Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Randak, Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.),, Sędzia WSA Bożena Suleja, Protokolant Paulina Kowalczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi B. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. w Dz.U. z 2005 roku, nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami), art. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 roku o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. w Dz.U. z 2001 roku, nr 79, poz. 856 z późniejszymi zmianami) oraz § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 roku w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz.U. nr 198, poz. 1925), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia [...], nr [...], którą organ ten określił B. W. wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2009 rok w kwocie [...].

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że w 2009 roku podatnik był właścicielem samochodu ciężarowego marki "SCANIA 93M", o numerze rejestracyjnym [...], co obligowało go do złożenia deklaracji na podatek od środków transportowych oraz do uiszczenia tego podatku.

Powołaną wyżej decyzją z dnia [...] organ pierwszej instancji określił podatnikowi wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2009 rok.

W odwołaniu od tej decyzji B. W. podniósł, że przedmiotowy samochód jest przystosowany i przeznaczony do nauki jazdy i nie jest przeznaczony do transportu rzeczy i osób. Oznacza to, że jest pojazdem "specjalistycznym" i podlega zwolnieniu od podatku od środków transportowych. W jego ocenie, argumentem za takim traktowaniem tego pojazdu są przepisy dotyczące warunków technicznych pojazdów stanowiące, że pojazd do nauki jazdy powinien być dodatkowo wyposażony w elementy, których posiadanie warunkuje uzyskanie pozytywnej opinii z badania technicznego w zakresie przystosowania pojazdu do nauki jazdy. Wskazał także, iż należy rozróżnić konstrukcyjne przeznaczenie pojazdu, który jest samochodem ciężarowym czy autobusem od jego faktycznego wykorzystania, jako samochodu do nauki jazdy (pojazdu specjalistycznego), co potwierdza wpis (dokonany przez uprawniony organ, po uprzednim przedstawieniu stosownych dokumentów przez właściciela pojazdu) w dowodzie rejestracyjnym o przeznaczeniu pojazdu do nauki jazdy lub egzaminowania oraz zakres szkolenia w odniesieniu do danej kategorii prawa jazdy – określony w zaświadczeniu o wpisie do rejestru działalności gospodarczej.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pierwszej kolejności wskazało, że materialnoprawną podstawą podatków od środków transportowych jest ustawa z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. w Dz.U. z 2006 roku, nr 121, poz. 844 z późniejszymi zmianami oraz uchwała Rady Miasta w sprawie określenia wysokości stawek podatku od środków transportowych na dany rok podatkowy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 4 powołanej wyżej ustawy obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty. Właściciel pojazdu ma obowiązek złożyć organowi podatkowemu do 15 lutego deklarację na podatek od środków transportowych na dany rok podatkowy, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku. Z kolei, w myśl art. 11 ust. 4 jest zobowiązany uiścić podatek na rachunek budżetu gminy bez wezwania.

Organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zwalnia się z podatku od środków transportowych środki transportowe stanowiące zapasy mobilizacyjne, pojazdy specjalne oraz pojazdy używane do celów specjalnych w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 roku, nr 108, poz. 908 z późniejszymi zmianami) za pojazd specjalny uważa się jest pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia, przy czym w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W dalszej części uzasadnienia decyzji organ odwoławczy wskazał, że organ podatkowy nie jest uprawniony do samodzielnego kwalifikowania pojazdów. Organ ten nie może inaczej niż to określa dowód rejestracyjny kwalifikować pojazdu z punktu widzenia celów, do jakich jest on wykorzystywany przez właściciela i ingerować w toku postępowania podatkowego w kompetencję zastrzeżoną, na podstawie odrębnych przepisów, dla innego organu administracji publicznej, którym jest właściwy organ rejestrujący pojazd. Kwestię ustalenia jakiego rodzaju jest dany środek transportowy rozstrzyga Starosta Powiatu, jako organ rejestrujący pojazdy, opierając się przede wszystkim na danych wynikających z dowodu rejestracyjnego oraz stosując kwalifikację pojazdów znajdująca się w załączniku nr 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 27 września 2003 roku w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (t.j. w Dz.U. z 2007 roku, nr 137, poz. 968 z późniejszymi zmianami). Załącznik nr 1 do powołanego wyżej rozporządzenia zawiera instrukcję w sprawie rejestracji pojazdów i zgodnie z § 11 pkt 3 tego załącznika, w dowodzie rejestracyjnym, w rubryce "rodzaj pojazdu" wpisuje się rodzaj pojazdu zgodnie z klasyfikacją. Wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu ma charakter konstytutywny, a jego treść ma istotne znaczenie z punktu widzenia kwalifikowania pojazdu, jako określonego rodzaju środka transportowego stanowiącego przedmiot opodatkowania podatkiem od środków transportowych, w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Odnosząc powyższe do stanu sprawy organ odwoławczy wskazał, że opodatkowany środek transportowy jest ciągnikiem samochodowym, a nie pojazdem specjalnym co znajduje potwierdzenie w dowodzie rejestracyjnym i w karcie informacyjnej pojazdu. Wobec powyższego w/w pojazd nie podlega zwolnieniu podmiotowemu, przewidzianemu w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W skardze, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach B. W. domagał się "zmiany" zaskarżonej decyzji bądź jej "uchylenia i przekazania do ponownego rozpatrzenia". W krótkim uzasadnieniu skargi podatnik stwierdził, że jego ciągnik o numerze rejestracyjnym [...] nie został prawidłowo sklasyfikowany przez organy podatkowe. Wskazał, że prowadzi Ośrodek Szkolenia Kierowców i w/w pojazd jest samochodem specjalnym służącym do nauki jazdy dla przyszłych kierowców. Wskazał również, że fakt przeznaczenia pojazdu do nauki jazdy musi być uwidoczniony w dowodzie rejestracyjnym, iż pojazd ten jest samochodem specjalnym.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko organów podatkowych. Podkreśliło, że postępowanie podatkowe nie odnosi się do ustalenia rodzaju pojazdu do celów rejestracji samochodu (czy jest to ciągnik samochodowy czy też pojazd specjalny), ale do ustalenia czy właściciel pojazdu jest obowiązany do uiszczenia podatku od środków transportowych. Jeżeli podatnik kwestionuje zapisy dotyczące danych środka transportowego wynikające z dowodu rejestracyjnego, powinien dążyć do wszczęcia postępowania zmierzającego do uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji o zarejestrowaniu pojazdu w trybie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż podważanie zapisów w dowodzie rejestracyjnym w postępowaniu podatkowym nie jest możliwe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje :

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1259 z późniejszymi zmianami), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późniejszymi zmianami) wynika, że w przypadku gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas – w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom podatkowym można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji stwierdzić należy, że spór między stronami sprowadza się w pierwszej kolejności do rozstrzygnięcia kwestii, czy opodatkowany ciągnik samochodowy marki "SCANIA 93 M", o numerze rejestracyjnym [...], którego skarżący jest (był) właścicielem, z racji przystosowania go do nauki jazdy jest pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. w Dz.U. z 2006 roku, nr 121, poz. 844 z późniejszymi zmianami), który korzysta z przedmiotowego zwolnienia od podatku od środków transportowych. Przepis ten stanowi, iż zwalnia się od podatku od środków transportowych środki transportowe stanowiące zapasy mobilizacyjne, pojazdy specjalne oraz pojazdy używane do celów specjalnych w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.

Z kolei w myśl przepisu art. 2 pkt 36 i pkt 37 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (t.j. w Dz.U. z 2005 roku, nr 108, poz. 908 z późniejszymi zmianami) za pojazd specjalny uważa się – pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji, zaś za pojazd używany do celów specjalnych – pojazd samochodowy przystosowany w sposób szczególny do przewozu osób lub ładunków, używany przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Straż Graniczną, kontrolę skarbową, Służbę Celną, jednostki ochrony przeciwpożarowej, Inspekcję Transportu Drogowego i Służbę Więzienną.

Sąd w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę w całości podziela stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 5 grudnia 2007 roku, sygn. akt I SA/Lu 533/07, iż w kontekście przywołanych wyżej definicji z całą pewnością można stwierdzić, iż przedmiotowy samochód nie jest pojazdem używanym do celów specjalnych, ale jest on pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 36 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jak z niego wynika podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć dany pojazd do kategorii pojazdów specjalnych jest wykonywanie specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia. Oczywiste być zatem musi, iż nie każdy pojazd ciężarowy może być wykorzystywany do nauki jazdy, ale tylko taki, który spełnia określone wymagania techniczne.

Z przepisu art. 81 ust. 8 pkt 3 (obecnie art. 81 ust. 11 pkt 4) ustawy Prawo o ruchu drogowym wynika, iż pojazd do nauki jazdy podlega dodatkowemu badaniu technicznemu. Minister Infrastruktury wydał w tym zakresie rozporządzenie z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U. nr 227, poz. 2250, z późniejszymi zmianami; od 22 września 2009 roku rozporządzenie z dnia 18 września 2009 roku w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach – Dz.U. nr 155, poz. 1232). Jak wynika z § 3 ust. 1 pkt 10 tego aktu wykonawczego, zakres badania technicznego w tego rodzaju pojazdach obejmuje, w odniesieniu do badania dodatkowego i okresowego:

1) zakres określony w pkt 1, czyli okresowe sprawdzenie i ocenę:

a) prawidłowości działania poszczególnych zespołów i układów pojazdu, zwłaszcza pod względem bezpieczeństwa jazdy i ochrony środowiska,

b) spełniania warunków dodatkowych dla niektórych pojazdów określonych w ustawie i w rozporządzeniu o warunkach technicznych.

Z kolei rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2003 roku, nr 32, poz. 262 z późniejszymi zmianami) w § 43 zawiera regulację, w myśl której pojazd silnikowy przeznaczony do nauki jazdy i egzaminowania, z zastrzeżeniem ust. 2, powinien być wyposażony w:

1) przyrząd kontrolny - tachograf samochodowy; przepis stosuje się do pojazdów wymienionych w ust. 4 pkt 5-8 i 11; czyli między innymi samochodów ciężarowych w zakresie danej kategorii prawa jazdy: C i C1;

2) układ hamulcowy posiadający urządzenia przeciwblokujące koła jezdne; przepis stosuje się do pojazdów wymienionych w ust. 4 pkt 5-8 i 11, czyli między innymi samochodów ciężarowych w zakresie danej kategorii prawa jazdy: C i C1;

3) dodatkowy pedał hamulca roboczego, który umożliwia przejęcie sterowania układem hamulcowym;

4) dodatkowe lusterka zewnętrzne: prawe i lewe;

5) dodatkowe lusterko wewnętrzne;

6) ogrzewaną tylną szybę; przepis stosuje się do samochodu osobowego;

7) apteczkę doraźnej pomocy;

8) ogumione koło zapasowe.

W ust. 4, w punktach 5-6 tego przepisu zawarto nadto dodatkowe wymogi, jakim winny odpowiadać samochody ciężarowe przeznaczone do nauki jazdy i egzaminowania w zakresie danej kategorii prawa jazdy: C i C1. Otóż samochód ciężarowy w zakresie kategorii C powinien:

a) mieć dopuszczalną masę całkowitą co najmniej 12 t,

b) mieć długość co najmniej 8 m,

c) mieć szerokość co najmniej 2,40 m,

d) osiągać prędkość co najmniej 80 km/h,

e) być wyposażony w skrzynię biegów z co najmniej 8 przełożeniami w jeździe do przodu,

f) posiadać skrzynię ładunkową zamkniętą o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak kabina,

g) mieć rzeczywistą masę całkowitą co najmniej 10 t; zaś samochód ciężarowy w zakresie kategorii C1 powinien:

a) mieć dopuszczalną masę całkowitą co najmniej 4 t,

b) mieć długość co najmniej 5 m,

c) osiągać prędkość co najmniej 80 km/h,

d) posiadać skrzynię ładunkową zamkniętą o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak kabina.

W świetle powołanych wyżej przepisów wskazać należy, że istotnym elementem pojazdu specjalnego jest przeznaczenie pojazdu, które określono od strony pozytywnej. Chodzi zatem o takie pojazdy, w których ze względu na to, że przeznaczone są do wykonywania specjalnej funkcji, konieczne staje się dostosowanie nadwozia lub posiadanie specjalnego wyposażenia. Samochód ciężarowy służący do nauki jazdy, jak to już wyżej wskazano podlega specjalnym reżimom zarówno w zakresie dodatkowego wyposażenia nadwozia, jak i dodatkowych badań technicznych, z punktu widzenia funkcji, jaką ma pełnić. Tą jest niewątpliwie nauka jazdy. Biorąc powyższe pod uwagę, należy rozróżnić konstrukcyjne przeznaczenie pojazdu, który jest samochodem ciężarowym od jego faktycznego wykorzystywania przez skarżącego. O ile bowiem samochód ciężarowy przystosowany do nauki jazdy może służyć także przewożeniu ładunków, to jednak nie każdy samochód ciężarowy może być wykorzystany do nauki jazdy. Bez spełnienia dodatkowych warunków, o których była wyżej mowa jest to zupełnie niemożliwe.

Zwrócić trzeba uwagę, iż również przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. Nr 217, poz. 1834 z późn. zm.) posługują się pojęciem pojazdu przystosowanego do nauki jazdy, spełniającego wymagania określone w przepisach w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia - w zakresie każdej z kategorii prawa jazdy określonej w zaświadczeniu o wpisie do rejestru działalności regulowanej będącej zakresem szkolenia (§ 3 ust. 1 pkt 3).

Rację ma organ odwoławczy twierdząc, iż przedmiotowe postępowanie odnosi się nie do ustalenia rodzaju pojazdu dla celów rejestracji pojazdu (czy jest to samochód ciężarowy czy też jest to pojazd specjalny), ale to ustalenia, czy skarżący jest obowiązany do uiszczenia podatku od środków transportowych. Podstawą do ustalenia obowiązku podatkowego jest ustalenie na podstawie dokumentu urzędowego, jakim jest dowód rejestracyjny, rodzaju pojazdu i na tej podstawie, czy posiadacz tego pojazdu jest obowiązany do uiszczenia podatku od środków transportowych. Podkreślić, że dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym nie mogą być podstawą do ustaleń dokonywanych przez organ podatkowy wówczas, gdy odbiegają od danych określonych w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, bowiem pozostaje to w sprzeczności z art. 194 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co w nich zostało urzędowo stwierdzone. Przepis ten nie wyłącza przeprowadzenia dowodu przeciwko takiemu dokumentowi, ale wymaga to zachowania określonego trybu postępowania. Jeżeli podatnik kwestionuje zapisy dotyczące danych środka transportowego wynikające z dowodu rejestracyjnego, powinien dążyć do wszczęcia postępowania zmierzającego do uchylenia lub stwierdzenia nieważności tej decyzji administracyjnej w trybie przewidzianym w K.p.a. Tak więc, w toku tegoż postępowania podważenie zapisów w dowodzie rejestracyjnym nie jest możliwe (por. wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 11 września 2007 roku, sygn. akt I SA/Go 262/07, opubl. w Systemie Informacji Prawnej LEX nr 372582).

W rozpatrywanej sprawie organy podatkowe nie wyjaśniły (organ odwoławczy przedstawił jedynie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji teoretyczne rozważania dotyczące dowodów rejestracyjnych) czy w dowodzie rejestracyjnym w/w samochodu znajdowała się jakakolwiek adnotacja dotycząca określenia rodzaju pojazdu. W dowodzie rejestracyjnym (pozwolenie czasowe) ciągnika samochodowego o numerze rejestracyjnym [...] prawdopodobnie (gdyż nie można tego jednoznacznie stwierdzić, ponieważ kserokopia dowodu rejestracyjnego w/w pojazdu, znajdująca się w aktach sprawy podatkowej, jest złej jakości) zamieszczony został w rubryce "adnotacje" wpis, iż pojazd ten jest przystosowany do nauki jazdy "L".

Także w zaświadczeniu z dnia [...], nr [...], Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta w S. (k. 13 akt podatkowych) stwierdzono, że według bazy danych i zgromadzonej dokumentacji w/w pojazd jest "przystosowany do nauki jazdy – L".

Również skarżący zarówno w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej, jak i w skardze do WSA poruszył kwestię zamieszczenia w dowodzie rejestracyjnym w/w pojazdu wpisu dotyczącego rodzaju pojazdu, lecz do tego twierdzenia podatnika organ podatkowy się nie ustosunkował.

Rozpoznając sprawę ponownie organ podatkowy w pierwszej kolejności powinien w sposób jednoznaczny wyjaśnić, czy w dowodzie rejestracyjnym w/w pojazdu znajdowała się adnotacja o przystosowaniu tego samochodu do nauki jazdy,a następnie – w zależności od wyniku tego postępowania – wydać decyzję z uwzględnieniem oceny prawnej zawartej w niniejszym wyroku.

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późniejszymi zmianami), orzekł jak w sentencji wyroku.

W punkcie drugim wyroku Sąd określił, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku, do czego był zobowiązany treścią art. 152 tej ustawy.

Sąd nie zasądził natomiast kosztów postępowania ponieważ strona skarżąca – pomimo pouczenia zawartego w zawiadomieniu o rozprawie – nie zażądała zwrotu kosztów przed zamknięciem rozprawy (art. 210 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).