Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Maciej Kobak Sędziowie NSA Małgorzata Wolska /spr./ WSA Krystyna Józefczyk po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 20 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi K. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie zatrzymania prawa jazdy -skargę oddala-

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] Starosta Powiatu [...] zawiesił postępowanie w sprawie zatrzymania prawa jazdy kat. B nr [...] nr druku [...], wydanego dnia [...] listopada 2004 r. przez Starostę [...], w związku z przekroczeniem prędkości przez K. K., do czasu uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez właściwy sąd, w zakresie popełnienia przez kierowcę zarzucanego mu wykroczenia.

Zażalenie na to postanowienie złożył K. K. wnosząc o jego uchylenie. Wskazał na naruszenie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r., poz. 627 ze zm. - zwana dalej "u.k.p.") poprzez brak umorzenia postępowania w sytuacji braku jednoznacznego dowodu na okoliczność, że kierujący przekroczył prędkość na terenie zabudowanym o więcej niż 50 km/h. Zarzucił naruszenie art. 105 § 1 K.p.a., art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. i art. 35 § 2 K.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i zawieszenie postępowania, mimo, że sprawę należało umorzyć niezwłocznie na podstawie zgromadzonych dokumentów. Jego zdaniem rozstrzygnięcie sprawy nie zależy w żadnym stopniu od rozstrzygnięcia sądu karnego bowiem ustalenie prawidłowości pomiaru nie ma bezpośredniego wpływu na treść rozstrzygnięcia, które sprowadza się do analizy treści zawiadomienia. Składający zażalenie podał, że rozstrzygnięcie Sądu będzie dotyczyć jedynie okoliczności faktycznych, zaś zagadnienie wstępne, o jakim mowa w art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. może mieć charakter rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego. Wskazał także na naruszenie art. 81a § 1 K.p.a. w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 281) – poprzez ich niezastosowanie a mianowicie mimo istnienie niedających się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego, nie rozstrzygnięto ich na korzyść strony.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

Na wstępie SKO podało, że w sprawie niesporne jest, że organ I instancji wszczął postępowanie wobec K. K. w związku z otrzymanym od Komendanta Powiatowego Policji w [...] zawiadomieniem o kierowaniu przez niego pojazdem osobowym marki Volvo CX60 z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. K. K. odmówił przyjęcia mandatu karnego w związku z czym skierowano sprawę do Sądu Rejonowego w [...].

Kolegium powołując się na art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. oraz art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.

z 2015 r., poz. 541 – "ustawa zmieniająca") podało, że kwestią istotną dla wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, będzie rozstrzygnięcie zarzutu dotyczącego prawidłowego ustalenia czy składający zażalenie przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h. Rozstrzygnięcie tej kwestii nastąpi w toczącym się postępowaniu karnym, tj. w postępowaniu w sprawach o wykroczenie w związku

z odmową przyjęcia mandatu. Zdaniem Kolegium ta kwestia stanowi zagadnienie wstępne w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a., a w tej sytuacji organ zawiesza postępowanie.

Powyższe postanowienie zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie K. K. wnosząc o jego uchylenie a także uchylenie poprzedzającego go postanowienia Starosty i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zawnioskował ponadto o stwierdzenie, że naruszenie przez organ prawa ma charakter rażącego naruszenia prawa materialnego. Zarzucił naruszenie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. poprzez jego bezzasadne zastosowanie w sytuacji, gdy wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia nie było uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd; przedmiotowe "zagadnienie wstępne" nie ma charakteru prawnego lecz faktyczny, zagadnienie to "nie leży" poza właściwością organu prowadzącego postępowanie oraz nie istnieje żadna zależność między uprzednim rozstrzygnięciem "zagadnienia wstępnego" a merytorycznym rozpatrzeniem sprawy.

Skarżący zarzucił nadto naruszenie art. 135 ust. 1 pkt 1a lit. a ustawy Prawo

o ruchu drogowym, w zw. z art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na faktycznym uznaniu, że podstawą zatrzymania prawa jazdy jest wyrok sądu powszechnego w sprawie o wykroczenie drogowe, a nie informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W odpowiedzi na skargę SKO podtrzymało w całości stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302), zwanej dalej "P.p.s.a." sądy administracyjne badają, czy kwestionowany akt (tu postanowienie) nie narusza prawa materialnego o wpływie na wynik sprawy lub przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Nadto badają, czy organ administracji nie dopuścił się uchybień skutkujących nieważnością aktu z przyczyn określonych w art. 156 K.p.a. lub w innych przepisach. Przy czym, jak wynika z przepisów art. 133 § 1 i art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd orzeka na podstawie akt sprawy i w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przeprowadzona według powyższych kryteriów kontrola legalności zaskarżonego postanowienia wykazała, iż nie naruszyło ono prawa i dlatego skarga, zgodnie z art. 151 P.p.s.a. podlegała oddaleniu.

Zaskarżonym postanowieniem zostało utrzymane w mocy postanowienie z dnia [...] listopada 2017 r. Starosty [...], którym wymieniony ostatnio organ – na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. – zawiesił postępowanie w sprawie zatrzymania prawa jazdy kat. B w związku z przekroczeniem prędkości przez K. K. "do czasu ustania przyczyny zawieszenia, tj. uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez właściwy sąd, w zakresie popełnienia przez w/w kierowcę zarzucanego mu wykroczenia". W ocenie Sądu, kwestionowanie tych postanowień nie jest prawidłowe i nie zasługuje na akceptację.

Niespornie z akt sprawy wynika, że wszczęcie postępowania administracyjnego przez Starostę [...] nastąpiło po otrzymaniu od Komendanta Powiatowego Policji w [...] zawiadomienia o kierowaniu przez K. K. pojazdem osobowym marki Volvo CX60 z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Nie jest tez kwestyjne, że skarżący odmówił przyjęcia mandatu karnego (sprawa została skierowana do Sądu Rejonowego w [...]), podnosił również –na etapie zażalenia, a następnie w skardze – zarzut w istocie błędnego przyjęcia przez organy administracji, że przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym ("błędnie interpretując treść informacji dotyczącej przekroczenia prędkości").

Zgodnie z art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 627) starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku, gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Stosownie zaś do treści art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 541) do dnia 3 czerwca 2018 r. podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i pkt 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy wymienionej w art. 5 (czyli w ustawie o kierujących pojazdami) jest informacja, o której mowa odpowiednio w pkt 1 lub 3 ust. 1 art. 7 tej ustawy.

W warunkach rozpoznawanej sprawy, trafnie uznały organy, że kwestią istotną dla wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy było rozstrzygnięcie zarzutu skarżącego dotyczącego prawidłowego ustalenia, czy przekroczył on dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h.

Trzeba więc podkreślić, że w sytuacji, gdy skarżący kwestionuje ustalenia policji drogowej co do w istocie popełnienia wykroczenia i nie przyjmuje mandatu karnego, właściwym do rozstrzygnięcia tych zarzutów jest prowadzący postępowanie sąd karny.

Zatem zawieszenie niniejszego postepowania do czasu zakończenia postępowania w sprawie o wykroczenie było prawidłowe. Rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy bowiem w takim przypadku od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, o którym mowa w art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. Skoro bowiem skarżący nie przyjął mandatu, a sprawa została skierowana do Sądu Rejonowego w [...]., kwestia przekroczenia prędkości była "otwarta". Oznacza to w konsekwencji, że wydanie w takiej sytuacji decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy byłoby "przedwczesne", a tym samym wadliwe. Organ administracji nie miał podstaw, co należy podkreślić, do wydania decyzji w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy przed rozstrzygnięciem sprawy w postępowaniu sądowym.

W ocenie Sądu, zawieszenie postępowania było prawidłowe i wypada też bez wątpienia przyjąć, że przemawia za takim działaniem organu wzgląd na ekonomikę i szybkość postępowania. W razie bowiem wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, przy stwierdzeniu przez sąd powszechny, że przekroczenie dopuszczalnej prędkości nie nastąpiło, kierujący mógłby żądać wszczęcia postępowania wznowieniowego i dochodzić stosownego odszkodowania.

Z powyższych względów, nie dopatrując się naruszenia prawa, Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a, oddalił skargę.