Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi P. G. na decyzję Wojewody z dnia 17 lipca 2017 r., nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie robót budowlanych oddala skargę.

Decyzją z dnia 19 maja 2017 r., wydaną na podstawie art. 30 ust. 5c ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm.)

– dalej jako "ustawa – Prawo budowlane", Starosta wniósł sprzeciw wobec zgłoszonej przez P. G. inwestycji, polegającej na budowie trzech domków gospodarczych na terenie działki nr [..] we W.

Zdaniem organu, wskazana przez inwestora działka nr [..] nie może stanowić dostępu do drogi publicznej, ponieważ w części łączącej się z nieruchomością objętą zgłoszeniem ma szerokość zaledwie 2 m, natomiast w części łączącej się z działką wchodzącą w skład ul. W. (drogą publiczną) jej szerokość wynosi około 0,5 m, co stoi w sprzeczności z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

(Dz. U. z 2015 r., poz. 1422 ze zm.) – dalej jako "rozporządzenie w sprawie warunków technicznych", zgodnie z którym to przepisem szerokość jezdni stanowiącej dojazd do działki budowlanej nie powinna być mniejsza niż 3 m.

P. G. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Odnosząc się do niewypełnienia obowiązku wskazania dostępu do drogi publicznej z terenu objętego zgłoszeniem zauważył, że wskazał działkę drogową nr [..], stanowiącą cześć terenu 04KDL w planie miejscowym (teren dróg lokalnych), graniczącą z działką drogową nr [..], będącą także częścią terenu 04KDL. Skarżący stwierdził, że działka nr [..] graniczy ponadto z częścią drogową działki nr [.], która to część graniczy z działką drogową nr [..], stanowiącą część terenu 04KDL. Skarżący podniósł, że rysunek miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jednoznacznie wskazuje, iż teren, na którym zaplanowano sporną inwestycję, bezpośrednio graniczy z terenem komunikacji stanowiącym część ulicy S.

Decyzją z dnia 17 lipca 2017 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.) - dalej w skrócie jako "k.p.a.", Wojewoda utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy, wskazując na treść

§ 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, podkreślił, że prawo budowalne nie zawiera definicji dostępu do drogi publicznej. Definicja taka zawarta została w art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073), zgodnie z którym przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Zatem dostęp do drogi publicznej może być bezpośredni lub przez drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, czyli przez drogi wewnętrzne. W szczególnych przypadkach dostęp do drogi publicznej może być zapewniony również przez ustanowienie służebności drogi koniecznej. Tym samym dostęp za pośrednictwem nieruchomości prywatnej, która nie jest obciążona służebnością drogi koniecznej, nie może zostać uznany za dostęp do drogi publicznej w rozumieniu ww. przepisów. Dostępu do drogi publicznej nie można utożsamiać jedynie z dostępem faktycznym do tej drogi. Dostęp ten musi być legalny, co oznacza, że prawo do korzystania z niego musi wynikać wprost z przepisu prawa, czynności prawnej, orzeczenia sądowego czy też administracyjnego.

Zdaniem organu odwoławczego, zgłoszona inwestycja nie spełnia wymogów zawartych w § 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Co prawda zarówno działka nr [..], jak i działka nr [..] bezpośrednio sąsiadują z działką drogową nr [..], jednakże nieruchomość ta, o szerokości około 2 m, styka się jedynie północnym narożnikiem (o szerokości 0,5 m) z narożnikami działek drogowych nr [..] i [..], stanowiących drogę publiczną (ul. W.). Odnosząc się do twierdzenia skarżącego, że dostęp jego działek do drogi publicznej prowadzi przez część drogową działki nr [..], która to część graniczy z działką drogową nr [..], organ odwoławczy wyjaśnił, że obie nieruchomości stanowią część terenu 04KDL. Zgodnie z pkt. 11.1 Karty terenu nr 1 planu miejscowego (uchwały Rady Miejskiej z dnia 5 marca 2014 r., nr [..], w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego WŻ-1 dla obszaru pomiędzy [..], ul. S., Aleją Ż., ul. [..] oraz terenami kolejowymi od strony wschodniej położonego w miejscowości W.; Dz. Urz. Woj. Pom. z dnia 16 kwietnia 2014 r., poz. 1549) dostępność drogowa dla działek nr [..] i [..] przewidziana jest z terenu 04 KDL (ul. W.). Organ wskazał jednak, że z powiatowej ewidencji gruntów i budynków wynika, że działka nr [..] w całości stanowi pastwiska trwałe (Ps). Jedynie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jej północno-zachodni fragment przeznaczony został pod drogę lokalną. Z treści ksiąg wieczystych prowadzonych dla działek nr [..] oraz [..] nie wynika, by ich właścicielom przysługiwała służebność gruntowa polegająca na prawie przechodu i przejazdu przez działkę nr [..]. Nawet w sytuacji gdy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje powiązania komunikacyjne terenów gminy z układem drogowym gminy, ale drogi stanowiące te powiązania nie zostały jeszcze zrealizowane, to nie jest to równoznaczne z zapewnieniem konkretnej działce faktycznego dostępu do drogi publicznej. Do czasu zrealizowania dróg i dojazdów projektowanych dostęp przedmiotowej nieruchomości do drogi publicznej jest wyłącznie hipotetyczny, bowiem działka taka nie posiada ani bezpośredniego dostępu do takiej drogi, ani też pośredniego, tj. przez drogę wewnętrzną lub ustanowioną służebność.

W skardze na powyższą decyzję P. G. zarzucił jej naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, tj.: przepisów uchwały Rady Miejskiej z dnia 5 marca 2014 r. nr LIII/504/2014, poprzez zakwestionowanie jej ustaleń, przepisów § 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, poprzez wykorzystanie ich do kwestionowania ustaleń wyżej wymienionej uchwały oraz art. 30 ust. 5c ustawy - Prawo budowlane poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w następstwie wyżej wymienionych naruszeń, tj. zastosowanie go w sytuacji braku wpływu zaprojektowanej zabudowy (objętej zgłoszeniem) na ustalony w akcie prawa miejscowego dostęp do drogi publicznej z działek budowlanych, na których zabudowę tą zaprojektowano, a tym samym braku konieczności wykazania innego dostępu niż zostało to w tym akcie określone.

Zdaniem skarżącego uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w sposób jednoznaczny wskazuje, że stykający się z objętymi zgłoszeniem działkami budowlanymi, na długości co najmniej kilkunastu metrów, teren dróg lokalnych realizuje dla tych działek dostępność drogową. Plan miejscowy wskazuje również na bezpośrednie sąsiedztwo działek objętych zgłoszeniem z części ul. S., co znajduje także swe potwierdzenie w § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r., poz. 124).

Skarżący stwierdził, że żaden ze zgłaszanych budynków nie wymaga dojazdu, a nawet gdyby wymagał, to stosownie do § 14 ust. 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, dojazd ten może być zastąpiony dojściem, które to sposobem zaprojektowania tych budynków nie zostało w jakikolwiek sposób zablokowane, czy utrudnione.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) stanowi, że sąd administracyjny sprawuje, w zakresie swej właściwości, kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Wbrew zarzutom skargi organy administracji obu instancji rozstrzygając sprawę dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych oraz zastosowały właściwe przepisy prawa materialnego.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia prawidłowości rozstrzygnięcia Wojewody w przedmiocie utrzymania w mocy, wyrażonego w decyzji Starosty z dnia 19 maja 2017 r., sprzeciwu w sprawie zamiaru wykonania wyżej opisanych robót budowlanych.

Zgodnie z treścią art. 30 ust. 5c ustawy – Prawo budowlane, w razie konieczności uzupełnienia zgłoszenia, właściwy organ nakłada na zgłaszającego, w drodze postanowienia, obowiązek uzupełnienia, w określonym terminie, brakujących dokumentów, a w przypadku ich nieuzupełnienia - wnosi sprzeciw w drodze decyzji.

Z art. 30 ust. 6 ustawy – Prawo budowlane wynika natomiast, że organ administracji architektoniczno-budowlanej wnosi sprzeciw również w sytuacji, gdy: 1) zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę; 2) budowa lub wykonywanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, decyzji o warunkach zabudowy, inne akty prawa miejscowego lub inne przepisy.

Wskazać w tym miejscu należy, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, mimo że należą do źródeł prawa powszechnie obowiązującego na terenie działania organów gminy, które je ustanowiły, nie są jednak jedynymi przepisami prawa, które należy uwzględniać przy ocenie legalności robót budowlanych objętych zgłoszeniem. Do takich przepisów - według art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane - należą także regulacje zawarte w aktach prawa powszechnie obowiązującego (zarówno w ustawach, jak i rozporządzeniach wykonawczych do tych ustaw) ograniczające możliwość prowadzenia w danym miejscu budowy lub wykonywania określonych robót budowlanych. Tymi przepisami bez wątpienia są przepisy ustawy - Prawo budowlane oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeń. Do tych zalicza się również rozporządzenie z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 258/15, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl).

Ponadto, wobec braku legalnej definicji działki budowlanej w samym prawie budowlanym, należy poszukiwać jej normatywnych znamion w przepisach innych ustaw. Z uwagi na konieczność zapewnienia spójności aktów prawnych regulujących cały proces inwestycyjny w budownictwie, przy ocenianiu zgłoszenia budowy należy zatem kierować się definicją tego pojęcia zawartą w przepisie art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

(Dz. U. z 2016 r., poz. 778 ze zm.) – dalej jako "u.p.z.p.", zgodnie z którym działką budowlaną jest nieruchomość gruntowa lub działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego.

Dostęp do drogi publicznej jest zatem niezbędnym warunkiem umożliwiającym podjęcie na określonym terenie realizacji konkretnego zamierzenia inwestycyjnego w budownictwie. Jest to o tyle zrozumiałe, że trudno wyobrazić sobie właściwy sposób użytkowania obiektu budowlanego – bez względu na jego charakter – bez istnienia szlaków komunikacyjnych umożliwiających swobodny dostęp do nieruchomości nie tylko pieszym, ale również pojazdom mechanicznym. W wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt II OSK 1880/10 (Baza Orzeczeń LEX nr 1134695), Naczelny Sąd Administracyjny słusznie podkreślił, że uzyskanie praw do korzystania z cudzego gruntu na cele komunikacji (w przypadku gdy działka inwestora nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej) jest jednym z niezbędnych warunków, koniecznych do spełnienia przed uzyskaniem pozwolenia na budowę. Jeżeli zatem działka przeznaczona pod inwestycję nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, a istniejący dostęp pośredni do tej drogi nie odpowiada wymogom prawa, organ powinien odmówić udzielenia pozwolenia na budowę (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 czerwca 2009 r., sygn. akt II SA/Lu 219/09, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl; tak też "Prawo budowlane. Komentarz" pod red. A. Glinieckiego, LexisNexis, wyd. 2, Warszawa 2014, s. 453). W ocenie Sądu orzekającego w tej sprawie, powyższy pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje zastosowanie w niniejszym postępowaniu, skoro również to postępowanie dotyczy zamiaru zrealizowania inwestycji budowlanej w postaci budowy trzech budynków gospodarczych na nieruchomości, która z tej przyczyny musi stanowić działkę budowlaną.

Należy przy tym wskazać także, iż przepisy ustawy - Prawo budowlane nie zawierają również definicji ustawowej pojęcia "dostępu do drogi publicznej". Nie oznacza to jednak, że pojęcie to nie zostało sprecyzowane. Również to pojęcie zostało bowiem zdefiniowane w przepisach u.p.z.p., w szczególności w art. 2 pkt 14 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Z treści cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że ustawodawca uznał, iż w przypadku braku bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, możliwy jest jedynie dwojakiego rodzaju pośredni dostęp do drogi publicznej, tj.: a) poprzez ustanowienie służebności drogowej, b) poprzez drogę wewnętrzną. Dostępu do drogi publicznej nie można zatem utożsamiać z faktycznym dostępem do tej drogi przez nieruchomości, na których inwestor nie posiada ustanowionej służebności, i które nie stanowią dróg wewnętrznych dostępnych prawnie dla wnioskodawcy. Pojęcie dostępu do drogi publicznej należy rozumieć jako dostęp faktyczny i prawny, przy czym dostęp prawny oznacza, że winien on wynikać wprost z przepisu prawa, czynności prawnej, bądź orzeczenia sądowego, zaś faktyczny, że musi rzeczywiście zapewniać możliwość przejścia i przejazdu do drogi publicznej.

Do odrębnych przepisów, przewidujących wymogi realizacji obiektów budowlanych, o których mowa w art. 2 pkt 12 u.p.z.p., zalicza się przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Podzielić należy przy tym prawidłowe ustalenia faktyczne organów obu instancji, zgodnie z którymi gminna działka drogowa nr [..] (niestanowiąca drogi publicznej), z którą bezpośrednio graniczą działki skarżącego objęte zgłoszeniem, nie zapewnia im właściwego dostępu do drogi publicznej (ul. W.). Działka ta styka się bowiem tylko swym północnym narożnikiem z działką, na której zrealizowana została droga publiczna, przy czym w miejscu tego styku posiada szerokość jedynie 0,5 m. Szerokość działki nr [..] w dalszej części wynosi natomiast 2 m. Ustalonych przez organy wymiarów ww. działki skarżący nie kwestionował. Wymiary tej działki nie spełniają wymogów § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, zgodnie z którym do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m (ust. 1); dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do działek budowlanych w postaci ciągu pieszo-jezdnego, pod warunkiem że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów (ust. 2). Mając na uwadze treść § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia stwierdzić należy, że przyjęte przez ustawodawcę w omawianym akcie podustawowym pojęcie "jezdni", odnosi się do każdego pasa, po którym ma odbywać się dojazd, a w konsekwencji, że minimalnym wymaganiem dla takiego pasa jest szerokość 3 m (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. akt II OSK 1921/16, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl)

Również wskazywany przez skarżącego wariant dostępu działek objętych zgłoszeniem do drogi publicznej (ul. W.) poprzez część działki nr [..] bezpośrednio przyległą do działki nr [..] nie spełnia wymagań prawidłowego dostępu do drogi publicznej. Zgodnie z pkt. 11.1 karty terenu nr 1 obowiązującego na tym obszarze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwały Rady Miejskiej z dnia 5 marca 2014 r., nr [..], w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego WŻ-1 dla obszaru pomiędzy [..], ul. S., Aleją Ż., ul. [..] oraz terenami kolejowymi od strony wschodniej położonego w miejscowości W.; Dz. Urz. Woj. Pom. z dnia 16 kwietnia 2014 r., poz. 1549), wskazany fragment działki nr [..] został dopiero przeznaczony pod drogę lokalną (04.KDL). Stanowi to docelowy układ komunikacyjny zapewniający dostęp działek o numerach [..] i [..] (objętych zgłoszeniem) do drogi publicznej. Podkreślić jednak należy, że nawet jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje powiązanie komunikacyjne ww. działek z drogą publiczną, ale droga stanowiąca to powiązanie nie została jeszcze zrealizowana, to nie jest to równoznaczne z zapewnieniem konkretnej działce faktycznego i prawnego dostępu do drogi publicznej. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie, skoro działka nr [..] obecnie w całości stanowi pastwiska trwałe, nie jest zatem działką drogową. Ustalenie, iż na tej działce droga nie została zrealizowana, potwierdza treść mapy do celów informacyjnych załączonej do zgłoszenia przez samego skarżącego, z której wynika aktualne wykorzystanie tej działki (PsVI). Wbrew zatem twierdzeniu skarżącego, część działki nr [..] została w planie miejscowym wskazana jako przeznaczona pod drogę lokalną, a nie jako teren istniejącej drogi. Ponadto organ odwoławczy ustalił na podstawie treści ksiąg wieczystych prowadzonych dla nieruchomości inwestora, że nie wynika z nich, aby ustanowiona została służebność przechodu i przejazdu przez działkę nr [..].

W związku z powyższym organy prawidłowo przyjęły, że działki objęte zgłoszeniem nie mają zapewnionego właściwego dostępu do drogi publicznej, co uzasadniało wniesienie sprzeciwu w oparciu o art. 30 ust. 5c (inwestor, na wezwanie organu I instancji z 3 kwietnia 2017 r., nie wykazał, że działki objęte inwestycją mają zapewniony dostęp do drogi publicznej) oraz art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane (budowa objęta zgłoszeniem narusza wskazane powyżej przepisy określające sposób dostępu działki budowlanej do drogi publicznej).

Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdzić należy, że definicja linii rozgraniczających drogę zawarta w § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, odnosi się do granic terenów przeznaczonych na pas drogowy lub pasy drogowe ustalonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Samo ustalenie w planie miejscowym granic terenów przeznaczonych na pas drogowy nie oznacza jednak, że droga w tychże granicach została zrealizowana, a jedynie zrealizowanie drogi w miejscu przeznaczonym pod pas drogowy stanowi zapewnienie legalnego dostępu do drogi publicznej.

Wyjaśnić też trzeba, że przepis § 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych został przyjęty przez organy jako wzorzec do zbadania, czy zgłoszona przez skarżącego inwestycja jest zlokalizowana na działce, która posiada dostęp do drogi publicznej spełniający wymagania przepisów prawa. Podkreślić należy, że określone w ww. przepisie wymagania co do szerokości jezdni, czy też ciągu pieszo-jezdnego, zostały przez organy prawidłowo zastosowane w celu wykazania, że dostępu takiego nie zapewnia dojazd przez działkę nr [..]. Zatem nie może być mowy o zarzucanym przez skarżącego znoszeniu przepisów prawa miejscowego przez przepisy ww. rozporządzenia.

Ponadto przepisy § 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych nie dopuszczają możliwości realizacji inwestycji na działce budowlanej bez zapewnienia do niej dojścia i dojazdu. Wskazywany przez skarżącego przepis § 14 ust. 3 tego rozporządzenia również wprowadza wymóg zapewnienia dojazdu, przy czym dopuszcza, aby funkcję tę pełniło dojście o szerokości minimalnej 4,5 m. Jak wynika to z ustalonego prawidłowo stanu faktycznego sprawy, działka nr [..] parametrów określonych w ww. przepisie nie spełnia.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), skargę jako bezzasadną oddalił.