Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędziowie: NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), WSA del. Stefan Kowalczyk, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 28 czerwca 2007 r. sygn. akt I SA/Sz 946/06 w sprawie ze skargi Rejonowego Zarządu Infrastruktury w S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 14 listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od Skarbu Państwa - Ministra Obrony Narodowej reprezentowanego przez Rejonowy Zarząd Infrastruktury w S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 946/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w sprawie ze skargi Rejonowego Zarządu Infrastruktury w S. (zw. dalej: Zarządem) na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 14 listopada 2006 r., nr [...], w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego, uchylił w.w. postanowienie oraz poprzedzające go postanowienie Prezydenta Miasta K. z dnia 19 października 2006 r., nr [...].

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Postępowanie w sprawie zostało wywołane wnioskiem złożonym przez Zarząd celem rozstrzygnięcia wątpliwości w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki podatku od nieruchomości z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a/ ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 121, poz. 844 ze zm.) zw. dalej w skrócie: u.p.o.l. do części budynków, w których zakwaterowani są żołnierze służby zasadniczej. Zarząd stanął na stanowisku, że budynki, w których znajdują się izby żołnierskie, pomieszczenia pomocnicze takie jak: świetlice, szatnie, suszarnie, pralnie, jadalnie, kuchnie, pomieszczenia sanitarnohigieniczne oraz pomieszczenia przeznaczone na czyszczenie i przechowywanie umundurowania, powinny być opodatkowane stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych. Za taką interpretacją przemawia wykładnia językowa pojęcia "budynek mieszkalny" oraz art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005r., Nr 41, poz. 398 ze zm.) stosownie do którego na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych.

Rozpoznając wniosek Prezydenta Miasta K. uznał stanowisko strony za niezgodne z prawem. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ ten wskazując na rozbieżne definicje pojęcia "budynku mieszkalnego". W uzasadnieniu podkreślono, że przy interpretacji art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a/ u.p.o.l. należy kierować się regułą przewidzianą w art. 21 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Przepis stanowi, że podstawę wymiaru podatków stanowią dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. W przypadku zaś braku odpowiednich zapisów w ewidencji gruntów i budynków, o sposobie zakwalifikowania danego budynku winna decydować dokumentacja budowlana tego budynku. W świetle art. 6 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych R.P. sale zbiorowe, w których zakwaterowani są żołnierze są jedynie pomieszczeniami mieszkalnymi spełniającymi potrzeby w niezbędnym zakresie. Podstawowe potrzeby mieszkaniowe żołnierzy zaspakajają w domach rodzinnych.

Podatnik wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. zażalenie.

Zdaniem organu odwoławczego zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie. Podkreślono, że budynek koszarowy, w którym przebywają czasowo żołnierze pełniący zasadniczą służbę wojskową, jest pomieszczeniem mieszkalnym, które to pojęcie nie jest tożsame z pojęciem lokali mieszkalnych. Budynki koszarowe są budynkami, należącymi do kategorii budynków zamieszkania zbiorowego, co stanowi zupełnie inną kategorię niż budynki mieszkalne, bowiem osoby tam przebywające nie zamieszkują w nich na stałe, czyli nie służą one do celów mieszkalnych. Warunkiem niezbędnym do uznania danego budynku za mieszkalny jest to, aby osoby zamieszkując go realizowały w ten sposób swoje podstawowe potrzeby mieszkaniowe.

W skardze Zarząd wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego je postanowienia Prezydenta Miasta K. Zarząd zarzucił postanowieniu naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na błędnej wykładni art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a/ oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e/ u.p.o.l. Zdaniem Zarządu przesądzającym kryterium dla oceny tego, czy dany budynek jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu zapisów u.p.o.l., jest jego faktyczne przeznaczenie i wykorzystywanie na cele mieszkalne. Opisywane we wniosku pomieszczenia służą całodobowemu pobytowi żołnierzy pełniących zasadniczą służbę wojskową i odpowiadają wymogom prawa budowlanego, higieny dla budynków mieszkalnych. Organ pierwszej instancji pominął § 65 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), który to przepis nakazuje odwołanie się do Klasyfikacji Środków Trwałych, celem ustalenia przynależności budynku do określonej kategorii. Klasyfikacja ta dokonuje zaś rozróżnienia budynków koszarowych na budynki koszarowe zaliczane do rodzaju "inne budynki niemieszkalne" oraz "budynki mieszkalne na terenie koszar" - zaliczane są do budynków mieszkalnych, pod warunkiem, że co najmniej połowa powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele mieszkalne.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji istniały podstawy do stwierdzenia, że zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające ją postanowienie naruszyły przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest to, czy budynki koszar w świetle u.p.o.l. powinny być opodatkowane stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych, czy też dla budynków pozostałych. Skład orzekający w sprawie podzielił stanowisko wyrażone w orzecznictwie, w tym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 czerwca 2005r., sygn. akt FSK 1939/04, a także w wyroku WSA w Warszawie z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt III SA 1117/03 (POP 2005/2/51) uwzględniające skargi Jednostek Wojskowych kwestionujące decyzje podatkowe z zastosowaniem, w odniesieniu do pomieszczeń mieszkalnych koszar, stawek przewidzianych dla budynków pozostałych.

Sąd podkreślił, że wyżej powołana ustawa nie zawiera definicji wymienionych rodzajów budynków, jednakże różnicuje stawki podatku od nieruchomości w zależności od rodzaju budynku.

Sąd pierwszej instancji odwołał się do znaczenia słów "budynek mieszkalny" i stwierdził, że wykładnia językowa przemawia za uznaniem budynku koszar za budynek mieszkalny, gdyż czasowo zamieszkują go żołnierze Wojska Polskiego. Wykładnia ta znajduje poparcie w innych dyrektywach interpretacyjnych, w szczególności wykładni systemowej. Przesądzające znaczenie dla zaliczenia budynku, w którym znajdują się wspólne kwatery przeznaczone do zakwaterowania żołnierzy do budynków o charakterze mieszkalnym mają przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995r. o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (t.j. Dz. U. z 2005r., Nr 41, poz. 398), w której ustawodawca posłużył się pojęciem wspólnych stałych kwater będących pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych. Ponadto podkreślono, że na mieszkaniowy charakter kwater nie wpływa okresowość zasadniczej służby wojskowej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył pełnomocnik Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. zaskarżając orzeczenie w całości. Pełnomocnik na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zw. dalej w skrócie: p.p.s.a. zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię:

1) art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a/ u.p.o.l. poprzez błędne uznanie, że pod pojęciem budynek mieszkalny użytym w tym przepisie mieści się budynek służący lub nadający się do mieszkania, w którym można przebywać stale lub czasowo;

2) art. 6 i 7 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych R.P. poprzez błędne przyjęcie, że wspólne kwatery żołnierskie będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych (koszarach) są budynkiem mieszkalnym w rozumieniu u.p.o.l.

Naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich niezastosowanie:

1) art. 2 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 4 i ust. 5 u.p.o.l. poprzez pominięcie tych przepisów przy dokonywaniu wykładni pojęcia "budynek mieszkalny lub jego część" użytego w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a/ u.p.o.l.;

2) art. 1a pkt 1,3,5,14,15 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych R.P. poprzez nieuwzględnienie tych przepisów w wykładni systemowej pojęcia "budynek mieszkalny lub jego część" użytego w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a/ u.p.o.l.;

3) art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali poprzez nieuwzględnienie definicji lokalu mieszkalnego zawartej w tym przepisie w odniesieniu do pojęcia "budynek mieszkalny lub jego część" zawartej w prawie podatkowym;

4) art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 1 lit. a i art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wraz z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych, przez co za budynek mieszkalny został uznany budynek z pomieszczeniami mieszkalnymi na zbiorowe zakwaterowanie żołnierzy położony na terenie zamkniętym;

5) zasad ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez co teren zamknięty przeznaczony na cele obronne uznany został za teren budownictwa mieszkaniowego, skoro budynki na terenie koszar przeznaczone na zbiorowe zakwaterowanie żołnierzy zostały uznane za budynki mieszkalne.

Autor skargi kasacyjnej zarzucił również zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 145 § 1 pkt 1 w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez uchylenie postanowień organów podatkowych bez wskazania, jakie przepisy prawa materialnego owe postanowienia naruszyły i niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku, dlaczego wykładnia przepisów zastosowanych przez organy podatkowe w postanowieniach okazała się zdaniem Sądu nieprawidłowa.

Biorąc pod uwagę powyższe pełnomocnik wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów sądowych.

W uzasadnieniu podkreślono, że uznanie, że dla potrzeb podatku od nieruchomości wystarczy ustalenie na podstawie słownika języka polskiego znaczenia wyrazów "budynek mieszkalny" jest rażącym naruszeniem zasad prawa podatkowego. Prawo to nie może podlegać wykładni rozszerzającej, a taką wykładnię zaprezentował Sąd. Tymczasem pojęcie "budynek mieszkalny" w kategoriach prawa podatkowego da się wywieść przede wszystkim z wykładni systemowej i celowościowej.

Podkreślono, że budynki zbiorowego zakwaterowania żołnierzy położone na terenie koszar czyli terenie zamkniętym, nigdy nie były uznawane za budynki mieszkalne w rozumieniu prawa podatkowego. Ponadto w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych R.P wyraźnie wyodrębniono pojęcie lokalu mieszkalnego od pojęcia pomieszczenia mieszkalnego. Sąd błędnie przyjął, że pomieszczenie mieszkalne należy utożsamiać z lokalem mieszkalnym.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Zarząd wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowanie według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 187 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w niniejszej sprawie przedstawił do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości: "Czy budynki lub ich części położone na terenach zamkniętych przeznaczone na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy (wspólne kwatery stałe w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej – tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2005 roku Nr 41, poz. 398) mogą być uznane za budynki mieszkalne lub ich części w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2006 roku Nr 121, poz. 844 ze zmianami)."

W dniu 27 kwietnia 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny podjął następującą uchwałę: Budynki koszarowe lub ich części położone na terenach zamkniętych, przeznaczone na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy (wspólne kwatery stałe w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej – T. j. Dz. U. z 2005 roku Nr 41, poz. 398 ze zm.) nie mogą być uznane za budynki mieszkalne lub ich części w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (T. j. Dz. U. z 2006 roku Nr 121, poz. 844 ze zm.).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W przytoczonej wyżej uchwale o sygn. akt II FPS 1/09 skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego przesądził, że budynki koszarowe przeznaczone na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy nie są budynkami mieszkalnymi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (T. j. Dz. U. z 2006 roku Nr 121, poz. 844 ze zm.), dalej w skrócie "p.o.l.".

Z art. 187 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002r. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej w skrócie "p.p.s.a.", wynika, iż uchwała składu siedmiu sędziów NSA podjęta w następstwie wniesienia konkretnego pytania prawnego (por. § 1 w/w artykułu) – co miało miejsce w niniejszej sprawie – jest w danej sprawie wiążąca.

W podjętej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny przytoczył ogólne zasady w podatku od nieruchomości oraz podkreślił, iż skoro od dnia 1 stycznia 2003 r. ustawa o podatkach i opłatach lokalnych odwołuje się do pojęcia budynku ustalonego na gruncie prawa budowlanego, to odesłanie to ma charakter pełny, a nie wybiórczy. Dotyczy ono zatem nie tylko ustawy Prawo budowlane, ale również wszystkich aktów wykonawczych do niej.

Odnosząc się do kwalifikacji budynków koszarowych zauważyć należy, iż biorąc pod uwagę art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organ podatkowy nie powinien dokonywać samodzielnej klasyfikacji funkcji budynku, lecz odwołać się do odpowiednich zapisów ewidencji gruntów i budynków. Jeżeli budynek nie został wpisany do ewidencji gruntów i budynków, to w takiej sytuacji organy podatkowe są uprawnione, a zarazem zobowiązane, do ustalenia charakteru (klasyfikacji) budynku do celów podatkowych. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż budynki niewpisane do ewidencji również podlegają opodatkowaniu, ustawa o podatkach i opłatach lokalnych bowiem nie uzależnia tego obowiązku podatkowego od wpisania budynku do ewidencji.

W przypadku braku takich informacji w ewidencji gruntów i budynków rodzaj budynku powinien zostać określony na podstawie dokumentacji budowlanej, takiej m.in. jak pozwolenie na budowę czy decyzja o dopuszczeniu budynku do użytkowania. Jeśli pozwolenie będzie dotyczyło budynku koszarowego, wówczas należy go opodatkować według stawki właściwej dla budynków pozostałych. Dopiero na podstawie decyzji o zmianie przeznaczenia budynku z koszarowego na mieszkalny można będzie go opodatkować według stawki właściwej dla budynków mieszkalnych. W sytuacji, gdy brak jest danych wynikających z ewidencji budynków lub dokumentacji budowlanej, istnieje możliwość odwołania się do klasyfikacji i nomenklatury wprowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 ze zm.). Potwierdzają to przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), tj. § 2 ust. 1 pkt 4, które dla celów ustalenia przynależności budynku do określonej kategorii odwołują się do zasad Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

W powołanej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił również, iż częścią budynku podlegającą opodatkowaniu jako odrębny przedmiot opodatkowania (art. 2 p.o.l.) może być jedynie wyodrębniony lokal, bowiem takiego pojęcia ustawodawca używa w art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a, którego końcowa część brzmi: "z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości". Wyodrębnienie takie odbywa się na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Z uwagi na zgodność rozwiązań prawnych zawartych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawie o własności lokali uprawnione jest skorzystanie dla celów podatkowych z definicji samodzielnego lokalu mieszkalnego unormowanej w art. 2 ust. 2, zgodnie z którym: "Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne". Na użytek prawa podatkowego z definicji tej można wyodrębnić definicję lokalu mieszkalnego, którym jest izba lub zespół izb w obrębie budynku, przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Rozwijając temat należy przyjąć, że dla celów podatkowych budynek będzie budynkiem mieszkalnym wówczas, gdy mieścić się w nim będą przede wszystkim, czyli w przeważającej części, lokale mieszkalne.

Jak wskazano w uchwale, powyższy wywód ma wykazać podatnikowi, że w budynku koszarowym nie ma lokali mieszkalnych mogących stanowić część budynku opodatkowywaną odrębną stawką podatku od nieruchomości. W budynku koszarowym w ogóle nie ma żadnych lokali w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nadających się do wyodrębnienia na zasadach określonych w ustawie o własności lokali.

Mając powyższe na uwadze w rozpatrywanej sprawie przyjąć należy w ślad za przytoczoną uchwałą, iż skoro we wniosku o interpretację co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego, podatnik przedstawiając stan faktyczny jednoznacznie określił, że chodzi o określenie stawki podatkowej w odniesieniu do części powierzchni użytkowej budynków koszarowych pełniących funkcję mieszkalną (tj. stan faktyczny sprawy był bezsporny), a więc Naczelny Sąd Administracyjny władny był rozstrzygnąć w uchwale, że stawka podatku od nieruchomości dla budynków koszarowych wykorzystywanych do zbiorowego zakwaterowania żołnierzy jest równoważna stawce jak od budynków pozostałych.

W związku z treścią podjętej w mniejszej sprawie uchwały Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne zarzuty skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego. Szczegółowe uzasadnienie powołanych zarzutów zaprezentowano w powołanej uchwale, której odpis Strony niniejszego postępowania otrzymały, co czyni zbędnym przytaczanie tej argumentacji ponownie.

Na obecnym etapie postępowania odnieść należy się jedynie do zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia prawa procesowego: art. 145 § 1 pkt 1 w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez uchylenie postanowień organów podatkowych I i II instancji bez wskazania, jakie przepisy prawa materialnego owe postanowienia naruszyły i niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku, dlaczego wykładnia przepisów zastosowanych przez organy podatkowe w uchylonych postanowieniach, według Sądu I instancji, okazała się nieprawidłowa. Art. 141 § 4 p.p.s.a. nie sposób naruszyć poprzez wadliwą ocenę odnośnie do zastosowania w sprawie przepisów prawa materialnego. Ze wskazanego unormowania wynika tylko obowiązek Sądu nakazujący mu umieścić w uzasadnieniu wyroku określone elementy, w tym m.in. podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Wady oceny przedstawionej w ramach wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia nie stanowią naruszenia wspomnianego przepisu. Nie oznaczają one bowiem tego samego, co brak tejże oceny. Na gruncie tej podstawy kasacyjnej Sąd kasacyjny nie może badać zasadności przyjętej podstawy prawnej rozstrzygnięcia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2008 r., sygn. akt II FSK 199/07). W zakresie natomiast wymaganych przez ustawę elementów, podlegające kontroli w niniejszym postępowaniu kasacyjnym uzasadnienie spełnia wymogi określone w art. 141 § 4 p.p.s.a.

Mając powyższe na względzie, wobec niestwierdzenia naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz wykazania zasadności skargi kasacyjnej w zakresie naruszenia prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny – na podstawie art. 188 w zw. z art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002r. nr 153, poz. 1270 ze zm.) – orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku i oddaleniu skargi. O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 203 pkt 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 Nr 163, poz. 1349 ze zm.), w tym:

- koszty zastępstwa procesowego 180 zł,

- wpis od skargi kasacyjnej 100 zł.

-----------------------

9