Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt II SA/Łd 285/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 sierpnia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant Sekretarz sądowy Izabela Bielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2018 roku sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na rozbudowę oddala skargę. A.B.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpoznaniu odwołania Z. S., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], nr [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na rozbudowę.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się w sposób następujący:

Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił G. K. (dalej jako: "inwestor") pozwolenia na rozbudowę budynku przedszkola o część usługowo – handlową oraz budowę wiaty myjni samochodowej, bezdotykowej, czterostanowiskowej wraz z urządzeniami budowlanymi na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A 63 / B 24 (działki nr ewid. 429/1 i 429/2 w obrębie [...]). Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1332 ze zm.).

Kwestionując powyższą decyzję odwołanie wniósł Z. S. i zarzucając brak należytego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy i wydanie decyzji z naruszeniem przepisów, z uwagi na braku ustalenia, jaki wpływ na sąsiadujące nieruchomości będzie miała inwestycja i brak przeprowadzenia procedury uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, której wydawanie poprzedza ocena oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko. Z tych powodów autor odwołania wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, zobowiązanie inwestora do uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz zobowiązanie inwestora do przedłożenia dokumentów świadczących o poinformowaniu o zmianach na nieruchomości, organów nadzorujących prowadzenie przez niego niepublicznej placówki przedszkolnej.

Wojewoda [...], przywołaną na wstępie decyzją, po rozpoznaniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania i cytując treść art. 35 ust. 1 i 4 Prawa budowlanego podkreślił, iż Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia [...], nr [...] ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku myjni samochodowej bezdotykowej, rozbudowie istniejącego budynku przedszkola o część usługowo-handlową, budowie urządzeń budowlanych oraz zjazdu z ulicy A na działkach nr ewid. 429/1 i 429/2 oraz części działek drogowych 330/46 i 330/43 w obrębie [...]. Analizując ustalenia ww. decyzji w zakresie warunków ochrony i kształtowania ładu przestrzennego organ wojewódzki stwierdził, że inwestycja jest zgodna z wytycznymi w niej zawartymi. Jak wynika bowiem z akt sprawy, budynki zostały zaprojektowane zgodnie ze wskazaną obowiązującą linią zabudowy oraz liniami rozgraniczającymi teren inwestycji oraz zgodnie ze wskazanymi parametrami, wskaźnikami i gabarytami. Zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy, dla inwestycji przewidziano 8 miejsc parkingowych. Projekt budowlany spełnia zatem wszystkie ustalenia określone w decyzji o warunkach zabudowy, zarówno w zakresie warunków i szczegółowych zasad zabudowy i zagospodarowania terenu wynikających z przepisów odrębnych jak i wytycznych urbanistyczno – architektonicznych.

Jak następnie napisał Wojewoda, planowane przedsięwzięcie dotyczące budowy bezdotykowej myjni samochodowej czterostanowiskowej, jako zamierzenie budowlane ma charakter infrastrukturalny, nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku, poz. 71).

Organ odwoławczy zauważył, iż w projekcie budowlanym określono, że projektowana inwestycja nie jest uciążliwa dla środowiska. Po umyciu samochodów brudna woda odprowadzana będzie do separatora tłuszczów i oleju, a dalej do kanalizacji sanitarnej. Wobec tego ścieki kanalizacji sanitarnej będą wyłącznie ściekami bytowo – gospodarczymi i nie będą zawierać żadnych substancji, które nie mogą być odprowadzane bezpośrednio do kanalizacji. Zgodnie z informacją zawartą w projekcie budowlanym wykonano pomiary poziomów hałasu emitowanego do środowiska wokół kontenera technicznego bezdotykowej myjni samochodowej, z których wynika, że poziom hałasu odnośnie odległości budynku mieszkalnego usytuowanego na działce ewid. nr 428 jest zgodny z polskimi normami. Dodatkowo należy zauważyć, że w aktach sprawy znajduje się decyzja Prezydenta Miasta Ł. z [...], nr [...] udzielająca G. K., pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzenie do miejskich urządzeń kanalizacyjnych podczyszczonych ścieków przemysłowych, zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, wytwarzanych na terenie myjni samochodowej, w Ł. przy ul. A 63.

Odnosząc się do treści odwołania i zobowiązania inwestora do złożenia raportu oddziaływania na środowisko Wojewoda napisał, że planowana inwestycja nie kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, o których mowa w ww. rozporządzeniu, zatem nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, ani sporządzenia oceny oddziaływania na środowisko. Dlatego też w ocenie organu odwoławczego podnoszone zarzuty dotyczące zobowiązania inwestora do uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach są nieuzasadnione.

Projekt budowlany, zawiera ponadto ekspertyzę budowlaną dotyczącą oceny wpływu projektowanego budynku na istniejącą zabudowę przyległą sąsiednich działek, opracowaną przez mgr inż. K. L. – rzeczoznawcę budowlanego w specjalności konstrukcyjno – budowlanej. Jak wynika z tej ekspertyzy, projektowana rozbudowa istniejącego budynku przedszkola, usytuowanego w granicy z działką sąsiednią (jako kontynuacja zabudowy w granicy) z projektowaną ścianą szczytową o odporności REI 120 – ścianą oddzielenia pożarowego, nie wpłynie negatywnie na istniejący budynek gospodarczo – mieszkalny zlokalizowany na działce sąsiedniej.

Planowana inwestycja została również uzgodniona pod względem ochrony przeciwpożarowej oraz wymagań higienicznych i zdrowotnych. Ponadto Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia [...], nr [...] zezwolił inwestorowi na lokalizację zjazdu publicznego z ul. A na działkę 429/1 i 429/2.

Co więcej, projekt budowlany został sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia i spełnia wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Wodnej z dnia 27 kwietnia 2012 roku w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku, poz. 1554). Sięgając do treści art. 20 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego Wojewoda podkreślił, że wszystkie rozwiązania zawarte w projekcie budowlanym odpowiada jego autor. W celu potwierdzenia ich prawidłowości projektant, a także sprawdzający, dołącza w myśl art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Z tych powodów organ odwoławczy uznał, że planowana inwestycja spełnia wszystkie wymagania określone przepisami prawa, a projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi regulacjami prawnymi, co obligowało organ architektoniczno – budowlany do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Podnoszone w toku postępowania, przez właściciela nieruchomości sąsiedniej, w ocenie Wojewody, nie mogły być uznane za ograniczenie w możliwości zainwestowania ich działek, gdy posadowienie spornego obiektu jest zgodne z obowiązującymi przepisami. Ponadto zobowiązanie inwestora do przedłożenia dokumentów świadczących o poinformowaniu organów gminy nadzorujących prowadzenie przez niego niepublicznej placówki przedszkolnej o zmianach na nieruchomości nie może być rozpatrywane w sprawie.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego wynik weryfikacji całej dokumentacji sprawy uzasadnia wydanie kontestowanej decyzji. Stosownie bowiem do art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Nie można zatem podmiotowi legitymującemu się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i spełniającemu wszelkie wymagania stawiane szeroko rozumianym prawem budowlanym i prawem o zagospodarowaniu przestrzennym, który posiada wymagane decyzje odmówić prawa do realizacji określonej inwestycji na jego gruncie.

W skardze na powyższą decyzję Z. S. wskazał na naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1257 ze zm., dalej jako: "K.p.a."), poprzez brak dokonania przez organ jakichkolwiek ustaleń w zakresie możliwych immisji tak bezpośrednich, jak i pośrednich, które mogą wystąpić wskutek realizacji inwestycji objętej zaskarżoną decyzją wobec nieruchomości skarżącego;

b) art. 7 K.p.a. poprzez błędne uznanie, że pozwolenie na budowę jest zgodne z interesem społecznym i słusznym interesem skarżącego;

c) art. 80 K.p.a. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niezasadne przyjęcie, że realizacja inwestycji w postaci budowy wiaty myjni samochodowej czterostanowiskowej całodobowej objętej zaskarżoną decyzją jest zgodna z zasadami współżycia społecznego oraz nie zakłóci ponad przeciętną miarę możliwości korzystania z sąsiadującej nieruchomości skarżącego, podczas gdy dokonane pomiary poziomu hałasu emitowanego do środowiska dotyczą jedynie hałasu związanego z pracą samego kontenera technicznego z pominięciem uciążliwych odgłosów towarzyszących myciu pojazdów w postaci odbijania wody i środków czyszczących z lanc ciśnieniowych od karoserii pojazdów, pomiarów hałasu dokonano na myjni usytuowanej w ruchliwej części miasta, projektowana wiata myjni nie posiada żadnych zabezpieczeń przed osadzaniem się aerozoli zawierających środki czyszczące na sąsiednich nieruchomościach.

Opierając się na wskazanym zarzucie autor skargi wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji, zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych oraz o wstrzymanie w całości wykonania decyzji do czasu rozstrzygnięcia skargi.

W motywach skargi jej autor zwrócił uwagę na to, że pomiary poziomu hałasu, które złożył inwestor, a na które powołał się Wojewoda były wykonane w innym miejscu i – mimo wyeliminowania zakłóceń – zdaniem autora skargi, nie można niejako "z automatu" przyjąć załączonego do akt pomiaru, bowiem wymaga on każdorazowej adaptacji do istniejących warunków w terenie planowanej inwestycji. Ponadto, Wojewoda nie wziął pod uwagę, że praca kontenera ma drugorzędne znaczenie, bowiem najistotniejsze źródło hałasu stanowi szum wody. Konstrukcja wiaty nie zapobiega przedostawaniu się poza teren myjni aerozoli zawierających środki chemiczne do czyszczenia pojazdów. Do uciążliwych elementów inwestycji, pominiętych przez organ drugiej instancji należy także kwestia oświetlenia, bowiem myjnia będzie działała całodobowo.

Powyższe oddziaływania stanowią, zdaniem skarżącego, immisję bezpośrednią (ryzyko przenoszenia oparów ze środkami do czyszczenia pojazdów na nieruchomość należącą do skarżącego) wprost zabronioną przepisami Kodeksu cywilnego, a także wymienione powyżej immisje pośrednie. Tymczasem, decyzja o pozwoleniu na budowę powinna czynić zadość zgodności nie tylko z przepisami obowiązującymi w budownictwie, lecz z obowiązującym prawem chroniącym interes osób trzecich. O naruszeniu uzasadnionego interesu osób trzecich można mówić wówczas, gdy zostały naruszone ich dobra chronione przez obowiązujące prawo a nie tylko przepisy dotyczące budownictwa. Przy ocenie czy doszło do takich naruszeń należy mieć na względzie konstytucyjne zasady równości obywateli i ochrony własności (art. 32 i 64 Konstytucji RP). Właściciel działki sąsiedniej ma, wynikające z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, prawo do poszanowania jego uzasadnionych interesów wynikających z prawa do korzystania ze swojej własności. Usytuowanie budynku na działce budowlanej, z poszanowaniem interesu prawnego właścicieli działek sąsiednich, oznacza nie tylko uwzględnienie norm, o których mowa w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), ale także wyważenia interesów inwestora i właścicieli działek sąsiednich. Wyważenie tych interesów prawnych oznacza uwzględnienie istniejącej zabudowy oraz możliwości zabudowy działek w przyszłości. Podstawą ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich są nie tylko przepisy prawa budowlanego, lecz i zawarte w Kodeksie cywilnym przepisy o ochronie własności obejmujące m.in. zakaz ujemnego oddziaływania na cudzą nieruchomość w drodze tzw. immisji pośrednich (art. 140 i 144 K.c). Rozpoznając wniosek o wydanie pozwolenia na budowę organ powinien uwzględnić konstytucyjny obowiązek równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP), jak również przepis, że właściciel nieruchomości powinien powstrzymać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych (art. 144 K.c).

Do skargi jej autor dołączył wydruki materiałów prasowych dotyczących tożsamych istniejących już inwestycji na terenie całego kraju, na okoliczność faktycznego negatywnego oddziaływania myjni bezdotykowych w warunkach zabudowy jednorodzinnej, immisji pośrednich i bezpośrednich w stosunku do nieruchomości sąsiadujących. Ponadto załączył pismo z Departamentu Spraw Społecznych Urzędu Miasta Ł. Wydziału Ochrony Środowiska, z którego wynika, że działka skarżącego należy do terenu chronionego akustycznie z uwagi na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz terenem zabudowy związanym z czasowym pobytem dzieci. W piśmie wskazano, ze projektowana inwestycja poprzez generowanie do środowiska dodatkowego hałasu wywołanego przejazdami samochodów oraz pracą urządzeń stacji pogorszy klimat akustyczny w tym rejonie i może mieć negatywny wpływ na graniczące z terenem inwestycji obszary chronione akustycznie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zaprezentowane w motywach kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2018 roku oddalił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1066) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1369 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).

Istota problemu sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy organy administracji architektoniczno-budowlanej prawidłowo uczyniły zatwierdzając na wniosek inwestora, projekt budowlany i udzielając pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku przedszkola o część usługowo – handlową oraz budowę wiaty myjni samochodowej, bezdotykowej, czterostanowiskowej wraz z urządzeniami budowlanymi na nieruchomości zlokalizowanej w Ł. przy ul. A 63/B 24.

W ocenie Sądu, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i stanowiska wywiedzionego przez organy, nie pozostawia wątpliwości, iż w sprawie niniejszej nie doszło do naruszenia prawa, które obligowałoby Sąd do wyeliminowania tegoż rozstrzygnięcia z obrotu prawnego. Kontrolowane rozstrzygnięcie jest prawidłowe i znajduje potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji, odzwierciedlającej ustalony w sprawie stan faktyczny, jak i w przepisach prawa obowiązujących w dacie wydania tegoż aktu.

W ślad za prawidłowym stanowiskiem organów administracji, przypomnieć należy, iż materialnoprawną podstawę kontrolowanego aktu stanowią przepisy powołanej już wcześniej ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane. A wśród nich przepis art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego, zgodnie z którym pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Z kolei w przepisie art. 33 ust. 2 pkt 1-3 Prawa budowlanego, ustawodawca sprecyzował, iż do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć: cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7, aktualnym na dzień opracowania projektu; nie dotyczy to uzgodnienia i opiniowania przeprowadzanego w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000; oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane; decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Natomiast w myśl art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 roku o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy.

Podkreślić trzeba, iż w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego). Użyty zwrot "organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę" oznacza, że organ administracji architektoniczno-budowlanej, w razie spełnienia tych przesłanek, jest związany powyższymi przepisami i ma obowiązek podjąć rozstrzygnięcie zgodne z żądaniem wnioskodawcy. Dopiero brak którejkolwiek z przesłanek wymienionych w art. 32 Prawa budowlanego uniemożliwia podjęcie decyzji o pozwoleniu na budowę.

Z punktu widzenia niniejszej sprawy istotne jest, iż przytoczone regulacje znajdują zastosowanie również w przypadku rozbudowy obiektu budowlanego, stosownie bowiem do art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż warunkiem uzyskania decyzji o pozwoleniu na nadbudowę jest złożenie kompletnej dokumentacji projektowej wraz z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, stosownymi opiniami, uzgodnieniami i pozwoleniami. Wspomniana dokumentacja podlega ocenie właściwego organu architektoniczno-budowlanego pod kątem zgodności projektowanego zamierzenia inwestycyjnego z planem zagospodarowania przestrzennego lub w przypadku jego braku z wymogami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz z przepisami techniczno-budowlanymi. Pozytywne ustalenia w tym zakresie obligują organ do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W ocenie Sądu, analiza niniejszej sprawy pod kątem przywołanych uregulowań nie pozostawia wątpliwości, iż wymagania formalne, określone w cytowanych przepisach – niezbędne do wydania pozwolenia na budowę – zostały przez inwestora spełnione. Sąd nie dopatrzył się także uchybień w załączonym do wniosku projekcie budowlanym, który spełnia wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy (art. 34 ust. 1 Prawa budowlanego). Projekt i dokumentacja złożona przez inwestora – po jej uzupełnieniu na wniosek organu pierwszej instancji – zawiera wszystkie elementy wymienione w art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego. W tej sytuacji złożony przez inwestora wniosek o wydanie pozwolenia na budowę, uprawniał organy do wydania pozytywnej decyzji. Inwestor spełnił także wymagania przewidziane przez przepisy, w tym techniczno-budowlane określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki oraz ich usytuowanie, w szczególności w § 12 ust. 1 rozporządzenia regulującym odległości sytuowania obiektu względem granicy działki.

Lektura akt administracyjnych pozwala odnotować, iż do projektu budowlanego dołączono oświadczenia osób uprawnionych (projektanta i osób sprawdzających), wynikające z wymogu art. 20 ust. 4 Prawa budowlane, że projekt adaptacji inwestycji sporządzony został zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Uprawnienia tych osób potwierdzają odpowiednie dokumenty dołączone do projektu budowlanego.

W aktach sprawy znajdują się wymagane opinie i uzgodnienia warunków. I tak wśród dokumentów załączonych do projektu budowlanego odnotować należy treść decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] w sprawie zezwolenia inwestorowi na lokalizację zjazdu publicznego z ul. A na czas nieokreślony. Ponadto wśród tych dokumentów należy dostrzec decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] udzielającą inwestorowi pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie do miejskich urządzeń kanalizacyjnych podczyszczonych ścieków przemysłowych zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego, wytwarzanych na terenie myjni samochodowej.

Ponadto do dokumentacji budowlanej jej autor dołączył pomiary poziomów hałasu emitowanego do środowiska wokół kontenera technicznego bezdotykowej myjni samochodowej na przykładzie bezdotykowej myjni zlokalizowanej w Ł. przy ul. C 4. Z tego dokumentu wynika, że przy założeniu 100% obłożenia (czyli przy działających wszystkich stanowiskach) zasięg oddziaływania dla hałasu na poziomie 40dB(A) wynosi 20 m, hałasu na poziomie 45dB(A) wynosi 10 m, hałasu na poziomie 50dB(A) wynosi 7 m, podczas gdy hałasu na poziomie 55dB(A) wynosi 5 m. Odnosząc się do zarzutów skargi wyjaśnić należy, iż wspomniany pomiar został przeprowadzony dla hałasu wokół kontenera technicznego, który – jak zaznaczono – źródła hałasu są aktywne akustycznie tylko w trakcie mycia pojazdu i to nie we wszystkich jego fazach (str. 1 – 2 dokumentu). Z tego powodu nie można uznać, że komentowany dokument jest niemiarodajny dla pełnego obrazu hałasu wytwarzanego przez planowaną inwestycję. Jednakże gdyby po realizacji inwestycji okazało się, że hałas emitowany przez inwestycję jest zbyt uciążliwy dla okolicznych mieszkańców, w tym skarżącego, tenże może wystąpić do odpowiedniego organu z wnioskiem o dokonanie pomiarów i ewentualnie domagać się podjęcia działań w trybie art. 115a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku – Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz. U. z 2018 roku, poz. 799).

Opis techniczny projektu zawiera informację dotyczącą bezpieczeństwa ochrony zdrowia oraz plan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia.

We wspomnianej już wcześniej decyzji o warunkach zabudowy, w pkt 4.1 zawarte zostały wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich. Nakazano, aby – zgodnie z art. 5 Prawa budowlanego – obiekt wraz z związanymi z nimi urządzeniami budowlanymi projektować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając m.in. poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej.

W związku z powyższym Sąd oceniając zgodność projektu budowlanego z decyzją ustalającą warunki zabudowy nie dopatrzył się naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego (projekt posiada wszystkie niezbędne opinie i uzgodnienia). Inwestycja nie powoduje pozbawienia osób trzecich dostępu do drogi publicznej, korzystania z wody i kanalizacji, energii oraz łączności.

Zgodnie z projektem architektoniczno-budowlanym w zakresie wpływu projektowanego obiektu na środowisko w projekcie myjni nie zastosowano urządzeń, które mogłyby spowodować przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu. Z opisu projektu wynika, że ścieki z myjni samochodowej odprowadzane będą po podczyszczeniu za pośrednictwem osadnika i separatora substancji ropopodobnych. Kanalizacja sanitarna będzie odprowadzała ścieki do kanalizacji miejskiej, za pośrednictwem projektowanego przyłącza kanalizacji ogólnospławnej zakończonego studnią kontrolno-pomiarową.

Mając na uwadze zarzuty skargi Sąd stwierdza, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Przede wszystkim zauważyć trzeba, iż inwestor posiada wszystkie wymagane przepisami prawa pozwolenia, zezwolenia oraz uzgodnienia, dlatego nie można organowi zarzucić naruszenia art. 7, art. 77 § 1, czy art. 80 K.p.a. Odnosząc się do podniesionej w skardze konieczności zanalizowania ewentualnych immisji należy wyjaśnić, że wspomniane immisje związane z realizacją inwestycji (hałas, wibracje, zanieczyszczenie środowiska) zostały należycie zabezpieczone postanowieniami zaskarżonej decyzji. Potencjalne przyszłe przekroczenia odpowiednich granic immisji mogą z kolei stanowić przedmiot postępowania prowadzonego przez organy nadzoru lub w ramach postępowania przed sądem powszechnym, powództwo cywilne o immisje. Na tym etapie, zarówno opis realizacji inwestycji, jak i jej zakres nie budzi zastrzeżeń co do zabezpieczenia interesów skarżącego. Ochrona przewidziana w art. 144 K.c. dotyczy zakłóceń w korzystaniu z nieruchomości ponad przeciętną miarę już dokonanych, a nie przyszłych i hipotetycznych, co musi powodować, że powoływanie się na hipotetyczne zagrożenie płynące z użytkowania obiektu nie jest skuteczne (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2012 roku, sygn. II OSK 163/11; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl). Brak jest podstaw wobec tego, aby w zaskarżonej decyzji dopatrywać się zagrożeń w postaci immisji o jakich mowa w art. 144 K.c. bez skontrolowania, czy organy przy wydawaniu decyzji spełniły wymogi Prawa budowlanego, w tym jej art. 5 oraz wymogi przepisów techniczno-budowlanych. Nie ulega wszak wątpliwości, że podstawowe zasady, którymi należy się kierować podczas projektowania i budowy obiektu budowlanego określa art. 5 ust. 1 Prawa budowlanego. Z przepisu tego wynika, że poza kwestiami technicznymi, bezpieczeństwa powszechnego, ochrony zdrowia i mienia ludzi oraz środowiska, odpowiedniego usytuowania obiektu budowlanego na działce, należy uwzględniać także uzasadnione interesy osób trzecich. W świetle tego przepisu należy wskazać, iż w celu oceny, czy nie zostały naruszone uzasadnione interesy osób trzecich w rozumieniu art. 5 Prawa budowlanego, konieczne jest ustalenie, czy wzniesienie danego obiektu budowlanego odpowiada warunkom techniczno-budowlanym i czy nie powoduje pogorszenia warunków sanitarnych oraz uciążliwości dla otoczenia. Niewątpliwie zatem Prawo budowlane spełnia także istotną rolę w zakresie tak zwanego prawa sąsiedzkiego, którego celem jest zapewnienie harmonijnego korzystania z prawa własności.

Końcowo należy podkreślić, że lektura przepisu § 3 ust. 1 pkt 76 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 roku w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko pozwala stwierdzić, że dla planowana inwestycja nie została zaliczona do przedsięwzięć wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia, jako przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Z tego powodu inwestor nie był zobowiązany do uprzedniego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Reasumując, uwzględniając akcentowane przez pełnomocnika skarżącego zastrzeżenia co do zabezpieczenia jego interesów osób trzecich podkreślić trzeba, iż w postępowaniu administracyjnym o udzielenie pozwolenia na budowę ocenie podlega badanie, czy dochodzi, względnie czy może dojść do naruszenia interesów osób trzecich, a więc i interesu właścicieli sąsiednich nieruchomości, jednakże wyłącznie w aspekcie ewentualnego naruszenia norm z zakresu prawa budowlanego i warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 marca 2004 roku, sygn. IV SA 3483/02). Skoro zaś wymogi przewidziane tymi przepisami zostały zachowane, względnie w prawidłowym trybie wyrażono zgodę na odstępstwo od nich, to nie mogą przynieść oczekiwanego rezultatu argumenty o naruszeniu interesów osób trzecich.

Konkludując Sąd uznał działanie organów administracji w przedmiotowej sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się również naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego, na podstawie art. 151 P.p.s.a., Sąd orzekł w wyroku o oddaleniu skargi w całości.

a.tp.