Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Radzicka Sędzia WSA Józef Maleszewski (spr.) Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 06 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Powiatowego Lekarza Weterynarii w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] listopada 2017 roku; 2. stwierdza, ze organ dopuścił się bezczynności; 3. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 4. oddala skargę w pozostałym zakresie; 5. zasądza od Powiatowego Lekarza Weterynarii w [...] na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę 580 zł (słownie: pięćset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie [...] (dalej też jako: "Stowarzyszenie" lub "Skarżący"), reprezentowane przez zawodowego pełnomocnika, wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Powiatowego Lekarza Weterynarii (zwanego dalej także "organem") w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z treścią wniosku Stowarzyszenia z 14 listopada 2017 r. – co, zdaniem Skarżącego stanowiło naruszenie przepisów art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 13 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764; dalej w skrócie: "u.d.i.p."). Z powołaniem się na te zarzuty Stowarzyszenie wniosło o: (1) zobowiązanie strony przeciwnej do rozpatrzenia wniosku Skarżącego z 14 listopada 2017 r., (2) stwierdzenie, że bezczynność Powiatowego Lekarza Weterynarii miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, (3) przyznanie skarżącemu od Powiatowego Lekarza Weterynarii sumy pieniężnej na podstawie art. 149 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm., dalej jako P.p.s.a.), (4) zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że Stowarzyszenie od kilku lat uczestniczy w projekcie polegającym na badaniu problemu bezdomności zwierząt w jego wymiarze publicznym. W ramach tego projektu prowadzony jest monitoring działalności schronisk dla bezdomnych zwierząt, osób zajmujących się wyłapywaniem bezdomnych zwierząt oraz polityki gmin i urzędów. Uzyskana w ten sposób informacja z całego kraju publikowana jest zbiorczo pod adresem internetowym wskazanym w skardze. W związku z tym, w dniu 14 listopada 2017 r. Stowarzyszenie złożyło drogą elektroniczną, za pośrednictwem platformy ePUAP, do Powiatowego Lekarza Weterynarii, wniosek o udostępnienie informacji publicznej w zakresie treści i postaci raportu z wizytacji schroniska dla zwierząt w [...] za 2016 rok. Doręczenie wniosku w tym samym dniu potwierdzone zostało załączonym do skargi Urzędowym Poświadczeniem Przedłożenia. Ponieważ w terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. adresat wniosku nie zrealizował wniosku, Wnioskodawca wysłał monit w tej sprawie na adres elektroniczny wskazany w Biuletynie Informacji Publicznej przedmiotowego Powiatowego Inspektoratu Weterynarii. Reakcją organu było jednozdaniowe stwierdzenie, że nie otrzymał wniosku oraz rozważa możliwość "złożenia skargi na arogancję wnioskodawcy". Organ nie wyjaśnił przy tym co było aroganckiego we wniosku i monicie oraz na jakiej podstawie i do kogo chce wystosować swoją skargę. Do dnia złożenia skargi nie udostępnił wnioskowanej informacji, nie powiadomił Wnioskodawcy o powodach opóźnienia oraz terminie w jakim udostępni informację, ani nie wydał w tym przedmiocie decyzji odmownej.

Uzasadniając wniosek o przyznanie od Powiatowego Lekarza Weterynarii sumy pieniężnej (bez wskazania kwoty – dopisek Sądu) Stowarzyszenie napisało, że organ przejawiał obstrukcję w udostępnianiu informacji publicznej na wniosek. Skarżący wniósł o zrekompensowanie straty, jaką Stowarzyszenie poniosło na skutek bezczynności organu. Stowarzyszenie od lat zbiera informację publiczną m. in. o działalności wszystkich w Polsce schronisk dla zwierząt. Dane te pozwalają tworzyć raporty i statystyki opisujące problem bezdomności zwierząt w Polsce, w jego wymiarze publicznym. Zdaniem Stowarzyszenia istotne jest to, że badań takich nie prowadzi żaden inny podmiot w kraju. Opracowania te są tym rzetelniejsze i lepiej uzasadnione, im większa jest próba otrzymanych odpowiedzi. Dlatego każda informacja publiczna, jaką Stowarzyszenie uzyskuje od powiatowych lekarzy weterynarii, jest niezwykle cenna, z kolei każdy jej brak bardzo dotkliwy, gdyż w pewnym stopniu fałszuje ostateczne wyniki monitoringu. Ignorowanie wniosku zostało ocenione jako realna szkoda dla wiarygodności projektu i ogromu pracy, jaką Stowarzyszenie wkłada w badanie założonego problemu. W ocenie Stowarzyszenia zasądzona suma pieniężna powinna wpłynąć motywująco na większą staranność organu w tym zakresie w przyszłości.

W odpowiedzi na skargę Powiatowy Lekarz Weterynarii wniósł o umorzenie postępowania oraz nieobciążanie grzywną bądź sumą pieniężną. Uzasadniając napisał, że nie otrzymał wniosku z dnia [...] listopada 2017 r., zaś monit nie zawierał skanu informacji z [...] listopada 2017 r. i dlatego nie wiedział o jaką informację chodzi. Skrzynka podawcza ePUAP została skrupulatnie sprawdzona i nie znaleziono wysłanego wniosku. Dalej napisał, że po otrzymaniu skargi wysłał niezwłocznie do wnioskodawcy doroczny raport z wizytacji schroniska w [...] za 2016 rok oraz wysłał zgłoszenie problemu działania usługi ePUAP do serwisu platformy celem wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Na marginesie wskazał, że pozostawał w przekonaniu, że przedmiotowa informacja jako udostępniona do wglądu publicznego nie może być przedmiotem osobnego wniosku (raport z wizytacji schroniska w [...] za 2016 r. umieszczono na stronie internetowej Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w dniu [...] lipca 2017 r.). Sposób rozwiązania problemu przez Stowarzyszenie ocenił jako zaskakujący oraz generujący nieporozumienia. Napisał, że bezskutecznie oczekiwał choćby kontaktu telefonicznego ze strony monitującego i w związku z powyższym uważa, że skarga nie była konieczna i usprawiedliwiona. Podkreślił, że nie miał woli pozostawać w bezczynności lub odmawiać zadośćuczynienia wnioskującemu o informację.

Dalej ocenił, że mając na uwadze tryb działania Stowarzyszenia (brak nawiązania bezpośrednich kontaktów celem uzyskania opinii organu o warunkach utrzymywania zwierząt), a także obszerność uzasadnienia wniosku o zasądzenie sumy pieniężnej na rzecz Stowarzyszenia, prawdziwe intencje Stowarzyszenia budzą poważne wątpliwości. Według wiedzy organu tego typu skarga zawierająca żądanie sumy pieniężnej została wytoczona również przeciwko innym organom. Dotychczasowe kontakty z innymi podmiotami działającymi na rzecz praw zwierząt kształtowały się owocnie (stała, bieżąca współpraca oraz brak jakiejkolwiek skargi).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez ww. sądy obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4 p.p.s.a., tj. mających za przedmiot: (1) decyzje administracyjne, (2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, (3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu, (4.) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, dalej jako K.p.a.), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 935, dalej jako O.p.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1947, z późn. zm.), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Ponadto, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 9 P.p.s.a. kontrola obejmuje także bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w K.p.a. oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI O.p. oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

W przypadku skarg na bezczynność kontroli sądu poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w określonej formie i w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla jakich akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również to, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną, czy niezawinioną opieszałością organu. W sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" (bierności) podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten stwierdza, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej lub nie podlega udostępnieniu.

W myśl art. 21 in principio u.d.i.p. do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy P.p.s.a. Jednakże, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, dla dopuszczalności skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl, w skrócie: CBOSA). Ponadto do skargi na bezczynność nie mają zastosowania terminy do wniesienia skargi ustalone w przepisach art. 53 p.p.s.a. (zob. postanowienia NSA: z 11 maja 2011 r., I OSK 716/11; z 26 maja 2011 r., I OSK 857/11 – CBOSA). Oznacza to, że skarga na bezczynność może być skutecznie wniesiona aż do chwili ustania stanu bezczynności, tj. do chwili załatwienia sprawy przez organ administracji publicznej poprzez wydanie decyzji, postanowienia albo innego aktu lub podjęcie czynności (por. wyrok NSA z 29 kwietnia 2011 r., I FSK 249/10; a także wyrok WSA z 27 października 2011 r., II SAB/Po 60/11 i wyrok WSA z 24 listopada 2016 r., IV SAB/Po 104/16 – CBOSA).

Dla prawidłowego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skargi na bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej niezbędne jest uprzednie przesądzenie, czy żądana informacja jest w ogóle informacją publiczną, a adresat wniosku należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udzielania takich informacji. Wprawdzie kwestie te w niniejszej sprawie nie były pomiędzy stronami sporne, ale Sąd w granicach swej kognicji był zobligowany z urzędu przeprowadzić w tym zakresie własne rozważania. Kolejną kwestią było przesądzenie, czy wniosek został wniesiony skutecznie.

Wobec tego należy wskazać, że prawo dostępu do informacji publicznej wywodzi się wprost z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; dalej jako: "Konstytucja"), która w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (art. 61 ust. 2 Konstytucji). Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji).

Tryb udzielania informacji, o jakich mowa w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji, określają ustawy (art. 61 ust. 4 ab initio Konstytucji). Rudymentarnym aktem prawnym regulującym tę problematykę jest ustawa o dostępie do informacji publicznej, która normuje podstawowe zasady oraz tryby udostępniania tego rodzaju informacji. Jednocześnie ustawa ta wprowadziła definicję legalną "informacji publicznej", przez którą, zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., należy rozumieć "każdą informację o sprawach publicznych". Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przykładowe wyliczenie rodzajów informacji publicznej podlegających udostępnieniu. Znalazły się w nim m.in. informacje: o polityce wewnętrznej, w tym o programach w zakresie realizacji zadań publicznych, sposobie ich realizacji, wykonywaniu i skutkach realizacji tych zadań (art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. c u.d.i.p.), o danych publicznych, w tym w zakresie treści i postaci dokumentów urzędowych, takich w szczególności, jak dokumentacja przebiegu i efektów kontroli (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie u.d.i.p.), a także o majątku publicznym, w tym o majątku jednostek samorządu terytorialnego oraz majątku osób prawnych samorządu terytorialnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c u.d.i.p.).

W doktrynie zasadnie wskazuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002, s. 28–29).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2017 r. poz. 1840 z późn. zm., dalej w skrócie: u.o.z.) zapobieganie bezdomności zwierząt i zapewnienie opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywanie należy do zadań własnych gmin, które to zadanie obejmuje m.in. zapewnienie bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt (art. 11a ust. 2 pkt 1 u.o.z.).

Na tym tle normatywnym żądane przez Stowarzyszenie informacje w postaci treści i postaci raportu z wizytacji schroniska dla bezdomnych zwierząt – jako informacje odnoszące się do realizacji gminnego zadania własnego, finansowanego ze środków publicznych – należało uznać za informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p. Wypada zauważyć, że takiej kwalifikacji wnioskowanej informacji nie kwestionował również organ, o czym świadczy fakt ich udostępnienia, wskazany w odpowiedzi na skargę.

Rozważając z kolei podmiotowy aspekt sprawy należy stwierdzić, że adresatami obowiązku udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne wymienione w przepisach art. 4 u.d.i.p. Zgodnie z art. 34a ust. 1 u.o.z. Inspekcja Weterynaryjna sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt. Zgodnie zaś z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 36), organem tej inspekcji jest m.in. powiatowy lekarz weterynarii, jako kierownik powiatowej inspekcji weterynaryjnej wchodzącej w skład niezespolonej administracji rządowej. Zatem kontrola schroniska dla zwierząt jest zadaniem organu inspekcji weterynaryjnej, a powiatowy lekarz weterynarii jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej znajdującej się w jego posiadaniu.

Zasadnicze sposoby (tryby) udzielania informacji publicznej, a także ograniczenia w jej udostępnianiu, normują przepisy u.d.i.p. Na gruncie tej ustawy przyjmuje się, że udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej. Natomiast powiadomienie o tym, że żądana informacja nie jest informacją publiczną – "zwykłym" pismem. Zastosowanie w takim przypadku formy decyzji byłoby równoznaczne z jej wydaniem bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. (zob. np. wyrok WSA z 10.07.2013 r., II SA/Gd 295/13, CBOSA). Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast w takich przypadkach, gdy żądana informacja jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia bądź zachodzą przesłanki do umorzenia postępowania (zob. art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) – tj. gdy istnieją ustawowe podstawy do odmowy udostępnienia informacji publicznej (art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p), bądź przeszkody do jej udostępnienia w określony sposób lub w określonej formie (zob. art. 14 ust. 2 u.d.i.p.).

W świetle art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 (ten ostatni przepis należy w dalszych uwagach pominąć, gdyż dotyczy, niewystępującej w rozpoznawanej sprawie, sytuacji udostępniania informacji za opłatą). Zgodnie z ww. art. 13 ust. 2 u.d.i.p., jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że, jak wynika z akt sprawy, Skarżący wysłał przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej za pośrednictwem poczty elektronicznej w dniu 14 listopada 2017 r. (k. 9 akt sądowych). Organ kwestionuje jednak prawidłowość doręczenia tego wniosku.

W ocenie Sądu, argumenty zawarte w odpowiedzi na skargę są chybione. Zgodnie z art. 46 § 10 K.p.a. doręczenie pisma w formie dokumentu elektronicznego do podmiotu publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 570; zwanej dalej ustawą o informatyzacji), następuje przez elektroniczną skrzynkę podawczą tego podmiotu, w sposób określony w tej ustawie. Z kolei, zgodnie z art. 63 § 1 k.p.a. podania (żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia) mogą być wnoszone pisemnie, telegraficznie, za pomocą telefaksu lub ustnie do protokołu, a także za pomocą innych środków komunikacji elektronicznej przez elektroniczną skrzynkę podawczą organu administracji publicznej, utworzoną na podstawie ustawy o informatyzacji.

Z cytowanych przepisów wynika, że skoro do skargi załączono wydruk Urzędowego Poświadczenia Przedłożenia z ePUAP, to należy założyć, że wniosek został wniesiony prawidłowo. Zresztą na wydruku UPP jest nazwa adresata dokumentu, którego dotyczy poświadczenie: Powiatowy Inspektorat Weterynarii [...]. Sąd zaznacza, że nie mogło odnieść żadnego skutku załączenie do odpowiedzi na skargę wyłącznie prośby z dnia [...] marca 2018 r. do operatora Elektronicznej Platformy Usług Administracji Publicznej – o wyjaśnienie sprawy dotyczącej przesłania wniosku przez Stowarzyszenie, z uwagi na okoliczność, że wniosek nie wpłynął do Elektronicznej Skrzynki Podawczej (k. 22). Sąd podkreśla, że do dnia wydania wyroku, a nawet do dnia sporządzenia uzasadnienia, organ nie nadesłał do akt sprawy odpowiedzi od operatora ePUAP. W szczególności organ nie uprawdopodobnił swojego stwierdzenia, że nie otrzymał wniosku Stowarzyszenia.

W tej sytuacji wniosek z [...] listopada 2017 r. o udzielenie informacji publicznej należy potraktować jako wniesiony skutecznie, co oznacza, że w tym dniu rozpoczął swój bieg czternastodniowy termin do udzielenia żądanej informacji. Mimo to do dnia wniesienia skargi (okoliczność przyznana w odpowiedzi na skargę) organ nie udzielił odpowiedzi na ów wniosek. Uczynił to dopiero pismem z [...] marca 2018 r., a więc z uchybieniem terminu.

Powyższe oznacza, że w dniu wniesienia przedmiotowej skargi organ pozostawał w zarzucanej bezczynności – rozumianej ogólnie jako niezałatwienie sprawy w przepisanym terminie – w załatwieniu wniosku Stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej, ale przed dniem wydania wyroku przez Sąd ów stan bezczynności ustał.

Zgodnie z art. 149 § 1 P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a P.p.s.a.). Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, może ponadto orzec o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia lub obowiązku, jeżeli pozwala na to charakter sprawy oraz niebudzące uzasadnionych wątpliwości okoliczności jej stanu faktycznego i prawnego (art. 149 § 1b P.p.s.a.). Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 (art. 149 § 2 P.p.s.a.).

W sytuacji, gdy – tak jak w rozpoznawanej sprawie – zarzucany stan bezczynności ustał po dniu wniesienia skargi, ale przed jej rozpoznaniem i rozstrzygnięciem przez Sąd, to postępowanie sądowoadministracyjne w części obejmującej zobowiązanie do dokonania czynności (tu: udzielenia informacji publicznej), o jakim mowa w art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a., podlegało umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. (por. uchwała NSA z 26 listopada 2008 r., I OPS 6/08, ONSAiWSA 2009, nr 4, poz. 63). Nie zwalnia to jednak Sądu od podjęcia pozostałych rozstrzygnięć właściwych dla tego typu skargi – przewidzianych obecnie w art. 149 § 1 pkt 3 i § 1a P.p.s.a. oraz (ewentualnie) w art. 149 § 2 P.p.s.a. – tj. orzeczenia w kwestii dopuszczenia się przez organ bezczynności oraz oceny jej charakteru (rażącego/nierażącego), a także (ewentualnie) w przedmiocie wymierzenia organowi grzywny (por. wydane jeszcze na gruncie stanu prawnego obowiązującego przed 15 sierpnia 2015 r.: postanowienie NSA z 26 lipca 2012 r., II OSK 1360/12; wyrok NSA z 15 stycznia 2013 r., II OSK 2390/12 – CBOSA).

Mając wszystko to na uwadze Sąd, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a., umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w zakresie zobowiązania Powiatowego Lekarza Weterynarii do dokonania wnioskowanej czynności – udzielenia informacji publicznej (pkt 1 sentencji wyroku). Jednocześnie, stosownie do art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Sąd stwierdził, że organ dopuścił się zarzucanej bezczynności (pkt 2 sentencji wyroku). Z kolei oceniając charakter zaistniałej bezczynności – jak tego wymaga art. 149 § 1a P.p.s.a. – Sąd, po analizie całokształtu okoliczności faktycznych sprawy, uznał, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 3 sentencji wyroku). Na taką ocenę miały wpływ następujące okoliczności: od dnia otrzymania wniosku do dnia udzielenia odpowiedzi upłynęły cztery miesiące, zaś odpowiedź została udzielona jeszcze na etapie sporządzania odpowiedzi na skargę, przed przekazaniem Sądowi skargi razem z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy. Z tych samych powodów, mając na względzie postawę organu po otrzymaniu skargi, tj. sprawne udzielenie odpowiedzi na wniosek, Sąd odmówił przyznania od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej z art. 149 § 2 P.p.s.a., oddalając skargę w pozostałym zakresie (pkt 4 sentencji wyroku). Sąd zaznacza, że wziął pod uwagę także tę okoliczność, że wnioskowana informacja została, jeszcze przed wysłaniem zapytania o udzielenie informacji publicznej, udostępniona do wglądu w Biuletynie Informacji Publicznej. W takiej sytuacji obowiązkiem organu było poinformowanie wnioskodawcy o wcześniejszym udostępnieniu informacji, a zaniechanie tego obowiązku skutkuje koniecznością stwierdzenia stanu bezczynności (por. wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2017 r., sygn. akt I OSK 1789/16 – CBOSA). Nie ma jednak żadnych podstaw do twierdzenia, że organ w sposób celowy unikał udostępnienia informacji. Marginalnie zauważyć należy, że skoro - zgodnie ze skargą – Stowarzyszenie jest podmiotem wyspecjalizowanym w zbieraniu i przetwarzaniu informacji dotyczących ochrony zwierząt, a więc także informacji generowanych przez Inspektorów Weterynarii zapoznanie się z treścią informacji udostępnionych przez organ na stronie internetowej w dniu sporządzania wniosku o udzielenie informacji publicznej nie powinno stanowić żadnej trudności. W ocenie Sądu zupełnie wystarczającą motywację dla większej staranności organu w przyszłości stanowi stwierdzenie bezczynności niniejszym wyrokiem oraz konieczność zwrotu kosztów postępowania.

O kosztach postępowania (pkt 5 sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. W myśl pierwszego z wymienionych przepisów, w razie uwzględnienia skargi skarżącemu przysługuje od organu zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Z kolei zgodnie z art. 205 § 2 P.p.s.a., niezbędne koszty postępowania strony reprezentowanej przez adwokata obejmują także jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa strony. Przepisami odrębnymi, o których mowa wyżej, są przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800 ze zm.). W myśl § 15 tegoż rozporządzenia:

1. Opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych określonych w rozdziałach 2-4.

2. Opłatę w sprawach niewymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości równej stawce minimalnej.

3. Opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to:

1) niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu;

2) wartość przedmiotu sprawy;

3) wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie;

4) rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

Mając na względzie powyższe, Sąd określił wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego wedle stawek minimalnych, uznając, że w okolicznościach niniejszej sprawy wynagrodzenie w takiej wysokości będzie adekwatne w szczególności do niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika oraz jego przyczynienia się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy. W rezultacie na zasądzoną kwotę kosztów postępowania złożyły się wynagrodzenie reprezentującego skarżącego pełnomocnika ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) wyżej powołanego rozporządzenia (480 zł) oraz uiszczony wpis w kwocie 100 zł, łącznie – 580 zł.