Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga ( spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Protokolant: ref. stażysta Edyta Rurarz - Kwietniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi L. sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Wojewody [...] z dnia 11 sierpnia 2015 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Decyzją z dnia 12 czerwca 2015 r. Nr [...], znak: [...] Prezydent Miasta [...] odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolnostojącego z dwoma lokalami mieszkalnymi przy ul. [...] w P. (dz. nr [...], ark. [...], obręb M.) wraz z budową muru oporowego w granicy z dz. nr [...], [...], [...] ark. [...], obręb M.. Jako podstawę prawną decyzji organ powołał przepisy art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej: k.p.a.).

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, iż inwestor – L. Sp. z o.o., dalej jako "L. " – w dniu 17 listopada 2014 r. złożył wniosek o wydanie pozwolenia na budowę obejmującego budowę budynku jednorodzinnego z dwoma lokalami mieszkalnymi oraz muru oporowego i dwóch zbiorników bezodpływowych na ścieki na działce o numerze ewidencyjnym [...], ark. [...], obr. M. w P.. W związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości we wniosku oraz w projekcie budowlanym, postanowieniem z dnia 18 grudnia 2014 r. inwestor został zobowiązany do ich usunięcia poprzez m.in.: określenie celu budowy muru oporowego, przedłożenie 4 egzemplarzy projektu budowlanego oraz wykazanie spełnienia warunku wynikającego z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "M.-R.-U." - rejon ulic [...] i [...] w P. przyjętego uchwałą Rady Miasta [...] z dnia 6 listopada 2012 r. Nr [...] (Dz.Urz. Woj. Wlkp. z 14.01.2013 r. poz. 433), dalej: m.p.z.p., w zakresie § 5 ust. 1d lub załączenie uzgodnienia z [...] Związkiem Spółek Wodnych w P..

Pismem z dnia 2 stycznia 2015 r. inwestor złożył wyjaśnienia i przedłożył 4 egzemplarze poprawionego projektu budowlanego.

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 6 lutego 2015 r. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wnioskowanej inwestycji, bowiem inwestor nie wywiązał się w całości z nałożonych postanowieniem obowiązków. Powyższa decyzja została uchylona decyzją Wojewody z dnia 20 marca 2015 r. i sprawa została przekazana organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

Ponownie rozpatrując sprawę, Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 12 czerwca 2015 r. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wnioskowanej inwestycji.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 11 maja 2015 r. zwrócił się do inwestora o uzupełnienie wniosku i projektu budowlanego o wykazanie spełnienia warunków wynikających z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "M.-R.-U." - rejon ulic [...] i [...] w P., zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta [...] z dnia 6 listopada 2012 r. Nr [...] dla obszaru oznaczonego symbolem 4MN, w zakresie § 8 pkt 1 b ustalającym lokalizację jednego budynku mieszkalnego na działce budowlanej, bo przedstawiony w projekcie budowlanym układ funkcjonalny wskazuje na dwa budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej. W odpowiedzi inwestor wraz z pismem z dnia 26 maja 2015 r. przedłożył wyjaśnienia i rysunki z rozwiązaniami projektowymi. W ocenie organu, inwestor nie usunął nieprawidłowości wskazanych w postanowieniu. Przedstawiony w projekcie budowlanym układ funkcjonalny (dylatacja pomiędzy ścianami prawej i lewej części budynku, dwie klatki schodowe, osobne przyłącza, zbiorniki bezodpływowe) wskazuje na dwa budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej. Tymczasem, zgodnie z § 8 pkt 1 lit. b planu miejscowego, dla terenu oznaczonego 4MN ustala się lokalizację jednego budynku mieszkalnego na działce budowlanej. Zdaniem organu, kwalifikacja inwestycji powinna opierać się na rzeczywistych rozwiązaniach funkcjonalnych przyjętych w projekcie budowlanym, a nie formalnym nazewnictwie. W tym zakresie organ odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 08.01.2009 r. sygn. akt II OSK [...]. Dalej organ wyjaśnił, iż mając powyższe na uwadze, jak również decyzję z 20.03.2015 r. znak [...] Wojewody, uznał że inwestor nie wywiązał się w całości z nałożonych postanowieniem obowiązków i dlatego, zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane, organ odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Spółka L., żądając jej uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Zaskarżonej decyzji zarzucono :

- naruszenie art. 7, art. 8 i art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. poprzez brak wyjaśnienia, na jakiej podstawie organ uznał, że przedstawiony w projekcie budowlanym wolnostojący budynek mieszkalny jednorodzinny zawierający dwa lokale mieszkalne jest w rzeczywistości dwoma budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi,

- naruszenie art. 35 ust. 3 i ust. 4 ustawy Prawo budowlane poprzez niezgodną ze stanem faktycznym ocenę projektu budowlanego skutkującą bezpodstawnym wydaniem postanowienia, a następnie wydaniem odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego. Odwołująca podniosła, że udzieliła wyczerpującej odpowiedzi na postanowienie, w której wykazano zgodność zamierzenia zarówno z m.p.z.p. oraz przepisami prawa budowlanego.

W uzasadnieniu Spółka podniosła, iż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przyjęto, wbrew oczywistym faktom przedstawionym w projekcie budowlanym oraz bez jakiegokolwiek uzasadnienia popartego przepisami prawa, że pokazany w projekcie budowlanym układ funkcjonalny wskazuje na dwa budynki mieszkalne na działce budowlanej. Organ nie odniósł się w uzasadnieniu decyzji do odpowiedzi udzielonej przez spółkę oraz nie uzasadnił swojego stanowiska poprzez powołanie konkretnych przepisów. Prezydent Miasta [...] nie wskazał konkretnego naruszenia prawa w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, ani go nie udowodnił opierając się na konkretnym przepisie, a jedynie ograniczył się do nieuzasadnionego zarzutu jakoby przedstawiony w projekcie budowlanym układ funkcjonalny wskazuje na inną funkcję niż określona w art. 3 pkt. 2a ustawy prawo budowlane, czyli dwa budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej. Jest to teza nie mająca żadnego odzwierciedlenia w projekcie budowlanym, a także w intencji wnioskodawcy. Projekt budowlany dołączony do wniosku o pozwolenie na budowę został wykonany zgodnie z m.p.z.p. i przedstawia jeden budynek mieszkalny jednorodzinny wolnostojący z dwoma lokalami mieszkalnymi. Potwierdzeniem powyższej tezy była dołączona do odpowiedzi na postanowienie ocena rzeczoznawcy d/s architektury, do czego organ również się nie odniósł.

Zdaniem Spółki przedstawiony w projekcie budowlanym budynek mieszkalny jednorodzinny wolnostojący spełnia wymagania art. 3 pkt. 2 oraz art. 3 pkt. 2 lit. a ustawy Prawo budowlane jako budynek służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość usytuowaną na jednym fundamencie, zawierający dwa lokale mieszkalne, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W projekcie nie zaprojektowano dylatacji. Pomiędzy lokalami zastosowano trójwarstwową wewnętrzną przegrodę akustyczną, którą tworzą dwie ściany z Silki El BA o grubości 18 cm oddzielone szczeliną akustyczną o szerokości 3 cm. Takie rozwiązanie projektowe ma na celu podwyższenie komfortu użytkowania lokali poprzez znaczne podniesienie izolacyjności akustycznej przegrody. Ściany zewnętrzne budynku są na całej długości ciągle i nie przerywa ich żadna szczelina dylatacyjna. O braku dylatacji świadczą rysunki przedstawione w projekcie budowlanym oraz rysunki pozbawione wymiarów i osi konstrukcyjnych dołączone do niniejszego odwołania :

- rzut fundamentów - pokazujący ciągłą, nie przerwaną żadną dylatacją ławę fundamentową pod podwójną ścianą pomiędzy lokalami mieszkalnymi,

- rzuty parteru i piętra - zawierające ciągłą ścianę zewnętrzną budynku, bez jakiejkolwiek przerwy dylatacyjnej,

- rzut dachu - pokazujący ciągłe pokrycie połaci dachowej dachówką bez dylatacji,

- przekrój - widać na nim wspólną ławę i ścianę fundamentową (bez żadnej dylatacji) pod podwójną ścianą rozdzielającą oba lokale mieszkalne, stanowiącą przegrodę akustyczną, a także ciągłe pokrycie dachowe.

Dylatacja nie występuje także na rysunku projektu zagospodarowania działki, gdzie przedmiotowy budynek narysowano w całości jako jeden obiekt. Jest to zatem jeden budynek, a nie dwa, jak przyjęto w zaskarżonej decyzji.

Podobnie, pozbawiony podstawy prawnej jest zarzut dotyczący wydzielonej klatki schodowej. Zaprojektowano budynek mieszkalny jednorodzinny z dwoma dwukondygnacyjnymi lokalami mieszkalnymi. Oczywistym jest, że w każdym z dwóch lokali zaprojektowano klatkę schodową. Jej usytuowanie jest zgodne z intencją spółki, nie stanowi wydzielonej klatki schodowej, jak utrzymuje organ, a jest integralną częścią mieszkania. Spółka zaznaczyła, że sposób w jaki zaprojektowano klatkę schodową nie narusza żadnego przepisu prawa budowlanego. Przytaczając definicję budynku mieszkalnego jednorodzinnego (art. 3 pkt. 2 lit. a prawa budowlanego) Spółka podniosła, iż nie da się w niej wskazać podstawy dla zakwestionowania rozwiązań przyjętych w projekcie budowlanym.

Również odrębne przyłącza i zbiorniki bezodpływowe przynależne poszczególnym lokalom mieszkalnym nie wskazują na dwa odrębne budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej. Wykonanie odrębnych przyłączy oraz dwóch zbiorników bezodpływowych na ścieki przynależnych dwóm lokalom mieszkalnym usytuowanym w projektowanym wolno stojącym budynku jednorodzinnym jest jak najbardziej dozwolone, nie narusza przepisów prawa, a tym bardziej nie powoduje, że mamy do czynienia z dwoma budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi w zabudowie bliźniaczej.

Wojewoda decyzją z dnia 11 sierpnia 2015 r. Nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia 12 czerwca 2015 r.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda wyjaśnił, iż zgodnie z art. 4 ustawy Prawo budowlane każdy ma prawo do zabudowy nieruchomości gruntowej, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Przepis art. 35 Prawa budowlanego określa, jakie obowiązki ciążą na organie przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego. Stosownie do art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w art. 35 ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Prezydent Miasta [...] w uzasadnieniu badanej decyzji wskazał, że projektowana inwestycja jest niezgodna z obowiązującym m.p.z.p. Organ I instancji nałożył obowiązek doprowadzenia dokumentacji projektowej do zgodności z planem miejscowym w spornym zakresie. Wojewoda podkreślił, że organy administracji architektoniczno-budowlanej są uprawnione do weryfikacji, czy inwestycja wskazana we wniosku pozwolenia na budowę odpowiada obiektowi, który został przedstawiony w załączonym projekcie budowlanym.

Dalej Wojewoda wyjaśnił, iż na przedmiotowym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustanowiony Uchwałą Rady Miasta P. nr [...] z dnia 06 listopada 2012 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "M.- R.- U." - rejon ulic [...] i [...] w P.. Działka inwestycyjna leży na obszarze oznaczonym w planie miejscowym jako 4MN. Stosownie do § 8 pkt. 1 lit. b planu miejscowego ustalono lokalizację jednego budynku mieszkalnego na działce budowlanej.

W myśl art. 3 ust. 2 Prawa budowlanego poprzez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Zgodnie z art. 3 pkt, 2a Prawa budowlanego przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozmieć budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych stanowiący konstrukcyjnie samodzielność całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. W badanej sprawie kluczowe znaczenie ma ustalenie, czy zaprojektowano jeden budynek mieszkalny (z dwoma lokalami) czy też dwa budynki bliźniacze, z których każdy stanowi konstrukcyjnie samodzielną całość.

Analizując przedłożony projekt budowlany, a w szczególności projekt zagospodarowania terenu, rzut fundamentów, rzut parteru, przekroje A, B, rysunki elewacji, Wojewoda stwierdził, że projektowany obiekt nie jest jednym budynkiem jednorodzinnym z dwoma lokalami, a są to dwa budynki bliźniacze. Każdy z wskazanych w przedłożonym projekcie lokali stanowi jeden budynek w zabudowie bliźniaczej. Budynki te nie funkcjonują samodzielnie, a ich konstrukcja powoduje, że mogą istnieć niezależnie. Pomiędzy ścianami dwóch budynków zaprojektowano dylatacje. Zaprojektowanie dwóch bliźniaczych budynków na jednej działce w szczególności uwidacznia się przy rzucie przyziemia i przekroju AA, gdzie jeden budynek stanowi lustrzane odbicie drugiego. Zaplanowano także dla każdego z budynków osobne przyłącza: gazu, elektroenergetyczne, wodociągowe oraz dwa zbiorniki bezodpływowe. Ponadto, jak widać na rzucie parteru, domniemane dwa lokale mieszkalne nie zostały połączone wspólnym pomieszczeniem, które mogłoby ewentualnie wskazywać na jedną konstrukcyjną całość budynku.

Nie bez znaczenia jest także fakt, że zgodnie z § 8 pkt.2 lit. c planu miejscowego działki na danym terenie nie mogą być mniejsze niż 800 m2. Przedmiotowa działka ma 1080 m2 i zgodnie z treścią planu miejscowego nie może podlegać ponownie podziałowi. Brak możliwości dokonania podziału w przyszłości powoduje, że tym bardziej nie jest możliwe na powyższej działce wydanie pozwolenia na budowę dla dwóch budynków mieszkalnych w zabudowie bliźniaczej. W związku z powyższym tak zaprojektowana inwestycja polega na budowie dwóch budynków w zabudowie bliźniaczej i jest niezgodna z § 8 pkt. 1 lit. b planu miejscowego, co słusznie przyjął organ I instancji.

Odnosząc się do treści odwołania oraz pisma inwestora z dnia 30 czerwca 2015 r., Wojewoda zaznaczył, że decyzja z dnia 20 marca 2015 r., znak: [...] nie została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a zatem wiąże organy co do dalszego postępowania. Z kolei decyzja Wojewody z dnia 13 kwietnia 2015 r., znak: [...], oraz decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 czerwca 2015 r., znak: [...], dotyczyły decyzji Starosty [...] oraz zapadły w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji i w całkowicie odmiennym stanie prawnym i faktycznym. Kończąc Wojewoda wyjaśnił, iż zgodnie z nowelizacją Prawa budowlanego z 14 lipca 2003 r., organ administracji publicznej nie jest uprawniony do oceny merytorycznej projektu budowlanego, jednakże podlega on analizie pod względem zgodności zamierzenia budowlanego z zapisami m.p.z.p. Ponadto, decyzja organu I instancji posiada uzasadnienie, w którym wskazano jakie przepisy prawa oraz fakty wzięto pod uwagę przy wydaniu rozstrzygnięcia, a organ I instancji w sposób wyczerpujący zebrał materiał dowodowy i przed wydaniem decyzji umożliwił stronom postępowania wypowiedzenie się w sprawie.

Spółka L. wniosła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, podtrzymując dotychczasowe stanowisko i argumentację. Zaskarżonej decyzji Spółka zarzuciła:

- bezprawne rozszerzenie przez organy obu instancji definicji budynku mieszkalnego jednorodzinnego zapisanej w art. 3 pkt. pkt. 2 lit. a ustawy Prawo budowlane poprzez jej nieuprawnioną nadinterpretację polegającą na nadaniu nowych wymagań budynkowi mieszkalnemu jednorodzinnemu, takich jak :

- konieczność zastosowania wspólnego pomieszczenia dla obu lokali mieszkalnych usytuowanych w budynku,

- uznanie, że zastosowanie wyłącznie ze względów akustycznych podwójnych ścian wewnętrznych (ściana zewnętrzna pozostaje w całości ciągła, jest wspólny fundament i dach dla całego budynku) rozdzielających dwa lokale mieszkalne powoduje konstrukcyjną samodzielność każdego z lokali,

- uznanie, że wspólny fundament oraz wspólny dach budynku mieszkalnego jednorodzinnego zawierającego dwa lokale mieszkalne nie decyduje, czy dany budynek można zakwalifikować jako jeden budynek czy też dwa odrębne budynki,

- uznanie, że zaprojektowanie odrębnych przyłączy i zbiorników bezodpływowych przynależnych poszczególnym lokalom mieszkalnym oznacza, iż powstają dwa budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej,

co skutkowało wadliwą oceną, że przedstawiony w projekcie budowlanym wolno stojący budynek mieszkalny jednorodzinny z dwoma lokalami mieszkalnymi jest dwoma budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi w zabudowie bliźniaczej, a zamierzenie budowlane jest niezgodne z obowiązującym m.p.z.p.,

- naruszenie art. 7, art. 8 i art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. poprzez wydanie zaskarżonej decyzji bez uzasadnienia opartego na dających się wskazać przepisach prawa.

W skardze podniesiono, że spółka ustosunkowała się w wyznaczonym terminie do wydanego postanowienia. Pomimo sporządzenia projektu zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania (wszystkie parametry budynku, jego wysokość, kąt nachylenia połaci dachowej, powierzchnia zabudowy, powierzchnia biologicznie czynna, ilość miejsc postojowych dla samochodów osobowych przynależnych budynkom są zgodne z wymaganiami planu) oraz art. 3 ust. 2 i art. 3 pkt. 2 lit. a prawa budowlanego jako jednego wolno stojącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego z dwoma lokalami mieszkalnymi, organ odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Organ nie odniósł się w uzasadnieniu decyzji do odpowiedzi udzielonej przez spółkę, a także nie ustosunkował się do przedstawionego stanowiska rzeczoznawcy d/s architektury.

Zdaniem skarżącej Prezydent Miasta [...] nie wskazał konkretnego naruszenia prawa, a jedynie ograniczył się do nieuzasadnionego zarzutu jakoby przedstawiony w projekcie budowlanym układ funkcjonalny wskazuje na inną funkcję niż określona w art. 3 pkt. 2 lit. a ustawy prawo budowlane. W definicji zawartej w tym przepisie nie da się wskazać podstawy dla zakwestionowania rozwiązań przedstawionych w projekcie budowlanym. W projekcie budowlanym nie zaprojektowano dylatacji, a pomiędzy lokalami zastosowano trójwarstwową wewnętrzną przegrodę akustyczną, którą tworzą dwie ściany z Silki E18A o grubości 18 cm oddzielone szczeliną akustyczną o szerokości 3cm. Takie rozwiązanie projektowe ma na celu podwyższenie komfortu użytkowania lokali poprzez znaczne podniesienie izolacyjności akustycznej przegrody. Ściany zewnętrzne budynku są na całej długości ciągłe i nie przerywa ich żadna szczelina dylatacyjna.

O braku dylatacji świadczą rysunki przedstawione w projekcie budowlanym :

rzut fundamentów - pokazujący ciągłą, nie przerwaną żadną dylatacją ławę fundamentową pod podwójną ścianą pomiędzy lokalami mieszkalnymi,

rzuty parteru i piętra - zawierające ciągłą ścianę zewnętrzną budynku, bez jakiejkolwiek przerwy dylatacyjnej,

rzut dachu - pokazujący ciągłe pokrycie połaci dachowej dachówką bez dylatacji,

przekrój C – C, na którym widać wspólną ławę i ścianę fundamentową (bez żadnej dylatacji) pod podwójną ścianą rozdzielającą oba lokale mieszkalne, stanowiącą przegrodę akustyczną, a także ciągłe pokrycie dachowe.

Dylatacja nie występuje także na rysunku projektu zagospodarowania działki, gdzie przedmiotowy budynek narysowano w całości jako jeden obiekt.

Podobnie bezzasadny i pozbawiony podstawy prawnej był kolejny zarzut dotyczący wydzielonej klatki schodowej. Zaprojektowano budynek mieszkalny jednorodzinny z dwoma dwukondygnacyjnymi lokalami mieszkalnymi. W tym stanie rzeczy oczywistym jest, że w każdym z dwóch lokali zaprojektowano odrębną klatkę schodową.

Bezprawna była także teza, że odrębne przyłącza i zbiorniki bezodpływowe przynależne poszczególnym lokalom mieszkalnym wskazują na dwa odrębne budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej. Wykonanie odrębnych przyłączy oraz dwóch zbiorników bezodpływowych na ścieki przynależnych dwóm lokalom mieszkalnym usytuowanym w projektowanym wolno stojącym budynku jednorodzinnym jest jak najbardziej dozwolone, nie narusza przepisów prawa, a tym bardziej nie powoduje, że mamy do czynienia z dwoma budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi w zabudowie bliźniaczej.

Kolejnymi bezprawnymi zarzutami były stwierdzenia, że wspólny fundament oraz wspólny dach budynku mieszkalnego jednorodzinnego zawierającego dwa lokale mieszkalne nie decyduje czy dany budynek można zakwalifikować jako jeden budynek czy też dwa odrębne budynki, a zaprojektowanie odrębnych przyłączy i zbiorników bezodpływowych przynależnych poszczególnym lokalom mieszkalnym oznacza, iż powstają dwa budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej. Wbrew twierdzeniu Wojewody do jednego lokalu mieszkalnego można doprowadzić kilka przyłączy i nie stanowi to żadnego naruszenia prawa. Skarżąca wskazała, iż nie miało sensu występowanie z wnioskiem o pozwolenie na budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych jedno lokalowych w zabudowie bliźniaczej, w sytuacji, gdy plan miejscowy dopuszcza budowę wyłącznie jednego zawierającego maksymalnie dwa lokale mieszkalne budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

Wojewoda w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko. Ponadto organ podniósł, iż zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 27 października 2009 r., sygn akt: II OSK [...], wykładania przepisu art. 3 ust. 2a Prawa budowlanego, w tym użyte w odniesieniu do budynku mieszkalnego jednorodzinnego sformułowanie "stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość" powinna być dokonana przy uwzględnieniu definicji budynku określonej w art. 3 pkt. 2 ustawy Prawo budowlanego. Zgodnie z tą definicją każdy budynek to obiekt budowlany, trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach. Zdaniem Wojewody każdy ze wskazanych przez Wnioskodawcę dwóch lokali spełnia definicję budynku.

Odnosząc się do treści skargi organ wskazał, że poprzez dylatacje należy rozumieć szczelinę celowo utworzoną w budynku lub jego elemencie, a wydzielone elementy, ich fragmenty, samodzielnie przenoszą przewidywane obciążenia, odkształcenia i przesunięcia. Dylatacje przeciwdrganiowe mają zadanie eliminacji lub zmniejszenia wpływu drgań, wstrząsów itp. jednego elementu na drugi czy też zmniejszenia wpływu hałasu. Szczelina mająca za zadanie zmniejszenie oddziaływania akustycznego też jest zatem dylatacją. Wbrew temu co wskazuje się w skardze, Wojewoda ustosunkował się do opinii przedłożonej przez Skarżącą na etapie postępowania przed organem I instancji. Skarżąca nie wskazuje żadnych nowych okoliczności, które należałoby poddać merytorycznej ocenie.

Na rozprawie sądowoadministracyjnej przeprowadzonej w dniu 9 grudnia 2015 r. skarżąca Spółka – reprezentowana przez członka Zarządu T. M., podtrzymała skargę i jej argumentację. Dodatkowo podniesiono, że dla tożsamej inwestycji na działce nr [...] Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 06 lutego 2015 r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę, dla identycznego zamierzenia inwestycyjnego na terenie objętym planem, a decyzja ta nie została zaskarżona. Do akt sprawy złożono kserokopię ww. decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się bezzasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Przedmiotem wniesionej skargi jest decyzja Wojewody z dnia 11 sierpnia 2015 r., którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia 12 czerwca 2015 r. w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolnostojącego z dwoma lokalami mieszkalnymi w rejonie ul. [...] w P. (dz. nr [...], ark. [...], obręb M.) wraz z budową dwóch tymczasowych zbiorników bezodpływowych i budową muru oporowego w granicy z dz. nr [...], [...], [...] ark. [...], obręb M..

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji stanowią przepisy art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.). Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu (...); 2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; 3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6; 4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Z kolei zgodnie z ust. 3 powyższego artykułu w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Z treści powyższego przepisu wynika, iż organ architektoniczno-budowlany w razie dostrzeżenia braków i naruszeń, o których mowa w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, zobowiązany jest do wezwania inwestora w drodze postanowienia do ich uzupełniania lub usunięcia. Niewykonanie postanowienia przez inwestora obliguje organ do wydania decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.

Zważyć należy, że przed wydaniem przez organ I instancji decyzji postanowieniem z dnia 11 maja 2015 r., wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, inwestor został zobowiązany do usunięcia dostrzeżonych braków i naruszeń w przedstawionym do zatwierdzenia projekcie budowlanym. Organ uznał, iż wobec rozwiązań projektowych wskazujących na inną funkcję wnioskowanego budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolnostojącego z dwoma lokalami mieszkalnym, niż określoną w art. 3 pkt 2a) ustawy prawo budowlane (zastosowanie dylatacji w ścianie między lokalami, wydzielona klatka schodowa, osobne przyłącza, zbiorniki bezodpływowe), projekt budowlany należy doprowadzić do zgodności z niniejszym przepisem, tak aby realizowana była inwestycja zgodna z zapisami m.p.z.p. dla przedmiotowego obszaru. Organ wskazał, iż zgodnie z § 8 pkt 1 lit. b m.p.z.p., dla terenu oznaczonego 4MN, ustala się lokalizację jednego budynku mieszkalnego na działce budowlanej, podczas gdy przedstawiony w projekcie budowlanym układ funkcjonalny (dylatacja pomiędzy ścianami prawej i lewej części budynku, dwie klatki schodowe, osobne przyłącza, zbiorniki bezodpływowe) wskazuje na zamiar wybudowania dwóch budynków jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej.

Wobec braku usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, Prezydent Miasta [...] odmówił zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. W ocenie Sądu rozpatrującego przedmiotową sprawę wystąpiły przesłanki do wydania takiego rozstrzygnięcia, bowiem inwestycja w wersji zaakceptowanej przez organ I instancji narusza postanowienia § 8 pkt 1 lit. a i b obowiązującego dla terenu inwestycyjnego m.p.z.p.

Sąd w całości podziela stanowisko organu I instancji oraz Wojewody w zakresie zakwalifikowania projektowanego obiektu jako dwóch budynków w zabudowie bliźniaczej i w konsekwencji niespełnienia przesłanki zgodności tej inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "M.-R.-U." - rejon ulic [...] i [...] w P.. Za takim przyjęciem przemawiają nie tylko przedłożony projekt budowlany, ale i projekt zagospodarowania terenu, na co zasadnie zwrócono uwagę w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ podniósł, iż z analizy przedłożonego projektu budowlanego, a w szczególności projektu zagospodarowania terenu, rzutu parteru, przekroju A-A, wynika, że zaprojektowano dwa budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej, z których każdy samodzielnie stanowi konstrukcyjną całość, zamiast jednego samodzielnie konstrukcyjnie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z dwoma lokalami. Organ wskazał, iż dla każdego z budynków zaplanowano osobne przyłącza: gazu, elektroenergetyczne, wodociągowe, kanalizacyjne oraz miejsca parkingowe i zjazdy. Ponadto jak widać na rzucie parteru domniemane dwa lokale mieszkalne nie zostały połączone wspólnym pomieszczeniem, które mogłoby ewentualnie wskazywać na jedną konstrukcyjną całość budynku. Zdaniem organu, obie części budynku zaprojektowano w taki sposób, aby każda z nich mogła samodzielnie funkcjonować, zarówno pod względem użytkowym jak i konstrukcyjnym. Stanowisko to Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę podziela. W takiej sytuacji należało uznać, że do inwestycji będącej przedmiotem niniejszego postępowania zastosowanie mają § 8 pkt 1 lit.a m.p.z.p. obowiązującego na terenie inwestycyjnym, zgodnie z którym na obszarze planu oznaczonym symbolem 4 MN ustala się lokalizację zabudowy wolno stojącej oraz § 8 pkt 1b, który ustala lokalizację jednego budynku mieszkalnego na działce budowlanej. Dokonując wykładni tych zapisów planu miejscowego należy w pierwszej kolejności zauważyć, że odnoszą się one do obiektów budowlanych. Stosownie do treści art. 3 pkt 1 a ustawy Prawo budowlane pod pojęciem powyższym należy rozumieć budynek wraz budynek instalacjami i urządzeniami technicznymi. Ustawa powyższa zawiera również definicję budynku mieszkalnego jednorodzinnego, którym jest budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku (art. 3 pkt 2a ustawy Prawo budowlane). Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt II OSK 1601/08, Baza NSA, prawidłowa wykładnia powołanego powyżej przepisu art. 3 ust. 2a ustawy Prawo budowlane, w tym użyte w odniesieniu do budynku mieszkalnego jednorodzinnego sformułowanie "stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość", powinna być dokonana przy uwzględnieniu definicji budynku określonej w art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Zgodnie z tymi definicjami każdy budynek - to obiekt budowlany, trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach. Budynek mieszkalny jednorodzinny musi spełniać wszystkie cechy budynku (pkt 2) a nadto wymogi wskazane w pkt 2a, w tym stanowić "konstrukcyjnie samodzielną całość".

Organy rozpatrujące wniosek skarżącej Spółki zasadnie zatem odwołały się do definicji budynku mieszkalnego jednorodzinnego, zawartej w przepisie art. 3 pkt 2a ustawy Prawo budowlane. Jak wynika z komentarza do art. 3 ustawy Prawo budowlane pod redakcją prof. Z. Niewiadomskiego (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006) – "warunkiem uznania budynku za mieszkalny jednorodzinny jest przede wszystkim to, aby służył on zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych i stanowił konstrukcyjnie samodzielną całość. Należy uznać, że kwestia spełnienia tych cech należy do elementów ocennych, pozostających w gestii organu stosującego prawo, w szczególności organu administracji architektoniczno-budowlanej. Nie można przy tym automatycznie przenosić kryteriów wyróżniających pojęcia "potrzeb mieszkaniowych" i "samodzielności" z innych aktów prawnych regulujących problematykę nieruchomości. Kwalifikacja danego budynku do kategorii budynków mieszkalnych - jednorodzinnych musi być dokonywana na gruncie danego stanu faktycznego. Niewątpliwie budynki takie muszą stanowić zamkniętą przestrzeń, wydzieloną przegrodami budowlanymi i dachem oraz być przeznaczone i przystosowane do stałego pobytu ludzi". Sąd w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę w pełni podziela pogląd komentatora, iż kwalifikacji danego budynku do kategorii budynków mieszkalnych-jednorodzinnych należy dokonać na gruncie danego stanu faktycznego. Zdaniem Sądu posiadanie przez oba budynki wspólnego fundamentu nie stanowi przeszkody aby uznać, że każdy budynek danego obiektu spełnia warunek samodzielności konstrukcyjnej mimo, że ściany działowe między poszczególnymi budynkami posadowione zostały na wspólnym fundamencie. Także istnienie wspólnego dachu nie wyłącza "a priori" możliwości zakwalifikowania budynku jako stanowiącego konstrukcyjnie samodzielną całość, jeśli jego konstrukcja nie powoduje istnienia części wspólnych poddasza, tym bardziej gdy w budynku zaprojektowano ścianę dylatacyjną od fundamentu aż po dach. Za taką wykładnią przemawia również przepis § 210 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tj. Dz. U. z 20015r. poz. 1422). Wskazana w tym przepisie sytuacja, kiedy części budynków przedzielone ścianami oddzielenia pożarowego od fundamentu do pokrycia dachu mogą być uznane za odrębne, ma zastosowanie przy określaniu warunków bezpieczeństwa pożarowego, to jednak jest to dodatkowy argument wynikający z przepisów o charakterze techniczno-budowlanym za uznaniem tego elementu, jako kryterium samodzielności konstrukcyjnej. Nie ma zatem znaczenia jaką funkcję inwestor przewidział dla ściany dylatacyjnej w omawianym przypadku.

Strona skarżąca podnosi, iż przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany dotyczy budynku jednorodzinnego z dwoma lokalami mieszkalnymi. Ustawa Prawo budowlane nie definiuje pojęcia lokalu mieszkalnego. Odnosząc się do tej argumentacji wskazać należy, iż w myśl art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 80 poz. 903 ze zm.), samodzielnym lokalem mieszkalnym, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Zgodnie zaś art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny może stanowić odrębną nieruchomość. W opinii Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę przyjęte w projekcie rozwiązania konstrukcyjne należy jednakże oceniać wyłącznie na gruncie definicji zawartych w ustawie Prawo budowlane. W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z dwoma jednorodzinnymi budynkami w zabudowie bliźniaczej, z których każdy służyć może zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych.

Ponownie należy więc podkreślić, że przedmiotowa inwestycja, polegająca na budowie dwóch budynków mieszkalnych, jest niezgodna z zapisem § 8 pkt 1b planu miejscowego obowiązującego dla terenu, na którym przewidziana została do realizacji. Zapisy m.p.z.p. w opinii Sądu jednoznacznie wskazują, że wolą rady gminy było przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem 4MN na zabudowę typu rezydencjonalnego, o czym świadczy nie tylko dopuszczenie wyłącznie zabudowy wolno stojącej i lokalizacji jednego budynku mieszkalnego na działce budowlanej, ale i określenie parametrów działek możliwych do wydzielenia na taki cel (o minimalnej powierzchni 800m2) oraz poprzez określenie dopuszczalnej powierzchni zabudowy (maksymalnie 30%) i powierzchni biologicznie czynnej (nie mniej niż 45% powierzchni działki) – zgodnie z § 8 pkt 1 lit. d i e, § 8 pkt 2 lit. c.

Zważyć przy tym należy, że stosownie do przepisu art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, zgodność w tym zakresie, podlegająca obowiązkowej ocenie organu administracji architektoniczno-budowlanej właściwego w sprawie jest warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę lub zatwierdzenia projektu budowlanego. Wojewoda słusznie zatem uznał, iż skoro inwestor nie przedłożył projektu w wersji uwzględniającej wymogi określone w postanowieniu z dnia 11 maja 2015 r., to udzielenie pozwolenia na budowę było niedopuszczalne. Przed wydaniem zaskarżonej decyzji organ odwoławczy, stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, przeprowadził ocenę projektu budowlanego pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi w wymaganym zakresie.

Sąd nie dopatrzył się również innych naruszeń prawa procesowego czy materialnego. Żadnego znaczenia dla sprawy nie ma okoliczność, że dla tożsamej inwestycji na działce nr [...] Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 06 lutego 2015 r. nr [...] znak [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę. Z faktu wydania wcześniejszej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany dla tożsamej inwestycji na sąsiedniej działce tego samego inwestora nie można wywodzić, że rozpatrując kolejny wniosek organ architektoniczno-budowlany nie mógł zmienić przejętego wcześniej swojego i miał obowiązek taki kolejny wniosek uwzględnić. W opinii Sądu uzasadnienia wydanych w sprawie decyzji zawierają omówienie wszystkich kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia. Wskazywany przez stronę skarżącą brak odniesienia się przez organ I instancji do przedłożonej opinii rzeczoznawcy d/s architektury nie ma znaczenia, bowiem opinia ta stanowi prywatny dokument inwestora i organ architektoniczno-budowlany nie jest nią związany. W tym miejscu wyjaśnić należy, iż organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może ingerować w przyjęte w projekcie budowlanym rozwiązania funkcjonalne obiektu, o ile są zgodne z przepisami prawa. Istotny jest jednak warunek sformułowany in fine, który w rozpoznawanej sprawie nie został spełniony, a akcentowana w przywołanym stwierdzeniu niemożność weryfikowania rozwiązań funkcjonalnych zawartych w projekcie oznacza w istocie przyzwolenie na obejście prawa, czy inaczej akceptację działań niezgodnych z prawem. Zważyć też należy, na co zwracano już uwagę w judykaturze sądowoadministracyjnej, że prawo zabudowy nieruchomości posiadanej nie jest prawem absolutnym i podlega ograniczeniom w regulacjach publicznoprawnych. Ograniczenie to znajduje oparcie zwłaszcza w przepisach ustawy Prawo budowlane, w tym w jej art. 35 ust. 1 pkt 1, który określa zakres i formę ingerencji organów administracji. Do ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości zalicza się ograniczenia wynikające z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie jest zatem tak, jak wskazuje strona skarżąca, że skoro rozpatrujące sprawę organy nie wykazały naruszenia przez przedłożony projekt budowlany jakiegokolwiek przepisu ustawy Prawo budowlane, to zobligowane były do zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. W rozpatrywanym przypadku organy przeprowadziły warunkującą możliwość udzielenie pozwolenia na budowę czynność sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami planu miejscowego, w sposób prawidłowy, nie naruszający wymogów określonych w art. 7 i art. 80 k.p.a. oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Należy przy tym wskazać, że ocena istotnych w sprawie okoliczności została dokonana w sposób racjonalny, z zachowaniem reguł wnioskowania oraz z uwzględnieniem wiedzy fachowej, doświadczenia zawodowego i życiowego. Takie reguły ocenne są przyjęte w każdej procedurze (za: W. Siedlecki: Postępowanie cywilne; Warszawa 1986; Z. Świda-Łagiewska: Zasada swobodnej oceny dowodów w polskim procesie karnym, Wrocław 1983; B. Adamiak, J. Borkowski: KPA, Komentarz, Warszawa 2006).

Podsumowując wskazać należy, że inwestycja objęta wnioskiem o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę nie spełniała warunku, o jakich mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Wobec powyższego decyzja Wojewody oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta [...] odpowiadały prawu. Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę oddalił.