Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia NSA Jan Bała (spr.) Sędzia del. WSA Maria Jagielska Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 27 czerwca 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 1469/06 w sprawie ze skargi W. D.M. S.A. w upadłości, z siedzibą w W. na decyzję Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] maja 2006 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej oraz nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1, pkt 4 w zakresie dotyczącym pkt 1 oraz w pkt 5, i w tym zakresie: 2. oddala skargę, 3. zasądza od syndyka masy upadłości W.D.M. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego kwotę 9 700,00 (dziewięć tysięcy siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania.

Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (dalej: KPWiG) decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: k.p.a., art. 89 ust. 3, art. 167 ust. 2 pkt 2 w zw. z ust. 2 pkt 2 w zw. z ust. 1 pkt 1−3 oraz art. 167 ust. 8 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538) i art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. Nr 183, poz. 1537) oraz Uchwały Komisji Papierów Wartościowych i Giełd Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2006 r., postanowiła (§ 1) za istotne naruszenie przepisów prawa, nieprzestrzeganie zasad uczciwego obrotu i naruszenie interesów zleceniodawcy o: (1) cofnięciu w całości zezwolenia wydanego na rzecz W. D.M. S.A. w W. w likwidacji (dalej: W. DM S.A.) na prowadzenie działalności maklerskiej, (2) nałożeniu na W. DM S.A. kary pieniężnej w wysokości 500.000 zł.

Ponadto KPWiG orzekła, że: (§ 2) z zastrzeżeniem § 3 i § 5 decyzji, od dnia doręczenia decyzji W. DM S.A. nie może prowadzić działalności maklerskiej w zakresie określonym w art. 69 ust. 2−4 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, (§ 3) od dnia doręczenia decyzji W. DM S.A. nie może zawierać nowych umów o świadczenie usług maklerskich ani świadczyć na rzecz klientów na podstawie umów już zawartych, poza czynnościami związanymi z wymianą walutową, wykonywaniem poleceń przelewu środków pieniężnych lub instrumentów finansowych na rachunek wskazany przez klienta oraz innymi czynnościami mającymi wyłącznie na celu zakończenie działalności w zakresie zarządzania portfelami, (§ 4) zobowiązuje się W. DM S.A. do wypowiedzenia umów o świadczenie usług wynikających z zakresu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej oraz uregulowania zobowiązań wynikających z tych umów, w terminie nie później niż do 31 maja 2006 r., (§ 5) zakazuje się W. DM S.A. wykonania umowy zbycia przedsiębiorstwa W. DM S.A. z dnia [...] kwietnia 2006 r. zawartej z W. E. LIMITED w W.B. w zakresie praw i obowiązków wynikających z umów z klientami W.DM S.A., prawa do dysponowania środkami pieniężnymi klientów W. DM S.A. znajdujących się na rachunkach prowadzonych przez W. DM S.A. oraz zbioru danych osobowych klientów W. DM S.A., a w szczególności przenoszenia do W. E. LIMITED środków pieniężnych oraz instrumentów finansowych zgromadzonych na rachunkach klientów oraz przekazywania informacji stanowiących tajemnicę zawodową, (§ 6) zobowiązuje się W.DM S.A. do wywieszenia od dnia doręczenia decyzji do dnia 31 maja 2006 r. w Centrali (w widocznym miejscu) komunikatu o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej, zawierającego co najmniej informację w zakresie, o którym mowa w § 1−5 decyzji. Treść komunikatu opracowana przez W. DM S.A. musi zostać zatwierdzona przez zespół roboczy nadzorujący proces zakończenia działalności maklerskiej przez W. DM S.A. (§ 7) powołuje się zespół roboczy do nadzorowania zakończenia działalności maklerskiej przez W. DM S.A. (§ 8) zobowiązuje się W. DM S.A. do niezwłocznego ogłoszenia decyzji w dwóch dziennikach ogólnopolskich na jej koszt oraz na stronie internetowej www.wgi.pl. Ogłoszenie powinno zawierać treść decyzji, z wyłączeniem §§ 7−9 oraz uzasadnienia. (§ 9) Zobowiązuje się W. DM S.A. począwszy od następnego dnia po dniu doręczenia decyzji do dnia 31 maja 2006 r. do codziennego przesyłania do Departamentu Domów Maklerskich urzędu Komisji Papierów Wartościowych i Giełd informacji dotyczących: (1) liczby rachunków instrumentów finansowych, (2) wielkości zobowiązań W. DM S.A. wobec klientów z tytułu zdeponowania przez nich środków pieniężnych – dane na koniec dnia roboczego, (3) wielkości środków pieniężnych klientów na rachunkach bankowych i u zagranicznych brokerów, na których są one przechowywane, (4) wielkości środków pieniężnych klientów w drodze, (5) wielkości środków pieniężnych W. DM S.A. w drodze, (6) wielkości środków pieniężnych W. DM S.A. na rachunkach bankowych, (7) wielkości pozostałych środków własnych W. DM S.A., (8) informacji o innych ważnych wydarzeniach w W. DM S.A. (§10) Uchyla się decyzję KPWiG Nr [...] z dnia [...] września 2004 r. w sprawie zezwolenia na prowadzenie działalności przez W.G.I. S.A. w W.. (§ 11) Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu decyzji KPWiG szczegółowo przedstawiła przebieg przeprowadzonego postępowania administracyjnego i materiał dowodowy zebrany w sprawie. KPWiG wykazała szereg nieprawidłowości, jakich dopuściła się W. DM S.A., wykonując działalność maklerską w zakresie wskazanym w zezwoleniu udzielonym spółce w dniu [...] września 2004 r., które stanowią istotne naruszenie prawa. Jednocześnie stwierdzono naruszenie zasad uczciwego obrotu i interesów zleceniodawcy.

Z materiału dowodowego zebranego w trakcie postępowania wynika, że W. DM S.A. przesyłała do klientów i urzędu Komisji rozbieżne dane dotyczące wyceny rachunków inwestycyjnych wskazywanych w raportach miesięcznych – "Informacji o wartości rachunku inwestycyjnego". Stwierdzono również różnice w wygenerowanych zestawieniach wycen rachunków klientów, rozbieżności pomiędzy danymi zawartymi w raportach miesięcznych i zestawieniach sald klientów przekazanych przez W. DM S.A. urzędowi Komisji oraz rozbieżności w informacjach o dokonywanych przez klientów wpłatach i wypłatach występujących w raportach miesięcznych przekazywanych przez klientów a historią rachunku pieniężnego uzyskaną ze spółki. Zebrano również materiał dowodowy wskazujący na nieterminowe przekazywanie raportów o stanie rachunków inwestycyjnych do klientów.

KPWiG stwierdziła nieprawidłowości w zakresie reguł postępowania określonych w ustawie z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.). Wykazano również fakt niezawiadomienia Komisji o rozpoczęciu działalności maklerskiej w zakresie innym niż wskazane we wniosku o zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej.

Komisja uznała, że charakter stwierdzonych naruszeń dawał podstawę do zastosowania wobec W. DM S.A. najsurowszej sankcji przewidzianej w art. 167 ust. 1 i 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowanym, tj. cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. Tym samym zasadne było również zastosowanie wobec W. DM S.A. kary pieniężnej. Nałożenie kary pieniężnej w maksymalnej wysokości przewidzianej w ustawie – w kwocie 500.000 zł uzasadnione było skalą i rodzajem nieprawidłowości, które dotyczą podstawowych kwestii, tj. rejestrowania operacji na rachunkach pieniężnych klientów oraz przekazywania informacji o wysokości aktywów do klienta i organu nadzoru.

Na skutek wniosku W. DM S.A. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Komisja Papierów Wartościowych i Giełd decyzją z dnia [...] maja 2006 r., nr [...] (§1) utrzymała w mocy swoją poprzednią decyzję z dnia [...] kwietnia 2006 r. w zakresie § 1, § 2, § 3 i § 11 oraz (§ 2) uchyliła tę decyzję w zakresie od § 4 do § 10.

W uzasadnieniu decyzji KPWiG szczegółowo odniosła się do podniesionych przez stronę zarzutów.

Odnosząc się do kwestii nałożonej na W. DM S.A. kary pieniężnej, KPWiG wskazała, że art. 167 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi określa katalog sankcji, które Komisja może nałożyć na nadzorowany podmiot w przypadku naruszeń prawa określonych w tym przepisie. Każda sprawa jest badana przez Komisję indywidualnie i w zależności od charakteru nieprawidłowości jest stosowana adekwatna sankcja. Dokonując ponownej analizy akt sprawy Komisja uznała, że strona nie wskazała we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nowych faktów i okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę dokonanych ustaleń, a tym samym zmianę decyzji w zakresie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej oraz nałożenia kary pieniężnej. Powołana przez stronę argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie wobec okoliczności, które Komisja przedstawiła w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r. Z uwagi na szereg naruszeń przepisów prawa i nieprawidłowości w funkcjonowaniu W. DM S.A., Komisja postanowiła utrzymać decyzję w zakresie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej i nałożenia kary pieniężnej w wys. 500.000 zł oraz zakazu prowadzenia działalności od dnia doręczenia decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu skargi W. DM S.A. na decyzję Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] maja 2006 r., wyrokiem z dnia 27 czerwca 2007 r.: (1) uchylił zaskarżoną decyzję w § 1 w części nałożonej kary pieniężnej w wys. 500.000 zł, (2) stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji w § 2, (3) w pozostałej części oddalił skargę, (4) stwierdził, że decyzja, o której mowa w pkt 1 w zakresie uchylonym i w zakresie, o jakim mowa w pkt 2 stwierdzono jej nieważność – nie podlega wykonaniu, oraz (5) zasądził zwrot kosztów postępowania.

Uzasadniając orzeczenie w zakresie stwierdzenia nieważności decyzji KPWiG, Sąd wskazał, że decyzja w tym zakresie rażąco narusza prawo. Komisja w rozstrzygnięciu zawartym w § 2 zaskarżonej decyzji uchyliła decyzję z [...] kwietnia 2006 r. tylko w § 4 do § 10, a rozstrzygnięcie tego rodzaju nie jest przewidziane w katalogu ujętym w art. 138 k.p.a. Tym samym decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem prawa, co skutkuje, stosownie do art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., stwierdzeniem jej nieważności.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia w zakresie uchylenia decyzji KPWiG w części dotyczącej nałożonej na podmiot kary pieniężnej, Sąd uznał, że Komisja naruszyła reguły procedury administracyjnej w stopniu uzasadniającym uwzględnienie skargi w tym zakresie.

W ocenie Sądu, uzasadnienie zaskarżonej decyzji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w wys. 500.000 zł nie spełnia wymogu określonego w art. 107 § 3 k.p.a. Obowiązkiem organu, który zgodnie z zasadą dwuinstancyjności rozpatruje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, jest rozpoznanie sprawy w jej całokształcie. Decyzja Komisji cofająca zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej i jednocześnie nakładająca karę pieniężną, wydana w oparciu o art. 167 ust. 1 pkt 1-3 w zw. art. 167 ust. 2 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi ma charakter uznaniowy. W takim przypadku uzasadnienie decyzji ma szczególne znaczenie przy ocenie prawidłowości decyzji. Brak wyczerpującego uzasadnienia uniemożliwia ocenę czy organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego, gdyż swobodne uznanie nie może być tożsame z dowolnością. Zdaniem Sądu, Komisja w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie wyjaśniła swojego stanowiska, bezkrytycznie podzielając lakoniczne i ogólne stanowisko zaprezentowane w decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r. Sąd uznał, że co prawda stwierdzono, że każda sprawa jest badana indywidualnie i w zależności od charakteru wystąpienia nieprawidłowości w nadzorowanym podmiocie nakładana jest adekwatna sankcja, to jednak ten sposób badania sprawy w zakresie nałożonej kary nie znajduje pełnego odzwierciedlenia w uzasadnieniu decyzji. Komisja skoncentrowała się na tym, że strona nie wskazała nowych faktów i okoliczności uzasadniających nałożenie kary pieniężnej, pomijając okoliczność, iż uzasadnienie decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r. jest uzasadnieniem, które z uwagi na swoją ogólnikowość, zdaniem Sądu, także nie spełnia wymogu z art. 107 § 3 k.p.a. Nałożenie na podmiot kary pieniężnej w najwyższej wysokości wymaga, w ocenie Sądu, szczególnej wnikliwości i staranności w ocenie okoliczności sprawy i wskazania motywów zastosowania sankcji.

Komisja Nadzoru Finansowego (następca Komisji Papierów Wartościowych i Giełd; dalej: KNF) zaskarżyła powyższy wyrok skargą kasacyjną w części, tj. w zakresie pkt 1 i pkt 4 (dotyczącym pkt 1) oraz pkt 5 i wniosła o uchylenie tego wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

KNF na podstawie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji w § 1, w części nałożonej kary pieniężnej w wys. 500.000 zł, w wyniku bezpodstawnego przyjęcia, że zaskarżona decyzja nie spełnia wymogu z art. 107 § 3 k.p.a., pomimo nieustalenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. prawdopodobieństwa istotnego wpływu naruszenia przez organ art. 107 § 3 k.p.a. na wynik sprawy administracyjnej;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 107 k.p.a. poprzez uznanie, że lakoniczność uzasadnienia decyzji w zakresie wymiaru kary pieniężnej, w przypadku gdy decyzja jest wydana w granicach kompetencji organu i zachodzą ustawowe przesłanki nałożenia na nadzorowany podmiot kary pieniężnej, może mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W ocenie Komisji, Sąd I instancji błędnie ocenił treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji i decyzji utrzymanej nią w mocy, bezpodstawnie przyjmując, że decyzja KPWiG z dnia [...] kwietnia 2006 r. nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 3 k.p.a. Uzasadnienie tejże decyzji w zakresie wymiaru kary nastąpiło po wyjaśnieniu podstawy faktycznej i prawnej decyzji w zakresie stwierdzenia przez KPWiG naruszeń przepisów prawa, bezpieczeństwa obrotu i interesów zleceniodawców. Treść uzasadnienia zawiera ocenę charakteru naruszeń prawa dokonanych przez W. DM S.A., ponieważ stosownie do art. 167 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt 1−3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, Komisja – podejmując w ramach uznania administracyjnego środki nadzorcze określone w tym przepisie w stosunku do firmy inwestycyjnej – powinna wziąć pod uwagę charakter stwierdzonych naruszeń. Komisja wskazała na skalę nieprawidłowości, świadome wprowadzanie w błąd zarówno klientów, jak i organ nadzoru, oraz stwierdziła naruszenie zasad uczciwego obrotu i interesów zleceniodawców. Skala i rodzaj nieprawidłowości uzasadniają nałożenie na podmiot kary pieniężnej w maksymalnej wysokości.

Zdaniem Komisji, Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił, że zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów z art. 107 § 3 k.p.a., zwłaszcza że nie zakwestionował uzasadnienia tejże decyzji w zakresie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej.

Komisja wskazała ponadto, że z treści uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że podziela on wyrażony w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym organ odwoławczy może w uzasadnieniu swej decyzji powołać się na ustalenia organu I instancji i jego poglądy prawne, jeżeli je w całości podziela. Ponadto, Sąd uchylił wyłącznie zaskarżoną decyzję, pozostawiając w mocy poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] kwietnia 2006 r., pomimo że uzasadnienie zaskarżonej decyzji wskazuje, że Komisja w całości podzieliła argumenty dotyczące wymiaru kary zawarte w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r.

Ponadto − zdaniem Komisji − Sąd nie wykazał, że stwierdzone uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zawarte w uzasadnieniu wyroku twierdzenia dowodzą raczej o braku wpływu stwierdzonego naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. na wynik sprawy w zakresie wymiaru kary pieniężnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W świetle tego przepisu nie każde naruszenie przepisów postępowania przez organ uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji uznał, iż uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie odpowiada wymogom z art. 107 § 3 k.p.a., gdyż Komisja bezkrytycznie podzieliła lakoniczne i ogólne stanowisko przedstawione w decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r. W tej ostatniej decyzji organ uzasadniając nałożenie na stronę kary pieniężnej na podstawie art. 167 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi podał, iż stwierdzone nieprawidłowości, które wcześniej zostały szczegółowo opisane, wskazują na istotne naruszenie prawa oraz zasad uczciwego obrotu, oraz interesów zleceniodawców. Charakter zaś stwierdzonych naruszeń, ich skala i rodzaj, które dotyczą tak podstawowych kwestii jak rejestrowanie operacji na rachunkach pieniężnych klientów oraz przekazywanie informacji o wysokości aktywów do klienta i organu nadzoru, uzasadniają nałożenie kary pieniężnej w maksymalnej wysokości − 500.000 zł.

Z kolei organ II instancji, podzielając powyższe stanowisko, uznał, iż strona nie wskazała żadnych nowych faktów lub okoliczności, które uzasadniałyby zmianę tego stanowiska. Zdaniem tego organu, Komisja ustosunkowała się do każdego z zarzutów strony.

Z uzasadnień tych decyzji wynika zatem, że nałożenie kary pieniężnej w maksymalnej wysokości 500.000 zł było uzasadnione charakterem naruszeń, których dopuściła się strona skarżąca.

Te naruszenia zaś zostały szczegółowo przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, odnoszącym się do rozstrzygnięcia w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej na podstawie art. 167 ust. 1 pkt 1−3 omawianej ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, zgodnie z którym Komisja może cofnąć zezwolenie, w przypadku gdy firma inwestycyjna istotnie narusza przepisy prawa, nie przestrzega zasad uczciwego obrotu oraz narusza interesy zleceniodawcy.

Sąd I instancji odnosząc się do tych naruszeń, w pełni podzielił stanowisko organu, iż ich ilość i charakter w pełni uzasadniał cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. W szczególności Sąd I instancji podkreślił, iż z niewadliwych ustaleń organu wynikało, iż u strony skarżącej nie funkcjonował sprawnie system informatyczny, brak było sprawnie działającej kontroli wewnętrznej i brak było możliwości ustalenia aktywów klienta. Organ zaś szczegółowo wskazał rozbieżności i błędy w raportach miesięcznych przesyłanych do klientów i raportach finansowych przekazywanych przez stronę do Komisji. Ponadto strona po uzyskaniu zezwolenia nie zawiadomiła Komisji o zamiarze prowadzenia działalności maklerskiej w zakresie innym niż wskazany we wniosku, czym naruszyła art. 87 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.

Sąd I instancji zauważył również, iż powyższe naruszenia nie zdarzały się sporadycznie, a charakter tych naruszeń czyni uzasadnionym przyjęcie przez organ, iż doszło do istotnego naruszenia prawa, zasad uczciwego obrotu i naruszenia interesów zleceniodawców. Skoro zaś organ nakładając karę pieniężną w maksymalnej wysokości odniósł się do charakteru stwierdzonych wyżej naruszeń, to mimo ogólnikowości takiego odniesienia nie można mówić o naruszeniu przez ten organ art. 107 § 3 k.p.a. w taki sposób, iż mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazuje na to istota tych naruszeń, ich częstotliwość i wpływ na bezpieczeństwo obrotu finansowego, które to okoliczności w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budziły − zdaniem Sądu I instancji − wątpliwości i zostały niewadliwie ocenione przez organ.

Zauważyć przy tym należy, iż w świetle art. 167 ust. 2 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi Komisja może zastosować sankcję w postaci cofnięcia zezwolenia i jednocześnie nałożyć karę pieniężną − jeżeli uzasadnia to charakter naruszeń, których dopuściła się firma inwestycyjna. Stąd też przesłanki cofnięcia zezwolenia i nałożenia kary pieniężnej nie tylko mogły, lecz nawet powinny być rozpatrywane łącznie. Wskazane więc naruszenia prawa, interesów zleceniodawców oraz zasad uczciwego obrotu przez stronę skarżącą, które zdaniem Sądu I instancji w pełni uzasadniały cofnięcie zezwolenia, to z uwagi właśnie na charakter tych naruszeń mogły one również stanowić wystarczającą przesłankę do nałożenia kary pieniężnej w maksymalnej wysokości. Niewątpliwie kwestia dotycząca wysokości nałożonej kary pieniężnej została pozostawiona tzw. uznaniu administracyjnemu, o jakim mowa w art. 7 k.p.a., w przypadku jednak, gdy prawodawca pozostawia organowi wydającemu decyzję swobodę w ocenie lub w wyborze konsekwencji stosowanej przezeń normy prawnej, istotnym naruszeniem prawa jest tylko szczególnie istotne naruszenie ram swobody oceny lub uznania. Z przyczyn zaś, o których była mowa na wstępie niniejszych rozważań, należało uznać, iż ramy tej swobodnej oceny nie zostały przez organ przekroczone.

W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 188 p.p.s.a.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie zachodziły przesłanki do wydania reformatoryjnego orzeczenia na podstawie tego ostatniego przepisu, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku, a nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego. Stąd też sama tylko odmienna ocena naruszeń przepisów postępowania przez organ w kontekście ich wpływu na wynik sprawy nie uzasadniała uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 203 pkt 2 tej ostatniej ustawy.