Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik, , , po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w W. na bezczynność T.T.– posła na Sejm RP w przedmiocie informacji publicznej p o s t a n a w i a 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić stronie skarżącej kwotę 100 zł. (sto zł.) uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

Pismem z dnia 15 czerwca 2012 r. Stowarzyszenie A w W. reprezentowane przez pełnomocnika zaskarżyło bezczynność T. T., posła na Sejm RP VI i VII kadencji polegającą na nieudzielaniu informacji o sprawach publicznych wnioskowanych pismem skarżącego Stowarzyszenia z dnia 20 czerwca 2011 r. Pismem tym Stowarzyszenie zwróciło się do T.T. o udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące wykonywania mandatu poselskiego, w tym zasad korzystania z biura poselskiego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kwestią zasadniczą w rozpoznawanej sprawie jest ocena, czy skarga złożona przez Stowarzyszenie mieści się w zakresie przedmiotowym postępowania sądowoadministracyjnego bowiem obowiązkiem sądu przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania skargi jest zbadanie między innymi legitymacji skarżącego, zachowania terminu do wniesienia skargi, a przede wszystkim ocena dopuszczalności skargi.

Zgodnie z regulacją art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, która sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zakres kognicji sądu został unormowany w art. 3 § 2 i 3, art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. W myśl art. 3 powołanej ustawy sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na:

1. decyzje administracyjne;

2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie;

4. inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydane w indywidualnych sprawach;

5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków inne niż określone w pkt 5 podejmowane z zakresu administracji publicznej;

7. akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8. bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, iż zasadą jest dopuszczalność drogi sądowoadministracyjnej jedynie wówczas, gdy organy administracyjne realizują zadania administracji publicznej w formach władczych lub stanowiących, a więc właściwych dla działania administracyjnoprawnego.

W tym miejscu należy podkreślić, że stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Regulacja art. 4 omawianej ustawy wskazuje podstawowy katalog podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej. Analizując treść tego przepisu należy stwierdzić, że obowiązek udostępniania informacji publicznej spoczywa na wszystkich podmiotach będących władzą publiczną bądź wykonujących zadania publiczne. Zatem, jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 14 grudnia 2001 r., sygn. akt I OSK 2287/11 (publ. w CBOIS) oznacza to, że w każdym przypadku dokonywania oceny, czy określony podmiot jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej, konieczne jest ustalenie, czy podmiot ten mieści się w tym ogólnym określeniu "władze publiczne oraz podmioty wykonujące władzę publiczną". Dlatego poseł na Sejm RP byłby podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej tylko w przypadku, gdyby sprawował władzę publiczną, bądź wykonywał zadania publiczne.

Zgodnie natomiast z treścią art. 104 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej posłowie są przedstawicielami Narodu. Nie wiążą ich instrukcje wyborców. W myśl natomiast art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2011 r., Nr 7, poz. 29 ze zm.) posłowie i senatorowie powinni informować wyborców o swojej pracy i działalności organu, do którego zostali wybrani. Dlatego należy stwierdzić, że poseł jest reprezentantem społeczeństwa nie jest zatem podmiotem wykonującym władzę publiczną czy zadania publiczne. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej przywołanym postanowieniu posłowie nie powinni być utożsamiani z podmiotami wykonującymi zadania publiczne. Zadanie publiczne stanowi bowiem każde działanie administracji, jakie realizuje na podstawie przepisów ustaw. Poseł na Sejm RP nie wchodzi natomiast w skład administracji publicznej rozumianej jako struktura organizacyjna państwa na którą składa się administracja samorządowa trzech szczebli, administracja rządowa oraz administracja państwowa niepodlegająca rządowi. Dlatego nie sposób uznać, że poseł na Sejm RP jest podmiotem wykonującym zadania publiczne czy jest władzą publiczną w rozumieniu art. 4b ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stwierdzić więc przyjdzie, że działalność posła na Sejm RP, jako podmiotu nie wchodzącego w skład administracji publicznej nie podlega kontroli sądów administracyjnych.

Konkludując wskazać należy, że poseł na Sejm RP nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej zatem do wniosku skarżącego Stowarzyszenia nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, a co się z tym wiąże skarga na bezczynność posła na Sejm RP w tym zakresie nie mieści się w wyżej wskazanym katalogu spraw poddanych kognicji sądów administracyjnych.

W tym stanie rzeczy skargę należało uznać za niedopuszczalną, co w świetle regulacji art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. stanowi przesłankę jej odrzucenia.

O zwrocie wpisu Sąd orzekł na zasadzie art. 232 § 1 P.p.s.a.