Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Sikorska Sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego P.K. po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Kr 840/16 w sprawie ze skargi K.K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia odszkodowania oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 5 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Kr 840/16, oddalił skargę K.K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia odszkodowania.

U podstaw rozstrzygnięcia Sądu I instancji legły następujące ustalenia oraz ocena prawna.

Starosta [...], dalej jako "Starosta", decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] (1) ustalił na rzecz K.K. odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia prawa własności nieruchomości obejmującej działkę nr [...], położonej w T. - obręb [...], na podstawie pozwolenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia [...] maja 1958 r., objętej księgą wieczystą nr [...], w wysokości 400,00 zł; (2) do wypłaty odszkodowania zobowiązał spółkę A. z siedzibą w [...] w terminie 14 dni od dnia, w którym niniejsza decyzja stała się ostateczna; (3) orzekł, że w przypadku gdy osoba uprawniona odmówi przyjęcia odszkodowania albo jego wypłata natrafi na trudne do przezwyciężenia przeszkody, A. wpłaci odszkodowanie do depozytu sądowego - w celu zwolnienia się ze zobowiązania.

W uzasadnieniu organ wskazał na art. 35 ust. 1 i 2 nieobowiązującej w dniu dzisiejszym ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. 1958 nr 17 poz. 70), dalej jako "z.t.w.n." oraz art. 128 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. 1997 nr 115 poz. 741 ze zm.), dalej jako "u.g.n.". przyjmując, że materialnoprawną podstawę orzeczenia o odszkodowaniu stanowi wskazany przepis u.g.n.

Wskazano przy tym, że Starosta jako organ zobowiązany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego na okoliczność tego, czy odszkodowanie z tytułu zmniejszenia wartości przedmiotowej nieruchomości nie zostało już może w przeszłości ustalone decyzją organu administracji publicznej w myśl art. 36 z.t.w.n., wystąpił z zapytaniem do Archiwum Narodowego w [...] z prośbą o przesłanie uwierzytelnionych kopii akt sprawy dotyczącej ustalenia i wypłaty odszkodowania za straty wynikłe z wybudowania linii napowietrznej 30 kV T. – S. zgodnie z art. 36 z.t.w.n. w wyniku udzielenia przez Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Powiatowy Zarząd Rolnictwa w T., dalej jako "Prezydium", pismem z dnia [...] maja 1958 r. zezwolenia Zakładowi Energetycznego Przedsiębiorstwa Państwowego w [...], dalej jako "Zakład", na budowę przedmiotowej linii przebiegającej przez grunty prywatne. W odpowiedzi Archiwum poinformowało, iż w jego zasobach nie odnaleziono wnioskowanej dokumentacji techniczno-prawnej. Jednocześnie organ uzyskał informację od A. Oddział w [...], dalej również jako "Spółka" o braku "wiedzy, ani dokumentów, dotyczących sposobu ustalenia i wypłaty zobowiązań w stosunku do właścicieli gruntów z tytułu wejścia na teren nieruchomości celem posadowienia w latach 1957-1958 linii elektroenergetycznej 30 kV relacji T. – S.".

W trakcie postępowania wyjaśniającego Starosta ustalił, że Minister Górnictwa i Energetyki pismem z dnia [...] grudnia 1957 r. zezwolił na nabycie na rzecz Zakładu ograniczonych praw rzeczowych na gruntach stanowiących własność prywatną, położonych wzdłuż linii energetycznej 30 kV T. - S. Jednocześnie określił zakres tego prawa, wskazując na czym miało polegać. Starosta ustalił także zakres ograniczenia prawa własności nieruchomości obejmującej działkę nr [...] obręb [...] w wyniku budowy przez przedsiębiorstwo państwowe Zakład linii napowietrznej 30 kV T. - S. Natomiast w celu ustalenia wysokości odszkodowania z tytułu wywłaszczenia prawa własności nieruchomości organ ten uzyskał wykonany przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego operat szacunkowy z dnia [...] kwietnia 2015 r., sporządzony w celu określenia jednorazowego odszkodowania za zmianę wartości nieruchomości obejmującej działkę nr [...] obręb [...] w związku z budową ww. linii napowietrznej, wg stanu i przeznaczenia nieruchomości na dzień: a) wydania przez Prezydium zezwolenia na budowę w/w linii, tj. rok 1958 oraz b) zakończenia realizacji w/w inwestycji, tj. rok 1958. Dalej wskazano, że rzeczoznawca majątkowy dokonując wyceny, winien przyjąć przeznaczenie terenu na dzień rozpoczęcia i zakończenia budowy linii napowietrznej 30 kV T. - S. Jednakże w związku z brakiem w zasobach archiwalnych Urzędu Miejskiego w T. dokumentów potwierdzających przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w planach zagospodarowania przestrzennego w latach 1957-1958, przyjął przeznaczenie terenu z najwcześniejszego opracowania tj. roku 1970.

W świetle swoich rozważań i zebranego materiału dowodwego organ uznał, że K.K. jest podmiotem legitymowanym do wystąpienia z roszczeniem o odszkodowania z tytułu wywłaszczenia prawa własności nieruchomości (przez które należy rozumieć także ograniczenie tego prawa). Z kolei Spółka jest następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego – Zakładu, które to uzyskało od Prezydium zezwolenie na budowę przedmiotowej linii napowietrznej, a tym samym podmiotem zobowiązanym do wypłaty odszkodowania z tytułu ograniczenia prawa własności nieruchomości.

Od tej decyzji odwołanie wniosła zarówno Spółka, jak również K.K.

Wojewoda [...], dalej jako "Wojewoda", decyzją z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] uchylił w całości zaskarżoną decyzję Starosty z dnia [...] czerwca 2015 r. i orzekł o odmowie ustalenia odszkodowania na rzecz K.K. z tytułu zmniejszenia się wartości działki nr [...] położonej w T. obręb [...] oraz szkód powstałych na tej nieruchomości, na skutek wybudowania na niej przedmiotowej linii napowietrznej.

W uzasadnieniu organ wskazał, że skutkiem zezwolenia Prezydium nie było wywłaszczenie działki nr [...], lecz jedynie ograniczenie prawa własności do tej nieruchomości. Po drugie odnosząc się do sformułowanego w odwołaniu Spółki zarzutu, iż "zezwolenie na budowę linii napowietrznej 30kV wydane przez Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w T. z dnia [...].05.1958 roku nie jest decyzją wywłaszczeniową, a organ administracyjny nie ustalił, czy pismo w ogóle dotyczy nieruchomości wnioskodawcy w osobie K.K.", zauważyć należy, iż o ile z treści samego tylko ww. zezwolenia nie sposób rzeczywiście tego stwierdzić, to okoliczność tę potwierdza treść powoływanych przez samego odwołującego wyroków sądowych zapadłych w sprawie o ustanowienie służebności przesyłu na omawianej działce. W szczególności, jak wskazał Wojewoda, w uzasadnieniu znajdującego się w aktach sprawy wyroku z dnia [...] lipca 2013 r. sygn. akt [...], wskazano iż ustalono, że poprzednik prawny uczestnika – Zakład uzyskał w dniu [...] maja 1958 r. decyzję wydaną na podstawie art. 35 ust. 1 z.t.w.n. pozwalającą na budowę linii energetycznej relacji T. – S. przez nieruchomości prywatne, w tym przez nieruchomość stanowiącą obecnie działkę nr [...]. Wobec tego uznano, że decyzja ta stała się ostateczna, gdyż brak jest dowodów świadczących o eliminacji jej z obrotu prawnego w późniejszym okresie czasu. W wyroku tym wskazano, że linia energetyczna została wybudowana jeszcze w 1958 r. i od tej daty liczyć należy okres posiadania służebności.

Wobec powyższego Wojewoda uznał, iż brak byłoby formalnych podstaw do kwestionowania zasadności zobowiązywania przez właściwy organ administracji publicznej Spółki, jako następcy prawnego Zakładu, do wypłaty odszkodowania na podstawie art. 128 ust. 1 i 4 u.g.n., w sytuacji potwierdzenia zmniejszenia się wartości przedmiotowej nieruchomości na skutek posadowienia na niej wspomnianej linii energetycznej.

Jednakże dalej Wojewoda wskazał, że jak wynika z wykazu zmian synchronizacyjnych z dnia [...] stycznia 1985 r. nr zlec. [...] obecna działka nr [...] poprzednio oznaczona była jako objęte Iwh [...] gm. kat. [...] pgr. pgr. [...][...][...][...][...], które to parcele, zgodnie z zaświadczeniem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2014 r. [...], na podstawie dekretu dziedzictwa z dnia [...] września 1932 r. [...] stanowiły własność: J.M., F.M., E.M. i C.M. po [...] cz. Następnie, na podstawie Aktu Własności Ziemi z dnia [...] marca 1978 r. nr [...] ww. działka nr [...] stała się własnością E.S. Z kolei, jak wynika z odpisu zupełnego księgi wieczystej nr [...], obecny właściciel tej nieruchomości - odwołujący K.K. nabył jej własność na podstawie umowy sprzedaży z dnia [...] listopada 1997 r. Rep. [...]. Wojewoda podkreślił, iż osobą uprawnioną do uzyskania odszkodowania z tytułu wywłaszczenia bądź ograniczenia prawa własności nieruchomości jest wyłącznie aktualny w dacie pozbawienia (ograniczenia) tego prawa właściciel lub współwłaściciele tej nieruchomości, albo następca prawny pod tytułem ogólnym, bowiem roszczenie o odszkodowanie jest prawem majątkowym dziedzicznym. Tak więc nie jest możliwe ustalenie przedmiotowego odszkodowania na rzecz odwołującego K.K.

Pismem z dnia [...] lutego 2016 r. organ odwoławczy wystąpił dodatkowo do K.K., z zapytaniem, czy jest on w posiadaniu ewentualnych innych, niż ww. umowa sprzedaży z dnia [...] listopada 1997 r. Rep. A. [...] dokumentów potwierdzających, iż nabył on wierzytelność polegającą na prawie do ubiegania się o odszkodowanie z tytułu zmniejszenia się wartości działki nr [...] położonej w T. obręb [...] bądź z tytułu szkód powstałych na tej nieruchomości, na skutek wydania zezwolenia Prezydium. Na ww. pismo nie udzielono odpowiedzi.

Organ odniósł się również do sporządzonego operatu szacunkowego, wskazując że biegli sposób niewystarczający opisali stan nieruchomości istniejący w 1958 r., w tym jej sąsiedztwa. Ponadto biegli w żaden sposób nie uwzględnili przy doborze nieruchomości porównawczych faktu położenia przedmiotu wyceny zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z 1970 r. również w terenach postulowanej drogi o szerokości w liniach rozgraniczających około 45m, ani nie odnieśli się do położenia wycenianej nieruchomości w terenach drogi i wpływu tego przeznaczenia na dobór nieruchomości porównawczych.

Na tą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, dalej również jako "WSA", wniósł K.K. zarzucając naruszenie: (1) art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n.; (2) art. 233 u.g.n.; (3) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

W uzasadnieniu powołanego na wstępie wyroku WSA wskazał, że podziela stanowisko organu II instancji, aczkolwiek nie do końca jego uzasadnienie prawne

Sąd I instancji wskazał na treść art. 129 ust. 5 u.g.n., art. 36 ust 1 z.t.w.n., po czym zauważył, że odmawiając ustalenia i wypłaty odszkodowania organ II instancji powołał się na wyrok w sprawie o sygn. II SA/Kr 290/11. Zaznaczył, że sam co do zasady podziela wyrażone w nim stanowisko, aczkolwiek nie jest prawdą, iż nabywca nieruchomości pod tytułem szczególnym nie nabywa żadnych praw i obowiązków publicznoprawnych związanych z nieruchomością. Jednakże sfera praw publicznoprawnych jakie nabywa, nie dotyczy odszkodowań od organów administracji jakie przysługiwały czy też mogły przysługiwać byłemu właścicielowi - zbywcy, gdyż te roszczenia mają ścisły związek z jego osobą.

Sąd ten wskazał, że faktycznie zgodnie z art. 233 u.g.n. sprawy wszczęte, lecz niezakończone decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzi się na podstawie jej przepisów. Jednakże wszczęciem sprawy nie było wydanie zezwolenia na przeprowadzenie linii energetycznej ani też wybudowanie tej linii. Do wszczęcia postępowania doszłoby jeżeli poprzedni właściciel nieruchomości złożyłby wniosek o wypłatę tego odszkodowania przed jej zbyciem. Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów na wykazanie tej okoliczności, chociaż i tak miałaby to znaczenie drugoplanowe, gdyż nabywca nieruchomości pod tytułem szczególnym nie wstępuje w pełną sferę publicznoprawnych uprawnień swojego poprzednika prawnego. Naturalnym ograniczeniem tej sfery są uprawnienia do odszkodowania.

W ocenie WSA, jeżeli poprzednik prawny skarżącego (zbywca nieruchomości) nie starał się o zapłatę odszkodowania za realizację linii energetycznej biegnącej przez jego nieruchomość, to nabywca tej nieruchomości nie nabywa jednocześnie roszczeń o zapłatę odszkodowania. WSA zauważył też, że skarżący nie wykazał by nabył wierzytelność o ustalenie i wypłatę tego odszkodowania od zbywcy. Nie może on wywodzić swoich praw z faktu nabycia nieruchomości na której już od lat 50 ubiegłego wieku przebiega linia energetyczna i co do której zresztą, jak wynika z postanowienia Sądu Okręgowego w [...] z [...] lipca 2013 r. poprzednik prawny uczestnika – Spółki nabył służebność odpowiadającą służebności przesyłu. WSA zaznaczył, że aktualnie kwestie wzajemnych rozliczeń finansowych z tego tytułu należą do sfery prawa cywilnego a nie administracyjnego.

Dalej WSA podkreślił, że skarżący nie mógł nabyć roszczenia na podstawie art. 129 ust 4 u.g.n. w zw. z art. 124 u.g.n., gdyż nie doznał ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości na skutek wydania decyzji o zezwoleniu na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej wydanej w oparciu o przepis art. 124 ust 1 u.g.n., gdyż taka decyzja nie została wydana. Nabył on nieruchomość na której linia energetyczna już była posadowiona i która jest obciążoną stosowną służebnością odpowiadającej służebności przesyłu.

Skargę kasacyjną od powołanego wyroku wywiódł K.K. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając:

1. naruszenie art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n. poprzez jego niezastosowanie;

2. naruszenie art. 233 u.g.n. poprzez jego niezastosowanie do sprawy wszczętej przed wejściem w życie ww. ustawy lecz niezakończonej decyzją ostateczną.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zasądzenie od organu na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych oraz rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przytoczono argumentację mającą przemawiać za zasadnością podniesionych względem wyroku Sądu I instancji zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a., a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak, to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Przepis art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n. stanowi, że starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, wydaje odrębną decyzję o odszkodowaniu gdy nastąpiło pozbawienie praw do nieruchomości bez ustalenia odszkodowania, a obowiązujące przepisy przewidują jego ustalenie. Powołany przepis ma zastosowanie także do stanów faktycznych powstałych przed wejściem w życie u.g.n., czyli do stanów faktycznych polegających na odjęciu, przejęciu lub ograniczeniu prawa własności bez ustalenia należnego odszkodowania. Zgodnie zaś z treścią art. 132 ust. 6 u.g.n. obowiązek zapłaty odszkodowania za szkody powstałe wskutek zdarzeń wymienionych m.in. w art. 124 u.g.n. (obejmujących swą dyspozycją zdarzenia regulowane w przepisie art. 35 ustawy z 1958 r.) oraz za zmniejszenie wartości nieruchomości z tego powodu, obciąża osobę lub jednostkę organizacyjną, która uzyskała zezwolenie odpowiednio na założenie lub przeprowadzenie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń, o których mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n. (m.in. przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej).

Istota sporu w sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy uprawnionym do odszkodowania, o którym mowa w art. 36 ust. 1 u.w.n. oraz art. 128 ust. 4 u.g.n., może być aktualny (każdoczesny) właściciel nieruchomości, czy tylko właściciel gruntu, który doznał ograniczenia tego prawa.

W rozpoznawanej sprawie inwestycja polegająca na posadowieniu linii energetycznej 30 kV relacji T. –S. została zrealizowana pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku , na podstawie zezwolenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w [...] z dnia [...] maja 1958 r. Nie ulega wątpliwości, że Skarżący nie był właścicielem tej nieruchomości w dacie ograniczenia prawa własności.

Nie jest kwestionowane, że skarżący nabył tę nieruchomość na podstawie umowy kupna-sprzedaży z dnia [...] listopada 1997 r. Oznacza to, iż osobą wywłaszczoną w rozumieniu art. 128 ust. 1 u.g.n. nie był skarżący. Nie budzi zatem wątpliwości, że skarżący jest kolejnym współwłaścicielem nieruchomości, którą nabył na zasadzie sukcesji syngularnej. Ustalenie, że skarżący nie był osobą wywłaszczoną, czyni jego żądanie bezzasadnym.

Przepis art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n. uprawnia starostę do wydania odrębnej decyzji o ustaleniu odszkodowania, w związku z uprzednim wydaniem wobec nieruchomości decyzji wywołującej skutek ograniczenia praw, które do niej przysługiwały. Skutek tej decyzji w postaci ograniczenia prawa należy odnieść do podmiotu tego prawa ustalonego w czasie wydania tej decyzji. Współczesne regulacje dotyczące administracyjnoprawnego trybu ustalania odszkodowania za skutki decyzji powodującej ograniczenie prawa przysługującego do nieruchomości poprzez założenie na niej określonych urządzeń infrastruktury technicznej (np. art. 128 ust. 4 w zw. z art. 124 u.g.n.) stosuje się właśnie wtedy, gdy właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości doznał takiego ograniczenia z decyzji wydanej wobec tego podmiotu. Okoliczność, że skarżący nie jest podmiotem w stosunku do którego skierowano decyzję z 1958 r. wyklucza dopuszczalność ustalenia odszkodowania w trybie administracyjnym na podstawie współczesnych przepisów u.g.n. w związku z art. 129 ust. 5 pkt 3 tej ustawy.

Powołany art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n. został zamieszczony wśród przepisów ustanawiających wyjątki od jednoczesnego orzekania o wywłaszczeniu i odszkodowaniu. Wraz z punktami 1 i 2 ustępu 5 reguluje wyczerpującą grupę takich wyjątków. O obowiązywaniu zasady numerus clausus wyjątków świadczy brak w ustępie 5 sformułowania "w szczególności", co prowadzi do wniosku, że ustęp ten zawiera katalog obejmujący wszystkie sytuacje szczególne. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym w ostatnich latach przeważa pogląd o możliwości zastosowania art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n. do stanów przeszłych, ale generalnie pogląd ten odnosi się do osób wywłaszczonych, będących adresatami decyzji wydanych w okresie minionym. W niniejszej sprawie ze stosownym wnioskiem wystąpił nabywca w drodze umowy kupna-sprzedaży. Przyjęcie, że roszczenie następcy prawnego osoby dawniej wywłaszczonej ma charakter cywilny powodowałoby, iż podlegałoby ono przedawnieniu, tak jak roszczenie cywilne (art. 118 k.c.). Uznanie natomiast, że roszczenie dotyczące przyznania odszkodowania, nie ma w tym wypadku charakteru cywilnego powoduje to, że wprawdzie - jako prawo publicznoprawne, realizowane na drodze administracyjnej – nie podlega przedawnieniu, tym niemniej należy w takiej sytuacji wskazać na jakiej podstawie prawnej to prawo przysługuje następcy prawnemu. W przypadku praw o charakterze publicznoprawnym musi bowiem istnieć podstawa prawna wskazująca na przejście tego prawa na następców prawnych (por. wyrok NSA z 11.12.2018 r., sygn. akt I OSK 4191/18). Na przykład z mocy przepisów szczególnych – przysługują spadkobiercom (prawo dotyczące żądania zwrotu nieruchomości - art. 136 ust. 2 i 3 u.g.n. lub prawo do potwierdzenia rekompensaty – art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 2017 r. poz. 2097). Skład orzekający w niniejszej sprawie wyraża pogląd, że odszkodowanie o którym mowa w art. 129 ust. 5 pkt 3 u.g.n. jest odszkodowaniem należnym tylko podmiotowi wywłaszczonemu. Prawo to nie przechodzi co do zasady na następców syngularnych ani uniwersalnych.

Chybiony okazał się także zarzut naruszenia art. 233 u.g.n. Rację ma bowiem Sąd I instancji twierdząc, że wszczęciem sprawy nie było wydanie zezwolenia na przeprowadzenie linii energetycznej ani też wybudowanie tej linii. Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczności wszczęcia postępowania przed wejściem w życie u.g.n.

Z tych względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.