drukuj    zapisz    Powrót do listy

6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym 6392 Skargi  na  uchwały rady powiatu  w przedmiocie ...  (art. 87  i  88  ustawy o  samorządzie powiatowym), Ruch drogowy, Rada Powiatu, Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę, I OSK 963/19 - Wyrok NSA z 2020-04-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 963/19 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2020-04-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-04-08
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Leszek Kiermaszek /przewodniczący/
Rafał Wolnik /sprawozdawca/
Wiesław Morys
Symbol z opisem
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
6392 Skargi  na  uchwały rady powiatu  w przedmiocie ...  (art. 87  i  88  ustawy o  samorządzie powiatowym)
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Sygn. powiązane
II SA/Ke 734/18 - Wyrok WSA w Kielcach z 2018-12-28
Skarżony organ
Rada Powiatu
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 98 poz 602 art 130a ust. 6
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.
Dz.U. 2019 poz 511 art 79 ust.1
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie Sędzia NSA Wiesław Morys Sędzia del. WSA Rafał Wolnik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 28 grudnia 2018 r. sygn. akt II SA/Ke 734/18 w sprawie ze skargi [...] w S. na uchwałę [...] w S. z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie na parkingu strzeżonym uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 grudnia 2018 r., sygn. akt II SA/Ke 734/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, po rozpoznaniu sprawy ze skargi [...] w S. na uchwałę [...] w S. z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...], w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie na parkingu strzeżonym, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

W skardze inicjującej postępowanie sądowoadministracyjne w niniejszej sprawie, skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, zarzucając istotne naruszenie art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (obecnie: Dz. U. z 2020 r., poz. 110), zwanej dalej p.r.d., polegające na przekroczeniu przez [...] w S. upoważnienia ustawowego do podjęcia uchwały, zawartego w tym przepisie poprzez:

- ustalenie w § 1 i 2 wysokości opłat za usunięcie poszczególnych pojazdów i przechowywanie poszczególnych rodzajów pojazdów na obszarze [...] bez uwzględnienia faktycznych kosztów usuwania i przechowywania poszczególnych rodzajów pojazdów na obszarze danego powiatu,

- ustalenie w § 3 wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu z drogi, w wysokości 50% kwoty za usunięcie pojazdów poszczególnych rodzajów.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Wskazał m.in., że wysokość opłat i kosztów za usunięcie pojazdu z drogi oraz za jego przechowywanie na parkingu strzeżonym uchwalił kierując się koniecznością sprawnej realizacji zadań związanych z usuwaniem pojazdów oraz kosztami usuwania i przechowywania pojazdów na terenie powiatu. Stawki opłat za takie zdarzenia w powiecie są ustalone na podstawie faktycznych kosztów zadania, uwzględniających m.in. koszty realizacji usług, które są powierzane firmie zewnętrznej zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekając na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz.U. z 2019 r., poz. 2325), zwanej dalej p.p.s.a., wskazał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji przytoczył na wstępie swoich rozważań treść art. 130a ust. 6 i ust. 6a p.r.d. Wskazał, że w art. 130a ust. 6 p.r.d. określone są dwie przesłanki, którymi powinien kierować się organ samorządu powiatu podejmując uchwałę na podstawie tego przepisu. Są to: konieczność zapewnienia sprawnej realizacji zadań w zakresie usuwania pojazdów z dróg i przechowywania tych pojazdów na parkingach strzeżonych oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu.

Sąd stwierdził, że ponieważ uchwała ustalająca wysokość opłat i kosztów jest aktem prawa miejscowego, a ponadto nakłada ona pewne finansowe obowiązki na właścicieli usuwanych pojazdów, to aby było możliwe skontrolowanie jej prawidłowości, niezbędne jest, aby z jej uzasadnienia albo przynajmniej z innych dokumentów (przykładowo protokołu z sesji, na której została ona podjęta) wynikało, że przy jej podejmowaniu organ powiatu (radni) faktycznie kierował się przesłankami określonym w art. 130a ust. 6 p.r.d. Tymczasem w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały powołano się tylko na to, że ukazało się obwieszczenie Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie maksymalnych stawek opłat, i takie też maksymalne opłaty ustaliła. Powołanie się tylko na to obwieszczenie świadczy w ocenie Sądu o tym, że organ przy ustalaniu wysokości opłat nie kierował się przesłankami określonymi w art. 130a ust. 6 p.r.d., a jedynie wysokością maksymalnych możliwych do ustalenia opłat.

Na poparcie przedstawionych poglądów, Sąd pierwszej instancji powołał się na wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2017 r., sygn. akt I OSK 1916/16.

W konkluzji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że uchwała w przedmiocie ustalenia opłat za usunięcie pojazdu i jego przechowywanie będzie zgodna z prawem wtedy, gdy jej treść będzie zdeterminowana wyłącznie koniecznością sprawnej realizacji tych zadań i kosztami usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, a nie innymi okolicznościami, a wysokość przyjętych stawek opłat będzie wynikiem wzięcia pod uwagę wyłącznie powyższych przesłanek. Tego wymogu zaskarżona uchwała nie spełnia. Jej treść, lakoniczność jej uzasadnienia i okoliczności podnoszone przez organ w odpowiedzi na skargę wskazują na arbitralność ustalonych przez [...] opłat i kosztów oraz na brak dokonania nie tylko rzetelnej ale wręcz jakiejkolwiek analizy kryteriów ustawowych przed jej podjęciem.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła [...] w S., zarzucając na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.:

I. Naruszenie przepisów postępowania to jest:

a. art. 147 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 79 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 995 z późn. zm.), zwanej dalej u.s.p., poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że zaskarżona uchwała istotnie narusza prawo, co doprowadziło do stwierdzenia nieważności uchwały;

b. art. 151 w związku z art. 147 § 1 p.p.s.a., poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, w sytuacji, gdy zachodziły podstawy do oddalenia skargi;

c. art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 3 § 2 punkt 5 p.p.s.a. poprzez wadliwe wykonanie ustrojowego obowiązku sądu w zakresie kontroli uchwały pod względem jej zgodności z prawem, w związku z naruszeniem art. 141 § 4 p.p.s.a wyrażającym się w przyjęciu przez sąd, jako podstawy rozstrzygnięcia wadliwie ocenionego stanu faktycznego sprawy, tj. bez wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, z pominięciem wnioskowanych dowodów i bez jego właściwej oceny;

d. art. 141 § 4 p.p.s.a poprzez brak odniesienia się sądu do zarzutów i faktów podniesionych w odpowiedzi na skargę, jak też przez wadliwą ocenę prawną ustaleń faktycznych, z pominięciem całokształtu stanu faktycznego, wynikającego z przedłożonych przez skarżącego dokumentów;

- które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem w skutek wadliwej oceny stanu faktycznego, sąd przyjął wadliwą podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia, co doprowadziło do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, w sytuacji kiedy skarga wina zostać oddalona w całości.

II. Naruszenie prawa materialnego to jest:

a. art. 130a ust. 6 p.r.d. poprzez jego błędną wykładnię, prowadzącą do stwierdzenia, iż skarżona uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem przywołanego przepisu;

b. art. 147 § 1 p.p.s.a., w związku z art. 40 ust. 1 i art. 79 ust. 1 u.s.p., oraz art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na stwierdzeniu nieważności skarżonej uchwały w wyniku uznania, że organ stanowiąc akt prawa miejscowego działał poza zakresem upoważnienia ustawowego określonego w art. 130a ust. 6 p.r.d.

Wskazując na powyższe, skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał orzeczenie. Ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz rozpoznanie skargi w trybie art. 188 p.p.s.a. Ponadto wniesiono o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autorka przedstawiła argumenty na poparcie podniesionych zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Granice te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia przesłanek nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał oceny podstaw i zarzutów kasacyjnych.

Ustalony w sprawie stan faktyczny jest bezsporny i w tym zakresie zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie mogły odnieść oczekiwanego skutku. Skarga kasacyjna zasługiwała jednak na uwzględnienie, albowiem podniesione w niej zarzuty naruszenia prawa materialnego, a mianowicie art. 79 ust. 1 u.s.p. oraz art. 130a ust. 6 p.r.d. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie bądź błędną wykładnię, okazały się usprawiedliwione.

Na wstępie zauważyć wypadnie, że materia będąca przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie nie jest jednolicie postrzegana w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym również Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dają temu wyraz m.in. dwa wydane już w tym roku wyroki, w których polaryzacja stanowisk jest ewidentna, tj. wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt I OSK 1680/18 i wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. akt I OSK 1585/18. Skład orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do stanowiska prezentowanego w tym drugim z powołanych wyroków, z naprowadzonych niżej powodów.

Rozważania przyjdzie rozpocząć od konstatacji, która nie budzi zresztą kontrowersji ani w doktrynie, ani też w judykaturze, że uchwała [...] podejmowana na podstawie art. 130a ust. 6 p.r.d. jest aktem prawa miejscowego w rozumieniu art. 94 Konstytucji RP. Uchwała ta jest wydawana na podstawie upoważnienia ustawowego, a granice tego upoważnienia wskazują, że poprawnie skonstruowana uchwała powinna zawierać normy o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, skierowane poza struktury administracji publicznej, czyli określać wielkość stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i parkowanie na parkingu strzeżonym.

W doktrynie prawa wskazuje się, że jednostki samorządu terytorialnego mają większą swobodę w zakresie stanowienia prawa miejscowego niż organy upoważnione w Konstytucji do wydawania rozporządzeń wykonawczych do ustawy. Wniosek taki wypływa z porównania upoważnienia do wydania aktu prawa miejscowego z upoważnieniem do wydania rozporządzenia wykonawczego do ustawy (art. 92 i art. 94 Konstytucji RP). W przypadku upoważnienia do wydania aktu wykonawczego do ustawy Konstytucja wymaga zawarcia wytycznych, natomiast w przypadku upoważnienia do wydania aktu prawa miejscowego - takiego wymogu Konstytucja nie określa. Ponadto ocena zgodności aktu prawa miejscowego z upoważnieniem ustawowym nie może abstrahować od tego, jakiej materii dotyczy dany akt. W sprawach objętych zadaniami własnymi samorządu terytorialnego, czy władztwem podatkowym, samorządowi przysługuje więcej swobody prawodawczej. Wskazuje się, że zasada samodzielności jednostek samorządu terytorialnego, która wyraża się między innymi w powierzeniu samorządowi zadań publicznych, wykonywanych przez ten samorząd, w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, wymaga pozostawienia organom samorządu terytorialnego możliwie dużej samodzielności kształtowania prawa miejscowego (zob.: wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. akt I OSK 977/18 i powołana w nim literatura).

Przypomnieć też wypadnie, że w orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie przyjmuje się, iż wprowadzając sankcję nieważności, o której mowa m.in. w art. 79 ust. 1 u.s.p., jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił precyzyjnie rodzaju tego naruszenia. Podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały stanowią tylko takie naruszenia prawa, które mieszczą się w kategorii naruszeń istotnych, to jest w szczególności polegające na podjęciu uchwały przez organ niewłaściwy, braku lub przekroczeniu podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwym zastosowaniu przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, czy też naruszeniu procedury jej uchwalania. Przyjęta koncepcja jest pochodną przepisów ustaw samorządowych dotyczących nadzoru nad stanowieniem przez nich prawa. Przewidują one bowiem dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organ samorządowy. Mogą to być naruszenia istotne lub nieistotne. Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym, co wynika wprost z treści tego przepisu. Natomiast w przypadku nieistotnego naruszenia nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa (zob.: wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. akt I OSK 1585/18 i powołane w nim dalsze orzeczenia sądów administracyjnych).

Mając tak ukształtowane ogólne wzorce kontroli aktu prawa miejscowego, przystępując do rozstrzygnięcia niniejszego sporu, wskazać należy, że jego istota sprowadza się do odkodowania pojęć: "konieczność sprawnej realizacji zadań" oraz "koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu", o których stanowi art. 130a ust. 6 p.r.d., co w rezultacie przesądzić powinno o prawidłowości stosowania tego przepisu. Pamiętać przy tym należy, że ocena w zakresie spełnienia tych kryteriów nie może polegać na dokonaniu dowolnej interpretacji tych pojęć, ani tym bardziej na nieuprawnionym zawężeniu ich rozumienia.

Zgodnie z art. 130a ust. 6 p.r.d., [...], biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

Naczelny Sąd Administracyjny w przywoływanym wyroku z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. akt I OSK 1585/18, wskazał, że przepis powyższy nie wprowadza szczegółowej procedury podjęcia przedmiotowej uchwały, wskazuje jednak na dwie przesłanki, którymi winna kierować się [...].

Jedną z tych przesłanek są koszty realizacji zadań powiatu w zakresie usuwania, przechowywania i dalszego postępowania z pojazdami. Z treści przepisu nie sposób jednak odczytać, że nie chodzi przy tym o wszystkie rodzajowo koszty, jakie w związku z usunięciem i przechowywaniem pojazdu powstają po stronie powiatu.

Druga przesłanka to skuteczność podejmowanych działań. Pozyskane przez powiat środki muszą pozwolić realizować zadanie "skutecznie". Skuteczność wiąże się tu w sposób bezpośredni z wysokością opłaty. Doświadczenie życiowe wskazuje, że skuteczne działania wymaga zapewnienia odpowiednio wysokiego finansowania. Można również wysunąć tezę, iż przedmiotowe opłaty pełnią funkcję prewencyjną. Mają zniechęcać właścicieli pojazdów do działań, które będą skutkować usunięciem pojazdów z drogi publicznej. Zatem wysokie opłaty, poprzez swoją funkcję prewencyjną, mogą przyczyniać się do skutecznej realizacji zadań powiatu we wskazanym zakresie.

Jak już wcześniej wskazano, stwierdzenie nieważności uchwały, o której mowa w art. 130a ust. 6 p.r.d. może nastąpić, jeśli istotnie narusza ona prawo. Takim istotnym naruszeniem prawa może być brak uwzględnienia skuteczności realizacji zadań. Wskazywałaby na to zbyt niska stawka opłat, gdyż nie ulega wątpliwości, iż niedofinansowanie realizacji zadania na skuteczność taką może wpłynąć. Istotnym naruszeniem prawa będzie również ustalenie stawek w sposób istotnie wyższy niż koszty faktycznie ponoszone przez powiat. To powinno być jednak wykazane przez skarżącego. Zatem jeśli rada powiatu wykaże, że całkowite koszty usuwania, holowania, przechowywania i dalszego postępowania z pojazdem są przynajmniej równe lub niewiele niższe od całkowitego wpływu z opłat, wówczas nie można mówić, iż podczas podejmowania uchwały, o której mowa w art. 130a ust. 6 p.r.d. doszło do istotnego naruszenia prawa uzasadniającego stwierdzenie nieważności takiej uchwały (por. wyroki WSA w Gliwicach: z dnia 13 września 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 679/19; z dnia 23 września 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 688/19).

W niniejszej sprawie [...] wskazała na relację pomiędzy ponoszonymi kosztami realizacji przedmiotowych zadań a całkowitym wpływem z opłat w danym roku kalendarzowym. Dokonała też porównania stawek opłat określonych w zaskarżonej uchwale z kosztami tych usług wynikającymi z zawartych umów z podmiotami realizującymi te usługi. Wyjaśniła ponadto, czym się kierowała ustalając wysokość kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu z drogi. Okoliczność, że część tych informacji została uzupełniona dopiero na etapie odpowiedzi na skargę nie może sama w sobie skutkować uznaniem, iż doszło do naruszenia prawa, a tym bardziej do istotnego naruszenia prawa. Skarżący Prokurator nie podważył przy tym podnoszonych przez organ okoliczności. Również Sąd pierwszej instancji nie odmówił im wiarygodności. Nie sposób zatem wywieść, że zaskarżona uchwała narusza przez to art. 130a ust. 6 p.r.d. Ani z tego przepisu, ani też z żadnego innego nie wynika, aby uzasadnienie przyjętych w uchwale stawek opłat nie mogło być przedstawione na etapie postępowania nadzorczego czy też postępowania sądowego. Istotne jest bowiem, aby organ nadzoru bądź też sąd administracyjny, mieli możliwość skontrolowania wysokości uchwalonych opłat w kontekście motywów, jakimi kierował się organ przy ich uchwalaniu.

Zauważyć ponadto przyjdzie, że uchwała w przedmiocie ustalenia opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów jest podejmowana na kolejny rok kalendarzowy. Zatem jedynym wyznacznikiem mogą być tu dane z lat ubiegłych, przy czym nie muszą one wcale być adekwatne do roku kolejnego. Realizacja tego zadania to również inne koszty, które ponosi podczas jego realizacji powiat.

Argumentacja organu na etapie sądowej kontroli zaskarżonej uchwały pozwala przyjąć, że [...] w S. kierowała się przy jej podejmowaniu kryteriami wynikającymi z art. 130a ust. 6 p.r.d. W zasadniczej mierze uznać też przyjdzie, że kryteriom tym uczyniła zadość. Ewentualne niedociągnięcia w tym zakresie wydają się pozostawać bez wpływu na treść podjętej uchwały i nie sposób ich uznać za istotne. To z kolei prowadzić musi do wniosku, że brak było dostatecznych przesłanek do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

Zauważyć jeszcze wypadnie, że Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym przez Sąd pierwszej instancji wyroku z dnia 13 stycznia 2017 r., sygn. akt I OSK 1916/16, stwierdzając w części nieważność uchwały [...] w Ł. w tożsamym przedmiocie co zaskarżona w niniejszej sprawie uchwała, stwierdził że: "(...) Z uzasadnienia przedmiotowej uchwały analizowanego przez pryzmat zakresu, w jakim została ona zaskarżona wynika, że wśród przesłanek, którymi kierował się organ podejmując tę uchwałę były: 1) zapewnienie sprawnej realizacji zadań wynikających z art. 50a i art. 130a ustawy; 2) zapewnienie jak najwyższych wpływów do budżetu Miasta Ł. przy uwzględnieniu zarówno dochodów osiąganych z tego tytułu w ostatnich latach, jak i dochodów planowanych; 3) koszty odholowania pojazdów wynikające z umowy z podmiotem zewnętrznym obowiązującej do końca 2016 r.". W kontekście tego NSA stwierdził, że "niewątpliwie zapewnienie jak najwyższych wpływów do budżetu Miasta Ł. przy uwzględnieniu zarówno dochodów osiąganych z tytułu opłat za usuwanie pojazdów z dróg w ostatnich latach, jak i dochodów planowanych z tego tytułu wykracza poza przesłanki materialne wymienione w art. 130a ust. 6a Prawa o ruchu drogowym." Zatem powołany wyrok został wydany na tle odmiennego stanu faktycznego, w szczególności przy zupełnie odmiennym uzasadnieniu zaskarżonej w tamtej sprawie uchwały. Oznacza to, że w niniejszej sprawie brak jest pola do ewentualnej polemiki z zawartym w tamtym wyroku stanowiskiem.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 188 i art. 151 p.p.s.a.

Pomimo uwzględnienia skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił zawartego w niej wniosku o zasądzenie kosztów postępowania, albowiem zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lipca 2017 r., sygn. akt I OPS 1/17, prokurator, który działając na prawach strony na podstawie art. 8 § 1 p.p.s.a., zainicjował postępowanie sądowoadministracyjne lub zgłosił w nim udział w interesie ogólnym w celu ochrony praworządności, nie może zostać obciążony kosztami postępowania sądowoadministracyjnego.

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a., ponieważ strona skarżąca kasacyjnie zrzekła się rozprawy, natomiast druga strona postępowania nie zażądała jej przeprowadzenia.

Wskazać jeszcze wypadnie, że powołane wyżej orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl



Powered by SoftProdukt