Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska - Litwiniec (spr.), Sędziowie: Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Anna Sękowska, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 października 2017 r. sprawy ze skargi M. W., Z. W. na postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania 1. uchyla zaskarżone postanowienie, 2. zasądza od Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na rzecz skarżących M. W., Z. W. solidarnie kwotę 614 (sześćset czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanowieniem z dnia [...].03.2017 r. nr [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska (zwany dalej GIOŚ), stwierdził niedopuszczalność odwołania M. i Z. W. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...].11.2016 r., nr [...] (zwanego dalej WIOŚ), którą wyrażono zgodę na podjęcie przez R. S. działalności w [...] w U. przy ul. [...], wstrzymanej decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...], z dnia [...].03.2016 r. nr [...]. Stan niniejszej sprawy przedstawia się następująco. [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w [...] decyzją z dnia [...].03.2016 r. wstrzymał użytkowanie instalacji do produkcji wyrobów z gumy, eksploatowanej przez R. S., prowadzącego działalność pod nazwą [...] z siedzibą w U., przy ul. [...], w związku z wprowadzaniem przez podmiot korzystający ze środowiska substancji do środowiska bez wymaganego pozwolenia. W decyzji określono termin wstrzymania użytkowania instalacji, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia jej użytkowania, po upływie 24 godzin od dnia gdy niniejsza decyzja stanie się ostateczna.

Strona odwołała się od tej decyzji do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. W efekcie, decyzją z dnia [...].08.2016 r., nr [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej terminu wstrzymania i rozstrzygnął o wstrzymaniu użytkowania instalacji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Termin wstrzymania użytkowania instalacji upłynął w dniu 13.09.2016 r. Przeprowadzona przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska Delegatura w [...] w dniu 21.09.2016 r. wizja lokalna instalacji wykazała, że nadal ona pracuje. Upomnieniem z dnia 23.09.2016 r. wezwano R. S. do niezwłocznego wykonania obowiązku wstrzymania użytkowania instalacji oraz do poinformowania Organu o realizacji tego obowiązku. Strona się do tego nie zastosowała. Jednakże otrzymała zezwolenie na emisją, bowiem w dniu [...].10.2016 r. Starosta [...] decyzją nr [...] udzielił R. S. pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza dla przedmiotowej instalacji (stała się ostateczna w dniu 14.11.2016 r.). Na skutek tego, w dniu 15.11.2016 r. R. S. złożył wniosek o wznowienie użytkowania wstrzymanej działalności, w związku z ustaniem przyczyny wstrzymania, powołując się na art. 372 ustawy Prawo ochrony środowiska (zwanej dalej P.o.ś.).

WIOŚ wyraził zgodę na podjęcie wstrzymanej działalności, uznając, że ustała przyczyna wstrzymania użytkowania tej instalacji, skoro Strona otrzymała pozwolenie na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza dla instalacji. Od decyzji tej odwołanie wnieśli M. i Z. W., zamieszkujący w sąsiedztwie terenu, na którym R. S. prowadzi działalność w [...]. Odwołujący się od kilku lat kwestionowali działalność prowadzoną w tej instalacji i jej szkodliwość dla sąsiadów, zaznaczając, że jej uciążliwość związana z wyziewami chemicznymi nie ogranicza się do terenu należącego do R. S.

GIOŚ stwierdzając niedopuszczalność ich odwołania stwierdził, że nie posiadają przymiotu strony tego postępowania w rozumieniu art. 28 K.p.a.

Fakt zamieszkiwania w sąsiedztwie podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, tj. R. S. nie powoduje, zdaniem GIOŚ, że przedmiotowe postępowanie prowadzone przez [...] WIOŚ, wpływa na prawa i obowiązki tychże osób. W ocenie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w przypadku Państwa W. ta okoliczność stanowi jedynie interes faktyczny, a nie interes prawny, którego zaistnienie jest warunkiem koniecznym do uznania podmiotu za stronę postępowania.

GIOŚ nadmienił, że Państwo W. pismem z dnia 22.06.2016 r. zostali poinformowani, że nie są dopuszczeni do udziału w postępowaniu w przedmiocie wstrzymania użytkowania instalacji prowadzonej przez R. S. Powołał się przy tym na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (WSA) z dnia 11 maja 2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 1328/05 oraz na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 18 listopada 2008 r. sygn. akt II SA/Ol 761/08. We wniesionej skardze pełnomocnik M. i Z. W. wniósł o uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie od Organu na rzecz Skarżących kosztów postepowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zarzucił zaś naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 28 K.p.a. poprzez nieuznanie M. i Z. W. za stronę postępowania, co skutkowało błędnym stwierdzeniem niedopuszczalności wniesionego przez nich odwołania.

Na podstawie art. 119 pkt. 2 i 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym. Pełnomocnik wyjaśnił, że na posesji nr [...] znajduje się szereg budynków, w których prowadzona jest działalność gospodarcza polegająca na wytwarzaniu artykułów z gumy i plastiku. Budynki te znajdują się w odległości kilku metrów od budynku mieszkalnego Państwa W., zaś zakład zatrudnia 35 osób i prowadzona jest w nim produkcja, która powoduje emisję szeregu szkodliwych substancji. Używany jest klej [...], niezwykle szkodliwy, niebezpieczny dla środowiska, drażniący drogi oddechowe i skórę. Podniesiono, iż z Zakładu wydobywają się częste fale niezwykle silnego i uciążliwego odoru.

Podniesiono, że U. jest miejscowością uzdrowiskową, a przedmiotowy Zakład znajduje się w strefie ochrony uzdrowiskowej C, co narusza art. 38a ust. 3 w zw. z art. 38a ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowiskowych (Dz. U. 2016, poz. 879), zgodnie z którymi w takiej strefie ochrony uzdrowiskowej zabroniona jest działalność zakładów przemysłowych, czyli zgodnie z definicją ustawową, zespołu budynków i urządzeń wraz z terenem, na którym prowadzi się działalność wytwórczą, polegającą na przekształcaniu mechanicznym, fizycznym lub chemicznym materiału, substancji lub ich części składowych w nowy produkt (art. 2 pkt 13 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym).

Zaznaczono, że Burmistrz Miasta U. pismem [...] potwierdził sprzeczność działalności prowadzonej na działce nr [...] w U. z miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego od 1983 r. do chwili obecnej. Aktualny plan przewiduje dla niej przeznaczenie 39 M - Strefa zabudowy mieszkaniowej niższej intensywności, co nie daje się pogodzić z emisją tak szkodliwych i uciążliwych substancji.

Jak zarzucono w skardze, GIOŚ w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia nie odniósł się do naruszeń prawa ochrony środowiska, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, powodowanych przez zakład uciążliwości (szczególnie dotkliwych w miejscowości uzdrowiskowej), charakteru emisji, lecz jedynie na poparcie swojego stanowiska nie odniósł się do naruszeń prawa ochrony środowiska, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, powodowanych przez zakład uciążliwości (szczególnie dotkliwych w miejscowości uzdrowiskowej), charakteru emisji, lecz jedynie na poparcie swojego stanowiska przywołał dwa wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych, mimo że stanowisko odmienne wobec zaprezentowanego w cytowanych orzeczeniach, wypowiedział Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt II OSK 1357/08 z dnia 15 września 2009 r. uznając, że przepis art. 375 P.o.ś., ani żaden inny przepis tej ustawy nie wyłączają stosowania art. 28 K.p.a. w sprawach prowadzonych na podstawie przepisów zamieszczonych w dziale III -"Odpowiedzialność administracyjna" (art. 362 - art. 375). Pełnomocnik Skarżących wyraził przekonanie, że podmiot, będący właścicielem nieruchomości położonej w zasięgu negatywnego oddziaływania na środowisko, ma przymiot strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. w postępowaniu administracyjnym, którego przedmiotem jest ograniczenie oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia, bądź przywrócenie środowiska do stanu właściwego (art. 362 P.o.ś.). Pełnomocnik powołała także stanowisko przedstawicieli doktryny, którzy uwzględniając fakt, że wszczęcie postępowania na podstawie art. 362 P.o.ś. nastąpi już po wystąpieniu negatywnego oddziaływania na środowisko, należy uznać, że przymiot strony będą posiadały wszystkie podmioty władające nieruchomościami położonymi w zasięgu oddziaływania konkretnego przedsięwzięcia, ponieważ będą one posiadały interes prawny w tym, aby taki stan przestał istnieć. Dlatego nie można zaakceptować poglądu zaprezentowanego w orzecznictwie, zgodnie z którym: "W przypadku wszczęcia postępowania w przedmiocie nałożenia na podmiot określonych obowiązków, w związku z negatywnym oddziaływaniem na środowisko (art. 362 ust. 1 ustawy z 2001 r. - Prawo ochrony środowiska), generalnie stroną tego postępowania jest wyłącznie podmiot, którego prawa lub obowiązki mogą być określone w wyniku wydania decyzji poprzez konieczność podjęcia pewnych działań. Osoby trzecie narażone na uciążliwe oddziaływanie podmiotu zobowiązanego, z uwagi na brak uprawnień procesowych do wszczęcia postępowania w tym przedmiocie (brak uprawnień do ochrony ich praw podmiotowych w tym trybie), nie mogą być stroną takiego postępowania w rozumieniu art. 28 K.p.a. Wyjątek stanowi przypadek, gdy wykonanie obowiązków wynikających z wydanej decyzji powoduje ingerencje w prawa lub obowiązki osób trzecich (np. prawo własności)" ( por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 maja 2006 r., IV SA/Wa 1328/05, LEX nr 229965; podobnie wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 listopada 2008 r., II SA/Ol 761/08, LEX nr 487996).

Pełnomocnik nadmieniła, że postępowanie w przedmiocie nałożenia obowiązków mających doprowadzić do usunięcia negatywnego oddziaływania na środowisko wszczynane jest wtedy, gdy występowanie negatywnego oddziaływania na środowisko jest już w jakiś sposób uprawdopodobnione. A skoro tak, to zagrożenia dla podmiotów, którym przysługują prawa rzeczowe do nieruchomości położonych w zasięgu oddziaływania konkretnego przedsięwzięcia, są realne. Podmioty te mają zatem interes w tym, aby negatywne oddziaływania zostały wyeliminowane i jest on realny, a nie hipotetyczny. Zagrożenia bowiem już występują, godząc w prawa rzeczowe do nieruchomości, poprzez np. ograniczenie możliwości korzystania z nich na cele wynikające z planu zagospodarowania przestrzennego. Interes ten ma źródło w prawach rzeczowych do nieruchomości, a więc jest to interes prawny, a nie faktyczny i powinien podlegać ochronie.

Stanu tego, jak wskazano w skardze, nie zmieniają postanowienia art. 375 P.o.ś., mówiącego, że postępowanie w tej kategorii spraw może być wszczęte tylko z urzędu. Nie zmienia tego możliwość ochrony przysługujących uprawnień w postępowaniu przed sądami powszechnymi. W praktyce nie budzi bowiem poważniejszych wątpliwości, że: "Podmiot korzystający ze środowiska w sposób wpływający szkodliwie na środowisko, ponosi odpowiedzialność administracyjną, niezależnie od odpowiedzialności cywilnej i karnej. Unormowania dotyczące odpowiedzialności administracyjnej wyposażają organy ochrony środowiska w możliwość decyzyjnego ingerowania w sposoby działania podmiotów, jeżeli działania te szkodliwie oddziaływają na środowisko" ( por. wyrok NSA z dnia Z1 lutego 2006 r.,11 OSK 339/05, LEX nr 196706). (K. Gruszecki, Prawo Ochrony Środowiska. Komentarz, W-wa 2011, s. 669). W piśmie uzupełniającym skargę przekazano monity Skarżących do władz miasta i organów, w których wskazano, że Skarżący zgłaszają ten problem oficjalnie od czerwca 2015 r., a wcześniej telefonicznie lub pisemnie do prowadzącego Zakład chemiczny. Skarżący stwierdzili, że są zapleczem zakładu chemicznego z wszystkimi tego konsekwencjami - emisja toksycznych związków trwa, co stale powtarzają, całą dobę przez pięć dni tygodnia. Skarżący nie mogą wywietrzyć domu, bo toksyny i smród przy intensywnej produkcji dostają się do wewnątrz, a tym bardziej nie mogą przebywać na zewnątrz.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Ochrony Środowiska wniósł o jej oddalenie, popierając stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

GIOŚ podkreślił, że Organ stwierdzając niedopuszczalność odwołania nie dokonuje analizy, czy też oceny merytorycznej podnoszonych w odwołaniu zarzutów. Nie mógł więc prowadzić oczekiwanych przez Skarżących analiz w obszarze naruszeń prawa ochrony środowiska, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, powodowanych przez zakład uciążliwości, czy charakteru emisji.

Wskazano, że postępowanie prowadzone przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w trybie art. 372 P.o.ś., zgodnie z którym po stwierdzeniu, że ustały przyczyny wstrzymania działalności lub użytkowania, na podstawie decyzji, o których mowa w niniejszym dziale, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, na wniosek zainteresowanego, wyraża zgodę na podjęcie wstrzymanej działalności lub użytkowania - jedyną kwestią, która powinna być przedmiotem analizy Organu - przy założeniu, że Państwo W. zostaliby uznani za strony postępowania - jest ustalenie czy prowadzący instalację naruszenie usunął czy też nie.

Z tego faktu GIOŚ wyprowadził wniosek, że stroną w postępowaniu w sprawie wyrażenia zgody na podjęcie wstrzymanego użytkowania instalacji, w trybie art. 372 P.o.ś. mógł być jedynie podmiot korzystający ze środowiska, którego to interesu prawnego dotyczyło postępowanie, i którego działanie czy podnoszone argumenty mogły mieć jakikolwiek wpływ na rozstrzygnięcie w postępowaniu w sprawie wyrażenia zgody na podjęcie wstrzymanego użytkowania instalacji.

Odnosząc się natomiast do kwestii emisji szkodliwych substancji w związku z działalnością prowadzoną przez R. S., Organ odwoławczy wskazał, że emisja tych substancji jest dopuszczalna, pomimo tego, że mogą one być szkodliwe dla zdrowia człowieka. Dowodem tego jest udzielone przez Starostę [...] decyzją z dnia [...] października 2016 r. pozwolenie na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Skarga została oparta na uzasadnionych podstawach.

Wojewódzkie sądy administracyjne w oparciu m. in. o art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25.07.2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz.1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 1270 - zwanej dalej P.p.s.a.) uprawnione są do dokonywania kontroli działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oceny legalności zaskarżonych aktów Sąd dokonuje poprzez ustalenie, czy podjęto je zgodnie z przepisami postępowania administracyjnego oraz czy prawidłowo zastosowano i zinterpretowano normy prawa materialnego. Należy nadto zauważyć, iż w myśl art. 134 P.p.s.a. Sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Niniejsza sprawa rozpoznana została w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym. Stwierdzić należy, że zgodnie z art. 119 pkt 3 P.p.s.a. ustawodawca nie uzależnił możliwości rozpoznania przez Sąd sprawy w trybie uproszczonym od zgody pozostałych stron postępowania, czy też od zgody organu (por. a contrario art. 119 pkt 2 P.p.s.a.). Mając zatem na uwadze, że stan niniejszej sprawy jest dostatecznie wyjaśniony i jednoznaczny, Sąd nie stwierdził potrzeby skierowania jej do rozpoznania na rozprawie. Przeciwnie, ustalił, że zachodzi możliwość rozpoznania jej w trybie uproszczonym, zwłaszcza że z art. 119 pkt 3 P.p.s.a. nie wynikają żadne warunki wstępne skierowania tego typu sprawy do postępowania uproszczonego. Z tego względu w myśl art. 120 P.p.s.a. sprawa rozpoznana została w tym trybie na posiedzeniu niejawnym, w składzie 3 sędziów. W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, że zaskarżone postanowienie zostało wydane na podstawie art.134 K.p.a. Dokonując oceny jego legalności w oparciu o powołane przepisy i w granicach sprawy - Sąd doszedł do przekonania, że błędnie przyjęto, iż Skarżący nie posiadają przymiotu strony w postępowaniu tyczącym wyrażenia zgody na podjęcie przez R. S. działalności w [...] w U., usytuowanym

przy ul. [...], wstrzymanej decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...], z dnia [...].03.2016 r. nr [...].

Trzeba mieć na względzie, że prowadzący tę instalację nie wykonywał uprzednio decyzji WIOŚ w [...], nakazującej mu wstrzymanie tej działalności, w związku z nieposiadaniem koniecznego zezwolenia na jej prowadzenie. Stanowiło to wykroczenie z art. 360 P.o.ś. Upomnieniem z dnia 23.09.2016 r. wezwano R. S. do niezwłocznego wykonania obowiązku wstrzymania użytkowania instalacji oraz do poinformowania Organu o realizacji tego obowiązku. Strona się do tego nie zastosowała. Trzeba też mieć na względzie, że początkowo R. S. otrzymał odmowne rozstrzygnięcie Starosty. Dopiero w dniu [...].10.2016 r. Starosta [...] decyzją nr [...] udzielił R. S. pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza dla przedmiotowej instalacji (stała się ostateczna w dniu 14.11.2016 r.). Należy nadmienić, ze zgodnie z art. 28 K.p.a. przez stronę należy rozumieć każdego, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Zgodnie z doktryną prawa oznacza to, że w wyniku takiego postępowania wydaje się decyzję, która rozstrzyga o prawach lub obowiązkach tej osoby lub rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach jednego podmiotu wpływa na prawa i obowiązki innego podmiotu.

W ocenie Sądu, w realiach rozpatrywanej sprawy, taka sytuacja zachodzi w odniesieniu do uprawnień Skarżących, względem postępowania o wyrażenie zgody na podjęcie działalności przez przedmiotową instalację. M. i Z. W. także winni być stroną postępowania o wstrzymaniu użytkowania tej instalacji, a co za tym idzie zgody na podjęcie wstrzymanej działalności.

Należy podzielić stanowisko wyrażone przez Krzysztofa Gruszeckiego w Komentarzu do art. 364 P.o.ś. (Lex), że oprócz podmiotów, które mogą być zobowiązane na podstawie art. 364 P.o.ś. do wstrzymania określonej działalności, w postępowaniu tym powinny uczestniczyć również osoby posiadające interes prawny, a zatem posiadające przymioty strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. Do tej grupy – jak zaznaczył Gruszecki - należy niewątpliwie zaliczyć posiadaczy nieruchomości położonych w zasięgu negatywnego oddziaływania działalności stanowiącej przedmiot postępowania. W momencie prowadzenia postępowania ich prawo do korzystania z nieruchomości będzie już bowiem naruszone.

Wobec tego, skoro w decyzji wstrzymującej, te podmioty winny posiadać przymiot strony, to podobnie w postępowaniu w sprawie wyrażenia zgody na podjęcie wstrzymanej działalności, przymiot strony również posiadają.

Reasumując, te same strony występują tak w decyzji wstrzymującej, jak i wyrażającej zgodę na podjęcie wstrzymanej działalności przez daną instalację. Jeśli więc decyzja wstrzymująca pominęła w rozdzielniku Skarżących, jakkolwiek odpowiadała ich interesom, można przyjąć, iż obarczona była wadą określoną w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., jakkolwiek podnoszenie tej wadliwości nie leżało w interesie Skarżących, a tylko oni legitymowani byli do żądania wznowienia tego postepowania, z tej przyczyny. Uciążliwość tej instalacji, jak konsekwentnie podnoszą Skarżący, wykracza poza obszar, do którego tytuł prawny posiada jej właściciel. Niewątpliwie postępowaniem, w którym ustala się dopuszczalne normy emisji substancji szkodliwych przez tę instalację, było postępowanie prowadzone przed Starostą [...] w sprawie pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza dla przedmiotowej instalacji. Nie zmienia to jednak faktu, że Skarżący z racji stałej uciążliwości zapachowej (odory), wynikającej z wprawienia tego przedsiębiorstwa w ruch, legitymują się aktualnym realnym interesem prawnym w jej rozstrzygnięciu. Winni zatem być stroną tego postępowania, tyczącego zgody na podjęcie działalności przez tę instalację, prowadzoną przez R. S. Nie stoi temu na przeszkodzie fakt, że przedmiotem oceny w tym postępowaniu w pierwszym rzędzie będzie ustalenie czy prowadzący instalację naruszenie usunął czy też nie. Trzeba przy tym mieć na względzie, że ogólna ocena skutków funkcjonowania instalacji, winna być też dokonywana z uwzględnieniem zasady z art. 141 ust. 2 P.o.ś. - oddziaływanie instalacji lub urządzenia nie powinno bowiem powodować pogorszenia stanu środowiska w znacznych rozmiarach, bądź zagrożenia życia lub zdrowia ludzi. Trzeba też mieć na względzie, że do decyzji w sprawie wyrażenia zgody na podjęcie wstrzymanej działalności lub użytkowania - w przeciwieństwie do decyzji o jej wstrzymaniu – nie jest nadawany rygor natychmiastowej wykonalności. Z tego względu decyzje takie będą mogły zostać wykonane na zasadach ogólnych, czyli w momencie, kiedy staną się ostateczne

Z przytoczonych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270 ze zm.) - orzekł jak w pkt 1 sentencji.

O zwrocie Skarżącym uiszczonego wpisu, kosztach zastępstwa przez profesjonalnego pełnomocnika oraz zwrocie podwójnej opłaty skarbowej uiszczonej od udzielonych pełnomocnictw - rozstrzygnięto w pkt 2 sentencji, na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.

Po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku, ponownie rozpoznając sprawę, należy zastosować się do wskazań i oceny prawnej w nim zawartych.

I