Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Dorota Dąbek (spr.) Protokolant Małgorzata Krasowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2016 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty skargę oddala.

wyroku WSA w Krakowie z dnia 10 maja 2016r.

Decyzją z dnia [...] 2015r. nr [...] Starosta cofnął A. P. imienne uprawnienia diagnosty nr [...] do wykonywania badań technicznych pojazdów, wydane w dniu 1 grudnia 2004r. Organ I instancji wyjaśnił, iż w trakcie kontroli Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów, Firmy Usługowo - Handlowej "A" P. S. z siedzibą w K, ul. P, [...] stwierdzono, iż diagnosta A. P. wykonał okresowe badanie techniczne naczepy marki Spitzer o nr rej. [...], bez protokołu i decyzji wydanej przez TDT dla zbiornika ciśnieniowego (cementonaczepy). Organ I instancji stwierdził, że w kserokopii protokołu na zbiornik nr [...] z dnia 28 lutego 2013r. widnieją terminy następnych badań, tj. rewizji zewnętrznej w roku 03.2014r. oraz próba szczelności 03.2014r. W związku z tym, iż badanie techniczne naczepy zostało wykonane w dniu 22 kwietnia 2014r. a protokół stracił ważność 31 marca 2014r. organ I instancji uznał, że diagnosta A. P. przeprowadził badanie techniczne naczepy ciężarowej - cysterny do przewozu materiałów sypkich marki Spitzer o nr rej. [...], o nr VIN [...] (z określeniem wyniku badania - spełnia wymagania techniczne art. 66 ustawy) bez ważnego protokołu i decyzji dopuszczającej do eksploatacji urządzenie techniczne podlegające dozorowi technicznemu - co stanowi naruszenie art. 81 ust. 12 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2013r. poz. 1137 z późn. zm.).

W odwołaniu od powyższej decyzji organu I instancji A. P. wniósł o jej uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Decyzji organu I instancji odwołujący się zarzucił naruszenie:

1. art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na przepisie niezgodnym z Konstytucją, który to narusza zasadę proporcjonalności, bowiem ochrona interesu publicznego powoduje nadmierny uszczerbek dla interesu prywatnego. Zdaniem odwołującego się, przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie uwzględnia w żadnej mierze stopnia naruszenia przepisów, przewidując daleko idące sankcje niezależnie od wagi zawinienia.

2. art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym w związku z § 6 ust. 7 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach, poprzez przyjęcie, iż wykonał badania techniczne pojazdu bez ważnego protokołu i decyzji dopuszczającej do eksploatacji urządzenie techniczne podlegające dozorowi technicznemu, podczas gdy, przed przystąpieniem do badań diagnosta sprawdził protokół, z którego wynikało, że data ważności badania ciśnieniowego wypadała dopiero w roku 2015, sugerując się datą ważności całego protokołu i decyzji. W ocenie odwołującego się organ administracyjny niezasadnie przyjął, że doszło do dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym ze względu na brak w/w dokumentów, podczas gdy diagnosta był w posiadaniu niniejszych dokumentów i jedynie omyłkowo przyjął niepoprawną datę w odniesieniu do ważności decyzji i protokołu.

3. art. 7 i art. 8 w zw. z art. 77 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do całościowego i wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli oraz poprzez prowadzenie postępowania wbrew zasadzie budzenia zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej, poprzez niepodjęcie kroków zmierzających do zebrania całego materiału dowodowego.

Decyzją z dnia 24 sierpnia 2015r. nr [...], wydaną na podstawie art. 81 ust. 12, art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Starosty z dnia [...] 2015r. nr [...]. Kolegium uznało, że w sprawie wystąpiła przesłanka do cofnięcia uprawnień diagnosty. Jednocześnie Kolegium stwierdziło, iż w sprawie wystąpiły obie wskazane w art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym przesłanki - a zatem zarówno przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania oraz wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Kolegium wskazało, że z wydruku zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznego pojazdu dotyczącym naczepy marki Spitzer z dnia 22 kwietnia 2014r. wykonanym przez A. P. wynika, że naczepa "spełnia wymagania techniczne art. 66 ustawy" oraz "pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla:". W zaświadczeniu brak jest wskazania protokołu i decyzji dopuszczającej urządzenia do eksploatacji, wydanej przez właściwy organ dozoru technicznego. Kolegium podkreśliło że zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach, podmiot uprawniony do przeprowadzania badań technicznych prowadzi rejestr tych badań. Rejestr może być prowadzony z wykorzystaniem systemu informatycznego. Ze znajdującej się w aktach sprawy kserokopii protokołu z badania cysterny-naczepy nr [...] z dnia 28 lutego 2013r., przeprowadzonego przez inspektora Transportowego Dozoru Technicznego, termin następnego badania rewizji zewnętrznej i próby ciśnieniowej wyznaczony został na marzec 2014r. Decyzją z dnia [...] 2013r. nr [...] dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, zgodnie z opisanym wyżej protokołem, zezwolił na eksploatację opisanego wyżej urządzenia do marca 2014r. i wskazał, iż decyzja jest ważna do 31 marca 2014r. Kolegium uznało zatem, że w zaświadczeniu z dnia 22 kwietnia 2014r. brak jest wskazania protokołu badania z dnia 28 lutego 2013r. oraz decyzji z tej daty, jak również, iż w dniu 22 kwietnia 2014r. upłynął już termin ważności badań rewizji wewnętrznej i próby ciśnieniowej. Na to uchybienie dotyczące braku wskazania protokołu i decyzji w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu zwracano uwagę wystąpieniu pokontrolnym Starostwa Powiatowego z dnia 12 marca 2015r.

Odnosząc się z kolei do zawartych w odwołaniu zarzutów dotyczących tego, że protokół wydany przez TDT ważny do dnia 31 marca 2014r. zawierał m.in. datę badań ciśnieniowych z ważnością do 2015r. "i tą właśnie datą zasugerował się diagnosta" Kolegium wskazało, iż rzeczywiście protokół ten zawiera taką datę badań ciśnieniowych, lecz nie te badania są istotne w sprawie, a podmiot prowadzący profesjonalnie stację kontroli pojazdów powinien zachowywać najwyższą możliwą staranność i nie może się tłumaczyć błędnym zasugerowaniem. W odniesieniu do zarzutu dotyczącego wydania późniejszej decyzji dotyczącej zezwolenia na eksploatację naczepy i w związku z tym braku wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego wydania zaświadczenia z dnia 22 kwietnia 2015r. Kolegium zwróciło uwagę, że art. 84 ust. 3 ustawy nie przewiduje w ogóle przesłanki bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz że wprawdzie u podstaw regulacji dotyczącej cofnięcia diagnoście uprawnień do dokonywania badań technicznych leży niewątpliwie bezpieczeństwo ruchu drogowego, jednak nie jest to bezpośrednia przesłanka orzekania. Kolegium wskazało także, że nie jest uprawnione do badania zgodności ustaw z Konstytucją.

Pismem z dnia 1 września 2015r. A. P. wniósł skargę na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, domagając się jej uchylenia wraz z decyzją organu I instancji i umorzenia postępowania I instancji. W treści skargi skarżący podniósł te same zarzuty co w odwołaniu od decyzji organu I instancji, tj. naruszenie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym w związku z § 6 ust. 7 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach. Uzasadniając ten zarzut skarżący wskazał, iż nie znajduje oparcia w stanie faktycznym stwierdzenie wskazane w zaskarżonej decyzji, że badania techniczne przeprowadzone przez skarżącego zostało wykonane bez wymaganej decyzji i protokołu. Skarżący dysponował właściwymi dokumentami, ze względu jednak na zwykłą drobną omyłkę, zwrócił uwagę na niewłaściwą datę zawartą na dokumencie, znajdującą się w bezpośrednim sąsiedztwie daty wygaśnięcia ważności samego protokołu. Podkreślił również, że w zakresie kompetencji diagnosty nie leży badanie stanu zbiornika ciśnieniowego, do których odnosi się decyzja i protokół, a sam warunek sprawdzenia, czy właściciel posiada badania przeprowadzone przez TDT jest warunkiem formalnym i nie wpływa na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Sam protokół oraz decyzja, które straciły ważność na kilka dni przed wykonywanym badaniem technicznym pojazdu, w żadnym stopniu nie dotyczą ruchu drogowego. Skarżący podniósł także, iż w stosunku do przedmiotowego pojazdu w okresie późniejszym wydana została stosowana decyzja Transportowego Dozoru Technicznego, co bezpośrednio przesądza o braku jakiegokolwiek zagrożenia dla czynności wykonywanych przy rozładunku, a także braku wpływu na ruch drogowy.

W skardze zarzucono również naruszenie art. 7 i art. 8 w zw. z art. 77 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego wskazując, że organ zaniechał dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz naruszył normę prawną wyrażoną w art. 107 Kpa, poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu decyzji do okoliczności podniesionych w odwołaniu, dotyczących dysponowania przez diagnostę odpowiednim protokołem.

Skarżący ponownie podniósł również zarzut naruszenia art. 31 ust. 3 w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na przepisie niezgodnym z Konstytucją, który to narusza art. 31 ust. 3, bowiem przepis ten stanowi obligatoryjne orzeczenie sankcji o charakterze środka karnego bez względu na przyczyny zawinienia, jego wagę oraz możliwość naruszenia dobra prawnego chronionego stosownym przepisem prawa, bez możliwości miarkowania wysokości danego środka, co powoduje naruszenie zasady proporcjonalności poprzez stosowanie ograniczenia prawa naruszającego jego istotę oraz wymóg niezbędności jego zastosowania oraz proporcjonalności sensu stricto, prowadzące do sytuacji, w której ochrona interesu publicznego powoduje nadmierny uszczerbek dla interesu prywatnego, a także faktu, iż obowiązek, którego niewykonanie prowadzi do zastosowania sankcji o charakterze środka karnego, został wprowadzony aktem rangi podustawowej, tj. rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej. W uzasadnieniu tego zarzutu skarżący podniósł, że w przedstawionym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że ograniczenie prawa wyboru i wykonywania zawodu zostało w sposób niezgodny z Konstytucją ograniczone, poprzez przyznanie Staroście kompetencji do stosowania sankcji o charakterze obligatoryjnego orzeczenia cofnięcia uprawnień do wykonywania zawodu diagnosty o charakterze środka karnego, które to uprawnienie stosowane jest bez względu na przyczyny dokonania naruszenia, jego wagę, zagrożenie dla dobra chronionego prawem, a także bez możliwości miarkowania wysokości okresu, na który środek karny jest orzekany.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014r. poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, przy czym w sprawowaniu tej kontroli Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, rozstrzygając w granicach danej sprawy (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jednolity Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm., zwana dalej p.p.s.a.).

W ocenie Sądu skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 81 ust. 12 i art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 84 ust. 3 tej ustawy starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono: 1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; 2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Zawarte w przytoczonym przepisie ustawy sformułowanie, że uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym jednoznacznie wskazuje, że żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę (por. m.in. wyroki NSA z dnia 12 września 2012r., sygn. akt II GSK 422/11 i z dnia 27 czerwca 2012r., sygn. akt II GSK 619/11). W utrwalonym orzecznictwie sądowym jednolicie przyjmuje się, że w razie ustalenia, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień. Przepis art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie daje również organowi prawa do miarkowania konsekwencji, co oznacza, że uchybienia o dużym ciężarze gatunkowym są traktowane na równi z uchybieniami o mniejszych skutkach. Wykonanie badań technicznych pojazdów sprzecznie z wymogami prawa i stanem faktycznym zawsze będzie rodziło po stronie organu obowiązek cofnięcia uprawnień (por. m.in. wyroki NSA z dnia 25 lutego 2015r., sygn. akt II GSK 46/14 i z dnia 12 kwietnia 2013r., sygn. akt II GSK 60/12). Na odpowiedzialność wynikającą z przepisu art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie mają także wpływu intencje, jakimi kierował się diagnosta poświadczając nieprawdę oraz jego wina (por. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2012r., sygn. akt II GSK 1395/10).

Z przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym wynika, że stwierdzenie nieprawidłowego działania diagnosty powinno wynikać z przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 tej ustawy. Co prawda przepis art. 83 ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym został uchylony z dniem 21 sierpnia 2004r. (ustawą z dnia 2 lipca 2004r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. nr 173, poz. 1808 z późn. zm.), ale nie został przez ustawodawcę usunięty z treści art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, co budziło wątpliwości oraz rozbieżności w orzecznictwie. Rozstrzygnęła je uchwała NSA z dnia 12 marca 2012r. w sprawie II GSP 2/11, w której wskazano, że sformułowanie "w wyniku przeprowadzonej kontroli" należy rozumieć jako wystąpienie podstaw faktycznych do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień. NSA wyjaśnił, że wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnień może nastąpić zarówno wówczas, gdy wynik kontroli przeprowadzonej u prowadzącego stację kontroli wykaże niezgodne z prawem działanie diagnosty, jak i wówczas, gdy informacje o takim działaniu organ poweźmie z innych źródeł np. podczas analizy akt innej sprawy lub uzyska je od innych organów. Chodzi bowiem o to, aby od czynności diagnostycznych odsunięci zostali diagności nierzetelni, których działanie może mieć bezpośredni (negatywny) wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego (por. wyroki z dnia 20 czerwca 2013r., sygn. akt III SA/Łd 428/13; z dnia 14 maja 2014r., sygn. akt II SA/Bk 13/14).

Z wydruku zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu dotyczącym naczepy marki Spitzer z dnia 22 kwietnia 2014r. wykonanym przez skarżącego wynika, że naczepa "spełnia wymagania techniczne art. 66 ustawy" oraz "pojazd – odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla:". W zaświadczeniu brak jest jednak wskazania protokołu i decyzji dopuszczającej urządzenia do eksploatacji wydanej przez właściwy organ dozoru technicznego. Zgodnie bowiem z art. 81 ust. 12 ustawy Prawo o ruchu drogowym, badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność urządzenia technicznego.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. z 2015r. poz. 776), podmiot uprawniony do przeprowadzania badań technicznych prowadzi rejestr tych badań. Rejestr może być prowadzony z wykorzystaniem systemu informatycznego. Ze znajdującej się w aktach sprawy kserokopii protokołu z badania cysterny-naczepy nr [...] z dnia 28 lutego 2013r., przeprowadzonego przez inspektora Transportowego Dozoru Technicznego, wynika, że termin następnego badania rewizji zewnętrznej i próby ciśnieniowej wyznaczony został na marzec 2014r. Decyzją z dnia [...] 2013r. nr [...] dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, zgodnie z opisanym wyżej protokołem, zezwolił na eksploatację opisanego wyżej urządzenia do marca 2014r. i wskazał, iż decyzja jest ważna do 31 marca 2014r. Natomiast w zaświadczeniu z dnia 22 kwietnia 2014r. brak jest wskazania protokołu badania z dnia 28 lutego 2013r. oraz decyzji z tej daty. Poza tym w dniu 22 kwietnia 2014r. upłynął już termin ważności badań rewizji wewnętrznej i próby ciśnieniowej.

Skarżący jako profesjonalny diagnosta powinien zachowywać najwyższą możliwą staranność. Nie może odnieść zamierzonego przez niego skutku zasłanianie się pomyłką wynikającą z zasugerowania się datą ważności całego protokołu i decyzji. Protokół ten faktycznie zawiera taką datę badań ciśnieniowych, lecz nie te badania były w sprawie istotne, o czym profesjonalny diagnosta winien był wiedzieć. Przepis stanowiący podstawę cofnięcia diagnoście uprawnień ma charakter bezwzględnie obowiązujący, stwierdzenie zatem uchybień określonych w tym przepisie skutkowało zastosowaniem przez organ przewidzianej w nim sankcji, bez możliwości jej miarkowania (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 października 2012r., sygn. akt III SA/Łd 527/12).

Sąd nie podziela też zarzutu skargi dotyczącego niezgodności art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym z art. 31 ust. 3 w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. Kwestia zgodności z Konstytucją tego przepisu była już wielokrotnie przedmiotem analizy w orzecznictwie sądowym, w którym podkreśla się, że przepis ten nie narusza konstytucyjnej zasady proporcjonalności (por. m.in. wyrok NSA z dnia 25 maja 2015r., sygn. akt II GSK 1213/14; wyrok NSA z dnia 30 lipca 2015r., sygn. akt II GSK 1231/14; wyrok NSA z dnia 25 lutego 2015r., II GSK 46/14; wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2014r., sygn. akt II GSK 928/13; wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2013r., II GSK 1460/12). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony w przytoczonych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Celem regulacji zawartej w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów, którzy swoim działaniem zagrażają bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Cel regulacji prawnej zawartej w art. 84 ust. 3 pkt 2 uzasadnia wprowadzenie przewidzianego w tym przepisie środka w postaci cofnięcia uprawnień, odpowiadając konstytucyjnej zasadzie proporcjonalności. Na gruncie ustalonego stanu faktycznego, niepodważonego w skardze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie znalazł zatem podstaw do przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu stosownego pytania, o co skarżący wnosił.

Mając powyższe na uwadze Sąd skargę oddalił, działając na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.