Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 27 lutego 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Protokolant Asystent sędziego Adrian Król, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2007 roku sprawy ze skargi Z. P. prowadzącej Przedsiębiorstwo A na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany pozwolenia na prowadzenie składu celnego oddala skargę.

III SA/Łd 109/06

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Celnej w Ł., działając na podstawie art. 100 w związku z art. 104 rozporządzenia Rady EWG nr 2913/92 z dnia 12 października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 302 z dnia 19.10.1992r ze zm.: Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, tom 4, str. 307), art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) w związku z art. 70 ust. 1 pkt 1 i art. 73 ustawy z dnia 19 marca 2004r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622 ze zm.), odmówił dokonania zmiany w pozwoleniu Nr [...] na prowadzenie składu celnego publicznego typu A, na mocy której, Z. P., prowadząca działalność gospodarczą P.P.H.U. "A", zwolniona byłaby z obowiązku składania zabezpieczenia generalnego z tytułu prowadzenia składu celnego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podał, iż Z. P. złożyła w dniu 14 czerwca 2005r. podanie o zmianę zapisu w pozwoleniu na prowadzenie składu celnego Nr [..] w kwestii zwolnienia z obowiązku posiadania zabezpieczenia na prowadzenie składu celnego. Prośbę swoją uzasadniła tym, iż skład celny prowadzi od 2000r., a wszystkie kontrole przeprowadzone przez organ nadzorujący wypadły pozytywnie. Do wniosku załączona została opinia z banku, prowadzącego rachunek oraz kopie protokołów kontrolnych. W terminie późniejszym wnioskodawczyni załączyła zaświadczenie o niezaleganiu z ZUS oraz z Urzędu Skarbowego i deklarację na zaliczkę miesięczną w podatku dochodowym za miesiąc sierpień 2005.

Organ wskazał, iż zgodnie z art. 104 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, organy celne mogą zażądać zabezpieczenia związanego z odpowiedzialnością określoną w art. 101. Przepis ten, w ocenie organu, powoduje, iż decyzja wydawana w tym trybie jest decyzją uznaniową i organ musi ocenić zasadność zwolnienia ze złożenia zabezpieczenia. Dyrektor Izby Celnej podał, iż z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że choć aktualnie sytuacja finansowa firmy jest dobra, to nie znajduje to odzwierciedlenia w wykonywaniu przez stronę obowiązków wobec organów celnych w zakresie płatności należności celnych i podatkowych z tytułu dokonywanych odpraw celnych. Jak ustalono w okresie od 2003r. do 31.08.2005r. wnioskodawczyni dokonała 491 zgłoszeń celnych, z których wynikał obowiązek uiszczenia należności celnych i podatkowych i w zdecydowanej większości zapłata nastąpiła po terminie, dopiero po uprzednim wezwaniu gwaranta.

Z omawianych względów, organ uznał, iż zasadnym jest wydanie decyzji o odmowie zmiany pozwolenia na prowadzenie składu celnego, wydanego Z. P., w zakresie zwolnienia z obowiązku składania zabezpieczenia.

W odwołaniu od powyższej decyzji, pełnomocnik Z. P. wniósł o jej uchylenie, zarzucając organowi naruszenie art. 180 § 1, 187 § 1, 191 i 210 § 4 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji art. 101 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, ewentualnie o uchylenie i zawieszenie postępowania w sprawie. Strona podniosła, iż w decyzji pominięto obfity materiał dowodowy, zwłaszcza korespondencję z różnymi elementami administracji celnej, w której wypowiadano się pozytywnie o działalności składu celnego prowadzonego przez Z. P. Odnośnie braku terminowości, pełnomocnik wskazał, że aktualnie nie ma żadnych zaległości celnych, a wszystkie wcześniejsze zaległości zostały uregulowane z wymaganymi odsetkami, wobec czego Skarb Państwa nie poniósł z tego tytułu straty. Dodał, iż kłopoty z regulowaniem należności były wynikiem oszukania firmy Z. P. przez jej zagranicznego kontrahenta, jednak aktualnie od miesiąca października 2005r. firma odzyskuje płynność finansową i nie zachodzi obawa, że nie podoła swoim zobowiązaniom związanym z prowadzeniem składu celnego. W odwołaniu pełnomocnik podniósł również, iż sprawa jest skomplikowana, bowiem w jego ocenie nie istnieją przepisy wykonawcze prawa polskiego, regulujące kwestie zabezpieczeń dla składów celnych typu A. Dodał, iż w niniejszym postępowaniu organ celny mógłby wezwać do usunięcia i zaniechania stwierdzonych nieprawidłowości, zawieszając na ten czas postępowanie.

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Celnej w Ł. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, uznając, iż pozostaje ona w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa. Organ powołał się na treść art. 101 i 104 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, z których wynika, że zabezpieczenie przy prowadzeniu składu celnego nie jest obligatoryjne, jednak organ celny w każdym momencie może zażądać złożenia zabezpieczenia, jeżeli w jego ocenie zachodzi potrzeba zabezpieczenia obowiązków, ciążących na prowadzącym skład celny. Dyrektor Izby Celnej podał jednocześnie, iż przepisy nie określają kryteriów, jakimi winien kierować się organ przy podejmowaniu decyzji, pozostawiając tę kwestie uznaniu administracyjnemu.

W ocenie organu, w niniejszej sprawie występują okoliczności uzasadniające złożenie zabezpieczenia i są nimi: rodzaj ilość i wartość złożonego na składzie towaru, fakt znikomego ruchu towarów w przedmiotowym składzie od września 2005r. oraz przypadki regulowania przez Z. P. należności po terminie zapłaty. Organ podniósł również, iż wnioskodawczyni prowadzi skład celny publiczny typu A, z którego korzystać może każda osoba, przy czym jeśli nie zastrzeżono inaczej, to zgodnie z art. 102 WKC, odpowiedzialność ponosi podmiot prowadzący skład celny. Z uwagi na powyższe, a także ze względu na fakt, iż na organach celnych ciąży bezwzględny obowiązek poboru należności celnych w prawidłowej wysokości oraz terminowe ich przekazywanie do budżetu Unii, Dyrektor Izby Celnej uznał, że zasadnym jest żądanie od Z. P. złożenia zabezpieczenia na prowadzenie składu celnego. Za bezzasadne organ uznał zawieszanie postępowania w sprawie, bowiem w przypadku pojawienia się w sprawie nowych okoliczności, w szczególności w wypadku stabilizacji finansowej firmy oraz terminowego wywiązywania się z ciążących zobowiązań, możliwym jest ponowne wszczęcie i prowadzenie postępowania przedmiocie zmiany pozwolenia.

W skardze na powyższe rozstrzygnięcie, wniesionej w dniu 17 lutego 2006r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, pełnomocnik Z. P. zażądał:

1/ stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 w związku z rażącym naruszeniem zasady ogólnej wyrażonej w art. 127, a także 220 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, a przypadku nie uwzględnienia tego wniosku;

2/ uchylenia zaskarżonej decyzji, zarzucając jej naruszenie zasad ogólnych art. 120 i 122, a także 180 § 1, 187 § 1, 191 i 210 § 1 pkt 4 i 6 oraz § 4 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji art. 104 Wspólnotowego Kodeksu Celnego,

3/ wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi wskazano na rozbieżności pomiędzy decyzjami z dnia [...] i [...] Z pierwszej wynika bowiem, iż Dyrektor Izby Celnej uznał, że sytuacja finansowa firmy jest dobra, natomiast w drugiej że dobra sytuacja finansowa firmy Z. P. nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Zdaniem pełnomocnika, powyższa ocena stanu faktycznego zaprezentowana przez organ jest wystarczającym powodem do uchylenia zaskarżonej decyzji. Pełnomocnik strony skarżącej podniósł również, iż materiał dowodowy sprawy obejmuje także dokumenty, z których wynika pozytywny obraz strony dla wydania dochodzonego przez nią rozstrzygnięcia. Podał, iż brak powołania w podstawie prawnej art. 88 WKC, przy jednoczesnym przytoczeniu go w uzasadnieniu decyzji, pozbawił stronę możliwości złożenia odwołania, bowiem nie wiadomo, jakie znaczenie miał ten przepis dla procesu decyzyjnego.

Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji został uzasadniony przez stronę skarżącą możliwością wydania przez organy celne decyzji w zakresie zabezpieczenia, co mogłoby doprowadzić do powstania nieodwracalnej sytuacji, w której istniałyby dwa różne stany prawne: jeden wynikający z uwzględnienia skargi i drugi z wydania decyzji o zabezpieczeniu.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w Ł. wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, iż wbrew twierdzeniom pełnomocnika przy rozpoznawaniu sprawy nie został pominięty żaden z dokumentów zgromadzonych w trakcie postępowania, jednak pozytywne dla strony opinie nie mogą stanowić przeciwwagi dla stale powtarzających się przypadków dość swobodnego podejścia pani Z. P. do obowiązku terminowej realizacji ciążących na niej zobowiązań z tytułu importu towarów. Organ podał, iż w wyniku ponownej analizy dokumentacji w zakresie rejestracji obrotu towarowego z zagranicą ustalono, że w okresie od października 2005r. do dnia wydania zaskarżonej decyzji Z. P. dokonała łącznie 36 zgłoszeń celnych, przy czym 10 z nich zostało znowu uregulowanych po terminie. Również po wydaniu decyzji z dnia [...] firma Z. P. nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań terminie, co spowodowało konieczność przekazania dwóch spraw do postępowania egzekucyjnego.

Odnośnie powołania w uzasadnieniu decyzji art. 88 WKC organ wskazał, iż przepis ten został przytoczony jedynie w kontekście twierdzenia strony o nie pobieraniu zabezpieczenia przez naczelnika urzędu.

Postanowieniem z dnia 24 maja 2006r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odmówił wstrzymania wykonania decyzji Dyrektora Izby Celnej w Ł. z dnia [...]

Wobec wniesienia przez pełnomocnika strony skarżącej zażalenia na powyższe orzeczenie, postanowieniem z dnia 12 października 2006r. w sprawie o sygn. akt I GZ 221/06 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił zażalenie.

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2007r., na pytanie Sądu o przesłanki wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, pełnomocnik strony skarżącej oświadczył, iż nie może uzasadnić zawartego w skardze wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, popiera wniosek o jej uchylenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1/ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Wychodząc z tych przesłanek Wojewódzki Sąd Administracyjny nie uwzględnił skargi, gdyż nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja naruszała przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania administracyjnego w sposób wpływający na wynik sprawy, co w myśl art. 145 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi mogłoby stanowić podstawę do jej uchylenia.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd nie stwierdził, aby organ celny naruszył przepisy prawa materialnego bądź procesowego w stopniu dającym podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Mimo, iż na rozprawie w dniu 13 lutego 2007 roku pełnomocnik strony skarżącej nie potrafił przytoczyć argumentów uzasadniających taki wniosek, jednak w skardze do Sądu wniosek ten poparty został powołaniem się przez stronę skarżącą na art. 247 § 1 pkt 3 w związku z art. 127 oraz 220 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) organ stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W myśl natomiast art. 127 oraz 220 tej ustawy, postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne, a od decyzji organu podatkowego wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji. Właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ podatkowy wyższego stopnia.

Z powołania przez stronę skarżącą wyżej podanych przepisów, należy wnioskować, iż rażącego naruszenia prawa dopatrzono się w fakcie, iż w niniejszej sprawie obydwie decyzje wydane zostały przez jeden organ - Dyrektora Izby Celnej w Ł.

Sąd uznał powyższy zarzut za bezpodstawny. Trzeba zaznaczyć, iż zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622 ze zm.), do postępowań w sprawach celnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 12 oraz działu IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów prawa celnego. Oznacza to, iż cytowane wyżej przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, będą miały zastosowanie w sprawach celnych, jeżeli brak będzie odrębnych regulacji w tym zakresie w przepisach Prawa celnego. Zgodnie natomiast z art. 69 ust. 1 pkt 2 lit. b i c ustawy Prawo celne, w postępowaniu celnym, organem właściwym jako organ pierwszej instancji jest dyrektor izby celnej w sprawach określonych przepisami prawa celnego oraz przepisach odrębnych. Jednocześnie, dyrektor izby celnej jest organem odwoławczym od decyzji wydanych przez ten organ w pierwszej instancji, chyba ze przepis szczególny stanowi inaczej. Ponadto, stosownie do art. 70 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, dyrektor izby celnej jest właściwy w sprawach, o których mowa m. in. w art. 100 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Z kolei, art. 100 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego stanowi, iż prowadzenie składu celnego uzależnione jest od uzyskania pozwolenia organów celnych, chyba że skład celny prowadzony jest przez organy celne.

Zdaniem Sądu, z zestawienia cytowanych wyżej przepisów wynika, iż w sprawach dotyczących pozwolenia na prowadzenie składu celnego właściwym do orzekania w pierwszej instancji organem jest dyrektor izby celnej i organ ten, w myśl art. 69 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy Prawo celne, jest w tych sprawach również organem odwoławczym. Nie ulega wątpliwości, iż wniosek strony skarżącej z dnia 14 czerwca 2005r. dotyczył zmiany pozwolenia na prowadzenie składu celnego, a wobec tego, w ocenie Sądu prawidłowo organ uznał, iż właściwym do wydania obydwu decyzji w niniejszej sprawie był Dyrektor Izby Celnej w Ł. Stąd też zarzut strony skarżącej, dotyczący naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania, trzeba uznać za niezasadny.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, iż Sąd przyjął, że do spraw celnych związanych z pozwoleniem na prowadzenie składu celnego nie będzie miał zastosowania art. 256 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym organ odmawia wszczęcia postępowania w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie 5 lat od jej doręczenia. Stosownie do § 3 tego przepisu powyższy termin stosuje się również do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej. Odmowa wszczęcia postępowania następuje w formie decyzji.

Jest to o tyle istotne, iż gdyby uznać, że przepis ten ma zastosowanie do spraw dotyczących pozwolenia na prowadzenie składu celnego, to z uwagi na złożenie przez Z. P. wniosku o zmianę pozwolenia Nr [...] po upływie 5 lat od dnia doręczenia jej tego pozwolenia, to organ winien był wydać decyzję o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie zmiany pozwolenia, a nie prowadzić postępowanie i orzekać merytorycznie w sprawie.

Zdaniem Sądu, odpowiednie stosowanie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa (art. 73 ust. 1 ustawy Prawo celne), powoduje, iż powyższy przepis nie może mieć zastosowania do spraw związanych z pozwoleniem na prowadzenie składu celnego, ponieważ przepisy Wspólnotowego Kodeksu Celnego (art. 9) przewidują przypadki zmiany z urzędu decyzji korzystnej dla osoby zainteresowanej i brak jest tu ogranicznika czasowego dla dokonania takiej zmiany. Skoro organ celny może z urzędu w każdym czasie zmienić decyzję korzystną dla strony to trzeba przyjąć, iż zmiana takiej decyzji na wniosek strony również nie jest ograniczona w czasie. Inne rozumienie tych przepisów powodowałoby sytuację, iż po upływie 5 lat od dnia doręczenia stronie pozwolenia na prowadzenie składu celnego nie można byłoby zmienić jego warunków, a przecież pozwolenia takie, zgodnie z art. 511 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11.10.1993), udzielane są na czas nieograniczony. Warto również przytoczyć zapis z preambuły rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.199), iż ze względu na nadrzędne znaczenie, jakie ma dla Wspólnoty handel zagraniczny, należy znieść lub przynajmniej ograniczyć do minimum formalności i kontrolę celną. Przyjęcie zasady, iż po upływie 5 lat od dnia doręczenia stronie pozwolenia na prowadzenie składu celnego nie jest możliwa zmiana zapisów tego pozwolenia, z całą pewnością stwarzałoby dla strony dodatkowe formalności.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy, należy stwierdzić, iż nie budzi wątpliwości fakt, iż decyzja wydawana przez organ celny w trybie art. 104 Wspólnotowego Kodeksu Celnego jest decyzją uznaniową. Przepis ten stanowi bowiem, iż bez uszczerbku dla art. 88 organy celne mogą zażądać od prowadzącego skład złożenia gwarancji związanej z odpowiedzialnością określoną w art. 101. Zgodnie natomiast z art. 101, prowadzący skład celny jest odpowiedzialny za: a/ zapewnienie, aby towary złożone w składzie celnym nie zostały usunięte spod dozoru celnego, b/ wykonanie obowiązków wynikających ze składowania towarów objętych procedura składu celnego; i c/ przestrzeganie szczególnych warunków określonych w pozwoleniu. Ustawodawca, używając w art. 104 WKC, zwrotu "mogą" przesądził o uznaniowym charakterze tej decyzji. Oznacza to, iż organ celny wydając na podstawie tego przepisu decyzję, przy ustalonym stanie faktycznym ma możliwość wyboru negatywnego lub pozytywnego dla strony sposobu rozstrzygnięcia jej wniosku. W takim przypadku sądowa kontrola decyzji obejmuje jedynie samo postępowanie poprzedzające jej wydanie, nie zaś rozstrzygniecie będące wynikiem dokonanego przez organ celny wyboru. Jednakże, aby organ celny w omawianym przypadku mógł podjąć rozstrzygnięcie w ramach tzw. uznania administracyjnego musi najpierw wyczerpująco zbadać okoliczności faktyczne sprawy oraz szczegółowo uzasadnić podjęte orzeczenie. Należy przy tym zauważyć, iż art. 104 WKC nie zwiera żadnych przesłanek, którymi organ celny winien kierować się przy podejmowaniu decyzji w tym trybie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, iż Sąd w niniejszej sprawie oceniał, czy decyzja nie została wydana z takim naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności czy organ nie pozostawił poza swoimi rozważaniami argumentów podnoszonych przez stronę, czy nie pominął istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy materiałów dowodowych lub też czy nie dokonał oceny tych materiałów wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego.

Oceniając pod tym względem zaskarżone decyzje Sąd uznał, iż odpowiadają one prawu. W szczególności za niewystarczający dla pozytywnego załatwienia wniosku strony o zwolnienie z zabezpieczenia (złożonego w trybie art. 104 WKC) na prowadzenie składu celnego, należy uznać argument dotyczący oszukania firmy prowadzonej przez Z. P. przez zagranicznego kontrahenta, co doprowadzić miało do nieterminowego regulowania należności celnych, na które powołuje się w swoich decyzjach Dyrektor izby Celnej w Ł. Wielokrotnie w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreślano, iż ryzyko związane z wyborem kontrahentów handlowych obciąża podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a ewentualne problemy w egzekwowaniu przysługujących należności nie powinny mieć wpływu na realizacje zobowiązań wobec Skarbu Państwa. Należy zauważyć, iż zarówno w odwołaniu od decyzji z dnia 10 października 2005r., jak również w skardze do Sądu brak jest argumentów, które podważałyby ustalenia dokonane przez organ celny, w przedmiocie nieterminowego regulowania przez Z. P. (w okresie od 2003r. do sierpnia 2005r.) zobowiązań powstałych z tytułu prowadzenia składu celnego. Okoliczność tę trzeba zatem uznać za bezsporną. Również pozostałe przesłanki, wskazane przez organ celny w decyzji z dnia [...] dla uzasadnienia odmowy zmiany pozwolenia, a odnoszące się do rodzaju i ilości towarów znajdujących się obecnie w składzie celnym prowadzonym przez Z. P., nie zostały przez stronę skarżącą zanegowane. Dlatego też Sąd nie podziela zarzutów skargi, iż zaskarżone decyzje wydane zostały z obrazą art. 120, 122, 180 § 1, 187 § 1, 191 i 210 § 1 pkt 4 i 6 oraz § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, a konsekwencji art. 104 WKC, a ich uzasadnienie nie znajduje odzwierciedlenia w stanie faktycznym sprawy. Zdaniem Sądu, wnioskowanie organu celnego odnoszące się do przesłanek powodujących konieczność przedłożenia przez Z. P. zabezpieczenia na prowadzenie składu celnego, nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów. W ocenie Sądu, organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji uwzględnił wszystkie okoliczności faktyczne mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wskazał potwierdzające je dowody, a także przytoczył przepisy prawa stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. Tym samym nie uwzględniono zarzutu strony skarżącej o braku uwzględnienia przez organ celny dowodów potwierdzających pozytywny wizerunek strony. Jak wynika z decyzji, organ nie podważał wiarygodności tych dokumentów, jednak wobec tego, iż orzeczenie organu miało charakter negatywny dla strony Dyrektor Izby Celnej skupił się na argumentach, które przemawiały za takim właśnie rozstrzygnięciem.

Nie można również podzielić zarzutu skargi, iż wobec braku powołania w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji art. 88 WKC, strona pozbawiona została możliwości złożenia odwołania, gdyż nie wiedziała w jakim zakresie przepis ten miał znaczenie dla procesu decyzyjnego. Jak wynika z treści uzasadnienia decyzji z dnia 16 stycznia 2006r., powyższy przepis, odnoszący się do procedury składu celnego, powołany został przez organ wyłącznie w kontekście twierdzenia strony (zawartego w odwołaniu od decyzji z dnia 10 października 2005r.) o nie pobieraniu zabezpieczenia przez naczelnika urzędu, nie stanowił zatem podstawy prawnej do wydania zaskarżonej decyzji.

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał, iż decyzja organu nie narusza prawa i na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o oddaleniu skargi.