Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2008 r. przy udziale - sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę. -

Decyzją [...] z dnia [...] Burmistrz O., działając na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, At. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 pkt4, art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27.marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku A.K., odmówił ustalenia warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego – składu węgla 100-200 ton na rok do bieżącej sprzedaży z wagą elektroniczną najazdową 10 ton wraz z infrastrukturą techniczną na terenie działek o numerach ewidencyjnych [...] i [...], położonych w O., przy ul. A.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, iż sposób zabudowy sąsiednich działek, zanalizowany na obszarze o promieniu przekraczającym 50 metrów od działek inwestora, wyklucza możliwość zlokalizowania tego typu inwestycji, z uwagi na niespełnienie warunku tzw. dobrego sąsiedztwa, określonego art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Na żadnej z sąsiednich działek (zabudowanych budynkami mieszkalnymi oraz towarzyszącymi im budynkami gospodarczymi) nie funkcjonuje bowiem skład węgla ani też inny skład o podobnym charakterze. Zgodnie zaś z "planem ogólnym który stracił moc (...) był to teren osadnictwa podmiejskiego o intensywności 0,5 oraz usług podstawowych i usług komunikacyjnych." W ocenie organu, fakt, że inwestor wskazuje inne tereny w mieście, w których ma miejsce tego typu działalność, w żaden sposób nie może odnosić się do tej konkretnej lokalizacji oraz zachodzących w niej relacji przestrzenno – funkcjonalnych. Ponadto, ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie posługuje się pojęciem funkcji uzupełniającej dany teren lecz pojęciem kontynuacji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu, to zaś jednoznacznie wskazuje na brak możliwości odejścia od tego, co dotychczas było funkcją analizowanego terenu. Zdaniem organu, wątpliwa jest również kwestia zakresu oddziaływania prowadzonej działalności (hałas, zapylenie związane z przemieszczaniem się masy węglowej oraz wiejącymi wiatrami). Uciążliwości dotychczasowej działalności gospodarczej tego typu, prowadzonej bez formalnej zmiany sposobu zagospodarowania terenu, były bowiem sygnalizowane wielokrotnie w licznych skargach okolicznych mieszkańców.

W odwołaniu od powyższego rozstrzygnięcia A.K. zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego tj. "nieuwzględnienie istniejącego stanu zabudowy na przedmiotowej działce". Podniósł bowiem, iż nie jest prawdą jakoby działka nr [...] objęta wnioskiem, miała zapewniony dostęp do drogi publicznej i uzbrojenie terenu, wystarczające dla zamierzenia budowy domu jednorodzinnego. Jego starania o wzniesienie na niej domu jednorodzinnego zakończyły się bowiem niepowodzeniem. Skoro zatem działka nie może zostać przeznaczona pod budowę domu jednorodzinnego, w ocenie skarżącego winna być wykorzystania pod działalność gospodarczą.

Wskazał również, iż w odległości 500 metrów od jego działki, w tym samym obrębie geodezyjnym (12), przy ul. B a znajduje się firma produkcyjna, zaś przy ul. C skład opałowy, zlokalizowany w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły. Na jego działce jest natomiast pobudowana hala o powierzchni 420 m², budynek gospodarczy o powierzchni 100 m², które są wykorzystywane od 1980r. do działalności gospodarczej. Zdaniem odwołującego zatem w sprawie "nie zachodziły przesłanki do prowadzenia postępowania o ustalenie warunków zabudowy (..)", zaś organ I instancji "nie przedstawił w świetle istniejącego stanu rzeczy na terenie (prawnego - bezprawnego) czy w sprawie zachodziły przesłanki do prowadzenia postępowania."

W konkluzji wniósł o obiektywne i rzetelne rozpatrzenie odwołania i uchylenie decyzji organu I instancji.

Przesyłając odwołanie wraz z aktami sprawy, organ I instancji, odnosząc się do zarzutów A.K. wskazał, iż na działkach o numerach ewidencyjnych [...[ i [...] położonych w O., przy ul. A odwołujący dokonał samowolnej zmiany sposobu zagospodarowania terenu, polegającej na lokalizacji składu węgla na terenie o funkcji mieszkaniowej oraz dokonał zmiany sposobu użytkowania istniejących obiektów budowlanych, bez wymaganej decyzji o warunkach zabudowy. Wykonał również inne roboty i obiekty budowlane takiej jak: zadaszenie wagi, ścianę oporową, utwardzenie palcu betonem. W toku jest postępowanie przed organami nadzoru budowlanego o ich rozbiórkę. Odnosząc się natomiast do wymienionych przez skarżącego przykładów podobnej działalności gospodarczej organ I instancji wyjaśnił, iż składy opałowe na działkach, położonych przy ul. C i D, zlokalizowane są na nieruchomościach o dużych powierzchniach, ponadto nie odnotowano skarg na uciążliwości spowodowane ich działalnością. Wskazany zaś zakład przy ul. B produkuje elementy wykończeniowe i narzędzia dla budownictwa. Produkcja odbywa się w zamkniętym budynku i nie powoduje uciążliwości dla otoczenia. Ponadto, wspomniane składy i zakład produkcyjny znajdują się w odległości co najmniej 0,5 km od działek wnioskodawcy.

Z analizy urbanistycznej zagospodarowania terenu wynika natomiast, iż teren objęty wnioskiem znajduje się na obszarze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Na działkach o numerach ewidencyjnych [...],[...] i [...] znajdują się budynki mieszkalne osób, które składały skargi. Działki w tym obszarze są stosunkowo wąskie o szerokości w granicach 15-17 metrów. Budynki na tych działkach zlokalizowane są w odległości 3 - 4 metry od granicy lub w granicy. Na całym obszarze, objętym analizą, znajdują się jedynie budynki mieszkalne jednorodzinne i towarzyszące im budynki gospodarcze. Wyniki tej analizy nie dają podstaw do rozstrzygnięcia o ustaleniu warunków zabudowy, zgodnych z wnioskiem inwestora. Ponadto, inwestycja ta, pomimo braku pozwolenia na budowę obiektów i robót budowlanych, została już zrealizowana. Dla inwestycji już zrealizowanej, nie można natomiast, zdaniem organu I instancji, ustalić warunków zabudowy.

Decyzją nr [...] z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14.czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. nr 98 z 2000r., poz. 10871 ze zm.), utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu I instancji.

W uzasadnieniu orzeczenia organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z treścią art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podjęcie decyzji o warunkach zabudowy działki uwarunkowane jest tym, że co najmniej jedna działka, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań, dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Z przeprowadzonej analizy urbanistycznej wynika natomiast, iż podstawową funkcją analizowanego terenu jest budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne. Na obszarze objętym analizą, w sąsiedztwie działek objętych zamierzeniem, brak jest zabudowy o charakterze i cechach, które na zasadzie kontynuacji funkcji, dawałoby możliwość ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji. Cechy zabudowy i zagospodarowania analizowanych terenów wskazują natomiast, że skład węgla nie będzie kontynuacją ich funkcji. Gdy zważy się równocześnie, że jest to przedsięwzięcie kwalifikowane do mogących znacząco oddziaływać na środowisko, z punktu widzenia przepisów o ochronie środowiska, a projektowane zagospodarowanie terenu nie odpowiada charakterystyce urbanistycznej sąsiednich terenów, to bez znaczenia dla istoty rozstrzygnięcia pozostaje czy dotyczy ono przedsięwzięcia na terenie już w części zagospodarowanym, ale na inne cele i pod rządami planu miejscowego, który utracił moc z końcem 2003r.

Sprzeczność nowej zabudowy i zagospodarowania z ustaloną funkcją terenów, oznacza zatem brak spełnienia warunku, wynikającego z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co wyłącza możliwość ustalenia warunków zabudowy na terenie objętym postępowaniem dla projektowanego przedsięwzięcia, które zresztą zostało już zrealizowane. Skoro ponad wszelką wątpliwość, funkcją analizowanego terenu jest budownictwo mieszkaniowe, to tym samym, w ocenie organu odwoławczego, jedynie owa funkcja determinuje możliwość dalszej zabudowy.

Wskazywane przez odwołującego składy opałowe przy ul. C i D oraz firma produkcyjna przy ul. A znajdują się poza terenem, objętym analizą (oddalonym o około 500 metrów i więcej od analizowanego terenu), nie mogą zatem, zdaniem Kolegium, mieć wpływu na dokonaną przez organ I instancji ocenę niedopuszczalności lokalizacji wnioskowanej inwestycji.

Skargi na powyższe rozstrzygnięcie złożyli A.K., T.M. i M. Ż.

Skarga M.Ż, zarejestrowana pod sygn. akt II SA/Łd 10066/07, została, postanowieniem z dnia 27.marca 2008r., odrzucona z uwagi na nieuzupełnienie jej braków. Postępowanie ze skargi T. M. w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 1065/07 zostało natomiast, postanowieniem z tej samej daty, umorzone w następstwie skutecznego cofnięcia skargi.

W skardze A.K. sformułowano zaś zarzut naruszenia art. 7 i 77 Kodeksu postępowania administracyjnego wskazując, iż organy obu instancji zaniechały ustalenia rzeczywistego zamiaru inwestycyjnego skarżącego. Skład węgla bowiem to nie obiekt budowlany a jedynie funkcja jaką ma spełniać projektowane przedsięwzięcie. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie kontestowanej decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, odwołując się do merytorycznego uzasadnienia stanowiska, zawartego w motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Uczestniczki postępowania T.M. i M. Ż. wniosły o oddalenie skargi, wskazując na uciążliwość przedsięwzięcia już prowadzonego przez skarżącego.

Prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27.marca 2008r., przyznano skarżącemu A.K. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25.lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2).

Sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla decyzję w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność decyzji w całości lub części. Stwierdzenie wydania decyzji z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 ustawy z dnia 30.sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./, zwanej w dalszej części rozważań p.p.s.a.). Po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.) .

Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia decyzji, Sąd nie stwierdził, by zaskarżone orzeczenie naruszało prawo, w stopniu określonym w cytowanym przepisie.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do tych zarzutów skargi a uprzednio odwołania, które zmierzają do zakwestionowania potrzeby prowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla przedsięwzięcia, określonego przez wnioskodawcę. Otóż, zgodnie z treścią art. 64 ust. 1 w zw. z art. 52 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu terenu, ustalenie warunków zabudowy następuje na wniosek inwestora. Wniosek ten wszczyna postępowania w zakresie żądania, określonego przez wnioskodawcę. W rozpoznawanej sprawie, A.K., po wielokrotnych modyfikacjach (pierwotnie wniosek dotyczył wagi do ważenia płodów rolnych i żywca, produkowanych w gospodarstwie rolnym), sformułował ostatecznie przedmiot swego żądania wskazując, iż obejmuje on składowanie węgla w ilości 100-200 ton rocznie do bieżącej sprzedaży, wagę elektroniczną najazdową o nośności 10 ton ("wniosek uzupełniający" z dnia 6. marca 2007r.). Organ zatem, przedmiotem rozpoznania uczynił żądanie wnioskodawcy, oceniając je pod kątem spełnienia przesłanek, określonych w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. O tym bowiem, jaki charakter i zakres żądania ma mieć pismo wniesione przez stronę w postępowaniu administracyjnym, decyduje ostateczne strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane. (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4.kwietnia 2002r. w sprawie o sygn.akt I SA 2188/00, niepubl. w zbiorze urzędowym, dostępny Lex nr 81741)

Fakt, iż wnioskodawca uważa ostatecznie postępowanie za "niepotrzebne", bowiem przed wszczęciem postępowania samowolnie wzniósł obiekty budowlane potrzebne mu do prowadzenia działalności gospodarczej oraz dokonał samowolnego przekształcenia sposobu użytkowania obiektów budowlanych wzniesionych uprzednio (budynku garażowego, wybudowanego na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 1.sierpnia 1994r.), nie przemawia za jego bezprzedmiotowością, w sytuacji gdy inwestor jednocześnie popiera wniosek o ustalenie warunków zabudowy. Niezależnie już bowiem od wewnętrznej sprzeczności tego rodzaju stanowiska (żądanie ustalenia warunków zabudowy przy jednoczesnym dowodzeniu bezprzedmiotowości postępowania w tym zakresie), Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, podziela pogląd prawny, wyrażony w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20.grudnia 2007r., w sprawie o sygn.akt P 37/06 (OTK – A 2007/11/160, t. 6-4-6.6), iż co do zasady powinna istnieć możliwość ustalenia warunków zabudowy również po wybudowaniu (samowolnym) obiektu budowlanego a nawet po wszczęciu postępowania rozbiórkowego. W tym kontekście, nie sposób podzielić stanowiska, wyrażonego we wcześniejszych wyrokach sądów administracyjnych (np. w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.grudnia 2006r., w sprawie o sygn.akt IV SA/Wa 1841/2006 niepubl. w zbiorze urzędowym, dostępny Lex nr 308033 oraz z dnia 15.stycznia 2007r., w sprawie o sygn.akt IV SA/Wa 2018/2006, niepubl. w zbiorze urzędowym, dostępny Lex nr 310877 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7.listopada 2007r., w sprawie o sygn.akt II OSK 1199/06, niepubl. w zbiorze urzędowym, dostępny Lex nr 352395), co do bezprzedmiotowości tego rodzaju postępowań. Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy ma bowiem, co podkreśla Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu przywołanego wyżej wyroku, wyłącznie charakter informacyjny i sama przez się nie kształtuje praw ani obowiązków inwestora, wynikających wprost z ustaw. Nie podlega nadto wykonaniu ani nie nadaje się do wykonania, co powoduje, że realizacja inwestycji nie wyklucza możliwości deklaratywnej oceny jej zgodności z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się natomiast do meritum żądania wnioskodawcy wskazać należy, iż dokonana przez organy obu instancji ocena, sprecyzowanego ostatecznie w piśmie z dnia 6 marca 2007r. wniosku inwestora, jest prawidłowa.

Po pierwsze bowiem, zgodnie z treścią art. 59 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku planu miejscowego, zmiana zagospodarowani terenu, nawet nie wymagająca pozwolenia na budowę, rodzi konieczność ustalenia, w drodze decyzji warunków zabudowy, z wyjątkiem tymczasowej, trwającej do roku, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu. W rozpoznawanej sprawie poza sporem jest, iż A.K. poza wzniesieniem na działce nr [...] budynków mieszkalnych, uzyskał pozwolenie na budowę jedynie budynku garażowego na działce nr [...]. Poczynając od 1.sierpnia 1995r. nie sankcjonował natomiast prawnie zmiany sposobu użytkowania budynku garażowego, nie występował o ustalenie warunków zabudowy (a wcześniej zabudowy i zagospodarowania) dla żadnej inwestycji na wspomnianym terenie, nie uzyskał nadto pozwolenia na budowę ani też nie dokonał zgłoszenia zamiaru posadowienia obiektów, służących mu do prowadzonej co najmniej od 2005r. działalności gospodarczej, polegającej na składowaniu i sprzedaży węgla (wiata, stanowiąca zadaszenie wagi, utwardzenie terenu, ściany oporowe, podjazd betonowy etc.). Wszelkie zatem, dokonane samowolnie zmiany sposobu zagospodarowania wspomnianych działek, zabudowanych pierwotnie budynkami mieszkalnymi oraz budynkiem garażowym, nie mogą stanowić wyznacznika, dla ustalenia zgodnego z prawem sposobu ich zagospodarowania. Tym samym też trafne jest stanowisko organów, iż prowadzenie składu opałowego tj. magazynowanie i sprzedaż węgla w ilości 100/200 ton rocznie oraz posadowienie wagi najazdowej o nośności 10 ton na działkach, zabudowanych budynkami mieszkalnymi oraz budynkiem garażowym, stanowi zmianę zagospodarowania terenu, wymagającą ustalenia warunków zabudowy. Prowadzi bowiem do zmiany funkcji danego terenu oraz intensywności i sposobu jego wykorzystania.

Zgodnie natomiast z treścią art. 61 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków, określonych w punktach 1-5 tegoż przepisu. W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył spełnienia przesłanki tzw. dobrego sąsiedztwa, wymienionej w art. 61 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, wymagającej by co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań, dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Ratio legis art. 61 ustawy jest ochrona ładu przestrzennego. Ma on na celu powstrzymanie zabudowy niedającej się pogodzić z zabudową już istniejącą na terenach, gdzie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. W rozpoznawanej sprawie wyniki przeprowadzonej analizy urbanistycznej wskazują, iż w obszarze analizowanym, wyznaczonym zgodnie z normą § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U., nr 164, poz. 1588) znajdują się nieruchomości zabudowane budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi oraz towarzyszącymi im budynkami gospodarczymi (analizie poddano teren o promieniu przekraczającym 50 metrów, licząc od każdej granicy działki nieruchomości, zaś szerokość działki inwestora nie przekracza 17 metrów.). Zabudowa sąsiednia jest zatem jednorodna, przy czym, jak wynika z części graficznej analizy, jej przedmiotem były nie tylko działki bezpośrednio sąsiadujące z terenem inwestycji, lecz rozległy obszar, stanowiący określoną urbanistyczną całość. Żadna nieruchomość w promieniu około 0,5 km od działek, objętych wnioskiem nie jest wykorzystywana w sposób, mogący stanowić wzorzec dla określenia zagospodarowania terenu skarżącego w planowany przezeń sposób. Fakt, że przy ul. A znajduje się zakład produkcyjny (obiekt zamknięty, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza), nie upoważnia do odwoływania się doń przy ustalaniu wymagań, dla zabudowy na działkach skarżącego, skoro obie nieruchomości dzieli odległość blisko pół kilometra (przy szerokości działki skarżącego około 17 metrów), nawet jeśli nieruchomości te położone są w tym samym obrębie geodezyjnym. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy są również obiekty, zlokalizowane przy ul. C i D, skoro nie są one dostępne z tej samej drogi publicznej, dodatkowo zaś zlokalizowane również w odległości około 0,5 km od działek skarżącego.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż zaskarżona decyzja, odmawiająca ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej przez A. K. inwestycji, odpowiada prawu. W konsekwencji, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono o oddaleniu skargi, wobec braku podstaw do jej uwzględnienia.

A.K.