drukuj    zapisz    Powrót do listy

6039 Inne, o symbolu podstawowym 603, Lotnicze prawo, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, Uchylono decyzję I i II instancji, VII SA/Wa 276/14 - Wyrok WSA w Warszawie z 2014-05-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VII SA/Wa 276/14 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2014-05-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-02-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Elżbieta Zielińska-Śpiewak /przewodniczący/
Halina Emilia Święcicka
Justyna Mazur /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603
Hasła tematyczne
Lotnicze prawo
Sygn. powiązane
I OSK 2184/14 - Wyrok NSA z 2016-06-07
Skarżony organ
Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 933 art. 205b ust. 1 pkt. 1 i ust. 5
Ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze1- tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Zielińska-Śpiewak, , Sędzia WSA Justyna Mazur (spr.), Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2014 r. sprawy ze skargi B. B., J. B., małoletnich J. i B. B. w imieniu których działają rodzice B. i J. B. na decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] grudnia 2013 r. znak [...] w przedmiocie niestwierdzenia naruszenia przepisów rozporządzenia przez przewoźnika lotniczego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...] Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego (dalej: "Prezes ULC") działając na podstawie art. 205b ust. 1 pkt 1 i ust. 5 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2012 r. poz. 933, 951 i 1544 oraz z 2013 r. poz. 134; dalej: "u.p.l.") oraz art. 62 i art. 104 § 1 ustawy

z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267; dalej: "k.p.a."), w związku z art. 3 ust. 2 lit. a, art. 4 ust. 3, art. 7 ust. 1 lit. a, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie nr 295/91/EWG (Dz. U. UE L 46 z 17.2.2004.; dalej: "rozporządzenie nr 261/2004"), po rozpatrzeniu skargi pasażerki B. B. działającej w imieniu własnym oraz w imieniu pasażera J. B., a także małoletnich J. B. i B. B., stwierdził brak naruszenia przez przewoźnika lotniczego P. S.A., przepisów rozporządzenia nr 261/2004 względem pasażerki B. B., pasażera J. B., a także małoletnich J. B. i B. B. (dalej: "skarżący") w związku z odmową przyjęcia jednej z ww. osób na podkład samolotu realizującego rejs z dnia [...]-08-2011 r. nr [...]na trasie [...] ([...]) – [...] ([...]).

Uzasadniając Prezes ULC wskazał, iż w wyniku postępowania wyjaśniającego ustalono, iż ww. pasażerowie posiadali potwierdzoną rezerwację na lot z dnia [...]sierpnia 2011 r. nr [...]na trasie [...] ([...]) – [...] (WAW) [...]rejs tego samego dnia nr [...]na trasie [...] ([...]) – [...] ([...]) ([...]). Przewoźnik lotniczy P.S.A. odmówił przyjęcia na pokład samolotu wyznaczonego do realizacji lotu z dnia [...]sierpnia 2011 r. nr [...]na trasie [...] ([...]) – [...] ([...]) jednego z ww. pasażerów

z tego względu na to, że w samolocie były wolne tylko trzy miejsca. Po otrzymaniu tej informacji skarżący zdecydowali, że na całej trasie podróży chcą podróżować wspólnie. W związku z tym faktem przewoźnik zmienił wszystkim pasażerom rezerwację na następne połączenia rejsami na odcinkach [...] ([...]) – [...] ([...]) oraz [...] ([...]) – [...] ([...]) ([...]). Przewoźnik wystawił voucher ([...]nr [...]) dla jednej osoby na wypłatę odszkodowania [...] w wysokości 600 Euro. Pasażerowie złożyli reklamację do przewoźnika z żądaniem wypłaty odszkodowania dla pozostałych trzech pasażerów. Przewoźnik odmówił wypłaty odszkodowania.

Przedstawiając ramy prawne niniejszej sprawy organ przywołał brzmienie art.

2 lit. j, art. 3 ust. 2, art. 4 oraz art. 14 rozporządzenia nr 261/2004. Podniósł, iż faktem spornym jest to, czy wobec pozostałych trzech pasażerów, którzy podjęli decyzję

o rezygnacji z lotu z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...]na trasie [...] ([...]) –[...] ([...]), w związku z odmową przyjęcia na pokład jednego z członków rodziny skarżących, przewoźnik obowiązany był do wypłaty odszkodowania, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia nr 261/2004.

Prezes ULC podniósł, iż przewoźnik w pismach z dnia 28 sierpnia 2012 r. oraz 18 stycznia 2013 r. potwierdził, iż przyczyną odmowy przyjęcia na pokład było to, że

z powodu tzw. overbooking'u tj. braku wolnego miejsca w samolocie spowodowanego sprzedaną większą liczbą rezerwacji niż jest miejsc w samolocie, w samolocie zabrakło miejsca dla jednej osoby z rodziny skarżących. W związku z zaistniałą sytuacją i w zgodzie z przepisami rozporządzenia nr 261/2004 przewoźnik wystawił dla tej jednej osoby voucher ([...]nr [...]) na wypłatę odszkodowania [...] w wysokości 600 Euro. Pozostali członkowie rodziny (trzy osoby) mogli natomiast kontynuować podróż zgodnie z pierwotną rezerwacją.

Powołując się na definicję odmowy przyjęcia na pokład, zgodnie z którą,

z odmową mamy do czynienia wówczas, gdy odmówiono przewozu pasażerów danym lotem, pomimo że stawili się oni do wejścia na pokład zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004, organ uznał że

w przedmiotowej sprawie nie doszło do odmowy przyjęcia przez przewoźnika pozostałych trzech osób na pokład samolotu. Przyczyną dla której pozostali członkowie rodziny nie odbyli podróży zgodnie z posiadaną rezerwacją, była ich decyzja o tym, że nie chcą się rozdzielać, lecz podróżować wspólnie. Dlatego też, zdaniem Prezesa ULC, brak jest podstaw do uznania, że przewoźnik ponosi odpowiedzialność względem pozostałych trzech pasażerów. Pasażerom tym nie przysługuje zatem prawo do odszkodowania przewidziane w art. 7 rozporządzenia nr 261/2004.

Konkludując organ wskazał nadto, iż działanie przedstawiciela przewoźnika lotniczego P. S.A. na lotnisku w K. w dniu [...] sierpnia 2011 r. w trakcie odprawy i przyjmowania na pokład pasażerów lotu nr [...], było w jego mniemaniu nieprofesjonalne, zdecydowanie nie propasażerskie oraz, że osoba ta z pewnością nie kierowała się dbałością o pozytywny wizerunek firmy lotniczej, w imieniu której działała. Zdaniem Prezesa ULC sytuacja, w której sprzedanych zostanie więcej biletów niż jest miejsc w samolocie, nigdy nie powinna zaistnieć, a jeśli już do wystąpienia takiej sytuacji dojdzie, to powinna być poprzedzona stworzeniem i bezwzględnym przestrzeganiem odpowiedniej procedury postępowania w przypadku konieczności odmówienia przyjęcia pasażerów na pokład, a dokładniej – jasnych kryteriów wyboru takich osób z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia. Zdaniem Prezesa ULC, rozdzielanie podróżujących razem członków rodziny i przyczynianie się tym samym do powstania po ich stronie dyskomfortu oraz opóźnienia w dotarciu do miejsca docelowego ich podróży wobec pełnej wiedzy przewoźnika o liczbie pasażerów podróżujących indywidualnie, którym można było zaproponować wypłatę odszkodowania oraz lot następnym połączeniem stanowi dowód braku profesjonalizmu i działanie nie propasażerskie.

Wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy złożyli skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i stwierdzenie naruszenia prawa przez przewoźnika lotniczego P. S.A. ze wskazaniem zakresu nieprawidłowości i stwierdzeniem prawa wszystkich skarżących pasażerów do odszkodowania. Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

1) przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., poprzez błędne ustalenia faktyczne i zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz niezebranie

i nierozpatrzenie całego materiału dowodowego w postępowaniu, w tym

w szczególności:

– pominięcie faktu, iż overbooking dotyczył bezpośrednio małoletniego B. B., pominięcie faktu, że B. B. był osobą o ograniczonej możliwości poruszania się w rozumieniu postanowień rozporządzenia nr 261/2004, natomiast rodzice byli osobami mu towarzyszącymi i zarazem przedstawicielami ustawowymi, na których ciąży obowiązek pieczy nad małoletnimi dziećmi;

– błędne ustalenie, że pasażerowie (skarżący) dobrowolnie zrezygnowali

z wejścia na pokład samolotu, albowiem w okolicznościach faktycznych sprawy, doszło do odmowy przyjęcia na pokład skarżących wbrew ich woli, poprzez pozbawienie możliwości wspólnego podróżowania i to uwzględniając długodystansowy charakter podróży i miejsce docelowe, którym w świetle bezspornych ustaleń było miasto [...] w [...], jak również niemożliwość faktycznego zaniechania obowiązków ustawowych i obowiązków w stosunku do osoby o ograniczonej możliwości poruszania się, jako towarzysze podróży, w rozumieniu rozporządzenia nr 261/2004;

– zaniechanie ustalenia faktów ewentualnie nieuwzględnienie w ocenie naruszenia przez przewoźnika lotniczego przepisów rozporządzenia nr 261/2004 faktu i terminu dotarcia przez skarżących do miejsca docelowego

z ponad 10 godzinnym opóźnieniem oraz nieudzielenie w związku z zaistniałym stanem rzeczy tzw. prawa opieki nad pasażerem;

– błędne ustalenie przez organ centralny, że nieudzielenie pomocy pasażerom

i brak wypłaty odszkodowania zgodnie z wymaganiami rozporządzenia nr 261/2004 w okolicznościach sprawy, nie stanowi naruszenia postanowień rozporządzenia nr 261/2004, lecz jednie uchybienia zasługujące na krytykę, której nota bene organ centralny dokonał w końcowej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji;

– pominięcie w postępowaniu faktu, że wraz ze zdarzeniem nieprzyjęcia skarżących pasażerów na pokład miały miejsce dodatkowe naruszenia

w postaci opóźnienia lotu i przybycia pasażerów do miejsca docelowego

z ponad 10 godzinnym opóźnieniem, co winno znaleźć odzwierciedlenie

w postępowaniu i kompetencji organu orzekającego do oceny działania przewoźnika lotniczego zgodnie z prawem – rozporządzeniem nr 261/2004;

a ponadto naruszenie art. 107 § 1 i § 3 kpa, poprzez braki uzasadnienia decyzji;

2) przepisów prawa materialnego tj.:

– art. 205a ust. 1 u.p.l. w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 kwietnia 2007 roku w zw. z art. 199 u.p.l. w zw. z art. 205b ust. 3 u.p.l. poprzez błędną ocenę stanu faktycznego oraz uznanie wykazania przez przewoźnika lotniczego postępowania nienaruszającego praw pasażera w przypadku odmowy przyjęcia na pokład oraz w tym wypadku dodatkowego opóźnienia lotu i nieudzielenie prawa opieki, zgodnie z rozporządzeniem nr 261/2004, w tym naruszenie:

– art. 4 ust. 3 w zw. z art. 7 ust. 1 lit. c) w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004, poprzez ich błędną wykładnię ograniczającą prawo do odszkodowania do osób o ograniczonej możliwości poruszania się, którym odmówiono przyjęcia na pokład samolotu z wyłączeniem prawa do odszkodowania wszystkim osobom im towarzyszącym, których nie przyjęto na pokład samolotu, wbrew treści ww. przywołanych norm prawnych i ratio legis rozporządzenia nr 261/2004;

– art. 8 w zw. z art. 9 w zw. z art. 6 rozporządzenia nr 261/2004 w zw. z art. 205a u.p.l., poprzez zaniechanie oceny postępowania (zaniechania) przewoźnika lotniczego pod kątem naruszenia prawa – rozporządzenia nr 261/2004, poprzez nieudzielenie pasażerom prawa pomocy, w tym osobie o ograniczonej możliwości poruszania się i wszystkim towarzyszącym jej osobom, wobec odmowy przyjęcia na pokład samolotu oraz wobec opóźnienia lotu;

– art. 14 rozporządzenia nr 261/2004 w zw. z art. 205a u.p.l., poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie przez organ orzekający w ramach kompetencji kontrolnych przewoźnika lotniczego niewykonania powinności obciążających przewoźnika lotniczego w zakresie informacji dla pasażera, w tym

o przysługujących prawach, niezgodnie z rozporządzeniem nr 261/2004.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. znak: [...] Prezes ULC działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw.

z art. 127 § 3 k.p.a., art. 205a ust. 1, art. 205b ust. 1 pkt 1 u.p.l., art. 2 lit. j, art. 3 ust. 2, art. 4 rozporządzenia nr 261/2004 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie. Wskazał, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, że nie budzi wątpliwości, iż każdy ze skarżących pasażerów posiadał potwierdzoną rezerwację na lot z dnia [...] sierpnia 2011 r. na trasie [...]-[...]o oznaczeniu kodowym [...], który to lot stanowił dla stron skarżących pierwszy etap podróży do [...] ([...]). Drugi etap podróży mieli odbyć lotem o oznaczeniu kodowym [...]. Nadto nie budzi wątpliwości, iż żaden ze skarżących pasażerów nie odbył podróży w dniu [...]sierpnia 2011 r. na trasie [...]–[...]lotem o oznaczeniu kodowym [...], ani na trasie [...]–[...]o oznaczeniu kodowym [...].

Prezes ULC wskazał, iż przedmiotowy lot obsługiwał samolot [...],

w którym dostępnych jest 70 miejsc przeznaczonych dla pasażerów, a na lot stawiło się 71 pasażerów. Oznacza to, iż na lot z dnia [...]sierpnia 2011 r. na trasie [...]-[...]o oznaczeniu kodowym [...]została zawyżona liczba rezerwacji (tzw. overbooking). W związku z okolicznością, iż podczas odprawy na przedmiotowy lot zostało ujawnione, iż na locie doszło do overbookingu, przewoźnik zwrócił się do rodziny B. o wskazanie ochotnika do rezygnacji z odbycia podróży skarżonym lotem. Rodzina B. podjęła decyzję, iż skoro wszyscy członkowie nie mogą odbyć podróży zgodnie z posiadaną rezerwacją, to razem odbędą podróż najbliższym możliwym połączeniem, tj. w dniu [...]sierpnia 2011 r. lotem na trasie [...]-[...]o oznaczeniu kodowym [...]oraz lotem na trasie [...]-[...]o oznaczeniu kodowym [...]. Na rzecz rodziny B. został wystawiony voucher na wypłatę odszkodowania [...] w kwocie €600 oraz vouchery na posiłki do realizacji w lokalach gastronomicznych znajdujących się w terminalu lotniska w [...]. Nadto organ wskazał, iż z żadnego dowodu zgromadzonego w sprawie nie wynika, że B. B. był osobą wskazaną jako ta, dla której nie starczyło miejsca

w samolocie.

Następnie organ przytoczył brzmienie przepisów prawa materialnego tj. art. 2 lit. j, art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 wskazując, iż niewątpliwie

w dniu [...]sierpnia 2011 r. na locie na trasie [...]–[...]o oznaczeniu kodowym [...]doszło do overbookingu, w związku z którym doszło do odmowy przewozu jednego z członków rodziny B. tym lotem oraz, że jednego z pasażerów przedmiotowego lotu wezwano do rezygnacji z lotu. Skarżący pasażerowie zgodzili się na rezygnację z przelotu za odszkodowaniem i przeniesieniem ich na późniejszy lot. Mając powyższe na uwadze Prezes ULC stwierdził brak naruszenia przepisów rozporządzenia w tym zakresie. Zauważył także, iż ponieważ w terminalu lotniska wylotu są umieszczone informacje, o których mowa w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, to należało stwierdzić brak naruszenia przez przewoźnika tegoż art. 14.

Odnosząc się natomiast do zawodu, jakiego doznała rodzina B. w związku

z tym, iż przewoźnik lotniczy wystawił tylko jeden voucher o wartości nominalnej €600 jedynie dla osoby, którą bezpośrednio dotknęła odmowa przyjęcia na pokład, zamiast czterech voucherów o tej wartości, po jednym dla każdego członka tej rodziny, Prezes ULC zauważył, iż do jego właściwości należą jedynie sprawy dotyczące oceny czy przepisy rozporządzenia nr 261/2004 zostały naruszone. Natomiast zasadą jest, iż

w sprawach tego typu właściwy jest sąd powszechny.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodzili się skarżący, którzy pismem z dnia 10 stycznia 2014 r. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie na ostateczną w administracyjnym toku instancji decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r. Wnieśli o uchylenie zaskarżonych decyzji Prezesa ULC. Autorzy skargi zarzucili naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest: art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. oraz naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 205a ust. 1 u.p.l. w zw. z art. 199 u.p.l. w zw. z art. 205b ust. 3 u.p.l., art. 4 ust. 3 z w. z art. 7 ust. 1 lit. c w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 2 lit. g, h, i, j rozporządzenia 261/2004 w zw. z pkt 11, 17, 19 i 20 Preambuły do rozporządzenia 261/2004, art. 8 w zw. z art. 9 w zw. z art. 6 rozporządzenia nr 261/2004 w zw. z art. 205a u.p.l., art. 14 rozporządzenia nr 261/2004 w zw. z art. 205a u.p.l. W całości powtórzyli zarzuty zawarte we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, nadto wskazali, iż abstrahując od zarzutu dotyczącego odmowy przyjęcia na pokład małoletniego, jako osoby o ograniczonych możliwościach poruszania się, a tym samym zdeterminowanej odmowy wpuszczenia na pokład osób mu towarzyszących, organ – zdaniem skarżących – pominął fakt, że rodzina B., podróżująca do miejsca docelowego w [...] w [...], składająca się z dwóch osób dorosłych (małżonków)

i dwóch małoletnich zstępnych, podróżowała razem, natomiast odmowa przyjęcia na pokład jednego z członków rodziny, wskutek overbookingu z winy przewoźnika, niweczyła wspólne podróżowanie zgodnie z biletem i rezerwacją, nie tylko na trasie przelotu [...]–[...], ale na całej trasie podróży, tj. do miejsca docelowego,

z w związku ustalonymi godzinami odlotu samolotu z [...]do [...]w [...], co tym samym kwalifikuje stan faktyczny do wypłaty odszkodowania na rzecz wszystkich zainteresowanych, których wspólna podróż do miejsca docelowego została uniemożliwiona z winy przewoźnika.

Prezes ULC w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądy administracyjne kierując się zatem kryterium legalności, dokonują kontroli zaskarżonego aktu (tu decyzja) z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Wspomniane kryterium legalności umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji, jeżeli m.in. stwierdzi on naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt

1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, j.t. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.").

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną – art. 134 § 1 p.p.s.a.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, chociaż nie wszystkie jej zarzuty należy uznać za trafne.

Przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia art. 205 b ust. 1 pkt 1 i ust. 5 u.p.l. w zw. z wymienionymi w decyzji przepisami rozporządzenia nr 261/2004, Prezes ULC decyzją z dnia [...] lipca 2013 r., utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. orzekł

o braku naruszenia przez przewoźnika lotniczego P. S.A. przepisów rozporządzenia nr 261/2004. Jak wynika ze skargi wniesionej przez B. B. do Prezesa ULC, dotyczącej lotu numer [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. z [...]do [...], jej podłożem była odmowa przyjęcia na pokład samolotu z powodu braku miejsca dla jednego członka czteroosobowej rodziny oraz opóźnienie w dotarciu do celu podróży ([...]) o 9 godzin, związane ze zmianą godziny wylotu w stosunku do planowanej. Jednocześnie w skardze, o której mowa skarżąca podniosła wypłacenie odszkodowania jedynie dla jednej osoby, mimo, iż z planowanego przelotu nie skorzystała cała czteroosobowa rodzina. Jako roszczenie skarżąca wskazała odszkodowanie określone w art. 7 rozporządzenia nr 261/2004, z wyjaśnieniem, iż w jej ocenie powinno ono przysługiwać wszystkim członkom rodziny, a nie tylko jednej osobie. Bezspornym w sprawie jest, iż przewoźnik wypłacił odszkodowanie dla jednej osoby w kwocie 600 Euro, to jest przewidziane w art. 7 ust. 1 lit c rozporządzenia nr 261/2004. W tych okolicznościach zastosowanie w niniejszej sprawie mają: art. 2 lit. j, art. 3 ust. 2 i art. 4 rozporządzenia nr 261/2004. W myśl art. 2 lit. j, o którym mowa, "odmowa przyjęcia na pokład" oznacza odmowę przewozu pasażerów danym lotem, pomimo, że stawili się oni do wejścia na pokład zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 3 ust. 2, chyba że odmowa przyjęcia na pokład jest racjonalnie uzasadniona, w szczególności przyczynami związanymi ze zdrowiem, wymogami bezpieczeństwa lub niewłaściwymi dokumentami podróżnymi. Spełnienie przez wszystkich skarżących przesłanek z art. 3 ust. 2 Rozporządzenia nie zostało w zaskarżonej decyzji, jak i w decyzji ją poprzedzającej zakwestionowane. Z ustaleń organu nie wynika też, aby miały miejsce okoliczności wskazywane w końcowej części art. 3 ust. 2 t.j. racjonalnie uzasadnione przesłanki odmowy przyjęcia na pokład. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, jeżeli obsługujący przewoźnik lotniczy ma uzasadnione powody, by przewidywać odmowę przyjęcia na pokład, powinien on najpierw wezwać ochotników do rezygnacji z ich rezerwacji w zamian za korzyści na warunkach uzgodnionych pomiędzy danym pasażerem a przewoźnikiem lotniczym obsługującym, a ochotnikom należy udzielić pomocy na zasadach określonych w art. 8, traktując pomoc jako dodatek do korzyści wspomnianych w niniejszym ustępie. W myśl ust. 2 art. 4 rozporządzenia, o którym mowa, jeżeli liczba ochotników nie pozwala na przyjęcie na pokład pozostałych pasażerów z rezerwacjami, wówczas obsługujący przewoźnik lotniczy może, wbrew woli pasażerów, odmówić przyjęcia ich na pokład. W przypadku zaś odmowy przyjęcia pasażerów na pokład wbrew ich woli, obsługujący przewoźnik lotniczy niezwłocznie wypłaca im odszkodowanie, zgodnie z art. 7 i udziela pomocy zgodnie z art. 8 i 9 (ust. 3). W sprawie bezsporne jest, iż każdy ze skarżących pasażerów posiadał potwierdzoną rezerwację na lot z dnia [...]sierpnia 2011 r. na trasie [...]–[...]o numerze [...], stanowiący pierwszy etap podróży do [...], zaś drugi etap podróży mieli odbyć lotem o numerze [...]. Niewątpliwe jest także, iż pasażerowie nie odbyli podróży we wskazanej wyżej dacie i wskazanymi wyżej lotami, a brak miejsca w samolocie był spowodowany zawyżeniem liczby rezerwacji. W ocenie Prezesa ULC w sytuacji, gdy w samolocie nie było jedynie jednego miejsca, a trzy osoby z rodziny skarżących mogły kontynuować podróż zgodnie z pierwotną rezerwacją, nie doszło do odmowy przyjęcia na pokład tych trzech osób. Tym samym, pasażerom tym, w ocenie Prezesa ULC nie przysługuje prawo do odszkodowania przewidzianego w art. 7 rozporządzenia nr 261/2004. W ocenie Sądu rozpatrzenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i jego ocena nastąpiły z naruszeniem art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., a zastosowana przez Prezesa ULC wykładnia art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 nie zasługuje na akceptację. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż w świetle tej regulacji, jak i treści preambuły celem rozporządzenia jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów (pkt 1), a przepisy rozporządzenia, o którym mowa, mają nie tylko zapewniać wysoki poziom świadczonych przez przewoźników lotniczych usług na obszarze Wspólnoty, ale nade wszystko mają gwarantować pasażerom możliwość egzekwowania ich praw. Tymczasem zaskarżona decyzja, jak i decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem należnych pasażerom uprawnień. Ustalając stan faktyczny w sprawie i dokonując jego oceny Prezes ULC nie uwzględnił w sposób prawidłowy okoliczności, iż zaplanowany przez skarżących przelot był objęty jedną rezerwacją i fakt, iż wolą tych podróżnych było wspólne podróżowanie był przewoźnikowi niewątpliwie znany. Pominięcie tych okoliczności doprowadziło do konkluzji, iż brak jest podstaw do uznania, że przesłanki z art. 4 ust. 3 rozporządzenia zostały spełnione jedynie wobec jednej osoby z rodziny skarżących, a nie wobec wszystkich czterech osób. Tymczasem okoliczność posiadania jednej rezerwacji i wynikająca z tego faktu wola wspólnego podróżowania oraz to, iż nie była to przypadkowa grupa, ale małżonkowie i ich małoletnie dzieci w ocenie Sądu sprawiają, że brak jest podstaw do stwierdzenia, iż odmowa przyjęcia na pokład w rozumieniu art. 2 lit. j rozporządzenia nr 261/2004 rodzi uprawnienia wynikające z art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia jedynie dla jednej osoby, a nie dla wszystkich tych osób. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż nie zapewnienie dla wszystkich skarżących miejsc na pokładzie samolotu spowodowane zawyżeniem liczby rezerwacji w stosunku do liczby posiadanych miejsc i tym samym brak możliwości odbycia podróży przez wszystkich skarżących zgodnie z rezerwacją i wynikającą tym samym wolą tych podróżnych, stanowi odmowę przyjęcia pasażerów na pokład wbrew ich woli, o jakiej mowa w art. 2 lit. j i art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004. Odmienna ocena prowadzi do naruszenia zarówno art. 4 ust. 3 jak i art. 7 ust. 1 lit.

c oraz art. 8 i 9, a także art. 14 rozporządzenia nr 261/2004 jak i art. 199 u.p.l., które miało wpływ na wynik sprawy. Zauważyć jednocześnie należy, iż w szczególności

z decyzji Prezesa ULC z dnia [...] lipca 2013 r. wynika, iż procedurą określoną w art. 4 rozporządzenia objęto jedynie skarżących, podczas gdy z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 wynika, że wezwanie ochotników do rezygnacji z rezerwacji powinno dotyczyć także pozostałych osób posiadających rezerwację na lot, co do którego zaistniało przewidywanie odmowy przyjęcia na pokład. Tym samym naruszenie prawa przez przewoźnika dotyczy także art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 261/2004. W tej sytuacji brak stwierdzenia przez Prezesa ULC naruszenia prawa przez przewoźnika uchybia postanowieniom art. 205 b ust. 1 pkt 1 u.p.l.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Prezes ULC winien uwzględnić powyższe wywody i po prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego i zastosowaniu wskazanej przez Sąd wykładni art. 4 rozporządzenia nr 261/2004, w szczególności w jego ust. 3, orzec

w sprawie.

W ocenie Sądu nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 6 rozporządzenia nr [...], albowiem skarga złożona do Prezesa ULC dotyczy lotu numer [...]

z dnia [...]sierpnia 2011 r. z [...]do [...]będącego pierwszym etapem podróży, z którego skarżący nie skorzystali z uwagi na odmowę przyjęcia ich na pokład samolotu. Tym samym w odniesieniu do tego lotu nie zachodzą przesłanki z art.

6 rozporządzenia, o którym mowa. Wydłużenie czasu podróży było związane ze zmianą rezerwacji i planem całej podróży, a jego przyczyną pozostała odmowa przyjęcia na pokład samolotu. Zdaniem Sądu niezasadne są też zarzuty skargi zmierzające do wykazania, iż overbooking dotyczył małoletniego B. B.. Zgodzić się należy z organem, iż okoliczność ta nie wynika z dowodów zgromadzonych w postępowaniu. W skardze do Prezesa ULC wskazano bowiem na brak miejsca dla jednego członka rodziny skarżących. Informacja o treści, o której mowa nie została także zawarta

w dołączonym do skargi liście. Twierdzenie, iż brak miejsca dotyczył syna znalazło się dopiero w piśmie datowanym na dzień 3 stycznia 2013 r., ale także bez wskazania, że dotyczy ono B. B.. Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia powyższego zarzutu skargi i zarzutów z tą okolicznością powiązanych.

Z tych względów wobec zaistnienia przesłanek z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Orzeczenie z punktu 2 wyroku znajduje oparcie w treści art. 152 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt