drukuj    zapisz    Powrót do listy

6135 Odpady, Odpady, Burmistrz Miasta i Gminy, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 140/08 - Wyrok NSA z 2008-04-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 140/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2008-04-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-01-23
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Henryk Ożóg
Jerzy Bujko /przewodniczący/
Małgorzata Stahl /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6135 Odpady
Hasła tematyczne
Odpady
Sygn. powiązane
IV SA/Wa 1160/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-09-18
Skarżony organ
Burmistrz Miasta i Gminy
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 22, 31, 74
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Tezy

zarządzenie wójta (burmistrza, prezydenta) jest aktem poprzedzajacym wydanie odpowiednich zezwoleń, jest rodzajem oferty skierowanej do przedsiębiorstw( a nie wspólnoty), zawierającej określenie i podanie do publicznej wiadomości ( nie ogłoszenie w organie promulogacyjnym, co jest wymogiem koniecznym w odniesieniu do aktó prawa miejscowego) wymagań - głównie technicznych - jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia oraz ( ale tylko w odniesieniu do zezwoleń na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości ) miejsc odzysku lub unieszkodliwienia odpadów wynikających z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami, do których odpady mają być przekazywane

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie sędzia NSA Henryk Ożóg sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Spółka z o.o. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 1160/07 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. na zarządzenie Burmistrza Miasta i Gminy K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymagań w zakresie odbierania odpadów komunalnych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 września 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, sygn. akt IV SA/Wa 1160/07 oddalił skargę [...] Sp. z o.o. w W. na zarządzenie Burmistrza Gminy K. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wymagań w zakresie odbierania odpadów komunalnych.

Z akt sprawy wynika, że Burmistrz Miasta K. zarządzeniem z dnia [...], nr [...] ustalił wymagania, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia na świadczenie usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości na obszarze Gminy K., na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 7 ust. 3a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 236, poz. 2008 ze zm.). Pismem z dnia [...] Spółka z o.o. "[...]" w W. wezwała Burmistrza K. do usunięcia naruszenia prawa wnosząc o uchylenie lub zmianę § 3 pkt 2 załącznika do zarządzenia Burmistrza, w którym ustalono miejsca przekazywania przez przedsiębiorców odpadów komunalnych. Burmistrz K. nie znalazł podstaw do zmiany zarządzenia, o czym poinformował Spółkę w piśmie z dnia [...]. W tej sytuacji Spółka wniosła skargę do sądu administracyjnego domagając się stwierdzenia nieważności zarządzenia w części dotyczącej § 3 pkt 2 załącznika, zarzucając naruszenie art. 22 Konstytucji RP, art. 8 ust. 4 i art. 7 ust. 3a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, § 2 ust. 1 i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowego sposobu określania wymagań, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia (Dz. U. z 2006 r., Nr 5, poz. 33) poprzez bezprawne ograniczenie wskazanych miejsc odzysku i unieszkodliwienia odpadów. W odpowiedzi na skargę Burmistrz K. wniósł o jej oddalenie jako niezasadnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę wskazał, że zarządzenie zostało wydane na podstawie art. 7 ust. 3a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zgodnie z którym burmistrz określa i podaje do publicznej wiadomości wymagania, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2 uwzględniając opis wyposażenia technicznego niezbędnego do realizacji zadań, a w przypadku zezwolenia na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, również miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych wynikające z Wojewódzkiego Planu Gospodarki Odpadami, do których odpady mają być przekazywane. Miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych określa się w sposób precyzyjny, zrozumiały, niedyskryminujący i nieograniczający konkurencji oraz nieutrudniający dostępu do rynku przedsiębiorców świadczących usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, stosownie do § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia ministra Środowiska z dnia 30 grudnia2005 r. w sprawie szczegółowego sposobu określenia wymagań, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia (Dz. U. z 2006 r., Nr 5, poz. 33). W ocenie Sądu I instancji wydane zarządzenie spełnia w/w wymogi, wskazując składowisko w O. jako miejsce przekazywania odpadów niesortowalnych i jednocześnie sortownię w tej samej miejscowości w celu przekazywania odpadów pochodzących z selektywnej zbiórki oraz składowisko w G. dla odpadów wielkogabarytowych, zaś dla odpadów niebezpiecznych składowisko w K. Miejsca te wynikają bowiem z Wojewódzkiego Planu Gospodarki Odpadami w Województwie M. na lata [...]. Zdaniem Sądu zarządzenie spełnia także wymagania wynikające z § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 2005 r., ponieważ skierowane jest do ogółu podmiotów ubiegających się o uzyskanie zezwolenia i nie dyskryminuje żadnego przedsiębiorcy, ani nie ogranicza konkurencji. Sąd nie podzielił także zarzutu naruszenia art. 22 Konstytucji, stwierdzając, że konieczność uzyskania zezwolenia na prowadzenie tego rodzaju usług komunalnych jest dopuszczalną formą ograniczenia zasady wolności działalności gospodarczej, o której mowa w art. 20 Konstytucji RP.

W skardze kasacyjnej od tego wyroku, wniesionej przez Spółkę [...] zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 22 Konstytucji RP, art. 8 ust. 4 i art. 7 ust. 3a ustawy o utrzymaniu czystości porządku w gminach, art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowego sposobu określenia wymagań, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, iż zarządzenie Burmistrza K. nr [...] z dnia [...] zostało wydane w zgodzie z tymi przepisami.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż zarządzenie narusza art. 22 Konstytucji RP z uwagi na fakt, iż poza reglamentacją ustawową wprowadza dodatkowe ograniczenia nakazując kierowanie odpadów jedynie do enumeratywnie określonych miejsc odzysku lub unieszkodliwiania, co pozbawia przedsiębiorcę swobodnego wyboru tych miejsc, a tym samym ogranicza swobodę prowadzenia przez niego działalności w zakresie ekonomicznym, organizacyjnym, technicznym i logistycznym. Ponadto skoro wojewódzki plan gospodarki odpadami dopuszcza do użytkowania szereg innym miejsc odzysku lub unieszkodliwiania, to sam wybór jedynie niektórych z tych miejsc jest działaniem ograniczającym konkurencję i dostęp do rynku, poprzez zastosowanie "administracyjnego" nakazu. Dokonanie wyboru jedynie niektórych miejsc, bez wskazania konkretnych zasad dokonanego wyboru, narusza zasadę swobody działalności gospodarczej oraz przekracza swobodę uznania administracyjnego. Ponadto w uzasadnieniu wskazano, że zarządzenie określające wymagania jest aktem prawa miejscowego i powinno zostać ogłoszone w Wojewódzkim Dzienniku Urzędowym( takie stanowisko zajął NSA w wyroku II OSK 1311/05) i dopiero od daty publikacji nabrać mocy wiążącej. Ponieważ zarządzenie nie zostało w tym Dzienniku ogłoszone to tym samym nie może stanowić podstawy w postępowaniach administracyjnych. Z uwagi na powyższe naruszenia wniesiono o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw a tym samym nie mogła zostać uwzględniona. Zarzut naruszenia art. 22 Konstytucji RP nie jest zasadny. W myśl powołanego przepisu ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. W rozpoznawanej sprawie kompetencje wójta (burmistrza, prezydenta) do ustalenia w zarządzeniu wymagań dla przedsiębiorców mają podstawę ustawową a przesłankę tej regulacji stanowią wymogi związane z prawidłową gospodarką odpadami a szerzej z potrzebami ochrony środowiska .W myśl art. 74 ust. 1 i 2 Konstytucji RP władze publiczne prowadzą politykę zapewniającą bezpieczeństwo ekologiczne współczesnym i przyszłym pokoleniom a ochrona środowiska jest obowiązkiem władz publicznych. Z kolei przepis art. 31 ust.3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania i konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy gdy są konieczne w demokratycznym państwie m.in. ....dla ochrony środowiska. Z uwagi na powyższe ustawowe określenie kompetencji wójta do określania w formie zarządzenia wymagań dla przedsiębiorców ubiegających się o uzyskanie zezwolenia, uzasadnionych względami ochrony środowiska , nie może być uznane za naruszające Konstytucję ograniczenie wolności gospodarczej. Zasadnie także wskazał Sąd I instancji, że zezwolenia na świadczenie usług w zakresie odbierania odpadów są ustawową i dopuszczalną konstytucyjnie formą reglamentowania działalności gospodarczej .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie naruszył także ,poprzez błędną wykładnię, art. 8 ust. 4 i art. 7 ust. 3a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2005 r.,Nr 236,poz.2008 ) i w konsekwencji przyjęcie, że zaskarżone zarządzenie nie naruszało prawa. Przedmiotem zarządzenia , zgodnie z art. 7 ust. 3a pow. ustawy ma być ustalenie wymagań jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia, z uwzględnieniem: 1/opisu wyposażenia technicznego niezbędnego do realizacji zadań;2/ a w przypadku zezwolenia na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości - również miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych wynikające z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami, do których odpady mają być przekazywane. Powołany przepis nie daje podstawy do uznania , że wskazanie określonych miejsc odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych narusza normy konstytucyjne i ustawowe. To przecież ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nakłada na wójta obowiązek określenia w zarządzeniu miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych wynikające z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami. Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa a realizowanie ustawowych kompetencji jest ich obowiązkiem( określenie omawianych wymagań nie jest pozostawione uznaniu wójta, jest on obecnie do tego zobowiązany (wójt...określa),podczas gdy poprzednio był jedynie upoważniony do określenia i podania do publicznej wiadomości przedmiotowych wymagań). Sposób określenia omawianych wymagań musi uwzględniać przepisy prawa , nie tylko powołanej ustawy i rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowego sposobu określania wymagań, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia (Dz.U. z 2006,Nr 5,poz.33) ale przede wszystkim przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska ( obecnie Dz.U. z 2008 r., Nr 25,poz.150) oraz ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. z 2007 r.,Nr 39,poz.251 ze zm.), z której przepisu art.9 wynika, że odpady, które nie mogą być poddane odzyskowi lub unieszkodliwieniu w miejscu ich powstawania, powinny być , uwzględniając najlepszą dostępną technikę lub technologię, o której mowa w art. 143 Prawa ochrony środowiska, przekazywane do najbliżej położonych miejsc w których mogą być poddane odzyskowi lub unieszkodliwione. Gmina odpowiada za wykonywanie usług o charakterze użyteczności publicznej a zatem może - w oparciu o przepisy prawa - określać wymagania, jakie w tym zakresie należy spełniać a wymagania te powinny uwzględniać zasady ustawowe, zasady określone we wskazanym rozporządzeniu oraz zasady wynikające z innych przepisów prawa, w tym m.in. zasadę bliskości, której uwzględnienie może prowadzić do wskazania jednego miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów. Tym samym wykładni prowadzącej do wniosku, że organ wskazując jedno miejsce odzysku lub unieszkodliwiania narusza prawo , nie można uznać za prawidłową. Jeśli jedno ze składowisk oferuje warunki - z punktu widzenia ochrony środowiska - wyraźnie lepsze od pozostałych ,to właściwy organ wskazując w zezwoleniach na jedno składowisko - wyraźnie lepsze od pozostałych ,nie narusza prawa a wręcz do takiego działania jest obowiązany. Przyczyny dla których ustawodawca użył liczby mnogiej mogą być różne i niekoniecznie ta liczba mnoga oznacza "co najmniej dwa".

Zarzut naruszenia art.8 ust. 4 ustawy o utrzymaniu czystości... również nie może być uznany za uzasadniony. Przepis ten stanowi, że działając na podstawie odrębnych decyzji, przedsiębiorca, który odbiera od właścicieli nieruchomości odpady komunalne na podstawie zezwolenia na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, przed przekazaniem ich do miejsc odzysku lub unieszkodliwiania wskazanych tym zezwoleniu, może prowadzić sortowanie lub kompostowanie tych odpadów w instalacjach, do których posiada tytuł prawny, z zastrzeżeniem art.9 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie badał legalności zezwolenia ale zaskarżonego zarządzenia a tym samym powołanego przepisu nie naruszył, powołał go jedynie jako przepis wskazany jako naruszony przez skarżącą Spółkę podnosząc jednocześnie, że zaskarżone zarządzenie zostało wydane na podstawie art. 7 ust. 3a pow. ustawy.

Z uzasadnienia skargi kasacyjnej zdaje się wynikać że błędna wykładnia przepisów § 2 ust. 1 i § 3 ust. 1 pow. rozporządzenia Ministra Środowiska których treść przytoczono, wyrażała się w przyjęciu, że możliwe jest wskazanie jednego miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów mimo, że ustawodawca zobowiązał wójta do wskazania więcej niż jednego miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów. Uwzględniając zastosowaną wyżej wykładnię systemową i powołane przepisy nie można podzielić stanowiska skargi kasacyjnej.

Nie może być uznany za zasadny także zarzut nieuznania przez Sad I instancji zarządzenia Burmistrza K., wydanego na podstawie art.,.7 ust.3a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku...za akt prawa miejscowego. Wbrew temu co podnosi się w skardze kasacyjnej orzecznictwo w tej kwestii nie jest jednolite. Dokonanej w powołanym orzeczeniu z dnia 29 grudnia 2005 r.(II OSK 394/05) wykładni Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w sprawie niniejszej nie podziela. W tej samej ustawie o utrzymaniu czystości i porządku... ustawodawca wprost określa co jest aktem prawa miejscowego - regulamin utrzymania czystości i porządku (art.4 ustawy). Nie określa tak natomiast aktu wydawanego przez wójta (burmistrza, prezydenta), będącego organem wykonawczym gminy. Trzeba by zakładać nieracjonalność ustawodawcy gdyby uznać że w jednej ustawie jeden z aktów organów gminy (niewątpliwie o generalnym i abstrakcyjnym charakterze)określa się wprost jako akt prawa miejscowego a w przypadku innego aktu i to podejmowanego przez organ inny niż stanowiący zachowuje milczenie i nie wypowiada się w kwestii jego charakteru prawnego, nie określa go jako aktu prawa miejscowego. Zarządzenie wójta (burmistrza, prezydenta) jest aktem poprzedzającym wydanie odpowiednich zezwoleń, jest rodzajem oferty skierowanej do przedsiębiorców ( a nie do wszystkich członków wspólnoty),zawierającej określenie i podanie do publicznej wiadomości ( a nie ogłoszenie w organie promulgacyjnym, co jest wymogiem koniecznym w odniesieniu do aktów prawa miejscowego) wymagań - głównie technicznych - jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia oraz ( ale tylko w odniesieniu do zezwoleń na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości) miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów wynikających z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami, do których odpady mają być przekazywane. Te techniczne wymagania określane są poprzez opis wyposażenia technicznego niezbędnego do realizacji zadań. W przepisie art. 7 ust.7 pow. ustawy zawarte jest upoważnienie dla ministra właściwego do spraw środowiska, który - kierując się potrzebą zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa dla środowiska i mieszkańców oraz dążąc do ujednolicenia kryteriów wydawania zezwoleń - ma określać, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób określania wskazanych wymagań technicznych. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowego sposobu określania wymagań, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o wydanie zezwolenia doprecyzowuje sposób określania wymagań obejmujących opis wyposażenia technicznego, uwzględniający wymagania dotyczące pojazdów, pojemników, worków, bazy transportowej, zabiegi sanitarne i porządkowe związane ze świadczonymi usługami oraz miejsca odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, stanowiąc że te wymogi należy określać w sposób precyzyjny, zrozumiały, niedyskryminujący, nieograniczający konkurencji oraz nieutrudniający dostępu do rynku przedsiębiorców świadczących usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości. W odniesieniu do aktów prawa miejscowego mają odpowiednie zastosowanie postanowienia rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej"(Dz.U. Nr 100,poz.908) i z tych względów upoważnienia do ich stanowienia nie określają sposobu regulacji. Wskazanie w rozporządzeniu, wyraźnie kategoryzującym adresatów zarządzenia , zasad określania wymogów jakie muszą spełniać przedsiębiorcy by ubiegać się o zezwolenie na świadczenie określonych usług, jest związane m.in. właśnie z tym, że przepisy Zasad techniki prawodawczej nie mają w tym przypadku zastosowania. Określenie przedmiotowych wymagań ma następować w sposób zgodny z wojewódzkim i gminnym planem gospodarki odpadami oraz obowiązującymi przepisami, w tym regulaminem utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Ponadto w rozporządzeniu doprecyzowano sposób podawania tych wymagań do publicznej wiadomości - w formie elektronicznej na stronach internetowych urzędu gminy lub miasta oraz w formie pisemnej na ogólnodostępnych tablicach informacyjnych, mogą być one także - choć nie muszą - być ogłoszone w lokalnej prasie. Taka regulacja potwierdza nienormatywny charakter aktu określającego wymagania techniczne i sanitarne dla przedsiębiorców, nie będącego aktem prawa powszechnie obowiązującego w stosunku do którego istnieje obowiązek publikacji w wojewódzkim dzienniku urzędowym, ale mającego charakter pewnego rodzaju oferty lub nawet tylko informacji, skierowanej do przedsiębiorców i nie ogłaszanej w takim dzienniku (a od ogłoszenia zależy obowiązywanie aktu prawa powszechnie obowiązującego) ale podawanej do publicznej wiadomości w formach określonych w rozporządzeniu. Można zatem powiedzieć, że także to odstąpienie przez ustawodawcę od obowiązku publikacji zarządzenia w formie wymaganej dla aktu prawa miejscowego, potwierdza jego wolę nadania przedmiotowemu zarządzeniu odmiennego , nienormatywnego charakteru ( por. także K.Gruszecki, Glosa do wyroku NSA z dnia 29 grudnia 2005 r.II OSK 394/05,Glosa 2007/2/143, który ponadto stwierdza, że nie można w drodze interpretacji prawa nadawać przedmiotowemu zarządzeniu charakteru aktu prawa miejscowego i nie można mówić o niekonstytucyjności postanowień art. 7 ust. 3a ustawy o czystości ..., gdyż nie stanowi on podstawy do tworzenia przepisów prawa miejscowego. Także W.Radecki ,stwierdzając, że gmina odpowiadając za wykonywanie usług użyteczności publicznej może określać wymagania w tym zakresie, a ponieważ są to kwestie o charakterze raczej technicznym, nie widać racji które nakazywałyby sięgnięcie do aktu prawa miejscowego w postaci uchwały rady gminy bo nie jest to materia typowa dla uchwały ,Utrzymanie czystości i porządku w gminach. Komentarz, Wyd.ABC 2006).

Taką wykładnię jak powyższa potwierdza także treść zarządzenia które, określając wymogi techniczno-sanitarne dla przedsiębiorców chcących ubiegać się o odpowiednie zezwolenie, nie nakazuje im świadczenia jakichkolwiek usług ( co pozostawione jest ich swobodnej woli i ocenie ) , nie określa ich sytuacji prawnej, nie rodzi żadnych normotwórczych skutków ale jedynie - poprzez wcześniejsze określenie warunków prowadzenia określonej działalności gospodarczej - umożliwia świadczenie tych usług.

Biorąc powyższe pod uwagę nie można uznać zarzutów skargi kasacyjnej za uzasadnione i w tej sytuacji, na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ,należało skargę kasacyjną oddalić.



Powered by SoftProdukt