Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska (spr.) Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia del. WSA Artur Adamiec Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Po 1055/15 w sprawie ze skargi [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 31 sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Po 1055/15 oddalił skargę [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów zgłoszonych w toku postępowania egzekucyjnego za nieuzasadnione.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Prezydent Miasta P. postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2015 r., działając na podstawie art. 34 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2014 r., poz. 1619; dalej: u.p.e.a.) uznał za niezasadny zarzut w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec [...] – dalej: skarżącej - na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 24 lutego 2014 r. obejmującego opłatę dodatkową za niewniesienie opłaty za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania w wysokości [...] zł należności głównej.

W uzasadnieniu organ egzekucyjny wskazał, że dochodzone należności obejmują opłaty dodatkowe za nieopłacone postoje pojazdu marki Honda o numerze rejestracyjnym [...] , stwierdzone w strefach płatnego parkowania w Poznaniu w dniach 8 lutego 2014 r. i 22 lutego 2014 r. Zgodnie z informacją uzyskaną z CEPiK oraz z Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Poznania, właścicielami wymienionego pojazdu w czasie stwierdzenia nieopłaconych postojów były trzy osoby, m.in. [...]. W dniu 30 czerwca 2014 r. doręczono skarżącej upomnienie z wezwaniem do wykonania świadczenia. Zobowiązana nie zgodziła się z koniecznością uregulowania należności, w związku – jej zdaniem – z bezzasadnością dochodzenia wskazanych opłat, a ponadto ze względu na to, że nie była osobą korzystającą z możliwości parkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania. Organ poinformował stronę, że jako właściciel pojazdu może zwolnić się z obowiązku uiszczenia opłat poprzez wskazanie użytkownika pojazdu. Ponadto organ zwrócił się do pozostałych właścicieli pojazdu z prośbą o wskazanie osoby korzystającej z pojazdu w datach postojów, jednak nie otrzymał informacji w tym zakresie.

Orzekając na skutek zażalenia skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2015 r., utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Zdaniem organu odwoławczego, skoro skarżąca nie wskazała osoby, która w powyższym okresie parkowała pojazd stanowiący jej własność bez wniesienia stosownych opłat, to zasadne jest uznanie jej za osobę zobowiązaną do ich uregulowania. Zobowiązanie współwłaścicieli pojazdu powstało z mocy prawa i należy traktować je jak zobowiązanie zaciągnięte przez wszystkich współwłaścicieli. Na etapie postępowania egzekucyjnego wierzyciel ma możliwość wyboru dłużnika, w stosunku, do którego prowadzona będzie egzekucja.

Uzasadniając oddalenie skargi [...] na powyższe postanowienie WSA w Poznaniu wskazał, że skarżąca nie udowodniła, aby korzystającą z drogi była inna osoba. Równocześnie egzekwowany obowiązek powstał z mocy prawa we wskazanych przez organy okresach. Tym samym zarzuty skarżącej, o których mowa w art. 33 § 1 pkt. 1 i 4 u.p.e.a. były niezasadne. Niezależnie od tego tytuł wykonawczy będący podstawą egzekucji spełniał wymogi, o których mowa w art. 27 u.p.e.a., gdyż zawierał wszystkie niezbędne elementy, określone w tym przepisie.

Sąd I instancji podkreślił, że instytucja zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego ma na celu weryfikację dopuszczalności i prawidłowości wszczęcia i prowadzenia tego postępowania. Obowiązkiem organu egzekucyjnego jest w każdym przypadku zweryfikowanie podanych przez zobowiązanego podstaw prawnych zarzutów, tj. przypisanie okoliczności podniesionych przez zobowiązanego do odpowiednich zarzutów enumeratywnie wymienionych w powyższym przepisie. W sprawie Prezydent Miasta Poznania, jako wierzyciel z tytułu egzekwowanych obowiązków, był na mocy art. 19 § 2 u.p.e.a. równocześnie organem egzekucyjnym. Stąd wyłącznie ten organ był uprawniony i zobowiązany do rozpoznania złożonych przez zobowiązaną zarzutów (art. 34 § 1 u.p.e.a.).

WSA wskazał, że skarżąca w związku z prowadzonym względem niej postępowaniem egzekucyjnym zgłosiła zarzuty: nieistnienia egzekwowanego obowiązku, błędu, co do osoby zobowiązanego oraz niespełnienia w tytule wykonawczym wymogów określonych w art. 27 u.p.e.a. (art. 33 § 1 pkt. 1, 4 i 10 u.p.e.a.). Zobowiązana nie zgodziła się z koniecznością uregulowania należności, w związku – jej zdaniem – z bezzasadnością dochodzenia wskazanych opłat, a ponadto ze względu na to, że nie była osobą korzystającą z możliwości parkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania. Skarżąca oparła swoją argumentację na twierdzeniu, że organ nie wykazał, by to ona była zobowiązana do zapłaty opłaty dodatkowej za parkowanie w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia należnej opłaty. Ponadto zakwestionowała to, by, jako współwłaściciel w ogóle mogła być podmiotem opłaty dodatkowej. W jej ocenie zasadność wniesienia zarzutów ma umocowanie w fakcie, że organ nie wydał w tej sprawie decyzji ustalającej wysokość opłaty dodatkowej. Zdaniem skarżącej, wystawiony przez organ tytuł wykonawczy był wewnętrznie sprzeczny, gdyż, jako dłużnika wskazywał on osobę inną aniżeli ta, która wynika z powołanego w tym tytule przepisu.

Sąd podniósł, że w świetle art. 33 § 1 pkt u.p.e.a. pojęcie "nieistnienia obowiązku" oznacza przede wszystkim sytuacje, w których obowiązek ten nigdy nie powstał, np. z mocy prawa albo nie wydano decyzji nakładającej obowiązek podlegający wykonaniu w drodze egzekucji, albo decyzja taka została wydana, lecz następnie ją uchylono bądź stwierdzono jej nieważność albo decyzja ta wygasła, względnie obowiązek podlegający egzekucji wygasł w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w ustawie. Natomiast błąd, co do osoby zobowiązanego zachodzi zarówno sytuacji, w której organ egzekucyjny lub egzekutor podjęli czynności egzekucyjne wobec osoby, którą błędnie uznali za zobowiązanego i której doręczyli tytuł wykonawczy wraz z pouczeniem o prawie wniesienia zarzutów, jak i sytuacji, gdzie w tytule wykonawczym wskazano osobę, na której nie ciąży obowiązek.

W ocenie WSA niezakwestionowanie tytułu wykonawczego przez organ egzekucyjny nie wyklucza zgłoszenia przez zobowiązanego zarzutu, co do spełniania wymagań formalnych, jak również zarzutów dotyczących treści tytułu wykonawczego, tym bardziej, że organ egzekucyjny bada jedynie formalną prawidłowość tytułu wykonawczego. Badanie zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym jest niedopuszczalne w sytuacji, gdy w obiegu prawnym istnieje prawomocna decyzja nakładająca na zobowiązanego ten obowiązek. W analizowanym przypadku sytuacja taka nie zachodzi, gdyż obowiązek poddany egzekucji powstał z mocy samego prawa. Tym samym uzasadnione było rozpoznanie sprawy przez organ, (jako wierzyciela) – w niezbędnym zakresie – od strony merytorycznej.

Sąd I instancji podkreślił, że obowiązek poniesienia opłat za parkowanie określony został w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.; dalej: udp). Obowiązek taki powinien zostać wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej - nieuiszczenia opłaty parkingowej), z wystąpieniem, którego ustawa wiąże ten obowiązek. Dla realizacji obowiązku poniesienia opłaty parkingowej nie jest, zatem konieczna jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego (decyzji). Ze względu na jej funkcjonale związanie z opłatą za parkowanie w strefie płatnego parkowania, również w przypadku powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, wydanie takiego indywidualnego aktu administracyjnego nie jest wymagane. Co więcej, ustawodawca nie upoważnił organów administracji do wydawania takich aktów. Również przepisy ustawy stwierdzające, że opłaty te są "pobierane", nie zaś "wymierzane" czy "ustalane" albo "określane" przez organ administracji, potwierdza zasadność tego wniosku.

W ocenie Sądu skarżąca nie ma racji podnosząc, że organy administracyjne nie wykazały, że to właśnie ona w dniach i miejscach podanych w decyzji korzystała z samochodu, gdyż do wniesienia opłat za postój pojazdu bądź opłat dodatkowych w związku z parkowaniem pojazdu zobowiązany jest podmiot korzystający z dróg – kierowca korzystający ze strefy płatnego parkowania. Może nim być zarówno właściciel, współwłaściciel, jak też osoba, która faktycznie włada samochodem, jednak w takich przypadkach stosuje się domniemanie faktyczne, zgodnie, z którym za zobowiązanego uważa się właściciela lub współwłaściciela pojazdu do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku wskazując faktycznego użytkownika samochodu. Tym samym to na właścicielu pojazdu spoczywa ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Ustawa o drogach publicznych nie wymaga od wierzyciela, aby to on wykazał, że obowiązek uiszczenia opłaty parkingowej ciąży na konkretnej osobie – osobie innej od właściciela pojazdu, o ile to taka właśnie osoba rzeczywiście korzystała z pojazdu. Z tego powodu organ egzekucyjny (także będący jednocześnie wierzycielem dochodzonej należności) ma prawo domniemywać, co do zasady, że korzystającym z dróg publicznych był właściciel (współwłaściciel) pojazdu, a ten może dochodzić swych racji (w przypadku, gdy wskazuje na istnienie innego podmiotu korzystającego z samochodu) przez podniesienie w toku postępowania egzekucyjnego zarzutu błędu, co do osoby zobowiązanego (art. 33 pkt. 4 u.p.e.a.). Organ jest uprawniony do stosowania domniemania faktycznego, zgodnie, z którym za zobowiązanego do zapłaty uważa się właściciela pojazdu aż do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku, wskazując faktycznego użytkownika samochodu. To na właścicielu pojazdu spoczywa, zatem ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne. Dowód taki musi zaś polegać na wskazaniu konkretnej osoby i wszystkich danych tak, aby było możliwe skuteczne wyegzekwowanie należnych opłat od tej osoby.

[...] w skardze kasacyjnej zaskarżyła powyższy wyrok w całości domagając się jego uchylenia w całości oraz o zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego. Autor skargi kasacyjnej wniósł o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 13 udp polegające na bezpodstawnym przyjęciu w drodze domniemania faktycznego, w oparciu wyłącznie o ustalenie faktu praw współwłasności danej osoby do danego pojazdu, jakoby wg treści tego przepisu zobowiązaną do zapłaty opłaty była osoba, która może korzystać ze strefy parkowania, w tym posiadająca uprawnienia właścicielskie lub współwłaścicielskie do parkującego w strefie pojazdu chyba, że wskaże, komu na ten czas użyczyła pojazd i w konsekwencji, że zobowiązaną do opłaty dodatkowej za nie opłacenie korzystania ze strefy parkowania jest osoba, która mogła być zobowiązana opłaty za te korzystanie, podczas w rzeczywistości przepis ten stanowi, iż do wniesienia opłaty za korzystanie ze strefy parkowania jest tylko ten, kto z tej strefy korzystał i w konsekwencji, że zobowiązanym do opłaty dodatkowej za nie opłacenie korzystania ze strefy parkowania jest osoba, która była zobowiązana do wniesienia opłaty za te korzystanie, przy równoczesnym nie ustanowieniu wobec danego współwłaściciela danego pojazdu obowiązków ujawnienia, komu osoba ta wówczas użyczyła swój pojazd pod rygorem przyjęcia ustawowego domniemania dla ustalenia, jako fakt, że osoba ta jest osobą zobowiązaną w rozumieniu art. 13 udp, czym orzekający w sprawie Sąd dopuścił się sprzeniewierzenia konstytucyjnego postanowieniom art. 7 Konstytucji, który zobowiązuje wszystkie organy władzy państwowej, a więc i Sąd do "działania na podstawie prawa i w granicach prawa", jakie jest, a nie, jakie chciałby, aby było.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżąca kasacyjnie przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

SKO w Poznaniu w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosło o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z 183 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a., a w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły, to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej.

Według art. 193 zdanie drugie p.p.s.a., uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. W ten sposób wyraźnie został określony zakres, w jakim Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnia z urzędu wydany wyrok, w przypadku, gdy oddala skargę kasacyjną. Regulacja ta, jako mająca charakter szczególny, wyłącza, zatem przy tego rodzaju rozstrzygnięciach odpowiednie stosowanie do postępowania przed tym Sądem wymogów dotyczących elementów uzasadnienia wyroku, przewidzianych w art. 141 § 4 w związku z art. 193 zdanie pierwsze p.p.s.a. Omawiany przepis ogranicza wymogi, jakie musi spełniać uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną wyłącznie do, niemającej swojego odpowiednika w art. 141 § 4 p.p.s.a., oceny zarzutów skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny uzyskał fakultatywne uprawnienie do przedstawienia, zależnie od własnej oceny, wyłącznie motywów zawężonych do aspektów prawnych świadczących o braku usprawiedliwionych podstaw skargi kasacyjnej albo o zgodnym z prawem wyrokowaniu przez sąd pierwszej instancji mimo nieprawidłowego uzasadnienia.

Za podstawę wyroku z 19 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Po 1056/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przyjął ustalenia stanu faktycznego, z których wynika, że Prezydent Miasta P. działając na podstawie art. 34 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji uznał za niezasadny zarzut w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec [...] na podstawie tytułu wykonawczego z 24 lutego 2014 r. Należność obejmuje opłaty dodatkowe za nieopłacone postoje pojazdu marki Honda stwierdzone w strefach płatnego parkowania w Poznaniu w dniach 8 lutego 2014 r., i 22 lutego 2014 r. Zgodnie z informacją uzyskaną z CEPiK oraz z Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Poznania właścicielami pojazdu w czasie stwierdzenia nieopłaconych postojów były cztery osoby, między innymi [...]. 30 czerwca 2014 r. doręczono zobowiązanej upomnienie z wezwaniem do wykonania wskazanego świadczenia. Ponadto ustalono, że zobowiązana nie wskazała innej osoby, która we wskazanym okresie parkowała pojazd marki Honda bez wniesienia stosownych opłat.

Uzasadnienie wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego zawiera jednoznaczne stanowisko, co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia.

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Stosownie do art. 174 p.p.s.a. "skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub/i naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy." Dodatkowo, zgodnie z art. 173 § 1 p.p.s.a., "od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie (...) przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego".

Oznacza to, że wnoszący skargę kasacyjną powinien kierować zarzuty pod adresem Sądu I instancji, a co za tym idzie w podstawach kasacyjnych powinien on powołać przepisy postępowania sądowoadministracyjnego, ewentualnie w połączeniu z mającymi zastosowanie w postępowaniu administracyjnym przepisami prawa procesowego lub/oraz prawa materialnego.

Wnoszący skargę kasacyjną, oprócz obowiązku właściwego zredagowania zarzutów kasacyjnych jest również zobowiązany, w myśl art. 176 § 1 pkt 2) p.p.s.a., który stanowi, że "skarga kasacyjna powinna zawierać: (...) przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie (...).", do wskazania konkretnej jednostki redakcyjnej przepisu prawa oraz do wykazania, na czym to naruszenie polega (błędnej wykładni, niewłaściwym zastosowaniu), a w przypadku naruszenia prawa procesowego do wykazania, że naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a więc taki, że gdyby do niego nie doszło, to podjęte rozstrzygnięcie byłoby innej treści.

W podstawie kasacyjnej wnoszący skargę kasacyjną zarzucając "bezpodstawne przyjęcie" w istocie podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania, co zgodnie z przytoczonymi regulacjami art. 174 pkt 2) w związku z art. 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. wymagało nie tylko wskazania konkretnego przepisu o charakterze procesowym, ale też wykazania, na czym to naruszenie polega oraz, że mogło ono mieć istotne znaczenie dla wyniku sprawy, a więc takie, że gdyby do niego nie doszło to rozstrzygnięcie Sądu I instancji byłoby inne. Rozpoznawana skarga kasacyjna nie spełnia w pełni wskazanych wymogów, ponieważ autor skargi kasacyjnej oprócz powołania art. 13 ustawy o drogach publicznych (bez wskazania konkretnych jednostek redakcyjnych) oraz art. 7 Konstytucji RP nie przedstawił pełnego uzasadnienia sformułowanego przez siebie zarzutu w zakresie dotyczącym wadliwego prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Jedyny zarzut podniesiony w skardze kasacyjnej jest tożsamy z zarzutem podniesionym w skardze. Naczelny Sąd Administracyjny w całości podziela argumentację Sądu I instancji dotyczącą wykładni przepisu art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. I, tak: "Należy wskazać, że obowiązek poniesienia opłat za parkowanie określony został w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Strefę taką ustala rada gminy (rada miasta) – art. 13b ust. 3 ustawy. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się, jak to określa art. 13b ust. 1 ustawy, za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Ustawodawca w art. 13b ust. 2 ustawy wskazał też cel ustalania stref płatnego parkowania, stanowiąc, że strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej. Ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (miasta) ustala też wysokość stawek ww. opłaty oraz określa sposób ich pobierania (art. 13b ust. 4 pkt 1 i 3). Za nieuiszczenie takiej opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową, której wysokość oraz sposób jej pobierania również określa rada gminy (art. 13f ust. 1 i 2). Opłaty te, a więc zarówno opłatę za parkowanie w strefie płatnego parkowania, jak i opłatę dodatkową za nieuiszczenie takiej opłaty, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi (art. 13b ust. 7 i art. 13f ust. 3), którym w przypadku dróg publicznych (ulic) położonych w granicach miasta na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19 ust. 5). Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów, obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa, tj. z ww. przepisów ustawy o drogach publicznych i wydanej z jej upoważnienia uchwały rady miasta, stanowiącej akt prawa miejscowego. Obowiązek taki powinien zostać wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej - nieuiszczenia opłaty parkingowej), z wystąpieniem, którego ustawa wiąże ten obowiązek. Dla realizacji obowiązku poniesienia opłaty parkingowej nie jest, zatem konieczna jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego (decyzji). Ze względu na jej funkcjonale związanie z opłatą za parkowanie w strefie płatnego parkowania, również w przypadku powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, wydanie takiego indywidualnego aktu administracyjnego nie jest wymagane. Co więcej, ustawodawca nie upoważnił organów administracji do wydawania takich aktów. Również przepisy ustawy stwierdzające, że opłaty te są "pobierane", nie zaś "wymierzane" czy "ustalane" albo "określane" przez organ administracji, potwierdza zasadność tego wniosku. W ocenie Sądu, w rozpoznawanym przypadku skarżąca nie ma racji podnosząc, że organy administracyjne nie wykazały, że to właśnie ona w dniach i miejscach podanych w decyzji korzystała z samochodu, gdyż – jak słusznie podniosły organy administracyjne obu instancji – do wniesienia opłat za postój pojazdu bądź opłat dodatkowych w związku z parkowaniem pojazdu zobowiązany jest podmiot korzystający z dróg – kierowca korzystający ze strefy płatnego parkowania. Może nim być zarówno właściciel, współwłaściciel, jak też osoba, która faktycznie włada samochodem, jednak w takich przypadkach stosuje się domniemanie faktyczne, zgodnie, z którym za zobowiązanego uważa się właściciela lub współwłaściciela pojazdu do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku wskazując faktycznego użytkownika samochodu. Tym samym, jak prawidłowo zaznaczył organ, to na właścicielu pojazdu spoczywa ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne (zob. m. in. wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2012r., sygn. akt II GSK 1730/11). Ustawa o drogach publicznych nie wymaga od wierzyciela, aby to on wykazał, że obowiązek uiszczenia opłaty parkingowej ciąży na konkretnej osobie – osobie innej od właściciela pojazdu, o ile to taka właśnie osoba rzeczywiście korzystała z pojazdu. (...) Organ jest uprawniony do stosowania domniemania faktycznego, zgodnie, z którym za zobowiązanego do zapłaty uważa się właściciela pojazdu aż do chwili, gdy ten zwolni się z obowiązku, wskazując faktycznego użytkownika samochodu. To na właścicielu pojazdu spoczywa zatem ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne. Dowód taki musi zaś polegać na wskazaniu konkretnej osoby i wszystkich danych tak, aby było możliwe skuteczne wyegzekwowanie należnych opłat od tej osoby."

Skarga kasacyjna niemająca usprawiedliwionych podstaw z art. 174 p.p.s.a. podlega oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.