Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), , Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant spec. Joanna Piątek - Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Prezydent [...] decyzją z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla [...] sp. z o.o. z siedzibą w W.na budowę domu wielorodzinnego wraz z zagospodarowaniem terenu i garażem podziemnym przy ul. [...] w W. w Dzielnicy [...] (dz. ew. nr [...] i [...] z obrębu [...]), według zatwierdzonego projektu budowlanego z maja 2013 r., wykonanego przez mgr inż. arch. P.C., wpisanego na listę członków izby samorządu zawodowego pod nr [...].

Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] stwierdził niedopuszczalność odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W. od powołanej decyzji Prezydenta [...], natomiast postanowieniem z tego samego dnia nr [...] stwierdził niedopuszczalność odwołania od rzeczonej decyzji wniesionego przez Wspólnotę Mieszkaniową Nieruchomości [...] w W..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 790/14 uchylił postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...].

Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] ponownie stwierdził niedopuszczalność odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 1456/15 uchylił postanowienie organu odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2015 r.

W odwołaniu z dnia [...] grudnia 2013 r. od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości [...] podniosła zarzuciła następujące uchybienia:

1) niezgodność projektu budowlanego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z uwagi na za wysoki współczynnik intensywności zabudowy oraz za niski współczynnik powierzchni biologicznie czynnej;

2) za małą (jakkolwiek zgodną z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego) ilość miejsc postojowych dla mieszkańców;

3) usytuowanie w projekcie wjazdu do garażu podziemnego bezpośrednio pod oknami lokali mieszkalnych budynków przy ul. [...] i ul. [...];

4) błędne określenie w pkt 7 zaskarżonej decyzji, że obszar oddziaływania obiektu obejmuje nieruchomości przy ul. [...] w W., co wskazuje, że organ pierwszej instancji nie badał wpływu planowanej inwestycji na nieruchomości przy ul. [...], ul. [...], ul. [...] oraz ul. [...];

5) nieokreślenie wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, z całkowitym pominięciem, że w ramach projektu mają być zastosowane rozwiązania chroniące przed pozbawieniem dostępu do drogi publicznej, możliwości korzystania z infrastruktury technicznej, dostępu do światła dziennego, ochrony przed uciążliwościami powodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne, promieniowanie;

6) "mało czytelny" rysunek projektu zagospodarowania terenu, co narusza rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego;

7) niezgodność projektu budowlanego z § 296 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, polegającą na wadliwym zaprojektowaniu balustrady – wg rysunku jednostronnej;

8) ogrodzenie terenu działek o numerach ewidencyjnych [...] i [...] oraz zaprojektowane tylko jednego wjazdu na ten teren, co w przypadku pożaru utrudni, a wręcz uniemożliwi przeprowadzenie skutecznej akcji przeciwpożarowej oraz manewrowanie wozów strażackich.

Ponadto, w piśmie uzupełniającym z dnia [...] stycznia 2017 r., Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości [...], podniosła kwestie:

9) złożenia do akt kopii nieopatrzonego datą pełnomocnictwa udzielonego B. D. oraz braku w aktach dokumentu wykazującego uprawnienie osób, które podpisały pełnomocnictwo, do reprezentacji [...] sp. z o.o.;

10) pominięcia w projekcie kolizji istniejącej instalacji kanalizacyjnej odprowadzającej ścieki z budynku przy ul. [...] do kolektora z planowanym zjazdem do garażu podziemnego projektowanego budynku;

11) pominięcia służebności ustanowionych na rzecz każdoczesnych użytkowników wieczystych i właścicieli nieruchomości władnących przy ul. [...] i ul. [...]. Wniosła przy tym o zobowiązanie inwestora do złożenia do akt sprawy kompletnych odpisów aktów notarialnych, na mocy których [...] sp. z o.o. nabyła nieruchomości i ustanowiła służebności w celu ustalenia charakteru zobowiązań obciążających Spółkę.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] maca 2017 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...].

W uzasadnieniu decyzji, na stronie 5, Wojewoda [...] stwierdził, że weryfikacja dokumentacji sprawy wykazała, iż zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy Prawo budowlane (dalej P.b.) inwestor dołączył do wniosku oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Projekt budowlany jest kompletny i wykonany przez uprawnione osoby. Dołączono do niego oświadczenia projektantów i sprawdzającego o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z przepisami prawa budowlanego i zasadami wiedzy technicznej oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 20 ust. 4 P.b., aktualne na dzień opracowania projektu i naniesionych zmian. Do projektu dołączono również wymaganą prawem informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia.

Dalej, na stronie 5 uzasadnienia decyzji, organ odwoławczy stwierdził, że projekt budowlany został sporządzony zgodnie z wymogami zawartymi m.in. w § 8 i § 11 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Wskazał również, że projektowane zamierzenie budowane spełnia wymogi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w kwestii charakteru, przeznaczenia i formy zabudowy; parametrów powierzchni biologicznie czynnej; dopuszczalnej wysokości zabudowy; obsługi terenu (tj. liczy miejsc parkingowych, komunikacji, infrastruktury technicznej).

Na stronie 7 uzasadnienia decyzji organ odwoławczy odniósł się z kolei do kwestii zaprojektowania niewystarczającej ilości miejsc parkingowych, stwierdzając, że przewidziana w projekcie ilość tych miejsc odpowiada wymogowi określonemu w § 38 ust. 2 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...], zatwierdzonego uchwałą Rady [...] z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...].

Na stronie 7 uzasadnienia decyzji Wojewoda [...] odniósł się także do kwestii sposobu rozwiązania komunikacji na działce inwestycyjnej i zapewnienia wjazdu w kontekście możliwości manewrowania wozów strażackich i przeprowadzania skuteczne akcji przeciwpożarowej.

Na stronach 5-6 uzasadnienia decyzji organ drugiej instancji wskazał natomiast, że obszar oddziaływania przedmiotowego obiektu, o którym mowa w art. 3 pkt 20 P.b. został określony, jako wykraczający poza granice działki inwestycyjnej i obejmujący także działki o numerach ewidencyjnych: [...], [...], [...], [...], [...], [...] oraz [...] z obrębu [...] w W..

Na stronie 6 uzasadnienia decyzji organ odwoławczy odwołał się do załączonej do projektu analizy nasłonecznienia i zacienienia oraz analizy przesłaniania, by stwierdzić, że zamierzenie inwestycyjne odpowiada warunkom określonym w § 13, § 57 oraz § 60 r.w.t.

Na tej samej stronie uzasadnienia decyzji Wojewoda [...] wyjaśnił także, dlaczego za niezasadny uznał zarzut odnoszący się do służebności gruntowej na działce inwestycyjnej na rzecz działki nr ew. [...] przy ul. [...].

Organ odwoławczy wywiódł dalej, że nie posiada kompetencji do kwestionowania rozwiązań zawartych w projekcie budowlanym, a odpowiedzialność za prawidłowość rozwiązań projektowych ponosi projektant, by na stronie 7 uzasadnienia zaskarżonej decyzji skwitować, że pozostała zarzuty podniesione przez Wspólnotę [...] pozostają bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Końcowo Wojewoda [...] stwierdził, że nie stwierdził naruszeń i niezgodności planowanej inwestycji z przepisami prawa budowlanego i uznał, że w świetle art. 35 ust. 4 P.b. nie było podstaw do odmowy udzielenia pozwolenia na budowę.

Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości [...] w W., reprezentowana przez radcę prawnego, zaskarżyła decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zarzuciła:

1. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. m.in. art. 33 § 2 i § 3 K.p.a. poprzez pominięcie w trakcie prowadzonego postępowania oraz przy wydawaniu rozstrzygnięcia faktu, że dokument określony jako "pełnomocnictwo" udzielone B.D. do reprezentowania [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej Spółka albo inwestor) przez osoby o imieniu i nazwisku M.H. oraz A.R. jest wyłącznie nieuwierzytelnioną czarno-białą kopią, na której brak daty sporządzenia ww. dokumentu, zatem zachodzi wątpliwość, czy B. D. mogła reprezentować Spółkę i tym samym udzielać dalszych upoważnień m.in. P.P. do złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na budowę i działania w jej imieniu, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

2. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 107 § 3 K.p.a. poprzez kompletny brak uzasadnienia faktycznego i uzasadnienia prawnego dotyczącego stanowiska organu drugiej instancji, co do zarzutów podniesionych przez skarżącą ponad te dotyczące kwestii służebności gruntowej, nasłonecznienia i ilości miejsc parkingowych, gdy zdawkowe podsumowanie o braku wpływu innych zarzutów na treść decyzji Wojewody [...] jest niewystarczające dla zrozumienia toku procedowania i wyciągniętych końcowo wniosków, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

3. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. poprzez dokonanie dowolnej oceny zabranych dowodów, która przyniosła skutek w postaci utrzymania w mocy decyzji organu pierwszej instancji wyłącznie z tego względu, że inwestor w ocenie Wojewody [...] spełnił wszystkie wymagane prawem przesłanki do uzyskania pozwolenia na budowę, bez jednoczesnego rozważania, jak w rzeczywistości i faktycznie dana inwestycja, znajdująca oparcie w zaskarżonej decyzji, będzie oddziaływać na komfort mieszkańców nie tylko Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W., ale także pozostałych wspólnot mieszkaniowych otaczających nieruchomość należącą do Spółki, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

4. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 75 § 1 K.p.a. poprzez całkowite pominięcie nie tylko przez organ pierwszej instancji, ale również przez Wojewodę [...] wniosków zgłaszanych przez skarżącą o zobowiązanie Spółki do złożenia do akt sprawy kompletnych odpisów aktów notarialnych, mocą których [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. ustanowiła dla każdoczesnych użytkowników wieczystych i właścicieli nieruchomości przy ul. [...] w W. i ul. [...] w W. służebności infrastruktury niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania budynków mieszkalnych posadowionych na tych działkach, a czego Spółka nie uczyniła do chwili obecnej, natomiast żaden z organów nie zobowiązał drugiej strony do przedłożenia wnioskowanych dokumentów, co uniemożliwiło ustalenie zakresu zobowiązania [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. wobec uprawnionych, a co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

5. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, gdy w przedmiotowej sprawie zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonej odwołaniem decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia;

6. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. d P.b. w zw. z § 18 r.w.t. poprzez jego "sztywne" zastosowanie polegające na uznaniu, że przewidziana przez inwestora ilość miejsc postojowych jest wystarczająca dla zabezpieczenia potrzeb parkingowych nie tylko mieszkańców mającej ewentualnie powstać nowej inwestycji, ale również mieszkańców istniejących wspólnot mieszkaniowych, gdy w obecnej sytuacji infrastruktura parkingowa w miejscu zakładanej przez Spółkę inwestycji już nie pozwala na swobodne parkowanie, a miała ilość miejsc parkingowych przeznaczana w projekcie budowy nie rozwiąże istniejącego problemu miejsc postojowych, a co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

7. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 2 pit. b P.b. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu przez organ drugiej instancji wniosków i uwag zgłaszanych przez pełnomocnika skarżącej, który wielokrotnie wskazywał w korespondencji prowadzonej z organami na kwestie kolizji istniejącej instalacji kanalizacji odprowadzającej ścieki z budynku przy ul. [...] do kolektora z planowanym zjazdem do garażu podziemnego projektowanego budynku, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

8. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 35 ust. 3 P.b. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 3 P.b. polegające na uznaniu, że strona wnioskująca o uzyskanie pozwolenia na budowę nie jest zobowiązana – na etapie postępowania odwoławczego – do uzupełnienia nieprawidłowości w zakresie ważności poszczególnych opinii i uzgodnień i tym samym utrzymaniu w mocy decyzji organu pierwszej instancji, czyli uznaniu zatwierdzonego projektu budowlanego i wydanego pozwolenia na budowę, gdy w fazie postępowania drugoinstanyjnego w aktach sprawy znajdowały się nieaktualne opinie i uzgodnienia, co powoduje, że nie było podstaw do wydania pozytywnego dla inwestora rozstrzygnięcia po wniesieniu przez skarżącą odwołania;

9. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 28 ust. 2 P.b. poprzez pominięcie przez organy jeszcze jednej strony postępowania, tj. Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W., która również jest podmiotem uprawnionym do wzięcia udziału w sprawie i jest zainteresowana rozstrzygnięciem.

Podnosząc powyższe zarzuty, Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości [...] w W. wniosła o:

1. uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji;

2. zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego, według norm przepisanych;

3. zobowiązanie [...] sp. z o.o. do złożenia do akt sprawy kompletnych odpisów aktów notarialnych celem ustalenia charakteru zobowiązań obciążających Spółkę w zakresie ustanowienia służebności gruntowej przejścia do budynków i dojazdu do garaży posadowionych na działkach o numerach ew. [...] i [...] z obrębu [...].

Wojewoda [...] wniósł o oddalenie skargi, odwołując się w odpowiedzi na skargę do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

Nie mógł skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji zarzut naruszenia art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. – stan prawny na dzieł wydania zaskarżonej decyzji; dalej powoływana jako "K.p.a."). Zgodnie z tym przepisem uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne

- wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie skarżącej organ odwoławczy naruszył art. 107 § 3 K.p.a., ponieważ nie odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych przez nią w odwołaniu od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...].

Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu, należy stwierdzić, że zestawienie (przywołanych w części sprawozdawczej niniejszego uzasadnienia) zarzutów podniesionych przez skarżącą w odwołaniu z dnia [...] grudnia 2013 r. oraz w piśmie uzupełniającym z dnia [...] stycznia 2017 r. z (również przywołanymi w części sprawozdawczej) wywodami organu odwoławczego, wskazuje, że rzeczywiście w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabrakło pogłębionej i wszechstronnej analizy całości zarzutów postawionych przez Wspólnotę Mieszkaniową Nieruchomości [...]. Część z nich Wojewoda [...] skwitował ogólnym stwierdzeniem o braku wpływu na treść rozstrzygnięcia, co nie odpowiada wymaganiom stawionym uzasadnieniu w art. 107 § 3 K.p.a. Niemiej jednak naruszenie tego przepisu skutkowałoby uchyleniem zaskarżonej decyzji tylko wtedy, gdyby mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W świetle bowiem art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej powoływana również jako "P.p.s.a.") sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Taka sytuacja nie miała miejsca w postępowaniu zakończonym decyzją Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r.

Należy zatem zauważyć, że chociaż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabrakło stawiska organu odwoławczego odnoście do prawidłowości umocowania B.D. do działania w imieniu "[...]" sp. z o.o. z siedzibą w W.(dale "[...]"), to umocowanie to zostało należycie wykazane w toku postępowania.

Zgodnie z art. 33 § 2 K.p.a. pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie, w formie dokumentu elektronicznego lub zgłoszone do protokołu. Stosownie zaś do treści art. 33 § 3 K.p.a. pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy, a także doradca podatkowy mogą sami uwierzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie. Organ administracji publicznej może w razie wątpliwości zażądać urzędowego poświadczenia podpisu strony.

Wbrew twierdzeniu skarżącej do akt sprawy dołączono oryginał pełnomocnictwa udzielonego B. D., która podpisała w imieniu inwestora ([...] sp. z o.o. z siedzibą w W. – dalej "[...]" lub "Spółka") wniosek z dnia [...] maja 213 r. o pozwolenie na budowę (karta nr 5 akt sprawy - teczka oznaczona jako [...]), a także udzieliła dalszego pełnomocnictwa (oznaczonego jako upoważnienie) P.P. (karta nr 2 akt sprawy).

Rzeczywiście do wniosku z dnia [...] maja 2013 r. dołączono kserokopię pełnomocnictwa udzielonego B. D.. Pełnomocnik substytucyjny (P. P.) uzupełnił jednak ten brak w dniu [...] października 2016 r., składając oryginał pełnomocnictwa. Znajduje się ono (w teczce oznaczonej jako [...]) na karcie nr 61 akt sprawy. Zostało podpisane przez M. H. i A.R.. Wymienione osoby, zgodnie ze sposobem reprezentacji [...] ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym, wchodzą w skład jej dwuosobowego zarządu. Każda z nich uprawniona jest do samodzielnej reprezentacji Spółki. Wynika to, zarówno ze znajdującej się na kartach nr 39-42 akt spraw informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu (na [...] października 2016 r.) z rejestru przedsiębiorców KRS, jak i informacji aktualnej na dzień wydania niniejszego wyroku (https://ekrs.ms.gov.pl/web/wyszukiwarka-krs/strona-glowna).

Na dokumencie pełnomocnictwa rzeczywiście nie wpisano daty jego udzielania, jednakże uchybienie to nie ma wpływu na prawidłowość umocowania, ponieważ jego zakres jednoznacznie wynika z treści dokumentu. Obejmuje podejmowanie wszelkich działań oraz składanie i przyjmowanie wszelkich oświadczeń woli związanych z prowadzeniem przez [...] inwestycji budowlanej na nieruchomości przy ul. [...] w W., stanowiącej działki o numerach ew. [...] i [...]. Obejmuje też swym zakresem upoważnienie do udzielania dalszych pełnomocnictw do wszelkich czynności koniecznych dla prowadzenia inwestycji budowlanej przez Spółkę.

Nie ulega zatem wątpliwości, że pełnomocnictwo zostało udzielone B. D. do sprawy, do której akt zostało złożone (podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 czerwca 1998 r. sygn. akt I SA/Lu 641/97. Niepublikowany. Dostępny: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nieodniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do prawidłowości umocowania B. D. do działania w imieniu [...] nie mogło mieć zatem wpływu na wynik sprawy.

Z opisanych wyżej względów, za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 33 § 2 i § 3 K.p.a.

Wojewoda [...] nie wyjaśnił też w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, dlaczego za pozbawiony wpływu na treść rozstrzygnięcia uznał, podniesiony w toku postępowania odwoławczego, zarzut naruszenia § 296 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422 ze zm.

– stan prawny na dzień wydania zaskarżonej decyzji; dalej powoływane również jako "r.w.t.") poprzez niewłaściwe zaprojektowanie balustrady na schodach.

Organ drugiej instancji trafnie wprawdzie zwrócił uwagę, że za kwestie dotyczące elementów projektu architektoniczno-budowlanego w tym zgodności projektu z przepisami techniczno-budowlanymi odpowiada projektant, który musi posiadać odpowiednie kwalifikacje i uprawnienia (art. 12 i nast. P.b.) i dołącza do projektu oświadczenie o jego sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej (art. 20 ust. 4 P.b.). Należy jednak zauważyć, że w świetle jednak art. 35 ust. 1 pkt 3 P.b. obowiązkiem organu administracji architektoniczno-budowlanej jest sprawdzenie kompletności projektu architektoniczno-budowlanego. Jeżeli zatem w toku postępowania w sprawie pozwolenia na budowę strony tego postępowania zgłaszają zastrzeżenia do rozwiązań projektowych, to właściwy organ powinien je rozważyć w kontekście kompletności przedłożonego projektu.

Dlatego Sąd stwierdza, że wbrew stanowisku skarżącej, projekt budowlany przedmiotowego budynku zawiera rozwiązanie zgodne z § 296 ust. 1 r.w.t.

W myśl tego przepisu schody zewnętrzne i wewnętrzne, służące do pokonania wysokości przekraczającej 0,5 m, powinny być zaopatrzone w balustrady lub inne zabezpieczenia od strony przestrzeni otwartej. Jak natomiast wynika z przekroju B-B (strona 220 projektu budowlanego – tom I) na schodach zaplanowano balustrady. Ponieważ schody zaprojektowane są przy ścianie, to balustrady są jednostronne. W ten sposób schody – zgodnie z § 296 ust. 1 r.w.t. - zabezpieczone są od strony przestrzeni otwartej z obu stron.

Z powyższych względów, chociaż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabrakło odniesienia się do zarzutu naruszenia § 296 ust. 1 r.w.t., to uchybienie to nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy.

Wojewoda [...] nie wyjaśnił także, dlaczego za pozbawiony wpływu na treść rozstrzygnięcia uznał, podniesiony w piśmie uzupełniającym z dnia [...] stycznia 2017 r., zarzut wskazujący na kolizję istniejącej kanalizacji odprowadzającej ścieki z budynku przy ul. [...] do kolektora z planowanym wjazdem do garażu podziemnego projektowanego budynku.

Dlatego Sąd stwierdza, że z dokumentacji projektowej wynika, iż projektowany wjazd częściowo koliduje z istniejącym przyłączem kanalizacyjnym do budynku przy ul. [...]. Niemiej jednak z projektu zagospodarowania terenu (strony 150 i 242 projektu) wynika, że inwestor zaplanował w tym miejscu rozbieralny fragment rampy dojazdowej. Z kolei Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w [...] w piśmie z dnia [...] lipca 2013 r. (strona 140 projektu) poinformowało, że akceptuje zastosowanie nawierzchni rozbieralnej z kostki brukowej nad istniejącym przyłączem kanalizacyjnym budynku [...], zgodnie z dołączonymi przez inwestora: projektem zagospodarowania terenu, planem sytuacyjnym, profilem istniejącego przyłącza kanalizacyjnego i profilem przyłącza kanalizacyjnego z projektowaną rampą zjazdową.

W świetle powyższego nie ma podstaw by twierdzić, że realizacja przedmiotowej inwestycji, zgodnie z projektem, doprowadzi do pozbawienia możliwość odprowadzania ścieków z budynku przy ul. [...]. Przewidziane rozwiązanie projektowe nie zakłada likwidacji istniejącego przyłącza, a przez zastosowanie rozbieralnej nawierzchni wjazdu pozwala na niezbędną konserwację i sprawne usunięcie ewentualnej awarii.

Z przywołanych względów, chociaż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabrakło odniesienia się do zarzutu wskazującego na kolizję istniejącej kanalizacji odprowadzającej ścieki z budynku przy ul. [...] z projektowanym wjazdem do garażu podziemnego projektowanego budynku, to uchybienie to nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy.

W opisanych okolicznościach za niezasadny należało uznać także zarzut naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b P.b.

Pozostałe kwestie podniesione w odwołaniu Wspólnoty [...] od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2013 r. oraz piśmie uzupełniającym to odwołanie znalazły odniesienie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r. Organ odwoławczy ustalił zatem, że projektowane zamierzenie budowane spełnia wymogi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, m.in. w kwestii charakteru, przeznaczenia i formy zabudowy oraz parametru powierzchni biologicznie czynnej. Stwierdził, że projekt budowlany został sporządzony zgodnie z wymogami zawartymi m.in. w § 8 i § 11 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r., poz. 462; stan prawny na dzień wydania zaskarżonej decyzji). Odniósł się do kwestii zaprojektowania niewystarczającej ilości miejsc parkingowych. Pozytywnie ocenił przyjęte rozwiązania w zakresie komunikacji na działce inwestycyjnej i zapewnienia wjazdu w kontekście możliwości manewrowania wozów strażackich i przeprowadzania skuteczne akcji przeciwpożarowej. Wyjaśnił także, że obszar oddziaływania przedmiotowego obiektu, o którym mowa w art. 3 pkt 20 P.b. został określony, jako wykraczający poza granice działki inwestycyjnej - obejmujący także działki o numerach ewidencyjnych: [...], [...], [...], [...], [...], [...] oraz [...] z obrębu [...] w W.. Odwoławszy się do analizy nasłonecznienia i zacienienia oraz analizy przesłaniania, Wojewoda [...] stwierdził również, że zamierzenie inwestycyjne odpowiada warunkom określonym w § 13, § 57 oraz § 60 r.w.t. Za niezasadny uznał zarzut odnoszący się do służebności gruntowej na działce inwestycyjnej na rzecz działki nr ew. [...] przy ul. [...].

Poza zarzutami dotyczącymi prawidłowości umocowania B. D. do działania w imieniu [...], naruszenia § 296 ust. 1 r.w.t. oraz kolizji istniejącego przyłącza kanalizacyjnego z planowanym wjazdem do garażu podziemnego, organ drugiej instancji rozważył zatem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji kwestie podniesione przez odwołującą się. Okoliczność, że zajął co do nich odmienne stanowisko od wywodzonego w odwołaniu i piśmie uzupełniającym bynajmniej nie świadczy o naruszeniu art 107 § 3 K.p.a.

Nie znajduje także oparcia w aktach sprawy oraz mających w sprawie zastosowanie przepisach prawa stanowisko skarżącej o naruszeniu art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.

Odnosząc się do tego zarzutu należy zwrócić uwagę na zakres obowiązków organu administracji architektoniczno-budowlanej prowadzącego postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę. Otóż, stosownie do treści art. 35 ust. 1 P.b. przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska (...) – pkt 1; zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi – pkt 2; kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7 – pkt 3.

Analiza akt sprawy oraz uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie daje podstaw, by stwierdzić, że w toku postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku wielorodzinnego nie ustalono, nie rozważono i nie oceniono kwestii wymienionych w art. 35 ust. 1 P.b. Nie świadczą o tym omówione powyżej, nieistotne braki uzasadnienia decyzji organu drugiej instancji. Organy stwierdziły zgodność projektu z przepisami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodność projektu zagospodarowania terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, kompletność projektu budowlanego, a także posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń, sprawdzeń, informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz zaświadczenia o wpisie na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego. Inwestor, reprezentowany przez pełnomocnika, złożył zaś oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b.).

Należy natomiast podkreślić, że stosownie do treści art. 35 ust. 4 P.b. w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Skoro zatem w toku postępowania właściwy organ ustalił, że inwestor spełnił wszelkie warunki określone w art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 P.b, to nie mógł odmówić udzielenia pozwolenia na budowę. Negatywnego rozstrzygnięcia nie mógł z pewnością oprzeć na takich przesłankach, jak pogorszenie komfortu mieszkańców sąsiednich budynków, czy ograniczenie możliwości wypoczynku w wybranych przez nich miejscach.

Z przedstawionych względów Sąd nie znalazł podstaw, aby stwierdzić, że organy administracji naruszyły art. 7, art. 77 § 1 lub art. 80 K.p.a.

Należy dalej zaznaczyć, że w świetle art. 35 ust. 6 pkt 1 P.b. organ administracji architektoniczno-budowlanej wydaje decyzję w przedmiocie pozwolenia na budowę w terminie 65 dni od złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji. Dołączone przez inwestora do wniosku uzgodnienia i opinie powinny zatem być aktualne na dzień złożenia wniosku i zachowywać swą aktualność w terminie, w którym właściwy organ zobowiązany jest do wydania decyzji (zob. też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2013 r. sygn. akt II OSK 856/12. Niepublikowany. Dostępny: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W realiach rozpoznawanej sprawy, po złożeniu wniosku o wydanie pozwolenia na budowę ([...] maja 2013 r.), zobowiązaniu inwestora (postanowieniem z dnia [...] czerwca 2013 r.) do uzupełnienia przedłożonej dokumentacji i usunięcia nieprawidłowości, zwieszeniu (postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r.) i podjęciu (postanowieniem z dnia [...] października 2013 r.) zwieszonego postepowania, decyzję o pozwoleniu na budowę wydano [...] listopada 2013 r. Nie było zatem podstaw, aby w toku postępowania odwoławczego nakładać na inwestora obowiązek ponownego przedstawienia uzgodnień i opinii. Pozostawały one przecież aktualne na dzień złożenia wniosku i brak było przesłanek, by twierdzić, że utraciły ważność na skutek upływu czasu, przed udzieleniem [...] pozwolenia na budowę.

Za niezasadny należało zatem uznać także zarzut naruszenia art. 35 ust. 3 P.b. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 3 P.b.

Trafne okazały się również ustalenia organu odwoławczego w zakresie przewidzianej dla projektowanej inwestycji ilości miejsc postojowych.

Objęte wnioskiem inwestora o udzielenie pozwolenia ba budowę działki o numerach ewidencyjnych [...] i [...] z obr. [...] przy ul. [...] w W. znajdują się na terenie oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] (Dz. Urz. Woj. [...]. z 2006 r. Nr [...], poz. [...] ze zm.), jako 66-Z2-M.

Zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 14 planu: 66 oznacza nr kwartału, Z2 to rodzaj strefy, zaś M to przeznaczenie podstawowe. Wedle z kolei § 7 ust. 1 pkt 10 planu oznaczenie graficzne Z2 to granice strefy ograniczonych przekształceń zagospodarowania, tj. zabudowy zieleni wysokiej, rozplanowania przestrzeni ulic i parcelacji oznaczonej symbolem.

Zgodnie z § 38 ust. 2 tiret 2 wskaźnik parkingowy wynosi: dla funkcji mieszkaniowych w budynkach wielorodzinnych na 1 mieszkanie - 1,0 miejsca postojowego dla terenów zlokalizowanych w strefach KZ1 i Z2 oraz 1,0 + 1,5m.p. na 1 mieszkanie (lecz nie mniej niż 1m.p. na 60m2 pow. uż., dla pozostałych terenów).

Jak wynika z projektu (strona 152) w planowanym budynku przewidziano 11 lokali mieszkalnych oraz 11 miejsc postojowych w garażu podziemnym, zatem zgodnie z wymogiem planu dla przedmiotowego terenu (Z2), tj. 1 miejsce postojowe na 1 mieszkanie.

Stosownie do treści § 18 r.w.t., zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 1). Liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 2).

Jak powyżej ustalono przewidziana w projekcie budowlanym ilość miejsc parkingowych w garażu podziemnym odpowiada ilości miejsc postojowych na jedno mieszkanie, określonej w § 38 ust. 2 tiret 2 miejscowego planu. Trzeba przy tym zaznaczyć, że wymaganą ilość miejsc postojowych zróżnicowano w § 38 ust. 2 planu ze względu na funkcję i rodzaj zabudowy na poszczególnych terenach. Dlatego należy stwierdzić, że ilość miejsc parkingowych w przedmiotowym projekcie budowlanym została określona zgodnie z warunkami wynikającymi z § 18 r.w.t. – stosownie do przeznaczenia i rodzaju zabudowy, a także zgodnie z wymogami aktu prawa miejscowego – planu zagospodarowania przestrzennego.

Wbrew twierdzeniu skarżącej zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają zatem art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. d P.b. w zw. z § 18 r.w.t.

Organy administracji nie miały także podstaw do tego, aby uzależniać wydanie decyzji uwzględniającej wniosek inwestora od przedłożenia przez niego odpisów aktów notarialnych, na podstawie których ustanowiono służebności niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania budynków mieszkalnych przy ul. [...] i ul. [...]. Z projektu zagospodarowania terenu (strony 150 i 242 projektu budowalnego) jednoznacznie wynika, że planowany zjazd będzie łączył funkcję wjazdu do garażu oraz dojazdu do garażu jednostanowiskowego w budynku przy ul. [...]. Nie ma zatem podstaw, by twierdzić, że planowana inwestycja uniemożliwi prawidłowe korzystanie za służebności przez właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości przy ul. [...]. Służebność ujawniona jest w księdze wieczystej. Zarówno organ administracji, jak i Sąd dysponują natomiast dostępem do treści ksiąg wieczystych - na podstawie art. 251 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2017 r., poz. 1007 ze zm.) prowadzonych w formie elektronicznej - za pośrednictwem Podsystemu Dostępu do Centralnej Bazy Danych Ksiąg Wieczystych, zamieszczonego na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości. Zarówno więc organ administracji, jak i aktualnie Sąd, mają możliwość wywołania na ekran monitora treści istotnych w przedmiotowej sprawie ksiąg wieczystych. Stosownie natomiast do treści art. 3 ust. 1 powołanej ustawy domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Nie jest natomiast rolą organów administracji rozstrzygających w przedmiocie wniosku o wydania pozwolenia na budowę, ani Sądu administracyjnego, rozwiązywanie sporów, co sposobu wykonywania służebności.

W świetle powyższego za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 75 § 1 K.p.a.

Także zarzut naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. nie mógł skutkować uwzględnieniem skargi. Wojewoda [...], po rozpatrzeniu sprawy w postępowaniu odwoławczym, stwierdził – jak powyżej ustalono – prawidłowo, że zasadnie Prezydent [...] udzielił [...] pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku wielorodzinnego. W tej sytuacji, zgodnie z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Odnośnie do zarzutu pominięcia, jako strony postępowania, Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W., należy natomiast wskazać, że prawem do złożenia zarzutu pozbawienia prawa udziału w postępowaniu rozporządza tylko strona, która została tego prawa w swej ocenie pozbawiona. Skarżąca nie może zatem skutecznie powoływać się na pominięcie innej wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji.

Konkludując, Sąd stwierdza, że kontrola zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji nie dała podstaw do stwierdzenia, że doszło do naruszenia prawa materialnego lub naruszenia prawa procesowego w stopniu, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy. Brak jest podstaw do uznania, że w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji nie wyjaśniono wszystkich istotnych kwestii mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę