Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Iwona Kosińska Protokolant asystent sędziego Joanna Zięba-Gula po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 12 grudnia 2013 r. sygn. akt II SA/Bk 741/13 w sprawie ze skargi S. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz S. C. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 12 grudnia 2013 r. sygn. akt II SA/Bk 741/13, po rozpoznaniu skargi S. C. (dalej także, jako: "skarżąca"), uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. wydaną z upoważnienia Wójta Gminy T. przez Kierownika GOPS w T. odmówiono skarżącej S. C. przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawnym synem M. z uwagi na fakt, że skarżąca jest rolnikiem, prowadzącym z mężem gospodarstwo rolne.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła S. C.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. po rozpoznaniu odwołania decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji. Kolegium ustaliło, że skarżąca z mężem prowadzą gospodarstwo rolne i podlegają ubezpieczeniu w KRUS oraz, że mają na utrzymaniu dziecko o znacznym stopniu niepełnosprawności z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Kolegium przytoczyło brzmienie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 ze zm.), statuującego przesłanki uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Stwierdziło następnie, że ustawodawca uzależnił przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od spełnienia przesłanki "rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej". Ustawa o świadczeniach rodzinnych zdefiniowała w art. 3 pkt 22 pojęcie "zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej" jako wykonywanie pracy na podstawie stosunku pracy, stosunku służbowego, mowy o pracę nakładczą oraz wykonywanie pracy lub świadczenie usług na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, umowy o dzieło albo w okresie członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek rolniczych a także prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Enumeratywne wyliczenie tytułów zatrudnienia według definiowanego pojęcia, wyklucza możliwość zastosowania wykładni rozszerzającej. Odwołująca się nie należy do osób zatrudnionych w rozumieniu ustawy i nie zrezygnowała z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, by opiekować się dzieckiem. Jest współwłaścicielką gospodarstwa rolnego i podlega ubezpieczeniu społecznemu jako rolnik. Pojęcie "prowadzenia gospodarstwa rolnego" nie musi oznaczać wykonywania pracy fizycznej w gospodarstwie, gdyż może polegać także na zarządzaniu nim. Dopiero wystąpienie całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, stanowi z reguły obiektywną przeszkodę w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, a tym samym osiągania z niego dochodu. Kolegium wskazało, że wykładnia logiczna i systemowa art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych skłania do stanowiska, że rezygnacja z zatrudnienia w celu sprawowana opieki nad niepełnosprawnym, nie może budzić wątpliwości. Musi to być stan trwały, czyli rezygnacja z zatrudnienia być definitywna, co w przypadku rolnika oznaczałoby konieczność rezygnacji z prowadzenia gospodarstwa rolnego. Kolegium nawiązało do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2012 r. sygn. I OPS 5/12, uznającej prowadzenie gospodarstwa rolnego przez rolnika za negatywną przesłankę przyznania tej osobie świadczenia pielęgnacyjnego i dodało, że nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzinnych, obowiązująca od 1 stycznia 2013 r. nie zmieniła legalnej definicji zatrudnienia lub pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy, co czyni uchwałę NSA aktualną. Kolegium wyjaśniło, że istotą świadczenia pielęgnacyjnego jest zrekompensowanie osobie rezygnacji z aktywności zawodowej poprzez wypłatę określonej przepisami kwoty oraz poprzez opłacenie składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Wprawdzie przepisy ustawy dopuszczają sytuację odprowadzania składek za opiekuna niepełnosprawnego dziecka z innego tytułu, ale nie znosi to warunku rezygnacji z aktywności zawodowej.

Skargę na powyższa decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku wniosła S. C. Podniosła, że w odniesieniu do jej osoby doszło do zmiany oceny prawnej przypadku mimo niezmienionej sytuacji faktycznej i takiego samego stanu prawnego. Od maja 2008 r. do czerwca 2013 r. otrzymywała, bowiem świadczenie pielęgnacyjne wynikające z faktu sprawowania opieki nad synem. Odmienna niż dotychczas interpretacja przepisów naruszyła jej zdaniem Konstytucję RP i wynikającą z art. 2 Konstytucji RP zasadę demokratycznego państwa prawnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze B. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie, pełnomocnik skarżącej podniósł zarzut nierównego traktowania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. rolników ubiegających się o świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi. Stwierdził, że organ odwoławczy w stosunku do innych rolników znajdujących się w identycznej sytuacji faktycznej i prawnej, co skarżąca, uznawał za zasadne odwołania od decyzji odmawiających przyznania świadczenia pielęgnacyjnego i zmieniał decyzje odmowne organu I instancji na korzyść rolników. Pełnomocnik skarżącej stwierdził przy tym, że w gminie T. kilkanaście rolniczek uzyskało decyzje przyznające im prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, co odmowę przyznania takiego samego świadczenia dla skarżącej, czyni krzywdzącą i niesprawiedliwą. Na potwierdzenie powyższego pełnomocnik przedłożył decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] maja 2013 r. nr [...], na mocy której po uchyleniu decyzji Wójta Gminy T. z [...] kwietnia 2013 r. odmawiającej rolniczce E. R. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu sprawowania opieki nad dzieckiem, Kolegium orzekło o przyznaniu świadczenia

Zaskarżonym obecnie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] czerwca 2013 r.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że na naruszenie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. wyrażonej art. 8 K.p.a. zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. Sąd wyjaśniał, że źródłem powyższej zasady procesowej jest sformułowana art. 32 ust. 1 Konstytucji RP zasada równości, według której wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Konstytucyjna norma jest adresowana do wszelkich organów władzy publicznej, zarówno do stanowiących prawo, jak i do stosujących prawo. Z konstytucyjnej zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Będąca procesowym wyrażeniem konstytucyjnej zasady równości wobec prawa, zasada prowadzenia postępowania administracyjnego w sposób pogłębiający zaufanie do działań organów administracji publicznej, wymaga, więc stosowania wobec tych samych rodzajowo sytuacji faktycznych i prawnych, jednakowej miary ocennej. Organy administracji publicznej na tle takich samych stanów faktycznych oraz tego samego stanu faktycznego powinny podejmować jednolite rozstrzygnięcia. Zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa narusza także różna interpretacja przepisu prawa dokonywana w takim samym stanie faktycznym przez ten sam organ. Do naruszenia tej zasady dochodzi między innymi wówczas, gdy część składów orzekających samorządowego kolegium odwoławczego interpretując przepis prawa materialnego i kierując się pragmatyzmem, uwzględnia wykładnię normy dokonaną uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego, a część interpretując przepis pomija treść uchwały, niebędącej źródłem prawa i niemogącej stanowić podstawy prawnej działań organów administracji.

W ocenie Sądu I instancji, skarżąca wykazała, iż jej przypadek został przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. potraktowany odmiennie od przypadku innej rolniczki, która ubiegała się o świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, a powodem odmiennego potraktowania była wyłącznie różna interpretacja definicji "zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej", zamieszczonej w art. 3 pkt 22 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Skład orzekający Kolegium rozpatrujący odwołanie skarżącej od negatywnej decyzji organu I instancji, nawiązał do wykładni dokonanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. I OPS 5/12, stwierdzającą, że prowadzenie gospodarstwa rolnego przez rolnika stanowi negatywną przesłankę przyznania tej osobie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 w związku z art. 3 pkt 22 ustawy o świadczeniach rodzinnych, natomiast Kolegium orzekające w sprawie zakończonej decyzją przedłożoną na rozprawie dokonał interpretacji definicji w oderwaniu od treści uchwały, którą formalnie nie jest związany. Dualizm interpretacyjny spowodował, że skarżąca, której świadczenia pielęgnacyjnego odmówiono, zasadnie ma poczucie nierównego potraktowania, godzącego w zasady sprawiedliwości społecznej.

Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od powyższego wyroku wywiodło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., reprezentowane przez pełnomocnika, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 1 w zw. z art. 3 pkt 22 ustawy o świadczeniach rodzinnych, poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie prowadzącej gospodarstwo rolne jako rezygnującej z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo niepodejmującej zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem legitymującym się stopniem niepełnosprawności, co stanowi naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej także, jako: "P.p.s.a."), wskazanego jako podstaw uchylenia decyzji Kolegium;

2. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 269 § 1 P.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, czyli na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a., polegającym na wydaniu rozstrzygnięcia bez uwzględnienia treści uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2012 r. sygn. akt I OPS 5/12 oraz odstąpienia od przedstawienia składowi 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienia prawnego, co stanowi naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a., wskazanego jako podstawa uchylenia decyzji Kolegium.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Kolegium podniosło, że niniejszą sprawę organ rozstrzygnął w oparciu o wykładnię przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych przedstawioną w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2012 r. sygn. akt I OPS 5/12. Uchwała ta podjęta została z uwzględnieniem stanu prawnego obowiązującego przed 1 stycznia 2013 r., jednakże zdaniem Kolegium nie miało to wpływu na ocenę prawną uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego dla rolników, w szczególności oceny przesłanek rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w kontekście legalnej definicji, która nie ulegała zmianie. W ocenie Kolegium, Sąd I instancji nie dokonał analizy przesłanek do ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, ani żadnej jego wykładni, opierając się jedynie na twierdzeniu, że skoro Kolegium w innej decyzji dokonało odmiennej interpretacji przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, obecnie orzekając również winno postąpić tak samo. Sąd nie znał przy tym stanu faktycznego tej, innej przywołanej sprawy, a z kolei Kolegium nie jest związane innymi rozstrzygnięciami, w tym również zapadającymi w tym samym organie. Dalej organ odwoławczy wskazał, że Sąd I instancji zignorował treść art. 269 § 1 P.p.s.a., czym naruszył powołany przepis.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Oceniając przedstawione w tej sprawie zarzuty kasacyjnie stwierdzić należy, że nie są one zasadne, choć Naczelny Sąd Administracyjny dostrzega pewne niedostatki zaskarżonego wyroku.

Po pierwsze, istotą sporu w niniejszej sprawie było rozstrzygnięcie, czy w świetle przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, skarżącej będącej rolnikiem, podlegającej ubezpieczeniu w KRUS, przysługuje świadczenie pielęgnacyjne w związku ze sprawowaniem opieki nad bliską osobą niepełnosprawną. Sąd I instancji winien był, zatem zbadać pod względem zgodności z prawem, czy organy administracji publicznej zasadnie odmówiły skarżącej przyznania żądanego świadczenia w świetle brzmienia przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych w dniu wydania decyzji, w tym art. 17 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 22 tej ustawy. Tymczasem Sąd I instancji nie dokonał wykładni wskazanych przepisów prawa materialnego, opierając swoje rozstrzygnięcie jedynie na wykładni art. 8 K.p.a. i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Jedynie sygnalizacyjnie - z uwagi na brak zarzutów skargi kasacyjnej - Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że w tym właśnie zakresie zaskarżony wyrok uchybia przepisom art. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz art. 3 § 1 P.p.s.a. Z kolei zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 22 ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie prowadzącej gospodarstwo rolne jako rezygnującej z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo niepodejmującej zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, nie mógł odnieść zamierzonego skutku, skoro Sąd I instancji przepisów tych nie stosował, chociaż powinien.

Po drugie, również zarzut naruszenia przepisu prawa procesowego, tj. art. 269 § 1 P.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, nie mógł stanowić podstawy uwzględnienia skargi kasacyjnej, a to z następujących powodów.

Zaskarżona do WSA w Białymstoku decyzja wydana została przez Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. w dniu [...] czerwca 2013 r. A zatem Sąd I instancji orzekał w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania tej decyzji. Jak już wskazano, istotą sporu w tej sprawie było rozstrzygnięcie, czy w świetle przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, S. C. będącej rolnikiem, podlegającej ubezpieczeniu w KRUS, przysługuje świadczenie pielęgnacyjne w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawnym synem. Powyższe zagadnienie stało się przedmiotem rozważań poszerzonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w uchwale z 11 grudnia 2012 r., sygn. akt I OPS 5/12 stwierdził, że prowadzenie gospodarstwa rolnego przez rolnika stanowi negatywną przesłankę przyznania tej osobie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 w związku z art. 3 pkt 22 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

W ocenie Naczelnego Sąd Administracyjnego, nie można jednak w tej sprawie pominąć okoliczności, że z dniem 15 maja 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustalaniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2014 r., poz. 567), na mocy której w ustawie o świadczeniach rodzinnych, dodany został art. 17b dopuszczając obecnie uzyskanie przez rolnika świadczenia pielęgnacyjnego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy o świadczenia, o których mowa w art. 16a i art. 17 ubiegają się rolnicy, małżonkowie rolników bądź domownicy, świadczenia te przysługują odpowiednio: 1) rolnikom w przypadku zaprzestania prowadzenia przez nich gospodarstwa rolnego, 2) małżonkom rolników lub domownikom w przypadku zaprzestania prowadzenia przez nich gospodarstwa rolnego albo wykonywania przez nich pracy w gospodarstwie rolnym (ust. 1). Zaprzestanie prowadzenia gospodarstwa rolnego lub zaprzestanie wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, o których mowa w ust. 1, potwierdza się stosownym oświadczeniem złożonym pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: "Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.". Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań (ust. 2).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt I OPS 5/12 podjęta została pod rządami ustawy o świadczeniach rodzinnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. W świetle brzmienia obecnie obowiązujących przepisów, nie można przyjąć, że zachowuje ona nadal swoją aktualność.

Nie może również ujść uwadze, że po podjęciu przez skład poszerzony Naczelnego Sądu Administracyjnego powołanej uchwały, ustawa o świadczeniach rodzinnych była wielokrotnie nowelizowana, między innymi: ustawą z dnia 12 października 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. poz. 1255), ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548), ustawą z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 983), ustawą z dnia 24 kwietnia 2014 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 559), ustawą z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2014 r. poz. 567), ustawą z dnia 23 października 2014r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - (Dz. U. z 2014 r. poz.1644). W sprawie zgodności z Konstytucją RP przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych orzekał również Trybunał Konstytucyjny (wyrok z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 i wyrok z dnia 18 listopada 2014 r. sygn. akt SK 7/11). Przywołane nowelizacje, które uwzględniały również orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, dążyły do uwzględnienia i utrzymania standardów konstytucyjnych, określonych w art. 32 ust. 1 i art. 71 ust. 1 Konstytucji RP (dobro rodziny, zasada równości wobec prawa). Jak zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny już w wyroku z dnia 7 maja 2001 r. K 19/00, ogólna zasada państwa prawnego i wynikające z niej zasady chroniące bezpieczeństwo prawne, zaufanie do państwa i prawa oraz prawa nabyte nie oznaczają generalnego zakazu zmiany obowiązujących przepisów. Dotyczy to zwłaszcza tych dziedzin życia społecznego, które podlegając szybkim zmianom faktycznym. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, odnieść to należy w znacznej mierze do zadań Państwa w dziedzinie polityki społecznej i gospodarczej. Prawa podmiotowe, określone m. in. w art. 71 Konstytucji RP mogą być przedmiotem realizacji tylko w takim zakresie, jaki wynika z przepisów właściwych ustaw. Ustawodawca, zatem zrealizował postulaty - także społeczne - i wprowadził do ustawy o świadczeniach rodzinnych regulacje dotyczące zasad i trybu przyznawania świadczeń osobom będącym rolnikami, ich małżonkom i domownikom (art. 17b ustawy o świadczeniach rodzinnych), a które dotychczas pozbawione były możliwości ubiegania się o takie świadczenia. Wszystkie te okoliczności nie mogły ujść uwadze Naczelnego Sadu Administracyjnego przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy.

Niniejszy wyrok odnosi ten skutek, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., ponownie rozpoznając sprawę w wyniku złożonego odwołania od decyzji z dnia [...] czerwca 2013 r. wydanej przez Kierownika GOPS w T. działającego z upoważnienia Wójta Gminy T., zobowiązane będzie rozstrzygnąć, czy S. C. prowadzącej wraz z mężem gospodarstwo rolne i z tego tytułu podlegającej ubezpieczeniu społecznemu rolników, przysługuje świadczenie pielęgnacyjne na podstawie art. 17 w związku z art. 17b ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Mając powyższe na uwadze - na podstawie art. 184 P.p.s.a. – Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 204 pkt 2 P.p.s.a.