Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik AWSA Jolanta Ewa Wojtyna Protokolant: sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi A. C. na decyzję Wojewody z dnia [...] sierpnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego A. C. kwotę 755 zł /słownie: siedemset pięćdziesiąt pięć złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

II SA/Rz 841/05

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2005 r. Nr [...] Wojewoda, po rozpatrzeniu odwołania T. K. i A. C. od decyzji Starosty [...] z dnia [...] czerwca 2005 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej J. D. i J. P. pozwolenia na budowę budynku handlowego wielobranżowego, zbiornika na ścieki sanitarne z przyłączem kanalizacyjnym na działce nr ew. 849 w miejscowości M. oraz wykonanie przyłącza energetycznego na działce nr ew. 849 i 622 utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W motywach decyzji organ uznał, iż pozytywne rozpoznanie wniosku J. D. i J. P. o wydanie pozwolenia na budowę nie narusza przepisów prawa budowlanego oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych /.../ /Dz. U. Nr 75, poz. 690/.

Wg zatwierdzonego projektu budowlanego pawilon handlowy usytuowany został w odległości 4,5 m od granicy z działką nr ew. 624 oraz 15 m od granicy z działką nr ew. 627/2 – takie usytuowanie budynku odpowiada przepisom § 12 cyt. rozporządzenia.

Budynek handlowy wielobranżowy o pow. 49,6 m2 nie jest zaliczany do inwestycji mogących mieć ujemny wpływ na środowisko a wyszczególnionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9.12.2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko /.../ /Dz. U. Nr 257, poz. 2573/.

Zbiornik przeznaczony na gromadzenie ścieków został zaprojektowany jako dwukomorowy, posiadający dno i ściany nieprzepuszczalne, ze szczelnym przykryciem wraz z zamykanym otworem do usuwania nieczystości. Wykonanie zbiornika zgodnie z projektem nie może naruszać postanowień rozporządzenia, a jego usytuowanie nie narusza również § 36 tegoż rozporządzenia.

Organ w uzasadnieniu podkreślił, iż Starosta prowadząc postępowanie w przedmiocie pozwolenia na budowę zapewniając T. K. i A. C. czynny udział w tym postępowaniu w charakterze stron naruszył przepis art. 28 prawa budowlanego.

Decyzję tą zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego A. C. wnosząc o jej uchylenie. W motywach skargi zarzucił jej naruszenie przepisów art. 107 § 1 k.p.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia, w którym niewyjaśniono podstawy prawnej i faktycznej rozstrzygnięcia oraz błędnie ustalono stan faktyczny poprzez brak ustalenia, iż organ nie ustalił odległości projektowanego zbiornika w stosunku do działki nr 627/1 gdzie skarżący ma zlokalizowany swój budynek mieszkalny, a tu odległość wynosi 4,2 m.

Ta okoliczność zdaniem skarżącego nie została sprawdzona i to należy uzupełnić prowadząc ponownie postępowanie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i naprowadził, iż A. C. i T. K. są posiadaczami nieruchomości sąsiednich.

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego, a tym samym niewłaściwe zastosowanie § 36 rozporządzenia nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Projekt zagospodarowania działki objętej inwestycją przewiduje usytuowanie szamba dwukomorowego bezodpływowego w odległości 4,20 m od granicy działki nr ew. 624 oraz 5,3 m od granicy działki nr 627/1 będącej własnością A. C.

Usytuowanie takie nie narusza § 36 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia.

Wg tego przepisu odległość pokryw zbiorników bezodpływowych na nieczystości ciekłe w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej powinna wynosić 2 m od granicy działki sąsiedniej, drogi lub ciągu pieszego.

Wymóg taki został zachowany, bo działka ta znajduje się na terenie nie skanalizowanym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, chociaż z innych względów niż podnosi skarżący.

Z mocy art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. nr 153, poz. 1270, ze zm./ Sąd ten kontroluje zaskarżone decyzje pod względem ich zgodności z prawem. W wykonywaniu tej kontroli nie jest związany granicami skargi /art. 134/ co oznacza, że każdorazowo niezależnie od podnoszonych zarzutów bada, czy zakwestionowana decyzja nie narusza prawa materialnego i norm procesowych.

Kontrola ta nie może być przeprowadzona dowolnie, lecz wprost przeciwnie, powinna być przeprowadzona w określonej kolejności.

Podstawą w tym zakresie jest bez wątpienia kontrola z punktu widzenia ewentualnego istnienia wad powodujących nieważność zaskarżonej decyzji. Ustalenie bowiem którejkolwiek z wad powodujących nieważność zaskarżonej decyzji czyni dalszą kontrolę nie tylko zbędną, ale i niedopuszczalną.

W następnej kolejności Sąd bada ewentualne istnienie innych wad, tj. naruszenie przepisów prawa materialnego oraz postępowania administracyjnego.

Przedmiotem rozpoznania w badanej sprawie jest decyzja Wojewody w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę z dnia [...] sierpnia 2005 r.

Bezspornym jest, iż organ I instancji rozpoznając wniosek inwestorów J. D. i J. P. wydał pozwolenie na budowę budynku pawilonu handlowego wielobranżowego, zbiornika na ścieki sanitarne z przyłączem kanalizacyjnym na działce nr ew. 849 w miejscowości M.

Decyzję tą doręczono inwestorom z pouczeniem o przysługujących środkach odwoławczych, a do wiadomości przesłano właścicielom i użytkownikom działek sąsiednich, w tym również T. K. i skarżącemu A. i C.

Odwołanie od decyzji organu I instancji złożyli T. K. i A. C. Jak wynika z przepisu art. 127 k.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie /.../.

Wobec tego należy udzielić odpowiedzi na pytanie, kto jest stroną w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę.

Stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się na obszarze oddziaływania obiektu – art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /tj. Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016/.

Zatem przepis art. 28 ust. 2 prawa budowlanego jest niewątpliwie lex specialis w stosunku do przepisu art. 28 k.p.a., który brzmi "stroną jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek", co oznacza, że cytowany przepis k.p.a. nie będzie miał zastosowania w sprawach o pozwolenie na budowę, a zmiana wprowadzona została ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane /.../.

Jak wynika z uzasadnienia decyzji organów obu instancji inwestycja objęta pozwoleniem na budowę w przedmiotowej sprawie nie jest inwestycją mającą negatywne oddziaływanie na działki z nią sąsiadujące. Wobec tego stroną jest tylko inwestor.

Zatem odwołanie od decyzji organu I instancji wniesione zostało przez osoby nie mające statusu strony i następnie rozpoznane przez organ.

Przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stanowi, iż stwierdza się nieważność decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa.

Istotę rażącego naruszenia prawa stanowi zaprzeczenie któregoś z elementów normy prawnej oraz tym, że nie jest stopniowalne.

Wydanie decyzji odwoławczej bez odwołania strony jest rażącym naruszeniem prawa /patrz: Komentarz C.H. Beck, Komentarz B. Adamiak, J. Borkowski str. 662/.

Wobec tego na zasadzie przepisów art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. nr 153, poz. 1270, ze zm./ Sąd uwzględnił skargę.

O kosztach orzeczono na zasadzie przepisów art. 200 cyt. ustawy. Na zasadzie przepisów art. 152 cyt. ustawy orzeczono, iż do czasu uprawomocnienia się rozstrzygnięcia Sądu nie podlega ono wykonaniu.