Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga (spr.) NSA Krystyna Kutzner Sędziowie WSA Hanna Knysiak-Sudyka Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. na rozprawie sprawy ze skargi P. N. i M. N. na czynność Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w przedmiocie zatwierdzenia stałej organizacji ruchu postanawia I. skargę odrzucić, II. zwrócić kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem uiszczonego wpisu.

Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w dniu 30 marca 2016 r. znak: [...], na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137), rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1729) oraz statutu Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu, zatwierdził stałą organizację ruchu według projektu nr [...] na ul. T, K, P. Termin wprowadzenia zatwierdzonej organizacji ruchu ustalono z dniem realizacji projektu.

Powyższy akt został zaskarżony do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w ustawowym terminie przez P. N. i M. N. Skarga została poprzedzona wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa. Wskazanemu aktowi zarzucono naruszenie:

1/ art. 7 Konstytucji RP w związku z art. 2 pkt 1 a w związku z art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w związku z art. 1 w związku z art. 2 a ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych poprzez dokonywanie aktu zarządzania ruchem na nieruchomości, która nie stanowi drogi publicznej lecz prywatna własność skarżących, podczas gdy zatwierdzona stała organizacja ruchu dotyczyć może tylko drogi publicznej stanowiącej własność odpowiedniej jednostki prawa publicznego;

2/ art. 7 Konstytucji RP poprzez bezprawną zmianę przyjętego aktu polegającą na wykreśleniu sformułowania "dodatkowo wymagane jest (...) w celu zwiększenia bezpieczeństwa pieszych wyznaczenie malowania poziomego w postaci linii P-7b i P-7a", które to działanie nie znajdowało podstaw prawnych w obowiązującym stanie prawnym, a dodatkowo powoduje, że treść części opisowej aktu pozostaje w sprzeczności z jego załącznikami graficznymi;

3/ art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez brak podjęcia wszystkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli;

4/ art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niewiążącej opinii Rady Dzielnicy Miasta, która pozbawiona jest uzasadnienia uwzględniającego wszechstronnie okoliczności sprawy, a sprowadza się do jednostronnego wyrażenia bliżej nieokreślonych interesów radnych ją podejmujących;

5/ art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zatwierdzonej stałej organizacji ruchu zasadność przesłanek, którymi kierowano się przy załatwieniu sprawy;

6/ art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez brak przeprowadzenia konsultacji społecznych z mieszkańcami bezpośrednio dotkniętymi wprowadzonymi zmianami w ruchu, co doprowadziło do sytuacji, w której o planowanych zmianach mieszkańcy dowiedzieli się na niecałe dwa tygodnie przed ich wprowadzeniem od pracowników Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu montujących nowe oznakowanie;

7/ art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuzasadnione odstąpienie od założeń zawartych w ostatecznie zatwierdzonej w dniu 27 listopada 2015 r. stałej organizacji ruchu według projektu nr [...] na ulicy T, K, P, które sprowadzały się do potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa oraz ograniczenia ruchu tranzytowego;

8) § 5 ust. 1 pkt 1, 2 i 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem poprzez zatwierdzenie przedmiotowej organizacji ruchu, pomimo że dołączone do projektu plany: orientacyjny i sytuacyjne nie są opatrzone informacją o ich skali, a dodatkowo projekt nie zawiera wystarczającego opisu technicznego charakterystyki drogi oraz pomija w ogóle zagadnienie ruchu na drodze;

9/ § 8 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia o zarządzaniu ruchem poprzez zatwierdzenie przedmiotowej organizacji ruchu, pomimo że zagraża ona bezpieczeństwu ruchu drogowego;

10/ § 7 ust. 4 pkt 1 lit. b oraz § 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego poprzez zaniechanie:

a) uwzględnienia danych o istniejącym lub prognozowanym natężeniu ruchu, z uwzględnieniem struktury kierunkowej na skrzyżowaniach i struktury rodzajowej;

b) powołania komisji, w której skład mogliby wejść, w szczególności, przedstawiciel Policji oraz przedstawiciel zarządu drogi w celu rozstrzygnięcia wątpliwości co do stanu bezpieczeństwa w warunkach planowanej organizacji ruchu;

c) zasięgnięcia opinii rzeczoznawcy, audytora lub biegłego w zakresie wpływu planowanej organizacji ruchu na jego bezpieczeństwo;

d) zasięgnięcia opinii rzeczoznawcy lub biegłego w zakresie wpływu planowanej organizacji ruchu na środowisko, w szczególności w zakresie hałasu i zanieczyszczenia powietrza pomimo że okoliczności mające być przedmiotem tych czynności były w przeszłości wskazywane przez mieszkańców ulicy jako podstawa do wprowadzenia organizacji ruchu ograniczającej ruch tranzytowy.

Mając na uwadze powyższe skarżący wnieśli o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym; o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu; wskazanie w wyroku, że zaskarżony akt nie wywołuje skutków prawnych do chwili uprawomocnienia się wyroku; zasądzenie na rzecz skarżących zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadniając swój interes prawny skarżący podnieśli, że wywodzą go z przysługującej im własności nieruchomości na której w bezprawny sposób posadowiono elementy infrastruktury drogowej. Podkreślili, że wielokrotnie zwracali się do ZIKiT o zwrot bezprawnie zajętej nieruchomości i wypłatę należnego odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu wniósł o odrzucenie skargi.

Organ wskazał, że strona skarżąca podnosi, że przedmiotowa organizacja ruchu wprowadzona została na nieruchomości, która nie stanowi drogi publicznej, lecz prywatną własność. Tymczasem organizacja ruchu została wprowadzona m.in. na ul. T, która to ulica została zaliczona do kategorii dróg publicznych na podstawie uchwały nr [...] Rady Narodowej Miasta z dnia 28 maja 1986 r.

W odpowiedzi na zarzuty skargi podano, że Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu na podstawie uchwały Nr [...] Rady Miasta z dnia 8 lipca 2015 r. w sprawie zmiany uchwały Nr [...] Rady Miasta z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie reorganizacji jednostki budżetowej Zarząd Komunalny, zmiany jej nazwy i nadania statutu oraz upoważnienia Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej (Dz. Urzęd. Woj. z 2015 r., poz. 4509) pełni funkcję zarządu dróg publicznych wszystkich kategorii na terenie miasta wynikających z ustawy o drogach publicznych, a także funkcję zarządzającego ruchem na drogach w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym na terenie miasta K. W ramach posiadanych kompetencji Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu dokonał zatwierdzenia stałej organizacji ruchu według projektu nr [...] na ul. T, K, P.

Stosownie do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. z 2003 r. Nr 177 poz. 1729) wydanym na podstawie art. 10 ust. 12 Prawa o ruchu drogowym działania w zakresie zarządzania ruchem podejmowane są przez podejmowanie czynności organizacyjno-technicznych, w szczególności: sporządzanie projektów organizacji ruchu, przedstawianie projektów organizacji ruchu do zatwierdzenia, etc. Kompetencje organu zarządzającego ruchem szczegółowo określa § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Projekt organizacji ruchu nr [...] z dnia 30 marca 2016 r., znak: [...] opracowany został przez pracowników Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu, jednostkę organizacyjną Gminy pełniącą funkcję zarządu drogi i organ zarządzający ruchem. Każdy z tych przymiotów stanowi samodzielną podstawę do opracowania i przedstawienia projektu do zatwierdzenia (§ 4 ust. 3 pkt 1 i 2 rozporządzenia). § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że organizację ruchu zatwierdza na podstawie projektu organizacji ruchu organ zarządzający ruchem właściwy dla danej drogi. Podnieść należy, iż ulica T, K, P ma status drogi gminnej i zgodnie z § 7 ust. 3 ww. rozporządzenia opinia policji nie jest wymagana, niemniej jednak Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu wystąpił o taką opinię, lecz policja powołując się na przedmiotowy przepis odmówiła jej wydania. W związku z tym procedura dotycząca wprowadzenia organizacji ruchu została zachowana. Wprowadzona zmiana podyktowana była przede wszystkim stosowanie do postanowień § 8 rozporządzenia takimi okolicznościami jak: bezpieczeństwo ruchu drogowego (ust. 5 pkt 1), zgodność projektowanej organizacji ruchu z potrzebami mieszkańców (ust. 6 pkt 1). Odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutu naruszenia § 8 ust. 5 pkt 1, że przedmiotowa organizacja ruchu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego w tym rejonie, podano że do dnia dzisiejszego nie odnotowano jakichkolwiek zdarzeń drogowych. które by znacząco odbiegały od zdarzeń drogowych do jakich dochodzi na terenie innych ulic miasta K. Wysunięty przez skarżącego zarzut że organizacja ruchu jest niezgodna z potrzebami lokalnej społeczności uznano również za chybiony. Przedmiotowa organizacja ruchu zmieniona została wskutek próśb mieszkańców o przywrócenie uprzednio obowiązującej organizacji ruchu tj. sprzed wprowadzenia organizacji ruchu wg projektu nr [...] (projekt ten wprowadzony został wskutek postulatu skarżącego i pewnej grupy mieszkańców miasta K, również osób spoza Dzielnicy [...]), które również swoje odzwierciedlenie znalazły w opinii Rady Dzielnicy [...] wyrażonej w uchwale Nr [...] w sprawie organizacji ruchu na ul. T w K, która jest organem wyrażający wolę mieszkańców dzielnicy.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów naruszenia § 7 ust. 4 pkt. 1 lit. b oraz § 8 ust. 1 podniesiono, że realizowanie zadań związanych z zarządzaniem ruchem odbywa się na podstawie uznania, determinowanego wiedzą i doświadczeniem pracowników organu zarządzającego ruchem (Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu), ponadto przepisy rozporządzenia nie wymagają od organu zarządzającego ruchem sporządzania specjalistycznych ekspertyz, o których mowa w § 8 ust. 1 rozporządzenia.

Odnosząc się również do zarzutu naruszenia § 5 ust. 1 pkt. 1, 2 i 5 to podniesiono, że nie znajduje on uzasadnienia, organ stoi na stanowisku, że wszystkie wymogi formalne określone § 5 rozporządzenia zostały spełnione. Zarzuty skargi wskazujące na brak wyjaśnienia (uzasadnienia) wprowadzenia określonej organizacji ruchu są niezrozumiałe, gdyż akt ten nie jest decyzją administracyjną ani postanowieniem podobnie zresztą jak zarzuty naruszenia art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które uznać należy za chybione.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem strony przeciwnej do skarżącej, w zakresie zatwierdzenia stałej organizacji ruchu na ul. T, K, P w K według projektu nr [...] z dnia 30 marca 2016 r., znak: [...], nie doszło do naruszenia prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; powoływanej dalej jako "P.p.s.a."), sądowa kontrola działalności publicznej obejmuje m. in. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 (tzn. inne niż akty prawa miejscowego), podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Kontrola sądowoadministracyjna sprawowana jest w oparciu o kryterium legalności, tzn. zgodności kwestionowanego skargą aktu z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Sąd administracyjny dokonuje tej kontroli według stanu prawnego istniejącego w dacie podejmowania przez organ aktu stanowiącego przedmiot zaskarżenia.

Zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ jednostki samorządu terytorialnego wskazany w art. 10 ust. 4, 5, 6 Prawa o ruchu drogowym jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a. Przesądziła o tym treść uchwały NSA z dnia 26 czerwca 2014 r., I OPS 14/13. W uchwale tej wskazano także, iż zaskarżenie do sądu administracyjnego aktu tego rodzaju, niebędącego decyzją administracyjną, ani postanowieniem, ani też aktem prawa miejscowego, następuje w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r., poz. 446 ze zm.; dalej powoływanej jako "u.s.g."), bądź art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814 ze zm.).

Dla skutecznego wywiedzenia skargi konieczne jest jednak legitymowanie się interesem prawnym. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na stronie skarżącej spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, a nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnosząc skargę strona skarżąca musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jej prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżonym aktem, polegający na tym, że narusza on jej interes prawny lub uprawnienia (por. wyrok WSA w Białymstoku z 9 września 2004 r. sygn. akt II SA/Bk 364/04; wyrok WSA w Krakowie z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 528/09; postanowienie WSA w Szczecinie z dnia 11 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Sz 1518/15). Ponieważ do wniesienia skargi nie legitymuje stan jedynie zagrożenia naruszeniem, stąd w skardze należy wykazać, w jaki sposób doszło do naruszenia prawem chronionego interesu lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę (wyrok NSA z 4 lutego 2005 r. sygn. akt OSK 1563/04; wyrok NSA z 22 lutego 2006 r. sygn. akt II OSK 1127/05). Skoro o powodzeniu skargi z art. 101 ust. 1 u.s.g. przesądza wykazanie naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną strony skarżącej, to interes ten powinien być bezpośredni i realny (wyrok NSA z 23 listopada 2005 r. sygn. akt I OSK 715/05). Sama "Przynależność do wspólnoty gminnej nie jest źródłem interesu prawnego, którego naruszenie uzasadnia wniesienie skargi na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym" (wyrok NSA z dnia 1 marca 2005 r., sygn. OSK 1437/04).

Podkreślić należy, że skarga wnoszona na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. nie jest skargą powszechną służącą każdemu, kto zarzuca wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Do jej wniesienia nie legitymuje stan zagrożenia naruszeniem prawa, ani nawet samo naruszenie prawa, bez wykazania związku tego naruszenia z sytuacją prawną skarżącego. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego. Interes prawny musi być nadto aktualny, a nie ewentualny. Poza tym, tak określony interes prawny musi być "własny", osobisty, indywidualny, czyli nie można go wywodzić z sytuacji prawnej innego podmiotu. Źródłem interesu prawnego lub uprawnienia jest norma prawa materialnego. Przez interes prawny, w przeciwieństwie do interesu faktycznego, rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego sytuację prawną. Naruszenie tego interesu następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. Ponadto, co już wyżej podkreślono, interes prawny musi być bezpośredni, konkretny i ma mieć realny charakter. Naruszenie interesu prawnego musi powodować dla strony skarżącej negatywne konsekwencje prawne. Brak ochrony w obowiązujących przepisach prawa powoduje, że strona ma wyłącznie interes faktyczny, to znaczy, że jest jedynie zainteresowana aby zapadło korzystne dla niej rozstrzygnięcie w sprawie.

Skarżący swój interes prawny wywodzą z prawa własności podając, że zaskarżone zarządzenie w sprawie stałej organizacji ruchu narusza przysługujące im prawo własności nieruchomości, gdyż na podstawie aktu organ dokonał określenia organizacji ruchu częściowo na nieruchomości skarżących składającej się z działek ewidencyjnych nr [...] i nr [...] obr. [...] jedn. ewid. K. Skarżący podkreślili, ze w latach 2001-2004 Miasto działając za pośrednictwem ZIKIT dokonało niekontrolowanego i bezprawnego zajęcia należącej do skarżących nieruchomości. W tej sprawie oceniając powyższe zarzuty przez pryzmat art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzić należy, że skarżący posiadają jedynie interes faktyczny, nie zaś potrzebny do skutecznego zaskarżenia zatwierdzenia stałej organizacji ruchu interes prawny. Podkreślić należy, że organizacja ruchu została wprowadzona między innymi na ul. T, na której to ulicy położone są działki skarżących. Ulica ta zgodnie z uchwała nr [...] Rady Narodowej Miasta z dnia 28 maja 1986 r. (Dziennik Urzędowy Województwa z dnia 7 lipca 1986 r., Nr 10, poz. 84) została zaliczona do kategorii dróg publicznych. Zatem działki skarżących są w całości zajęte pod drogę publiczną, czyli ul. T. Przypomnieć należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 lipca 2000 r. sygn. akt II SA/Gd 1151/98 wyraźnie wskazał, że o publicznym charakterze drogi nie decyduje oznaczenie danego gruntu w ewidencji gruntów jako drogi lecz jej prawne zaliczenie do jednej z kategorii dróg publicznych określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. Jeśli skarżący kwestionują, że działki stanowiące ich własność zostały bezprawnie zajęte przez organ to powinni dochodzić swoich praw w innym postępowaniu domagając się zwrotu ich własności. Skarżenie aktu zatwierdzającego stałą organizację ruchu nie jest sposobem na odzyskanie władania nieruchomością. Zasadnie organ wskazał, że w celu uregulowania stanu prawnego nieruchomości zajętych pod drogi wprowadzono przepis art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego nie stanowiące ich własności, z zajęte pod drogi publiczne z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością tych jednostek za odszkodowaniem. Uzyskanie odszkodowania może nastąpić dopiero po uprzednim wydaniu przez wojewodę, na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy, decyzji deklaratoryjnej stwierdzającej nabycie z mocy prawa własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego. Uzyskana bowiem w toku postępowania przed wojewodą deklaratoryjna decyzja określa, czy i jaki podmiot, jako właściciel gruntu, jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania.

Reasumując stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie skarżący nie wykazali, że posiadają interes prawny w zaskarżeniu aktu zatwierdzającego stałą organizacje ruchu według projektu nr [...] na ul. T, K i P. Przez interes prawny, w przeciwieństwie do interesu faktycznego, rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego sytuację prawną. Naruszenie tego interesu następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2009 r., sygn. akt II OSK 205/09). Naruszenie interesu prawnego musi powodować dla strony skarżącej negatywne konsekwencje prawne. Brak ochrony w obowiązujących przepisach prawa powoduje, że strona ma wyłącznie interes faktyczny to znaczy, że jest jedynie zainteresowana, aby zapadło korzystne dla niej rozstrzygnięcie w sprawie.

Opisane przez skarżących okoliczności nie mogły być uznane jako nabycie przez skarżących ich własnego, indywidualnego interesu prawnego chronionego normą prawną wynikającą z przepisu powszechnie obowiązującego.

Rekapitulując należy stwierdzić, że skoro ani sami skarżący nie wykazali naruszenia swojego interesu prawnego lub uprawnienia, ani też Sąd nie wykazał zaistnienia po stronie skarżących ich własnego chronionego interesu prawnego lub prawa, które zostało naruszone zaskarżonym zarządzeniem - to skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu. Tym samym skoro Sąd odrzucił skargę skarżących, nie ma podstaw do oceny zarzutów merytorycznych dotyczących samego zaskarżonego zarządzenia.

Wobec uznania w tej sprawie, że interes prawny ani uprawnienie skarżących nie zostały naruszone zaskarżonym zarządzeniem, Sąd stosownie do art. 58 § 1 pkt 5a P.p.s.a. w związku z art. 101 ust. 1 u.s.g. skargę skarżących odrzucił.

O zwrocie wpisu Sąd orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a., zgodnie z którym Sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od odrzuconej skargi.