Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.), Protokolant specjalista Monika Gieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi R. O. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji – oddala skargę –

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych (GIODO) decyzją

z [...] lutego 2018 r., na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 1257; dalej "Kpa."), po przeprowadzeniu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji GIODO z [...] września 2014 r., znak [...], która została wydana w sprawie skargi R. O. na zaniechanie sprostowania jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...] w Ś. W., stwierdził nieważności ww. decyzji z [...] września 2014 r.

Do wydania decyzji GIODO z [...] lutego 2018 r. doszło w następującym stanie sprawy.

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga R. O. (zwanego dalej skarżącym) na zaniechanie sprostowania jego nieaktualnych danych osobowych przez Księdza Proboszcza Parafii [...] w Ś.W. (zwanego dalej Proboszczem). W treści skargi skarżący zwrócił się do GIODO

z wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej nakazującej Proboszczowi uaktualnienie jego danych osobowych w postaci umieszczenia w księdze chrztów adnotacji o jego wystąpieniu z Kościoła Katolickiego z dniem [...] kwietnia 2014 r. oraz o nakazanie Proboszczowi pisemnego poinformowania skarżącego o dokonaniu

ww. adnotacji. Załączył oświadczenie woli o wystąpieniu z Kościoła Rzymskokatolickiego.

W piśmie z 2 maja 2014 r. Proboszcz poinformował skarżącego,

że zastosowanie wnioskowanej przez niego adnotacji uzależnione jest

od przeprowadzenia procedury tzw. apostazji, która łączy się z koniecznością osobistego stawiennictwa w biurze parafii wraz z dwoma świadkami. Tylko taka forma skutkuje zamieszczeniem stosownego wpisu w księdze chrztów. Proboszcz poinformował także, że parafia nie wystawia aktu chrztu po dokonaniu apostazji.

Z kolei w piśmie z [...] czerwca 2014 r. Proboszcz wyjaśnił, że dane osobowe zawarte w księdze chrztów służą do czynności sakramentalnych i są wydawane osobom, których te dane dotyczą. Potwierdził, że do parafii wpłynęło oświadczenie woli skarżącego z [...] kwietnia 2014 r., jednak z uwagi na to, że nie zostało ono złożone osobiście, nie można, w myśl zasad przyjętych w Kościele Katolickim, dokonać w księdze zmian, jakie wyraża skarżący. Proboszcz zwrócił uwagę,

że skarżący nie dopełnił formalności w postaci osobistego złożenia pisma. Dodał,

że jest Proboszczem parafii chrztu skarżącego.

GIODO decyzją z [...] września 2014 r., znak [...], nakazał Proboszczowi przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez uaktualnienie danych osobowych R. O., polegające na naniesieniu w księdze chrztu adnotacji o treści zgodnej z jego żądaniem, zawartym w "Oświadczeniu woli" z [...]kwietnia 2014 r.

Pismem z [...] kwietnia 2016 r., znak [...], Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych Zespół do Spraw Egzekucji Administracyjnej, przekazało do Dyrektora Departamentu Orzecznictwa Legislacji

i Skarg w miejscu, sprawę dotyczącą wniosku z [...] listopada 2014 r. o przekazanie do egzekucji administracyjnej decyzji GIODO z [...] września 2014 r.

Następnie w dniu [...] stycznia 2018 r. GIODO wszczął z urzędu postępowanie nieważnościowe wobec decyzji wydanej w dniu [...] września 2014 r. o czym zawiadomił Proboszcza oraz skarżącego.

GIODO decyzją z [...] lutego 2018 r., nr [...], stwierdził nieważność decyzji z [...] września 2014 r.

W uzasadnieniu wydanej decyzji GIODO zwrócił uwagę na charakter administracyjnego postępowania nieważnościowego. Jak podał, z uwagi na to, że nie zachodzą negatywne przesłanki stwierdzenia nieważności wymienione w art. 156 § 2 Kpa. w postaci przedawnienia stwierdzenia nieważności, GIODO zobligowany jest

w niniejszej sprawie do przeanalizowania, czy weryfikowana w kontrolowanym postępowaniu decyzja GIODO nie jest dotknięta wadami, o których mowa w art. 156 § 1 Kpa..

GIODO po przeanalizowaniu przesłanek zawartych w art. 156 § 1 Kpa. doszedł do przekonania, że jedyną przesłanką wskazującą na nieważność

ww. decyzji jest okoliczność, iż zaskarżona decyzja została wydana przez Generalnego Inspektora z rażącym naruszeniem prawa (przesłanka stwierdzenia nieważności z art. 156 § 1 pkt 2 in fine Kpa.), tj. z naruszeniem przepisów art. 18,

art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych

(j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 922 ze zm.; dalej "u.o.d.o.").

Zdaniem GIODO, skarżący nie zastosował się do procedury wystąpienia

z Kościoła, opartej o wewnętrzne przepisy tego związku wyznaniowego, Generalny Inspektor nie był uprawniony do wydania decyzji nakazującej Proboszczowi przywrócenia stanu zgodnego z prawem, polegającego na naniesieniu w księdze chrztów adnotacji o treści zgodnej z żądaniem Pana R. O. zawartym

w jego "Oświadczeniu woli" z dnia [...] kwietnia 2014 r.

GIODO wskazując na cechy rażącego naruszenia prawa, stwierdził, że treść przepisów art. 18 oraz art. 43 ust. 2 u.o.d.o. nie budzi jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych i GIODO nie miał podstaw do wydania decyzji nakazującej Proboszczowi przywrócenia stanu zgodnego z prawem, polegającego na naniesieniu w księdze chrztów adnotacji o treści zgodnej z żądaniem osoby chcącej wystąpić

z kościoła, podczas gdy nie spełnia ona wymogów procedury wewnętrznej wystąpienia z tego kościoła.

Powyższe oznacza, zdaniem GIODO, że naruszenie przez organ przepisów art. 18 oraz art. 43 ust. 2 u.o.d.o. ma oczywisty charakter, zaś naruszone przepisy mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, uchybienie których winno być kwalifikowane jako rażące, tym bardziej w sytuacji gdy prowadzi do naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego (zasady praworządności oraz zasady pogłębiania zaufania). W konsekwencji GIODO stwierdził, że zasadne jest stwierdzenie nieważności decyzji z [...] września 2014 r. jako stojącej w oczywistej

i jawnej sprzeczności ze wzorcem wynikającym z art. 18 oraz art. 43 ust. 2 u.o.d.o..

W skardze na wskazaną na wstępie decyzję GIODO skarżący zarzucił naruszenie następujących przepisów, a mianowicie:

- art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 Kpa. w związku z art. 22 ustawy o ochronie danych na skutek dowolnej, a nie swobodnej, oceny sprawy dokonanej przez organ, opartej o niedopuszczalną selekcję, albowiem organ uwzględnił okoliczności dla niego korzystne i pominął okoliczności korzystne dla skarżącego, w ten sposób próbując przemilczeć fakt istnienia rozbieżności w orzecznictwie w relewantnym dla sprawy zakresie;

- art. 158 § 1 Kpa. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 in fine Kpa. oraz w związku z art. 22 u.o.d.o. na skutek wydania decyzji stwierdzającej nieważność decyzji z [...] września 2014 r., w sytuacji gdy nie zaistniała wskazywana w zaskarżonej decyzji przesłanka rażącego naruszenia prawa.

Wobec tak postawionych zarzutów skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci sporządzonych przez GIODO sprawozdań

z działalności GIODO w latach 2014-2016. Wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.

W obszernym uzasadnieniu skargi skarżący zwrócił uwagę na występujące

w orzecznictwie rozbieżności w stosowaniu przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, które stanowiły podstawę decyzji z [...] września 2014 r., a co do których GIODO stwierdził, że nie budzą one jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych. Uznał w związku z tym twierdzenie GIODO o oczywistej i jawnej sprzeczności ww. decyzji ze wzorcem wynikającym z art. 18 oraz art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych za bezpodstawne. W konsekwencji przyjął, że rozstrzygnięcie wydane

w spornej materii, niejednolicie postrzeganej w orzecznictwie, nie może być oceniane jako rażąco wadliwe w myśl przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2 Kpa..

W odpowiedzi na skargę GIODO wniósł o jej oddalenie, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 2107), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302

ze zm.; dalej "p.p.s.a."), odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W ramach kontroli działalności administracji publicznej przewidzianej w art. 3 p.p.s.a., sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy należy stwierdzić, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji GIODO jest przepis art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Kpa.), który stanowi, że organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych o rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz skutki społeczne wywołane decyzją (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1521/10, z 27 września 2011 r. sygn. akt I OSK 1381/10 – publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Oczywistość naruszenia prawa polega

na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa. Nadto przypadki, gdy decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa mają miejsce wówczas, kiedy naruszono przepis prawa, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu, przepis jest jasny i precyzyjny. Oznacza to, że rażącym naruszenia prawa jest sprzeczność pomiędzy rozstrzygnięciem a treścią przepisu. Zachodzą wówczas skutki, które pozostają w oczywistej i jawnej sprzeczności z wzorcem wynikającym z ustawy.

Z zestawienia zarzutów skargi z jej uzasadnieniem wynika, że skarżący

w istocie kwestionuje stanowisko organu dotyczące braku kompetencji GIODO

do dokonywania samodzielnej oceny skuteczności oświadczenia o wystąpieniu

z Kościoła Rzymskokatolickiego; oceny, czy osoba, której dane dotyczą, należy czy też nie należy do Kościoła lub innego związku wyznaniowego – w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego, wywołaną zmianą interpretacji tego zagadnienia przez Naczelny Sąd Administracyjny w latach 2012 – 2015 w stosunku do przywołanych w skardze orzeczeń o wskazanych sygn. akt. tego Sądu w latach 2015 – 2016.

Sąd stwierdza, że stanowisko to jest błędne. Naczelny Sąd Administracyjny uchylając orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie kwestionował wykładni art. 18 oraz art. 43 ust. 2 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 3 u.o.d.o. przeprowadzonej przez GIODO i Sąd I instancji, a jedynie ustalenia stanu faktycznego spraw, zatem zarzucił naruszenie norm prawa procesowego, a nie prawa materialnego.

Takie też stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu NSA z dnia 21 maja 2018 r. wydanym w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I OPS 6/17 pub. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Postanowieniem tym NSA odmówił uwzględnienia wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o podjęcie uchwały mającej na celu wyeliminowanie rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych w przedmiocie środków prawnych przysługujących GIODO

w sprawach danych osobowych osób deklarujących wystąpienie z Kościoła Rzymskokatolickiego. Powodem odmowy podjęcia uchwały było stwierdzenie przez NSA braku rozbieżności w orzecznictwie w zakresie wskazanym we wniosku RPO. Przepisy art. 43 ust. 2 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 u.o.d.o. w związku z art. 7, art. 75 i art. 77 § 1 Kpa. nie były przedmiotem wątpliwości prawnych, wymagających wyjaśnienia, w żadnym z wyroków sądów administracyjnych przywołanych przez Rzecznika w uzasadnieniu wniosku. Przeciwnie, w przywołanych orzeczeniach Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wskazywał na wyraźne

i niebudzące wątpliwości interpretacyjnych brzmienie art. 43 ust. 2 w związku z ust. 1 pkt 3 u.o.d.o., które to przepisy, jak podkreślał, są prawem powszechnie obowiązującym i organy administracji oraz sądy administracyjne są obowiązane do ich przestrzegania i stosowania, a Generalny Inspektor Danych Osobowych nie jest w odniesieniu do zbiorów danych osób należących do kościoła, w tym Kościoła Katolickiego, władny do wydawania decyzji administracyjnych i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania powszechnie obowiązujących przepisów o ochronie danych – art. 12 pkt 2 u.o.d.o..

Dalej Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że przedstawione zagadnienie ustalania przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych przynależności osoby do Kościoła Katolickiego wystąpienia z Kościoła zostało, wbrew stanowisku Rzecznika Praw Obywatelskich, jednoznacznie wyjaśnione w orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawionych jako trzecia linia orzecznicza, która w istocie ujednolica dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych. Nie odbiera im tego waloru fakt, że zostały wydane w konkretnych stanach faktycznych, dotyczących wyłącznie Kościoła Katolickiego. Naczelny Sąd Administracyjny w trakcie sądowej kontroli decyzji administracyjnych w sposób jednolity stał na stanowisku, że w przypadku osób, które nie należą do kościoła lub związku wyznaniowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 u.o.d.o., GIODO ma prawo do kontroli przetwarzania ich danych osobowych. NSA jednakowo też uznawał, że w odniesieniu do danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie posiada prawa do wydawania decyzji administracyjnych

i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych.

W uzasadnieniu postanowienia wydanego przez siedmiu sędziów NSA zwrócono też uwagę, że z ustawowego wyłączenia GIODO, o którym mowa wyżej i autonomii prawnej Kościoła Katolickiego, gwarantowanej Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, Konkordatem między Stolicą Apostolską i Rzeczypospolitą Polską oraz ustawą z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiącą w art. 2, że Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami, wynika, że skuteczność wystąpienia osoby

z Kościoła GIODO może oceniać wyłącznie na podstawie aktu chrztu z właściwą adnotacją. Kwestia przynależności do Kościoła Katolickiego i wystąpienia z niego jest wewnętrzną sprawą Kościoła i podlega regulacji prawa kościelnego. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ma wyłączone kompetencje w zakresie dokonywania oceny skuteczności wystąpienia z Kościoła, a także wydawania nakazów skierowanych do proboszczów, a dotyczących dokonania wpisów

w księgach ochrzczonych. Zgodnie z art. 12 ustawy o ochronie danych osobowych GIODO nie jest organem właściwym do dokonywania oceny skuteczności wystąpienia z kościoła, sprawy tego rodzaju nie mieszczą się w zakresie zadań określonych we wskazanym powyżej przepisie. Dokonywanie tego rodzaju ocen stanowi wewnętrzną sprawę danej wspólnoty wyznaniowej. Gdy chodzi

o kompetencje nadzorcze GIODO w odniesieniu do zbiorów danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, to zgodnie z tym przepisem są one wyłączone.

W ocenie Sądu, nie budzi żadnej wątpliwości, że GIODO jako organ administracji publicznej wydając decyzję z [...] września 2014 r., nr [...], rażąco naruszył przepisy art. 18 u.o.d.o. oraz art. 43 ust. 2 u.o.d.o. GIODO nie może bowiem wkraczać w zastrzeżoną dla Kościoła sferę wykonywania jego zadań statutowych i rozstrzygać kto jest członkiem danej wspólnoty wyznaniowej ani też ingerować w treść ksiąg kościelnych i nakazać Proboszczowi Kościoła Katolickiego naniesienia w księdze chrztów adnotacji o wystąpieniu z kościoła. Wskazane przepisy są przepisami bezwzględnie obowiązującymi, których treść nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Oznacza to, że naruszenie przez Generalnego Inspektora Danych Osobowych wskazanych norm ma charakter oczywisty, jest zatem kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa.

GIODO prawidłowo nie zaaprobował stanowiska wyrażonego w decyzji

z [...] września 2014 r., zgodnie z którym skoro skarżący wyraził dostatecznie jasno swoją wolę co do przynależności do Kościoła Katolickiego, to Proboszcz winien niezwłocznie usunąć uchybienia w procesie przetwarzania danych osobowych skarżącego i uaktualnić je poprzez naniesienie w księdze chrztu adnotacji o treści zgodnej z żądaniem zawartym w "Oświadczeniu woli" z [...] kwietnia 2014 r.

Wskazać należy, że procedury apostazji, od przeprowadzenia której Proboszcz uzależnił dokonanie wnioskowanej przez skarżącego adnotacji w księdze chrztu, nie można postrzegać jako ograniczenie wolności sumienia i religii, w tym

w szczególności wolności wystąpienia z kościoła lub innego związku wyznaniowego. Podkreślić należy, że Kościół Katolicki nie tylko nie wyklucza dopuszczalności wystąpienia z Kościoła ani tej możliwości nie czyni złudną lub iluzoryczną, ale uznaje tę instytucję i poddaje ją zracjonalizowanej procedurze, w której nie sposób uznać,

by przedstawione regulacje wewnętrzne naruszały konstytucyjnie zagwarantowaną

w art. 53 pkt 1 i 6 oraz w art. 9 pkt 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka wolność sumienia i religii. O takim naruszeniu można by było mówić wtedy, gdyby przepisy Kościoła Katolickiego ustanowiły zakaz apostazji lub w inny sposób uniemożliwiały lub znacznie utrudniały realizowanie konstytucyjnego prawa do zmiany wyznania.

Skoro zatem, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, skarżący nie dokonał aktu apostazji w formie przewidzianej przez wewnętrzne prawo Kościoła Katolickiego, to prawidłowe jest przyjęcie przez GIODO, że nie ma on uprawnienia

do wydawania decyzji nakazujących jakąkolwiek aktualizację danych zawartych

w księdze chrztu. Stosownie bowiem do treści art. 43 ust. 2 u.o.d.o.,

w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18, zaś w myśl cytowanego w tym przepisie ust. 1 pkt 3, z obowiązku rejestracji danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, a według

art. 12 ust. 2 u.o.d.o., do zadań Generalnego Inspektora w szczególności należy wydawanie decyzji administracyjnych i rozpatrywanie skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych.

Zatem państwo w żaden sposób nie może ingerować w sferę przynależności do kościoła lub związku wyznaniowego, bowiem naruszałoby to nie tylko wspomnianą chronioną konstytucyjnie autonomię Kościoła Katolickiego, ale wkraczałoby w sferę wolności religii i wyznania. Nie sposób zaakceptować sytuacji,

w której o przynależności do kościoła lub jej braku, rozstrzygałby organ państwowy, jakim jest Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, na podstawie przepisów powszechnie obowiązujących. Nie jest przy tym wystarczające odwołanie się do oświadczenia o woli skarżącego, a sprawy sporne na tym tle są sprawami kościelnymi, które winny być rozstrzygane na zasadach i w trybie określonych przez prawo kościelne.

Dokonując ustaleń w zakresie przynależności skarżącego do Kościoła Katolickiego w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego i wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie przetwarzania jego danych osobowych przez Proboszcza, Generalny Inspektor wkroczyłby w sferę autonomii Kościoła Katolickiego, czym niewątpliwie dopuściłby się naruszenia art. 6, art. 7 i art. 19 Kpa., jak również przepisów Konstytucji RP, Konkordatu, ustawy o stosunku Państwa

do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej oraz ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd uznał zarzuty skargi

za nieuprawnione, a zaskarżoną decyzję GIODO za zgodną z prawem.

Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego jak i procesowego przy podejmowaniu decyzji przez GIODO, mogących stanowić o jej uchyleniu albo stwierdzeniu nieważności i z tych przyczyn, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji wyroku.