Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk, Sędzia NSA Małgorzata Miron (spr.), Sędzia del. WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 października 2013 r. sygn. akt II SA/Wr 620/13 w sprawie ze skargi S.M. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 października 2013 r., sygn. akt II SA/Wr 620/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę S.M. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...] w przedmiocie wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków.

Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...] Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, na wniosek skarżącego, orzekł o zmianie w danych ewidencyjnych polegających na aktualizacji użytków gruntowych w operacie ewidencji gruntów i budynków obrębu Piekary w działce ewidencyjnej 1, w związku z pomiarem powykonawczym budynków hodowli i sprzedaży roślin. W decyzji wskazano, że na działkach nr 2 i 1 położony jest budynek Centrum Ogrodniczego. Działki te zostały wyodrębnione w wyniku podziału nieruchomości, zatwierdzonego decyzją z dnia [...] sierpnia 2004 r., który polegał na wydzieleniu z działki nr 3 działek nr 4 i 2, zaś z działki nr 5 działek nr 1 i 6.

W dniu 22 października 2012 r. wpłynął do organu I instancji wniosek G.M. o dokonanie na podstawie § 45 w związku z § 35 ust. 7 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków aktualizacji operatu ewidencyjnego prowadzonego dla działek nr 2 i 1, przez usunięcie z operatu budynków o numerze ewidencyjnym 7 o powierzchni 1.113,50 m2 (data zakończenia budowy 2001 r.), 8 o powierzchni 2.316,50 m2 (data zakończenia budowy 2007 r.), nr 9 o powierzchni 2.664,70 m2 (data zakończenia budowy 19 kwietnia 2011 r.) i nr 10 o powierzchni 1.036,30 m2 (data j.w. 19 kwietnia 2011 r.), albowiem przedmiotowe obiekty nie stanowią budynków w rozumieniu § 2 pkt 4 rozporządzenia, gdyż nie są trwale związane z gruntem i nie posiadają fundamentów. Dlatego dane w operacie ewidencyjnym miały być nieprawdziwe.

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] Prezydent Miasta Legnicy odmówił dokonania zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków polegających na usunięciu w kartotece budynków budynku nr 11 na działce nr 2 i budynków nr 9, 7 i 8 na działce nr 1, funkcja budynków handlowo - usługowa. Według uzasadnienia zmianę użytku w działce 1 i założenie kartoteki dla nowych budynków na obu działkach wykonano na zlecenie skarżącego w 2011 r. Dokumentacja ta została przyjęta do zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Obiekty posiadają opracowane projekty budowlane. W 2010 r. wydano pozwolenie na rozbudowę budynku szklarni - salon hodowli i sprzedaży roślin "[...]" .

W wyniku dowodu z oględzin i dokumentacji fotograficznej (k. 87-101 akt adm.) ustalono, że obiekty są trwale związane z gruntem. Według rozporządzenia w sprawie Kwalifikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622, dalej "KŚT") obiekty te stanowią budynki niemieszkalne, handlowo - usługowe (centra handlowe).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył S.M.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał decyzję organu pierwszej instancji w mocy. Organ przytoczył brzmienie art. 7d ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne i § 1, § 2 ust. 1, § 65 ust. 1 i 2, § 78 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38, poz. 454). W ich świetle budynkiem jest obiekt budowlany będący budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury wprowadzonych na podstawie ustawy o statystyce publicznej (Dz. U. z 2012 r., poz. 591). Rozporządzenie wymienia budynki handlowo - usługowe o cechach określonych w KŚT oraz budynki posadowione na filarach, zaś rok zakończenia budowy poszczególnych budynków przyjmuje się według ewidencji obiektów budowlanych oddawanych do użytkowania prowadzonej przez organy budowlane. W ewidencji wykazuje się wszystkie budynki wybudowane na podstawie pozwolenia na budowę. Organ wskazał, że istnieje obowiązek utrzymania operatu ewidencyjnego w stanie aktualności (§ 44 pkt 2, § 46, § 47 ust. 1 ww. rozporządzenia). Gdy aktualizacja wymaga wyjaśnień zainteresowanych lub uzyskania dodatkowych dowodów, starosta przeprowadza w sprawie aktualizacji postępowanie administracyjne lub stosuje art. 22 ust. 3 Prawa geodezyjnego i kartograficznego. Organ w decyzji omówił dowody pozwalające na ustalenie rodzaju obiektów budowlanych położonych na działkach skarżącego. Były to: pozwolenie na budowę obejmujące rozbudowę budynku szklarni - salon hodowli i sprzedaży roślin na działkach nr 4, 2, 1, dokumentacja geodezyjna i kartograficzna przyjęta do zasobu zawierająca wykaz zmian dot. działki 1 z fragmentem mapy ewidencyjnej z naniesionymi budynkami - wykonawca prac geodezyjnych dokonał pomiaru powykonawczego budynków (hal) na działkach nr 2 i 1, zaś zmiany zostały wprowadzone do operatu z urzędu w trybie aktualizacji operatu ewidencyjnego, a ponadto wypis z rejestru gruntów gdzie zaznaczono "inne tereny zabudowane Bi" zaś w kartotekach budynków według stanu na dzień 5 kwietnia 2013 r. wpisano m.in. budynki nr 8, 7, 9 i 11 jako budynki handlowo-usługowe, materiał inne. Organ powołał dowód z oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną, wskazujący na trwałe powiązanie obiektów z gruntem. Według organu, z dowodów tych wynika jednoznacznie, że wymienione obiekty są budynkami handlowo - usługowymi. Uznał w związku z tym, że nie było podstawy do uzyskania opinii biegłego. Stan faktyczny obiektów został ustalony, zaś ich zaliczenie do określonego rodzaju wymagało stosowania prawa, nie zaś oceny biegłego. Jak podał, dla organu ewidencyjnego podstawowe znaczenie ma dokumentacja budowlana, ta zaś wskazuje na wybudowanie przez skarżącego budynków.

W skardze do sądu administracyjnego S.M. nadal zarzucił dowolne uznanie w oparciu o oględziny i zdjęcie, że obiekty są budynkami, chociaż nie mają cech budynku (brak fundamentu, możliwość przeniesienia obiektu w inne miejsce, brak trwałych przegród budowlanych, brak dachu), co - jego zdaniem -narusza art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a. oraz naruszenie art. 78 w związku z art. 84 k.p.a. przez niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność, czy obiekty są trwale związane z gruntem i czy stanowią budynki. Zdaniem skarżącego, organ nie odniósł się do zarzutu odwołania dotyczącego braku cech obiektów, wymaganych do uznania ich za budynki, niezależnie od kwestii trwałego związania ich z gruntem. Według KŚT, budynkiem jest obiekt budowlany posiadający cechy wymienione w ustawie Prawo budowlane. Istniejące w szklarniach zamknięcia stanowią element całości obiektu, a nie osobną konstrukcję dachową. Skarżący podniósł, że obiekty skarżącego zostały wadliwie oznaczone w decyzjach o pozwoleniu na budowę. Jego zdaniem dokumentacja architektoniczno - budowlana uzasadnia aktualizację operatu, ale z urzędu. W niniejszej sprawie za istotny uznał dowód z prawidłowo przeprowadzonych oględzin. Dla właściwej oceny ustaleń wynikających z tego dowodu, niezbędne było powołanie biegłego. Skarżący dołączył decyzję o pozwoleniu na budowę wydaną dla innego podmiotu, w której Starosta Pilski obiekt ekspozycji roślin określił jako budowlę.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w oparciu o dotychczasową argumentację. Dodał, że cechy budynku dla potrzeb ewidencji gruntów i budynków wskazano w PKOB, gdzie nie wymienia się cechy posiadania fundamentów. Jego zdaniem okoliczność, czy obiekty są trwale związane z gruntem, nie była istotna dla rozstrzygnięcia. Istotne było wydanie pozwolenia na budowę budynków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 17 października 2013 r. oddalił skargę. Sąd pierwszej instancji zaznaczył, iż skarżący złożył wniosek o aktualizację operatu ewidencyjnego nie w oparciu o okoliczności faktyczne wykazujące zmiany dotychczasowych danych, lecz w oparciu o twierdzenie, że te niezmienione okoliczności faktyczne powinny podlegać odmiennej od dotychczasowej ocenie prawnej, co w konsekwencji uzasadnia odmienne zapisanie w ewidencji pewnych danych. Co do zasady zatem nie było podstawy do aktualizacji, skoro dane nie uległy zmianie, a ewentualnie do ponownej oceny prawidłowości dotychczasowych zapisów ewidencyjnych. Dla celów ewidencyjnych stosuje się standardowe klasyfikacje i nomenklatury (art. 40 i art. 60 ustawy o statystyce publicznej Dz. U. z 2012 r., poz. 591 w związku z rozporządzeniem RM w sprawie KŚT Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 w związku z rozporządzeniem w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316). Samo rozporządzenie w sprawie ewidencji posługuje się, jak w ocenie Sądu trafnie zauważył organ, pojęciem "budynków posadowionych na filarach" (§ 63 ust. 1 pkt 3). Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że w ramach grupy budynków KŚT wymienia przykładowo zbiorniki, silosy, budki telefoniczne, garaże i zadaszone parkingi, kioski towarowe na trwale związane z gruntem, hale, stacje paliw, zadaszone trybuny do oglądania sportów na świeżym powietrzu, urządzenia parków, boiska sportowe, tunel foliowy, szklarnie, domki kempingowe, cmentarze, wiaty autobusowe, toalety publiczne, groty solne. Do klasyfikowania obiektów budowlanych służy PKOB, który definiuje je jako konstrukcje połączone z gruntem, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Budynki zaś według PKOB to obiekty budowlane z wybudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przy czym za szczególny rodzaj budynku uważa się wiatę. Odrębną grupę stanowią "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej". W ocenie Sądu, przepisy obu rozporządzeń nie realizują zatem w pełni odesłania do definicji budynku w prawie budowlanym, skoro w niektórych przypadkach zaliczają do budynków obiekty nie będące nawet obiektami budowlanymi. Rozporządzenie w sprawie ewidencji w ogóle nie zawiera odesłania do prawa budowlanego, lecz do wskazanych rozporządzeń (§ 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia). Organ w odpowiedzi na skargę niepotrzebnie, w ocenie Sądu pierwszej instancji, odwołał się do ustaw podatkowych. Ustawy te niekiedy odsyłają do prawa budowlanego, ale jednocześnie zakazują kwestionowania danych ewidencyjnych (art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne), których treść nie odpowiada prawu budowlanemu. W niniejszej sprawie nie były istotne dylematy stosowania prawa podatkowego. Sąd zaznaczył, iż wniosek skarżącego nie zmierzał do usunięcia poprzednich wpisów danych ewidencyjnych, jako błędnych, zaś organ był w zasadzie związany treścią wniosku. Tym niemniej dokonał ponadto ustaleń i ocen zmierzających do weryfikacji wcześniejszych zapisów. Ustalenia te i oceny były, zdaniem Sądu, trafne, znajdujące oparcie w materiale dowodowym oraz nie wymagały przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. Z tych względów Sąd wojewódzki oddalił skargę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł S.M. Wyrok zaskarżono w całości zarzucając mu naruszenie przepisów:

- art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej jako "p.p.s.a.) w związku z § 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków z dnia 2001 r. mające istotny wpływ na wynik sprawy, a wyrażający się w oddaleniu skargi ze względu na przyjęcie, że obiekty budowlane w postaci szklarni są budynkami, które mogą znajdować się w ewidencji gruntów i budynków, albowiem w ewidencji tej mogą się znajdować, zdaniem Sądu pierwszej instancji, nawet "obiekty niebędące obiektami budowlanymi" w sytuacji, gdy budynkiem w rozumieniu wspomnianych przepisów ewidencyjnych jest wyłącznie "obiekt budowlany, który jest budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury, wprowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej", a zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do Grupy 1 "Budynki i lokale spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze prawo własnościowego do lokalu mieszkalnego" Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie klasyfikacji środków trwałych z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), do których to przepisów wspomniana ustawa o statystyce publicznej odsyła w art. 40 ust. 2 - przez budynek "należy rozumieć obiekt budowlany, który jest trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane)", co nie jest spełnione w przypadku szklarni wnioskodawcy, albowiem szklarnie te nie posiadają fundamentów, można je przenosić w inne miejsce, brak jest w nich trwałych przegród budowlanych, a także nie posiadają dachu (stałego, tylko ruchomy), co powinno prowadzić do stwierdzenia, że zasadnym jest dokonanie aktualizacji w operacie ewidencji gruntów i budynków dotyczącej zawnioskowanych obiektów szklarni;

- art. 151 p.p.s.a w związku z § 45 ust. 2 w zw. z § 35 pkt 7 rozporządzenia w sprawie gruntów i budynków, mające istotny wpływ na wynik sprawy, wyrażające się w oddaleniu skargi ze względu na przyjęcie stanowiska, że złożony przez skarżącego wniosek o aktualizację operatu ewidencyjnego w celu wykreślenia z ewidencji gruntów i budynków obiektów budowlanych niebędacych faktycznie budynkami w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, który to fakt miał zostać ustalony w wyniku oględzin organu ewidencyjnego, nie stanowi podstawy do aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków, w sytuacji, gdy jak wynika z treści naruszonych przepisów, źródłami danych ewidencyjnych potrzebnymi do sporządzenia aktualizacji są również oględziny obiektów (budynków), albowiem aktualizacja ma na celu odzwierciedlać bezsporne dane o gruntach, budynkach i lokalach, a nie może wskazywać obiektów, które nie mają charakteru budynków, gdyż jest to sprzeczne z deklaratoryjno-informacyjnym charakterem tej ewidencji.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozwinięto argumentację zawartą w powyższych zarzutach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzegł okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania, stąd też kontrola instancyjna ograniczała się do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Rozpoznając sprawę we wskazanych granicach Sąd doszedł do przekonania, że zarzuty skargi kasacyjnej nie znajdują usprawiedliwionych podstaw.

Zaskarżonym do Sądu pierwszej instancji rozstrzygnięciem organ administracji odmówił wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków polegającej na usunięciu z kartoteki oznaczonych budynków.

Decyzja ta zapadła na skutek rozpoznana wniosku G.M. o dokonanie aktualizacji operatu ewidencyjnego poprzez usunięcie z tego operatu 4 opisanych we wniosku budynków. W ocenie wnioskodawczyni wpis w tym zakresie jest błędny albowiem obiekty te nie są budynkami w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454, ze zm.).

Analiza wniosku wszczynającego postępowanie nie pozostawia wątpliwości co do trafności stanowiska Sądu, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do aktualizacji. W § 45 ust. 1 rozporządzenia w sprawie gruntów i budynków (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania decyzji) zdefiniowano pojęcie "aktualizacji" i poprzez wskazanie, iż aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych. A zatem skuteczność wniosku o aktualizację operatu jest ściśle związana z poprzedzającymi ten wniosek zmianami faktycznymi, które powodują, że zapisy w ewidencji stają się nieaktualne. Z taką sytuacją, jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, nie mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej spawy. W ewidencji widnieją bowiem wpisy co do tego, że posadowione na gruncie obiekty są budynkami, a wolą skarżącego jest to, aby dokonać odmiennej oceny prawnej tych obiektów. Aktualizacja ewidencji nie może służyć wprowadzaniu takich zmian. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się także, że aktualizacja zmian nie obejmuje usuwania błędnych wpisów w ewidencji, chyba że omyłki te są oczywiste, a prawidłowe dane wynikają z przedłożonych dokumentów (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 30 września 2011 r. I OSK 1628/10, Lex 964687). Należy w tym miejscu przypomnieć, że istotą ewidencji nie jest tworzenie nowych stanów prawnych ale ewidencjonowanie, rejestrowanie stanów wynikających z przedłożonych organom rejestrowym dokumentów. Taki pogląd wyrażany jest w sposób jednolity w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 27 października 1998 r. w sprawie II SA 1094/98, Lex 41305). Za takim stanowiskiem przemawia także treść § 46 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, który określa, jakie zmiany wprowadza się do ewidencji. Przepis ten stanowi bowiem, że z urzędu wprowadza się zmiany wynikające z:

1) prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych;

2) opracowań geodezyjnych i kartograficznych, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierających wykazy zmian danych ewidencyjnych;

3) dokumentacji architektoniczno-budowlanej gromadzonej i przechowywanej przez organy administracji publicznej;

4) ewidencji publicznych prowadzonych na podstawie innych przepisów.

Żadna z opisanych wyżej sytuacji nie zaistniała w okolicznościach niniejszej sprawy. Wnioskodawca nie przedłożył dokumentów, które potwierdzałyby, że zmieniły się jakiekolwiek dane ewidencyjne. Jedynie na marginesie wskazać należy, że skarżący w piśmie wszczynającym niniejsze postępowanie zawarł wniosek o wykreślenie wskazanych obiektów albowiem nie stanowią one budynków natomiast nie wskazał na konieczność dokonania w to miejsce innych wpisów. Uwzględnienie wniosku skutkowałoby zatem dokonaniem wpisu, który stanowiłby potwierdzenie stanu niezgodnego z prawem albowiem nie ulega wątpliwości, że działka nr ew. 2 i 1 jest działką zabudowana.

W świetle powyższych rozważań, wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie, nie mogło mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przeprowadzenie dowodu z oględzin. Wprawdzie zgodnie z treścią § 35 pkt 7 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, który ma odpowiednie zastosowanie do aktualizacji ewidencji wyniki oględzin są jednym ze źródeł danych ewidencyjnych niezbędnych do założenia ewidencji jednakże powyższy dowód nie mógł służyć dokonaniu zmian zawartych we wniosku. Nie stanowi bowiem dowodu na to, że zaistniały zmiany w stanie faktycznym od daty dokonania wpisu.

Konkludując nie ma racji skarżący kasacyjnie twierdząc, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane z naruszeniem art. 151 p.p.s.a. w zw. § 45 ust. 2 w zw. z § 35 pkt 7 omawianego rozporządzenia.

Nie ma także racji skarżący twierdząc, że Sąd wojewódzki wadliwie oddalił skargę uznając za prawidłowe stanowisko organów ewidencyjnych, co do tego, że obiekty objęte wnioskiem są budynkami. Rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków w § 2 ust. 1 pkt 4 wskazało, że przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury wprowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. Nr 88, poz. 439, ze zm.). Powyższa ustawa nie zawiera definicji legalnej budynku lecz odsyła w tym zakresie do rozporządzeń wykonawczych, w tym m.in. do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), (Dz.U. Nr 112, poz. 1316) oraz rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz.U. Nr 242, poz. 1622). Jedynie ten ostatni akt prawny zawiera definicję budynku zbieżną z tą, która jest zawarta w ustawie – Prawo budowlane, a która wskazuje, że budynek to obiekt budowlany, który jest trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowanych oraz posiada fundamenty i dach. Po pierwsze, wbrew zarzutom autora skargi kasacyjnej, przepisy rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków nie pozostawiają wątpliwości, że budynek w rozumieniu tego rozporządzenia jest pojęciem szerszym niż budynek w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego oraz rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Rozporządzenie to w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji zawierało załącznik nr 4 "Wymiana i udostępnianie danych bazy danych ewidencyjnych", w którym w pkt 19 wymienione są rodzaje budynków. Ustawodawca odwołał się do legalnej definicji zawartej w § 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia jednakże w rubryce "Kod funkcji użytkowej" pod pkt 5 wpisano m.in. zbiorniki i silosy. Takie obiekty nie są budynkami w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo budowlane i ww. rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, nie może zatem budzić wątpliwości, że pojęcie: "budynek" w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków jest szersze niż zawarte w ustawie - Prawo budowlane.

Rację ma zatem Sąd pierwszej instancji twierdząc, że dane dotyczące rodzajów obiektów budowlanych objętych wnioskiem są prawidłowe. Jedynie na marginesie zwrócić należy uwagę, że w decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. organ architektoniczno – budowlany udzielił skarżącemu pozwolenia na budowę (rozbudowę) jednego z obiektów będącego przedmiotem niniejszego postępowania, który określił jako budynek. Decyzja ta jest ostateczna i wiąże inne organy, w tym przede wszystkim organ ewidencyjny, który nie jest władny dokonywać zmian w zakresie kwalifikacji obiektu.

I wreszcie, niezależnie od podanych wyżej okoliczności wskazać należy, że nie można się zgodzić się skarżącym, że przedmiotowe obiekty nie noszą cech budynku również w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego i rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Niewątpliwie obiekt ten ma dach. Nawet jeśli ta część tworzy konstrukcyjnie jedną całość ze ścianami oraz jest otwierana to nie zmienia to faktu, że obiekt ten posiada element przykrywający i osłaniający pozostałą część przed wpływami atmosferycznymi, czyli taką część, którą spełnia również dach.

Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej jest to również obiekt trwale związany z gruntem. Pojęcie trwałego związania obiektu z gruntem było wielokrotnie przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w szczególności w sprawach dotyczących sposobu reglamentacji wolnostojących tablic reklamowych. Ostatecznie utrwalił się pogląd, który w pełni podziela Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, że o trwałości związania budowli z gruntem decyduje intensywność tego związania. Intensywna więź budowli z gruntem może zaś mieć miejsce nie tylko wówczas, gdy będzie ona połączona z gruntem w taki sposób, że aby je rozdzielić koniecznym byłoby uszkodzenie gruntu lub urządzenia albo zarazem gruntu i urządzenia. O takiej trwałości decyduje wielkość obiektu, jego masa i względy bezpieczeństwa. Obiekty trwale związane z gruntem to obiekty posadowione w taki sposób, by być odporne na działanie warunków atmosferycznych, w tym podmuchów wiatru, w sposób zapewniający im stabilność Niewątpliwe budynki szklarni takie trwałe powiązanie z gruntem posiadają. Nie może przy tym ujść uwadze, o czym zdaje się zapominać autor skargi kasacyjnej konstruujący zarzut niewłaściwej kwalifikacji tego obiektu, że każdy z tych obiektów posiada bardzo dużą powierzchnię ponad 1000 m2, a nawet 2600 m2 co samo przez się uzasadnia stanowisko, że musi on być, dla bezpieczeństwa użytkowania, trwale z gruntem związany.

Obiekt ten posiada również fundament. Należy bowiem podkreślić, że fundament obecnie nie musi być zrealizowany pod całą powierzchnią obiektu któremu ma służyć. Rodzajem fundamentu jest bowiem również stopa fundamentowa pod słupami. Materiał zdjęciowy znajdujący się w aktach sprawy wskazuje, że obiekt ten posiada takie słupy stanowiące elementy konstrukcyjne obiektu. Warto też zauważyć, że fundament w dobie obecnej technologii budowlanej może być posadowiony płytko w ziemi lub wręcz w ogóle nie być zagłębiony.

Obiekt ten jest również wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. Nie zmienia tego faktu okoliczność, że nie posiada on wewnątrz ścian działowych. Wydzielenie z przestrzeni oznacza bowiem posiadanie co najmniej jednej, zewnętrznej ściany, która zamyka pewną przestrzeń. Budynkiem będzie zatem również obiekt, który nie posiada żadnych ścianek działowych. Te wszystkie okoliczności wskazują, że nie można podzielić zarzutów skargi kasacyjnej co do naruszenia art. 151 p.p.s.a. w zw. § 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków albowiem obiekty wpisane do ewidencji spełniają warunki do zakwalifikowania ich jako budynki w rozumieniu tego rozporządzenia.

Mając powyższe na uwadze, uznając, że zarzuty skargi kasacyjnej nie znajdują usprawiedliwionych podstaw, na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.