Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras Sędzia WSA Adam Lipiński (spr.) Protokolant specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi T. O. na orzeczenie Komendanta [...] Policji z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby: - oddala skargę.

[...] T. O. – referent Zespołu [...] Komisariatu Policji w M. Komendy Powiatowej Policji w P. został obwiniony w postępowaniu dyscyplinarnym o to, że:

1. w dniu 10 maja 2007 r. w miejscowości K., będąc funkcjonariuszem KP w M., znajdując się pod wpływem alkoholu naraził A. F. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, iż udostępnił ww. broń palną marki [...] kal. 9 mm wraz z magazynkiem zaopatrzonym w 16 sztuk amunicji bojowej, w wyniku czego A. F. na skutek nieumiejętnego posługiwania się przedmiotową bronią dokonała samopostrzelenia się w okolicę prawej pachwiny, co skutkowało u ww. powstaniem obrażeń na okres powyżej 7 dni, popełniając przestępstwo określone w art. 263 § 3 w zb. z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277);

2. w dniu 10 maja 2007 r. w miejscowości K., będąc funkcjonariuszem KP w M. przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że posiadał w prywatnym samochodzie marki [...] nr rej. [...] dokumenty w postaci skróconych wydruków z bazy KSIP, wydruków z systemu komputerowego PESEL, którymi to dokumentami służbowymi nie mógł wyłącznie rozporządzać, popełniając przestępstwo z art. 231 § 1 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji;

3. w dniu 10 maja 2007 r. w miejscowości K., będąc funkcjonariuszem KP w M. wbrew przepisom ustawy, wykorzystywał notatkę urzędową zawierającą informacje, które stanowią dane identyfikacyjne dotyczące pracy operacyjnej zawarte w załączniku nr 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych, popełniając przestępstwo z art. 265 § 1 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji;

4. w dniu 10 maja 2007 r. w R., mając zezwolenie na posiadanie amunicji udostępnił magazynek z 16 nabojami amunicji bojowej kal. 9 mm osobom nieuprawnionym w ten sposób, że przechowywał ją w swoim mieszkaniu w miejscu niezabezpieczonym, wbrew przepisom ustawy o broni i amunicji popełniając przestępstwo z art. 263 § 3 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji;

5. w dniu 10 maja 2007 r. w czasie wolnym od służby w budynku przy ul. [...] w K., wbrew zakazowi, będąc w stanie po spożyciu alkoholu posiadał przy sobie broń palną służbową typu [...] wraz z magazynkiem i 16 sztukami amunicji ostrej, czym naruszył dyscyplinę służbową określoną w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji w związku z § 11 pkt 3 lit. "b" zarządzenia nr 6/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie szczególnych zasad przyznawania i użytkowania broni palnej przez policjantów.

Po przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego Komendant Powiatowy Policji w P. orzeczeniem dyscyplinarnym z dnia [...] czerwca 2007 r., wydanym na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, uznał obwinionego T. O. winnym naruszenia dyscypliny służbowej określonej w zarzutach nr 1, nr 2, nr 3, nr 5 i wymierzył mu karę dyscyplinarną wydalenia ze służby, natomiast umorzył postępowanie w części dotyczącej czynu wskazanego w zarzucie nr 4.

W wyniku odwołania policjanta sprawę rozpoznał Komendant [...] Policji, który orzeczeniem z dnia [...] grudnia 2007 r. utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji.

T. O. wniósł skargę na powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z dnia 3 listopada 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 344/08 Sąd uchylił zaskarżone orzeczenie Komendanta [...] Policji.

W uzasadnieniu wyroku wskazano na sprzeczność orzeczenia dyscyplinarnego w części dotyczącej umorzenia postępowania co do zarzutu nr 4 z treścią uzasadnienia orzeczenia, gdzie przypisano obwinionemu czyn polegający na naruszeniu zasad ochrony informacji niejawnych. Sprzeczność ta nie została wyjaśniona przez organ II instancji, mimo iż była podnoszona w odwołaniu. Sąd wskazał na materiał dokumentacyjny, z którego jednoznacznie wynika, iż obwiniony został "oczyszczony" z zarzutu wykorzystania notatki urzędowej zawierającej informacje niejawne, dotyczące pracy operacyjnej, natomiast zarzut ten został powołany pod nr 3, a nie pod nr 4, w orzeczeniach dyscyplinarnych. Skoro zatem należało uwolnić obwinionego od zarzutu nr 3, dotyczącego wykorzystania notatki służbowej zawierającej informacje niejawne i umorzyć postępowanie w tej części, albowiem ustalenia dokonane w toku postępowania dyscyplinarnego dają ku temu podstawę, to w takiej sytuacji nie można było stosować regulacji określonej w art. 135n ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji, jak to uczynił Komendant [...] Policji.

Dalej Sąd wskazał na inne istotne uchybienia dotyczące zarzutów nr 1 i nr 2. Wskazał, że naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Popełnienie przestępstwa przez policjanta należy kwalifikować jako naruszenie dyscypliny służbowej. Jednakże popełnienie czynu przestępczego powinno być wcześniej dowiedzione i stwierdzone wyrokiem skazującym. W przeciwnym razie mamy do czynienia z podejrzeniem popełnienia przestępstwa, to zaś nie uprawnia organu orzekającego do stawiania tezy, że czyn opisany w zarzucie nr 1 i 2 orzeczenia jest równoznaczny z popełnieniem przestępstwa określonego w art. 263 § 3 w zb. z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., także z popełnieniem przestępstwa określonego w art. 231 § 1 k.k. W tych dwóch przypadkach niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa należało wywieść z unormowań regulujących te zagadnienia, tj. przepisów ustawy o Policji, przepisów wykonawczych do tej ustawy, przepisów wewnętrznie obowiązujących wydanych przez uprawnione do tego organy Policji - zarządzeń, instrukcji, decyzji, itp. Podanie kwalifikacji prawnej czynu musi być wyczerpujące, co ma szczególne znaczenie w sprawach dyscyplinarnych, a zwłaszcza wówczas gdy ustawa o Policji w przepisie art. 132 ust. 3 pkt 3 tylko ogólnie operuje pojęciami "obowiązku służbowego" i "przekroczenia uprawnień wynikających z przepisów prawa". W przeciwnym razie, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, organ dyscyplinarny naraża się na zarzut naruszenia art. 135j ust. 2 pkt 4 ustawy o Policji.

Reasumując, Sąd nakazał ponowne przeanalizowanie sprawy pod wskazanym wyżej kątem przez organ II instancji.

Po otrzymaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2008 r. wraz z uzasadnieniem i aktami postępowania dyscyplinarnego Komendant [...] Policji orzeczeniem z dnia [...] stycznia 2010 r. uchylił orzeczenie organu I instancji w całości, przekazując temu organowi sprawę w zakresie zarzutu nr 1, nr 2 i nr 4 do ponownego rozpatrzenia i umarzając postępowanie dyscyplinarne w zakresie zarzutu nr 3 i nr 5.

Komendant Powiatowy Policji w P., ponownie rozpatrując sprawę, dokonał zmiany opisu czynów zawartych w zarzutach nr 1, nr 2 i nr 4, wydając w tym zakresie postanowienie z dnia [...] lutego 2010 r., w którym ostatecznie sformułował trzy następujące zarzuty dyscyplinarne wobec obwinionego T. O.:

1) w dniu 10 maja 2007 roku w miejscowości K. będąc funkcjonariuszem KP w M. spożywał alkohol, a następnie znajdując się pod jego wpływem (wynik badań: I - badanie godz. 3.10 - 1,33 mg/l, II - badanie godz. 3.13 - 1,31 mg/l) posiadał przy sobie wbrew przepisom broń palną marki [...] kal. 9 mm, nr [...], rok produkcji 2005 wraz z magazynkiem zaopatrzonym w 16 sztuk amunicji bojowej i naraził A. F. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że posługując się wymienioną bronią, postrzelił A. F. w okolicę prawej pachwiny, co skutkowało ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu i stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k., czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego wypełniającego jednocześnie znamiona przestępstwa określonego w art. 160 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz. U. z 2007 roku, nr 43, poz. 277 – ze zmianami) w zw. z § 11 pkt 3 lit. "b" zarządzenia nr 6/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 15 maja 2000 roku w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i użytkowania broni palnej przez policjantów;

2) w dniu 10 maja 2007 roku w miejscowości K. będąc funkcjonariuszem KP w M. przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że posiadał w prywatnym samochodzie marki [...] nr rej. [...] dokumenty w postaci skróconych wydruków z bazy KSIP, wydruków z systemu komputerowego PESEL, którymi to dokumentami służbowymi nie mógł wyłącznie rozporządzać, popełniając przestępstwo z art. 231 § 1 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz. U. z 2007 roku, nr 43, poz. 277 ze zm.);

3) w dniu 10 maja 2007 roku w R. mając zezwolenie na posiadanie amunicji udostępnił magazynek do broni służbowej [...] z 16 nabojami amunicji bojowej kal. 9 mm osobom nieuprawnionym w ten sposób, że przechowywał ją w swoim mieszkaniu w miejscu niezabezpieczonym, wbrew przepisom ustawy o broni i amunicji, popełniając przestępstwo określone z art. 263 § 3 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz. U. z 2007 roku, nr 43, poz. 277 ze zm.).

Po przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego, w którym obwiniony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień, Komendant Powiatowy Policji w P. w dniu [...] marca 2010 r. wydał orzeczenie nr [...], którym uznał T. O. winnym naruszenia dyscypliny służbowej, opisanej w zarzucie nr 1 i wymierzył mu za to karę dyscyplinarną wydalenia ze służby oraz umorzył postępowanie dyscyplinarne w części dotyczącej czynów wskazanych w zarzutach nr 2 i nr 3. Organ orzekł na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji. W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał na zeznania świadków w niniejszej sprawie, które stało się podstawą do uznania obwinionego winnym zarzutu nr 1.

Od powyższego orzeczenia dyscyplinarnego T. O. odwołał się do organu II instancji, kwestionując uznanie go winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzenia kary wydalenia ze służby, żądając uchylenia w tym zakresie orzeczenia i zawieszenia postępowania dyscyplinarnego do czasu zakończenia sprawy karnej.

Komendant [...] Policji orzeczeniem z dnia [...] maja 2010 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania, działając na podstawie art. 135n ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji, utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji.

W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu dyscyplinarnym potwierdził popełnienie przez obwinionego zarzucanego mu czynu, a wymierzona kara jest adekwatna do zaistniałego przewinienia. Ustalony w toku przeprowadzonego postępowania stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Bezspornym jest, że obwiniony w dniu 10 maja 2007 roku przebywając w K. w mieszkaniu innego policjanta R. M. posiadał przy sobie służbową broń palną i spożywał alkohol. Będąc następnie pod jego wpływem, nie zachowując zasad bezpieczeństwa, posługiwał się bronią w wyniku czego doszło do postrzelenia A. F. Czynności dowodowe potwierdziły stan nietrzeźwości obwinionego podczas tego zdarzenia, a przeprowadzona ekspertyza broni służbowej potwierdziła fakt postrzelenia A. F. z jego broni. Podkreślić przy tym należy, że dla bytu zarzucanego obwinionemu przewinienia dyscyplinarnego decydujące znaczenie ma posiadanie przez niego przy sobie broni palnej podczas spożywania alkoholu oraz po jego spożyciu. Skarżący bez wątpienia nie zachował również środków ostrożności związanych z posiadaniem i posługiwaniem się bronią palną, które zostały określone w przytoczonym zarządzeniu 6/2000. Wymieniony policjant bowiem oprócz tego, że posiadał przy sobie broń palną i spożywał alkohol, to również uczestniczył w uroczystościach prywatnych oraz miał wprowadzony lub wprowadził nabój do komory nabojowej. Z materiału dowodowego nie wynika przy tym, aby zaistniały przyczyny uzasadniające załadowanie broni. Skutkiem naruszenia powyższych zasad było postrzelenie A. F..

Ustosunkowując się do przedstawionych przez T. O. zarzutów, organ wskazał na niewłaściwą interpretację przez obwinionego treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt II SA/Wa 344/08 z dnia 3 listopada 2008 roku, bowiem jak wynika z przywołanego wyroku, dowiedzione i stwierdzone wyrokiem sądu karnego winno być popełnienie czynu przestępczego, nie zaś czynu stanowiącego przewinienie. W analizowanej sprawie dowiedziono na podstawie przepisów resortowych tj. na podstawie zarządzenia 6/2000 Komendanta Głównego Policji na czym polegało naruszenie przez obwinionego dyscypliny służbowej. Zaznaczyć przy tym należy, że postępowanie dyscyplinarne jest postępowaniem niezależnym od postępowania karnego, co umożliwia podjęcie niezależnej w tym zakresie decyzji. Dlatego też wniosek skarżącego o zawieszenie postępowania dyscyplinarnego do czasu zakończenia postępowania karnego także jest bezzasadny.

Organ orzekający w I instancji dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i podjął właściwą decyzję. Postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone w części dotyczącej zarzutu drugiego i trzeciego wobec braku przepisów szczególnych, które mogłyby stanowić o istnieniu przewinienia dyscyplinarnego. W ocenie organu odwoławczego wymierzona kara wydalenia ze służby, mimo umorzenia postępowania w pozostałym zakresie, jest współmierna do charakteru popełnionego czynu i stopnia zawinienia policjanta. Posiadanie broni palnej przez obwinionego podczas uroczystości prywatnych, w trakcie których spożywał alkohol i naruszenie podstawowych zasad związanych z posługiwaniem się bronią, jest wystarczające do wymierzenia orzeczonej kary. Tym bardziej, że obwiniony zarzucanego mu czynu dopuścił się umyślnie. Doskonale bowiem wiedział, że posiada przy sobie broń palną, a mimo to zdecydował się na udział w imprezie prywatnej i spożywanie alkoholu. Wina w tym zakresie nie budzi wątpliwości. Na dodatek skutkiem naruszenia zasad ostrożności związanych z posiadaniem i posługiwaniem się bronią palną, było postrzelenie A. F.. Skutek ten obwiniony także co najmniej mógł i powinien przewidzieć.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w przeprowadzonym postępowaniu dyscyplinarnym jednoznacznie wskazuje na popełnienie przez [...] T. O. zarzucanego mu czynu. Organ orzekający w I instancji słusznie stwierdził, że obwiniony swoim zachowaniem niewątpliwie sprzeniewierzył się przyjętym na siebie obowiązkom związanym z wykonywaniem zawodu opartego na szczególnym zaufaniu społecznym. Postępowanie skarżącego nie zasługuje na pobłażanie i uniemożliwia jego dalsze pozostawanie w służbie.

Organ II instancji dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodnego, nie dopatrzył się przesłanek wynikających z treści art. 135c ust. 1 i 2 ustawy o Policji, które uzasadniałaby uchylenie zaskarżonego orzeczenia i wyłączenie od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym przełożonego dyscyplinarnego.

T. O. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na orzeczenie Komendanta [...] Policji z dnia [...] maja 2010 r. Wskazując na niżej opisane zarzuty, żądał uchylenia tego orzeczenia. Skarżący podnosił, iż nie informowano go o końcowym zaznajomieniu z materiałem dowodowym; organ nie wydał postanowienia o włączeniu do materiału dowodowego materiałów uzyskanych z postępowania karnego. Wskazywał na przedawnienie zarzucanego mu czynu (zarzut nr 1) jako przewinienia dyscyplinarnego i nadto wskazywał, iż niezbędnym dla wyjaśnienia sprawy jest zakończenie postępowania karnego i jedynie wyrok sądu karnego uznający jego winę może stanowić podstawę niniejszego orzeczenia dyscyplinarnego, dlatego też niniejsze postępowanie dyscyplinarne powinno zostać zawieszone do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego. Do tego czasu chroni go zasada domniemania niewinności. Skarżący podnosił nadto, iż organ powinien wyłączyć od rozpatrywania tej sprawy jego przełożonego, czego organ nie uczynił. Wskazywał na brak wykonania przez organ wytycznych zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2008 r.

W skardze T. O. zaskarżył także rozkazy personalne Komendanta Powiatowego Policji w P. w przedmiocie cofnięcia dodatku służbowego i w przedmiocie odmowy przyznania nagrody rocznej za rok 2010, które stanowią przedmiot rozpoznania przez sąd administracyjny w innej sprawie.

W odpowiedzi na skargę Komendant [...] Policji wniósł o jej oddalenie, wskazując na bezsporne ustalenia faktyczne organu podkreślające wysoce naganne zachowanie policjanta, którego nie sposób pogodzić z istotą służby w Policji, co z kolei uzasadniało wymierzenie najsurowszej kary oraz wskazując na niezasadność zarzutów skargi w zakresie nieprawidłowości postępowania dyscyplinarnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W niniejszej sprawie sądem tym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka, co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Badana pod tym kątem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z treści orzeczenia Komendanta [...] Policji z dnia [...] stycznia 2010 r., postanowienia Komendanta Powiatowego Policji w P. z dnia [...] lutego 2010 r. o przedstawieniu zarzutów dyscyplinarnych oraz z treści orzeczenia dyscyplinarnego organu I oraz II instancji, zarzuty zostały sformowane zgodnie z wytycznymi zawartymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2008 r. W niniejszej sprawie T. O. został uznany za winnego zarzutu nr 1 to jest tego, że w dniu 10 maja 2007 roku w miejscowości K. będąc funkcjonariuszem KP w M. spożywał alkohol, a następnie znajdując się pod jego wpływem (wynik badań: I - badanie godz. 3.10 - 1,33 mg/l, II - badanie godz. 3.13 - 1,31 mg/l) posiadał przy sobie wbrew przepisom broń palną marki [...] kal. 9 mm, nr [...], rok produkcji 2005 wraz z magazynkiem zaopatrzonym w 16 sztuk amunicji bojowej i naraził A. F. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że posługując się wymienioną bronią, postrzelił A. F. w okolicę prawej pachwiny, co skutkowało ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu i stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k., czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego wypełniającego jednocześnie znamiona przestępstwa określonego w art. 160 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz. U. z 2007 roku, nr 43, poz. 277 ze zm.) w zw. z § 11 pkt 3 lit. "b" zarządzenia nr 6/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 15 maja 2000 roku w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i użytkowania broni palnej przez policjantów.

Wobec umorzenia postępowania dyscyplinarnego co do pozostałych zarzutów jedynie wskazany wyżej zarzut nr 1 zdecydował o uznaniu policjanta winnym i o wymierzeniu kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby.

Dokonując opisu czynu stanowiącego zarzut nr 1, organ w sposób właściwy i zgodny z wytycznymi zawartymi w wyroku WSA z dnia 3 listopada 2008 r. powiązał go przepisami wewnętrznymi obowiązującymi policjantów w zakresie użytkowania broni palnej to jest z zarządzeniem nr 6/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 15 maja 2000 roku w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i użytkowania broni palnej przez policjantów. Organ nie mógł uniknąć przy formułowaniu tego zarzutu takich okoliczności jak bezspornie potwierdzony materiałem dowodowym fakt znacznego stanu nietrzeźwości obwinionego w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu oraz istotnego dla opisu zdarzenia faktu, iż w następstwie niezgodnego z ww. zarządzeniem użytkowaniem przez obwinionego broni, obrażeń doznała A. F.

Komendant [...] Policji trafnie wskazuje, że dla bytu zarzucanego obwinionemu przewinienia dyscyplinarnego decydujące znaczenie ma posiadanie przez niego przy sobie broni palnej podczas spożywania alkoholu oraz po jego spożyciu, niezachowanie środków ostrożności związanych z posiadaniem i posługiwaniem się bronią palną, które zostały określone w zarządzeniu 6/2000. Policjant nie tylko posiadał przy sobie broń palną i spożywał alkohol, to również uczestniczył w spotkaniu prywatnym oraz w tym czasie miał wprowadzony lub wprowadził nabój do komory nabojowej posiadanego pistoletu. Z materiału dowodowego nie wynika przy tym, aby zaistniały przyczyny uzasadniające załadowanie broni. Skutkiem naruszenia powyższych zasad było postrzelenie A. F. Posiadanie broni palnej przez obwinionego podczas uroczystości prywatnych, w trakcie których spożywał alkohol i naruszenie podstawowych zasad związanych z posługiwaniem się bronią, jest wystarczające do wymierzenia orzeczonej kary. Tym bardziej, że obwiniony zarzucanego mu czynu dopuścił się umyślnie. Doskonale wiedział, że posiada przy sobie broń palną, a mimo to zdecydował się na udział w imprezie prywatnej i spożywanie alkoholu. Wina w zakresie poważnego naruszenia dyscypliny służbowej - obowiązującego policjanta zarządzenia normującego sposób obchodzenia się z bronią służbową nie budzi wątpliwości. Na dodatek skutkiem naruszenia zasad ostrożności związanych z posiadaniem i posługiwaniem się bronią palną, było postrzelenie A. F. Skutek ten obwiniony co najmniej mógł i powinien przewidzieć. Swoim zachowaniem niewątpliwie sprzeniewierzył się przyjętym obowiązkom związanym z wykonywaniem zawodu opartego na szczególnym zaufaniu społecznym. Postępowanie skarżącego nie zasługują na pobłażanie i uniemożliwia jego pozostawanie w służbie.

Organ przypisał T. O. postrzelenie w podanych wyżej okolicznościach A. F. W skardze skarżący kwestionuje prawidłowość tego ustalenia. Jednakże mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, bardzo skrupulatnie przytoczony w uzasadnieniu orzeczenia organu I instancji i w całości podzielony przez organ II instancji, to w tym stanie faktycznym nie sposób przyjąć innego ustalenia. Cały materiał dowodowy wskazuje, iż sprawcą postrzelenia jest obwiniony. Nadto, co zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przesądza sprawę w przedmiocie tych ustaleń jest okoliczność braku innej wersji zdarzenia, albowiem sam obwiniony wersji takiej nie przedstawił, odmawiając składania wyjaśnień w tym zakresie. Oczywiście obwiniony ma ku temu całkowite prawo, jednakże wówczas musi liczyć się z konsekwencją, iż organ będąc zobowiązany do ustalenia konkretnego stanu faktycznego danego zdarzenia, oprze swoje ustalenia na dostępnym materiale dowodowym, chociażby z tych względów, iż innych dowodów w sprawie brak. Materiał ten jednoznacznie wskazuje na T. O. jako na bezpośredniego sprawcę postrzału (vide ustalenia zawarte w uzasadnieniu orzeczenia Komendanta KPP w P.). Teoretycznie można założyć, iż w wyniku niezgodnego z zasadami posługiwania się bronią przez nietrzeźwego policjanta doszło do samopostrzelenia A. F. albo do postrzelenia jej przez T. O., albo do postrzelenia pokrzywdzonej w wyniku wspólnego działania jej wraz z obwinionym. Organ przyjął dla potrzeb postępowania dyscyplinarnego, z przyczyn wyżej wyjaśnionych, drugą wersję. Problem kto oddał strzał w kierunku krocza pokrzywdzonej jest problemem sądu karnego. Dla bytu postępowania dyscyplinarnego nie to jest istotne, która z trzech wersji postrzału jest prawdziwa – działanie bezpośrednie obwinionego czy jego współsprawstwo. Natomiast dla bytu postępowania dyscyplinarnego istotne są trzy niesporne okoliczności czynu dyscyplinarnego. Po pierwsze, policjant posługiwał się bronią i amunicją do tej broni wbrew zasadom posiadania i użytkowania broni przez policjantów określonym w wyżej wskazanym zarządzeniu Komendanta Głównego Policji. Po drugie, policjant był wówczas w stanie nietrzeźwości. Po trzecie, skutkiem powyższego doszło do postrzelenia A. F. Dwie pierwsze okoliczności stanowią samodzielne przewinienia dyscyplinarne. Jednakże z uwagi na wyżej wskazany skutek kryminalny naruszenia zasad posługiwania się bronią zarzut dyscyplinarny musi obejmować całość zdarzenia. Zaistnienie opisanych wyżej okoliczności przeczy podstawowej zasadzie zaufania społecznego do T. O. jako do policjanta i narusza etos tej publicznej służby. Stąd też kara dyscyplinarna wydalenia ze służby jest adekwatna do popełnionego czynu.

Postępowanie dyscyplinarne jest postępowaniem samodzielnym i niezależnym od postępowania administracyjnego oraz postępowania karnego. Odpowiedzialność dyscyplinarna i karna policjantów została kompleksowo uregulowana w rozdziale 10 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.). Przepis art. 135p ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy stanowi, iż w zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, dotyczące wezwań, terminów, doręczeń i świadków, z wyłączeniem możliwości nakładania kar porządkowych. Postępowanie dyscyplinarne policjantów, jest także odrębnym postępowaniem w stosunku do postępowania karnego. Istotę postępowania dyscyplinarnego scharakteryzował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 lutego 2001 r., sygn. K. 22/00 (OTK ZU nr 3/2001, s. 266-268). Wskazał, że "deontologia postępowania dyscyplinarnego jest inna niż postępowania karnego. Łączy się ona przede wszystkim ze szczególnym charakterem niektórych zawodów oraz zasadami funkcjonowania konkretnych korporacji zawodowych. Ukształtowane w ich ramach reguły deontologiczne ukierunkowane są przede wszystkim na obronę honoru i dobra zawodu. Stąd też odpowiedzialność dyscyplinarna związana może być z czynami, które nie podlegają odpowiedzialności karnej. Odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu postępowania karnego nie oznacza, że postępowanie dyscyplinarne staje się postępowaniem karnym".

Organ ma prawo do wymierzenia kary dyscyplinarnej za czyn, łączący w sobie zarówno znamiona przewinienia dyscyplinarnego – tu naruszenia obowiązujących policjantów zasad posługiwania się bronią służbową, jak znamiona przestępstwa karnego i to niezależnie od postępowania karnego o ile jest to niezbędne do właściwego opisania zarzucanego policjantowi przewinienia dyscyplinarnego. Ustalona sądowa wykładnia art. 132 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji jednoznacznie wskazuje, że postępowanie karne i dyscyplinarne są odrębnymi postępowaniami i można niezależnie od odpowiedzialności karnej ukarać karą dyscyplinarną policjanta, który popełnił czyn o znamionach przestępstwa. Stąd też, z przyczyn wyżej wyłuszczonych nie są zasadne zarzuty T. O., wskazujące na brak wyroku karnego ustalającego winę co do postrzelenia A. F. Z tych też powodów nie było konieczne zawieszenie postępowania dyscyplinarnego do czasu zakończenia sprawy karnej T. O..

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi, dotyczące przedawnienia karalności popełnionego przez skarżącego zarzutu nr 1, albowiem zgodnie z art. 135 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, przedawnienie odpowiedzialności za przewinienie dyscyplinarne wyczerpujące jednocześnie znamiona przestępstwa, następuje z chwilą upływu terminów przedawnienia danego przestępstwa.

Również zarzuty dotyczące kwestii proceduralnych nie zasługują na uwzględnienie. Skarżącemu doręczono postanowienie z dnia [...] marca 2010 r., był również powiadomiony o terminie raportu - pismo z dnia [...] marca 2010 r., odebrane w dniu 24 marca 2010 r. Natomiast zarzut braku bezstronności organu I instancji nie został w żaden sposób wykazany w postępowaniu. Skarżący wcześniej nie podnosił tej kwestii, nie składał wniosku o wyłączenie organu. Komendant Powiatowy Policji w P. – [...] W. P., nie występował w przedmiotowym postępowaniu w charakterze świadka. Nadto dla zachowania bezstronności postępowanie dyscyplinarne wobec skarżącego toczące się w następstwie wyroku z dnia 3 listopada 2008 r., było prowadzone przez innych funkcjonariuszy niż postępowanie poprzednie.

Komendant Powiatowy Policji w P. oraz Komendant [...] Policji rozpoznając ponownie sprawę naruszenia dyscypliny służbowej przez T. O. zrealizowali wszystkie zalecenia wynikające z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 344/08, o czym świadczy inaczej niż pierwotnie sformułowany główny zarzut w postępowania.

Z tych wyżej wyłuszczonych powodów zarzuty skargi są chybione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopatrzył się naruszenia prawa przez organy obu instancji przy podejmowaniu zaskarżonych orzeczeń, które mogło by stanowić o ich uchyleniu i dlatego, na mocy art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.