Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt I OSK 1337//10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 lipca 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie: sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) sędzia NSA Anna Lech Protokolant sekretarz sądowy Monika Myślak - Kordjak po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt III SA/Łd 194/10 w sprawie ze skargi J.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu na rzecz J.M. kwotę 130,00 (sto trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt III SA/Łd 194/10 uwzględnił skargę J.M. i uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] oraz decyzję Starosty Pajęczańskiego z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd przywołał następujące okoliczności:

W dniu [...] listopada 2009 r. lekarz Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Katowicach wydał orzeczenie nr [...], stwierdzające u J.M. istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kat. B i B1 (art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym). W tym samym dniu wydano orzeczenie nr [...], stwierdzające istnienie przeciwwskazań do kierowania pojazdami, do których potrzeba prawa jazdy kat. T, B+E, C, C1, C+E, C1+E (art. 122 ust. 1 pkt 2).

Orzeczenia te wpłynęły do Starostwa w dniu [...] listopada 2009 r., a na ich podstawie organ zawiadomił J.M. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień kat. B oraz o uprawnieniach przysługujących mu w toku postępowania.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. Starosta Powiatowy w Pajęcznie cofnął J.M. uprawnienia kat. B nr [...] do prowadzenia pojazdów silnikowych wydane [...] listopada 2009 r., powołując się na wydane w sprawie orzeczenia lekarskie.

Decyzję tę utrzymało w mocy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sieradzu w dniu [...] lutego 2010 r.

Kolegium stwierdziło, iż po otrzymaniu orzeczenia lekarskiego WOMP w Katowicach obowiązkiem Starosty Pajęczańskiego było cofnięcie uprawnień kategorii wymienionych przez lekarza, co wynika z art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

W skardze skierowanej do WSA w Łodzi J.M. zaskarżył decyzję SKO w Sieradzu w całości i zarzucał jej błąd w ustaleniach faktycznych. Wnosił o zmianę decyzji i pozostawienie mu uprawnień kategorii B, T, C, E, które nie brały udziału w wypadku.

W obszernym uzasadnieniu wywodził, że cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami kat. B związane jest z wypadkiem, który skarżący spowodował w czasie pracy [...] marca 2004 r. Uważa, że od czasu tego zdarzenia jest szykanowany przez różne osoby. Za spowodowanie wypadku został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu. W związku z tym zdarzeniem toczą się również postępowania cywilne m.in. ciąży na nim obowiązek zapłaty kwoty ponad 30.000 zł na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego. Do skargi załączono kserokopie niektórych dokumentów dotyczących tych postępowań, a także kserokopię orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] października 2009 r. wydanego przez lekarza uprawnionego z D. stwierdzającego brak u J.M. przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których potrzeba prawa jazdy kat. B, T, B+E. Badanie przeprowadzono na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny uczynił to z innych powodów niż podniesione w skardze.

Sąd powołał się na przepis z art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Szczegółowe warunki i tryb kierowania na badania lekarskie i ich przeprowadzania w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi oraz kierowania tramwajami, a także wydawania takich orzeczeń lekarskich, zakres badań lekarskich, odwoływanie się od orzeczeń lekarskich, kwalifikacje lekarzy przeprowadzających badania oraz sposób postępowania z dokumentacją związaną z tego rodzaju badaniami lekarskimi reguluje rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15) wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 123 ustawy – Prawo o ruchu drogowym.

Zastosowanie mają także regulacje zamieszczone w art. 122.

W myśl art. 122 ust. 1 badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega: osoba ubiegająca się o wydanie prawa jazdy (pkt 1), osoba ubiegająca się o przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego ze względu na stan zdrowia (pkt 2), kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia (pkt 4).

Osoby wskazane w pkt 1 i 2 cyt przepisu zgłaszają się na badanie lekarskie bez skierowania, o czym stanowi wprost § 2 ust. 1 wskazanego wyżej rozporządzenia, natomiast osoba, co do której stanu zdrowia istnieją zastrzeżenia (pkt 4), jest kierowana przez starostę na tego rodzaju badania. Jak stanowi § 2 ust. 5 rozporządzenia starosta może również skierować na badanie lekarskie osobę, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów.

W rozpatrywanej sprawie J.M., posiadając uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B (prawo jazdy wydane w dniu [...] listopada 2009 r. – k-53 akt sądowych), w dniu [...] listopada 2009 r. sam zgłosił się do WOMP w Katowicach na badania lekarskie celem odzyskania pozostałych uprawnień do kierowania pojazdami, cofniętych mu ze względu na stan zdrowia. Wynika to z treści orzeczeń lekarskich z dnia [...] listopada 2009 r. (badania przeprowadzone na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 1 i art. 122 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo o ruchu drogowym). Badania były więc przeprowadzane w postępowaniu prowadzonym na wniosek skarżącego. Orzeczenia lekarskie, zgodnie z § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców (...) przesłane zostały do Starosty Pajęczańskiego w dniu [...] listopada 2009 r.

Zawiadomienie Starosty Pajęczańskiego o treści orzeczenia lekarskiego nr [...] stanowiło podstawę wszczęcia z urzędu w dniu [...] grudnia 2009 r. nowego postępowania w sprawie cofnięcia skarżącemu posiadanego do tej pory prawa jazdy kategorii B. W tej sytuacji orzeczenie to stanowiło dla organu jedynie informację, że istnieją zastrzeżenia co do stanu zdrowia J.M., które uzasadniają wszczęcie postępowania z urzędu i skierowanie go na badania lekarskie celem wyjaśnienia, czy istnieją przeciwwskazania zdrowotne posiadania przez niego prawa jazdy kat. B. Zdaniem Sądu, orzeczenie WOMP w Katowicach wydane [...] listopada 2009 r., przez wszczęciem postępowania nie mogło być natomiast jedyną podstawą do wydania decyzji cofającej posiadane przez skarżącego uprawnienia kat. B. Starosta, biorąc pod uwagę, że skarżący w dniu [...] października 2009 r. uzyskał orzeczenie lekarskie nr [...] lekarza uprawnionego do badań kierowców stwierdzające bezterminowo brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kat. B, T, B+E (k-28 akt sądowych), a zatem w odstępie krótszym niż miesiąc wydane zostały zupełnie odmienne orzeczenia, winien skierować stronę na stosowne badania lekarskie, zgodnie z trybem postępowania określonym w ustawie – Prawo o ruchu drogowym i wskazanym wyżej rozporządzeniu, a następnie w oparciu o tak przeprowadzone badania dopiero prowadzić postępowanie o cofnięcie stronie prawa jazdy.

Oparcie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej o treść orzeczenia lekarskiego wydanego wprawdzie przez lekarza uprawnionego, ale w innej sprawie narusza przepisy regulujące sposób postępowania w sprawach o cofnięcie stronie uprawnienia do kierowania pojazdami i pozbawia ją możliwości wniesienia w tym postępowaniu odwołania od niekorzystnego dla niej orzeczenia, co narusza jej słuszny interes. Oznacza to, że w postępowaniu będącym przedmiotem oceny dokonywanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny doszło do naruszenia zasady praworządności wyrażonej w art. 7 K.p.a. Ponadto nieprzeprowadzenie w tym postępowaniu badania lekarskiego J.M. oznacza, że nie został w sprawie zebrany, a następnie rozpatrzony cały materiał dowodowy, a więc doszło także do naruszenia art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny powołuje się przy tym na pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w wyroku z dnia 9 stycznia 2009 r. sygn. akt I OSK 43/08 (niepublikowany), wydanym w zbliżonym stanie faktycznym.

Sąd zauważył także, że wszczynając z urzędu postępowanie w sprawie organ nie wskazał podstawy prawnej wszczęcia tego postępowania podając w zawiadomieniu "art. § 1 K.p.a.", zamiast art. 61 § 1 K.p.a. w zw. z art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Nie są także kompletne nadesłane akta administracyjne. Brak w nich dokumentu potwierdzającego jakie uprawnienia aktualnie posiadał skarżący i na jakiej podstawie w dniu [...] listopada 2009 r. wydano mu dokument prawa jazdy, a cofnięcia tych uprawnień dotyczyło postępowanie. Sąd zalecił uzupełnienie materiału przy ponownym rozpatrywaniu sprawy, nadto uznał, że wskazane wyżej naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, uzasadniały uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Starosty Pajęczańskiego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zwanej dalej P.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium odwoławcze w Sieradzu, prawidłowo reprezentowane i zaskarżając wyrok w całości zarzuciło naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik postępowania:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a. przez uwzględnienie skargi wskutek błędnego przyjęcia, że Kolegium naruszyło art. 7, 77 i 80 K.p.a.,

2) art. 151 P.p.s.a. przez jego niezastosowanie mimo istnienia podstaw do oddalenia skargi.

Skarga kasacyjna wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Łodzi i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor przywołuje art. 90 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, w myśl którego uprawnienie do posiadania prawa jazdy wiąże się z brakiem przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Skarżący poddał się badaniu w trybie art. 122 tej ustawy i prawidłowym było działanie WOMP polegające na przesłaniu wydanych orzeczeń.

Z art. 140 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym wynika obowiązek starosty wydania decyzji o cofnięciu prawa jazdy w przypadku stwierdzenia u kierowcy przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. Zdaniem Kolegium taki przypadek zaistniał w rozpoznawanej sprawie, gdyż u skarżącego stwierdzono istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kat. B. Orzeczenie wydane przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Katowicach jest orzeczeniem lekarskim ostatecznym, a to oznacza, że podlega ono wykonaniu poprzez wydanie orzeczenia w sprawie prawa jazdy. W takiej sytuacji organ pierwszej instancji miał podstawy prawne i faktyczne do wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu prawa jazdy kat. B. Skoro dołączone do akt orzeczenie lekarskie zostało wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy i rozporządzenia, we właściwym trybie i przez uprawniony podmiot, obowiązkiem organu administracji publicznej było uwzględnienie go jako dokumentu urzędowego w prowadzonym postępowaniu administracyjnym (art. 76 § 1 K.p.a.) i oparcie na nim stosownego rozstrzygnięcia.

Treść art. 140 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym nie daje podstaw do sformułowania wniosku przyjętego przez Sąd, że orzeczenie o przeciwwskazaniach do prowadzenia pojazdu wydane w wyniku badania lekarskiego przeprowadzonego z inicjatywy kierującego pojazdem, a więc w oparciu o art. 122 ust. 1 pkt 1 bądź pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, nie może stanowić bezpośrednio podstawy cofnięcia uprawnień, lecz stanowi jedynie informację o istnieniu zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierującego, o której mowa w art. 122 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym.

Artykuł 140 ust 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym stanowi, że decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Przepis ten nie różnicuje zatem sytuacji prawnej kierującego w zależności od trybu, w jakim doszło do wydania tego orzeczenia. Należy zatem uznać, że istotna z punktu widzenia wypełnienia dyspozycji tego przepisu jest tylko treść orzeczenia lekarskiego, natomiast bez znaczenia jest sposób, w jaki doszło do jego wydania. Przyjęcie za prawidłowe twierdzenia Sądu, że w dyspozycji art. 140 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym nie mieszczą się przypadki, gdy orzeczenie wydane zostało w oparciu o art. 122 ust. 1 pkt 1 bądź pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, prowadziłoby natomiast do sytuacji, w której zachodziłaby konieczność każdorazowej weryfikacji takich orzeczeń w postępowaniu prowadzonym w oparciu o art. 122 ust. 1 pkt 4 Prawa o ruchu drogowym, nawet wówczas, gdy orzeczenia te byłyby już zweryfikowane w trybie właściwym dla ich wydawania.

Kolegium nie zgadza się też z przyjętą przez Sąd tezą, że uzyskanie przez J.M. dwóch odmiennych orzeczeń co do przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi powinno skutkować w rozpoznawanej sprawie skierowaniem na kolejne badania lekarskie. Orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Katowicach, jako późniejsze i wydane przez podmiot powołany do tego stosownie do przepisów regulujących tryb przeprowadzania takich badań, mogło zostać uznane za miarodajne w sprawie. Oceny takiej organy mogły dokonać w ramach przysługującego im prawa swobodnej oceny dowodów. Nieuzasadnione i bezpodstawne jest natomiast przekonanie Sądu o tym, że przesądzające w sprawie miałoby być kolejne orzeczenie lekarskie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Sąd odwoławczy stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki, określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy, w tej sprawie nie wystąpiły.

Będąc związanym granicami skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny zbadał tylko legalność zaskarżonego wyroku w aspekcie zarzutów naruszenia przepisów postępowania i odmówił tym zarzutom trafności.

Wskazany jako naruszony przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a. nakazuje sądowi administracyjnemu uwzględnienie skargi i uchylenie decyzji gdy stwierdzi, że decyzja narusza przepisy postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Organ zarzut naruszenia przez Sąd powyższego przepisu wiążę z błędnym przyjęciem w zaskarżonym wyroku, że Kolegium naruszyło przepisy art. 7, 77 i 80 K.p.a.

Z wywodów skargi kasacyjnej wynika zaś, że wystarczającym było oparcie decyzji o cofnięciu prawa jazdy kat. B na orzeczeniu lekarskim WOPM w Katowicach nr [...].

To stanowisko Kolegium należy w świetle ustaleń przyjętych przez Sąd uznać za niewystarczające. Po pierwsze z ustaleń tych wynika, iż prawo jazdy kat. B, które zostało cofnięte decyzją Starosty z dnia [...] grudnia 2009 r. wydano w dniu [...] listopada 2009 r. Orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] listopada 2009 r. zostało wydane na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, a wiec wskutek zgłoszenia się skarżącego na badania lekarskie (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami).

Zauważyć należy, że w tym samym dniu, tj. [...] listopada 2009 r. zostało wydane drugie orzeczenie lekarskie nr [...], na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo o ruchu drogowym również na skutek zgłoszenia się skarżącego, stwierdzające istnienie przeciwwskazań do kierowania pojazdami do których wymagane jest kilka kategorii prawa jazdy.

Trafnie Sąd ocenił, iż nadesłane akta administracyjne (zawierające nader skromny materiał dowodowy) jako niekompletne, a w szczególności z tych względów, iż ich zawartość nie pozwala ocenić jakie uprawnienia posiadał aktualnie skarżący i na jakiej podstawie w dniu [...] listopada 2009 r. wydano mu prawo jazdy kat. B, nie mogły stanowić podstawy do wydania prawidłowej decyzji, zaś ta którą w tych warunkach wydano narusza art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.

Należy podzielić także pogląd Sądu o niewystarczającym zebraniu materiału dowodowego w sytuacji gdy Starosta dysponował tylko orzeczeniem lekarskim nr [...] wystawionym w dniu [...] listopada 2009 r. O ile dokument ten był wystarczający do wszczęcia postępowania administracyjnego w trybie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym to nie mógł być on wyłączną podstawą do wydania decyzji o cofnięciu J.M. prawa jazdy kat. B.

Nie jest zasadnym twierdzenie organu, iż uzyskanie przez skarżącego dwóch orzeczeń lekarskich o odmiennej, wzajemnie wykluczającej się treści nie miało znaczenia dla treści rozstrzygnięcia.

Inaczej przedstawia się sytuacja organu w zależności od tego kiedy dowiedział się o treści orzeczenia z [...] października 2009 r. Gdy Starosta wydając decyzję z dnia [...] grudnia 2009 r. dysponował orzeczeniem uprawnionego lekarza z dnia [...] października 2009 r. wówczas winien postąpić zgodnie ze wskazaniami Sądu zawartymi w zaskarżonym wyroku, a zatem wystąpić do właściwej instytucji, o której mowa w § 12 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r.

Podkreślić należy, iż akta administracyjne nie zawierają dokumentów, pozwalających na ocenę prawidłowości reakcji organu w odniesieniu do tej sytuacji. Potwierdza to dodatkowo trafność oceny materiału dowodowego dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny jako zebranego w sposób niekompletny.

Z akt niniejszej sprawy wynika, że kserokopię orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] października 2009 r., stwierdzającego bezterminowo brak przeciwwskazań zdrowotnych u skarżącego do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kat. B, T, B+E skarżący przesłał dopiero wraz ze skargą.

Przyjmując nawet, że organ przed wydaniem decyzji nie znał treści powyższego dokumentu, to i tak zaskarżone decyzje ulegałby uchyleniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b/ P.p.s.a. z uwagi na naruszenie przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania w oparciu o przesłankę z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a.

Ze względu na charakter orzeczeń lekarskich, wydawanych w trybie omawianych przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym, które mają charakter dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 § 2 K.p.a. (tak m.in. w wyroku NSA z dnia 9 stycznia 2009 r. sygn. akt 43/08), należy odnieść to do obu, wydanych w odniesieniu do skarżącego w krótkim okresie czasu, orzeczeń lekarskich.

Błędny jest pogląd organu, iż wiązał go tylko dokument wydany w terminie późniejszym.

Z art. 76 § 1 i 2 K.p.a. wynika, iż dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe lub inne podmioty, w zakresie pouczonych im z mocy prawa spraw w zakresie ich działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Nie wyłącza to możliwości przeprowadzenia dowodu przeciwko treści tych dokumentów.

Należy dodać, iż K.p.a. nie wprowadza ograniczeń w odniesieniu do środków dowodowych, które organ orzekający może dopuścić w celu obalenia mocy dowodowej dokumentów urzędowych. W razie obalenia domniemania zgodności z prawdą lub domniemania prawdziwości dokumentu urzędowego nie może on być potraktowany jako dowód w sprawie (Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz autorstwa B. Adamiak, J. Borkowskiego, wyd. CH Beck, Warszawa 2011, s. 338).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym tę sprawę podzielając stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wyrażone w wyroku oraz przedstawione stanowisko doktryny uznał, iż zaskarżony wyrok nie narusza przepisów postępowania w sposób uzasadniający jego uchylenie, zaś skarga kasacyjna jako nieposiadająca usprawiedliwionych podstaw podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 P.p.s.a.