Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA P. Chmielecki (spr.), Sędziowie J. Antosik, A. Świderska, Protokolant asystent sędziego B. Motycka, po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi K. G. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego oddala skargę.

W dniu 15 listopada 2002 r. do Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł. wpłynął wniosek pełnomocnika przedsiębiorstwa A.

Pełnomocnik - powołując się na przepis art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz.U. Nr 155, poz. 1287) - wniósł w imieniu właściciela - K. G. o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego w zakresie znanych na dzień 30 czerwca 2002 r. należności w podatku dochodowym od osób fizycznych za grudzień 2001 r. i za okres od marca do maja 2002 r.; w podatku od towarów i usług za kwiecień 2002 r. oraz w podatku dochodowym z tytułu sprzedaży nieruchomości, będącej środkiem trwałym w działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Pierwszy Urząd Skarbowy Ł. umorzył postępowanie prowadzone w sprawie w/w wniosku, uznając je za bezprzedmiotowe.

Od tej decyzji strona złożyła odwołanie.

Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Izba Skarbowa w Ł. decyzją z dnia [...] Nr [...] uchyliła w całości rozstrzygnięcie organu I instancji i przekazała sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części.

Po ponownej analizie materiału dowodowego Pierwszy Urząd Skarbowy Ł. decyzją z dnia [...] Nr [...] umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie wniosku o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego w części dotyczącej należności w podatku: dochodowym od osób fizycznych za rok 2001 w kwocie 368.301,01 zł oraz za okres od marca do maja 2002 r.; w podatku od towarów i usług za kwiecień 2002 r. oraz podatku dochodowym z tytułu sprzedaży nieruchomości będącej środkiem trwałym w działalności gospodarczej.

Ustalił natomiast kwotę należności objętych restrukturyzacją, obejmującą zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2001 w wysokości 323.925,79 zł, będących w jego właściwości oraz opłatę restrukturyzacyjną, stanowiącą 15 % należności objętej restrukturyzacją. Określił nadto, iż opłata winna zostać uiszczona w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ restrukturyzacyjny I instancji powołując się na treść art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o restrukturyzacji powoływanej wcześniej wyjaśnił, iż po przeprowadzeniu analizy i korekty zapisów księgowych ustalono, że zgłoszone przez stronę do restrukturyzacji zaległości zostały wyegzekwowane przez Urząd przed datą złożenia wniosku - to znaczy przed dniem 15 listopada 2002 r.

W stosunku do należności w podatku od towarów i usług za kwiecień 2002 r. postępowanie egzekucyjne zakończono ostatecznie w dniu 31 lipca 2002 r.

Zaległości natomiast w podatku dochodowym od osób fizycznych za marzec 2002 r. uregulowano ostatecznie - w dniu 4 października 2002 r., za kwiecień 2002 r. - w dniu 22 października 2002 r., zaś za maj 2002 r. - w dniu 16 lipca 2002 r.

Tym samym zobowiązania wygasły i nie spełniają podstawowego warunku objęcia ich procesem restrukturyzacji. Z kolei należności w podatku dochodowym za rok 2001 uregulowano częściowo i tylko zaległość w wysokości 323.925,79 zł znana organowi na dzień 30 czerwca 2002 r. podlega procesowi restrukturyzacji w myśl art. 2 pkt 3 w/w ustawy.

W zakresie zgłoszonej do restrukturyzacji należności z tytułu sprzedaży nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A 6/8 Urząd ustalił, iż została ona zakupiona w dniu 14 grudnia 1993 r. do majątku wspólnego przez małżonków W. i K. G.. Aktem notarialnym z dnia 25 kwietnia 1997 r. w wyniku podziału majątku wspólnego połowa nieruchomości oraz połowa udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntów, należące do tej pory do W. G. stały się wyłączną własnością K. G. Dnia 31 lipca 2001 r. na mocy aktu notarialnego skarżący zbył nieruchomość Spółce A. Z uwagi na sprzedaż ½ części nieruchomości przed upływem 5 lat od dnia jej nabycia, przychód ze sprzedaży tej części zgodnie z treścią art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) winien był zostać opodatkowany 10 % zryczałtowanym podatkiem.

Jednakże K. G. w dniu 8 kwietnia 2002 r. złożył w organie podatkowym I instancji oświadczenie o zobowiązaniu się do wydatkowania uzyskanego ze sprzedaży przychodu na cele mieszkaniowe (art. 21 ust. 1 pkt 32 lw/w ustawy) i w rezultacie został zwolniony z obowiązku zapłaty podatku. Gdyby jednak nie spełnił w/w warunków podatek zobowiązany był uiścić najpóźniej następnego dnia po upływie dwóch lat od dnia sprzedaży przedmiotowych praw i nieruchomości (art. 28 ust. 3).

Zasygnalizowano także fakt, iż restrukturyzacji podlegają należności przedsiębiorców wynikające z prowadzonej działalności gospodarczej brak było podstaw do objęcia procesem restrukturyzacji należności z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

W odwołaniu od decyzji pełnomocnik K. G. zarzucił niezastosowanie art. 115 § 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, naruszenie art. 7 kpa w związku z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym oraz przyjęcie błędnej wykładni art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o restrukturyzacji (...).

Umorzenie w części postępowania restrukturyzacyjnego było – zdaniem strony - niezasadne, ponieważ wymienione we wniosku należności nie zostały zaspokojone w trakcie postępowania egzekucyjnego.

Stosownie do treści art. 115 § 6 ustawy egzekucyjnej organ winien był w pierwszej kolejności zaspokoić z wyegzekwowanych sum koszty egzekucyjne we wszystkich prowadzonych sprawach. Następnie dopiero mógł rozpocząć zaspokajanie należności, o których mowa w art. 115 § 1 pkt 4, proporcjonalnie do wysokości każdej z nich.

W rozpoznawanej sprawie natomiast, w kilku postępowaniach egzekucyjnych nie zostały zaspokojone nawet koszty egzekucyjne, mimo że niektóre tytuły wykonawcze zaspokojono w całości. Naruszono, więc nie tylko zasadę proporcjonalności, ale także i hierarchiczności.

Organ egzekucyjny zaliczył ponadto wpłaty na tytuły wykonawcze o późniejszym terminie płatności pozostawiając nieuregulowane wcześniej wymagalne zobowiązania podatkowe.

Przyczyniło się to do zwiększenia zaległości podatkowych oraz pozbawienia podatnika uprawnienia do zmniejszenia zobowiązań podatkowych na podstawie ustawy restrukturyzacyjnej.

W kwestii sprzedaży nieruchomości strona wyraziła pogląd, iż niezłożenie oświadczenia o zamiarze wydatkowania środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na cele mieszkaniowe w terminie 14 dni licząc od dnia tej sprzedaży, tak jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie (oświadczenie złożono po upływie roku od dnia sprzedaży), bądź jego złożenie z uchybieniem terminu powoduje utratę prawa do zwolnienia z podatku przychodu ze sprzedaży, nawet jeżeli podatnik dokonałby w/w wydatków.

Pełnomocnik stwierdził także, iż sprzedaż nieruchomości rodziła obowiązek podatkowy, albowiem zaległości podatkowe powstałe w wyniku zbycia nieruchomości są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, chociaż z treści art. 6 ust. 1 ustawy restrukturyzacyjnej w odniesieniu do zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych innych niż stanowiące dochód jednostek samorządu terytorialnego wymóg powiązania zaległości podatkowej z prowadzeniem działalności gospodarczej nie występuje.

Konkludując strona wniosła o uchylenie kwestionowanego rozstrzygnięcia w zakresie umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Izba Skarbowa w Ł. decyzją z dnia [...] Nr [...] na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) utrzymała w mocy decyzję organu restrukturyzacyjnego I instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie podniosła, iż postępowanie egzekucyjne prowadzone w stosunku do K. G. dotyczyło wyłącznie należności oraz odsetek za zwłokę, do których stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa.

Wierzycielem tych należności był tylko urząd skarbowy, a egzekwowane należności w całości mieściły się w pojęciu należności zdefiniowanych w art. 115 § 1 pkt 4 i § 3. Dlatego też art. 115 § 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym nie mógł mieć zastosowania w ustalonym stanie faktycznym. Ponadto żaden przepis prawa nie stanowi, by daty wystawienia poszczególnych tytułów wykonawczych były wiążące przy rozliczaniu kwot ściągniętych wierzytelności.

Zdaniem Izby, kwestia potencjalnej możliwości objęcia restrukturyzacją zaległości z tytułu sprzedaży nieruchomości, będącej środkiem trwałym firmy A w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej nie znajduje umocowania w stanie faktycznym sprawy, ponieważ została uprzednio rozstrzygnięta decyzją z dnia [...], choć mogłaby być ona przedmiotem ewentualnego zapytania podatnika w trybie art. 14 Ordynacji podatkowej.

Na powyższe rozstrzygnięcie pełnomocnik K. G. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi, wnosząc o jego uchylenie w części dotyczącej umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego.

W uzasadnieniu powtórzył zarzuty podniesione w treści odwołania.

Wskazał ponadto na błędną wykładnię art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej, polegającą na przyjęciu, iż decyzja organu II instancji przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia rozstrzyga o sprawie w sposób ostateczny.

Podniósł, że przepisy ustawy o restrukturyzacji nie uzależniają możliwości objęcia nią należności zależnie od źródła powstania przychodu. Restrukturyzacją objęte być mogą wszystkie zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w Ł. wniosła o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w motywach zaskarżonej decyzji.

Izba wyjaśniła, iż organ odwoławczy o nieistnieniu należności ze sprzedaży nieruchomości rozstrzygnął w decyzji z dnia [...]. Od w/w decyzji odwołanie nie przysługiwało, co oznacza, iż była ona ostateczna. Dlatego też Izba Skarbowa mając na względzie treść art. 247 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej nie miała prawnych możliwości objęcia restrukturyzacją zaległości podanej we wniosku z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Zasadniczym przedmiotem sporu między stronami postępowania jest umorzenie - w części - postępowania restrukturyzacyjnego w zakresie znanych na dzień 30 czerwca 2002 r. należności w podatku: dochodowym od osób fizycznych za grudzień 2001 r. i za okres od marca do maja 2002 r., w podatku od towarów i usług za kwiecień 2002 r. oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości będącej środkiem trwałym w działalności gospodarczej.

Przy tak zarysowanym obszarze niezgodności stanowisk podstawowego znaczenia nabiera odpowiedź na pytanie o zakres ustaleń i przedmiot postępowania restrukturyzacyjnego prowadzonego w trybie przepisów powoływanej wcześniej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.

I tak po pierwsze - z brzmienia przepisu art. 17 tej ustawy wynika jasno obowiązek ustalenia przez organ należności podlegających temu postępowaniu ( po uwzględnieniu należności znanych ).

Definiując pojęcie należności znanych w myśl art. 2 pkt 3 ustawodawca wskazał na należności, w tym należności sporne, wynikające z ewidencji lub rejestrów prowadzonych przez organ restrukturyzacyjny lub z innych danych znajdujących się w posiadaniu tego organu, a w szczególności z zeznań, deklaracji, decyzji i postanowień.

Jednakże warunkiem koniecznym , by należności przedsiębiorcy mogły być objęte restrukturyzacją jest ich niewygaśnięcie ( art. 8 ust.1 ).

Inicjatywę wszczęcia postępowania restrukturyzacyjne pozostawiono stronie i jej wyrazem - w myśl przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców - jest wniosek przedsiębiorcy złożony w terminie 45 dni od dnia wejścia w życie ustawy.

Chwilą wszczęcia jest bowiem dzień wpływu wniosku do właściwego organu restrukturyzacyjnego (art. 12 ust. 1).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika – wedle twierdzeń organów restrukturyzacyjnych - iż wymienione we wniosku o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego należności ( z wyjątkiem niektórych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2001 ) zostały wyegzekwowane zanim strona złożyła przedmiotowy wniosek.

Konsekwencją tej sytuacji było uznanie, iż dalsze prowadzenie postępowania jest bezprzedmiotowe i umorzenie postępowania w tym zakresie.

Jak wynika z przytoczonych wcześniej przepisów czynności organu restrukturyzacyjnego nie mogły pomijać kwestii wygaśnięcia zobowiązań podatkowych przedsiębiorcy .

Efektywne ich wygaśnięcie powoduje bowiem bezprzedmiotowość dalszego postępowania.

Ta zaś jest przesłanką obligatoryjną umorzenia. Postępowanie jest bezprzedmiotowe, zarówno wtedy, gdy brak jest podstaw prawnych, jak i faktycznych merytorycznego rozpatrzenia sprawy. Przyczyny tak rozumianej bezprzedmiotowości mogą być różne. Wchodzą tutaj w grę zarówno zdarzenia faktyczne, jak i prawne. Charakter przyczyn nie ma jednak znaczenia, albowiem przepis ( w tym przypadku art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa / Dz.U. Nr 137, poz. 926 / zgodnie, z którym organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania ) nakazuje umorzenie postępowania, gdy stało się ono z "jakiejkolwiek przyczyny" bezprzedmiotowe, czyli z każdej przyczyny powodującej brak jednego z elementów materialnego stosunku prawnego.

W obszernym uzasadnieniu decyzji organu I instancji ( karta 240 akt postępowania restrukturyzacyjnego) wykazano, iż w podatku dochodowym za marzec 2002 r. postępowanie egzekucyjne zakończono ostatecznym uregulowaniem zaległości w dniu 4 października 2002 r., za kwiecień 2002 r.- w dniu 22 października 2002 r., za maj 2002 r.- w dniu 16 lipca 2002 r., za rok 2001 zaległości w tym podatku uregulowano częściowo. Natomiast należności w podatku od towarów i usług wyegzekwowano ostatecznie w dniu 31 lipca 2002 r.

Zauważyć przy tym trzeba, iż należności podlegające restrukturyzacji mają wynikać z ewidencji lub rejestrów prowadzonych przez organ restrukturyzacyjny lub z innych danych znajdujących się w posiadaniu tego organu, a w szczególności z zeznań, deklaracji, decyzji i postanowień.

Jeżeli istnieją należności sporne postępowanie ulega zawieszeniu do dnia zakończenia sporu prawomocną decyzją albo do dnia wycofania wniosku, odwołania lub skargi ( art. 15 ustawy ).

Dodatkowo podkreślić trzeba, iż wszczęte postępowanie egzekucyjne podlega zawieszeniu do dnia wydania decyzji o zakończeniu restrukturyzacji ( art. 14 ust. 2 ).

Z powyższego zestawienia wynika - zdaniem Sądu - kilka doniosłych dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu konsekwencji:

- organ restrukturyzacyjny nie ma samodzielnie prawnej możliwości decydowania o wysokości zobowiązań przedsiębiorcy, które – określane na użytek ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji należnościami - mogą podlegać temu postępowaniu;

- wyłączną kompetencję mają w tym zakresie organy prowadzące odrębne postępowania, w tym przede wszystkim postępowania wymiarowe;

- organ ustala jedynie wysokość należności m.in. na podstawie danych znajdujących się w jego posiadaniu, a w szczególności z zeznań, deklaracji, decyzji i postanowień.

Skoro zatem w sprawie oceniono – na podstawie danych wynikających z dokumentacji postępowania egzekucyjnego - że część zobowiązań podatkowych mogących – hipotetycznie - podlegać restrukturyzacji wygasła, to na plan pierwszy wybija się pytanie o to w jakim trybie organ restrukturyzacyjny mógłby – wbrew tym danym – stwierdzić, kwestionując nadto czynności innego postępowania, iż przedmiotowych podatków jednak nie wyegzekwowano.

Zdaniem składu orzekającego rozstrzygnięcie zaprezentowane przez Izbę Skarbową jest prawidłowe.

Zakres jej ocen jest w tym postępowaniu ograniczony i nie przewiduje możliwości kwestionowania danych wynikających z dokumentacji.

Nie można było bowiem restrukturyzować czegoś, co nie istnieje i wygasło.

Objęcie restrukturyzacją tych należności byłoby możliwe tylko wówczas, gdyby strona złożyła wniosek o wszczęcie przedmiotowego postępowania zanim skutecznie zakończono postępowanie egzekucyjne.

Stanowisko Sądu powoduje, że zarzuty podniesione w skardze dotyczące zastosowania art. 115 § 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r., Nr 110, poz. 968 ze zm.) mają w niniejszej sprawie znaczenie drugorzędne.

Zauważyć wszakże trzeba, że postępowanie egzekucyjne prowadzone w stosunku do skarżącego – K. G. dotyczyło wyłącznie należności, do których stosuje się przepisy działu III Ordynacji podatkowej (zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych i w podatku od towarów i usług) oraz odsetek za zwłokę.

W przepisie art. 115 § 1 ustawy egzekucyjnej ustawodawca określił kolejność zaspokajania poszczególnych kategorii należności. Data wystawienia poszczególnych tytułów wykonawczych nie ma jednak wpływu na kolejność zaspokojenia tychże należności.

Argument niezaspokojenia zaś nawet kosztów egzekucyjnych nie może się ostać

w świetle zgromadzonego w sprawie materiału ( por. 10 odpowiedzi na skargę oraz str. 6 uzasadnienia decyzji organu II instancji ).

W takim stanie rzeczy – oprócz racji podniesionych wcześniej – kwestia niezastosowania art. 115 § 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. nie mogła ważyć na prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W istocie rzeczy bowiem to nie na organie restrukturyzacyjnym spoczywał obowiązek stosowania przepisów postępowania egzekucyjnego.

Podkreślić trzeba ponadto, że czynności tego ostatniego postępowania prowadzone były – jak należy rozumieć - za wiedzą zobowiązanego w okresie poprzedzającym złożenie wniosku o restrukturyzację.

W równym stopniu tak od skarżącego ( inicjującego restrukturyzację ), jak i od organu zależało prawidłowe określenie przedmiotu tego postępowania.

Nie wydaje się możliwe , by w ramach postępowania restrukturyzacyjnego oprócz podstawowych konstatacji - w zakresie , o którym była mowa powyżej – dopuszczalne były jakiekolwiek dalej idące analizy zmierzające do wyeliminowania skutków odrębnych postępowań prowadzonych wobec wnioskodawcy.

Podkreślić też należy, iż celem każdego postępowania egzekucyjnego jest doprowadzenie do realizacji ciążących na zobowiązanym obowiązków (zasada celowości). W przypadku, gdy zobowiązany uchyla się od wykonania obowiązku, wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych. Jednakże spośród środków egzekucyjnych przewidzianych w ustawie należy stosować te, które prowadzą bezpośrednio do wykonania obowiązku, choć w przypadku, gdy istnieje kilka środków egzekucyjnych prowadzących do wykonania obowiązku należy stosować te, które są najmniej uciążliwe dla zobowiązanego.

Nie można - zdaniem Sądu - zasadnie twierdzić, iż prowadzenie przez właściwe do tego organy postępowania egzekucyjnego zgodnie z obowiązującymi przepisami stanowi naruszenie zasady praworządności, o której mowa w art. 7 kpa. Podobnie jak błędny wydaje się zarzut pełnomocnika strony o podejmowaniu przez Urząd Skarbowy działań, których celem byłoby pozbawienie skarżącego przysługującego mu prawa do skorzystania z restrukturyzacji zaległości publicznoprawnych.

Przegląd zawartości akt postępowania doprowadza też do przekonania o słuszności stanowiska Izby Skarbowej w kwestii braku możliwości objęcia restrukturyzacją zaległości z tytułu sprzedaży nieruchomości, będącej środkiem trwałym firmy PPHU A w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Jak już to wskazano wyżej zakresem postępowania restrukturyzacyjnego mogły być objęte znane na dzień 30 czerwca 2002 r. należności ( z a l e g ł o ś c i ) z tytułu podatku dochodowego od niektórych przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne.

Kryterium istnienia z a l e g l o ś c i nie zostało zaś spełnione w ustalonym stanie faktycznym sprawy.

Skarżący K. G. złożył w dniu 8 kwietnia 2002 r. oświadczenie o zobowiązaniu się do wydatkowania uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości przychodu na cele mieszkaniowe. Zatem z tytułu sprzedaży nieruchomości nie powstał obowiązek zapłaty podatku, a co za tym idzie również zaległość podatkowa, mimo iż zdaniem pełnomocnika strony zaległość podatkowa powstała, ponieważ podatnik złożył oświadczenie, o którym mowa w przepisie art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) po upływie 14-dniowego terminu.

Przypomnieć w związku z tym trzeba, iż w dotychczasowym orzecznictwie przyjmuje się, co zresztą w pełni podziela skład orzekający, iż niezłożenie oświadczenia w terminie 14 dni od daty sprzedaży nieruchomości nie wyłącza możliwości zwolnienia uzyskanego przychodu z podatku, jeżeli podatnik, w terminie określonym w art. 21 ust. 1 pkt 32 powołanej wcześniej ustawy o podatku dochodowym wyda uzyskane pieniądze na cele określone w tym przepisie (por. chociażby wyrok NSA z dnia 13 września 1994 r., sygn. akt SA/Gd 2587/93, POP 1996/3/83).

Zwolnienie, o którym mowa przysługuje podatnikowi bez decyzyjnej ingerencji podatkowej organów, jeżeli tylko spełni on określone przepisami warunki.

Przyjęcie tego poglądu powoduje, że zbędne jest rozważanie argumentacji co do tego czy tego rodzaju źródło przychodu ma znaczenie dla postępowania restrukturyzacyjnego.

Zauważyć trzeba, że organ II instancji wyraźnie przedstawił swoje stanowisko w tym względzie ( por. str. 12 odpowiedzi na skargę oraz uzasadnienie zaskarżonej decyzji).

Reasumując podkreślić należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy o podjęciu wszelkich niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, z uwzględnieniem słusznego interesu obywatela oraz słusznego interesu strony.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż argumenty strony skarżącej przytoczone w skardze oraz w odwołaniu od decyzji nie zasługują na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi podzielił w tym względzie stanowisko organów restrukturyzacyjnych i orzekł na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DZ.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) o oddaleniu skargi.