Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia del. WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant Beata Kołosowska po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 października 2014 r. sygn. akt III SA/Lu 416/14 w sprawie ze skargi M. S. i Stowarzyszenia [...] w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na wykonywanie przewozów w transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Marszałka Województwa [...] z dnia [...] listopada 2013 r., [...]; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. na rzecz M. S. 1.227 (tysiąc dwieście dwadzieścia siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 9 października 2014 r., sygn. akt III SA/Lu 416/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargi M. S. i Stowarzyszenia [...] w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] lutego 2014 r. w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na wykonywanie przewozów w transporcie drogowym.

Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji wskazał, że wnioskiem z dnia 19 czerwca 2012 r. M. S. wystąpiła do Marszałka Województwa [...] o wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linię komunikacyjną K. – L. – W.

Decyzją z dnia [...] marca 2013 r. Marszałek Województwa [...] odmówił skarżącej wydania wnioskowanego zezwolenia, a następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., uchyliło w całości decyzję Marszałka Województwa [...] i przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r. organ dopuścił Stowarzyszenie [...] w L. – na jego wniosek - do udziału w postępowaniu administracyjnym.

Decyzją z dnia [...] listopada 2013 r., Marszałek Województwa [...] ponownie odmówił wydania skarżącej zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linię komunikacyjną: K. – L. – W. W uzasadnieniu organ wskazał, że wniosek strony zasługuje na uwzględnienie w zakresie, w jakim dotyczy uruchomienia linii łączącej bezpośrednio K., Ł., F., P. oraz Ś. z W., jednak linia komunikacyjna powinna uwzględniać już istniejącą sieć i stanowić jej uzupełnienie. Organ podkreślił, że w toku postępowania dwukrotnie proponowano skarżącej zmianę projektu rozkładu jazdy poprzez rezygnację z przystanków w L., P., F. i Ł. N., a później także w L., na co skarżąca jednak nie przystała. W ocenie organu, odmowa dokonania przez stronę zmian projektu rozkładu jazdy poprzez rezygnację z przystanku pośredniego w L. świadczy, że podstawowym celem uzyskania przez skarżącą zezwolenia, jest wykonywanie przewozów na linii L. – W.

W dalszej części uzasadnienia organ podniósł, że wprowadzenie na odcinku L. – W. i L. – K. dodatkowych kursów prowadziłoby do destabilizacji obecnej sytuacji na rynku przewozów regularnych oraz mogłoby stanowić zagrożenie dla już istniejących linii regularnych. Uwzględnienie wniosku skarżącej spowoduje spadek frekwencji pasażerów w ramach realizowanych obecnie kursów, co negatywnie wpłynie na sytuację ekonomiczną dotychczasowych przewoźników oraz bezpieczeństwo w ruchu drogowym i bezpieczeństwo pasażerów.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. SKO w L. utrzymało w mocy decyzję Marszałka Województwa L. Porównując zaproponowane przez skarżącą godziny odjazdów w rozkładzie jazdy z już realizowanymi kursami innych przewoźników stwierdzono, że zostały one zaplanowane z niewielkim odstępem przed kursami i po kursach innego przewoźnika, co może stanowić zagrożenie, o którym mowa w art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1414 ze zm.; dalej: utd) w zakresie finansowym. Z uwagi, że odległości czasowe pomiędzy zaproponowanymi przez skarżącą kursami i kursami innego przewoźnika są niewielkie, istnieje duże prawdopodobieństwo zwiększenia zagrożenie dla istniejących linii regularnych oraz innych użytkowników dróg publicznych. Przewoźnicy realizujący kursy na danej linii komunikacyjnej ścigają się bowiem w celu zebrania większej liczby pasażerów i podniesienia w ten sposób rentowności własnych kursów, co z kolei może spowodować nadmierne natężenie ruchu w danym punkcie i czasie i w konsekwencji może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Skargi na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wnieśli M. S. i Stowarzyszenie [...].

Na rozprawie w dniu 9 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zarządził, na podstawie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: ppsa), połączenie spraw z ww. skarg do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygn. akt III SA/Lu 416/14.

Sąd I instancji uzasadniając oddalenie skarg na podstawie art. 151 ppsa, wskazał, że zaskarżona decyzja, wydana na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a utd, odpowiada prawu gdyż organy wykazały, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych.

Jak wskazał WSA, M. S. dążyła do wykazania wadliwości postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez organy, które miało prowadzić do błędnego ustalenia stanu faktycznego, zaś w dalszej kolejności do błędnego zastosowania w sprawie art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a utd i odmowy wydania zezwolenia, w sytuacji, gdy w rzeczywistości nie wystąpiła opisana w tym przepisie przesłanka zagrożenia dla już istniejących linii regularnych.

Sąd I instancji nie podzielił zarzutów skarżącej, wskazując, że w celu ustalenia sytuacji rynkowej i potrzeb w zakresie przewozu osób dokonano badania potoków pasażerskich poprzez bezpośrednie "oględziny" wykonane przez pracowników Urzędu Marszałkowskiego w czasie trwania roku szkolnego i akademickiego, a więc w okresie wzmożonego ruchu pasażerskiego. Na linii L. – K., badanie zostało przeprowadzone z uwzględnieniem przystanków pośrednich, z uwagi na występowanie tych przystanków w obowiązujących rozkładach jazdy stanowiących załączniki do zezwoleń wydanych przez Marszałka Województwa L. oraz w projekcie złożonym przez stronę. Z kolei badanie potoków na linii L. – W. odbyło się na zasadzie obserwacji na przystankach początkowym i końcowym w L. i W., ze względu na realizowanie przez przewoźników kursów ekspresowych (bez przystanków pośrednich). Obserwacje te zostały, według Sądu I instancji, w sposób przejrzysty udokumentowane w postaci protokołów i załączników do nich. W ocenie Sądu metoda, termin i sposób wykonania analizy sytuacji rynkowej na omawianej trasie została przeprowadzona w sposób prawidłowy.

Zdaniem Sądu nie są uzasadnione zarzuty dotyczące uznania przez organy, że wystąpiło zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, oraz nieuwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli przy wydaniu zaskarżonej decyzji. Zarzuty te należy bowiem w ocenie WSA oceniać w kontekście właściwej wykładni przesłanek odmowy udzielenia zezwolenia, określonych w art. 22a utd. Użyte w tym przepisie sformułowanie "zostanie wykazane" wskazuje na prowadzenie hipotetycznych rozważań na temat przewidywanego wpływu wprowadzenia nowego przewoźnika na sytuację na danym rynku przewozów. Wejście na dany rynek nowych przewoźników niewątpliwie zwiększa ofertę dla pasażerów. Z drugiej jednak strony niekontrolowane powiększanie liczby przewoźników może prowadzić do negatywnych następstw "niezdrowej" konkurencji między nimi, w efekcie czego dochodzi do niebezpiecznych zjawisk na trasie, takich jak naruszanie przepisów ruchu drogowego, jak również do przerostu podaży usług nad popytem, co w konsekwencji obraca się przeciwko interesowi klientów wskutek likwidacji przewoźników, niewytrzymujących konkurencji na rynku.

Sąd I instancji zauważył, że organ przyznał, iż żądanie M. S. zasługiwałoby na uwzględnienie w zakresie w jakim dotyczy uruchomienia komunikacji łączącej bezpośrednio K., Ł., F., P. oraz Ś. z W. W związku z tym zaproponowano skarżącej zmianę projektu rozkładu jazdy poprzez rozważenie możliwości rezygnacji z przystanku pośredniego w L. w dwóch kursach z K. do L., o godzinie 4:45 i 14:35. Pozostałe kursy na tej trasie zostały przez organ zaakceptowane w kształcie zaproponowanym przez skarżącą M. S., tj. obejmującym przystanek pośredni w L. Z możliwości tej skarżąca jednak nie skorzystała.

W ocenie Sądu, w sprawie organy dokonały kompleksowej oceny przesłanki "zagrożenia dla istniejących już linii regularnych", uwzględniając nie tylko kwestie poziomu ich rentowności, ale także inne aspekty - bezpieczeństwa w ruchu drogowym i interesów podróżnych. Organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny, w sposób wyczerpujący zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy, zaś uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi wskazane w art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: kpa).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła M. S., zaskarżając to orzeczenie w całości, i zarzucając mu naruszenie:

I. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ppsa), to jest:

- art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 151 ppsa w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz 107 § 3 kpa, polegające na wadliwej kontroli działalności SKO w L. i nieuchyleniu przez Sąd I instancji decyzji tego organu w sytuacji, dopuszczenia się przez SKO w L. błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodnego, sprzecznej z zasadami swobodnej oceny dowodów poprzez dowolne ustalenie, nieznajdujące oparcia w materiale dowodowym, że:

1) podstawowym celem skarżącej jest uzyskanie zezwolenia na wykonywanie przewozów pasażerskich na linii L. – W., zaś potrzeby przewozowe mieszkańców F., Ł., K. czy . są jedynie pretekstem mającym uzasadniać twierdzenie o konieczności uruchomienia dodatkowej linii komunikacyjnej w kształcie wskazanym we wniosku;

2) w oparciu o przeprowadzone badania potoków oraz uzyskane informacje od jednostek samorządu terytorialnego żądanie skarżącej dotyczące wydania zezwolenia zasługuje na uwzględnienie jedynie w sytuacji uruchomienia kursów z K. do W. przez L. o godz. 4:45 i 14:35 bez przystanku pośredniego w L.,

3) kursy zaplanowane przez skarżącą stanowiły zagrożenie dla istniejących linii regularnych,

podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie dawała żadnych podstaw do odmowy wydania skarżącej zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej K. – L. - W.

II. naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 22a ust. 1 pkt 2) lit. a) utd, polegające na niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu i oddaleniu skargi w sytuacji, gdy nie zostało przez organ wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że art. 22a ust.1 pakt 2 lit.a-d ustawy zawiera fakultatywne przesłanki odmowy udzielenia lub zmiany zezwolenia na przewozy regularne w krajowym transporcie drogowym. Odnośnie przesłanki wykazania, że projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii podniesiono, że regulacja ta ma za zadanie przeciwdziałać jedynie niszczącej konkurencji. Wskazując na powyższe autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w L. oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna, mimo że nie wszystkie podstawy, na których ją oparto, można uznać za usprawiedliwione.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów postępowania - zmierzających do podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych a w konsekwencji zasadności odmowy wydania zezwolenia na wykonywanie przewozów w transporcie drogowym na podstawie art. 22a ust. 2 lit. a ustawy o transporcie drogowym - trzeba wskazać, że dokonywanie ustaleń faktycznych winno poprzedzać wyznaczenie normy prawnej, znajdującej ewentualne zastosowanie w sprawie. Z zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w objętym zarzutami skargi kasacyjnej art. 7 k.p.a., wywieść należy, iż podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia oraz załatwienia sprawy wymaga w pierwszym rzędzie rozważenia, jakie fakty mają w sprawie znaczenie. O tym decyduje zaś norma prawa materialnego. (B. Adamiak, J. Borkowski - "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz" 8.wydanie; Wydawnictwo C.H. Beck; Warszawa 2006 str. 69, teza 2).

Poza sporem podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia w przedmiocie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym stanowi art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a utd.

Co prawda w petitum skargi kasacyjnej wskazano, że zarzut naruszenia tego przepisu strona upatruje w błędnym jego zastosowaniu. Jednakże z uzasadnienia skargi kasacyjnej wyraźnie wynika, że strona nie godzi się z taką jego wykładnią, że każda konkurencja - a nie tylko niszcząca - może zagrozić już istniejącym liniom regularnym.

Ocena prawidłowości wykładni art. 22a ust. 1 pkt 2 utd wymaga przypomnienia, że zgodnie z tym przepisem, organy mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, m.in. w przypadku gdy zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną grupę przewoźników.

Niewątpliwie przytoczony przepis stanowi ograniczenie swobody działalności gospodarczej, wobec czego interpretowany musi być ściśle i może znaleźć zastosowanie tylko w razie rzeczywistego wystąpienia określonych w nim przesłanek.

W ocenie składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie zasadnie podniesiono, że przez zagrożenie dla już istniejących linii regularnych należy rozumieć zarówno zagrożenie finansowe – pod względem rentowności, jak i zagrożenie organizacyjne z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu.

Trzeba przy tym mieć na uwadze, że z literalnego brzmienia przepisu jednoznacznie wynika, że omawiana przesłanka uzasadniająca odmowę udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym – tj. zagrożenie dla już istniejących linii regularnych - musi zostać wykazana.

Wprawdzie zgodzić można się ze stanowiskiem organów, zaakceptowanym przez Sąd I instancji, że skoro ocena wystąpienia zagrożenia dla istniejących już linii dotyczy w istocie zdarzeń przyszłych, to tym samym jest trudna do udowodnienia. W konsekwencji zagrożenie dla istniejących linii można uznać za wykazane, gdy wykaże się bardzo wysokie prawdopodobieństwo ("zostanie uprawdopodobnione w najwyższym stopniu") wystąpienia tej okoliczności.

W rozpatrywanym przypadku jednakże – według Naczelnego Sądu Administracyjnego - Sąd I instancji nie miał podstaw by uznać, że stan zagrożenia finansowego dla istniejących już linii w razie uwzględnienia wniosku skarżącej został choćby w ten "wysoce prawdopodobny" sposób wykazany.

Jak bowiem wynika z uzasadnienia kontrolowanej decyzji według ustaleń organu na linii K.-L.-W. kursuje: A. spółka z o.o. oraz B. spółka z o.o., po czym badając, czy wprowadzenie nowych kursów może stanowić zagrożenie o charakterze finansowym dla linii już istniejących, wskazano jedynie na kolizję odnośnie dwóch przystanków w L., o godz. 5.50 i 15.30 stwierdzając, że tuż przed i po tych godzinach planowanych odjazdów (5-10 min) kursy realizuje też inny przewoźnik z linii L.-W. - "C." [...] spółka jawna.

W tym stanie rzeczy brak podstaw by przyjąć, że kwestia zagrożenia finansowego dla istniejących już linii została w jakikolwiek sposób wykazana.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, że - jak w dotychczasowym orzecznictwie zasadnie wywodził Naczelny Sąd Administracyjny - przewidziana art. 22a ust. 1 pkt lit. a utd reglamentacja działalności gospodarczej w zakresie wykonywania transportu drogowego służyć ma przeciwdziałaniu niekontrolowanej a zatem niszczącej konkurencji, nie zaś nadmiernemu jej ograniczaniu. Nie do przyjęcia jest natomiast teza, że jakakolwiek konkurencja jest równoznaczna z takim zagrożeniem (por. wyrok NSA z dnia 17 marca 2008 r. sygn. akt II GSK 69/08).

W świetle powyższego stwierdzenie zbieżnych czasowo kursów na pewnych przystankach jak i ustalenie, że uwzględnienie wniosku skarżącej prowadziłoby do zwiększenia możliwości przewozowych ponad potrzeby, a rynek, co do ustalonych przystanków i godzin odjazdów jest ustabilizowany, żadną miarą nie wskazuje na możliwość wystąpienia niszczącej konkurencji. O zagrożeniu niszczącą konkurencją finansową - szczególnie wobec kwestionowania zasadności wyrażenia zgody na proponowana linię tylko wskazanymi wyżej przystankami w L. - nie świadczą również same wyniki badania potoków pasażerów.

Także wystąpienie zagrożenia już istniejących linii z punktu widzenia organizacyjnego organ upatrywał wyłącznie co do wskazanych wyżej dwóch przystanków w L. (ul. [...], godz. 5.50 i 15.30) i kolizji z jednym przewoźnikiem ("C." [...] spółka jawna).

W rozpoznawanej sprawie nie jest kwestionowane skargą kasacyjną, że bliskie usytuowanie przystanków w L. na ulicy [...] (choć formalnie różnych) może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu (w tym dla istniejących linii i pasażerów) z racji powszechnego zjawiska "ścigania się" przewoźników w celu zabrania większej liczby pasażerów i podnoszenia rentowności własnych kursów.

Nie można jednak nie zauważyć, że proponując wnioskodawczyni zmianę projektu rozkładu jazdy nie wskazano na możliwość zmiany przystanku w L. a jedynie na rezygnację z przystanku w tym mieście. Ustalenie natomiast, że w istocie celem uzyskania żądanego zezwolenia jest wykonywanie przewozu na linii L.-W., zaś potrzeby przewozowe mieszkańców innych miejscowości objętych proponowaną linią nie mają dla strony znaczenia – nie mieści się w zakresie okoliczności mających znaczenie dla zastosowania art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a utd.

Z tych wszystkich względów zgodzić należy się ze stroną wnoszącą skargę kasacyjną, że Sąd I instancji wadliwie przy wykładni art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a utd pominął fakt, że tylko niszcząca konkurencja stanowi zagrożenie dla istniejących już linii w rozumieniu powołanego przepisu.

W konsekwencji Sąd ten nie dostrzegł, że organ z naruszeniem art. 80 kpa wadliwie ocenił materiał dowodowy co do kolizji odjazdów z przystanku w L. i co do potoków pasażerów.

Ponadto skoro już w ocenie organu zasadne było sugerowanie wnioskodawczyni zmiany projektu rozkładu jazdy - uznać należy, że z przyczyn wyżej wskazanych organ nie podjął wszelkich czynności niezbędnych do załatwienia sprawy, szczególnie skoro ustalił na podstawie badania potoków pasażerów i pism organów gmin, przez które proponowana linia ma przebiegać, że utworzenie nowych kursów na proponowanej trasie przyczyniłoby się do poprawy obsługi osób korzystających z komunikacji autobusowej.

Z tych wszystkich względów zarzut niezastosowania przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa w związku z art. 7 i 80 kpa uznać należy za zasadny.

Nietrafny jest natomiast zarzut naruszenia art. 77 § 1 kpa, gdyż strona wnosząca skargę kasacyjną nie wskazała nawet jakich to dowodów nie zebrano bądź wszechstronnie nie rozpatrzono. Brak też podstaw by twierdzić, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji uchybiało wymogom z art.107 § 7 kpa. Trafność rozstrzygnięcia skutecznie zarzutem naruszenia tego przepisu podważana być nie może.

Odnosząc się do zarzutu wadliwego zastosowania art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a utd trzeba wskazać, że uchybienie prawu materialnemu przez niewłaściwe zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumcji, co wyraża się w tym, że stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej, względnie że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej. Tak więc tylko prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy umożliwia prawidłowe zastosowanie określonej normy prawa materialnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego poczynione wyżej rozważania przemawiają za uwzględnieniem skargi kasacyjnej. Nie budzi przy tym wątpliwości, że istota sprawy sądowoadministracyjnej jest wyjaśniona: stan faktyczny ustalony w sprawie nie usprawiedliwiał – jak stwierdzono – odmowy wydania skarżącej zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w transporcie drogowym.

W świetle powyższego skład orzekający za uzasadnione uznał zastosowanie art. 188 ppsa.

O uchyleniu zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji orzeczono na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 7 i 80 kpa z uwzględnieniem art. 135 ppsa.

Organ ponownie rozpoznając sprawę zobligowany będzie uwzględnić dokonaną w sprawie wykładnię art. 22a ust. 1 pkt 2 lit.a utd, a zastosowanie tego przepisu przez odmowę wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w transporcie drogowym może nastąpić tylko wówczas gdy ustalony stan faktyczny będzie odpowiadał hipotetycznemu stanowi faktycznemu wyrażonemu w tej normie.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w pkt. 1 i 2 sentencji wyroku.

Postanowienie w przedmiocie kosztów postępowania (pkt 3) wydano na podstawie art. 203 pkt 1 i art. 200 ppsa oraz § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c i § 18 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).