Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 17 czerwca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Lorych-Olszanowska Sędziowie WSA Marzenna Kosewska (spr.) WSA Walentyna Długaszewska Protokolant: st. sekr. sąd. Janusz Maciaszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2014 roku przy udziale sprawy ze skargi X. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Y. z dnia ... lipca 2013 roku nr ... w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych oddala skargę

Prezydent Miasta Y. decyzją z dnia ... kwietnia 2013 r., nr ..., powołując się na treść m.in. art. 84 ust. 3 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.; dalej: Prawo o ruchu drogowym), orzekł o cofnięciu uprawnień do wykonywania badań technicznych diagnoście W..

Organ podatkowy pierwszej instancji wskazał, że w toku postępowania administracyjnego ustalono, że strona pełniąc funkcję diagnosty na stacji diagnostycznej w miejscowości V., poświadczyła nieprawdę w ten sposób, że po przeprowadzeniu przeglądów technicznych ciągnika siodłowego marki ...oraz naczepki marki ... – pomimo usterek w postaci: braku legalizacji tachografu, wycieków płynów eksploatacyjnych, korodowanej kabiny i oddzielających się od niej stopni po stronie prawej i lewej, wycieków płynów z amortyzatorów osi II oraz luzów na drążku podłużnym układu kierowniczego, a także popękanej ramy w części przedniej wspornika osi III strony lewej, braku linii hamulca postojowego, oberwanego powietrznego zaworu rozdzielającego, zerwanych amortyzatorów osi II, popękanych wsporników podłogi, a także nadmiernie zużytych opon – dopuścił do ruchu te pojazdy, potwierdzając taki fakt w dowodach rejestracyjnych wskazanych pojazdów. Z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego z dnia ... lipca 2011 r. wyniknęło, że usterki techniczne obu pojazdów nie pozwalały na dopuszczenie tego zespołu pojazdów do ruchu na drogach publicznych, a ich charakter oraz różnorodność wskazywały, że wykonujący te badania diagnosta wykonywał swoje czynności nierzetelnie lub potwierdził nieprawdę w dowodach rejestracyjnych pojazdów bez ich oględzin.

W związku z powyższym wyrokiem z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. akt , Sąd Rejonowy w Z. skazał W. za czyn z art. 271 § 1 Kodeku karnego na karę pięciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonywania kary na okres dwóch lat. Orzeczenie to, w zakresie uznania skarżącego za winnego popełnienia wspomnianego czynu oraz wymiaru kary, zostało utrzymane w mocy przez Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia ... 2012 r., sygn. akt .... W konsekwencji Prokurator Prokuratury Rejonowej w ... wniósł o wszczęcie postępowania administracyjnego, wskazując, że na podstawie art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym zaistniała podstawa do cofnięcia stronie uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Organ pierwszej instancji stwierdził, że bezsporny pozostaje fakt, że diagnosta dopuścił się czynu, o którym mowa w art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym. Powzięcie zaś w jakikolwiek sposób informacji o dokonaniu przez diagnostę czynu, z którym związana jest sankcja pozbawienia go uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów, stanowi podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego w tym przedmiocie i cofnięcia uprawnień. Diagnosta powinien bowiem dawać rękojmię należytego wykonywania swoich obowiązków.

Na skutek wniesionego odwołania, decyzją z dnia ... lipca 2013 r., nr ..., na podstawie m.in. art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 267; dalej: k.p.a.), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Y. utrzymało w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji.

W ocenie organu odwoławczego, w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki wynikające z art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym. Fakt wydania przez diagnostę zaświadczenia lub dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami został należycie udokumentowany.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu strona zarzuciła decyzji odwoławczej naruszenie art. 84 Prawa o ruchu drogowym oraz art. 8 i 9 k.p.a. i wniosła o jej uchylenie. Zdaniem strony skarżącej, okoliczności rozpoznawanej sprawy wskazują na brak obiektywizmu organu przy wydaniu zaskarżonej decyzji. Według strony, organ oparł się wyłącznie na treści aktu oskarżenia, zapominając o zasadzie domniemania niewinności, a nie przeanalizował kompletnie treści wyroku Sądu Rejonowego. Ponadto ustalenia zawarte w treści zaskarżonej decyzji nie uwzględniają osobistej sytuacji życiowej i zawodowej strony, która zostanie podwójnie ukarana.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy uznał zarzuty strony za nieuzasadnione i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

W rozpoznawanym przypadku spór dotyczył stwierdzenia, czy organy administracyjne prawidłowo przyjęły – w oparciu o prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Z. z dnia ... grudnia 2011 r., sygn. akt – że skarżący poświadczył nieprawdę, wpisując do dowodów rejestracyjnych ciągnika marki ... oraz naczepy marki ... nieprawdzie informacje, dopuszczając przez to wskazane pojazdy do ruchu drogowego – a tym samym, czy organy zasadnie stwierdziły, że skarżący wypełnił przesłankę z art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym do cofnięcia mu uprawnień diagnostycznych. Innymi słowy, przedmiotem sporu było to, czy możliwe jest wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień diagnosty w sytuacji, gdy nieprawidłowości w pracy diagnosty, o jakich mowa w punkcie 2 art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym, stwierdzono nie na podstawie kontroli, o jakiej mowa w tym przepisie, lecz ujawniono je w inny sposób – na podstawie prawomocnego wyroku karnego.

Zgodnie z art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym, starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 , stwierdzono: po pierwsze, przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; po drugie – wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Zaistniały na gruncie analizowanej sprawy problem prawny rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 21 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11 (publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl), w której stwierdzono, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie.

W uzasadnieniu wskazanej uchwały, w celu wyjaśnienia znaczenia użytego w art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym zwrotu: "w wyniku przeprowadzonej kontroli", Naczelny Sąd Administracyjny dokonał analizy przepisów regulujących uprawnienia nadzorcze starosty w stosunku do stacji kontroli pojazdów i uprawnienia nadzorcze starosty w stosunku do diagnostów. W wyniku tej analizy Sąd kasacyjny stwierdził, że określenie to odnosi się do istnienia podstaw faktycznych do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście. Postępowanie to wszczynane jest z urzędu, a "wynik przeprowadzonej kontroli" jest informacją o takim stanie faktycznym, który w świetle prawa materialnego obliguje organ do uregulowania sytuacji poprzez podjęcie określonej decyzji.

W uzasadnieniu wspomnianej uchwały podkreślono, że brak jest racjonalnych przesłanek do wykluczenia możliwości wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień, w sytuacji gdy informacje o wydaniu przez diagnostę zaświadczenia albo dokonaniu wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami zostały uzyskane podczas analizy akt w innej sprawie, czy też pochodzą od innych organów. Przyjęcie poglądu przeciwnego spowodowałby, że przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym nie mógłby spełniać swojej funkcji. Nie może budzić wątpliwości, że celem tego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Wydanie przez diagnostę zaświadczenia, czy też dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, może mieć bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego, godzić w życie i zdrowie ludzkie. Założenie, że nie można wszcząć postępowania o cofnięcie uprawnień diagnoście, który przy wykonywaniu czynności diagnostycznych godzi się na takie zagrożenia, tylko z tego powodu, że nie ujawniono naruszającego prawo działania w toku kontroli przeprowadzonej u zatrudniającego go przedsiębiorcy, prowadzi do rażąco niesprawiedliwych i irracjonalnych konsekwencji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, "wynik kontroli", o którym mowa w art. 83 ust. 3 pkt 2 Prawo o ruchu drogowym, nie stanowi przesłanki zastosowania sankcji, lecz określa źródło informacji uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście. Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten podziela i jest nim związany na podstawie art. 269 § 1 p.p.s.a. W konsekwencji należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie źródło informacji, które uzasadniało wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty, stanowiła treść prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Z. z dnia 14 grudnia 2011 r. , sygn. akt .

Wobec powyższego organy trafnie przyjęły, że uzasadnione było cofnięcie skarżącemu uprawnień diagnosty w oparciu o przepis art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym. Na podstawie zebranego materiału dowodowego prawidłowe było uznanie, że zostały spełnione przesłanki z art. 84 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, obligujące organy do cofnięcia skarżącemu uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów.

W świetle powyższych rozważań zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie. Z tego względu, wobec stwierdzenia, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa ani materialnego ani procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Sąd oddalił skargę.