Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Rysz po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A.] Sp. z o.o. Sp. k. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2016 r., sygn. akt III SA/Kr 798/16 w sprawie ze skargi [A.] Sp. z o.o. Sp. k. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 21 października 2016 r., sygn. akt III SA/Kr 798/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę A. Sp. z o.o. sp. k. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] kwietnia 2016 r. w przedmiocie odmowy cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych.

Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji wskazał, że Prezydent Miasta K. decyzją z dnia [...] lutego 2016 r., działając na podstawie art. 18 ust. 10 pkt 1 w zw. z art. 131 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 1286 ze zm.; dalej: ustawa o wychowaniu w trzeźwości) oraz art. 104 w zw. z art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 23; dalej: kpa), odmówił cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości alkoholu do 4,5% oraz piwa, powyżej 4,5% do 18% oprócz piwa oraz powyżej 18%, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, jakim jest sklep spożywczo - monopolowy mieszczący się w K. pod adresem ul. Z. [...] - wydanych A. Sp. z o.o. sp. k.

W uzasadnieniu wskazano, że podczas kontroli przeprowadzonej w ww. placówce handlowej w dniu 27 maja 2015 r. pracownicy Wydziału Spraw Administracyjnych UMK stwierdzili, że w przeszklonej witrynie sklepu są wystawione napoje alkoholowe wysokoprocentowe, z widocznymi z zewnątrz sklepu znakami towarowymi. Fakt powyższy potwierdza wykonana przez kontrolujących dokumentacja fotograficzna. Z tego względu organ I instancji wszczął postępowanie w sprawie cofnięcia posiadanych przez spółkę zezwoleń.

Następnie organ wskazał, że podczas wizji lokalnej przeprowadzonej w dniu 8 grudnia 2015 r. ustalono, że wprawdzie za witryną sklepu nadal są wystawione napoje alkoholowe wysokoprocentowe, jednak ich znaki towarowe nie są widoczne z zewnątrz, gdyż na szybie naklejono poziome pasy z folii matowej piaskowanej, które w znacznym stopniu utrudniają identyfikację rodzaju alkoholu oraz rozpoznanie znaków towarowych wystawionych produktów. Wobec powyższego organ uznał, że wystawienie w przeszklonej witrynie sklepowej napojów alkoholowych wysokoprocentowych z widocznymi na zewnątrz sklepu znakami towarowymi bez wątpienia można uznać za "inną formę publicznego zachęcania do nabywania napojów alkoholowych", a więc za "promocję napojów alkoholowych" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

Podsumowując organ stwierdził, że aby cofnąć zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych na podstawie art. 18 ust. 10 pkt 1 związku z art. 131 ust. 1 ww. ustawy, koniecznym jest wykazanie, że przedsiębiorca prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w danym punkcie sprzedaży narusza zasadę sprzedaży tych napojów polegającą na zakazie ich reklamy i promocji. Spółka dostosowała jednak witrynę do obowiązujących przepisów. Wprawdzie za witryną sklepu nadal są wystawione napoje alkoholowe wysokoprocentowe, jednak ich znaki towarowe, jak wskazał organ, nie są widoczne z zewnątrz. W związku z powyższym, organ uznał, że nie ma podstaw do przyjęcia, że przedsiębiorca narusza zasadę sprzedaży napojów alkoholowych polegającą na zakazie promocji i reklamy tych napojów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r., utrzymało w mocy decyzję organu I Instancji. W uzasadnieniu Kolegium przychyliło się do stanowiska organu I instancji, że ustalony stan faktyczny sprawy nie uzasadnia stwierdzenia, że zaistniała przesłanka do cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych ze względu na naruszenie zakazu reklamy napojów alkoholowych na obszarze kraju.

Mając na uwadze zarzuty odwołania, co do nieprawidłowości uzasadnienia zaskarżonej decyzji, Kolegium podniosło, że nawet uznanie ich za uzasadnione nie wpływa na zasadność rozstrzygnięcia zapadłego w niniejszej sprawie. W opinii Kolegium istniały jednak podstawy, aby uznać uzasadnienie zaskarżonej decyzji za prawidłowe.

Na powyższą decyzję spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej jej uzasadnienia.

Sąd I instancji uzasadniając oddalenie skargi na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej: ppsa), wskazał, że spór dotyczy oceny, czy wystawianie będących w sprzedaży napojów alkoholowych w witrynie sklepu monopolowego jest ich reklamą. Według skarżącego - nie, ponieważ tego rodzaju ekspozycja jest ukierunkowana na sprzedaż napojów alkoholowych, a nie na popularyzowanie znaków towarowych umieszczonych na wystawionych napojach alkoholowych.

Sąd I instancji stwierdził, że definicja reklamy napojów alkoholowych z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w istotny sposób rozszerza powszechne ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której charakterystyczne elementy uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego, a nie innego towaru, oddziaływanie na emocje odbiorcy. Z ustawowej definicji zamieszczonej w słowniczku pojęć omawianej ustawy wynika wprost, że reklamą jest każda rozpowszechniana publicznie informacja, za wyjątkiem informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. Z tak sformułowanej definicji można - zdaniem WSA, który powołał się w tym zakresie na orzecznictwo - wywnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechnienia znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych.

Sąd przywołał cel ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zawarty w art. 1 ust 1 w myśl którego, organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy.

Mając na uwadze przyjęte w orzecznictwie poglądy o bezwzględnym charakterze zakazu reklamy napojów alkoholowych oraz przepisy i cel ww. ustawy, za słuszne Sąd I instancji uznał przyjęcie, że działanie polegające na wystawieniu w witrynie sklepu butelek alkoholu może być uznane za reklamę, gdy wystawienie ich ma miejsce w taki sposób, że są widoczne dla każdego, kto znajdzie się obok punktu ich sprzedaży. Niewątpliwie bowiem w ten sposób następuje rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych, które ma charakter publiczny - jest skierowane do nieoznaczonego kręgu osób. Ponadto nawet przyjmując, że jedynym celem przedsiębiorcy było jedynie zwiększenie sprzedaży napojów alkoholowych (czy w ogóle ich sprzedaż) to poprzez taką ich ekspozycję, tj. przy oknie budynku znajdującego się przy chodniku drogi publicznej dochodzi również do popularyzowania znaków towarowych tych napojów, które zostały w tej części sklepu wystawione. Pomimo ich umieszczenia wewnątrz sklepu są łatwo widoczne z zewnątrz właśnie dlatego, że zostały wyeksponowane w oknie. Stąd Sąd nie zgodził się ze skarżącym, że bez znaczenia jest okoliczność, czy ekspozycja ta jest widoczna z zewnątrz, czy też nie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła A. Sp. z o.o. sp. k. - zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718; dalej: ppsa), zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 151 ppsa w zw. z art. 6, art. 7 i art. 8 kpa poprzez oddalenie skargi wobec niezastosowania zasad wynikających z tych przepisów,

- art. 151 ppsa w zw. z art. 77 kpa poprzez oddalenie skargi wynikające z wadliwej oceny stanu faktycznego sprawy i przyjęcie, że umieszczenie w witrynie sklepowej napojów alkoholowych stanowiło ich niedozwoloną reklamę lub promocję, a nie ekspozycję oraz pominięcie okoliczności, że witryna ta stanowiła tylną część znajdującego się w sklepie stoiska z alkoholem,

- art. 141 § 4 ppsa poprzez brak wystarczającego wyjaśnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie, w jakim Sąd uznał ekspozycję za niedopuszczalną mimo, że znajdowała się wewnątrz lokalu;

II. obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 131 ust. 9 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, poprzez przyjęcie, że sklepowa ekspozycja, na której znajdowały się napoje alkoholowe stanowiła reklamę lub promocję, a ponadto niezastosowanie przepisu art. 131 ust. 9 ustawy, mimo że napoje alkoholowe wystawione były wewnątrz lokalu, a z zewnątrz widoczne były jedynie jako zbiór butelek, stanowiących tło umożliwiające rozpoznanie jakichkolwiek znaków towarowych jedynie z bardzo niewielkiej odległości.

Podnosząc powyższe zarzuty spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Krakowie.

Autor skargi kasacyjnej oświadczył, że zrzeka się rozprawy.

W uzasadnieniu zarzutów skargi kasacyjnej podniesiono m. in., że spór w sprawie sprowadza się do oceny charakteru umieszczonych na witrynie sklepowej produktów (napojów alkoholowych) i uznania powyższego za niedozwoloną reklamę napojów alkoholowych. W ocenie strony wadliwym przede wszystkim było ustalenie przez Sąd, że przy ekspozycji sprzedawanych produktów w witrynie sklepowej dochodziło do rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych. Znaki te nie były bowiem wyeksponowane w taki sposób, by bez wnikliwego wpatrywania się w witrynę sklepową z niewielkiej odległości przechodzące ulicą osoby mogły je rozpoznać. Nie można więc, zdaniem spółki mówić, żeby witryna sklepowa stanowiła publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych, a tym bardziej by miało to służyć ich popularyzowaniu. Celem skarżącej, jak podniosła, nie było popularyzowanie znaków towarowych napojów alkoholowych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle art. 174 ppsa skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 ppsa rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem, tak jak w rozpoznawanej sprawie, nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 ppsa, to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, lecz upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna oparta została na obu podstawach kasacyjnych określonych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 ppsa.

W ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 1 ppsa, spółka zarzuciła naruszenie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, poprzez przyjęcie, że sklepowa ekspozycja, na której znajdowały się napoje alkoholowe stanowiła ich reklamę mimo, że umieszczenie na tej ekspozycji napoju alkoholowego nie miało na celu popularyzowania znaków towarowych napojów alkoholowych.

Mimo, że sformułowanie zarzutu wskazuje, że jego autor zarzuca błędne zastosowanie przepisu prawa materialnego, to - jak należy wywnioskować z treści uzasadnienia skargi kasacyjnej - pierwotnie kwestionowana jest przyjęta przez Sąd I instancji wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy reklama napojów alkoholowych to publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z powyższego przepisu wynika, że wolą ustawodawcy reklamą napojów alkoholowych jest publiczne rozpowszechnianie m. in. znaków towarowych napojów alkoholowych, służące ich popularyzowaniu.

Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że zamiar popularyzowania znaków towarowych napojów alkoholowych, na który - a w zasadzie na którego brak - wskazuje autor skargi kasacyjnej, nie stanowi elementu definicji reklamy napojów alkoholowych. Określenie służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych należy rozumieć jako zapewniające, czy wpływające korzystnie na popularyzację tych znaków towarowych. Innymi słowy stosunek podmiotu publicznie rozpowszechniającego znaki towarowe napojów alkoholowych do ich popularyzacji nie ma w istocie znaczenia. Istotne jest, czy swoim zachowaniem, na przykład eksponowaniem w przejrzystej witrynie sklepowej znaków towarowych napojów alkoholowych, przysparza im popularności. W ocenie Sądu kasacyjnego, taka zależność występuje, a zatem eksponowanie w oszklonej witrynie sklepowej - jako oknie wystawowym - znaków towarowych napojów alkoholowych, stanowi reklamę tych napojów w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Przyjąwszy zatem, że tego rodzaju hipotetyczna okoliczność stanowi reklamę, należy dodatkowo rozważyć, czy - z uwagi na brzmienie art. 131 ust. 9 cyt. ustawy - reklama ta jest dopuszczalna. Spółka podkreśliła bowiem, że brak przepisu wskazującego wprost, że reklama znajdująca się wewnątrz lokalu, nie może być widoczna z zewnątrz.

I tak, zgodnie z treścią art. 131 ust. 9 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, zakazy określone w ust. 1-8 (tj. zakazy i warunki dotyczące reklamy i promocji napojów alkoholowych - przyp. NSA) nie obejmują reklamy i promocji napojów alkoholowych prowadzonej wewnątrz pomieszczeń hurtowni, wydzielonych stoisk lub punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych oraz na terenie punktów prowadzących sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży.

Zdaniem Sądu kasacyjnego wykładnia art. 131 ust. 9 cyt. ustawy, przedstawiona w skardze kasacyjnej, pomija cel wprowadzenia w omawianym przepisie słowa wewnątrz. Określenie to samo w sobie sugeruje pewne ograniczenie przestrzenne, a interpretując je w powiązaniu z kolejnymi przesłankami dopuszczalności miejsca prowadzenia reklamy i promocji, należy uwzględniać również nasuwające się ograniczenia wizualne. W art. 131 ust. 9 ustawy o wychowaniu w trzeźwości mowa jest bowiem o dopuszczeniu reklamy i promocji wewnątrz pomieszczeń hurtowni, które przecież kojarzone są z obrotem hurtowym, z zasady profesjonalnym, a jeśli chodzi o obrót detaliczny/konsumencki to tylko wewnątrz wydzielonych stoisk lub punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych.

Nie powinno przy tym budzić wątpliwości, że skoro ustawodawca w art. 131 ust. 9 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jednoznacznie dopuszcza możliwość reklamy napojów alkoholowych pod warunkiem prowadzenia jej wewnątrz wskazanych w tym przepisie miejsc (a to: pomieszczeń hurtowni, wydzielonych stoisk lub punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych oraz na terenie punktów prowadzących sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży) - to znaczy, że z punktu widzenia reklamy napojów alkoholowych znaki towarowe napojów alkoholowych - o których mowa w art. 21 ust.1 pkt 3 tej ustawy - nie mogą być widoczne z zewnątrz tych miejsc. Ograniczenie dopuszczalności reklamy napojów alkoholowych wyłącznie do wnętrza wydzielonych do tego miejsc, w sytuacji dopuszczalnego epatowania tą reklamą na zewnątrz wskazanych lokalizacji, czyniłoby bowiem ograniczenia dopuszczalności reklamy mało efektywne. Trzeba mieć bowiem na uwadze, że wprowadzenie w art. 131 ust. 9 ustawy o wychowaniu w trzeźwości ograniczeń przestrzennych miejsc, co do których reklama napojów alkoholowych nie jest zabroniona, nie jest przypadkowa i współgra z celami ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Przez ograniczanie popularyzowania znaków towarowych napojów alkoholowych pośrednio ogranicza bowiem spożycie napojów alkoholowych, wpływa na zmianę struktury i obyczajów ich spożywania.

Wobec stwierdzeń strony wnoszącej skargę kasacyjną, że ekspozycja butelek z alkoholem w witrynie sklepowej nie stanowi również promocji napojów alkoholowych, gdyż umieszczenie butelek w witrynie jest działaniem pasywnym, podczas gdy, stosownie do regulacji ustawowej, promocja wymaga aktywności podmiotu promującego, trzeba wskazać, że zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego jest kontrola zgodności z prawem wyroku Sądu I instancji, oczywiście - co do zasady - w granicach skargi kasacyjnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w kontrolowanym wyroku tymczasem nie dokonywał wykładni, ani nie stosował przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, zawierającego definicję promocji napojów alkoholowych. Stąd też zarzut naruszenia tego przepisu przez Sąd I instancji należy uznać za nietrafny.

Aby skontrolować, czy przy niewadliwie wyinterpretowanych normach prawa materialnego dokonano ich prawidłowej subsumcji, trzeba wcześniej dokonać oceny - w ramach zakreślonych zarzutami skargi kasacyjnej - prawidłowości ustaleń faktycznych sprawy.

W rozpoznawanej sprawie ustalenia faktyczne - przyjęte przy wyrokowaniu - zostały przez autora skargi kasacyjnej zakwestionowane zarzutem naruszenia art. 151 w zw. z art. 6, art. 7, art. 8 i art. 77 kpa.

Odniesienie się do tak postawionego zarzutu wymaga przypomnienia, że związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego (co do zasady), granicami skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ppsa) nakłada na sporządzającego taką skargę obowiązek szczególnej staranności i precyzji przy formułowaniu podnoszonych w niej zarzutów. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreślano, że związanie NSA granicami skargi kasacyjnej prowadzi do tego, że Sąd odnosi się wyłącznie do zarzutów prawidłowo, a więc konkretnie i precyzyjnie sformułowanych. Samodzielnie Sąd nie może więc wyręczać w tym wnoszącego skargę kasacyjną, domyślać się i ustalać, który konkretnie przepis został naruszony ani w jaki to sposób został naruszony. W rozpoznawanej skardze kasacyjnej nie wyjaśniono tymczasem na czym miałoby polegać zarzucone naruszenie przez Sąd art. 6, 7 i 8 kpa. Poza tym w orzecznictwie zasadnie podnosi się, że w świetle art. 174 ppsa formułowanie zarzutu naruszenia szeregu przepisów - które miał rzekomo naruszyć Sąd I instancji - regulujących różne kwestie, nie wskazując konkretnie, na czym polega naruszenie każdego z nich, jest nieprawidłowe (por. np. wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1053/10). Taka konstrukcja zarzutu w istocie uniemożliwia jego skuteczne rozpoznanie.

Autor skargi kasacyjnej zarzucił również naruszenie art. 77 kpa. W związku z takim sformułowaniem trzeba zauważyć, że jeżeli przepis wskazany w zarzutach skargi kasacyjnej składa się z wielu jednostek redakcyjnych i zarazem zawiera wiele różnych norm prawnych, w skardze kasacyjnej należy wymienić dokładnie jednostkę redakcyjną, zawierającą konkretną normę, która została naruszona. Wskazany przepis posiada cztery jednostki redakcyjne formułujące samodzielne normy postępowania, zaś autor skargi kasacyjnej nie sprecyzował naruszenie której z tych jednostek redakcyjnych przepisu zarzuca. W tej sytuacji omawiany zarzut nie poddaje się kontroli sądu kasacyjnego.

W myśl z kolei art. 151 ppsa, razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części.

Treść przepisu wskazuje zatem jednoznacznie, że ma on charakter normy tzw. "wynikowej’ i zasadnie przyjmuje się, że przepis ten nie może być samoistną podstawą skargi kasacyjnej.

W tej sytuacji, wobec niezakwestionowanych skutecznie ustaleń faktycznych, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że subsumcja normy prawa materialnego do ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, a dotyczących de facto stanu stwierdzonego w dniu kontroli w placówce handlowej, tj. w dniu 27 maja 2015 r., była prawidłowa.

W ramach podstawy kasacyjnej obejmującej naruszenie przepisów postępowania, autor skargi kasacyjnej zarzucił również Sądowi I instancji naruszenie art. 141 § 4 ppsa poprzez - jak stwierdził - brak wystarczającego wyjaśnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie, w jakim Sąd uznał ekspozycję za niedopuszczalną mimo, że znajdowała się ona wewnątrz lokalu.

Powyższy zarzut nie zasługuje na uwzględnienie z niżej przedstawionych względów.

Zgodnie z art. 141 § 4 ppsa, uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. (...)

W orzecznictwie zasadnie podnosi się, że naruszenie art. 141 § 4 ppsa może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sadu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, po drugie, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. uchwała NSA z dnia 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09, wyrok NSA z dnia 25 października 2016 r., I FSK 391/15 oraz z dnia 2 marca 2017 r., sygn. akt II GSK 4887/16). Żadna ze wskazanych okoliczności w niniejszej sprawie nie miała miejsca.

Jak już wskazano, spór w rozpoznawanej sprawie dotyczy oceny, czy wystawianie w witrynie sklepowej sklepu monopolowego znajdującej się bezpośrednio przy chodniku ul. Z. [...] w K., będących w sprzedaży znaków towarowych napojów alkoholowych, jest reklamą tych produktów w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, zabronioną lub ograniczoną na podstawie art. 131 tej ustawy. W pisemnych motywach rozstrzygnięcia WSA wyjaśnił dlaczego uznał za niedopuszczalną ekspozycję w postaci znaków towarowych napojów alkoholowych na witrynie sklepowej. Wskazał podstawę prawną zarówno reklamy napojów alkoholowych, jak i zakazu tej reklamy, powołał się również na wskazywaną przez ustawodawcę wykładnię celowościową w przy stosowaniu art. 131 ustawy o wychowaniu w trzeźwości. Wojewódzki Sąd Administracyjny zaznaczył też, że wobec możliwości zapoznania się z ekspozycją z zewnątrz, w sprawie nie miał znaczenia fakt, że ustawiona była ona wewnątrz lokalu. Wobec powyższego zarzut naruszenia art. 141 § 4 ppsa należy uznać za nieuzasadniony.

Naczelny Sąd Administracyjny jednocześnie zauważa, że wobec treści art. 18 ust. 10 pkt 1 w zw. z art. 131 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, stwierdzone naruszenie zakazu reklamy napojów alkoholowych - co do zasady - uzasadnia cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, bez względu na późniejsze zaniechanie naruszeń. Jednakże wobec związania zarówno zasadą zakazu orzekania na niekorzyść strony, jak i granicami zarzutów skargi kasacyjnej kwestia ta w rozpatrywanym przypadku nie mogła mieć wpływu na rozstrzygnięcie.

W świetle całokształtu poczynionych rozważań skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że skarga kasacyjna - nie mając usprawiedliwionych podstaw - podlegała oddaleniu.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ppsa orzekł jak w sentencji wyroku.