Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego L.M. po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Polskiego Stowarzyszenia [...] w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 440/16 w sprawie ze skargi Polskiego Stowarzyszenia [...] w S. na bezczynność Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2) zasądza od Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny na rzecz Polskiego Stowarzyszenia [...] w S. kwotę 745 (słownie: siedemset czterdzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 440/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. z siedzibą w S. na bezczynność Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Skarżące B. z siedzibą w S., dalej jako "Stowarzyszenie" lub "B.", pismem z dnia [...] marca 2016 r., zwróciło się do Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny, dalej jako "Instytut" lub "PZH", o udostępnienie informacji publicznej w postaci treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), jakie stanowiły podstawę do opracowania stanowiska organu w sprawie farm wiatrowych oraz informacji dotyczącej imion i nazwisk oraz stanowisk osób, które są autorami powyższego stanowiska.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] PZH odpowiedział Stowarzyszeniu, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. 2015, poz. 2058 ze zm.), dalej jako "u.d.i.p.". Opracowane przez Instytut stanowisko nie zawierało w sobie żadnych odniesień, cytatów czy przedruków, wobec czego nie istniał żaden obowiązek wskazywania literatury, która służyła do jego wypracowania. Jednocześnie poinformowano, że ze względu na wiele zapytań w tej kwestii, aktualnie zestawiany jest spis piśmiennictwa w przedmiotowej sprawie, celem udostępnienia go na stronie internetowej Instytutu, a wychodząc naprzeciw żądaniu Stowarzyszenia, podano 18 wybranych pozycji artykułów naukowych z przygotowanej listy.

W piśmie z dnia [...] kwietnia 2016 r., Stowarzyszenia rozszerzyło swój wniosek z dnia [...] marca 2016 r. o udostępnienie informacji, która kancelaria prawna zapewniła konsultacje w przedmiocie rozpatrzenie powyższego wniosku i autora kancelarii dokonującego konsultacji i czy Rada Naukowa Instytutu opiniowała stanowisko.

W odpowiedzi, pismem z dnia [...] maja 2016 r. nr [...], organ wskazał, że stanowisko w sprawie farm wiatrowych nie zostało wypracowane przez konkretne osoby, lecz przez Zakład Higieny Środowiska, zaś imienna lista pracowników Zakładu nie stanowi informacji publicznej, bowiem nie pełnią oni funkcji publicznych. W kwestii ewentualnej konsultacji z kancelarią prawną co do rozpatrzenia wniosku z dnia [...] marca 2016 r. podano, iż taka konsultacja nie została nikomu zlecona do wykonania i miała jedynie charakter ustny bez sporządzania jakiejkolwiek opinii, czy też notatki oraz wskazano kancelarię prawną, która obsługuje Instytut. Ponadto stwierdzono, że stanowisko Instytutu jest opinią Instytutu, nie zaś konkretnej jednostki, a tym bardziej Rady Naukowej, która nie posiada ustawowych kompetencji do wydawania opinii.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, dalej również jako "WSA", z dnia 2 czerwca 2016 r., Stowarzyszenie zarzuciło PZH bezczynność w zakresie nieudzielenia informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia [...] marca 2016 r.

Wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA) skargę oddalił.

Sąd I instancji wskazał, że z bezczynnością organu mamy do czynienia, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu.

Następnie WSA wskazał na treść art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, art. 1, art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p., po czym ocenił, że Instytut jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 u.d.i.p., bowiem zgodnie z § 2 Statutu stanowiącego Załącznik do Uchwały nr 13/1/2016 Rady Naukowej PZH z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie uchwalenia zmian w Statucie Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny z zachowaniem pionów, NIZP – PZH, wykonuje on zadania publiczne w zakresie zdrowia, o czym stanowi § 3 Statutu.

Zaznaczył także, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Sąd I instancji uznał, że skoro skarżące Stowarzyszenie domagało się udostępnienia informacji publicznej w postaci treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), jakie stanowiły podstawę do opracowania stanowiska organu w sprawie farm wiatrowych oraz informacji dotyczącej imion i nazwisk oraz stanowisk osób, które są autorami powyższego stanowiska, to - w świetle powyższych rozważań prawnych - nie została spełniona przesłanka przedmiotowa u.d.i.p., bowiem żądane informacje nie spełniają waloru informacji publicznej. WSA uznał je bowiem za dokumenty o charakterze roboczym, pomocniczym, służącym tylko jako podstawa do opracowania stanowiska organu w sprawie farm wiatrowych, mające zatem charakter poznawczy, stanowiący opisanie pewnych okoliczności. W ocenie WSA organ opracowując stanowisko w sprawie farm wiatrowych powinien mieć zagwarantowaną pewną swobodę i dyskrecję w ramach której może gromadzić informacje, rozważać różne, często odmienne rozwiązania, sporządzać projekty dokumentów czy też w sposób całkowicie nieoficjalny utrwalać przebieg spotkań i dyskusji nad wyborem najlepszego z rozwiązań. W konsekwencji dane osób w zakresie imienia i nazwiska ich autorów (artykułów, opinii), również nie stanowią informacji publicznej. Ponadto WSA uznał, że zarzuty zawarte w skardze co do imiennej listy pracowników, w świetle treści wniosku z dnia [...] kwietnia 2016 r. są bezpodstawne, bowiem nie zawarto w nim żądania co do udostępnienia takiej listy. Podobnie WSA ocenił kwestię udzielenia informacji zawartej we wniosku uzupełniającym o wskazanie, czy Rada Naukowa Instytutu opiniowała stanowisko. Sąd I instancji zaznaczy, że organ we wskazanym już wyżej piśmie z dnia [...] maja 2016 r. udzielił informacji, iż stanowisko Instytutu jest opinią Instytutu, nie zaś konkretnej jednostki, a tym bardziej Rady Naukowej, która nie posiada ustawowych kompetencji do wydawania opinii.

Z rozstrzygnięciem tym skarżące Stowarzyszenie nie zgodziło się i wywiodło skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zaskarżając wyrok w całości zarzuciło naruszenie:

1) prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 u.d.i.p., i w konsekwencji ich niezastosowanie i uznanie, iż nie są informacją publiczną publikacje (artykuły, opinie, przykłady regulacji zagranicznych), na których oparł się PZH przy wydawaniu stanowiska w sprawie farm wiatrowych oraz informacje dotyczące imion i nazwisk oraz stanowisk osób, pracowników PZH, które są autorami tego stanowiska;

2) przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Z 2016 r. poz. 718 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a." oraz art. 141 § 4 i 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 233 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296 ze zm.), dalej jako "k.p.c.", poprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz poczynienie przez WSA błędnych ustaleń faktycznych (odzwierciedlonych w uzasadnieniu wyroku), polegających na (i) przyjęciu, że "dywagacje i zarzuty zawarte w skardze co do imiennej listy pracowników w świetle treści wniosku z dnia [...] kwietnia 2016 r. są bezpodstawne, ponieważ nie zawarto w nim takiego żądania", podczas gdy skarżący we wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] marca 2016 r. wnioskował o udostępnienie imion i nazwisk oraz stanowisk osób, które są autorami stanowiska, a w piśmie z dnia [...] kwietnia 2016 r. wezwał do usunięcia naruszenia m. in. w zakresie niespełnienia tego żądania, (ii) przyjęciu, że przykłady regulacji zagranicznych, o których udostępnienie wnioskował B. we wniosku i na które powoływał się PZH w stanowisku mają charakter dokumentów o charakterze wewnętrznym, a w rezultacie przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki oceny dowodów oraz zaniechanie wszechstronnej oceny materiału dowodowego, a w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia Wyroku na podstawie błędnie ustalonych faktów sprawy, to jest z naruszeniem zasady prawdy obiektywnej;

3) przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 § 1 pkt 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. oraz art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p., przejawiające się w tym, że WSA w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działania PZH uznał, że PZH nie pozostaje w bezczynności w rozpatrzeniu wniosku skarżącego o udzielenie informacji publicznej z dnia [...] marca 2016 r. (pomimo że do chwili obecnej PZH nie udostępnił informacji publicznych zgodnie z wnioskiem, ani nie wydał decyzji odmawiającej ich udostępnienia, w oparciu o art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) i nie zastosował środka przewidzianego w ustawie, tj. nie zobowiązał PZH w wyroku do prawidłowego rozpatrzenia wniosku B. o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] marca 2016 r. i do udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono argumenty na poparcie zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Instytut wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania w wypadkach określonych w § 2, z których żaden w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd ten, w odróżnieniu od wojewódzkiego sądu administracyjnego, nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej.

Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną zostały określone w art.174 p.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć niewłaściwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie, dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. – naruszenie przepisów postępowania – może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w wypadku oparcia skargi kasacyjnej na tej podstawie skarżący powinien nadto wykazać istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy. Jednocześnie podkreślić należy, że w sytuacji, gdy strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuca wyrokowi Sądu I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności trzeba odnieść się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, bowiem dopiero wówczas, gdy zostanie przesądzone, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji za podstawę orzekania jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do oceny zasadności zarzutów prawa materialnego.

W niniejszej sprawie strona skarżąca oparła skargę kasacyjną na obu podstawach: naruszeniu prawa materialnego oraz naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Rozpoznając zarzuty skargi kasacyjnej w tak zakreślonych granicach, stwierdzić należy, że są one częściowo uzasadnione i dlatego skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie.

Jako nieuzasadnione uznać należy zarzut naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 i 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 233 § 1 i art. 328 § 2 k.p.c. Przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. nie może służyć kwestionowaniu ustaleń i oceny przyjętego w sprawie stanu faktycznego. Obowiązek wydania wyroku na podstawie akt sprawy oznacza jedynie zakaz wyjścia poza materiał znajdujący się w tych aktach oraz powinność uwzględnienia przez sąd stanu faktycznego istniejącego w momencie wydania kontrolowanych decyzji. Podany przepis mógłby zostać naruszony w przypadku, gdyby przykładowo sąd przesłuchał świadków lub oparł rozstrzygnięcie na materiale innym niż ten, który jest zawarty w aktach sprawy. Należy odróżnić poddanie sądowej kontroli działalności administracji publicznej na podstawie innego materiału niż akta sprawy, od wydania wyroku na podstawie akt sprawy, z przyjęciem odmiennej oceny materiału dowodowego zawartego w tych aktach. W rozpoznawanej sprawie zaskarżony wyrok został wydany na podstawie kompletnych akt administracyjnych, w oparciu o stan faktyczny i prawny obowiązujący w dacie, w której zapadła zaskarżona decyzja. Okoliczność, że ocena materiału dowodowego przedstawiona przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada oczekiwaniom skarżącego kasacyjnie, nie daje podstawy do uwzględnienia zarzutu naruszenia w/w przepisu

Kolejny, podany jako naruszony, przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. określa elementy, jakie powinno zawierać uzasadnienie wyroku i ma charakter formalny. O naruszeniu tego przepisu można mówić w przypadku, gdy uzasadnienie wyroku nie spełnia określonych w nim warunków. W orzecznictwie przyjmuje się, że art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną wówczas, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 9/09 ONSAiWSA 2010/3/39) bądź uniemożliwia dokonanie przez Naczelny Sąd Administracyjny kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku (por. wyroki NSA z dnia: 28 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1605/09; 13 października 2010 r., sygn. akt II FSK 1479/09). W niniejszej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi określone w art. 141 § 4 p.p.s.a. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy, podano zarzuty sformułowane w skardze, stanowisko organu oraz wskazano podstawę prawną rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala zatem na prześledzenie toku rozumowania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i poznanie motywów, jakimi kierował się podejmując rozstrzygnięcie w sprawie. Podkreślenia wymaga, iż za pomocą zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego, czy procesowego. Fakt reprezentowania odmiennego poglądu prawnego przez skarżącego kasacyjnie, nie oznacza wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a wręcz przeciwnie pozwala poznać argumentację Sądu I instancji i wskazać na jej ewentualne błędy - co w przypadku naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w ogóle nie byłoby możliwe.

Dalej uznać należy, że wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej oparte na naruszeniu art. 231 k.p.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. w zw. 106 § 5 p.p.s.a. oraz art. 106 § 3 p.p.s.a. poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z dowodu z pełnego planu zagospodarowania przestrzennego, zeznań świadków, stron lub opinii biegłego są całkowicie bezzasadne. Otóż zgodnie z treścią art. 106 § 3 i § 5 p.p.s.a. Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Postępowanie sądowoadministracyjne nie jest kolejną instancją (trzecią) postępowania administracyjnego. Wszelkie kwestie związane z prawidłowym ustaleniem stanu faktycznego, który podlega regulacji normatywnej prawa administracyjnego muszą być dokonane wcześniej. Przeprowadzenie dowodu przez sąd administracyjny ma więc charakter wyjątkowy i gdy jest ono konieczne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości, a także nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w danej sprawie. Nadto żaden z tych zarzutów nie wiąże się z zaniechaniem przeprowadzeniem dowodu z dokumentu, a tylko taki dowód może być przeprowadzony prze sądem administracyjnym. Zarzut naruszenia art. 106 § 5 p.p.s.a. może być skutecznie podnoszony w skardze kasacyjnej tylko wówczas, gdy sąd administracyjny prowadził postępowanie dowodowe w zakresie wynikającym z treści art. 106 § 3 p.p.s.a. oraz jeżeli strona skarżąca wykazała zastosowanie przez ten sąd błędnych kryteriów oceny wiarygodności dopuszczonych dowodów. Przepis art. 106 § 5 p.p.s.a. zawiera odesłanie nie tylko do przepisów k.p.c., ale i do art. 106 § 3 p.p.s.a. ustanawiającego kompetencję do przeprowadzenia ograniczonego postępowania dowodowego w postępowaniu przed sądem administracyjnym. To oznacza, iż odpowiednie przepisy k.p.c. są wtórne w stosunku do regulacji zawartej w art. 106 § 5 i art. 106 § 3 p.p.s.a. Dlatego też przepisy art. 106 § 3 i § 5 p.p.s.a. nie mogą stanowić samodzielnej podstawy kwestionowania ustaleń i oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Strona kasacyjna nie wskazała w uzasadnieniu skargi o przeprowadzenie jakich dowodów z dokumentu wnosiła, a więc w konsekwencji jakich to dowodów nie przeprowadził Sąd I instancji, a jedynie pod powyższym zarzutem podnosi, że WSA nie dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i należycie nie wyjaśnił stanu faktycznego.

Natomiast częściowo uzasadniony jest zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 i u.d.i.p. poprzez uznanie, że nie są informacją publiczną imiona i nazwiska oraz stanowisk osób, pracowników PZH, które są autorami stanowiska tego organu w sprawie farm wiatrowych. Podzielić należy pogląd wyrażony w zaskarżonym wyroku, że nie sposób zaliczyć do informacji publicznej, żądanych przez stronę skarżącą kasacyjnie pełnej treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), na których oparł się PZH przy wydawaniu swojego stanowiska w sprawie farm wiatrowych, gdyż są to materiały wyjściowe, wewnętrzne, które wprawdzie służą realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzające jeszcze o kierunkach działania organu. Dokumenty takie służą gromadzeniu informacji, niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące, co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu i nie stanowią więc informacji publicznej. Zatem treść artykułów, innych opinii, czy przykładów regulacji zagranicznych nie jest efektem końcowym działania organu administracyjnego – jego oficjalnym, urzędowym stanowiskiem. Inaczej się rzecz ma z oficjalnym stanowiskiem PZH w sprawie farm wiatrowych. Nie jest to dokument wewnętrzny, ani anonimowy. Owo stanowisko zawiera oficjalny pogląd publicznej instytucji i jest końcowym efektem analizy zgromadzonych materiałów wewnętrznych. Skoro tak to jest to dokument urzędowy, wytworzony przez uprawniony do tego podmiot, a więc stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu. Nie jest to jednak dokument anonimowy, skoro jest efektem finalnym działalności tego podmiotu - PZH - osób, które go opracowały. Nie jest to stanowisko wyrażone przez osoby zaplecza wspomagającego, które są zatrudnione w tym podmiocie (sprzątaczki, kierowców, sekretarki itp.), lecz zatrudnionych w tym podmiocie pracowników naukowych, których imiona i nazwiska są zresztą dostępne na stronach internetowych PZH Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego. Takie oficjalne stanowisko PZH przedłożone i ogłoszone musiało być przyjęte (podpisane) przez osoby, które taką opinię w ramach swoich obowiązków służbowych i naukowych wydały (poparły). W konsekwencje dane tych osób (imiona nazwiska, stopnie i tytuły naukowe) są informacją publiczną i podlegają udostępnieniu łącznie z samą treścią stanowiska.

Mając powyższe na uwadze i uznając skargę za uzasadnioną w tej części należało uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W tym stanie rzeczy na podstawie art. 185 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt l sentencji wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego zostało wydane w oparciu o przepis art. 203 pkt 1 p.p.s.a.