Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA (del.) Anna Maria Świderska, po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 412/11 w sprawie ze skargi B. W. na decyzję Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej p o s t a n a w i a: poinformować Ministra Finansów o istotnych naruszeniach prawa polegających na wydaniu decyzji bez podstawy prawnej

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 113/12, w sprawie ze skargi kasacyjnej Ministra Finansów, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 412/11, i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez ten Sąd. Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej realizowanej w ramach toczącego się postępowania była decyzja Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2010 r. w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej. W ramach kontroli działalności administracji publicznej Naczelny Sąd Administracyjny w tym samym dniu wydał ponadto wyroki w analogicznych co do przedmiotu sprawach o sygn. akt: II FSK 116/12, II FSK 183/12, II FSK 184/12, II FSK 490/12, II FSK 647/12, II FSK 794/12, II FSK 868/12, II FSK 2072/12, II FSK 2481/12.

W toku rozpoznawania wymienionych powyżej spraw stwierdzono istotne naruszenie prawa wymagające zasygnalizowania właściwemu organowi. Decyzja Ministra Finansów, jak i poprzedzająca ją decyzja Wojewody P. dotknięte były bowiem wadą nieważności. Zostały one wydane bez podstawy prawnej, w oparciu o art. 67a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z odesłaniami z art. 49 ust. 2 i art. 59g ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (Dz. U. z 2006 r. nr 156, poz. 1118 z późn. zm.), w wyniku błędnego zinterpretowania zakresu wspomnianych odesłań. Jak szczegółowo wyjaśniono w motywach przywołanych wyroków, obowiązujące przepisy prawa nie stwarzały w żadnym wypadku umocowania do rozpoznania co do meritum wniosku w sprawie umorzenia w części opłaty legalizacyjnej. Zaznaczyć przy tym należy, że w sprawach, w których złożono wnioski po dniu 11 kwietnia 2011 r. zastosowanie ma art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.). Stanowi on, że jeśli żądanie zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, wydaje się postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 155 § 1 w związku z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), postanowił jak w sentencji orzeczenia.