Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie Przewodniczący Sędzia NSA Jan Bała po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia M. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt III SA/Po 850/15 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] czerwca 2015 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcie uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z 8 października 2015 r., sygn. akt III SA/Po 850/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. odmówił M. K. wstrzymania wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] czerwca 2015 r. w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Sąd I instancji uznał, że zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.) warunkiem wstrzymania wykonania decyzji jest stwierdzenie przez sąd, że strona uprawdopodobniła istnienia okoliczności przemawiających za obawą wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Tymczasem wniosek skarżącego nie został w jakikolwiek sposób uzasadniony, co uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył M. K., wnosząc o jego zmianę, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji. Zarzucił naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. poprzez jego błędną interpretację i nieuzasadnione przyjęcie, że skarżący nie uprawdopodobnił istnienia okoliczności uzasadniających wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji, podczas gdy w rzeczywistości ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że zachodzą okoliczności uzasadniające pozytywne rozpatrzenia wniosku, a które to okoliczności winny jest zbadać Sąd, gdyż to na nim spoczywa obowiązek ustalenia, czy w danej sprawie zachodzi podstawa do uwzględnienia wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności.

W ocenie skarżącego na gruncie p.p.s.a. nie ma przepisów nakładających na skarżącego obowiązek uprawdopodobnienia określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. przesłanek. Do skarżącego należy jedynie złożenie wniosku, przy czym pojęcie "wniosku" należy rozumieć ściśle jako zgłoszenie samego żądania i odróżnić od "uzasadnienia wniosku" oraz od udowodnienia czy też uprawdopodobnienia okoliczności stanowiących podstawę wniosku. M. K. uznał, że WSA błędnie przyjął, że ciężar wykazania okoliczności wskazanych we wniosku spoczywa na skarżącym.

Ponadto, w skardze wskazano na duże sankcje, jakie niesie ze sobą zaskarżona decyzja. Jej wykonanie wpłynęłoby na status zawodowy skarżącego, a także na jego sytuację materialną. Cofnięcie uprawnień, na podstawie których skarżący wykonuje zawód diagnosty i wykonuje badania techniczne pojazdów, a który to zawód jest zasadniczym i stałym źródłem utrzymania wnioskodawcy, spowoduje wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wykonanie decyzji doprowadzi do utraty przez skarżącego głównego źródła utrzymania, co jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia, że zachodzić będzie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub wyrządzenia trudnych do odwrócenia skutków.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, dlatego podlega oddaleniu.

Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd, będąca formą tymczasowej ochrony sądowej udzielanej stronie postępowania, stanowi wyjątek od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którą wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Stosownie do art. 61 § 3 powołanej ustawy, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności, o których mowa w § 1 cytowanego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Obowiązek wykazania okoliczności stanowiących podstawę wstrzymania wykonania decyzji spoczywa na wnioskodawcy (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005, s. 168). Niedopełnienie tego obowiązku przez wnioskodawcę nie można uznać za brak formalny wniosku, lecz za brak przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej uzasadniający oddalenie wniosku (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 207). Poprzestanie na samym ogólnikowym wskazaniu zaistnienia zagrożenia bliżej nieokreślonej szkody bądź trudnych do odwrócenia skutków uniemożliwia sądowi poczynienie stosownych ustaleń w zakresie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Na wnioskodawcy ciąży również obowiązek szczegółowego opisania swojej sytuacji, która stanowi podstawę oceny zaistnienia zdarzeń uzasadniających uwzględnienie wniosku. Sąd musi mieć wiedzę o okolicznościach przemawiających za wstrzymaniem wykonania decyzji jak również możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że wniosek skarżącego o udzielenie ochrony tymczasowej nie zawierał uzasadnienia, które uprawdopodobniałoby wystąpienie przesłanek wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a. W skardze do WSA strona wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, jednak w żaden sposób nie odniosła się do tego wniosku w uzasadnieniu. Jak już wskazano – obowiązek wykazania okoliczności przemawiających za udzieleniem ochrony tymczasowej spoczywa na skarżącym, a braki w tym zakresie nie podlegają uzupełnieniu w trybie art. 49 § 1 p.p.s.a. Oznacza to, że wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej musi być tak uzasadniony, aby dawał podstawę Sądowi do stwierdzenia, czy zachodzą przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. WSA nie jest uprawniony do poszukiwania okoliczności świadczących o ziszczeniu się przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a., rozpoznaje jedynie wniosek skarżącego, więc – biorąc pod uwagę fakty znane z urzędu – we wniosku powinny być powołane takie podstawy, które przemawiałyby za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji. Takich okoliczności nie powołał M. K., więc słusznie Sąd I instancji stwierdził, że nie było podstaw do zastosowania instytucji uregulowanej w art. 61 § 3 p.p.s.a.

Zdaniem Naczelnego Sadu Administracyjnego oceny tej nie podważają argumenty podniesione w zażaleniu. Istotą zażalenia jest bowiem kontrola legalności wymienionych w przepisach p.p.s.a. postanowień i zarządzeń wydanych w toku postępowania. Wobec tego Sąd nie mógł uwzględnić argumentów przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji przedstawionych w zażaleniu.

Na marginesie NSA wskazuje, że postanowienie w sprawie wstrzymania wykonalności aktu lub czynności sąd administracyjny może zmienić lub uchylić w każdym czasie w razie zmiany okoliczności. Oznacza to, że strona domagająca się zmiany lub uchylenia postanowienia powinna wykazać taką zmianę, która czyni jej wniosek zasadnym.

Mając na względzie powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a., oddalił zażalenie.