Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski (spr.) sędzia del. NSA Wiesław Morys Protokolant Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. akt II SA/Łd 1064/07 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. akt II SA/Łd 1064/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę A. K. na decyzję z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...] maja 2007 r. znak: [...] wydaną z upoważnienia Burmistrza O. przez Naczelnika Wydziału Rozwoju Miasta i Zamówień Publicznych Urzędu Miejskiego w O., odmawiającą ustalenia warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego – składu węgla 100/200 ton na rok do bieżącej sprzedaży z wagą elektroniczną najazdową 10 ton, wraz z infrastrukturą techniczną na terenie działek ozn. nr ewid. [...] i [...] położonych przy ul. [...] w O., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.).

W skardze, A. K. sformułował zarzut naruszenia art. 7 i 77 k.p.a. wskazując, iż organy obu instancji zaniechały ustalenia rzeczywistego zamiaru inwestycyjnego skarżącego. Skład węgla bowiem to nie obiekt budowlany a jedynie funkcja jaką ma spełniać projektowane przedsięwzięcie. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga nie jest zasadna. Sąd pierwszej instancji wskazał, że fakt, iż wnioskodawca uważa ostatecznie postępowanie w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy za "niepotrzebne" bowiem przed wszczęciem postępowania samowolnie wzniósł obiekty budowlane potrzebne mu do prowadzenia działalności gospodarczej oraz dokonał samowolnego przekształcenia sposobu użytkowania obiektów budowlanych wzniesionych uprzednio, nie przemawia za jego bezprzedmiotowością, w sytuacji gdy inwestor jednocześnie popiera wniosek o ustalenie warunków zabudowy. Odnosząc się do zarzutów podnoszonych przez skarżącego, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że dokonana przez organy obu instancji ocena, sprecyzowanego ostatecznie w piśmie z dnia 6 marca 2007 r. wniosku inwestora, jest prawidłowa. Sąd wskazał, że trafne jest stanowisko organów, że prowadzenie składu opałowego, tj. magazynowanie i sprzedaż węgla w ilości 100/200 ton rocznie oraz posadowienie wagi najazdowej o nośności 10 ton na działkach, zabudowanych budynkami mieszkalnymi oraz budynkiem garażowym, stanowi zmianę zagospodarowania terenu, wymagającą ustalenia warunków zabudowy. Prowadzi bowiem do zmiany funkcji danego terenu oraz intensywności i sposobu jego wykorzystania. Sąd wskazał ponadto, że spór w niniejszej sprawie dotyczył spełnienia jednej z przesłanek określonych w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), przesłanki tzw. dobrego sąsiedztwa, wymagającej by co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań, dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie wyniki przeprowadzonej analizy urbanistycznej wskazują, że w obszarze analizowanym znajdują się nieruchomości zabudowane budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi oraz towarzyszącymi im budynkami gospodarczymi. Zabudowa sąsiednia jest zatem jednorodna, przy czym, jej przedmiotem były nie tylko działki bezpośrednio sąsiadujące z terenem inwestycji, lecz rozległy obszar, stanowiący określoną urbanistyczną całość. Sąd stwierdził, że żadna nieruchomość w promieniu około 0,5 km od działek, objętych wnioskiem nie jest wykorzystywana w sposób, mogący stanowić wzorzec dla określenia zagospodarowania terenu skarżącego w planowany przezeń sposób. Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja, odmawiająca ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji, odpowiada prawu, w konsekwencji Sąd pierwszej instancji orzekł o oddaleniu skargi, wobec braku podstaw do jej uwzględnienia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył skarżący A. K., zaskarżając wyrok w całości, podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegającą na przyjęciu, "że obszarem analizowanym w ujęciu tego przepisu jest obszar obejmujący jedynie działki położone w najbliższym sąsiedztwie działki, na której planowana jest zabudowa oraz mające tylko bezpośredni dostęp do tej samej drogi publicznej". Wskazując na powyższe skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie wniesionej skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi i zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, za obie instancje. W piśmie z dnia 7 września 2009 r. skarżący wskazuje dodatkowo, że analiza urbanistyczna dokonana w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu działek której dotyczy wniosek inwestora jest wadliwa, co uniemożliwia zdaniem skarżącego, merytoryczne rozpoznanie sprawy.

Pismem z dnia 2 września 2008 r. odpowiedź na skargę kasacyjną złożyło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim wnosząc o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do regulacji art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie okoliczności stanowiące podstawę nieważności postępowania, wymienione w przepisach § 2 przywołanej regulacji.

Stwierdziwszy, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi nieważność postępowania przed Sądem pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do oceny zarzutu skargi kasacyjnej, uznając, iż nie ma on usprawiedliwionych podstaw. Wbrew bowiem twierdzeniom skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji prawidłowo wyłożył (zinterpretował) i zastosował w sprawie normę art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Co prawda ma rację strona wnosząca skargę kasacyjną, że statuowaną ww. przepisem prawa zasadę dobrego sąsiedztwa należy rozumieć szerzej niż wynikałoby to wprost z ww. przepisu, ale też nie aż tak szeroko jak chce tego strona skarżąca. Stosownie do brzmienia art. 61 ust. 1 ww. ustawy zabudowa na obszarze nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest możliwa w przypadku łącznego spełnienia warunków, o których tam mowa, w tym w sytuacji gdy co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy, ale także zagospodarowania terenu. To czy w konkretnym przypadku istnieje możliwość zabudowy (zagospodarowania terenu) obrazują wyniki analizy urbanistycznej przeprowadzonej na obszarze wyznaczonym zgodnie z normą § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588). Jeżeli zatem analiza ewidentnie nie wykazała, aby w rozpoznawanej sprawie zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 61 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (brak w sąsiedztwie działki dostępnej z tej samej drogi publicznej zagospodarowanej w sposób umożliwiający kontynuację zamierzonego sposobu zagospodarowania terenu), to organy administracji orzekające w sprawie zasadnie odmówiły ustalenia warunków zabudowy (zagospodarowania) działki, na której skarżący chciałby zlokalizować przedmiotowy skład węgla, a Sąd pierwszej instancji równie zasadnie nie stwierdził w tej mierze naruszenia prawa. To zaś oznacza, że Sąd ten prawidłowo wyłożył i zastosował w sprawie wskazany w skardze kasacyjnej przepis ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i dlatego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 przywołanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.