Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędzia WSA Arkadiusz Windak po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 28 maja 2020 r. sprawy ze skargi Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego [...] w K. na bezczynność Dyrektora Aresztu [...] w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora Aresztu [...] w K. do rozpoznania wniosku skarżącego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego [...] w K. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności, II. stwierdza, że bezczynność Dyrektora [...] w K. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. oddala wniosek skarżącego o wymierzenie grzywny, IV. zasądza od Dyrektora [...] w K. na rzecz Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego [...] w K. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z [...] lutego 2020 r. N. S. Z. Z. F. i P. W. O. T. w A. Ś. w K., na podstawie art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429), zwrócił się do Dyrektora Aresztu Śledczego w K. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej podziału środków finansowych przeznaczonych na nagrody wszystkich funkcjonariuszy, którzy otrzymali, bądź nie otrzymali nagród w miesiącu czerwcu 2019 r., zgodnie z załączoną do wniosku tabelą. Zakres wnioskowanych danych obejmował: zajmowane stanowisko, datę przyjęcia do służby, stopień, kwotę, uzasadnienie dlaczego funkcjonariusz nie otrzymał nagrody (kara, L4 itp.).

Dyrektor Aresztu Śledczego pismem z dnia [...] lutego 2020 r. poinformował wnioskodawcę, że udostępnianie informacji, o które wnosi nie jest możliwe w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem Dyrektora, dane zawarte w przesłanej tabeli pozwalają na identyfikację funkcjonariuszy. Obowiązujące przepisy prawa nie pozwalają na udostępnienie Zarządowi Terenowemu NSZZFiPW w K. żądanych przez niego informacji, które - nawet gdyby uznać, że miały charakter informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej dotyczyły w istocie wyłącznie danych osobowych funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w K..

Organ wyjaśnił, że kwestie związane z udostępnianiem danych osobowych funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej uregulowane zostały szczegółowo w Rozdziale IV ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2019 r., poz. 1427 ze zm.). Przepisy ww. Rozdziału zatytułowanego "Przetwarzanie informacji i danych osobowych niezbędnych do wykonywania zadań przez Służbę Więzienną", stanowią całościową i wyczerpującą regulację tych kwestii, a w art. 24b ust. 3 tej ustawy ustanowiony został jednoznaczny zakaz przekazywania ww. danych osobom pozbawionym wolności i innym podmiotom.

W ocenie Dyrektora, nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym przepisy ww. ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem, że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do jej centralnego repozytorium. W konsekwencji wskazane powyżej przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym także art. 24 b ust. 3 ustawy o Służbie Więziennej będą miały pierwszeństwo stosowania przed przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Końcowo Dyrektor zaznaczył, że w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczącym stosowania przepisów o dostępie do informacji publicznej ukształtował się pogląd, że w sytuacji, gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, w stosunku do której tryb dostępu odbywa się na odrębnych zasadach, organ nie ma obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz zawiadamia jedynie wnoszącego o powyższym fakcie. Jest to zatem czynność materialno-techniczna, podobnie jak poinformowanie wnioskodawcy, że żądana informacja nie jest informacją publiczną lub że organ takiej informacji nie posiada. Natomiast art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej ma zastosowanie tylko wówczas, gdy konieczna jest odmowa udzielenia informacji lub umorzenie postępowania i spełniony jest ponadto warunek przedmiotowy (informacja ma charakter informacji publicznej) i podmiotowy (podmiot jest zobowiązany do udzielenia informacji. Brak jednego z tych elementów (przedmiotowego lub podmiotowego) oznacza zakaz załatwienia sprawy w drodze decyzji administracyjnej.

Pismem z [...] marca 2020 r. N. S. Z. Z. F. i P. W. O. T. w A. Ś. w K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Szczecinie na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Związek zarzucił organowi naruszenie:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim stanowi normatywną podstawę do udostępniania informacji o działalności jednostek organizacyjnych, w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa,

- art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zakresie, w którym organ jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, poprzez brak udostępnienia informacji publicznej przez skarżony organ.

W oparciu o powyższe zarzuty Związek wniósł o:

- zobowiązanie Dyrektora Aresztu Śledczego do udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej;

- stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa;

- orzeczenie wobec Dyrektora Aresztu Śledczego grzywny na podstawie art. 23 u.d.i.p., z jednoczesnym obowiązkiem zapłaty sumy pieniężnej na rzecz Zarządu Okręgowego NSZZF i PW w K.,

- zwolnienie od uiszczenia kosztów sądowych na podstawie art. 239 § 1 pkt 1d P.p.s.a.

- rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym lub poza kolejnością, także pod nieobecność stron.

W uzasadnieniu Skarżący podniósł, że w sprawie nie ulega wątpliwości,

że jednostki organizacyjne Służby Więziennej są podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej, a także sam charakter informacji, o których udostępnienie wnioskowano ma związek z wydatkowaniem środków publicznych

i umożliwia kontrolę wydatkowania pieniędzy publicznych.

Skarżący Związek, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych stwierdził, że informacja w przedmiocie podziału środków finansowych na nagrody dla funkcjonariuszy SW w Areszcie Śledczym w K. jest informacją publiczną, do której udostępnienia organ jest zobowiązany. Natomiast otrzymane pismo organu nie zawierało informacji publicznej, o którą Związek wnioskował. Skarżący nie otrzymał również odmowy (w formie decyzji administracyjnej) udostępnienia informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i stwierdził, że na złożony przez skarżący Związek wniosek udzielił odpowiedzi w piśmie z dnia [...] lutego 2020 r., informując, że z uwagi na przedmiot i zakres żądanej we wniosku informacji obowiązujące przepisy prawa nie pozwalają na jej udostępnienie w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Tym samym nie pozostaje on w bezczynności w stosunku do wniosku wniesionego przez Skarżącego.

Dyrektor podkreślił, że w przypadku kolizji ustaw pierwszeństwo nad przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej mają przepisy ustaw szczególnych. Organ stoi na stanowisku, że taką właśnie ustawą szczególną w zaprezentowanym wyżej rozumieniu jest ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie u z n a ł, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Stosownie do art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2164 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta dotyczy między innymi orzekania ze skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." Zgodnie natomiast z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 (albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a):

- zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo dokonania czynności;

- zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

- stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania

Sąd zgodnie z art. 149 § 1a p.p.s.a stwierdza także, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Ponadto, mając na uwadze treść art. 149 § 2 p.p.s.a., w sytuacji uwzględnienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, Sąd może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest bezczynność organu administracji – Dyrektora Aresztu Śledczego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w zakresie określonym we wniosku strony skarżącej z dnia [...] lutego 2020 r., obejmującym informacje dotyczące podziału środków finansowych przeznaczonych na nagrody wszystkich funkcjonariuszy, którzy otrzymali, bądź nie otrzymali nagród w miesiącu czerwcu 2019 r. (z podaniem stanowiska, daty przyjęcia do służby, stopnia, kwoty nagrody, uzasadnienia dlaczego funkcjonariusz nie otrzymał nagrody).

Ocena, czy organ pozostaje w bezczynności w załatwieniu ww. wniosku wymaga ustalenia, czy spełnione zostały przesłanki udzielenia takiej informacji wynikające z przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1429), zwanej dalej jako: "u.d.i.p."

O bezczynności organu możemy bowiem mówić wyłącznie wtedy, kiedy wniosek dotyczy informacji publicznej, a adresat zobowiązany do jej udzielenia pozostaje w zwłoce.

W ocenie Sądu taka sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego. Dyrektor Aresztu Śledczego niewątpliwie jest jednym z podmiotów wyszczególnionych w ww. przepisie.

Nie budzi także wątpliwości, w ocenie Sądu, że informacje, których udostępnienia domaga się wnioskujący Związek Zawodowy są informacją publiczną, której definicja legalna zawarta jest w art. 1 pkt 1 u.d.i.p. Zgodnie z tym przepisem każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie.

Z kolei w art. 6 ust. 1 u.d.i.p. wskazano przykładowy, otwarty katalog informacji publicznych podlegających udostępnieniu.

Z orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, że każda informacja, która dotyczy gospodarowania funduszami publicznymi, jest informacją publiczną, a tym samym podlega rygorowi udostępnienia w myśl przepisów tej ustawy. Z kolei, w pojęciu gospodarowania funduszami publicznymi mieści się wynagradzanie i premiowanie pracowników, także i tych którzy, nie pełnią funkcji publicznych (por. wyroki: WSA w Poznaniu z dnia 15.01.2020 r., sygn. IV SAB/Po 227/19, WSA w Krakowie z dnia 22.08.2019 r., sygn. akt II SAB/Kr 221/19)

Do kategorii informacji publicznych zaliczają się zatem dane dotyczące wydatków podmiotu publicznego związane z wynagrodzeniem pracowników. W tym zakresie można żądać szczegółowych informacji dotyczących przeznaczania środków publicznych na wynagrodzenie konkretnej grupy pracowników zatrudnionych na określonym stanowisku, a także pracownika, który jako jedyny zajmuje określone stanowisko w ramach struktury organizacyjnej podmiotu publicznego. Nie ma przy tym znaczenia, czy dotyczą one pracownika zatrudnionego na stanowisku pomocniczym związanym jedynie z obsługą urzędu, czy osoby pełniącej funkcję publiczną, bądź pozostawanie tych informacji

w związku z pełnieniem takiej funkcji (por. wyroki: WSA w Poznaniu z dnia 15.01.2020 r., sygn. IV SAB/Po 227/19, WSA w Gdańsku z dnia 13.06.2018 r., sygn. akt II SAB/Gd 41/18).

W orzecznictwie podkreśla się, że informacje o wysokości oraz datach przyznanych dodatków, nagród dla osób pełniących funkcje publiczne, a także powody ich przyznania mają charakter informacji publicznej.

Nie ulega wątpliwości, że w skład majątku publicznego wchodzą m.in. należności za pracę wypłacane pracownikom zatrudnionym w sektorze administracji publicznej. Należności te, wraz ze wszystkimi składnikami (w tym także nagrodami) finansowane są bowiem ze środków publicznych, a gospodarka tymi środkami jest jawna, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 869). Zasada jawności gospodarki środkami publicznymi, aby mogła być w pełni realizowana, musi obejmować swobodny dostęp obywatela do informacji o działalności państwa w wymiarze finansowym. Dlatego informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych jest informacją publiczną.

Przytoczone powyżej orzecznictwo sądowe, które Sąd podziela, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że informacje, których udostępnienia od Dyrektora Aresztu Śledczego żąda skarżący Związek (zawarte we wniosku z dnia [...] lutego 2020 r.) są informacją publiczną, albowiem co do zasady informacja o wysokości zarobków, czy nagród osoby zatrudnionej przez podmiot publiczny stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Dyrektor Aresztu Śledczego zobowiązany był do rozpoznania wniosku skarżącego Związku w trybie omawianej ustawy.

W świetle powyższych rozważań wskazać trzeba, że Sąd nie mógł podzielić poglądu organu wyrażonego w odpowiedzi na skargę, stwierdzającego, że z uwagi na przedmiot i zakres żądanej we wniosku informacji obowiązujące przepisy prawa nie pozwalają na jej udostępnienie w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Podkreślić też należy, że celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem, niejasnej, czy niewiarygodnej oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto nie informuje strony o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji.

Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia, z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ.

Sąd bierze przy tym pod uwagę stan sprawy istniejący w chwili orzekania. Skarga na bezczynność organu ma bowiem na celu przede wszystkim wymuszenie na organie administracji załatwienie sprawy

Jak wynika z akt sprawy żądana informacja nie została udostępniona skarżącemu Związkowi Zawodowemu. Niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudzielenie informacji, niepoinformowanie o braku posiadania żądanej informacji, ani niewydanie decyzji

o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej oznacza, że pozostaje on w bezczynności.

Zgodnie z art. 13 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Z powołanego przepisu wynika, że rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki lub w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. W związku z powyższym stwierdzić należy, że Dyrektor Aresztu Śledczego powinien był załatwić wniosek skarżącego Związku poprzez udostępnienie żądanej informacji publicznej w drodze czynności materialno-technicznej, lub przez wydanie decyzji odmownej, jeśli stwierdziłby okoliczności wskazane w art. 16 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., skutkujące zaistnieniem ustawowych przeszkód do udzielenia tej informacji w całości lub w części.

W związku z tym, że Dyrektor Aresztu Śledczego do dnia rozpoznania przez Sąd niniejszej skargi na bezczynność nie zakończył postępowania w żadnej z prawem przewidzianych form, należy stwierdzić, że pozostaje on w bezczynności w kwestii rozpatrzenia wniosku strony skarżącej z dnia [...] lutego 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Podkreślić też trzeba, że zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym

w orzecznictwie przepisy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby mogły gwarantować obywatelom oraz innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki powinny być rozumiane wąsko (por. wyrok NSA z 21 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 678/11).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organ przepisu art. 61 ust. 1 Konstytucji RP wskazać należy, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo do informacji publicznej obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Przepis art. 5 ust. 1 u.d.i.p. określa przesłanki ograniczające prawo do informacji publicznej, wskazując że ograniczenie takie może mieć miejsce w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. W myśl ust. 2 tego artykułu, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Sąd rozpoznając niniejszą sprawę nie dostrzegł jakichkolwiek przesłanek prowadzących do ograniczenia prawa do informacji publicznej - nie dochodzi tu bowiem do naruszenia prywatności osoby fizycznej, naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa, czy też nie występuje w tym przypadku tajemnica ustawowo chroniona. Nie mają w tej sprawie zastosowania również ograniczenia wynikające z przepisów rozdziału 4 ustawy o Służbie Więziennej, albowiem zawarte w nim przepisy- jak wskazuje tytuł rozdziału- dotyczą przetwarzania informacji i danych osobowych niezbędnych do wykonywania zadań przez Służbę Więzienną. Nie zawierają natomiast ograniczeń w udzielaniu informacji publicznej, chociażby działającym organizacjom związkowym pracowników i funkcjonariuszy więziennictwa. Poza tym informacje, których domaga się Skarżący nie dotyczą osadzonych, a to tego rodzaju dane podlegają szczególnej ochronie i wyłączeniom.

Przyjąć więc należy, że na gruncie rozpoznawanej sprawy doszło do bezczynności organu, bowiem w przewidzianym ustawą terminie, wnioskujący Związek Zawodowy nie otrzymał żadnej odpowiedzi dotyczącej treści wniosku.

Sąd nie uznał jednak tej bezczynności za rażącą. Rażącym naruszeniem prawa jest bowiem naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne. Orzeczenie rażącego naruszenia prawa jest zastrzeżone zatem dla najbardziej jaskrawych przypadków długotrwałej bierności organów.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja rażącej bezczynności nie zaistniała, bowiem bezczynność organu wynikała jedynie z niewłaściwej interpretacji przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z powyższych względów Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego Związku o wymierzenie organowi grzywny w trybie art. 149 § 2 p.p.s.a. Użycie w ww. przepisie sformułowania "może" oznacza, że rozstrzygnięcie w przedmiocie wymierzenia grzywny ma charakter fakultatywny.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i 3 p.p.s.a. orzekł o bezczynności organu oraz o zobowiązaniu organu do rozpoznania wniosku skarżącego Związku. Na podstawie art. 200 p.p.s.a. Sąd orzekł o kosztach postępowania, zasądzając na rzecz strony skarżącej kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, które w niniejszej sprawie stanowił wpis sądowy od skargi.

Sąd orzekł w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.