drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku, II SAB/Sz 82/16 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2016-09-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Sz 82/16 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2016-09-29 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2016-07-01
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Danuta Strzelecka-Kuligowska /przewodniczący sprawozdawca/
Elżbieta Makowska
Stefan Kłosowski
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 2944/16 - Wyrok NSA z 2018-10-23
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 119 pkt 4, art. 149 par. 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a., art. 200 P.p.s.a.
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2015 poz 2058
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski,, Sędzia NSA Elżbieta Makowska, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 29 września 2016 r. sprawy ze skargi S. P. na bezczynność Dziekana Wydziału Budownictwa i Architektury Uniwersytetu Technologicznego w S. w przedmiocie udostępnienie informacji publicznej I. zobowiązuje Dziekana Wydziału Budownictwa i Architektury Uniwersytetu Technologicznego w S. do rozpoznania wniosku skarżącego S. P. z dnia 16 maja 2016 r. w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty zwrotu akt organowi, II. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności, III. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, IV. zasądza od Dziekana Wydziału Budownictwa i Architektury Uniwersytetu Technologicznego w S. na rzecz skarżącego S. P. kwotę [...] ([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 16 maja 2016 r. S.P., powołując się na przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, zwrócił się do Dziekana Wydziału B i A U T z wnioskiem o przesłanie, za pośrednictwem poczty elektronicznej lub Poczty Polskiej, pytań ze wszystkich egzaminów pisemnych, jakie zostały przeprowadzone w sesji zimowej w roku akademickiego [...] na Wydziale B i A U T na studiach stacjonarnych (z wyszczególnieniem, które pytania zostały zadane, na którym z egzaminów, w jakie dacie i z jakiego przedmiotu).

W dniu 1 czerwca 2016 r. wnioskodawca ponaglił ww. organ do udzielenia odpowiedzi wskazując, że wniosek jest nadal aktualny.

Korespondencją e-mail z dnia 14 czerwca 2016 r. organ poinformował stronę,

że Dziekan przekazał sprawę do Zespołu Radców Prawnych ZUT ,

o odpowiedzi której zostanie poinformowany.

Pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. S.P. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego bezczynność Dziekana Wydziału B i A UT w sprawie rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W skardze zarzucając organowi naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wniósł o:

- zobowiązanie organu do rozpatrzenia wniosku z dnia 16 maja 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy,

- zasądzenie od organu na jego rzecz wszelkich kosztów postępowania,

- stwierdzenie, czy bezczynność nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że żądanie objęte wnioskiem z dnia 16 maja 2016 r. stanowi informację publiczną, a wskazany w tym wniosku organ mieści się w katalogu podmiotów zobowiązanych do jej udostępnienia. Ostatecznym terminem na realizację wniosku był dzień 30 maja 2016 r., a zatem od tej daty organ pozostaje w bezczynności. Nie zmienia tego faktu wysłanie e-maila z dnia 14 czerwca 2016 r., gdyż nie zawarto w nim odpowiedzi na wniosek, ani nie wskazano w nim w jakim terminie podmiot zobowiązany udostępni informację. Skarżący podkreślił, że organ nie udostępnił wnioskowanej informacji pomimo, że nie wycofał on złożonego wniosku, ani go nie zmodyfikował.

W odpowiedzi na skargę Dziekan Wydziału B i A UT wniósł o jej oddalenie podnosząc, że wnioskowane przez skarżącego informacje nie są informacją publiczną, a tym samym obowiązki nałożone na organ ustawą o dostępie do informacji publicznej nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Podkreślono, że publiczna uczelnia wyższa jest państwową osobą prawną, której ustawodawca powierzył uprawnienia do pełnienia funkcji publicznych w postaci nadawania tytułu zawodowego i stopnia naukowego. W zakresie w jakim te informacje dotyczą realizacji zadań publicznych, a więc wydawania dyplomów ukończenia szkoły wyższej tudzież tytułu zawodowego, a co za tym idzie także poprzedzających uzyskanie tych tytułów egzaminów końcowych (dyplomowych) stanowią one niewątpliwie informację publiczną. Natomiast żądane przez stronę informacje w przedmiocie egzaminów z przedmiotów na danym etapie kształcenia odnoszą się do wewnętrznej organizacji studiów, określonej w regulaminie, a zatem nie stanowią informacji publicznej. Pytania egzaminacyjne formułowane na etapie sprawdzianów cząstkowych służą wyłącznie bieżącej weryfikacji poziomu wiedzy studenta i nie przesądzają, czy danym student uzyska dyplom ukończenia studiów wyższych. O tym decyduje bowiem dopiero wynik egzaminu końcowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Sądowa kontrola dotycząca bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej przeprowadzona w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718) doprowadziła do stwierdzenia, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W orzecznictwie jak i w doktrynie ugruntowane jest stanowisko,

że z bezczynnością mamy do czynienia wówczas, gdy zobowiązany organ nie podejmuje czynności nakazanej prawem w przewidzianym terminie.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U z 2015 r., poz. 2058 ze zm.- zwanej dalej u.d.i.p) podmiot, do którego został skierowany wniosek o udzielenie informacji, może dokonać następujących działań:

- udzielić informacji publicznej bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie

14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), co stanowi czynność materialno – techniczną,

- udostępnić informację zgodnie z wnioskiem - po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty, związanej z dodatkowymi kosztami spowodowanymi wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia (art. 15 u.d.i.p.),

- powiadomić stronę w terminie 14 dni o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2),

- udzielić w formie pisma odpowiedzi, że organ nie jest w posiadaniu informacji publicznej (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.) lub obowiązuje inny tryb udzielenia informacji (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.),

- odmówić udostępnienia informacji publicznej lub umorzyć postępowanie administracyjne w przypadkach określonych w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., w formie decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.),

- odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej ze względu na niewykazanie, że jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego (art. 3 ust. 1

pkt 1 u.d.i.p.).

Stwierdzenie braku podjęcia przez zobowiązany podmiot, będący adresatem wniosku o udostępnienie informacji publicznej, któregokolwiek z wyżej wskazanych działań, zgodnych z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej i podjętych w jej granicach, uzasadnia skuteczność zarzutu bezczynności takiego podmiotu. Przy czym w orzecznictwie sądów administracyjnych identycznie jak bezczynność w udzieleniu informacji publicznej traktuje się również brak jakiegokolwiek odniesienia się do wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w tym zawiadomienia strony wnioskującej - w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w drodze zwykłego pisma - o tym, że do wniosku nie mogą zostać zastosowane przepisy ustawy o dostępie informacji publicznej.

Podzielić należy stanowisko zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 800/14, w którym podniesiono, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w sposób kompleksowy reguluje dostęp do informacji będących informacjami publicznymi, a zgodnie

z przepisami tej ustawy podmiot, do którego został skierowany wniosek o udzielenie informacji publicznej, może:

- udzielić informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia,

- poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstawy w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej lub też wskazać, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił bądź poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielania informacji niż ten, w którym strona się zwróciła, co winno nastąpić w formie pisma kierowanego do strony wnioskującej,

- odmówić udostępnienia informacji lub umorzyć postępowanie w sytuacji wskazanej

w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., stosownie do treści art. 16 u.d.i.p., czego organ dokonuje

w formie decyzji, do których stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

W konsekwencji do bezczynności na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej dochodzi również wtedy, gdy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, w ogóle nie ustosunkowuje się do wniosku, niezależnie od tego, czy kwalifikuje informację o którą wystąpiono jako informację publiczną, czy jako nieposiadającą charakteru publicznego (por. wyrok WSA z dnia

10 listopada 2015 r. sygn. akt II SAB/Bk 63/15, dostępny w Internecie).

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, gdyż Dziekan Wydziału B A UT będąc na mocy art. 4 u.d.i.p. podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, nie ustosunkował się do wniosku w przypisanym 14-dniowym terminie. Wprawdzie w odpowiedzi na skargę organ zajął stanowisko, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, tym nie mniej nie zwalniało to zobowiązanego podmiotu z obowiązku udzielenia odpowiedzi na wniosek skarżącego. Jeśli bowiem podmiot do którego skierowano wniosek uważa, że żądana informacja nie ma waloru informacji publicznej, to aby ustrzec się przed zarzutem bezczynności, powinien poinformować o tej okoliczności wnioskodawcę w formie zwykłego pisma.

Należy wyjaśnić, że w realiach niniejszej sprawy uwzględnienie skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej może prowadzić jedynie do nakazania organowi załatwienia wniosku w sposób wynikający z ustawy

o dostępie do informacji publicznej, ale nie do samego jej udzielenia, gdyż sąd nie może w wyroku przesądzać sposobu załatwienia sprawy. Z uwagi na dostrzeżone uchybienia organu, za przedwczesne byłoby też ustosunkowywanie się do stanowiska zawartego w skardze, czy w odpowiedzi na skargę o charakterze żądanej informacji. Ocena taka może być dokonana wyłącznie w przypadku wniesienia skargi na bezczynności w sytuacji zajęcia przez organ jednoznacznego stanowiska, wyrażanego w formie pisemnej i skierowanego do strony.

Reasumując stwierdzić należy, że skoro organ nie odniósł się do wniosku ani

w formie decyzji, ani pisma informującego, czy czynności materialno-technicznej polegającej na udzieleniu informacji publicznej, zatem uzasadniony jest zarzut bezczynności.

Sąd jednakże uznał, że w przedmiotowej sprawie powyższej bezczynności nie sposób uznać za rażącą. Istotą rażącego naruszenia prawa jest pozbawiona jakichkolwiek wątpliwości, oczywistość stwierdzonego naruszenia. Ocena ta powinna być dokonywana z uwzględnieniem wszelkich okoliczności konkretnej sprawy, w tym czasu bezczynności jak i jej powodów. Brak odpowiedzi na wniosek skarżącego niewątpliwie stanowi o naruszeniu prawa, ale nie przesądza o lekceważącym traktowaniu skarżącego i obowiązków wynikających z przepisów prawa, skoro organ pozostawał w przekonaniu, że wniosek nieobejmujący informacji publicznej nie wymaga stosownej reakcji. Podkreślić należy, że regulacje ustawy o dostępie do informacji publicznej mogą powodować i niejednokrotnie powodują wątpliwości interpretacyjne, zatem wymagają dokonywania ich wykładni, a nie wyłącznie mechanicznego stosowania. Tak więc nawet niewłaściwa ich interpretacja czy zastosowanie, nie mogą stanowić o tym, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny , orzekł na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i 3 oraz § 1a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi o zobowiązaniu organu do rozpoznania wniosku skarżącego w terminie 14 dni od daty zwrotu akt organowi (pkt I), stwierdzając jednocześnie, że organ dopuścił się bezczynności (pkt II) oraz, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (III). O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 200 powołanej ustawy z uwzględnieniem uiszczonego przez skarżącego wpisu w kwocie [...]zł (pkt IV).



Powered by SoftProdukt