Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 lipca 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie: sędzia NSA Roman Ciąglewicz sędzia del. WSA Piotr Broda (spr.) Protokolant: starszy inspektor sądowy Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Spółki z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 191/17 w sprawie ze skargi A Spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] grudnia 2016 r. nr 1116/2016 znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 191/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę A. Spółki z o.o. w W. na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] 2016r. w przedmiocie nakazu rozbiórki.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Pismem z [...]2016 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. - Powiat Grodzki (dalej: PINB) zawiadomił strony o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] oznaczonej nr [...], usytuowanej na dachu budynku zlokalizowanego przy ul. B. [...] w K.

Postanowieniem z dnia [...]2016 r. PINB na podstawie art. 48 ust. 1, 2 i 3 ustawy Prawo budowlane wstrzymał roboty budowlane związane z budową lub przebudową przedmiotowej stacji bazowej oraz nałożył na inwestora A Sp. z o.o. z siedzibą w W. obowiązek przedłożenia. określonych w nim dokumentów.

Następnie decyzją z dnia [...] 2016 r. PINB nakazał rozbiórkę stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...], wobec braku wypełnienia w całości obowiązku nałożonego postanowieniem z dnia [...] 2016 r.

Po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez A. Sp. z o.o. Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia [...] 2016 r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości, a następnie dokładnie opisując obiekt budowlany w postaci stacji bazowej nakazał jego rozbiórkę. W opinii organu odwoławczego stacja bazowa do bezprzewodowej transmisji danych jest elementem sieci telekomunikacyjnej określonej w art. 2 pkt 35 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., póz. 1489 z póżń. zm.) którą, zaliczyć należy do telekomunikacyjnych obiektów budowlanych wymienionych w § 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 219, póz. 1864 z późn. zm.). Prawidłowo zatem organ I instancji zaliczył ww. obiekt do katalogu obiektów wymienionych w art. 3 pkt 3 Pr. bud. i nie miał w tym przypadku znaczenia sposób posadowienia przedmiotowej stacji do bezprzewodowej transmisji danych, tzn. na dachu budynku mieszkalnego. Definicja urządzenia budowlanego wskazana w art. 3 pkt 9 Pr. bud. nie dotyczy stacji bazowej telefonii komórkowej. Organ zwrócił uwagę na to, że wykonanie stacji bazowej telefonii komórkowej nie znajduje się w zamkniętym katalogu obiektów nie wymagających dla swej legalności pozwolenia na budowę, tj. w art. 29 Pr. bud. Zatem takie zamierzenie inwestycyjne należy zakwalifikować jako budowę obiektu budowlanego - budowli, na realizację którego zgodnie z art. 28 Pr. bud. wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Organ nie podzielił zdania skarżącej, że wykonanie przez nią wskazanych wyżej prac wyczerpuje hipotezę normy wskazanej w art. 29 ust. 2 pkt 15 Pr. bud. Zatem PINB zasadnie wdrożył procedurę wskazaną w art. 48 Pr. bud. i zobowiązał inwestora do przedłożenia dokumentów wymaganych art. 48 ust. 3 Pr. bud. Wobec niespełnienie przez inwestora nałożonych na niego postanowieniem obowiązków organy nadzoru budowlanego zobowiązane były do zastosowania art. 48 ust. 4 w zw. z ust. 1 Pr. bud. poprzez nałożenie obowiązku rozbiórki samowolnie wykonanej budowli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie rozpoznając skargę wniesioną przez spółkę A. uznał, że jest ona niezasadna. Sąd podzielił stanowisko organów, że przedmiotowa stacja bazowa telefonii komórkowej stanowi element sieci telekomunikacyjnej określonej w art. 2 pkt 35 ustawy Prawo telekomunikacyjne, którą zaliczyć należy do telekomunikacyjnych obiektów budowlanych wymienionych w § 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie. Skoro zaś na samą budowę sieci telekomunikacyjnej inwestor obowiązany jest uzyskać pozwolenie na budowę, to siłą rzeczy obowiązany jest uzyskać to pozwolenie również na jej rozbudowę. Sąd wskazał, że stacja bazowa stanowi budowlę, a do jej budowy nie znajduje zastosowania przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 Pr. bud. Występujący w powołanym przepisie zwrot "na obiektach budowlanych" wskazuje, że dotyczy on wyłącznie robót wykonywane na obiektach, które już istnieją i które służą za nośnik urządzenia. Stacja bazowa telefonii komórkowej nie jest też urządzeniem budowalnym w rozumieniu art. 3 pkt 9 Pr. bud. Sąd zwrócił uwagę, że inwestor nie legitymował się pozwoleniem na budowę przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej, dlatego zasadnym było zastosowanie trybu określonego art. 48 Pr. bud. W ocenie Sądu nie doszło do naruszenia zasady dwuinstancyjności, a sama sentencja rozstrzygnięcia jest dostatecznie precyzyjna i nie pozostawia wątpliwości co do treści i zakresu nałożonego na inwestora obowiązku. Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organów administracji, że przeprowadzenie dowodu z przesłuchania wnioskowanych przez skarżącą świadków nie było potrzebne dla wyjaśnienia istotnych w sprawie okoliczności faktycznych.

W skardze kasacyjnej A. Spółka z o.o. zaskarżyła powyższy wyrok w całości zarzucając:

I. w ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania, to jest:

1. art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i c) oraz 135 p.p.s.a. poprzez wadliwe wykonanie funkcji kontrolnej polegające na nie zastosowaniu normy art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i c) oraz art. 135 p.p.s.a. a co za tym idzie brak uchylenia decyzji wydanych w obu instancjach w sytuacji, gdy naruszały przepisy prawa materialnego tj. art. 3 pkt. 3 oraz art. 29 ust. 2 pkt. 15 w zw. art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b) oraz art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane i przepisy postępowania tj. art. 6, 7, 15, 31, 77 § 1, 78, 80, 107 § 3 oraz art. 138 § 1 pkt. 2 k.p.a. co miało wpływ na wynik sprawy;

2. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia podstawy prawnej wydanego orzeczenia, w tym wyjaśnienia dlaczego obiektem budowlanym na którym mają być instalowane urządzenia nie może być budynek mieszkalny, tylko musi to być jakaś bliżej nieokreślania "konstrukcja wsparcia", dlaczego urządzenie stanowiące samodzielną i odrębną całość w stosunku do obiektu budowlanego, na którym ma być instalowane nie jest objęte hipotezą normy prawnej wynikającej z treści art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego., dlaczego organ odwoławczy prawidłowo skorzystał z kompetencji do wydania orzeczenia reformatoryjnego, dlaczego zdaniem sądu nie doszło też do naruszenia zasady dwuinstancyjności, a sama sentencja rozstrzygnięcia jest dostatecznie precyzyjna i nie pozostawia wątpliwości co do jej treści i zakresu nałożonego na inwestora obowiązku, nie wyjaśnienie czy podczas oględzin wykonanych robót dokonano pomiarów wysokości urządzeń, czy dowód z oględzin jest adekwatny aby ustalić daty wykonania robót, dlaczego przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków nie było potrzebne dla wyjaśnienia istotnych w sprawie okoliczności faktycznych, dlaczego niezasadny jest zarzut nieprawidłowości doręczeń skarżącej pism przez organ I instancji oraz stan prawny z jakiej daty był brany pod uwagę przy ocenie legalności wykonanych robót budowlanych;

II. w ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt. 1 p.p.s.a. - naruszenie przepisów prawa materialnego:

3. normy art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego w zw. z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego poprzez zastosowanie, w sytuacji gdy inwestycja realizowana przez A. nie stanowi budowli, oraz jest objęta zwolnieniem z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, o którym mowa w treści art. 29 ust. 2 pkt. 15 p.b. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt. 3 lit. b) Prawa budowlanego.;

4. normy art. 29 ust. 2 pkt. 15 Prawa budowlanego w zw. z art. 30 ust. 1 pkt. 3 lit. b) Prawa budowlanego, poprzez nieprawidłowe zastosowanie polegające na uznaniu, iż wykonanie robót budowlanych polegających na zainstalowaniu dwóch antenowych konstrukcji wsporczych o wysokości około 2,90 m na istniejącym obiekcie budowlanym, na których zamontowano instalację radiokomunikacyjną składającą się m.in. z anten sektorowych, anteny radioliniowej wraz z instalacją zasilającą w energię elektryczną oraz urządzeniami sterującymi nie stanowi instalowania urządzeń, o którym mowa w art. 29 ust. 2 pkt. 15 Prawa budowlanego;

5. normy art. 48 ust. 1, 2 i 3 Prawa budowlanego, poprzez zastosowanie w sytuacji gdy wykonane roboty budowlane polegające na instalacji urządzeń o wysokości nieprzekraczającej trzech metrów, nie doprowadziły do powstania obiektu budowlanego w postaci budowli, a tym bardziej obiektu budowlanego, którego realizacja wymagałaby uzyskania pozwolenia na budowę;

6. § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, poprzez nieprawidłową wykładnię, a w konsekwencji zastosowanie w sprawie, podczas gdy efekt wykonanych robót budowlanych nie jest telekomunikacyjnym obiektem budowlanym, gdyż nie mamy tu do czynienia z wolnostojącymi konstrukcjami wsporczymi tj. z posadowionymi na gruncie, ale z antenowymi konstrukcjami wsporczymi zainstalowanymi na dachu budynku tj. na istniejącym obiekcie budowlanym, co wyklucza nadawanie im waloru "wolnostojących",

7. art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, poprzez nie wskazanie który z dwóch punktów (1 czy 2) wymienionych w tym przepisie stanowiły podstawę prawną wydania decyzji przez organ II instancji oraz nie zwrócenie uwagi na to naruszenie przez sąd I instancji a przez to niespełnienie stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. funkcji kontrolnej, a także w związku z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. czyli nie będąc związanym zarzutami skargi;

8. art. 29 ust. 1 pkt 19a Prawa budowlanego, poprzez uznanie, iż budowa a tym samym rozbudowa sieci telekomunikacyjnych wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę w sytuacji, gdy tego rodzaju inwestycja jest w katalogu zwolnionych z obowiązku uzyskania dla jej realizacji pozwolenia na budowę.

Na tej podstawie skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jedn. Dz. U. z 2018r., poz. 1302 ze zm. dalej: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Chybione są zarzuty naruszania przepisów postępowania, bowiem Sąd I instancji dokonał prawidłowej kontroli zaskarżonej decyzji, a o naruszeniu art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 p.p.s.a można by mówić jedynie w sytuacji wykroczenia poza swoje kompetencje przez sąd i zastosowania środka nieprzewidzianego w ustawie, względnie w sytuacji, gdy sąd uchyla się od obowiązku wykonania kontroli, o której w przepisie mowa. Przepis nie określa wzorca, według którego kontrola ta ma być wykonana. Tak więc okoliczność, że autor skargi kasacyjnej nie zgadza się z wynikiem kontroli sądowej nie oznacza naruszenia powyższego uregulowania.

Nie doszło również do naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. ponieważ uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zawiera wszystkie przewidziane w tym przepisie elementy i poddaje się kontroli instancyjnej. O wadliwości uzasadnienia wyroku można by mówić wtedy, gdy jest ono sporządzone w sposób uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie przyczyn, dla których sąd uznał zaskarżone działanie organu za zgodne lub niezgodne z prawem. Tymczasem z treści uzasadnienia wprost wynika, czym kierował się Sąd wydając zaskarżone orzeczenie. Z kolei wymóg zawarcia w uzasadnieniu wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia należy rozumieć w ten sposób, iż uzasadnienie winno pozwalać na skontrolowanie przez strony i sąd wyższej instancji, czy sąd orzekający nie popełnił w swoim rozumowaniu błędów, tj. winna zostać w nim uwidoczniona operacja logiczna, którą przeprowadził sąd, stosując określone normy prawne w rozstrzyganej sprawie, co też miało miejsce, bowiem Sąd I instancji wskazał przepisy stanowiące podstawę rozstrzygnięcia oraz dokonał ich wykładni w sposób nie budzący wątpliwości.

Niezasadne są również zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego wskazujące na błędną w ocenie skarżącej kasacyjnie kwalifikację spornej stacji bazowej telefonii komórkowej i zastosowanej w sprawie procedury legalizacyjnej (art. 3 pkt 3 w zw. z art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 2 pkt 15, art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b, art.48 ust. 1, 2 i 3 Prawa budowlanego). Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym stacja bazowa stanowi obiekt budowlany w postaci budowli stanowiącej całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane ( tekst jedn. Dz. U. z 2006r. Nr 156 poz.1118 ze zm. dalej: "Pr. bud.") w brzmieniu obowiązującym na dzień wykonania spornych robót. W sprawie nie została skutecznie zakwestionowana ustalona przez organ data budowy stacji bazowej tj. [...] r., zatem przyjąć należało, że prawna ocena możliwości realizacji tego typu inwestycji powinna odbyć się w oparciu o przepisy wówczas obowiązujące, co zarówno organy, jaki Sąd I instancji prawidłowo przeprowadziły. Przyjęte w sprawie stanowisko, że stacja bazowa stanowi obiekt budowlany w postaci budowli ma swoje oparcie w ugruntowanym już orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ( por. wyroki NSA z dnia 12 kwietnia 2018r. sygn. akt II OSK 1389/16, z dnia 17 maja 2019r. sygn. akt II OSK 1685/17, 11 lutego 2016r. sygn. akt II OSK 1429/14, z dnia 15 lutego 2017r. sygn. akt II OSK 596/17, z dnia 19 stycznia 2018r. sygn. akt II OSK 848/16 www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wbrew twierdzeniom skarżącej spółki nie mógł znaleźć zastosowania w sprawie przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 Pr. bud. i związany z tym przepisem art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b. Zgodnie z nimi odpowiednio: "Pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywania robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych" oraz "zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa (...) i wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń o wysokości powyżej 3 m na obiektach budowlanych". Pojęcie instalacji nie zostało zdefiniowane w Prawie budowlanym wśród prac określających roboty budowlane (art. 3 pkt 7 Pr. bud.). Natomiast ustawodawca posługuje się nim, tworząc katalog robót budowlanych zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę (art. 29 ust. 2 pkt 6, 14, 15 Pr. bud.). W odniesieniu do części z nich (pkt 14, 15 cyt. wyż. przepisu), wskazano wyraźnie, że roboty polegające na instalowaniu wykonywane są na obiektach budowlanych. To doprecyzowanie szczególnie w odniesieniu do instalowania urządzeń (pkt 15) nakazuje przyjąć, że analizowany zwrot dotyczy robót budowlanych wykonywanych na istniejących już obiektach, które służą za nośnik do owej instalacji urządzeń i na których mają one być zamontowane. Stosownie więc do art. 29 ust. 2 pkt 15 Pr. bud. nie stanowiły obiektów budowlanych anteny, zaliczone do urządzeń, których instalowanie na obiektach budowlanych nie wymagało pozwolenia na budowę, z wyjątkiem obowiązku zgłaszania właściwemu organowi zamierzenia polegającego na instalowaniu na obiektach budowlanych urządzeń o wysokości powyżej 3 metrów (art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Pr. bud.). Zrealizowana natomiast przez skarżącą spółkę inwestycja nie mogła być także uznana za urządzenie zainstalowane na dachu budynku, gdyż stanowiła ona całość techniczno-użytkową składającą się z szeregu elementów umieszczonych na budynku. Należało uznać ją więc za budowlę, której realizacja musi być - z zasady - poprzedzona uzyskaniem pozwolenia na budowę. Zasadnie Sąd I instancji stwierdził także, że skoro w przedmiotowej sprawie nie było wątpliwości, iż na budowę sieci telekomunikacyjnej inwestor winien uzyskać pozwolenie na budowę, to na rozbudowę takiej sieci, która polega właśnie na budowaniu stacji bazowych i dzięki temu poszerzaniu obszaru działalności takiej sieci - budowa kolejnej stacji bazowej telefonii komórkowej stanowi rozbudowę tej sieci i jako taka również wymagała uzyskania pozwolenia na budowę. Błędnie przy tym skarżąca kasacyjnie spółka kwestionując to stanowisko powołuje się na art. 29 ust. 1 pkt 19 a Pr. bud., który został dodany ustawą z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy- Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw ( Dz. z 2015r. poz. 443), a który w brzmieniu nadanym wskazaną ustawą nie obowiązywał w czasie budowy spornej stacji bazowej.

Be znaczenia w sprawie pozostaje kwestia wysokości konstrukcji wsporczej i masztu, gdyż art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Pr. bud. znajduje zastosowanie do instalowania urządzeń, a nie budowy stacji bazowej, które jest pojęciem szerszym i obejmuje całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami.

Przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne nie było zatem zwolnione od uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę i nie podlegało również zgłoszeniu. Tym samym skoro nie ma wątpliwości, że w tej sprawie skarżąca spółka jako inwestor nie miała pozwolenia na budowę przedmiotowej stacji bazowej i wszczęte postępowanie legalizacyjne nie przyniosło skutku w postaci doręczenia organowi wymaganych dokumentów, a brak ich przedstawienia nie wynikał z przeszkód niezależnych od inwestora, tylko z zajętego przez inwestora stanowiska negującego obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę - wydany przez organy nadzoru budowlanego i zaakceptowany przez Sąd I instancji nakaz rozbiórki był zasadny i zgodny z prawem.

Nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, bowiem skarżąca kasacyjnie spółka również w tym przypadku odwołuje się do aktualnego brzmienia przepisu, pomijając fakt, że zostało ono nadane przez § 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia z dnia 22 czerwca 2010 r. (Dz.U z 2010 Nr 115, poz.773) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 15 lipca 2010 r. Zatem w czasie budowy stacji bazowej przepis ten nie ograniczał definicji telekomunikacyjnych obiektów budowlanych do wolno stojących konstrukcji wsporczych anten i urządzeń radiowych, w tym wolno stojących masztów antenowych i wolno stojących wież antenowych. Stąd prawidłowa była w tym zakresie wykładnia przepisów dokonana przez Sąd I instancji wskazująca, że stacja bazowa telefonii komórkowej stanowi telekomunikacyjny obiekt budowlany w rozumieniu § 3 pkt 2 powołanego wyżej rozporządzenia z 2005r.

Odnosząc się do zarzutu powołania w podstawie prawnej skarżonej decyzji niepełnej jednostki redakcyjnej przepisu stanowiącego podstawę prawną jej wydania, stwierdzić należy, że nie świadczy to o działaniu organu bez podstawy prawnej, tym samym nie może prowadzić do uchylenia kwestionowanej decyzji. Zwłaszcza gdy z treści uzasadnienia decyzji stanowiącej jej element wynika, jaki przepis prawa stanowił podstawę jej wydania, w tym przypadku art. 48 ust. 4 w zw. z ust. 1 pkt 1 Pr. bud.

Uznając zatem, że skarga kasacyjna nie miała usprawiedliwionych podstaw, należało ją oddalić na podstawie art. 184 p.p.s.a.