drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, oddalono skargę, I SA/Rz 1122/14 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2015-02-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Rz 1122/14 - Wyrok WSA w Rzeszowie

Data orzeczenia
2015-02-24 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-12-08
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Sędziowie
Jacek Surmacz /przewodniczący/
Małgorzata Niedobylska
Tomasz Smoleń /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Sygn. powiązane
II FSK 2065/15 - Wyrok NSA z 2017-09-05
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 749 art. 247 par. 1
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz Sędziowie WSA Tomasz Smoleń / spr./ WSA Małgorzata Niedobylska Protokolant sekr. sąd. Eliza Kaplita-Wójcik po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 lutego 2015r. sprawy ze skargi J. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2014r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji w sprawie odpowiedzialności podatkowej za zaległości spółki "A" w podatku od nieruchomości za okres od lipca do grudnia 2005 roku - oddala skargę -

Uzasadnienie

I SA/Rz 1122/14

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. znak: [...] odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia [...] grudnia 2010 r. znak [...], w sprawie odpowiedzialności podatkowej J. A. - jako członka zarządu E. – P. sp. z o.o. z siedzibą w K., za zaległości podatkowe E. – P. sp. z o.o. w podatku od nieruchomości za okres od lipca do grudnia 2005 w kwocie 45 354,40 zł wraz odsetkami za zwłokę od wskazanej zaległości podatkowej, w wysokości 27 415 zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, że weryfikowana decyzja Wójta Gminy nie jest obarczona jakimikolwiek wadami określonymi w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej (dalej ord.pod.) uzasadniającymi stwierdzenie nieważności decyzji. W szczególności organ wyjaśnił, że decyzja ta nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa (art. 247 § 1 pkt 3 ord.pod. ), co starał się dowodzić wnioskodawca w złożonym wniosku. Organ wyjaśnił, że podstawą prawną weryfikowanej decyzji stanowił art. 116 ord.pod., którego przesłanki zostały spełnione, w sposób wskazujący na odpowiedzialność podatkową J. A. ( Skarżącego ). Skarżący był członkiem zarządu spółki w okresie którego dotyczy weryfikowana decyzja, a egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna. Zaległości podatnika wobec Gminy nie zostały uregulowane, a postępowanie upadłościowe zakończono w dniu 31 grudnia 2008 r., gdzie stwierdzono wyraźnie, iż cały majątek spółki E. – P. został zbyty (postanowienie wraz uzasadnieniem Sądu Rejonowego Wydział V Gospodarczy z dnia 31 grudnia 2008 r. sygn. akt [...]). Wobec tego za niewątpliwą uznał ocenę "bezskuteczności egzekucji wobec spółki E.-P. spółka z o o z siedzibą w K.“, skoro należności organu podatkowego nie zostały zaspokojone, a postępowanie upadłościowe zakończono wobec zbycia przez syndyka całości majątku upadłej spółki E.-P. Podkreślono, że w toku przeprowadzonego postępowania Skarżący nie wykazał wystąpienia przesłanek określonych w art. 116 § 1 pkt 1 i 2 ord.pod. wyłączających odpowiedzialność członków zarządu. Reasumując Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło brak merytorycznych przesłanek mogących uzasadniać stwierdzenie nieważności decyzji.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. A. reprezentowany przez pełnomocnika adwokata. Skarżący zarzucił decyzji naruszenie art. 247 § 1 ord.pod. poprzez niezastosowanie go w sytuacji, gdy przedstawiony stan faktyczny i wadliwość procedowania przez Wójta Gminy, świadczy o rażącym naruszeniem prawa to jest na art. 116 ord.pod., art. 180 i następne ord.pod. (w szczególności art. 187 ord.pod.), art. 121 ord.pod. i art. 122 ord.pod.

W uzasadnieniu odwołania Skarżący wyjaśnił, że organy orzekające do tej pory w sprawie nie przeprowadziły żadnego postępowania dowodowego, które wykazałoby istnienie lub nieistnienie przesłanek egzoneracyjnych. Bierność w tym zakresie Wójta Gminy stanowi rażące naruszenie prawa i winno skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji. Ponownie skarżący zakwestionował prawidłowość ustalenia, iż egzekucja z majątku spółki E. – P. spółka z o. o. była bezskuteczna zarzucając, że w sprawie nie zostało przeprowadzone postępowanie egzekucyjne, lecz wniosek egzekucyjny został zwrócony. Zdaniem autora wniosku bezskuteczność egzekucji musi jasno wynikać z materiału dowodowego konkretnej sprawy. Skarżący domagał się ponownie merytorycznej oceny zaistniałych przesłanek bezskuteczności egzekucji podkreślając, że błędnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchylił się od tej czynności.

Rozpoznając powyższe odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...]września 2004 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu wskazało, że instytucja stwierdzenia nieważności decyzji jest środkiem nadzwyczajnym, mających zastosowanie jedynie w razie zaistnienia przesłanek enumeratywnie wymienionych w artykule 247 § 1 ord.pod. Celem tego postępowania jest wyeliminowanie z obiegu prawnego decyzji administracyjnych dotkniętych poważnymi wadami prawnymi. Przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie jest ponowne rozpoznanie sprawy co do istoty. Tym samym postępowanie takie nie może się przeradzać w postępowaniu o charakterze merytorycznym, w którym bada się na nowo całokształt okoliczności sprawy. Wbrew twierdzeniom skarżącego stanowiłoby to naruszenie zasady trwałości decyzji ostatecznych, wynikających z art. 128 ord.pod.

Organ odwoławczy stwierdził, że organ pierwszej instancji prawidłowo przyjął, iż Skarżący jako członek zarządu E. – P. spółka zoo w K. jest odpowiedzialny za zaległości podatkowe spółki w podatku od nieruchomości za okres od lipca do grudnia 2005 r. Nie uległa bowiem wątpliwości, że był członkiem zarządu w okresie którego dotyczy weryfikowana decyzja, a egzekucją z majątku spółki okazało się bezskuteczna. Wskazywanie przez Skarżącego, iż to ostatnie z ustaleń, powinno być poprzedzone odrębnym postępowaniu nie zasługuje na uwzględnienie. Specyfika niniejszej sprawy, czego zdaje się nie dostrzega skarżący, sprowadza się bowiem do faktu, iż w sprawie toczyło się postępowanie egzekucyjne, ale ostatecznie przeciwko spółce zostało wszczęte postępowanie upadłościowe. Z ustaleń Wójta Gminy przedstawionych w decyzji z dnia [...] grudnia 2010 r. wprost wynika, że "nieruchomości położonych w K. zostały zbyte w dniu 21 marca 2007 r. przez syndyka masy upadłości spółki E.-P. spółka zoo, a z uzyskanych środków zaspokojeni zostali wierzyciele w I kategorii z ustalonej listy wierzycieli między nimi: Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, ZUS i siedem innych podmiotów gospodarczych “. Twierdzenie zatem przez skarżącego, że te ustalenia nie zwalniały organu podatkowego od konieczności ponownego wszczęcia egzekucji jest co najmniej nieuzasadnione. Zaległości podatkowe wobec Gminy K. nie zostały uregulowane, a postępowanie upadłościowe zakończono w dniu 31 grudnia 2008 r., gdzie stwierdzono wyraźnie, iż cały majątek upadłej spółki E- P. sp. z o.o. został zbyty. Przed wszczęciem postępowania upadłościowego spółki E. – P. sp. z o.o. toczyły się postępowania egzekucyjne w tym z wniosku Wójt Gminy. Organ drugiej instancji zgodził się z ustaleniem, że w toku przeprowadzonego postępowania Skarżący nie wykazał także wystąpienia przesłanek określonych w art. 116 § 1 pkt 1 i 2 ord. pod. wyłączających odpowiedzialność członka zarządu. Organ podatkowy podkreślił, że nie może stanowić naruszenie prawa, a już na pewno nie będzie to naruszenie rażące, brak w toku postępowania wezwanie strona do wykazania powyższych przesłanek egzoneracyjnych. Po pierwsze taki obowiązek nie ciąży na organie podatkowym, a po drugie ewentualne uchybienia procesowe organu podatkowego polegające na niezapewnieniu stronie udziału w postępowaniu czy też na niedokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego nie stanowi wady nieważności wydanej decyzji, a najwyżej mogło być podstawą do ewentualnego wznowienia postępowania w oparciu o art. 240 § 1 pkt 4 i 5 ord.pod.

W związku z tym w postępowaniu o stwierdzeniu nieważności decyzji nie może być ponownie badane czy i w jakim czasie zostały złożone wnioski o ogłoszenie upadłości E. – P. sp. z o.o. oraz jaki jest stan majątku spółki. Mając powyższe na uwadze, organ stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do rażącego naruszenia prawa.

Skargę na wyżej wskazaną decyzję Kolegium złożył Skarżący i zarzucił naruszenie art. 247 § 1 pkt 3 ord. pod. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy w przedmiotowej sprawie zachodzi rażące naruszenie prawa w postaci naruszenia:

1. art. 116 ord.pod. poprzez błędną wykładnię polegającą na stwierdzeniu, że strona jako były członek zarządu E. – P. sp. z o.o. w K. ponosi odpowiedzialność podatkową z tytułu należnego podatku od nieruchomości za miesiące od lipca do kwietnia 2005 r. wraz z odsetkami za zwłokę, w sytuacji gdy we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości spółki E. – P. sp. z o.o. w K., przez to wystąpiła przesłanka egzoneracyjna względem odpowiedzialności strony jako byłego członka zarządu spółki E. – P. spółka z o. o. w K.,

2. art. 180 i następnych w szczególności art. 187 ord.pod. poprzez brak zebrania i wyczerpującego rozważenia materiału dowodowego oraz dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego z pominięciem istotnych dla sprawy dowodów i interesu strony skarżącej, co skutkowało wydaniem wadliwej decyzji podatkowej,

3. art. 122 ord.pod. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego, a co za tym idzie uznanie, że po stronie skarżącej nie zachodzi przesłanka egzoneracyjna przez co może być pociągnięty do odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe E.-P. sp. z o.o.

W związku z zarzutami, wniósł o:

1. stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy K. ze względu na wydanie jej z rażącym naruszeniem praw,

2. względnie uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] września 2014 r., uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] lipca 2014 r., uchylenie decyzji Wójta Gminy K. dnia [...] grudnia 2010 roku i umorzenie postępowania,

3. względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji,

4. zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący ponownie dowodził, że w sprawie nastąpiło rażące naruszenie akt. 116 ord.pod. poprzez przyjęcie odpowiedzialności J. A., w sytuacji gdy istniały przesłanki egzoneracyjne, a mianowicie J. A. złożył wniosku o ogłoszenie upadłości E. – P. spółkę zoo we właściwym czasie. Nadto Skarżący wskazywał na błędne dokonanie przez organ drugiej instancji wykładni pojęcia " bezskuteczności egzekucji " i w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie odpowiedzialności majątkiem osobistym Skarżącego za zaległości podatkowe E. – P. sp. z o.o. w okresie od lipca do grudnia 2005 r. Zdaniem Skarżącego aby orzec o odpowiedzialności finansowej członka zarządu za zobowiązanie podatkowe koniecznym było przeprowadzenie w tym zakresie odrębnego postępowania, a nie wyłącznie poprzestanie na analizie materiału dowodowego zebranego w trakcie toczących się przeciwko spółce postępowań egzekucyjnych a w następstwie z samego postępowania upadłościowego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi podtrzymując swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 z późniejszymi zmianami), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. 2012 poz. 270 z późniejszymi zmianami - dalej ppsa) wynika, że w przypadku gdy sąd stwierdził, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Wskazana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogło ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom podatkowym można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, lub mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji na podstawie wyżej opisanych zasad Sąd doszedł do przekonania, że nie doszło do naruszenia prawa w sposób powodujący konieczność jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Przystępując do rozpoznania zarzutów skargi należy wskazać że postępowanie podatkowe w sprawie prowadzone było w trybie nadzwyczajnym, określonym przepisami rozdziału 18 działu IV ord.pod. Jest to postępowanie samodzielne, odrębne od innych postępowań podatkowych, którego istota sprowadza się do weryfikacji decyzji ostatecznej, a więc objęte z mocy prawa (art. 128 ord.pod.) domniemanie legalności, w konsekwencji tego, warunkiem wstępnym wzruszenia takiego rozstrzygnięcia jest ustalenie, że dotknięte jest ono istotną wadą określoną w przepisach prawa to jest w art. 247 § 1 pkt 3 ord.pod. Jak wynika z treści tego przepisu organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego pozwala na przyjęcie, że preferowane jest w nim podejście kasacyjne (formalne), a nie apelacyjne do stwierdzenia nieważności decyzji z powodu wydania jej z rażącym naruszeniem prawa. Polega ona na rozumieniu tego pojęcia jako oczywistej sprzeczności pomiędzy treścią przepisu prawa a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Taka linia orzecznicza jest następstwem gramatycznej, językowej wykładni tego pojęcia. Według Słownika języka polskiego (Warszawa 1993, t. III, strona 24) " rażący “ to dający się łatwo stwierdzić, wyraźny, oczywisty, niewątpliwy, bezsporny, bardzo dużych. Takie znaczenie pojęcia "rażące naruszenie prawa “ powoduje, że stwierdzenie nieważności decyzji z tej przyczyny może nastąpić w wypadku zastosowanie w kwestionowanym rozstrzygnięciu normy prawnej, której znaczenie może ustalić w sposób niewątpliwy, bezsporny. Podobne stanowisko został wypracowane w doktrynie, gdzie zgodnie przyjmowano, że rażące naruszenie prawa będzie miało miejsce w sytuacji gdy w stanie prawnym niebudzącym wątpliwości, co do jego rozumienia zostaje wydana decyzja, która treścią swego rozstrzygnięcia stanowi negację całości lub części obowiązujących przepisów.

W ocenie sądu naruszenie prawa będzie miało cechę rażącego wtedy, gdy czynności postępowanie organu podatkowego lub istota załatwienia sprawy są w swej treści zaprzeczeniem treści obowiązującej regulacji prawnej. Działanie organów w toku postępowania lub rozstrzygnięcie sprawy w decyzji w ogóle nie odpowiada nakazom wynikającym z prawa obowiązującego lub też łamie zakazy w nim ustanowione. Najogólniej mówiąc, proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu wskazuje na ich wzajemną sprzeczność.

Przedmiotem postępowania prawnego w obszarze unormowania wynikającego z art. 247 § 1 pkt 3 ord.pod. nie jest kontrola i weryfikacja poszczególnych czynności i prawnie znaczących ustaleń organów podatkowych, ale wyłącznie zagadnienie realizacji przesłanek rażącego naruszenia prawa. Z uwagi na szczególny charakter instytucji stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej niedopuszczalne jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów określających zastosowanie tego nadzwyczajnego środka. Podkreślić należy, że instytucja stwierdzenia nieważności nie jest środkiem, za pomocą którego można wzruszać każdą wadliwą decyzją ostateczną, abstrahując od stopnia jej wadliwości. Co istotne, postępowanie dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji nie może prowadzić do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy, co do jej istoty, tak jak w postępowaniu odwoławczym. Postępowanie to ogranicza się do zbadania, czy kwestionowane ostateczne rozstrzygnięcie jest dotknięte jedną z kwalifikowanych wad, wymienionych enumeratywnie w art. 247 § 1 ord.pod. uzasadniających stwierdzenie nieważności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że Skarżący w złożonej skardze upatruje istnienia przesłanki określonej w art. 247 § 1 pkt 3 ord.pod. w fakcie naruszenia art. 180 i następnych w szczególności art. 187 ord.pod. poprzez brak zebrania i wyczerpującego rozważenia materiału dowodowego oraz dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego z pominięciem istotnych dla sprawy dowodów i interesu strony skarżącej oraz art. 122 ord.pod. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego, a co za tym idzie uznanie, że po stronie skarżącego nie zachodzi przesłanka egzoneracyjna przez co może być pociągnięty do odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe E.-P. spółka z o.o. Przepisy te stanowią normy prawa procesowego, a więc ich naruszenie nie może stanowić o wyczerpaniu przesłanki określonej w art. 247 § 1 pkt 3 ord.pod. Przyjęcie zasadności stanowiska skarżącego prowadziłoby bowiem do tego, że decyzje ostateczne, mogłyby być weryfikowane - po raz kolejny - na tej samej podstawie, że organy dokonały błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Zgromadzenie materiału dowodowego, jego ocena i ustalenie stanu faktycznego należy do istoty postępowania zwykłego. Naruszenie tych przepisów nie można przypisać cechy "rażącego “ naruszenie, a to w konsekwencji oznacza, że błędne zgromadzone i ocena materiału dowodowego nie stanowi podstawy do wyeliminowania z obrotu prawnego ostatecznej decyzji.

Naruszenie przepisów postępowania może stanowić przesłankę w stwierdzeniu nieważności decyzji, jednakże wada wskazująca na nieważność decyzji musi tkwić w samej decyzji. Oznacza to, że z reguły jest następstwem rażącego naruszenia prawa materialnego. Nie będzie zatem uzasadnić stwierdzenia nieważności decyzji naruszenie przepisów postępowania, nawet o charakterze rażącym, jeżeli treść decyzji odpowiada prawu (NSA wyrok z dnia 8 grudnia 2005 r. sygn. akt II FSK 27/05). Sankcję nieważności może pociągać tylko takie naruszenie norm postępowania, które wprost godzi w samą decyzję, nie zaś naruszenie przepisów które może, lecz nie musi mieć wpływu na rozstrzygnięcie. Postępowanie szczególne, jakim jest postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji, nie jest postępowaniem o charakterze merytorycznym, zmierzającym do ustalenie okoliczności sprawy i nie ma w nim miejsca na weryfikowanie ustaleń faktycznych dokonanych przez organ podatkowy w postępowaniu zwykłym. Stanowisko takie zostało zawarte miedzy innymi w wyroku NSA z dnia 19 października 2006 r. sygn. akt I FSK 104/06. Jak wskazał NSA "instytucja stwierdzenia nieważności decyzji w przeciwieństwie do odwołania nie pozwala na ponowne rozpoznanie sprawy, a tylko podczas takiego rozpatrywania można zbadać zasadność zarzutów związanych z wyjaśnieniem stanu faktycznego, jego oceną “. Ewentualne wady postępowania, w tym przekroczenie przez organ podatkowy zasady swobodnej oceny dowodów, mogły być korygowane na etapie odwołania w postępowaniu zwykłym, zaś w postępowaniu nadzwyczajnym mogły być skuteczne tylko wtedy, kiedy prowadziłyby do wykazania rażącego naruszenie prawa materialnego. Podobny pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 26 lipca 2011 roku sygn. akt I FSK 1159/10 stwierdzając, że "wyrażona w art. 122 ord.pod. zasada prawdy obiektywnej polegające na obowiązku podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym ma zastosowanie w postępowaniu nadzwyczajnym, ale jedynie w kwestii stanowiących przedmiot tego postępowania - w zakresie wystąpienia przesłanek, o których mowa jest art. 240 § 1 ord.pod.. Pogląd ten dotyczył co prawda wznowienia postępowania podatkowego, jednakże zachowuje on aktualność także w niniejszej sprawie, a to z tej przyczyny, że zarówno postępowanie o wznowienie postępowania, jak i o stwierdzenie nieważności decyzji dotyczy decyzji ostatecznej, których wyeliminowanie z obrotu prawnego możliwe jest tylko w tzw. trybach nadzwyczajnych.

W badanej w sprawie Skarżący podnosząc wyżej wskazane zarzuty zmierza do jednego celu to jest podważenia ostatecznej decyzji Wójta Gminy K., w której stwierdzono jego odpowiedzialność podatkową za zaległości sp. z o.o. E.- P. w podatku od nieruchomości za okres od lipca do grudnia 2005 roku. Jednakże zarzuty te nie mogą stanowić przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji, gdyż de facto ich ocena wymagałaby ponownej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ustalenia stanu faktycznego, a więc merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu nie zasługuje także na uznanie podniesiony przez Skarżącego zarzut rażącego naruszenia przepisu art. 116 ord.pod. poprzez jego oczywiście błędną wykładnię polegającą na stwierdzeniu, że strona jako członek zarządu E.- P. sp. z o.o. w K. ponosi odpowiedzialność podatkową z tytułu zaległości podatku od nieruchomości za miesiące od lipca do grudnia 2005 roku wraz odsetkami za zwłokę, w sytuacji gdy we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości spółki E.- P. spółka z o.o. w K., przez co wystąpiła przesłanka egzoneracyjna względem odpowiedzialności strony jako byłego członka Zarządu spółki E.- P. spółka z o.o. w K..

Kwestią nieważności decyzji należy analizować przez pryzmat treści samej decyzji ("treść decyzji pozostaje w sprzeczności “). Jak już wyżej wskazano, wada powodująca nieważność decyzji musi tkwić w samej decyzji, co oznacza, że z reguły jest następstwem naruszenia materialnego. Nie będzie uzasadniać stwierdzenia nieważności naruszenie przepisów postępowania, nawet o charakterze rażącym, jeżeli sama treść decyzji odpowiada prawu. Uwzględniając powyższe Sąd orzekający uznał, że w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania, treść decyzji stwierdzającej odpowiedzialności Skarżącego - jako członka zarządu za zaległości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za okres od lipca do grudnia 2005 nie narusza praw w sposób rażący, zatem stwierdzenie nieważności nie jest zasadne. Nie jest bowiem tak, że wydana decyzja w sprawie odpowiedzialności członka zarządu spółki z o.o. pozostaje w rażącej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu art. 116 ord.pod.

Należy uznać za prawidłowe stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego stwierdzające, że skarżący był członkiem zarządu spółki w okresie którego dotyczy weryfikowana decyzja Wójta Gminy K., a egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna. Podkreślić należy, że w wyniku prowadzonego postępowania upadłościowego nieruchomość położona w K. został zbyta w dniu 21 marca 2007 roku przez syndyka masy upadłości spółki E. – P. sp. z o.o., a z uzyskanych środków zaspokojeni zostali wierzyciele z pierwszej kategorii ustalanej listy wierzycieli. Wskazać też należy że przed wszczęciem postępowania upadłościowego wobec spółki E. – P. sp. z o.o. toczyło się postępowanie egzekucyjne w tym z wniosku Wójta Gminy w K. Zaakceptować należy także twierdzenie, że w toku przeprowadzonego postępowania Skarżący nie wykazał wystąpienia przesłanek określonych w art. 116 § 2 pkt 1 i 2 ord.pod., wyłączającej jego odpowiedzialności jako członka zarządu . Okoliczności czy Skarżący złożył wniosek o ogłoszenie upadłości E. – P. sp. z o.o. w odpowiednim czasie oraz jaki był stan majątkowy tej spółki nie może być przedmiotem badania w toku postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji. Badanie tych okoliczności sprowadzałoby się do niedopuszczalnego, w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, ponownego merytorycznego rozstrzygnięcia istoty sprawy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do rażącego naruszenia prawa. Nie zaszły także inne okoliczności, które w oparciu o przepisy art 247 § 1 pkt 1 - 2 oraz 4 - 8 ord.pod. stanowiłyby podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji. Z tych względów Sąd oddalił skargę w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.



Powered by SoftProdukt