie. Nie budziło wątpliwości Sądu, że skarżący do dnia wydania decyzji przez organ II instancji nie dostarczył wyniku egzaminu sprawdzającego kwalifikacje kierowcy, podkreślił przy tym, że ani w toku postępowania administracyjnego ani nawet w toku postępowania przed Sądem I instancji skarżący nie powołał się na pozytywny wynik egzaminów, do których złożenia został zobowiązany.

Dalej Sąd I instancji wskazał, iż Starosta T. związany był ostateczną decyzją o skierowaniu na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy. Zdaniem Sądu I instancji oznacza to, że nie był uprawniony nie tylko do uwzględnienia zarzutów skarżącego tyczących zasadności przedmiotowego skierowania, ale nawet do badania tych zarzutów. Sąd I instancji podkreślił, że żaden z organów rozpoznających sprawę w przedmiocie cofnięcia ww. uprawnień nie miał podstaw prawnych do czynienia własnych ustaleń i ocen co do faktycznych kwalifikacji skarżącego jako wieloletniego kierowcy, a nadto stwierdził, że w postępowaniu administracyjnym dotyczącym cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami nie są badane i weryfikowane przesłanki wcześniej ustalone we właściwym postępowaniu, dotyczące naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierującego oraz liczby punktów przypisanych za te naruszenia. Podsumowując Sąd I instancji wskazał, że nie zasługuje na uwzględnienie żaden z zarzutów skargi.

Dodatkowo Sąd I instancji stwierdził, że w świetle przepisu art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. nie ma znaczenia dlaczego skarżący nie stawił się na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy, a w szczególności fakt, że przed Naczelnym Sądem Administracyjnym toczy się sprawa ze skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sygn. akt II SA/Po 117/17. W ocenie Sądu nieprzystąpienie przez skarżącego do egzaminu kontrolnego, pomimo nałożonego na niego obowiązku prawomocną decyzją, skutkowało orzeczeniem Starosty Tureckiego o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

Sąd I instancji odnosząc się do zarzutów skargi, dotyczących naruszenia zasad postępowania administracyjnego wynikających z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. stwierdził, że nie są one zasadne. Okoliczności sprawy zostały ustalone w sposób wyczerpujący, a brak przedłożenia pozytywnego wyniku egzaminu kontrolnego w pełni uzasadniał podjęte rozstrzygnięcie. Za nieuzasadniony Sąd uznał również zarzut naruszenia przepisu art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. w związku z art. 138 § 1 K.p.a. poprzez zaniechanie zawieszenia postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia postępowania toczącego się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Rozstrzygniecie to dotyczy bowiem stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania od decyzji kierującej na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy. W związku z powyższym Sąd I instancji stwierdził, że nie ma ono znaczenia dla przedmiotowej sprawy. Wymienione w przepisach art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b) i art. 103 ust. 1 pkt 3 lit b) u.k.p. decyzje są podejmowane w odrębnym postępowaniu administracyjnym w rozumieniu art. 1 pkt 1 K.p.a. i kreują odrębne sprawy administracyjne.

Zdaniem Sądu I instancji nie zasługiwał również na uwzględnienie argument skarżącego, jakoby nie wiedział o fakcie posiadania 26 punktów karnych. Z akt sprawy wynika, że informacja ta została przez niego odebrana w dniu 23 września 2014r. Dodatkowo Sąd I instancji podkreślił, że organ wydający decyzję w przedmiocie cofnięcia ww. uprawnień nie ma podstaw prawnych do czynienia własnych ustaleń i weryfikowania przesłanek wcześniej ustalonych we właściwym postępowaniu, dotyczących naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierującego. Odnosząc się do rygoru nałożenia natychmiastowej wykonalności Sąd wskazał, że ze zgodnie z art. 108 § 1 K.p.a. decyzji, od której służy odwołanie, może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności, gdy jest to niezbędne ze względu na m.in. ochronę zdrowia lub życia ludzkiego. Skarżący wielokrotnie przekroczył zasady ruchu drogowego czym stwarzał zagrożenie dla ruchu pieszych i kierujących pojazdami, zatem rygor został nałożony słusznie. Uzasadniając konieczność skierowania na badania lekarskie Sąd I instancji wyjaśnił, że nieprzystąpienie przez skarżącego do egzaminu sprawdzającego umiejętności kierowcy stwarza z jego strony realne zagrożenie dla zdrowia i życia uczestników ruchu drogowego.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, R. P. zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, na podstawie art. 174 pkt. 1 i 2 P.p.s.a.:

1) naruszenie prawa materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. naruszenie art. 103 ust. 1 pkt. 1 lit. d) u.k.p. przez uznanie, iż w niniejszej sprawie zachodzą podstawy do jego zastosowania, podczas gdy skarżącemu nie został wyznaczony termin do zgłoszenia się na egzamin, a nadto decyzja o skierowaniu skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji nie jest prawomocna, a ponadto nie została wydana w trybie art. 49 ww. ustawy;

2) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy przez błędną wykładnię art. 97 § 1 pkt. 4 K.p.a. i w konsekwencji uznanie, iż w niniejszym postępowaniu nie zachodziły przesłanki do obligatoryjnego zawieszenia postępowania, podczas gdy wynik niniejszego postępowania (ziszczenie się ustawowych przesłanek do cofnięcia uprawnień do kierowania.) zależy bezpośrednio od wyniku innego toczącego się postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w sprawie wszczętej skargą kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sygn. akt III SA/Po 117/16 tyczącego skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu celem ponownego rozpoznania wraz z zasądzeniem na rzecz skarżącego kasacyjnie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Zakres sądowej kontroli instancyjnej jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku sądu I instancji. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. W niniejszej sprawie nie stwierdzono takich przesłanek.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. Przepis ten stanowi, iż starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy, który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b) u.k.p. Skarżący na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy w formie egzaminu państwowego skierowany został, pozostającą w obrocie prawnym, decyzją z dnia 21 sierpnia 2015r., wydaną na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit b) ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012r. poz. 1137 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływana jako "P.r.d.". Przepis ten stanowił, iż kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 tejże ustawy. Powyższa decyzja, kierująca skarżącego na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy, nie będąc skutecznie zaskarżoną uzyskała przymiot ostateczności i podlegała wykonaniu stosownie do treści art. 130 § 1 i 2 K.p.a. Z okoliczności sprawy nie wynika także aby po uzyskaniu przymiotu ostateczności wstrzymano jej wykonanie w przewidzianym do tego trybie. To zaś oznacza, że skarżący miał obowiązek zgłosić się na egzamin państwowy w celu kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji kierowcy.

W powyższym kontekście wypada wskazać, iż ostateczna decyzja kierująca skarżącego na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy zapadła w dniu 21 sierpnia 2015r., zaś ostateczna decyzja orzekająca o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wydana została w dniu 9 stycznia 2017r. Nie ulega wątpliwości, iż jest to czas wystarczający do zgłoszenia się na egzamin państwowy, a zatem wykonania ostatecznej decyzji. Wszak strona powinna nałożony na nią obowiązek wykonać w najszybszym możliwym terminie (vide: wyrok NSA z dnia 25 listopada 2010r. sygn. akt I OSK 190/10, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Przy czym należy podkreślić, iż nie jest to obowiązek złożenia egzaminu, a jedynie zgłoszenia się na egzamin, który ma być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b) u.k.p.

Wypada dostrzec, iż przepis art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. posługuje się pojęciem "niezgłoszenia się we wskazanym terminie", co - wedle skarżącego kasacyjnie - miałoby oznaczać obowiązek organu określenia terminu zgłoszenia się kierowcy na egzamin państwowy, przy jednoczesnym nieokreśleniu tego terminu skarżącemu. Systematyka przepisów P.r.d. i u.k.p. mogłaby sugerować, iż termin ten winien być określony w decyzji o skierowaniu kierowcy na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji. To bowiem niewykonanie tegoż rozstrzygnięcia stanowi podstawę sankcji cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami. Z kolei przepis art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) P.r.d. stanowił wyłącznie o skierowaniu kierowcy na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji i nie przewidywał określenia terminu sprawdzenia kwalifikacji, a w szczególności nie przyznawał organowi uprawnień do decydowania, w jakim czasie kierowca zobowiązany jest poddać się egzaminowi. Skoro zatem treść decyzji administracyjnych zdeterminowana jest przepisami prawa administracyjnego materialnego i procesowego, a wszystkie elementy decyzji, w tym także zakreślone terminy winny mieć oparcie w przepisach ustawowych lub wykonawczych, to brak jest podstaw prawnych do określenia terminu sprawdzenia kwalifikacji w decyzji o skierowaniu na taki egzamin (vide: wyrok NSA z dnia 27 września 2007r. sygn. akt I OSK 1363/06; wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2009r. sygn. akt I OSK 960/06; wyrok NSA z dnia 15 października 2009r. sygn. akt I OSK 35/09, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Tym samym wypada uznać, iż "wskazany termin" w rozumieniu art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d u.k.p. to najkrótszy czas, w którym możliwe jest wykonanie obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji nakładającej obowiązek zgłoszenia się na egzamin państwowy, który ma być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b) u.k.p. Skarżący w toku postępowania administracyjnego nie wskazywał aby zgłosił się do złożenia egzaminu. Trafnie zatem organy przyjęły, że we wskazanym terminie, o którym mowa w art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p., skarżący nie zgłosił się na egzamin państwowy w celu sprawdzenia jego kwalifikacji jako kierowcy. Nie jest zatem trafny zarzut kasacyjny niewyznaczenia skarżącemu terminu zgłoszenia się na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji.

Ponadto należy podnieść, iż przepis art. 49 ust. 1 pkt 2 u.k.p. stanowi, iż sprawdzeniu kwalifikacji w formie egzaminu państwowego podlega m.in. osoba posiadająca prawo jazdy w razie uzasadnionych zastrzeżeń co do jej kwalifikacji. Przepis ten przez to, że znajduje się w rozdziale u.k.p. zatytułowanym "Sprawdzenie kwalifikacji i przeprowadzanie egzaminów państwowych" określa generalnie zakres podmiotowy obowiązku sprawdzenia kwalifikacji w formie egzaminu państwowego. Wbrew temu na co wskazuje skarżący kasacyjnie, przepis ten nie stanowi podstawy skierowania na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy, zaś art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. mówiąc o przesłance cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami odwołuje się do okoliczności niezgłoszenia się kierowcy we wskazanym terminie na egzamin państwowy, który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b) owej ustawy. Tym samym przepis ten pojawia się wyłącznie w kontekście trybu przeprowadzenia egzaminu sprawdzającego kwalifikacje kierowcy, a nie podstawy skierowania na taki egzamin. Nie można zatem podzielić wniosku skarżącego kasacyjnie, iż stosowanie sankcji cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. d) u.k.p. jest możliwe jedynie w razie uprzedniego skierowania na egzamin państwowy w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b) owej ustawy. Tym samym wadliwy jest zarzut kasacyjny naruszenia powyższej regulacji.

Nie jest także trafny zarzut naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. Przepis ten stanowi, iż organ administracji publicznej zawiesza postępowanie gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Zagadnieniem wstępnym w rozumieniu powyższego przepisu jest zagadnienie prawne tamujące załatwienie sprawy administracyjnej, którego usunięcie jest istotne z punktu widzenia możliwości realizacji celu postępowania, w którym sprawa ta jest rozstrzygana i które ma bezpośredni wpływ na jego wynik, a właściwym do jego rozstrzygnięcia jest inny organ lub sąd. Natomiast jak już była o tym mowa, decyzja kierująca skarżącego na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje kierowcy stała się ostateczna i podlegała wykonaniu stosownie do treści art. 130 § 1 i 2 K.p.a. Co więcej z okoliczności sprawy nie wynikało aby wstrzymano wykonanie owej decyzji, a skarżący mimo obowiązku nie poddał się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji kierowcy. Z powyższego punktu widzenia brak jest przeszkód dla rozstrzygnięcia w przedmiocie cofnięcia kierowcy uprawnień do kierowania pojazdem. Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie przeszkodą taką nie jest brak prawomocności orzeczenia sądowego wydanego w trybie kontroli rozstrzygnięcia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji kierującej skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy.

Z tych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 P.p.s.a.