Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Leszek Kleczkowski Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Dudra Sędzia WSA Mirella Łent (spr.) Protokolant Asystent sędziego Daniel Łuczon po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 października 2007 r. sprawy ze skargi Spółki M. S.A. w Ś. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oddala skargę

I SA/Bd 571/07

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z [...] Dyrektor Izby Skarbowej w B. po rozpatrzeniu zażalenia skarżącej spółki akcyjnej z dnia [...] na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w którym uznał przedstawione przez Spółkę stanowisko za nieprawidłowe, odmówił zmiany zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że pismem z dnia [...] spółka wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym stanie faktycznym.

Spółka w ubiegłym roku wypracowała zysk finansowy. W związku z planowaną uchwałą Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, spółka zostanie zobowiązana do wypłaty dywidendy wynikającej z wypracowanego zysku na rzecz swoich akcjonariuszy. W uchwale Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy zostanie ustalona wysokość dywidendy oraz termin jej wypłaty. Termin wypłaty przypada na późniejsze miesiące roku podatkowego. W okresie pomiędzy podjęciem przedmiotowej uchwały, a wypłatą dywidendy, spółka wykorzystuje środki przeznaczone na wypłatę dywidendy na bieżącą działalność gospodarczą. Natomiast w terminie wypłaty dywidendy, w związku z niedoborem środków pieniężnych (zaangażowanych wcześniej w bieżącą działalność gospodarczą), spółka zaciągnie kredyt bankowy na wypłatę dywidendy i będzie ponosiła koszty w postaci odsetek od zaciągniętego kredytu.

W związku z powyższym spółka wyraziła wątpliwości, czy ponoszone przez nią wydatki na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego w związku z wypłatą dywidendy, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na dzień spłaty odsetek.

Zdaniem strony, wydatki ponoszone na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego w związku z wypłatą dywidendy stanowią w przedstawionym stanie faktycznym koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie bowiem z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. l ustawy.

Jednocześnie spółka wskazała, iż zapłacone odsetki od zaciągniętego kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy nie są wymienione w zawartym wart. 16 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem spółki koszty w postaci odsetek od zaciągniętego na wypłatę dywidendy kredytu dotyczą działalności gospodarczej spółki jako całości, a tym samym całości generowanych przez nią przychodów. Koszty te stanowią racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Na poparcie przedstawionej argumentacji Spółka powołuje pismo Ministra Finansów z dnia 15 marca 2002 r. oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 1999 r.. sygn. akt I SA/Wr 482/97. Jednocześnie Spółka podnosi, że obowiązek wypłaty dywidendy wynika z art. 347 ust. l ustawy Kodeks spółek handlowych .

Po analizie przedstawionego stanu faktycznego oraz zaprezentowanego przez spółkę stanowiska Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. postanowieniem z dnia [...]uznał, że przedstawione przez podatnika stanowisko jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia [...] Spółka na powyższe postanowienie wniosła zażalenie, zarzucając naruszenie przepisów materialnego prawa podatkowego w postaci art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez ich niewłaściwą interpretację oraz przepisów proceduralnych w postaci art. 187 § l Ordynacji podatkowej poprzez brak wyczerpującego rozpatrzenia całości stanowiska Spółki przedstawionego we wniosku. W związku z powyższym wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia oraz potwierdzenie prawidłowości własnego stanowiska odnoszącego się do art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nie zgadza się z poglądem zaprezentowanym w zaskarżonym postanowieniu, bowiem zapłata odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy nie może realnie, a także potencjalnie przyczynić się do powstania przychodu lub do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione na zapłatę odsetek od kredytu zaciągniętego w związku

z wypłatą dywidendy stanowią w przedstawionym stanie faktycznym koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem stanowią wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Koszt w postaci odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy dotyczy całości działalności spółki (jest niezbędnym warunkiem prawidłowego funkcjonowania spółki), a zatem pozostaje w pośrednim związku przyczynowo - skutkowym z całością generowanych przez spółkę przychodów. Celem jego poniesienia jest przy tym zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest funkcjonowanie spółki jako całości.

Zdaniem spółki oczywisty fakt, iż wypłata dywidendy jest dokonywana z czystego zysku nie oznacza, iż nie wywiera ona wpływu na uzyskanie przez spółkę przychodów, ani nie jest związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Jak bowiem wskazano we wniosku, zgodnie z art. 347 ust. l Kodeksu spółek handlowych wynikiem osiągania zysku jest dla akcjonariuszy prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta. Prawo to może być dochodzono na drodze sądowej. W związku z powyższym wypłata dywidendy jest jednym z podstawowych obowiązków spółki, którego wypełnienie jest niezbędne dla j ej prawidłowego funkcjonowania. W tym sensie, w ocenie spółki, wyplata dywidendy jest immanentnie związana z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Zdaniem strony, fakt wypłaty dywidendy ma wpływ na uzyskiwanie przez spółkę przychodów w przyszłych okresach (niewywiązanie się z obowiązku wypłaty dywidendy skutkowałoby negatywnymi konsekwencjami po stronie spółki). W tym sensie zabezpiecza ono źródło przychodów, jakim jest działalność spółki jako całość. Zaciągnięcie kredytu na wypłatę dywidendy zabezpiecza spółkę przed negatywnymi konsekwencjami prawnymi niewypłaceni dywidendy w terminie, a także warunkuje zachowanie przez spółkę płynności finansowej. A zatem zaciągnięcie kredytu na wypłatę dywidendy ma wpływ na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza. W konsekwencji, wydatki w postaci zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy stanowią wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, pozostając w pośrednim związku z przychodami. Zostaną one poniesione na umożliwienie prawidłowego funkcjonowania spółki oraz na wywiązanie się z nałożonych na nią obowiązków.

Jednocześnie spółka zauważa, iż o ile w obowiązującym stanie prawnym przed dniem l stycznia 2007 r. mogła teoretycznie pojawić się wątpliwość co do związku kosztów poniesionych na zapłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy z generowanymi przychodami, w obecnym stanie prawnym, zdaniem Spółki, wątpliwość ta jest nieuzasadniona. Na podstawie nowo obowiązujących przepisów art. 15 ust. l, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów powinno być rozpatrywane jako odrębny cel, na który powinien zostać nakierowany wydatek, aby mieć możliwość zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie spółka wskazuje, iż zasadność prezentowanego przez nią stanowiska znajduje potwierdzenie w licznych pismach organów podatkowych.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. wskazał na art. 15 ust. l cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i stwierdził, iż w istniejącym stanie faktycznym i prawnym nie ma podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wydatków związanych z zapłatą odsetek od kredytu, wykorzystanego na wypłatę dywidendy. Powołał się na istotę samej dywidendy jak i jej wypłaty, na to, że nie stanowi wydatku umożliwiającego powstanie przychodu, ani też nie jest związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodu.

Argumentował, iż wypracowując zysk skarżąca dysponowała odpowiednimi środkami pieniężnymi na wypłatę dywidendy. Podejmując natomiast decyzję o zaangażowaniu tych środków w bieżącej działalności gospodarczej, podjęła ryzyko nierozerwalnie związane z tą działalnością, a polegające na możliwości nie dysponowania odpowiednimi środkami w terminie wypłaty dywidendy.

W jego ocenie zmiana brzmienia przepisu art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych miała charakter wyłącznie doprecyzowujący, gdyż już wcześniej w orzecznictwie jak i w doktrynie dominował pogląd, że kosztem poniesionym w celu uzyskania przychodów jest taki koszt, który wprawdzie nie przyczynił się do powiększenia przychodów, ale dotyczył całokształtu działalności podatnika, czyli związany był z funkcjonowaniem firmy jako całości.

Fakt, że inne organy podatkowe podzieliły stanowisko Spółki zawarte we wniosku o interpretację prawa podatkowego nie stanowi jego zdaniem podstawy do zmiany zaskarżonego postanowienia.

W szeroko uzasadnionej skardze zarzucono naruszenie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez odmowę uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków spełniających przesłanki określone w tym przepisie, art. 56 ust. 1 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z art. 1 ust. 1 Dyrektywy 88/361/EWG, art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez złamanie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez niepełne wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji i niedokonanie prawidłowej wykładni pojęć "zachowanie i zabezpieczenie" źródła przychodów, użytych w hipotezie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez brak wyjaśnienia zasadności przesłanek, którymi kierował się Dyrektor podejmując decyzję.

W dodatkowo złożonym piśmie skarżąca wskazała na stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z 13 lipca 2007r. III SA/Wa 382/07.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

Wstępnie Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku

z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych

(Dz. U. Nr 153, póz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest według kryterium zgodności z prawem, W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Podkreślić także należy, iż zgodnie z art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia

2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,

póz. 1270 ze zm.) sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy i na podstawie akt

sprawy, co oznacza, że orzeka na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonej decyzji (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lutego 2005 r, sygn. akt l SA 2673/03, LEX nr 165019).

W wyroku z dnia 30 października 2006 r., P 36/05 Trybunał Konstytucyjny

stwierdził, że powierzenie sądom administracyjnym merytorycznego rozpatrywania

spraw dotyczących indywidualnych interpretacji podatkowych stanowi przejaw realizacji art. 45 Konstytucji RP. Także w uchwale z dnia 6 stycznia 2007 r., l FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż sąd administracyjny - sprawując na podstawie art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi kontrolę działalności administracji publicznej, w sprawach skarg na decyzje administracyjne, wydane na podstawie art. 14 b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - jest obowiązany do kontroli takich decyzji również z punktu widzenia poprawności merytorycznej dokonanych w nich interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Działając w trybie art. 14a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ uznał, że stanowisko spółki jest nieprawidłowe.

W ocenie Sądu jest to interpretacja prawidłowa w świetle prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Sąd nie podważa dorobku orzecznictwa i doktryny gdzie przedstawiony jest pogląd, iż warunkiem zakwalifikowania pewnych wydatków jako tak pojmowanego kosztu jest ich celowe ponoszenie przez podatnika dla osiągnięcia przychodów, a nie trzeba wykazywać zależności między nim a powstaniem lub powiększeniem konkretnego, poddającego się kwantyfikacji (mierzalnego) przychodu (uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 czerwca 2007r., II FPS 8/06). Dalej, tego, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów - tak np. w wyrokach NSA z 13.3.1998 r., SA/Lu 230/97 (niepubl.) i z 12.9.1999 r., I SA/Wr 482/97 (niepubl.). Czy tego, że ponoszenie określonych wydatków w celu osiągnięcia przychodów nie przesądza automatycznie o wystąpieniu w każdej sytuacji związanego z nim, ujmowanego w sposób konkretny, przychodu (B. Dauter, [w:] Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2004, Wrocław 2004, s. 297). Istotne jest to, że kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. Jednakże nadal zapisy ustawy wymagają by istniał swoisty związek co wyrażono wyraźnie poprzez treść "poniesione w celu".

Kategorie zysku, czystego zysku i dywidendy nie są ze sobą tożsame. Czysty zysk stanie się dywidendą, gdy zostanie podjęta uchwała o przeznaczeniu tego zysku dla wspólników. O tym, czy zysk zostanie podzielony czy rozporządzony w inny sposób, decyduje walne zgromadzenie. Podział zysku (dywidenda) polega na podjęciu uchwały o przeznaczeniu go dla wspólników. Określenie zysku w sprawozdaniu finansowym, które musi być poddane badaniu biegłego rewidenta, daje informację o tym, że zysk jest oraz w jakiej wysokości. Podjęcie uchwały o podziale zysku powoduje, że od tego momentu wspólnik ma roszczenie o wypłatę zysku. Należy jednak pamiętać, iż wypłacanie dywidendy w oderwaniu od wyników finansowych spółki jest niedopuszczalne (tak A. Szumański, "Złota" akcja w prawie polskim, PPH 1998, nr 12, s. 1 i n.).

Zatem wypłata dywidendy nie jest ani przychodem ani zabezpieczeniem czy zachowaniem źródła przychodów. Odsetki związane z kredytem na ten cel nie są wydatkami stanowiącymi koszt, o jakim mowa w art. 15 ust.1 cyt. ustawy. Akcjonariat czy spółka nie są źródłem przychodów. Spółka to podmiot, który dążąc do zysku prowadzi ukierunkowaną działalność. Ustawodawca przewidział to, że takie ukierunkowanie wymaga wydatków i te jedynie wpisał w opodatkowanie (art. 15). Istotą jest ukierunkowanie działalności, konkretnie właśnie ponoszenie wydatków w celu. Wypłacanie dywidendy wynika z obowiązku spółki mającym swe źródło w niej samej a nie w jej działalności ukierunkowanej na zysk. Niewątpliwie w sprawie skarżąca zaciągnęła kredyt, a co za tym idzie, poniosła wydatek na odsetki, w celu: wypłaty dywidendy. Odrębną kwestią w tym wypadku było wydatkowanie kwoty uchwalonej z wygospodarowanego zysku spółki na dywidendę. Odrębną to, czy te wydatki stanowiły koszt uzyskania przychodu. W sprawie przedmiotem interpretacji były odsetki od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy.

Ponoszenie wydatków na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy, było konieczne (racjonalne) jedynie ze względu na zobowiązanie mające swe źródło w uchwale o podziale realnie istniejącego zysku, a nie miało związku z uzyskaniem (możliwością uzyskania) przychodu, gdyż nie można powiązać możliwości uzyskania przychodu z istniejącym akcjonariatem, który nie jest również źródłem uzyskania przychodu. Wręcz odwrotnie. Wypłata dywidendy dla akcjonariuszy jest ich zyskiem, który jest celem inwestowania w akcje spółki. Wydatek ten jest skutkiem ulokowania pieniędzy akcjonariuszy w spółce, a nie odwrotnie.

Sąd w niniejszym składzie nie podzielił stanowiska wyrażonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z 13 lipca 2007r. III SA/Wa 382/07, gdyż uznał, że również sama w sobie płynność finansowa spółki nie jest celem, o jakim mowa w art. 15 ust. 1. Jakkolwiek brak płynności finansowej może prowadzić do ograniczenia dyspozycji pieniężnej, a nawet likwidacji przedsiębiorstwa, to jednak nie łącząc się z konkretną działalnością ukierunkowaną na zysk, pozostaje jedynie jako stan finansów spółki. Zaciągnięcie kredytu na wypłatę dywidendy nawet podyktowane zachowaniem płynności finansowej spółki, pozostaje nadal wydatkiem nie spełniającym warunku określonego celu będącego podstawą zastosowania art. 15 ust.1.

Równie bezzasadne uznano zarzuty oparte na art. 56 ust. 1 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską w zw. z art. 1 ust. 1 Dyrektywy 88/361/EWG. W wyrokach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości czytamy, iż aby uregulowania krajowe mogły być uznane za zgodne z postanowieniami Traktatu dotyczącymi swobodnego przepływu kapitału, nierówne traktowanie winno dotyczyć sytuacji, które nie są obiektywnie porównywalne bądź winno być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego. Artykuły 56 TWE i 58 TWE powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu, które przewiduje, że w przypadku obniżenia kapitału zakładowego kwota uzyskana z wykupu akcji wypłacona akcjonariuszowi będącemu nierezydentem opodatkowywana jest tak, jak wypłata dywidend, bez prawa do odliczenia kosztów nabycia tych akcji, podczas gdy ta sama kwota wypłacona akcjonariuszowi będącemu rezydentem opodatkowywana jest tak jak zyski kapitałowe, z prawem do odliczenia kosztów nabycia. (2006.01.19 wyrok TS C-265/04 LEX nr 173611 Margaretha Bouanich v. Skatteverket (orzeczenie wstępne). Dalej, artykuły 43 i 56 WE należy interpretować w ten sposób, że gdy Państwo Członkowskie stosuje system zapobiegania lub zmniejszania opodatkowania kaskadowego lub podwójnego opodatkowania w wymiarze ekonomicznym w przypadku dywidend wypłaconych na rzecz rezydentów przez spółki będące rezydentami, powinno ono traktować w taki sam sposób dywidendy wypłacone rezydentom przez spółki niebędące rezydentami (2006.12.12 wyrok TS C-446/04 LEX nr 202289 Test Claimants in the FII Group Litigation v. Commissioners of Inland Revenue (orzeczenie wstępne) . W wyroku z 6 marca 2007r., C-292/04, Wienand Meilicke, Heidi Christa Weyde i Marina Stöffler v. Finanzamt Bonn-Innenstadt (orzeczenie wstępne) PP 2007/4/52 –p rzepisy art. 56 i 58 TWE zakazują państwu członkowskiemu stanowienia takich przepisów podatkowych, które przyznają podatnikowi (podlegającemu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym państwie) prawo do zaliczenia na poczet podatku należnego od dywidendy kwoty podatku dochodowego od osób prawnych uiszczonej przez spółkę wypłacającą dywidendę, obliczonej według stawki opodatkowania znajdującej zastosowanie w tym państwie tylko w przypadku, gdy spółka ta ma siedzibę w tym samym państwie członkowskim. W wyroku z 24 maja 2007r., C-157/05, Winfried L. Holböck v. Finanzamt Salzburg-Land (orzeczenie wstępne) LEX nr 252045 - artykuł 57 ust. 1 WE musi być interpretowany w ten sposób, że art. 56 WE nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przez państwo członkowskie przepisów obowiązujących w dniu 31 grudnia 1993 r., które przewidując w odniesieniu do akcjonariusza otrzymującego dywidendy od spółki będącej rezydentem opodatkowanie według stawki równej połowie średniej stawki podatku, jednocześnie w odniesieniu do akcjonariusza otrzymującego dywidendy od spółki z siedzibą w państwie trzecim, w której posiada on dwie trzecie kapitału zakładowego, przewidują opodatkowanie według zwykłej stawki podatku dochodowego.

Z treści tych wyroków wynika, że aby móc zarzucić regulacjom prawa ograniczanie przepływu kapitału, to należałoby wykazać, iż różnice uregulowań w stosunku do rezydentów i nierezydentów. Sąd nie dopatrzył się na gruncie niniejszej sprawy takiego zróżnicowania, nie wykazał też tego skarżący.

Odnosząc się do powołanych przez spółkę interpretacji podatkowych, to zgodnie z przepisem art. 14a §1 w związku z art. 14b §2 Ordynacji podatkowej naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie i interpretacja taka jest wiążąca dla organu, który takiej interpretacji dokonał. Oczywistym jest, że sytuacja gdzie w obrocie prawnym funkcjonują różne interpretacja jest niepożądana już chociażby ze względu na zasadę zaufania do organów (art. 121 § 1 ordynacji). Zważywszy jednakże na skutki prawne jakie przewidział ustawodawca dla tego typu sytuacji, należy poprzeć stanowisko organu, iż powołane przez spółkę postanowienia nie są dla Dyrektora Izby Skarbowej w B. wiążące.

Z uwagi na wyżej przytoczone argumenty zarzuty oparte na naruszeniu art. 210 § 4 oraz 124 ordynacji podatkowej nie mogą mieć istotnego wpływu na wynik sprawy i stosownie do art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał skargę za nieuzasadnioną i na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.