Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.) Protokolant asystent sędziego Agata Brolik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2010 r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Starosta [...] działając na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, póz. 908, z późn. zm.) cofnął J. C. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż w dniu 21 września 2009 roku, do organu wpłynęło pismo Kierownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w P., w załączeniu którego przesłano dowód rejestracyjny ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 o nr rej. [...], będący dowodem rzeczowym zabezpieczonym w sprawie karnej wraz z odpisem prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 3 sierpnia 2009 r., sygn. akt [...]. Z treści orzeczenia oraz z przeprowadzonej w dniu 25 stycznia 2010 roku kontroli stacji [...] wynika, że w dniu 16 października 2007 roku w dowodzie rejestracyjnym ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 nr rejestracyjny [...], uprawniony diagnosta – J. C. poświadczył nieprawdę, stwierdzając dokonanie badania technicznego pojazdu, podczas gdy badania takiego nie przeprowadził. Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne organ administracji wskazał, iż zgodnie z art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych pojazdów, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli , o której mowa w art. 83 ust. 6 stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. W niniejszej sprawie z analizy zebranego materiału dowodowego bezspornie wynika, że diagnosta J. C. dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego wyżej wymienionego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym i obowiązującymi przepisami.

Od powyższej decyzji J. C. złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzucając organowi administracji błąd w ustaleniach faktycznych, a mianowicie "przyjęcie, że w wyniku kontroli ujawniono fakt niedopełnienia w dniu 16 października 2007 roku, obowiązków w zakresie prawidłowego przeprowadzenia okresowego badania technicznego ciągnika Ursus C 360, podczas gdy Starosta posiadał tą wiedzą z treści wyroku Sądu Rejonowego w P., sygn. akt [...], a przeprowadzone kontrole w latach 2007-2009 nie wykazały żadnych uchybień", co w ocenie skarżącego doprowadziło do obrazy przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Skarżący podniósł, iż Starosta [...] cofnął uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów w następstwie wyroku skazującego, a nie przeprowadzonych w latach 2007 - 2009 kontroli, w toku których nie stwierdzono żadnych uchybień Podkreślił, iż art. 84 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym upoważnia starostę do cofnięcia uprawnień diagnosty jedynie na podstawie stwierdzonych w wyniku kontroli uchybień, a nie wyroku sądowego. Zdaniem skarżącego, przeprowadzenie kontroli po wydaniu wyroku skazującego, obejmującej ten sam zakres kontroli co poprzednie kontrole, jest ewidentnym naruszeniem i obejściem przepisów prawa. J. C. Wskazał także, że dokonując prawno-karnej oceny czynu, Sąd Rejonowy w P. nie orzekł o zastosowaniu wobec niego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym rozstrzygnięciu wskazał, iż bezspornym jest, że w dniu 16 października 2007 roku, strona dokonała w dowodzie rejestracyjnym wpisu potwierdzającego dokonanie przeglądu technicznego ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 nr rejestracyjny [...], którego faktycznie nie przeprowadziła, naruszając tym samym przepis w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym. Okoliczność poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym została potwierdzona prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia [...], sygn. akt [...]. Odnosząc się natomiast do zarzutów postawionych w odwołaniu Kolegium powołując na poglądy wyrażone w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazało, że jeżeli art. 84 ust. 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, upoważnia organ do cofnięcia uprawnień na podstawie nie tylko własnych ustaleń kontrolnych, to tym bardziej logiczne jest, iż skutek taki musi wywoływać stwierdzający dopuszczenie się czynu zabronionego prawomocny wyrok sądu. Nie ma bowiem znaczenia w sprawie fakt, iż przeprowadzone w latach 2007-2009 kontrole nie wykazały żadnych uchybień. W dniu 25 stycznia 2010 roku, przeprowadzono kontrolę rejestru badań technicznych pojazdów, stwierdzając, iż odnotowano badanie techniczne wskazanego ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 nr rejestracyjny [...], które w rzeczywistości nie zostało przeprowadzone. Stan faktyczny ustalono zatem nie tylko na podstawie treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 3 sierpnia 2009 roku., lecz także w oparciu o wyniki przeprowadzonej w dniu 25 stycznia 2010 roku kontroli. Prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w P. potwierdził zaś tylko fakt, że badania technicznego pojazdu nie przeprowadzono. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., podkreśliło również, iż celem przepisu art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Konsekwencje bowiem naruszania podstawowych zasad i dopuszczenie do ruchu pojazdów o niesprawdzonym stanie technicznym są oczywiste. Dyspozycja przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym jest jednoznaczna, jeśli organ stwierdzi chociażby jedno uchybienie określone w tym przepisie ma obowiązek cofnąć diagnoście uprawnienia, bez konieczności wnikania, czy naruszenie prawa było znaczące, czy też nie.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji podtrzymując zarzuty i argumentację zawartą w odwołaniu, iż przeprowadzenie kolejnej kontroli obejmującej swym zakresem ten sam zakres i okres co kontrola uprzednia, po wydaniu prawomocnego wyroku skazującego, jest ewidentnym obejściem i naruszeniem przepisów prawa. W takiej sytuacji cofnięcie uprawnień nastąpiło bowiem na skutek wydania skazującego wyroku karnego, a nie przeprowadzonej kontroli, co w ocenie skarżącego doprowadziło do obrazy przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, póz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. W myśl zaś art. 1 § 2 wymienionej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Na podstawie art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.) [dalej p.p.s.a.] sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

W myśl zaś art. 145 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1/ uchyla decyzje lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy;

b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego;

c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, czy jest ona zgodna z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Rozpatrując skargę, w tak zakreślonej kognicji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja naruszała przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania administracyjnego w sposób wpływający na wynik sprawy, co w myśl art. 145 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi mogłoby stanowić podstawę do jej uchylenia.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest prawidłowość rozstrzygnięcia w przedmiocie cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Przystępując do oceny zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia należy wskazać, że podstawę prawną zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] stanowił art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust.6, stwierdzono:

1/ przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania;

2/ wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że cytowany przepis odwołuje się do kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 , gdy tymczasem w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji , art. 83 nie zawierał już ust. 6. Normę tę zastąpił nowo dodany art. 83b, który stanowi, że nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje starosta ( ust. 1). W ramach wykonywanego nadzoru starosta co najmniej raz w roku przeprowadza kontrolę stacji kontroli pojazdów w zakresie: a/ zgodności stacji z wymaganiami, o których mowa w art..83 ust.3, b/ prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów, c/ prawidłowości prowadzenia wymaganej dokumentacji (art. 83b ust. 2 pkt 1 ustawy). Należy uznać to za oczywiste niedopatrzenie ustawodawcy, który nowelizując treść art. 83 , mocą art. 22 pkt 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej ( Dz. U. Nr 173, poz. 1808) wchodzącą w życie z dniem 21 sierpnia 2004 r., nie dokonał zmian w art. 84 ust. 3 ustawy. W ocenie Sądu nie ulega jednak wątpliwości, że stosując art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym organ administracji zobowiązany był zastosować art. 83b ust. 2 ustawy.

Analiza art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie pozostawia żadnych wątpliwości, że cofnięcie przez starostę uprawnień diagnoście do wykonywania badań technicznych, musi być poprzedzone przeprowadzeniem kontroli w trybie określonym w ustawie. Nie oznacza to jednak, że jest to jedyny dowód, który organ może przeprowadzić w sprawie ustalając, czy zachodzi podstawa do zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. Podczas takiej kontroli praktycznie nie istnieje bowiem możliwość stwierdzenia takich naruszeń jakie wskazuje art. 84 ust. 3 pkt 2 . Możliwe byłoby to tylko wtedy, gdyby w obecności kontrolera diagnosta dokonał stosownego wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu bez przeprowadzania badań technicznych, co z oczywistych względów jest mało prawdopodobne. Przeprowadzona kontrola może jedynie potwierdzić fakt, że określony samochód miał być poddany badaniom technicznym i taka właśnie sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1października 2008 r. I OSK 1450/07 "Biorąc pod uwagę cel przepisu art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym należy uznać, iż nie może mieć podstawowego znaczenia dla możliwości zastosowania danej sankcji, sam sposób ujawnienia dopuszczenia się określonego naruszenia. Odmienna interpretacja godziłaby w zasadę równości i byłaby sprzeczna z interesem społecznym, ale przede wszystkim sankcjonowałaby naruszenie prawa przez osobę, która w zakresie wykonywania swych czynności pełni funkcję publiczną, co z oczywistych względów nie może mieć miejsca". Celem przepisu art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Oczywiste są bowiem konsekwencje naruszania podstawowych zasad i dopuszczenie do ruchu pojazdów o niesprawdzonym stanie technicznym, a mianowicie stworzenie zagrożenia dla wszystkich uczestników ruchu drogowego. W niniejszej sprawie wydanie przez starostę decyzji administracyjnej w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnień do dokonywania badań technicznych poprzedziło postępowanie administracyjne, oparte na wynikach przeprowadzonej w dniu 25 stycznia 2010roku kontroli Stacji Kontroli Pojazdów, w której zatrudniony jest skarżący oraz na wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] w sprawie sygn. akt [...].

Art. 84 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym jednoznacznie stanowi, że decyzja starosty o cofnięciu diagnoście uprawnienia oparta jest o treść protokołu kontrolnego. Zakres kontroli, która odnosi się przede wszystkim do prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów oraz prowadzenia wymaganej dokumentacji określa art. 83b ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Sąd podzielił stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P., że przeprowadzona kontrola stacji pojazdów w trybie nadzoru (w dniu 25 stycznia 2010 roku r. obejmująca prawidłowość prowadzenia wymaganej dokumentacji art. 83 b ust. 2 pkt 1 lit. c/ ustawy), tj. prowadzenia rejestru badań technicznych wykazała, że w rejestrze stacji wprowadzone są dane o przeprowadzonym przez J. C. w dniu 16 października 2007roku, badaniu technicznym ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 nr rej. [...], które de facto nie było przeprowadzone. Tak więc poczynione przez organy administracji ustalenia mieszczą się w hipotezie art. 84 ust. 3 cyt. wyżej ustawy, bowiem w sposób bezsporny wykazują nierzetelność skarżącego polegającą na dopuszczeniu do ruchu pojazdów o niesprawdzonym stanie technicznym. Skarżący pełniąc funkcję publiczną uprawnionego diagnosty naruszył przepisy prawa wpisując do dokumentacji stacji diagnostycznej oraz w dowodzie rejestracyjnym pozytywny wynik badania technicznego pomimo odstąpienia od przeprowadzenia tego badania, czego zresztą nie kwestionował podczas kontroli, a co zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. Bezsporne jest więc, że skarżący poświadczył nieprawdę w dowodzie rejestracyjnym. W tej sytuacji starosta jak to wynika ze sformułowania "cofa" musiał, a nie tylko mógł cofnąć nadane diagnoście uprawnienie.

Okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, że nie ma podstaw do podważenia stanu faktycznego, dokonanej przez organy oceny dowodów oraz interpretacji przepisów prawa regulujących zasady przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz ich dokumentowania. Podnieść należy również, że wprawdzie w kodeksie postępowania administracyjnego brak jest regulacji, z której wynikałoby wprost, że ustalenia dokonane w postępowaniu sądowym stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu, wiążą organ administracji publicznej, ale w opinii Sądu takim przepisem może być regulacja art. 76 § 1 Kpa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w składzie obecnym podziela również pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 25 czerwca 1993 r. III SA 262/93, iż okoliczności faktyczne potwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu uznać należy za udowodnione.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego tego, że Sąd Rejonowy w P., nie orzekł o zakazie wykonywania przez niego zawodu, wskazać należy, że art. 84 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym stanowi samodzielną podstawę wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście. W ocenie Sądu, brak orzeczenia przez sąd karny o zakazie wykonywania zawodu diagnosty, nie zamyka właściwemu organowi administracji drogi do przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 Prawa o ruchu drogowym, a następnie wydania stosownej decyzji. Przepis prawa, który stanowi podstawę cofnięcia uprawnień diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący, albowiem stwierdzenie uchybień określonych w tym przepisie zawsze skutkuje zastosowaniem określonych w nim sankcji. Organ nie ma możliwości miarkowania konsekwencji i jeśli stwierdzi chociażby jedno uchybienie określone w art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym ma obowiązek cofnąć diagnoście uprawnienia. Zdaniem Sądu, tak kategoryczny zapis wiąże się z odpowiedzialnością jaka spoczywa na diagnoście w kwestii bezpieczeństwa pojazdów uczestniczących w ruchu drogowym.

Niezasadna jest również argumentacja skarżącego, że skoro wcześniejsze kontrole przeprowadzone w latach 2007-2009 nie wykazały żadnych uchybień, to przeprowadzenie kontroli po wydaniu wyroku jest naruszeniem prawa. Analiza treści obowiązujących, cytowanych wyżej przepisów Prawa o ruchu drogowym nie uzasadnia takiego stanowiska. Zdaniem Sądu w składzie orzekającym w przedmiotowej sprawie stwierdzenie przez sąd karny dopuszczenia się przez diagnostę przestępstwa nie zamyka organowi drogi do przeprowadzenia kontroli o której mowa w/w przepisach ustawy Prawo o ruchu drogowym, a następnie wydania stosownej decyzji (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 października 2006r. sygn. akt III SA/Gd 342/06- orzeczenia. nsa.gov.pl).

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę.

a.k.